ေလာအယ္စုိး - ေလနီ႐ုိင္းကုိ ဆန္ကာပ်ံသည့္ငွက္ - အပုိင္း (၃)
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၅
အမွန္ပင္၊ဒီၾကားထဲလူမိုက္ငွားခံရ၍ဓားစာခံျဖစ္ရသူေတြကတကၠသုိလ္အသီး
သီးမွကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ဆရာမေတြပင္။အမ်ားစုေသာဆရာ/မမ်ားသည္ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏
ခံစားခ်က္၊နာက်င္မႈ၊ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလိုမႈမ်ားကုိသိၿပီးကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္တစ္ထပ္တည္း
ရွိသည္။သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ႏႈတ္ဖ်ားကဖြင့္ဟမေျပာေစကာမူကြၽန္ေတာ္တို႔ရင္ထဲ၊
ႏွလံုးသားထဲမွသိရွိပါသည္။သူငယ္ခ်င္းေတြတစ္ခါျပန္ၿပီးအသစ္ေသာေက်ာင္းဖြင့္
ရက္တြင္ဆံုၾကသည္။
ေက်ာင္းသား/သူ(၁ဝ)ေယာက္(သုိ႔)(၁၅)ေယာက္အတြက္အုပ္ထိန္းသူ
တကၠသုိလ္ဆရာ(သုိ႔)ဆရာမတစ္ဦးကုိခန္႔ထားသည္။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိေနာက္ထပ္
အေရးအခင္းထဲသုိ႔မပါရေအာင္ဒီအုပ္ထိန္းသူဆုိေသာဆရာ/မတုိ႔မွအခ်ိန္မီ
တားဆီး၍ရေအာင္ဟူေသာအဓိပၸာယ္ေပါက္သည္။
စစ္အစုိးရ၏ကေလးဆန္ဆန္အစီအစဥ္မွာေက်ာင္းသားထုေတြၾကားရယ္စရာ၊
ကသိကေအာက္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ခ်စ္ေသာဆရာ/မမ်ားအတြက္ကြၽန္ေတာ္တုိ႔စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္ခဲ့ရသည္။သူတုိ႔တစ္ေတြခမ်ာတကယ့္အေရးအခင္းတစ္ခါထပ္ျဖစ္ျပန္ဦးမည္
ဆုိပါကဘာမွ်၊ဘာမွ်တတ္ႏုိင္ၾကမည္မဟုတ္ေပ။
'ငါ့သား/သမီးတုိ႔ေရ၊သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္လည္းကုန္ၿပီျဖစ္တာမုိ႔သားတုိ႔
သမီးတုိ႔ကုိတာဝန္ရွိတဲ့လူေတြရဲ႕လက္ထဲဆရာတုိ႔အပ္ရပါေတာ့မယ္'ဆုိၿပီးပါေမာကၡ
ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ေလာ္စပီကာႀကီးထဲမွထြက္လာသည့္အသံကုိကြၽန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြအမွတ္
ရဆဲ။
လံု/ထိန္းေတြကဖမ္းၿပီးအခ်ဳပ္ကားေပၚဆြဲတင္သြားသည့္အနိ႒ာ႐ံုျမင္ကြင္းအား
အဘယ္တကၠသုိလ္ဆရာစစ္စစ္မ်ားကျမင္ရက္ႏုိင္အံ့ပါမည္နည္း။
အင္းလ်ား၊ဂ်ပ္ဆင္၊အဓိပတိလမ္းမ၊တကၠသိုလ္ဝင္းရွိအသီးသီးေသာ
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တုိ႔စည္စည္ေဝေဝတစ္ခါျဖစ္ျပန္လာသည္။စိန္ပန္းတုိ႔သည္လည္း
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ရင္ခုန္သံအသစ္၊ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သစ္တု႔ိႏွင့္အတူတစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ပြင့္ခဲ့
ၾကျပန္ပေကာ။
ဒုတိယစာသင္ႏွစ္၊ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္ျမဝတီၿမိဳ႕သုိ႔ျပန္ပါသည္။
ဘားအံၿမိဳ႕တြင္ႏွစ္ညအိပ္ျဖစ္ေသာအခါသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကုိကြၽန္ေတာ္လုိက္၍စံုစမ္း
ပါသည္။
'ဒီေကာင္သမုိင္းဘာသာတြဲပဲရေတာ့စိတ္ဓာတ္က်ၿပီးေက်ာင္းဆက္မတက္ခ်င္
ေတာ့ဘူးလုိ႔ေျပာတယ္ကြ။'
သူခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာအလယ္တန္းျပဆရာကကြၽန္ေတာ့္ကုိျပန္၍ေျပာျပျခင္း
ျဖစ္သည္။
'ထူးထူးဆန္းဆန္း၊ဒီေကာင္အရက္ေတြမူးၿပီးငါ့ဆီကုိညႀကီးေရာက္လာ
တယ္ကြာ။မေက်နပ္ခ်က္ေတြအမ်ားႀကီးကုိလည္းရင္ဖြင့္သြားတယ္။သူေငြပဲရွာေတာ့
မယ္လုိ႔လည္းေျပာတယ္ကြ'
ထုိညကအျဖစ္အပ်က္ကုိကြၽန္ေတာ္အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွသူငယ္ခ်င္း
ျဖစ္သူကကြၽန္ေတာ့္ကုိျပန္ေျပာျပပါသည္။
သူ၏မိဘ၊ညီႏွင့္ညီမတုိ႔လည္းထိုင္းႏုိင္ငံသုိ႔တစ္မိသားစုလံုး၊ထြက္ခြာသြား
ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။ဘားအံၿမိဳ႕တြင္ရရွိေသာဝင္ေငြေလးေတြႏွင့္သူတုိ႔တစ္ေတြ
ရပ္တည္၍မရရွာေတာ့။
'ဟာ...ဒါဆုိ..ဒီေကာင္ဘယ္မွာလဲ'ဟုကြၽန္ေတာ္ကသူငယ္ခ်င္းကုိ
ေမးလုိက္ေသာအခါ၊
'သူထုိင္းကရွာလုိ႔ရလာတဲ့ေငြေတြကုိပြဲစားကုိအပ္ၿပီးအလုပ္လုပ္ဖို႔မေလးရွား
ကုိထြက္သြားတာပဲကြာ'ဆုိသည့္သတင္းကိုသာကြၽန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးရလုိက္ပါသည္။
ၿပီးေတာ့သူ႕ထံမွလည္းကြၽန္ေတာ္ဘာဆုိဘာမွ်မၾကားရေတာ့။
မိခင္သံလြင္ျမစ္ႀကီးကပံုမွန္စီးဆင္းေနသကဲ့သို႔လူသားမ်ားတုိ႔၏ဘဝမ်ား
သည္လည္းဆက္ၿပီးရွင္သန္႐ုန္းကန္စီးဆင္းေနရစျမဲပင္။ဝဲ၊ျမစ္ယံမွအေကြ႕အေကာက္၊
သဲေသာင္၊ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားတုိ႔ကုိမိခင္သံလြင္သည္အေျပာက်ယ္လွသည့္ပင္လယ္
တြင္းသို႔စီးဆင္းရာခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ၾကံဳေတြ႕၊စီးဆင္းရသကဲ့သုိ႔ပင္နာၾကည္းမႈ၊
ၾကည္ႏူးခ်ိန္၊အလင္းႏွင့္အေမွာင္၊ဥေပကၡာျပဳခံရျခင္းဘဝ၏ေန႔ရက္မ်ားကုိျပံဳး၍
တစ္မ်ဳိး၊ငုိ၍တစ္ခါေက်ာ္ျဖတ္ရင္းလူသားတုိ႔၏ဘဝေန႔ရက္မ်ားတုိ႔သည္လည္းဆက္၍
ဆက္၍ရွင္သန္ေနရဆဲပင္။အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာကုိမိခင္ႀကီးသည္ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္
ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသူ၏ေခြၽးႏွဲစာျဖင့္ကြၽန္ေတာ့္ကုိရန္ကုန္တကၠသုိလ္သို႔ပညာသင္ရန္
ပုိ႔ရွာ၏။
အထူးသျဖင့္ညသန္းေခါင္ယံအိပ္ေမာက်ေနေသာအခ်ိန္'ဆရာမႀကီး'ဟူေသာ
အသံႏွင့္ေမြးလူနာမ်ား၏မိသားစုဝင္တုိ႔လာေရာက္ေခၚေသာအခါမိခင္ႀကီးသည္ေဆးပံုး
ကိုဆြဲ၍လုိက္ရသည္။အစိုးရဝန္ထမ္းလစာျဖင့္ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုမလံုေလာက္ပါ။
အထူးသျဖင့္ရန္ကုန္တြင္သြား၍ေက်ာင္းတက္ရေသာစရိတ္ကပုိ၍ကြၽန္ေတာ့္
မိသားစုအတြက္ဝန္ပိေလေတာ့သည္။
ေမြးလူနာမိသားစုတုိ႔၏မီးထြက္၍မိခင္ႀကီးအားကန္ေတာ့ေသာေငြတုိ႔သည္
ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္တကၠသုိလ္၌ပညာသင္ၾကားေနေသာကာလအတြင္းလံုလံုေလာက္
ေလာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ယခုကြၽန္ေတာ္စာေရးေနေသာအခ်ိန္၌၁၉၉ဝျပည့္ႏွစ္မွ၁၉၉၆
ခုႏွစ္ကာလမ်ားအတြင္းကြၽန္ေတာ္၏မိခင္ေမြးဖြားေပးလုိက္ေသာရင္ေသြးေလးမ်ားတုိ႔
သည္လူပ်ဳိ/အပ်ဳိေဖာ္ဝင္ေသာအရြယ္သုိ႔ပင္ေရာက္ရွိၾကေလၿပီ။
ျမဝတီၿမိဳ႕မွကြၽန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုကုိေမတၱာျပကူညီခဲ့ေသာသူမ်ားတုိ႔ကုိကြၽန္ေတာ္
အဘယ္သုိ႔ေမ့ႏုိင္ပါမည္နည္း။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏မိသားစုဘဝမ်ားကုိေရေလာင္းေပးခဲ့သည့္
ျမဝတီၿမိဳ႕။
'ေအး..ေရာ့..ဒါမင္းအေမေငြပုိ႔လာတယ္။ၿခိဳးၿခိဳးျခံျခံစည္းကမ္းရွိရွိနဲ႔
သံုးေပါ့ကြာ။မင္းေက်ာင္းစရိတ္ရဖို႔ျမဝတီမွာမင္းအေမအရမ္းကုိ႐ုန္းကန္ရတာ'
လူၾကံဳျဖင့္မိခင္ေငြပုိ႔တုိင္းယူေဆာင္လာခဲ့သူမ်ားကကြၽန္ေတာ့္ကုိအျမဲဆံုးမ
စကားဆုိၿပီးမွေငြကိုထုတ္ေပးသည္။
တစ္ခ်ိန္မွာအေမ့ေက်းဇူးဆပ္မည္ဟူေသာႏွလံုးသားမွယုိစီးလာေသာခံစား
ခ်က္မွအပထိုစဥ္ကာလကအမွန္တကယ္ပင္ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမလုပ္ေပးႏုိင္ခဲ့ပါ။
ရန္ကုန္မွသူငယ္ခ်င္း၊မႏၲေလးသားမ်ဳိးမင္းသန္႔႐ုိက္လာေသာေၾကးနန္းစာရြက္
ကိုကိုင္၍ကြၽန္ေတာ္ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ်မဆုိႏုိင္ေတာ့ပါ။
'က်ေတာ့လည္းတစ္ႏွစ္ျပန္တက္ေပါ့သားရယ္။ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာက်တာပဲ။
အဲဒါၿပီးတာနဲ႔မင္းဘြဲ႕ရေတာ့မွာပါ'
မိခင္ကကြၽန္ေတာ့္ကုိစိတ္ဓာတ္မက်ေအာင္အားေပးေနေပမယ့္ကြၽန္ေတာ္
အလြန္အမင္းစိတ္ထိခုိက္နာက်င္ပါသည္။စာသင္ကာလတစ္ခုကအနည္းဆံုးေတာ့(၁၉၉၅
ခုႏွစ္အခ်ိန္က)ေျခာက္လေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာျမင့္သည္။မိခင္သည္ထိုကာလအတြက္ထပ္မံ၍
႐ုန္းကန္ရေပဦးမည္။ၿငိမ္ၿပီးအေမေျပာေသာစကားကုိနားေထာင္ေန႐ံုကလြဲၿပီးကြၽန္ေတာ္
ဘာမွ်မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။
ေက်ာင္းစာထက္ကုိအျပင္စာအဖတ္မ်ားျခင္း၊အျခားလူမႈေရး၊အသင္းအဖြဲ႕
ကိစၥမ်ားကုိအခ်ိန္ေပးမႈမ်ား၏ရလဒ္ကကြၽန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာသင္တန္းကုိတစ္ႀကိမ္
ျပန္ကာအခ်ိန္ေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ထိုကိစၥမ်ားအတြက္ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေသာအခါမွ
ေနာင္တမရပါ။သို႔ေသာ္ပင္ပန္းစြာျဖင့္ကြၽန္ေတာ့္ကုိ႐ုန္းကုန္ၿပီးေက်ာင္းထားေပးေသာ
မိခင္ႀကီးအတြက္စူးနစ္စြာပင္ကြၽန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့မိသည္။တစ္ကုိယ္
ေကာင္းဆန္သည္ဆုိပါကလည္းမိမိ၏ရင္ခုန္သံ၊ဝါသနာ၊ဘဝခံယူခ်က္ေတြအတြက္
ကြၽန္ေတာ္တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ခဲ့ပါသည္။မုိးခါးေရကုိကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေသာအခါမွ
ေသာက္မည္မဟုတ္ေပ။
ကြၽန္ေတာ့္အေပၚနားလည္၍ေစတနာထားေသာေရႊဘုိေဆာင္မွဆရာ
ဦးဝင္းေဆြ၏ကူညီမႈေၾကာင့္အေဆာင္တြင္အခမဲ့၊နားလည္မႈျဖင့္ေနထုိင္ခြင့္ရခဲ့သည္။
သနားသျဖင့္ဆရာကအေဆာင္မွဴးႀကီးမသိေအာင္သူ၏အခန္းတြင္ကြၽန္ေတာ့္ကုိ
ေနခြင့္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အေဆာင္ေက်ာင္းသားဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး
ေက်ာင္းသားအမ်ားစု၏ေလးစားခ်စ္ခင္ျခင္းကိုဆရာဦးဝင္းေဆြသည္ခံယူရသူတစ္ဦး
ျဖစ္သည္။
ေျမာင္းျမဇာတိျဖစ္ေသာဆရာသည္သခၤ်ာဌာနမွျဖစ္သည္။အေဆာင္ေက်ာင္း
သားမ်ားတုိ႔၏ခံစားခ်က္ကိုဆရာသည္နားလည္သည္။လူငယ္တုိ႔၏ရင္ခုန္သံ၊နာက်င္မႈ၊
အိပ္မက္၊ရည္မွန္းခ်က္တုိ႔ကုိဆရာသည္ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္အတူေဝမွ်၍ခံစားေပးတတ္
သည္။
တစ္ႀကိမ္တြင္၊ဝင္းဝင္းမွည့္ေနေသာအေဆာင္မွပိႏၷဲသီးႀကီးကုိစားခ်င္လြန္းလွ၍
အေဆာင္သားတစ္ဦး(ကြၽန္ေတာ္သူ၏အမည္ကုိမမွတ္မိေတာ့ပါ)အပင္ေပၚတက္၍
ခုိးကာခူးသည္။အေဆာင္မွဴးမိသားစုကလည္းထိုပိႏၷဲသီးႀကီးကုိဘယ္ေန႔၊ဘယ္အခ်ိန္
တြင္ဘယ္လုိစားၾကမည္ဟုျပင္ဆင္ထားပံုရသည္။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေရခ်ဳိးေသာေရကန္သုိ႔
ေရခ်ဳိးသြားတုိင္းပိႏၷဲသီး၏အနံ႔ကလည္းတသင္းသင္း။
ထုိပိႏၷဲသီးေပ်ာက္ေတာ့အေဆာင္မွဴးယမ္းပံုမီးက်ေတာ့သည္။ထူးထူးျခားျခား
႐ုတ္တရက္၊ဒီညအေဆာင္တြင္းတစ္ခန္းဝင္တစ္ခန္းထြက္စစ္ေဆးၿပီးထုိပိႏၷဲသီးေပ်ာက္
ကုိရွာမည္တဲ့။ညေနစာစားၿပီးကတည္းကပိႏၷဲသီးကုိခုိးထားေသာကုိယ္ေတာ္ေခ်ာက
ဒီည၊ဆယ္နာရီခန္႔သူ၏အခန္းတြင္ခင္မင္ရပါေသာႏႈတ္လံုသည့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား
ပိႏၷဲသီးမွည့္ကုိေဝငွ၍ေကြၽးမည္ဟုႀကိဳတင္ကာေၾကညာထားႏွင့္ၿပီ။
အေဆာင္မွဴးက႐ုတ္တရက္စစ္ေဆးေရးလုပ္မည္ဆုိေတာ့ျပႆနာကဒီပိႏၷဲသီး
မွည့္ႀကီးကုိဘယ္မွာသြား၍ဝွက္ရပါေတာ့မည္နည္းဟူ၍သူပ်ာယာခတ္ေနသည္။
အခန္႔မသင့္ပါကဒီကိစၥအတြက္အေဆာင္မွပင္ထုတ္ပယ္ျခင္းကိုခံရႏုိင္သည္။
အေဆာင္မွဴးဇနီးသည္၏မာန္ႏွင့္ေဒါသကားပုိ၍ေလာင္ၿမိဳက္အားျပင္းထန္ေနသည့္
ၿငႇိမ္း၍မရေတာ့ေသာေတာမီးႀကီးပမာတဝုန္းဝုန္း။
ခင္မင္ရပါေသာခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္းပိႏၷဲသီးမွည့္ကုိသာေဝငွ၍ေပ်ာ္ရႊင္စြာ
စားႏုိင္သည္၊ထိုျပႆနာအ႐ႈပ္ထုပ္ႀကီးကုိေဝငွ၍သူႏွင့္ထပ္တူလည္စင္းခံ၍မျဖစ္၊
အားလံုးကေခါင္းေရွာင္ၾကေတာ့သည္။
မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကအၾကံဥာဏ္ေပးလုိက္သည္မသိ။သူ႕အတြက္
အေကာင္းဆံုးအေျဖတစ္ခုရသြားသည္။တတိယထပ္၏အထပ္မွဴးျဖစ္ေသာဆရာ
ဦးဝင္းေဆြ၏အခန္း၌ထိုပိႏၷဲသီးႀကီးကိုသြား၍ဝွက္ထားလုိက္သည္။
ေဒါသထြက္ေနေသာအေဆာင္မွဴးကတစ္ခန္းဝင္တစ္ခန္းထြက္စစ္ေဆးသည္။
ပစၥည္းမ်ားကုိလွန္ေလွာ၍ရွာစရာမလို။မည္ကဲ့သုိ႔မွ်ပိႏၷဲသီးမွည့္၏အနံ႔တသင္းသင္းကို
တားဆီးဖုံးကြယ္၍မရ။
'ဒီေကာင္ေတြငါ့အေၾကာင္းသိမယ္'
အေပၚဆံုး၊တတိယထပ္အထပ္မွဴးအခန္း၏ေဘးေက်ာင္းသားအခန္းကုိ
ရွာသည္။သူ၏အခန္းတြင္းမွပိႏၷဲသီးမွည့္အနံ႔ကသင္းေနသည္။
သူ႕အခန္းကိုေတာ့ရွာေပလိမ့္မည္။ဘာပိႏၷဲသီးမွမေတြ႕။ပိႏၷဲသီးအနံ႔ကသင္းေနဆဲ။
ဟုိဘက္အခန္းသည္ဆရာဦးဝင္းေဆြ၏အခန္းဆုိတာအေဆာင္မွဴးႀကီးသိသည္။'ဆရာ့
အခန္းထဲမွာပိႏၷဲသီးရွိလား'ဟူ၍ဆရာဦးဝင္းေဆြကိုေမးရင္လည္း'ဆရာပိႏၷဲသီး
သူခုိးလား'ဟူ၍ေမးတာႏွင့္အတူတူပင္ျဖစ္ေၾကာင္းအေဆာင္မွဴးသေဘာေပါက္သည္။
ေဒါသေတြကုိၿမိဳခ်၍ေနရေပလိမ့္မည္။
ဦးဝင္းေဆြ၏မ်က္ႏွာကုိေတာ့အေဆာင္မွဴးသည္ေစ့ေစ့ၾကည့္ေကာင္းၾကည့္
ႏုိင္သည္။ဆရာသည္လည္းအေဆာင္မွဴးကိုျပံဳးျပေကာင္းျပံဳးေပလိမ့္မည္။အေဆာင္
မွဴးႀကီး၏ပိႏၷဲသီးရွာေဖြေရးစစ္ဆင္ေရးကုိရပ္လုိက္ေတာ့သည္။ထုိညအေဆာင္သား
တခ်ဳိ႕(မည္သူ႕အခန္းတြင္လည္းမမွတ္မိေတာ့)ပိႏၷဲသီးမွည့္ႀကီးကုိေအာင္ပြဲအျဖစ္
သတ္မွတ္ကာၿမိန္ၿမိန္ယွက္ယွက္စားေသာက္ၾကသည္။
ေျပာလုိက္ေသးသည္။'ေအးေလ၊အေဆာင္မွာသီးတဲ့ပိႏၷဲသီးႀကီးကိုငါတုိ႔
အေဆာင္သားေတြလည္းပုိင္တာပဲမဟုတ္လား'ဟူ၍။
ထိုကဲ့သုိ႔ေသာဇာတ္လမ္းမ်ဳိးကားကြၽန္ေတာ္တုိ႔အေဆာင္သားဘဝတြင္ေျပာ
စရာအမ်ားႀကီးရွိသည္။အေဆာင္သားတုိင္းသူ႕ဇာတ္လမ္းႏွင့္သူ။
ဒီလုိႏွင့္ကြၽန္ေတာ္၁၉၉၆ခုႏွစ္၊မုိးေတြသည္းေနသည့္ၾသဂုတ္လအတြင္း
ဒုတိယအႀကိမ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲကုိေျဖဆို၍ၿပီးေလသည္။
ဆရာ၊ဆရာမမ်ား၏နားလည္ေပးေသာေက်းဇူးမ်ားေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္
တကၠသုိလ္မွဥပေဒဘြဲ႕ကုိရရွိခဲ့ပါသည္။
အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုကရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဘားလမ္းတြင္တုိက္ပံု၊အေပၚ
အကႌ်အနက္ကိုယ္စီႏွင့္အလုပ္သင္ေရွ႕ေနေပါက္စမ်ားျဖစ္သြားၾကသည္။တခ်ဳိ႕ေတြ
လည္းတရားသူႀကီး၊ဥပေဒအရာရွိမ်ားအသီးသီးျဖစ္သြားၾကသည္။မိဘတုိ႔၏စီးပြားေရး
လုပ္ငန္းမ်ားကုိျပန္လည္၍ဦးစီးလုပ္ကုိင္ၾကေသာသူမ်ားလည္းရွိသည္။ေတာင္ႀကီးသား၊
ဒရမ္တီးေသာသိန္းတုိးကလည္း'ဂေရဟမ္'ဆုိေသာအဆုိေတာ္ျဖစ္သြားသည္။
မုဒိတာပြားပါ၏၊ေမာင္ဂေရဟမ္။
ေက်ာင္းၿပီး၍ငါးႏွစ္ကာလအတြင္းတကၠစီဆြဲစားေသာသူငယ္ခ်င္းကုိ
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမအနီးတြင္မၾကာခဏေတြ႕ရတတ္သည္။ေရဆန္ကုိ
မေလွာ္လုိ၍ဘဝကုိေရစုန္ေမ်ာလုိက္ေသာအရက္၏ေက်းကြၽန္ျဖစ္သြားသူေတြလည္း
ရွိပါသည္။ေက်ာင္းသားဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးအေနေအးၿပီး၊ထူးထူးျခားျခားဆုိးရြားသည့္
ကူးစက္ေရာဂါႏွင့္ဆံုးသူ၏သတင္းကုိကြၽန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းစြာၾကားရပါသည္။
စစ္ဘက္၊ဥပေဒေရးရာတြင္လည္းတာဝန္ႀကီးႀကီးယူထားေသာသူငယ္ခ်င္း
(၄)ဦးလည္း၎တုိ႔၏တာဝန္အရနယ္အသီးသီးသုိ႔ေရာက္ရွိသြားၾကသည္။
မွတ္မွတ္ရရ၊ကြၽန္ေတာ္ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားပုိင္းကခ်င္ျပည္နယ္၊ေနာင္မြန္း
ၿမိဳ႕သုိ႔၁၉၉၈ခုႏွစ္၊ဇန္နဝါရီလကေရာက္ရွိခဲ့သည္။အလုပ္သင္သတင္းေထာက္ဘဝ
အေတြ႕အၾကံဳယူရန္အတြက္ျဖစ္သည္။ေဒသခံတုိင္းရင္းသားတုိ႔ကလည္းကြၽန္ေတာ့္ကုိ
ေမတၱာျပကူညီၾကပါသည္။သူတုိ႔တစ္ေတြ၏ေက်းဇူးကုိကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေသာအခါမွ
ေမ့ႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။
ထုိအခ်ိန္ကျပႆနာတစ္ခုႏွင့္ၾကံဳေတြ႕ရေသးသည္။လူရည္လည္ေသာေနာင္မြန္း
ၿမိဳ႕အစုိးရအုပ္ခ်ဳပ္ေရး႐ံုး(မဝတ႐ံုး)မွစာေရးျဖစ္သူကကင္မရာႏွင့္ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕အတြင္း
ဓာတ္ပံု႐ုိက္ေနေသာကြၽန္ေတာ့္ကုိျမင္သြားသည္။
သူက'ခင္ဗ်ားဘယ္ကလဲ။ဘာေၾကာင့္ဒီၿမိဳ႕ကုိလာၿပီးဓာတ္ပံု႐ုိက္တာလဲ။
က်ဳပ္ကမဝတစာေရး။အရာရွိကိုတုိင္လုိက္မယ္။ေနဦး၊ခင္ဗ်ားဘယ္မွာတည္းတာလဲ'
အစရွိသည္ျဖင့္အစြမ္းကုန္မဝတစာေရး၏အာဏာကုိသံုးကာကြၽန္ေတာ့္ကုိၿခိမ္း
ေျခာက္ပါေတာ့သည္။႐ုိက္ရင္းလက္စကင္မရာကုိအိတ္ထဲျပန္ထည့္ၿပီးကြၽန္ေတာ္တည္းခုိ
ရာေနအိမ္သုိ႔ျပန္ခဲ့သည္။ကြၽန္ေတာ့္အားကူညီသူအားထုိပုဂၢဳိလ္အေၾကာင္းေမးျမန္း
ေသာအခါ'အဲဒီလူကဒီလုိပဲ၊အျမဲတမ္းသူကမဝတစာေရးရာထူးအရွိန္နဲ႔ၿခိမ္း
ေျခာက္တတ္တာ'ဟုသူတုိ႔ကလည္းစုိးရိမ္ေသာေလသံျဖင့္။
မိမိမွာလည္းခုိင္ခုိင္လံုလံုသက္ေသျပရမည့္အစုိးရဘက္ဆုိင္ရာစာရြက္စာတမ္း
ကလည္းမရွိ။ကြၽန္ေတာ္အလုပ္သင္လုပ္ေနေသာျပည္တြင္းမီဒီယာကုမၸဏီကလည္း
ကြၽန္ေတာ့္ကုိအစုိးရႏွင့္ထိပ္တုိက္ေတြ႕ေသာယခုလုိအခက္အခဲကုိကူညီႏုိင္မည္
မဟုတ္ေတာ့။ကြၽန္ေတာ္ဘာဆုိဘာမွ်ေတြးၾကံ၍မရေတာ့။ဘုရားသာရွိခုိး၍တုိင္တည္
ရပါေတာ့သည္။
တစ္ဦးတည္းစိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕၏တစ္ခုတည္းေသာေစ်းတန္းကို
ထြက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။အခ်ိန္ကနံနက္၈းဝဝနာရီေက်ာ္ေက်ာ္သာ။
'ေဟ့..ကရင္ေလး'ဟူေသာေခၚသံကုိၾကားရသည္။
စိတ္ထဲတြင္ဒီျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားပုိင္း၊ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕မွာငါ့ကုိ'ကရင္ေလး'လုိ႔
သိတာဘယ္သူမ်ားျဖစ္ေနသနည္းဟုအံ့ၾသစိတ္လႈပ္ရွားျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ေခၚသံၾကားေသာ
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ငယ္ထဲသုိ႔ၾကည့္လုိက္မိသည္။
'ဟုိက္..ေက်ာ္စြာေအာင္ဓႏုျဖဴသား။မင္းကဒီၿမိဳ႕မွာဘာလာလုပ္တာလဲ'
ဟုအံ့ၾသတႀကီးဝမ္းသာအားရႏွင့္ေမးလုိက္မိေတာ့..
'ဟာဒါငါ့ရဲ႕ပထမဦးဆံုးတာဝန္က်တဲ့ၿမိဳ႕ကြာ။ငါအခုဒီၿမိဳ႕မွာမဝတ
(ၿမိဳ႕နယ္ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈတည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕)အတြင္းေရးမွဴးေလကြာ'
သူသည္စိတ္ပညာအဓိကျဖင့္ရန္ကုန္တကၠသုိလ္မွဘြဲ႕ရခဲ့သူတစ္ဦးပါ။ကြၽန္ေတာ္
တုိ႔အဓိကဘာသာတြဲမတူညီၾကေစကာမူမဟာေရႊဘုိေဆာင္သားညီအစ္ကုိမ်ားပင္
ျဖစ္ၾကသည္။ထိုအခ်ိန္ကသူ၏ခ်စ္သူကား၎းႏွင့္တစ္ၿမိဳ႕တည္းသူဥပေဒအဓိကျဖင့္
ကြၽန္ေတာ္၏အတန္းေဖာ္။ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕ေစ်းငယ္ေလးလက္ဖက္ရည္ဆုိင္အတြင္း
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးဝမ္းသာအားရဖက္၍ေအာ္ဟစ္လုိက္ေသာအသံေၾကာင့္အနီးမွ
ေစ်းဝယ္မ်ားေၾကာင္စီစီျဖစ္သြားၾကသည္။
'ငါ..အခုကုမၸဏီတစ္ခုရဲ႕အလုပ္သင္သတင္းေထာက္ကြ။ဒီမွာလက္ေတြ႕
လာဆင္းတာ'ဟုကြၽန္ေတာ္၏ခရီးစဥ္ႏွင့္လုပ္ငန္းကုိသူ႕အားရွင္းျပသည္။
'မင္း..ဘာမွမပူနဲ႔။ဒီၿမိဳ႕မွာလုိအပ္တာအကုန္လံုးငါကူညီေပးမယ္'
ဝမ္းေျမာက္အားတက္မႈ၏အတုိင္းအဆကုိေျပာ၍မျပႏုိင္ေအာင္ျဖစ္သြားသည္။
ေက်းဇူးႀကီးပါဘိ။
ေက်ာ္စြာေအာင္၊မဝတအတြင္းေရးမွဴးႀကီး၏အိမ္တြင္မီးပံုဖုိကာကြၽန္ေတာ္
တုိ႔ႏွစ္ဦး၏ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕ေဆာင္းညတုိ႔သည္ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႀကီး၏ေန႔ရက္မ်ားဆီသို႔
ျပန္၍ေရာက္သြားၾကေတာ့သည္။
ေက်ာ္စြာေအာင္ကစိတ္ပညာအဓိကဆုိေတာ့အေဆာင္တြင္စာသင္တန္း(၄)တန္း
ကာလေနခြင့္ရသည္။ထုိကာလအတြင္းသူႏွင့္ကြၽန္ေတာ္သည္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္လည္း
အတူမထုိင္ျဖစ္၊စကားဝုိင္းဖြဲ႕၍ရင္းရင္းႏွီးႏွီးလည္းစကားမေျပာခဲ့။အေဆာင္တြင္း
ေရခ်ဳိး၊ထမင္းစားေသာအခ်ိန္တြင္သာႏႈတ္ဆက္ျပံဳးျပ႐ံုရွိခဲ့ၾကသည္။
သုိ႔ေသာ္ယခုလုိျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားပုိင္းတြင္အမိရန္ကုန္တကၠသုိလ္
ေက်ာင္းသားေဟာင္းႀကီးႏွစ္ဦး၊ေရႊဘုိေဆာင္သားေဟာင္းႀကီးႏွစ္ဦးေတြ႕ဆံုျခင္း၏
ေႏြးေထြးၾကည္ႏူးမႈတုိ႔သည္ႏႈိင္းဆ၍မရႏုိင္ေသာညီအစ္ကိုတုိ႔ခ်စ္ျခင္းျဖစ္သည္။
သူႏွင့္အတူမနက္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္၊သူ႕႐ံုးသုိ႔သြား၍လည္ပတ္မႈတုိ႔
ႏွစ္ရက္ေလာက္ျပဳၿပီးေသာအခါကြၽန္ေတာ့္ကုိၿခိမ္းေျခာက္ေသာမဝတစာေရးဆုိသူလည္း
ေတြ႕လုိက္တုိင္းမ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္အနားပင္မကပ္ဝံ့ေတာ့။
ေက်းဇူးအရွိန္အဝါႀကီးလွေသာမဝတအတြင္းေရးမွဴးႀကီးေက်ာ္စြာေအာင္၏
အာဏာလႈိင္းကလည္းဒီၿမိဳ႕မွာတဝုန္းဝုန္းထေနသည္ကုိး။
မေမ့ပါ...'သူငယ္ခ်င္းလုိတာသာေျပာ၊ဒီမွာငါ့လက္မွတ္နဲ႔ဆားနဲ႔ဖေယာင္း
တုိင္ေတာ့လုိသေလာက္ထုတ္ယူလုိ႔ရတယ္ေနာ္'
ထုိအခ်ိန္ကသူ၏ကူညီႏုိင္မႈမ်ားျဖင့္ကြၽန္ေတာ့္ကုိအစြမ္းကုန္ကူညီခဲ့ပါသည္။
ယခုေတာ့ေက်ာ္စြာေအာင္သည္လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးအလြန္ေကာင္းမြန္သည့္
အရပ္ေဒသတစ္ခုတြင္ရာထူးပုိ၍ႀကီးေနေလာက္ၿပီး၊သူ၏လက္မွတ္ျဖင့္ဖေယာင္းတုိင္ႏွင့္
ဆားထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာတန္ဖိုးႀကီးေသာပစၥည္း၊ေျမယာတုိ႔ကုိလက္မွတ္တရႊမ္းရႊမ္း
ထုိးေနေလာက္ေပၿပီ။
ထုိခက္ခဲလွေသာကာလကသူ၏ကူညီမႈမ်ားကုိတကယ္မည္ကဲ့သို႔မွ်ကြၽန္ေတာ္
ေမ့၍မရပါ။
တစ္ခါ'သူငယ္ခ်င္း၊ဒီမွာေအးလြန္းလုိ႔ေစာင္ကုိ(၅)ထည္ေလာက္ထပ္ၿပီး
ျခံဳထားတယ္။ၾကည့္ေလ၊မင္းလည္းေစာင္(၄)ထည္ေတာင္ထပ္ျခံဳထားတာ။ဒီၿမိဳ႕မွာ
ဒီေလာက္ေစာင္ေတြကုိထပ္ၿပီးျခံဳႏုိင္တာမင္းနဲ႔ငါပဲရွိတယ္ကြ'
ထူထဲလွစြာေသာေစာင္မ်ားကုိႏွစ္ဦးသားျခံဳ၍ကြၽန္ေတာ္တို႔ရယ္ေမာစရာအျဖစ္
ေျပာခဲ့ၾကေသးသည္။
အမိရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႀကီးသည္မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားျဖစ္ေသာဓႏုျဖဴသား
ေက်ာ္စြာေအာင္၊ဘားအံသားကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္နံတစ္လ်ားမွစာသင္သား
တုိ႔တြင္ရွိေနခဲ့ေသာအစြဲ၊အာဃာတ၊အမုန္း၊သံသယတံတုိင္းႀကီးမ်ားတုိ႔ကုိတစ္စစီ
ျဖစ္ေအာင္႐ုိက္ခ်ဳိးဖ်က္ဆီးႏုိင္ခဲ့ေပသည္တကား။
ရင္မွအစဥ္အမိတကၠသုိလ္ႀကီးသည္ျမန္မာႏုိင္ငံအရပ္ရပ္မွအနာဂတ္မ်ဳိးဆက္သစ္
အသီးသီးတုိ႔အားျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးေသာဥယ်ာဥ္ႀကီးတစ္ခုအျဖစ္အစဥ္အဓြန္႔ရွည္ႏုိင္
ပါေစေၾကာင္းကြၽန္ေတာ္ဆုေတာင္းမိပါေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္အရမ္းျဖစ္ခ်င္ေသာဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္တစ္ဦးျဖစ္ရန္အတြက္၊
ခုနစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကာလကုိတကၠသုိလ္မွဘြဲ႕ရအၿပီးေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။ၾကည္ႏူး
ရင္ခုန္ျခင္း၊နာက်င္ျခင္းမ်ား၊အသံုးခ်ခံခဲ့ရမႈမ်ားလည္းထုိအခ်ိန္ကတစ္မ်ဳိးစီကုိမ႐ုိးေအာင္
ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။ႏုိင္ငံျခားသတင္းဌာနတစ္ခု၏ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ျဖစ္ရန္အတြက္
၁၉၉၆ခုႏွစ္အခ်ိန္ကာလသည္အလြန္ခက္ခဲေသာကာလတစ္ခုျဖစ္သည္။
သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ားကအသီးသီးေသာနယ္ပယ္တြင္တကၠသုိလ္
စာသင္ခန္းမွထြက္ၿပီး(၅)ႏွစ္တာကာလအတြင္းဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကုိင္အေျခအေနသုိ႔ေရာက္ႏွင့္
ေနၾကေပၿပီ။ကြၽန္ေတာ္ကားမိမိ၏ခံယူခ်က္အတြက္႐ုန္းကန္ေနဆဲ။ျမဳပ္တစ္ခ်ီ၊
ေပၚတစ္လွည့္ႏွင့္။
ဝါသနာပါေသာဓာတ္ပံုပညာျဖင့္ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းျဖစ္ပ်က္ေနေသာလူမႈဘဝ
အေျခအေန၊ႏုိင္ငံေရး၊လႈိင္းဂယက္တုိ႔ကုိကမၻာ့ျပည္သူမ်ားသိေအာင္ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစား၍
တင္ျပခ်င္သည္။ကြၽန္ေတာ္၏ရည္မွန္းခ်က္ကထိုအရာတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။အခြင့္အလမ္း
မေပၚလာေသးမီေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းေသာအခ်ိန္နာရီတုိ႔ကုိတန္ဖိုးရွိေအာင္ႀကိဳးစား၍
အသံုးျပဳသည္။
ႏုိင္ငံျခားဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ျဖစ္ခ်င္ပါၿပီတဲ့၊မိမိမွာကုိယ္ပုိင္ကင္မရာပင္
မရွိခဲ့ပါ။နားလည္မႈေပး၍ကူညီေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွကင္မရာကုိငွားရမ္းကာ
ဓာတ္ပံု႐ုိက္ရသည္။သုိ႔ေသာ္ဓာတ္ပံု႐ုိက္သည့္အေျခခံနည္းပညာမ်ားကုိကြၽန္ေတာ္
ေတာ္ေတာ္ေလ့လာထားခဲ့ႏုိင္ပါၿပီ။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းတုိ႔၏သာေရး၊
နာေရး၊အခမ္းအနားမ်ားတြင္အကူအညီေတာင္းလာေသာအခါသြား၍ဓာတ္ပံု႐ုိက္
ေပးသည္။ထင္ရွားေသာကမၻာ့ထိပ္တန္းသတင္းေထာက္မ်ားတုိ႔၏ဘဝမ်ားႏွင့္သူတုိ႔
တစ္ေတြ၏ဓာတ္ပံုမ်ားကုိႀကိဳးစား၍ကြၽန္ေတာ္ေလ့လာဖတ္႐ႈခဲ့သည္။
လစာမယူဘဲရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ဘားလမ္းေပၚရွိဦးဝင္းတင္ဝင္းဦးေဆာင္၍
လုပ္ကုိင္ေနေသာ(MyanmarMonitor)ျပည္တြင္းမီဒီယာတစ္ခုတြင္(၃)ႏွစ္နီးပါး
အလုပ္သင္အျဖစ္လုပ္ကုိင္ခဲ့ပါသည္။ကြၽန္ေတာ္၏လက္ဦးဆရာဦးဝင္းတင္ဝင္းသည္
ျမန္မာ့လူမႈဓေလ့၊႐ုိးရာယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ပတ္သက္ပါကဂု႐ုႀကီးဟုတင္စားေလာက္ေပသည္။
အဂၤလိပ္စာႏွင့္စကားကုိအဂၤလိပ္တုိ႔ေလးစားေလာက္ေအာင္ေျပာဆုိေရးသားႏုိင္သည္။
ထုိအခ်ိန္ကသူသည္ဂ်ပန္ႏုိင္ငံအမ်ဳိးသားသတင္းဌာန(NHK)အတြက္သတင္း
႐ုိက္ကူးမႈအစီအစဥ္မ်ားကိုျမန္မာႏုိင္ငံမွေန၍တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ေပးေနသူတစ္ဦး
ျဖစ္သည္။အဂၤလိပ္၊ျမန္မာႏွစ္ဘာသာစာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိအစဥ္ဖတ္ၿပီး
စာဖတ္အလြန္နာေသာလူေတာ္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။
ရခုိင္အမ်ဳိးသားဦးဝင္းတင္ဝင္းသည္ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေမာ္တင္စြန္းေဒသမွျဖစ္ကာ
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တကၠသုိလ္၌ပညာသင္ၾကားခဲ့ၿပီးခက္ခက္ခဲခဲဘဝကုိ႐ုန္းကန္ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး
ေနာက္ဂ်ပန္သတင္းဌာနတစ္ခုျဖစ္ေသာ(NHK)၏ယံုၾကည္စိတ္ခ်၊အားကုိးရေသာ
လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ဦးဝင္းတင္ဝင္းထံမွမေလွ်ာ့ေသာဇြဲ၊ျပင္းထန္
သည့္လံု႔လတုိ႔ကိုကြၽန္ေတာ္သင္ယူႏုိင္ခဲ့သည္။၁၉၉၈ခုႏွစ္မွ၂ဝဝဝျပည့္ႏွစ္ကာလ
မ်ားအတြင္းကရင္အမ်ဳိးသားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးျဖစ္ေသာဦးေစာဘလာထူး၏
ကုမၸဏီတြင္လခစားဓာတ္ပံုဆရာအျဖစ္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ထိုကာလအတြင္း
ကြၽန္ေတာ္သည္(MyanmarMonitor)႐ံုးရွိရာဘားလမ္းသို႔တစ္ပတ္လွ်င္အနည္းဆံုး
(၃)ႀကိမ္မကသြားေရာက္၍အန္ကယ္ဦးဝင္းတင္ဝင္းထံသုိ႔သြားကာသူ၏အေတြ႕အၾကံဳ
ႏွင့္ရင္း၍ေဝငွသင္ၾကားေပးမႈမ်ားတုိ႔ကုိပံုမွန္သြားေရာက္၍မွတ္သားနာယူခဲ့ပါသည္။
ထိုကာလမ်ားတြင္အလုပ္မွရရွိေသာဝင္ေငြသည္ကြၽန္ေတာ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္
အတြက္ပင္လံုေလာက္မႈမရွိခဲ့ပါ။ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္ရွိဖခင္၊မိခင္တုိ႔၏လစဥ္
ေထာက္ပံ့မႈကိုသာအဓိကမွီခုိရပါသည္။
ထိုႏွစ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုးကြၽန္ေတာ္သည္ေမြးရပ္ဇာတိေျမမွသူငယ္ခ်င္း
ျဖစ္ေသာသူ၏အေၾကာင္းကုိႀကိဳးစား၍စံုစမ္းသည္၊ဘာသတင္းအစအနမွပင္မရ။
(၂ဝ)ရာစုမွ(၂၁)ရာစုသစ္ဆီသုိ႔လွမ္းေသာခရစ္ႏွစ္(၂ဝဝဝ)ေႏွာင္းကာလ၊
မုိးမ်ားတဖြဲဖြဲက်ေသာအခ်ိန္ဘားအံၿမိဳ႕သုိ႔ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ျပန္ေရာက္သြားသည္။ကြၽန္ေတာ္
တုိ႔ႏွစ္ဦးစလံုးကုိရင္းႏွီးေသာေက်ာင္းေနဘက္မိတ္ေဆြတစ္ဦးႏွင့္ဆံုေသာအခါ
'သူ႕မိဘေတြလည္းဘာမွစံုစမ္းလို႔မရေတာ့ဘူးကြ။အဆက္အသြယ္ကိုမရေတာ့တာတဲ့။
မေလးရွားမွာဒီေကာင္ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူးတဲ့ကြာ။သူ႕မိဘေတြလည္း
စိတ္ပူေနတယ္'ဟူေသာသတင္းကုိသာကြၽန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးရလုိက္သည္။ေနာက္ထပ္
ဘာဆုိဘာမွ်သူ၏သတင္းကုိမၾကားရေတာ့။
တေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္အခ်ိန္ယႏၲရားႀကီးသည္ပံုမွန္ခုတ္ေမာင္းသြားသည္။ေလာကသား
တုိ႔သည္လည္းထိုယႏၲရား၏စည္းခ်က္ႏွင့္အညီပံုသ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ေလာက
ဇာတ္ခံုေပၚတြင္ကခုန္ၾကရေလသည္။
၂ဝဝ၃ခုႏွစ္၊ႏုိဝင္ဘာလတြင္ျပင္သစ္သတင္းဌာန(AFP–AgencyofFrancePress) ၏ ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္အျဖစ္
အစမ္းခန္႔အပ္ျခင္းခံရသည္။ ဆယ္စုႏွစ္
တစ္ခုေက်ာ္ေက်ာ္ ႐ုန္းကန္၊ႀကိဳးစားခဲ့မႈတုိ႔၏အသီးအပြင့္တစ္ခုျဖစ္သည္။တံတုိင္းႀကီး
တစ္ခုကုိကြၽန္ေတာ္ၿဖိဳဖ်က္ႏုိင္ခဲ့ေပၿပီ။အနာဂတ္အ႐ုဏ္ဦးေရာင္ျခည္မ်ားယွက္သန္း
လာေပၿပီ။အင္သစ္အားသစ္မ်ားျဖင့္ကြၽန္ေတာ္ဆက္၍ႀကိဳးစားကာလုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။
ျပင္သစ္သတင္းဌာန၏ဌာေနသတင္းေထာက္ႀကီးကဦးခင္ေမာင္သြင္(ေတးေရး
ညီညီသြင္၏ဖခင္)၊ကြၽန္ေတာ္ကဓာတ္ပံုသမား။အန္ကယ္ဦးခင္ေမာင္သြင္သည္
ႏုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္မ်ားအလယ္လူသစ္မႏူးမနပ္ႏွင့္တက္ၾကြမႈလြန္ကဲေနသည့္
ကြၽန္ေတာ့္ကုိေမတၱာျဖင့္ဖခင္တစ္ဦးပမာလမ္းျပသြန္သင္ခဲ့ပါသည္။
အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(NLD)၏လႈပ္ရွားမႈ၊အဖြဲ႕ႀကီး၏ႏွစ္ပတ္လည္
အခမ္းအနားတုိ႔ကုိမွတ္တမ္းတင္သည္။ဖလင္ကုိသံုး၍ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဓာတ္ပံု
႐ုိက္ခဲ့ေသာကြၽန္ေတာ္သည္သတင္းဌာနမွေပးေသာဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာငယ္ကုိစတင္၍
ကုိင္ရပါေတာ့သည္။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္၂ဝဝ၃ခုႏွစ္တြင္မွအင္တာနက္ကိုျပည္သူလူထုမ်ား
စတင္အသံုးျပဳကာစကာလတစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။
သတင္းဓာတ္ပံု႐ုိက္၊ကြန္ပ်ဴတာတြင္တည္းျဖတ္၊ၿပီးတာႏွင့္ေျမနီကုန္းရွိ
ဒဂံုစင္တာမွာဓာတ္ပံုကုိထိုင္းႏုိင္ငံ၊ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရွိ(AFP)သတင္းဌာန႐ံုးခြဲသို႔ပို႔။
စိန္ေခၚခ်က္အသစ္မ်ား၊အခက္အခဲမ်ားကလည္းတစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး။သုိ႔ေသာ္ကြၽန္ေတာ္
အားမေလွ်ာ့ပါ။ပုိ၍ဝီရိယစိုက္ကာႀကိဳးစားခဲ့သည္။
လကကုန္ေနၿပီ။လစာကလည္းမေရာက္လာ။တစ္ေနရာမွတစ္ေနရာသို႔
သြားေသာအခါအခ်ိန္မီေအာင္ဘတ္စ္ကားစီး၍မရေတာ့။တကၠစီစီးရသည့္စရိတ္က
အေတာ့္ကုိေထာင္းသည္။လစာကမေပး၊ဌာနမွသူတုိ႔အသံုးျပဳသည့္ပံုအတြက္သာ
ဓာတ္ပံုဖိုးေပးသည္။တစ္ပံုအသံုးျပဳပါက၂၅ေဒၚလာ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔၏တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားအာဏာစက္တဝင္းဝင္း
ေတာက္ေနေသာကာလျဖစ္သည္။ႏုိင္ငံျခားသတင္းဌာနအတြက္လူသစ္တစ္ေယာက္
တုိးလာျခင္းသည၎င္းတုိ႔အတြက္ရန္သူေတာ္တစ္ဦးတုိးလာျခင္းျဖစ္သည္မဟုတ္ပါလား။
မွတ္မွတ္ရရ၂ဝဝ၃ခုႏွစ္၊လကုိကြၽန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။
ကုလသမဂၢ၏အထူးကုိယ္စားလွယ္မေလးရွားႏုိင္ငံသားမစၥတာရာဇာလီ
ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔အႀကိမ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထဲမွတစ္ႀကိမ္ေရာက္ရွိသည့္ကာလ၊
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိသူမ၏ေနအိမ္တြင္အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားသည့္အခ်ိန္။ကြၽန္ေတာ့္
တာဝန္ကမစၥတာရာဇာလီစီးေသာကားေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ေနအိမ္ဝင္းသုိ႔ဝင္
သြားျခင္းကုိသတင္းစာဓာတ္ပံု႐ုိက္ရမည္။သိရွိၾကသည့္အတုိင္းသူမ၏ေနအိမ္
ပတ္ဝန္းက်င္ကုိသာမန္ျပည္သူမ်ား၊ကားမ်ားျဖတ္သန္း၍မရ။ဌာေနႏုိင္ငံျခား
သတင္းေထာက္မ်ားအားလံုးလုိလုိေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ေနအိမ္အနီးပတ္ဝန္းက်င္သို႔
ေရာက္ရွိေနၾကသည္။ကင္မရာမ်ားကုိအိတ္မ်ားအတြင္းကြယ္ဝွက္၍အေျခအေနကုိ
ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။
အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္ကမစၥတာရာဇာလီ၏ကားေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏
ေနအိမ္အတြင္းသို႔ဝင္သြားသည့္အျဖစ္အပ်က္ကုိအမိအရဗီဒီယုိကင္မရာ၊ဓာတ္ပံု
ကင္မရာမ်ားျဖင့္မွတ္တမ္းတင္ရမည္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာထုိအခ်ိန္ကျပင္သစ္သတင္းဌာန(AFP)၏အစမ္းခန္႔ကာလ။
ကင္မရာအေသးေလးသာေပးထားသည္။အေဝးမွဆြဲ၍႐ုိက္ႏုိင္ေသာမွန္ဘီလူးႀကီးက
မရွိ။ထို႔ေၾကာင့္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏အိမ္ျခံဝင္းကုိအနီးဆံုးျမင္၍ရမည့္ေနရာတြင္
သြား၍ရပ္ေနရသည္။ကင္မရာေလးကုိေက်ာပိုးအိတ္အတြင္းထည့္၍ထားကာအသင့္
ျပင္ထားရသည္။
'ေဟ့ေကာင္ဒီအေရွ႕လာမတုိးနဲ႔။ဒါလံုျခံဳေရးစည္းပဲ။'
အသက္(၃ဝ)ေက်ာ္ေက်ာ္မ်က္ႏွာေပါက္ဆုိးဆုိးႏွင့္အရပ္ဝတ္ဝတ္ထားသည့္
ေထာက္လွမ္းေရးတစ္ဦးကေလသံခက္ထန္စြာျဖင့္ခပ္မာမာပင္ကြၽန္ေတာ့္အားသတိ
ေပးလာ၏။
မိမိကလည္း'ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်ာ'ဟူ၍သာျပံဳး၍ေျပာလုိက္ရသည္။သူ၏
အေနာက္တြင္ေရြ႕လ်ား၍ရေသာသံဆူးႀကိဳးအကာအရံႏွစ္ခုတုိ႔ကလည္းလမ္းကိုပိတ္၍
ထားသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
အပုိင္း (၁)
အပုိင္း (၂)