ေလာအယ္စိုး - ေလနီ႐ုိင္းကို ဆန္ကာပ်ံသည့္ ငွက္ - အခန္းဆက္ရုပ္ပုံလႊာမ်ား (၁)
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၅
ႏွလံုးသားမွ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲျပံဳးတတ္ေသာ အျပံဳး။ ၾကည္လင္၍ သန္႔စင္ေသာ သူ၏အျပံဳး။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေသာအခါမွ် ေမ့၍မရသည့္ သူ၏အျပံဳးပါ။ ရယ္ေမာစရာေတြရွိရင္လည္း က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ႏွင့္ အားပါးတရ ရယ္ေမာေလ့ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဇာတိၿမိဳ႕၏ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ သူႏွင့္ စတင္ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့တုန္းက ကြၽန္ေတာ္က နဝမတန္းေက်ာင္းသား၊ သူကအ႒မတန္း။
မွတ္မွတ္ရရ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမတြင္ က်င္းပေသာ စာဆုိေတာ္ေန႔အထိမ္းအမွတ္ က်ပန္းစကားေျပာၿပိဳင္ပြဲတြင္ သူ ပထမရသည္။ ခန္းမႀကီးတစ္ခုလံုးအျပည့္နီးပါး ရွိေနေသာပရိသတ္မ်ား၏ေရွ႕တြင္ အားပါးတရႏွင့္ သူက မိမိေျပာဆုိရမည့္ က်ပန္းေခါင္းစဥ္ကို အခ်က္က်က်တင္ျပရင္း ၿပိဳင္ပြဲဝင္ေနသည္။ ပရိသတ္ကလည္း လက္ခုပ္တေျဖာင္းေျဖာင္းတီးကာ အားေပးေနသည္။
လူပုဂၢဳိလ္ခ်င္းစတင္ရင္းႏွီးၿပီးေနာက္ သူသည္လည္း စာေပကုိခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူတစ္ေယာက္မွန္းသိသြား၍ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးကာ တြဲျဖစ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မိဘကေပးေသာမုန္႔ဖိုးမ်ားကို စု၍ ၿမိဳ႕ထဲက'ဝင္းဝင္း'စာအုပ္ဆုိင္တြင္ ပီမုိးနင္း၏တုိးတက္ေရးက်မ္းမ်ားကုိ အတူဖတ္ျဖစ္ၾကသည္။ ဆရာနႏၵာသိန္းဇံ၏စာအုပ္မ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးအတြက္ ေဆြးေႏြးစရာမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
တစ္ခါ၊ ကရင္အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တြင္တာဝန္ရွိသည္ဆိုၿပီး ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြေတြးကာ ကရင့္အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္းကုိ ဗဟုသုတစံုေသာ လူႀကီးမ်ားထံ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အတူ ခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္းခဲ့ၾကဖူးသည္။ ထုိအခ်ိန္က ကရင့္ေတာ္လွန္ေရး၏ ေရွ႕ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္းစာအုပ္မ်ား မရွိသေလာက္ျဖစ္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
ကြမ္းယာကုိ ေဆးႏွင့္စားတတ္ၿပီး ေဆးလိပ္ကိုလည္း ရံဖန္ရံခါ႐ွဴ႐ႈိက္တတ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ သူ အျမဲဆံုးမတတ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူက အားကစားသမား၊ ဘားအံၿမိဳ႕၏ေဆာင္းတြင္း နံနက္ခင္းေစာေစာတြင္ ေဘာင္းဘီတိုႀကီးႀကီးတစ္ထည္ကိုဝတ္၍ ကန္သာယာေပါင္႐ုိးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေျပး၍ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာနံနက္ခင္း၊ အ႐ုဏ္ဦးကို သူ အျမဲခံစားတတ္သည္။
ခ်ဳိ႕တဲ့ေသာမိဘႏွစ္ပါး၏ဘဝကုိ သူသည္ အျမဲတမ္းစာနာၿပီး ၿခိဳးၿခိဳးျခံျခံေနတတ္သည္။ 'ဆယ္ေက်ာ္သက္ ညီႏွင့္ ညီမေလးတုိ႔အတြက္ တာဝန္ေတြ ငါ့မွာရွိတယ္'လုိ႔ အျမဲတမ္းႏႈတ္က ေျပာေလ့ရွိသည္။
ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းသည္ ဘာသာတရား၌ ေလးနက္စြာယံုၾကည္မႈရွိသူ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ မိဘႏွစ္ပါး၏ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈ အရွိဆံုး ျဖစ္ၿပီး သူတုိ႔တစ္ေတြ၏အနာဂတ္သည္ ဤသားႀကီးသာျဖစ္သည္။
အရက္၊ ထန္းရည္တုိ႔ေရာင္းေသာ ရပ္ကြက္၌ ေနထုိင္ေသာ္လည္း ျမည္းစမ္းျခင္းကုိမူ မျပဳခဲ့သူ တစ္ဦးပါ။
စာဖတ္ျခင္းအေလ့ကုိ ႏွစ္ဦးသား ခံုမင္ေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္တန္းက စာအုပ္ေရာင္းသူမ်ား၏ဘဝေတြကုိ သေဘာက်ၿပီး တစ္ေန႔တြင္ ႏွစ္ဦးသား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႔သြားကာ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္လမ္းေဘးတြင္ စာအုပ္အေဟာင္းမ်ားေရာင္းၾကမည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဘက္ကလည္း တကၠသုိလ္တက္မည္ေပါ့။
ထိုစိတ္ကူးကုိ မိတ္ေဆြမ်ားအား ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးက ေျပာျပေသာအခါ သူတို႔က ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာၾကသည္။ ဘယ့္ႏွယ္ကြာ၊ လမ္းေဘးမွာ စာအုပ္အေဟာင္းေရာင္းၾကမယ္လို႔မ်ား၊ ဒီထက္ႀကီးမားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မင္းတို႔ဆီမွာ မရွိဘူးလားဟု လူႀကီးတခ်ဳိ႕က ခနဲ႔ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးက အျပံဳးမပ်က္။
႐ုိးစင္းေသာဘဝကုိ ျမတ္ႏုိးသည္။ ဆရာျမသန္းတင့္၏ 'ဓားေတာင္'ဝတၴဳ။ ဆရာလင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ ဘာသာျပန္ေသာ စာအုပ္မ်ားတုိ႔ကုိဖတ္ၿပီး စာေရးဆရာတုိ႔၏ဘဝမ်ားကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အားက်ရင္ခုန္ခဲ့ၾကသည္။ မဝယ္ႏုိင္ေသာစာအုပ္မ်ားကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္တြင္ ငွားရမ္း၍ဖတ္ၾကသည္။ သူ အျမဲတမ္းေျပာေလ့ရွိေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ဆရာလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္၏ 'ႏွစ္ကုိယ္တူ ေလွ်ာက္ရာလမ္း'ဆုိေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မဖတ္ဖူးပါ။
သနားၾကင္နာတတ္ေသာသူသည္ တရားမမွ်တမႈတုိ႔ကုိေတာ့ သည္းခံတတ္သူ မဟုတ္ပါ ။ႏွစ္ဦးသား (၁ဝ) တန္း ေျဖဆုိၾကၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႔ မၾကာခဏ ခရီးျပဳတတ္သူတစ္ဦးႏွင့္အတူ သူလုိက္သြားသည္။ ရန္ကုန္မွအျပန္ ေရႊတိဂံုေစတီေနာက္ခံႏွင့္အတူ အေနာက္တုိင္းသားတစ္ဦးႏွင့္ တြဲ႐ုိက္ထားေသာဓာတ္ပံုကုိ ကြၽန္ေတာ့္အားျပသည္။ ေရႊတိဂံုကုိတက္ဖူးတုန္း အဲဒီအေမရိကန္တစ္ေယာက္ကုိ ငါလုိက္မိတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္လို ငါတတ္သေလာက္ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ ငါအဂၤလိပ္စာတတ္မွာဟု ေက်ေက်နပ္နပ္ႏွင့္ သူ၏ခရီးစဥ္ အေတြ႕အၾကံဳကုိေျပာျပခဲ့ဖူးပါသည္။
သူ႕တြင္ ဘဝရည္မွန္းခ်က္အိပ္မက္မ်ားက ႀကီးသည္။ အထူးသျဖင့္ လူ႕အက်ဳိး၊ ရပ္ရြာအက်ဳိး ေဆာင္ရြက္သယ္ပုိးႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ သူရည္မွန္းခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ဆယ္တန္းကုိ တစ္ႏွစ္က်ၿပီးမွ ေအာင္သည္။ ဂုဏ္ထူးႏွစ္ဘာသာျဖင့္ သူ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္ ။ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရန္ကုန္တကၠသုိလ္သုိ႔တက္ေရာက္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ အခြင့္အလမ္းမ်ား ပြင့္သြားေပၿပီ။
ထိုအခ်ိန္က သိပၸံတြဲဘာသာႏွင့္ ဂုဏ္ထူးတစ္ဘာသာ သုိ႔မဟုတ္ ႏွစ္ဘာသာ ပါေစကာမူ ဘားအံေကာလိပ္ႏွင့္ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသုိလ္တုိ႔၌သာ ဆက္ၿပီး ပညာသင္ၾကားၾကသည္။ ဝိဇၨာဘာသာတြဲႏွင့္ေအာင္ျမင္သူတုိ႔က ထူးထူးျခားျခား သာမန္ေအာင္လက္မွတ္ သို႔မဟုတ္ တစ္ဘာသာဂုဏ္ထူးထြက္႐ံုမွ်ႏွင့္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္သို႔ သြားေရာက္ပညာသင္ခြင့္ရၾကသည္ ။ႏုိင္ငံတကာဆက္ဆံေရးဘာသာရပ္၊ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္၊ ဥပေဒပညာရပ္တုိ႔ကုိ ဝိဇၨာဘာသာတြဲႏွင့္ေအာင္ျမင္ေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ပညာသင္ၾကားဖို႔ရန္ အခြင့္အေရးမ်ားရရွိၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးအတြက္ တံခါးမ်ားပြင့္သြားၿပီဟု ခံစားမိလုိက္သည္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနသည္လည္း ထို ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ကာလတြင္ သိသိသာသာ၊ ႀကီးႀကီးမားမား အေျပာင္းအလဲတစ္ခုႏွင့္ ၾကံဳေတြ႕လုိက္ရပါေတာ့သည္။
၁၉၈၈ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လအတြင္း မိတ္ေဆြတစ္ဦးႏွင့္အတူ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႔ ကြၽန္ေတာ္အလည္ေရာက္သြားခဲ့သည္။ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ အရွိန္အဟုန္ႀကီးမားလွသည့္ လူထုလႈပ္ရွားမႈ အေရးအခင္းႀကီးေၾကာင့္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္မႈမ်ား အခက္အခဲအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရသည္။ ျပည္သူလူထုက မဆလတစ္ပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကုိ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း၊ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ဆန္႔က်င္ေသာဆႏၵျပပြဲမ်ားကုိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရသည္။ အားတက္စရာ ေမွ်ာ္မွန္းမႈ၊ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမႈ စေသာခံစားခ်က္မ်ားကုိ ေရာျပြမ္း၍ ကြၽန္ေတာ္ခံစားခဲ့ရသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အတြင္း အတြဲလုိက္ပစ္ခတ္ေသာ ဂ်ီသရီး၊ ဂ်ီဖိုးေမာင္းျပန္ေသနတ္တုိ႔၏ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္အသံမ်ား၊ အင္းစိန္လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ပုိင္ရွင္မဲ့ ျပန္႔ၾကဲေနေသာ ညႇပ္ဖိနပ္မ်ား၊ တခ်ဳိ႕ကပက္လက္၊ တခ်ဳိ႕ကေမွာက္ခံု ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ယေန႔တုိင္ ကြၽန္ေတာ္၏အာ႐ံုတြင္ ျမင္ေယာင္မိဆဲ။
ညေမွာင္ေမွာင္ထဲ၊ သမၼတဦးစိန္လြင္သမၼတအျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္သြားေၾကာင္းသတင္းကုိ ေၾကညာအၿပီး၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လူထုက လက္ခုပ္တီး၊ သံပံုးမ်ားေခါက္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည့္အသံမ်ား ။ျပည္သူလူထုမ်ားခင္ဗ်ာ ပိတ္ထားေသာကားလမ္းမ်ားကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တပ္မေတာ္သားမ်ားႏွင့္အတူ လာေရာက္ကူညီၿပီး ဖယ္ရွားေပးပါဟူေသာ စစ္ထရပ္ကားေပၚတြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ ေလာ္စပီကာ၏အသံေတြ၊ (၂)လနီးပါးခန္႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ကြၽန္ေတာ္ေနထိုင္ခဲ့စဥ္အတြင္း ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။
ထူးထူးျခားျခား ဘားအံၿမိဳ႕တစ္ဘက္ကမ္း ၊ ၿမိဳင္ကေလးေက်းရြာပတ္ဝန္းက်င္အနီးတြင္ အေျခစုိက္ေသာ အမွတ္(၂၂)ေျချမန္တပ္မမွ အရာရွိတစ္ဦးကုိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ စံျပ႐ုပ္ရွင္႐ံုအနီးတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ဆံုေတြ႕ခဲ့ရပါေသးသည္။ သူကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကုိေတြ႕၍ အံ့ၾသေနသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႔အလည္လာေၾကာင္း ရွင္းျပေတာ့မွ - ေအး..မင္းလည္း ဒီမွာျမင္တဲ့အတုိင္းပဲ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အေျခအေနေတြ ႐ႈပ္ေထြးေနလို႔ ငါတုိ႔တပ္ကို လံုျခံဳေရးအတြက္ ဒီကုိျပန္ေခၚလုိက္တာ။ ကဲ.. မင္းတည္းတဲ့အိမ္ကုိ ျမန္ျမန္ျပန္ေတာ့ဟု ေစတနာႏွင့္ အသိေပးလုိက္ရွာ၏။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန႔တြင္ပင္ တည္းခုိရာအင္းစိန္ကုိျပန္ဖုိ႔ရာ မည္သည့္လုိင္းကားမွ မရွိေတာ့။ စံျပ႐ုပ္ရွင္႐ံုမွ အင္းစိန္ရြာမအထိ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့ရသည္။
ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးကာလသည္ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ကုိ ေက်ာ္လြန္ႏုိင္ေတာ့မည္ဟု (၁၇)ႏွစ္သား အရြယ္ ဆယ္တန္းေအာင္ကာစ၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တစ္ဦး၏ အေတြးႏွင့္ ခံစားခ်က္ျဖစ္သည္။ ေသာင္းက်န္းသူဆန္႔က်င္ပြဲဆုိၿပီး တစ္အိမ္တစ္ေယာက္ ခ်ီတက္ၾကပါဆုိေတာ့ နံနက္ခင္းတြင္ ခ်ီတက္ၾကျပန္ၿပီး၊ ႀကိဳဆုိေထာက္ခံပြဲေတြဆုိၿပီး လူထုေတြ ဘားအံၿမိဳ႕သီရိကြင္းမွာ တစ္ခါႀကိဳဆုိမႈေတြ လုပ္ၾက၊ ေပၚတာေၾကးဆုိေတာ့လည္း ေပးၾက။ ဓားျပမ်ားသဖြယ္ ထုိင္းနယ္စပ္မွျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ ေမွာင္ခုိအေရာင္းအဝယ္လုပ္သူမ်ား၏ ပစၥည္းမ်ားကုိ သိမ္းဆည္း၊ လူကုိဖမ္း၍ေထာင္ခ်ေသာ ရွာေဖြေရး (ေကာင္စီလူႀကီးမ်ား၊ ရဲ၊ အေကာက္ခြန္ဝန္ထမ္းမ်ား) တုိ႔၏ လုပ္ရပ္မ်ားတုိ႔ကုိ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤတစ္ပါတီမဆလကုိ ကြၽန္ေတာ္ရြံရွာသည္။ မဆလပါတီျပဳတ္က်ဖုိ႔အတြက္ ဆန္႔က်င္၍ ဆႏၵျပသူမ်ားတုိ႔သည္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ သူရဲေကာင္းမ်ား၊ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားပမာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ဘားအံၿမိဳ႕သုိ႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ သူ႕ကုိ ဦးစြာသြား၍ ရွာသည္။ အထမေျမာက္ေသးေသာ ဆႏၵျပပြဲကုိ အထက္တန္းေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ႏွင့္အတူ သူဦးေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရလဒ္ကား ျပည္နယ္ေကာင္စီဝင္လူႀကီးတစ္ဦး၏ ႀကိမ္းေမာင္းသတိေပးျခင္းကုိ သူ ခံခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္မွ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရေသာအေနအထား၊ အျဖစ္အပ်က္တို႔ကုိလည္း သူ႕အား ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပခဲ့သည္။ လူထုအုံၾကြမႈႀကီးကုိလည္း ဘားအံၿမိဳ႕တြင္ျဖစ္ေအာင္၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အတတ္ႏုိင္ဆံုးနည္းလမ္းေတြ ရွာၾကံၾကသည္။
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ၊ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသုိလ္ႏွင့္ ဘားအံေကာလိပ္မွ အစ္ကိုႀကီး၊ အစ္မႀကီးတုိ႔၏ ဦးေဆာင္လႈံ႕ေဆာ္မႈတုိ႔ေၾကာင့္ ဘားအံၿမိဳ႕တြင္ လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင့္အထေျမာက္သြားခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လည္း ေပ်ာ္ရႊင္တကၾကြစြာျဖင့္ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကသည္။ တစ္ပတ္လံုး တုိ႔အေရး တုိ႔အေရး၊ စားလည္းသည္စိတ္၊ အိပ္လည္းသည္စိတ္။ ကုိယ့္ရပ္ကြက္ကုိ ကုိယ္ကင္းေစာင့္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အလြန္ေပ်ာ္ၾကသည္။
ေအာင္ျမင္ေသာလူထုအေရးေတာ္ပံုကာလေက်ာ္၊ အနာဂတ္ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ၊ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနမ်ားကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ စိတ္ကူးၾကည့္ခဲ့ၾကသည္။ အားတက္စရာ၊ ရင္ခုန္စရာေတြကလည္း တစ္ေလွႀကီး။ အနာဂတ္ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးကား ဝင္းဝင္းေတာက္လုိ႔ လင္းလက္ေန၏။ သည္ၾကားထဲ ဆႏၵမေစာၾကပါနဲ႔ ၊ျပည္သူလူထုႀကီးခင္ဗ်ားဟု ေရဒီယုိ၊႐ုပ္ျမင္သံၾကားထဲတြင္ မၾကာမၾကာေပၚလာသည့္ သမၼတေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဝုိင္း၍ ၾသဘာေပးကဲ့ရဲ႕ လုိက္ၾကတာေတြကုိလည္း အဘယ္သို႔ေမ့ႏုိင္ပါမည္နည္း။
ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအကူးအေျပာင္းတြင္ ကရင္ျပည္နယ္၏ ျမိဳ႕ေတာ္ဘားအံၿမိဳ႕မွ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ အထက္တန္းေအာင္ကာစ လူငယ္ေလးမ်ား မိမိတုိ႔စြမ္းရာ၊ သန္ရာဘက္မွ တစ္ႏုိင္ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့ၾကမႈအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကသည္။ မဆလပါတီတန္ခုိးထြားစဥ္တုန္းက လူထုကုိအာဏာျဖင့္ အႏုိင္က်င့္ခဲ့သူမ်ား၊ အိမ္ျပင္သုိ႔မထြက္ရဲၾကေတာ့။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ စစ္တပ္ထဲ၊ တခ်ဳိ႕က နီးစပ္ရာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားတို႔တြင္ ခိုလႈံၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တာဝန္ေတြကလည္း နံနက္စာစားၿပီး၊ အိမ္မွထြက္။ သပိတ္စခန္းဖြင့္ထားရာ ဘားအံၿမိဳ႕၊ ဘုရားဝင္းႀကီးထဲတြင္လူစုၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕တြင္းသုိ႔ စီတန္းလွည့္။ ေနပူႀကီးထဲတြင္လမ္းေလွ်ာက္ရာ အသားမ်ားပါနီစပ္၍ ေနေလာင္ကာ အသားနီမ်ားလန္ကုန္သည္။ ဂ႐ုမစုိက္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ဒါေတာ္လွန္ေရးအတြက္ပဲဟု ဆုိၾကသည္။
ညေနေစာင္းဆုိလွ်င္ အိမ္သုိ႔ျပန္ၾက။ ည (၈း၁၅) ဆုိရင္ ေရဒီယိုေဘးနားတြင္စု၍ ထုိင္ကာ ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္ဝွမ္းလံုး၏အေျခအေနကုိ နားေထာင္ၾကသည္။ စစ္တပ္က လူထုနဲ႔ေပါင္းလိုက္လွ်င္ အားလံုးၿပီးသြားၿပီကြ ဆုိၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က တပ္မေတာ္ႀကီးကုိလွမ္း၍ ေမွ်ာ္သည္။ သူတုိ႔တစ္ေတြမ်ား ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္ျဖစ္လာရင္ေပါ့။ ကရင္ေတာ္လွန္ေရးတပ္မႀကီး၊ ဘားအံၿမိဳ႕ကို ဒီအခ်ိန္မွာ သိမ္းႏုိင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပဲဟု မ်ဳိးခ်စ္ကရင္လူငယ္တုိ႔ကလည္း (KNU)ကုိ ယခုလုိႏုိင္ငံေရးအခြင့္အလမ္းသင့္ေသာအခ်ိန္ကုိ အေကာင္းဆံုးအသံုးခ်ေစဖို႔ ဆႏၵရွိ၏။ ဒါ သူတုိ႔တစ္ေတြ၏ အေတြး၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ အားကုိးမႈ။ လူႀကီးေတြကလည္း သပိတ္စခန္းႀကီးထဲ သူတုိ႔အေတြးအေခၚ အထင္အျမင္၊ သံုးသပ္ခ်က္ေတြႏွင့္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း ကုိယ့္အစု၊ ကုိယ့္အရြယ္၊ စကားဝုိင္းေတြႏွင့္ အေခ်အတင္။
ထူးထူးျခားျခား အုံႏွင့္က်င္းႏွင့္ အစုိးရမွ လႊတ္လုိက္ေသာ ႏိုင္ငံတစ္နံတစ္လ်ား အက်ဥ္းေထာင္မ်ားမွ ေထာင္သားေတြကလည္း ဘားအံၿမိဳ႕ကုိ ေရာက္လာၾကေသးသည္။ သပိတ္စခန္းတြင္ ၎တုိ႔အားေကြၽးေမြးၿပီး လမ္းစရိတ္မ်ားေပးကာ ဘားအံၿမိဳ႕မွ နီးစပ္ရာေက်းရြာအသီးသီးသို႔ သူတုိ႔တစ္ေတြျပန္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ လူႀကီးေတြစီစဥ္ေပးၾကရေသးသည္။
ဘားအံၿမိဳ႕သည္ ၁၉၈၈ခု၊ (၈၈) အေရးအခင္းကာလႀကီးအတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာႏွင့္ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕မ်ားထဲတြင္ တစ္ၿမိဳ႕ အပါအဝင္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ၁၉၈၈ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၁၈) ရက္ေန႔တြင္ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းလုိက္သည့္ သတင္းကုိ ေရဒီယုိႏွင့္႐ုပ္ျမင္သံၾကားတုိ႔တြင္ ေၾကညာလုိက္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးေစာေမာင္၏ ႐ုပ္သြင္ႏွင့္အတူ စစ္ခ်ီသီခ်င္းမ်ားက ေရဒီယုိႏွင့္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားဖန္သားျပင္မွ အျပင္သုိ႔လွ်ံ၍ ထြက္ေနသလားဟု ေအာက္ေမ့ရသည္။
တပ္မေတာ္ႀကီးလည္း တကယ္ပင္ ခ်ီတက္လာခဲ့ၿပီ။ လူထုေတြေမွ်ာ္လင့္သလုိ တပ္မေတာ္ႀကီးသည္ လူထုဘက္မွ မရပ္တည္၊ တပ္မေတာ္သည္ တပ္မေတာ္ႀကီးအတြက္သာ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ ဆႏၵျပေခါင္းေဆာင္မ်ား သပိတ္စခန္းမွ စြန္႔ခြာၾကေတာ့သည္။ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ အသီးသီး ၎းတုိ႔အတြက္ လံုျခံဳမည္ထင္ေသာ ေနရာအသီးသီးတုိ႔တြင္ ေနရင္း ၊ႏုိင္ငံေရးရာသီဥတုကုိ ရည္ေမွ်ာ္၍ ခန္႔မွန္းၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လူငယ္မ်ားလည္း ဘာကုိဆက္လုပ္ရမည္တကယ္မသိေတာ့။ ထြက္ေပါက္တစ္ခုကေတာ့ ထုိင္းနယ္စပ္သို႔သြား၍ ကရင္လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႕ႀကီးႏွင့္ ပူးေပါင္းဆက္သြယ္ရန္သာ။ ဘားအံၿမိဳ႕မွလူငယ္ေတြ တစ္သုတ္ၿပီးတစ္သုတ္ အလွ်ဳိလွ်ဳိထြက္သြားၾကသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႏွင့္ အျခားၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားမွ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား/ သူ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသား/ သူမ်ား နည္းမ်ဳိးစံု၊ ပံုစံမ်ဳိးစံႏွင့္ ဘားအံၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ရွိလာၾကၿပီး၊ ဘားအံမွတစ္ဆင့္ (KNU)အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ ဆက္သြယ္ႏုိင္မည့္ေက်းရြာမ်ားသုိ႔ ဆက္လက္ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ သားေပ်ာက္၊သမီးေပ်ာက္ မိဘေတြ ေထာင္၊ေသာင္းမက ရွိသြားခဲ့ေသာ ကာလတစ္ခု ရွိခဲ့သည္ကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတုိ႔ ယေန႔တုိင္ေမ့ႏုိင္ၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ တုိင္းျပည္၏အနာဂတ္အေရးထက္ ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားပီပီ မိမိတုိ႔၏ မိသားစုအသုိက္အျမံဳေလးကုိ မည္သူတစ္ဦးမွ် မပ်က္စီးေစလုိၾက။ အသီးသီးေသာ သား၊ သမီးမ်ားတုိ႔ကုိ မိဘမ်ားလုိက္၍ ရွာၾကေတာ့သည္။
ရင္နင့္စရာ ျမန္မာႏုိင္ငံသူ/ သားမ်ားအတြက္ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးထဲတြင္ မင္းဟူေသာ အစုိးရသည္ ျပည္သူတုိ႔၏ ဘံုရန္သူျဖစ္သြားခဲ့ေပၿပီ။ တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ဟူေသာ သႏိၷ႒ာန္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ေသာသူငယ္ခ်င္းသည္လည္း ထုိင္းနယ္စပ္သုိ႔ ထြက္သြားေသာ လူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ားထဲတြင္ တစ္ဦး အပါအဝင္ပါ။ မိဘမ်ားလည္း သူ႕ကုိ ဘယ္မွာသြား၍ ရွာရမည္ကုိ မသိေတာ့။
(၈၈) အေရးအခင္းႀကီး ၿပီးဆံုး၍ ၊ေဆာင္းကာလ သံုး ခု ကုိ ျဖတ္သန္းသြားသည့္အခ်ိန္၌ ထုိင္းနယ္စပ္တြင္ အခုိင္အမာ ခံတပ္ေဆာက္ထားေသာ (KNU) တုိ႔၏ အေျခခံစစ္စခန္းမ်ားကုိ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သည္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထုိးစစ္ဆင္ခဲ့သည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ ႀကိဳဆုိေရးစခန္းမ်ားကုိဖြင့္ၿပီး ၊ေတာခုိ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားတုိ႔ကုိလည္း တစ္ဘက္ကလည္း ႀကိဳသည္။ ေန႔စဥ္သတင္းစာ၊ ေရဒီယို၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားတုိ႔မွ တပ္မေတာ္၏ သေဘာထားအမွန္ကုိ သိျမင္၍ ဟူေသာေခါင္းစဥ္ျဖင့္ မိဘႏွင့္ ဇာတိၿမိဳ႕ရြာမ်ားသို႔ ျပန္လာေသာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားတုိ႔၏ အမည္ကို တခမ္းတနား ေဖာ္ျပၾကသည္။
ရွည္လ်ားလွေသာ စစ္ကားတန္းႀကီးမ်ား၊ ဘားအံၿမိဳ႕မွတစ္ဆင့္ ျပင္းထန္စြာတုိက္ပြဲမ်ားျဖစ္ေနေသာ ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္ေဒသမ်ားသုိ ႔ခ်ီတက္သြားၾကသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႏွင့္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ဖမ္းဆီးလာခဲ့ေသာ ေပၚတာ (ေခၚ) လြတ္လပ္ေရးေခတ္အလြန္ ေခြၽးတပ္သားမ်ားကုိ စစ္ကားႀကီးမ်ားေပၚတြင္ တိရစၧာန္မ်ားပမာ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ဘားအံၿမိဳ႕၏ ဇြဲကပင္ခန္းမႀကီးကုိ နဝတ စစ္အစုိးရသည္ ေခြၽးတပ္သားတုိ႔အား ေခတၱေလွာင္၍ထားသည့္ လူသားဂုိေထာင္ႀကီးအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းပစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဘားအံၿမိဳ႕၏ ေကာင္းကင္ယံတြင္ ေရွ႕တန္းမွ ဒဏ္ရာရစစ္သည္မ်ားတုိ႔ကုိ ဘားအံစစ္ေဆး႐ံုႏွင့္ မဂၤလာဒံုစစ္ေဆး႐ံုတုိ႔သုိ႔ ရဟတ္ယာဥ္မ်ားျဖင့္ ေန႔စဥ္နီးပါး ပုိ႔ေဆာင္ေပးေနသည္ကုိ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတုိ႔ ျမင္ေတြ႕ရသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာေန႔ရက္မ်ားတြင္ ရဟတ္ယာဥ္ (၄) စင္း ယွဥ္၍ ပ်ံလာသည္ကုိ ျမင္ခဲ့ရသည္။ အစုိးရတပ္ေတြ ဒီေလာက္ေတာင္ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရေနရင္ တစ္ဘက္ရွိ ဆန္႔က်င္ဘက္ လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႕တြင္ ပါဝင္၍တုိက္ခုိက္ေနေသာ မိမိတုိ႔၏ရင္ေသြးမ်ားအတြက္ မိဘတုိ႔ ပူပင္ေသာကေရာက္ၾကသည္။
(KNU)တုိ႔၏ အေျခခံစခန္းႀကီးမ်ား တစ္ခုၿပီးတစ္ခု က်သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အစုိးရပုိင္မီဒီယာတုိ႔က ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစြာျဖင့္ ေၾကညာ၏။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္၏ေအာင္ပြဲသည္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတုိ႔၏ ေအာင္ပြဲမ်ား မဟုတ္ခဲ့ပါ။ စစ္ဘုရင္တုိ႔၏ ေအာင္ပြဲမ်ားပင္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ ၁၉၈၈ခု၊ အေရးအခင္းကာလမတုိင္မီ အထိ စစ္အကႌ်၊ ခ်ည္ၾကမ္းလက္ရွည္ကုိ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏုိး၊ ကခ်င္လံုခ်ည္ သို႔မဟုတ္ ကရင္ပုဆုိးႏွင့္ တြဲ၍ ဝတ္ခဲ့ၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ လူငယ္တုိ႔ၾကားထဲတြင္ ဖက္ရွင္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ၿပီး က်ား မ မေရြး ဝတ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ (၈၈) အေရးအခင္းကာလႀကီးအလြန္တြင္ ထိုဖက္ရွင္ကုိ လူထုၾကားထဲတြင္ ထူးထူးျခားျခား မေတြ႕ရေတာ့။ စစ္အစိုးရကုိ ဆန္႔က်င္သည္ဟူေသာ လူငယ္အမ်ားစု၏ဆႏၵကုိ ေဖာ္ထုတ္၍ျပႏုိင္သည့္ေနရာတြင္ လူငယ္တုိ႔ ညီၫြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ႏွလံုးရည္ခံစားခ်က္ျဖင့္ ျပခဲ့ၾကသည္။
ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလံုးရွိ တကၠသုိလ္၊ ေကာလိပ္မ်ားႏွင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ေက်ာင္းမ်ားကုိလည္း ၄ ႏွစ္ နီးပါးခန္႔ စစ္အစုိးရသည္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္ ပိတ္ပစ္လုိက္သည္။ မိမိတုိ႔၏ ဘဝ အနာဂတ္အတြက္ လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြေဝသြားခဲ့ၾကသည္။ ဘားအံၿမိဳ႕တြင္ တကၠသုိလ္သုိ႔တက္ဆဲ လူငယ္မ်ား၊ ကုန္သည္ေပါက္စမ်ား၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ရွင္ ေပါက္စမ်ား၊ ေငြေၾကးအေျခခံ ရွိသူတုိ႔ ျဖစ္သြားၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ မိမိေက်းရြာမ်ားတြင္ မိဘတုိ႔၏ လက္ငုတ္ လက္ရင္း လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ဝုိင္း၍ ကူၾကသည္။ စက္ဘီးျပင္ဆုိင္တြင္ အလုပ္လုပ္သူက လုပ္၊ ပညာတစ္ပုိင္းတစ္စျဖင့္ ေက်ာင္းဆရာ (သို႔) ႐ံုးစာေရးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့သည္။ ကြမ္းယာဆုိင္ေထာင္သူ က ေထာင္။ ပညာေရးဟူေသာ အရာသည္ ေက်ာင္းေတြပိတ္ထားေသာကာလအတြင္း လူငယ္မ်ားအတြက္ မေရရာေသာ အနာဂတ္ကာလတစ္ခု ျဖစ္သြားေစခဲ့သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ထိုကာလသည္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ အသိပညာ အေမွာင္ဖံုးလႊမ္းခဲ့ေသာ ကာလတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္ဟု ဆုိရင္လည္း မမွားေပ။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္