(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၅
တရား႐ံုးသုိ႔ေရာက္ေပၿပီ။ ရဲေတြကလည္း မ်က္ႏွာထားက ခပ္တည္တည္၊
တရားသူႀကီးကလည္း ခပ္တည္တည္၊ အရာအားလံုးက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ရန္သူက
အသာစီးရထားသည့္ စစ္ေျမျပင္ႀကီးတစ္ခုလုိ စကားျပန္ေပးရမည့္ပုဂၢိဳလ္က ျမန္မာႏုိင္ငံသား
ဗမာလူမ်ဳိး၊ သူ၏အမႈက ညသန္းေခါင္ယံအထိ ေသာက္စားၾကၿပီး အခ်င္းခ်င္းရန္ျဖစ္သည့္
အမႈ။ သူကဓားႏွင့္ခုတ္ရန္ လုပ္ေသာေၾကာင့္ ရဲကိုေခၚၿပီး ဖမ္းဆီးထားျခင္းျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ထြက္သည့္ၿမိဳ႕သတင္းစာတြင္ ထုိပုဂၢိဳလ္၏ အမည္ႏွင့္အသက္၊
ထင္ထင္ရွားရွားဂုဏ္ပုဒ္ကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ေရာက္ရွိလာေသာႏုိင္ငံေရးဒုကၡသည္။
မ်က္ရည္ေလး စမ္းစမ္းႏွင့္ ျဖစ္ေနရွာေသာ ဇနီးသည္က စကားျပန္အျဖစ္ေရာက္
ရွိလာေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ အလြန္အားကုိးေသာအၾကည့္ျဖင့္ တရားခြင္ထဲ ေစာင္းငဲ့၍ၾကည့္
ရွာသည္။ စည္းကမ္းအရ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တရားခြင္အတြင္း စကားေျပာ၍မရ။ တရားခံ
ကုိလည္း လက္ထိပ္ ေနာက္ျပန္ ခတ္ထားသည္။
တရားသူႀကီးကတရားခံ၏အမည္ကိုေခၚ၊တစ္ဆက္တည္းစကားျပန္ျဖစ္သူကိုပါ
တရားသူႀကီး၏အေရွ႕ထြက္လာဖုိ႔အမိန္႔ေပးသည္။
ကြၽန္ေတာ္၏အမည္ကုိေမးသည္။ၿပီးေတာ့အဂၤလိပ္စာအဆင့္အတန္းစစ္ေဆး
သည္။မည္သည့္ဌာနမွသင့္အားစကားျပန္အျဖစ္သင္တန္းေပးခဲ့သနည္းဆုိသည္ကုိလည္း
ေမးျမန္းစစ္ေဆးသည္။
ကြၽန္ေတာ္လည္းမိမိ၏စုိးရိမ္သိမ္ငယ္မႈမ်ားကုိမ်က္ႏွာတြင္မေပၚရေအာင္
မနည္းဟန္ေဆာင္ၿပီးထိန္းထားရသည္။ၿပီးေတာ့လက္တစ္ဘက္ေျမႇာက္ကာ'တရား
သူႀကီးႏႈတ္မွေျပာဆုိသည့္စကားမ်ားကိုတိက်ေသခ်ာေအာင္ဘာသာျပန္ဆုိပါမည္'
ဟူ၍က်မ္းႀကိမ္ရသည္။
စုိးရိမ္ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ကအထြဋ္အထိပ္သုိ႔ေရာက္ေပၿပီ။ျမန္မာႏုိင္ငံ၏စမ္းသပ္၍
မဆံုးႏုိင္သည့္တကၠသုိလ္ပညာေရး၏သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ေသာကြၽန္ေတာ္၊ဥပေဒပညာကို
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္၌ဆည္းပူးသင္ၾကားခဲ့ေသာ္လည္းဘာမွ်ေရေရရာရာမသိရွိခဲ့။ကုိယ့္
စာကုိေကာင္းစြာမက်က္မွတ္ခဲ့သည္ကအဓိက။ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာေတာင္တစ္ႏွစ္
က်ခဲ့သည္။ေအာင္ေတာ့လည္းေအာင္မွတ္နားကပ္၍သာေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။အဓိက
အေၾကာင္းရင္းကပါေမာကၡႏွင့္ဆရာမမ်ားသနား၍သာကြၽန္ေတာ္ဘြဲ႕ရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဒီၾကားထဲေက်ာင္းစာကလြဲ၍အျပင္စာအဓိကဖတ္ခဲ့ေသာကြၽန္ေတာ္စာမေတာ္
ေသာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္မွာဘာမွ်မဆန္း။
'....''....'တရားသူႀကီးကအမႈအခင္းျဖစ္စဥ္ကုိဖတ္၏။အစိုးရိမ္လြန္
ေနေသာကြၽန္ေတာ္တရားသူႀကီးကဘာေတြေျပာသြားမွန္းမသိ။မိမိေဘးကတရားခံကုိ
လွည့္၍ၾကည့္လုိက္ေတာ့'အစ္ကုိကြၽန္ေတာ္နားလည္တယ္။သူေျပာတာကြၽန္ေတာ္
သေဘာေပါက္တယ္'ဟူ၍ေျပာ၏။'ဟုတ္ၿပီ..ေက်းဇူးပဲဗ်ာ၊ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသာေန
ကြၽန္ေတာ္ေနာက္ထပ္တရားသူႀကီးေျပာတဲ့စကားေတြကိုဘာသာျပန္ေပးမယ္'ဟူ၍
အားတက္သေရာေျပာလုိက္ေတာ့မွကြၽန္ေတာ္၏စုိးရိမ္ေၾကာက္ရြံ႕မႈ၊တံတုိင္းႀကီးတစ္စစီ
ၿပိဳကြဲသြားေတာ့သည္။တရားသူႀကီးကိုလည္းမိမိကုိယ္ကုိယံုၾကည္စိတ္အျပည့္ျဖင့္ရဲရဲ
ၾကည့္ႏုိင္ပါေတာ့သည္။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးစကားေျပာဆုိေနသည္ကုိၾကည့္ၿပီးတရား
သူႀကီးကကြၽန္ေတာ္အက်အနဘာသာျပန္ေပးသည္ဟူ၍မွတ္ယူလုိက္ပံုရသည္။
တရားသူႀကီးေျပာဆုိသည္ကုိကြၽန္ေတာ္ေကာင္းမြန္စြာဘဝတြင္ပထမ
ဦးဆံုးအႀကိမ္အေမရိကန္တရား႐ံုး၌ကြၽန္ေတာ္ဘာသာျပန္ဆိုႏုိင္ခဲ့သည္။႐ုတ္တရက္
အဆုိးဆံုးအေျခအေနတြင္'အစ္ကုိသူေျပာတာေတြကိုကြၽန္ေတာ္အားလံုးနားလည္တယ္'
ဟူေသာတရားခံျဖစ္သူ၏ျမန္မာစကားသည္ကြၽန္ေတာ့္၏ေၾကာက္ရြံ႕မႈအလံုးစံုကုိနိဂံုး
ခ်ဳပ္ေစႏုိင္ခဲ့သည္။ထိုလူငယ္တရားခံအားအျမဲကြၽန္ေတာ္ေက်းဇူးတင္လ်က္ပါ။
ေမာင္မင္းႀကီးသားက်န္းမာ၍အေၾကြးေတြကင္းရွင္းပါေစဟူ၍သာ။
၂ဝဝ၈ခုႏွစ္ေႏွာင္းပုိင္းမွ၂ဝ၁၄ခု၊ေမလအတြင္းထိမေရတြက္ႏုိင္ေအာင္
အႀကိမ္မ်ားစြာကြၽန္ေတာ္ဘာဖလုိၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိတရား႐ံုးမ်ားသို႔သြားေရာက္ကာ
စကားျပန္အျဖစ္လုပ္ကုိင္ခဲ့ရပါသည္။
မူး၍မိန္းမကုိ႐ုိက္ျခင္း၊သတ္မွတ္ထားသည့္မုိင္ႏႈန္းထက္ကားကုိေမာင္းျခင္း၊
ကားလမ္းကိုေျပာင္းျပန္ေမာင္းျခင္း၊စတုိးဆုိင္ႀကီးမွပစၥည္းကုိခုိးျခင္း၊လမ္းမအလယ္တြင္
ကေလးကို႐ုိက္ျခင္း၊ေဘးမဲ့ထားေသာသမင္ကုိလုိင္စင္မဲ့ေသနတ္ျဖင့္ပစ္ျခင္းစေသာ
စေသာအမႈေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔အတြက္ကြၽန္ေတာ္စကားျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
အမႈကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာတမင္တကာၾကံရြယ္၍ျပစ္မႈကိုက်ဴးလြန္ျခင္း
မဟုတ္ဘဲအေမရိကန္ႏုိင္ငံရွိဥပေဒမ်ားကုိမသိရွိျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
သူတုိ႔တစ္ေတြကစကားျပန္အျဖစ္လုပ္ေပးေသာကြၽန္ေတာ့္ကုိတစ္ခါတစ္ရံ
၎းတုိ႔အားကူညီေပးႏုိင္မည့္ေရွ႕ေနအျဖစ္ထင္ၾကသည္။အားကုိးၾကသည္။ဘာသာျပန္
ေပးျခင္း၊တရားခံျဖစ္သူအားအခ်ဳပ္ထဲမွအာမခံႏွင့္လြတ္ေအာင္ကူညီျခင္း၊ေရွ႕ေနကုိ
မည္ကဲ့သို႔ငွားရမ္းရမည္တုိ႔ကုိအၾကံÓာဏ္ေပးျခင္းမွလြဲ၍ကြၽန္ေတာ္အျခားကိစၥရပ္မ်ားကုိ
ကူညီေပးႏိုင္ျခင္းမရွိပါ။
တခ်ဳိ႕အမႈကိစၥရပ္မ်ားတုိ႔သည္ဥပေဒကုိမထီမဲ့ျမင္ျပဳလုပ္ရင္းအေရးယူခံရျခင္း
တုိ႔လည္းပါဝင္ပါသည္။
အေမရိကန္ႏုိင္ငံကုိေရာက္ရွိၿပီးတစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္အတြင္းမူလတန္း၊အလယ္
တန္းေက်ာင္းသားတုိ႔ကအဂၤလိပ္ဘာသာစကားကုိသြက္လက္စြာေျပာဆုိႏုိင္သည္။ဘဝ
အေျခအေနအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ပညာေကာင္းေကာင္းမသင္ခဲ့ရျခင္း၊ဒီကုိေရာက္ေတာ့လည္း
မိသားစုစားဝတ္ေနေရးတုိ႔အတြက္႐ုန္းကန္ေနရရွာေသာမိဘျဖစ္သူတုိ႔ကမူအဂၤလိပ္
ဘာသာစကားဘက္တြင္ဘာမွထူးၿပီးမတုိးတက္လာ။'ရက္စ္'၊'ႏုိး'၊'ဟိုင္း'၊'ဂုိးဟုမ္း'
စသည့္နိစၥဓူဝအလုပ္ခြင္အတြင္း၌ေျပာဆုိေနရင္းၿပီးေနသည္။
ထိုအခါေစ်းဝယ္၊ေဆးခန္းသြားႏွင့္အျခားလူမႈကိစၥရပ္မ်ားတုိ႔တြင္သားသမီးမ်ား
တုိ႔ကုိေရွ႕တန္းသို႔ပုိ႔ၾကရေတာ့သည္။
ကြမ္းတဝါးဝါး၊ထမီရင္လ်ားမဝတ္ရင္သာေတာ္ေတာ့သည္။အခ်ဳိ႕တုိင္းရင္းသား
တုိ႔ကလည္းဒီအေမရိကန္ေရာက္သည္အထိဝတ္စားဆင္ယင္မႈႏွင့္ဓေလ့စ႐ုိက္တုိ႔က
သိပ္ၿပီးမေျပာင္းလဲ။ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္သားသမီးတုိ႔ကအေမရိကန္
(အျဖဴ/အမည္း)မ်ားေရွ႕တြင္ရွက္ၾကေပေတာ့သည္။ထုိကဲ့သုိ႔ေသာအျဖစ္အပ်က္
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိကြၽန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။
သားသမီးတုိ႔ကလည္းအဂၤလိပ္စာႏွင့္အတန္းပညာသာတုိး၍တတ္သြားသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာကဲ့သုိ႔လူႀကီးကုိ႐ုိေသေလးစားျခင္းအေတာ္မ်ားမ်ားေလ်ာ့နည္းသြား
ေတာ့သည္။အေမရိကန္၏ဆုိးရြားလွသည့္ေအးစက္ေသာမိသားစု၏တန္ဖိုးႏွင့္လူႀကီး
သူမမ်ားေပၚဆက္ဆံသည့္ပံုစံမ်ားသူတုိ႔တစ္ေတြဆီကူးစက္ၾကေတာ့သည္။အေမရိကန္
မိသားစုတုိင္းမဟုတ္ပါ။သို႔ေသာ္အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕ေသာမိသားစုဝင္၏တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး
အျပန္အလွန္ဆက္ဆံျခင္းတုိ႔သည္ေအးစက္မာေက်ာေနတတ္သည္။
အခ်ဳိ႕အေဖႏွင့္အေမတုိ႔ကအတူေနထုိင္ေပါင္းသင္းသည္မွာကာလတစ္ခု
ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီးသားသမီးလည္းတစ္ဦး(သုိ႔)ႏွစ္ဦးရွိေနၾကေသာ္လည္းတရားဝင္လက္ထပ္
ထားျခင္းမရွိ။ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတုိ႔၌လူႀကီးသူမမ်ားသာ
ဝတ္ျပဳကုိးကြယ္ျခင္းတုိ႔၌အမ်ားဆံုးေတြ႕ရသည္။ကြၽန္ေတာ္ေနထိုင္ေသာၿမိဳ႕တြင္
ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းအေတာ္မ်ားမ်ား၌ဝတ္ျပဳကုိးကြယ္သူမ်ားမရွိေတာ့၍ဘုရား
ေက်ာင္းမ်ားကုိအစၥလမ္ဘာသာဝင္မ်ားဝတ္ျပဳရာဗလီအျဖစ္ေရာင္းခ်လုိက္သည္ကုိလည္း
ေတြ႕ရသည္။
ဤအေမရိကန္တြင္ျမန္မာႏုိင္ငံမွေရာက္ရွိလာေသာဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္မ်ား
တုိ႔၏စာရိတၱႏွင့္ဂါရဝတရားတုိ႔သည္ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားႏွင့္လူမ်ဳိးစုအလုိက္
ခရစ္ယာန္အသိုင္းအဝုိင္းႏွင့္ဘုရားေက်ာင္းတုိ႔၏အခန္းက႑သည္အလြန္မွအေရး
ႀကီးသည္။
အသီးသီးေသာဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားႏွင့္လူမ်ဳိးစုအလုိက္ခရစ္ယာန္
ဘုရားေက်ာင္းတုိ႔မွကရင္၊ဗမာႏွင့္ျမန္မာႏုိင္ငံမွေရာက္လာေသာတုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစု
အသီးသီးတုိ႔၏ဘာသာစကားႏွင့္စာေပတုိ႔ကုိလူငယ္ႏွင့္ကေလးမ်ား၊ေႏြရာသီေက်ာင္း
ပိတ္ရက္ကာလတုိ႔တြင္သင္ၾကားႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားအားထုတ္လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကုိလည္း
အားတက္စရာေတြ႕ရပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ေနထုိင္ေသာၿမိဳ႕တြင္ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း(၃)ေက်ာင္းရွိသည္။
ယခုေတာ့(၁)ေက်ာင္းတုိး၍(၄)ေက်ာင္းရွိၿပီျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားယခုအခ်ိန္တြင္ဘာဖလုိၿမိဳ႕၌လူဦးေရ(၁)ေသာင္းနီးပါးခန့္
ရွိသြားေပၿပီ။ကရင္ႏွင့္ခ်င္း၊ကရင္နီနယ္မွလာေသာေသြးခ်င္းတုိ႔ကႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္
ဘာသာဝင္ႏွင့္ကာသုိလိတ္ဘာသာဝင္တုိ႔အမ်ားစုျဖစ္ၾကသည္။
ဗမာ၊ရွမ္း၊ရခုိင္၊မြန္၊တ႐ုတ္အႏြယ္ဝင္မ်ားကဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။
ဒုကၡသည္မ်ားအေနျဖင့္အေမရိကန္၊ဘာဖလုိၿမိဳ႕သုိ႔ေရာက္ရွိလာၾကသူဦးေရကမ်ားသည္။
အသီးသီးေသာစက္႐ံု၊အလုပ္႐ံု၊စားေသာက္ဆုိင္မ်ားတုိ႔တြင္သာမန္အလုပ္သမား
မ်ားအေနျဖင့္လုပ္ကုိင္စားေသာက္ၾကသည့္ဒကာ/ဒကာမတုိ႔ရာခုိင္ႏႈန္းအမ်ားစုက
တည္ထားေသာေက်ာင္းကုိ'ဒုကၡသည္ေက်ာင္း'။
ဂ်ပန္စားေသာက္ဖြယ္ရာဆူရွီလုပ္ငန္းကိုလုပ္ကိုင္သည့္ဒကာ/ဒကာမမ်ား
စုေပါင္း၍တည္ေထာင္ထားေသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ'ဆူရွီေက်ာင္း'။
ဝါရွင္တန္ဒီစီ၊နယူးေယာက္ႏွင့္အျခားအျခားေသာအေမရိကန္ၿမိဳ႕မ်ားႏွင့္
ျမန္မာႏုိင္ငံမွေရာက္ရွိလာၾကေသာႏုိင္ငံေရးသမားတုိ႔မၾကာခဏတည္းခုိရာ၊ႏုိင္ငံေရး
ရဲေဘာ္မ်ားဆံုဆည္းတတ္ေသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိေတာ့'ႏုိင္ငံေရးေက်ာင္း'။
ဆူရွီ၊ဒုကၡသည္၊ႏုိင္ငံေရးဘုန္းႀကီးေက်ာင္း(၃)ေက်ာင္းတုိ႔သည္အသီးသီး
ေသာဂုဏ္ပုဒ္မ်ားရွိေသာ္လည္းအေတာ္မ်ားမ်ားေသာဗုဒၶဘာသာဝင္မိသားစုတုိ႔က
ေခၚရလြယ္ေသာဆူရွီ၊ဒုကၡသည္၊ႏုိင္ငံေရးေက်ာင္းဟူ၍သာေခၚဆုိသမုတ္ၾကသည္။
ေနာက္ဆံုးတည္သည့္ေက်ာင္းမွာရခုိင္တုိင္းရင္းသားတို႔မတည္သည့္'ရခုိင္ဘုန္းႀကီး
ေက်ာင္း'ျဖစ္သည္။
အခြင့္သင့္ပါကလည္းေနာက္ထပ္အမည္သစ္ရေသာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား
အေမရိကန္ႏုိင္ငံ၊ဘာဖလိုၿမိဳ႕တြင္ထပ္မံေပၚလာႏုိင္စရာအေၾကာင္းမ်ားရွိပါေသးသည္။
ရဟန္းခံ၊ရွင္ျပဳ၊ထမနဲထုိးပြဲ၊ဝါဆုိသကၤန္းကပ္လွဴပြဲ၊ေမြးေန႔ပြဲမ်ားတုိ႔ကုိလည္း
အသီးသီးေသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားတုိ႔တြင္မၾကာခဏၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲက်င္းပၾကသည္။
တစ္ခါတစ္ရံထိုအခမ္းအနား၊အလွဴပြဲမ်ားတုိ႔ကုိတကူးတကျဖစ္ေစ၊ဖိတ္ၾကား
ထား၍တမင္သြားေရာက္ေသာအခါျဖစ္ေစ၊ကြၽန္ေတာ္မိမိကုိယ္ကုိမိမိေမးခြန္းမ်ားေတာင္
ျပန္၍ထုတ္မိလုိက္သည္။'ငါအေမရိကန္ႏုိင္ငံကုိေရာက္ေနတာေတာင္ဟုတ္ရဲ႕လား'
ဟူေသာေမးခြန္းျဖစ္သည္။
ယခုကြၽန္ေတာ္စာေရးေနေသာအခ်ိန္၌ဘာဖလုိၿမိဳ႕တြင္ျမန္မာႏုိင္ငံမွေရာက္ရွိ
လာေသာဒုကၡသည္ဦးေရ(၁)ေသာင္းနီးပါးကပ္သြားေပၿပီ။
ကြမ္းေလးတဝါးဝါးႏွင့္ပုဆုိးဝတ္ကာလမ္းေလွ်ာက္ေနေသာျမန္မာႏုိင္ငံမွ
ေတာင္ေပၚတုိင္းရင္းသားဒုကၡသည္မ်ားကိုအထူးသျဖင့္ရာသီဥတုသာယာေသာေန႔မ်ား
တြင္လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ကုိေတြ႕ၾကရေပလိမ့္မည္။
၂ဝဝ၁ခုႏွစ္မွစတင္ၿပီးယခု၂ဝ၁၄ခု၊ဇြန္လမွစၿပီးဘာဖလုိၿမိဳ႕၏အေနာက္ပုိင္း
(WestSide)တြင္ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ဘူတန္၊အီရတ္၊ဆူဒန္၊ဆုိမာလီႏွင့္အျခားကြၽန္ေတာ္
မသိေသာအာဖရိကႏုိင္ငံမ်ားမွဒုကၡသည္မ်ားကုိဘာဖလိုၿမိဳ႕၏အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕အစည္းက
ေနရာခ်ထားျခင္းျဖစ္သည္။အာဖရိကန္အေမရိကန္အႏြယ္ဝင္စပိန္ဘာသာစကား
ေျပာေသာေပၚတူဂီကန္ႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္လူျဖဴအေမရိကန္တုိ႔ေနထုိင္ၾကေသာအရပ္
သည္ယခုကြၽန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံမွေရာက္ရွိလာေသာဒုကၡသည္မ်ားအပါအဝင္
အျခားႏုိင္ငံအသီးသီးတုိ႔မွေရာက္ရွိလာေသာဒုကၡသည္မ်ားတုိ႔အားေနရာခ်ေပးေသာ
ရပ္ကြက္ျဖစ္သည္။
ဘာဖလုိၿမိဳ႕၏အေနာက္ပုိင္းရပ္(WestSide)သည္ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ကာစ
ကာလ၊၂ဝဝ၈ခု၊မတ္လအတြင္းညပုိင္း၌ေသနတ္သံမ်ားကုိၾကားေနရတတ္သည္။
ဥပေဒမွခြင့္ျပဳထားေသာျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္း၊မူးယစ္ေဆးဝါးေရာင္းဝယ္
ေဖာက္ကားျခင္းတုိ႔ႏွင့္အလြန္နာမည္ႀကီးေသာဘာဖလုိၿမိဳ႕ရပ္ကြက္မ်ားထဲတြင္အေနာက္ပုိင္း
(WestSide)ရပ္ကြက္ပါဝင္သည္။
လုယက္မႈ၊ခုိးမႈတုိ႔ကလည္းကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေနထုိင္ေသာ(WestSide)တြင္
မ႐ုိးႏုိင္ေအာင္မၾကာခဏျဖစ္ပြားသည္။
နည္းမ်ဳိးစံုႏွင့္အေမရိကန္အစိုးရထံမွမိသားစု၏စားဝတ္ေနေရးႏွင့္က်န္းမာေရး
အကူအညီကုိေတာင္းခံၿပီးႏွစ္ကာလအေတာ္ၾကာၾကာေနထုိင္တတ္သူတုိ႔၏ရပ္ကြက္
လည္းျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ကေလးငယ္တ႐ုန္း႐ုန္းႏွင့္တစ္မ်ဳိး၊ေတြ႕သမွ်လူအေတာ္
မ်ားမ်ားမ်က္ႏွာကိုအျပံဳးဆင္၍ႏႈတ္ဆက္တတ္ေသာ၊အဆင္ေျပသည့္ေနရာတြင္ေဆာင့္
ေၾကာင့္ထုိင္ၿပီးအေျခအေနအရအေရးေပၚရင္သားကုိလွစ္ကာကေလးငယ္ကုိႏုိ႔တုိက္
တတ္သည့္ျမန္မာႏုိင္ငံမွေရႊဒုကၡသည္မ်ားတုိ႔ကုိရပ္ကြက္နယ္ခံအေမရိကန္တုိ႔ကတစ္စ
တစ္စသတိမထားဘဲမေနႏိုင္ေတာ့။'မင္းတုိ႔ကတ႐ုတ္လား'ဟူ၍ေသြးတုိးစမ္းေမးၾက
သည္။အသက္(၃ဝ)ေက်ာ္ႏွင့္အထက္လူႀကီးတုိ႔ကရပ္ကြက္နယ္ခံစပိန္ဘာသာစကား
ေျပာႏွင့္အာဖရိကန္အေမရိကန္တုိ႔၏ေမးျမန္းျခင္းကုိဘာတစ္လံုးမွနားမလည္၊ျပံဳး၍သာ
ႏႈတ္ဆက္တတ္ၾကသည္။
တစ္ခါတစ္ရံျမန္မာႏုိင္ငံမွေရႊဒုကၡသည္တုိ႔ကသူတို႔တစ္ေတြယခုေရာက္မွ
ဖုတ္ပူမီးတုိက္သင္ၾကားေနေသာအဂၤလိပ္စာစကားတုိ႔ႏွင့္ေဖာ္ေရြစြာႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။
အခ်ိန္ကည၇းဝဝနာရီေတာင္တိမ္းေနၿပီ။သူတုိ႔က'ဂြတ္ေမာနင္း'ဟူ၍ခပ္တည္တည္
ႏွင့္ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ရင္ႏႈတ္ဆက္တတ္သည္။စိမ့္ေနေအာင္ေအးခဲေနသည့္ေဆာင္း၊ေန႔
ႏွင့္ညဦးမ်ားတြင္ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေရႊဒုကၡသည္တုိ႔ကအသီးသီးေသာဒုကၡသည္ေနရာ
ခ်ထားေရး႐ံုးမ်ားမွေပးသည့္ညဝတ္အကႌ်မ်ားကိုဝတ္၍ညႇပ္ဖိနပ္ေလးႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္
ခ်င္ရင္လည္းေလွ်ာက္ေနတတ္သည္။
မျဖစ္မေနဝမ္းေရးအတြက္သြားေရာက္၍အဂၤလိပ္စာသင္ယူေနေသာစာသင္
ခန္း၌'ဒီႏုိင္ငံမွာကငါတုိ႔ကိုကားတုိက္ရင္ေလ်ာ္ေၾကးေတြအမ်ားႀကီးရမွာကြ'ဟူေသာ
အေတြးႏွင့္ရည္မွန္းခ်က္ကို'ဘယ္ကလာသူေဌးရဲ႕ေခြးကငါတုိ႔လမ္းေလွ်ာက္သြားေနရင္း
ကုိက္မိရင္အဲဒီေလ်ာ္ေၾကးကအမ်ားဆံုး'ဆုိၿပီးအျပန္အလွန္ျငင္းခံုပြဲကုိလည္းကြၽန္ေတာ္
ကုိယ္တုိင္ၾကံဳဖူးသည္။
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူကြၽန္ေတာ္ေနထုိင္ေသာဘာဖလုိၿမိဳ႕၌ကရင္တိုင္းရင္းသား
တုိ႔ကအမ်ားဆံုး၊လူဦးေရ(၅ဝဝဝ)ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိသည္။ဗမာ၊ကရင္နီ၊ခ်င္းမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ား၊
ရခုိင္၊မြန္၊ရွမ္း၊ျမန္မာျပည္ဖြား၊အထူးသျဖင့္ကရင္ျပည္နယ္မြန္ျပည္နယ္တုိ႔မွ
ေရာက္ရွိလာၾကေသာအစၥလမ္ဘာသာဝင္မိသားစုတုိ႔သည္ေရာက္ရွိေနေသာေနရာ၊
အေျခအေနကုိအရွိအတုိင္းသံုးသပ္ၿပီးဘဝကုိ႐ုန္းကန္ရင္ဆုိင္ၾကရေတာ့သည္။
'ကရင္စံေတာ္ခ်ိန္'၊'ဗမာစံေတာ္ခ်ိန္'ဆိုတာေတြအေမရိကန္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ
လာလုပ္၍မရ။အလုပ္ျပဳတ္သြားမည္။မိသားစု၏အခက္အခဲ၊ျပႆနာေတြ၊တစ္သီ
တစ္တန္းႀကီးစီကာေရာက္ရွိလာမည္။
အလုပ္ကိုသတ္မွတ္ထားေသာအခ်ိန္ေရာက္ေအာင္သြားၾကသည္။အခ်ိန္မီ
စာသင္ခန္းသို႔ခ်ီတက္ၾကသည္။နံနက္ေစာေစာမိမိတုိ႔၏ကေလးမ်ားကုိအတင္းႏႈိး၊
လမ္းထိပ္သို႔ထြက္ကာအဝါရင့္ရင့္ေဆးေရာင္ျခယ္ထားသည့္အေမရိကန္ေက်ာင္းကားမ်ား
အားအခ်ိန္ကုိေလးစားစြာျဖင့္ေစာင့္ၾကေတာ့သည္။
ပင္ပန္းစြာျဖင့္အလုပ္လုပ္ကုိင္၊႐ုန္းကန္ရေသာအခ်ဳိ႕မိခင္တုိ႔ကနံနက္အေစာႀကီး
ထကာကေလးမ်ားကုိေရခ်ဳိးမ်က္ႏွာသစ္၊အဝတ္လဲ၍မမီမွာကုိအစိုးရိမ္လြန္၍ည
ကတည္းကသားသမီးမ်ားကုိေရခ်ဳိးေပးထားၿပီးမနက္ျဖန္ေက်ာင္းသြားမည့္အကႌ်ကုိ
အဆင္သင့္ဝတ္ေပးကာအိပ္ရာကုိဝင္ေစသည္။
ႏႈိးစက္နာရီ၏သတိေပးေခါင္းေလာင္းနံနက္၆းဝဝနာရီေက်ာ္ေက်ာ္'ကလင္
ကလင္'(သို႔)တဒီဒီျမည္ပါကကမန္းကတန္းမိမိ၏ကေလးကုိႏႈိး၊မ်က္ႏွာသစ္
သြားတုိက္၊ကမန္းကတန္းနံနက္စာအျမန္ေကြၽးၿပီးသတ္မွတ္ထားေသာေက်ာင္းကား
ရပ္မည့္ေနရာသို႔ေျပးၾကေပၿပီ။
မုိးဘယ္ေလာက္ပဲရြာရြာ၊ႏွင္းခဲေဖြးေဖြးျဖဴမ်ားဘယ္ေလာက္ပဲက်ေနက်ေန
သတ္မွတ္ထားသည့္အခ်ိန္ကုိဘာမွ်ေစ်းဆစ္၍မရ။ဒါအေမရိကန္လူမႈေရးစနစ္၏
စည္းကမ္း။
ဘာဖလုိၿမိဳ႕၌အခ်င္းခ်င္းေျပာဆုိေနၾကေသာစကားတစ္ခြန္းရွိသည္။'အေမရိကန္
ကသင္သြားလိမ့္မယ္'ဆုိေသာစကားျဖစ္သည္။
ဘာမွေစ်းဆစ္၊အေၾကာင္းျပ၍မရ။အခ်ိန္မီလုပ္ၾကရေတာ့သည္။ေရြးခ်ယ္စရာ
ဘာမွ်မရွိ။ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ေမြးဖြားလာေသာလူမ်ဳိးစုတုိင္းရင္းသားအႏြယ္အသီးသီး၊ဗမာ
လူမ်ဳိးမ်ားအပါအဝင္တုိ႔သည္အခ်ိန္ကုိေလးစားလုိက္သည္မွာစံခ်ိန္တင္ေလာက္ပါသည္။
စာဖတ္သူမိတ္ေဆြမယံုမရွိပါႏွင့္၊လာေရာက္၍ကုိယ္တုိင္ေလ့လာမွတ္တမ္းယူ
သင့္ပါသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ထုိင္းနယ္စပ္ရွိဒုကၡသည္စခန္းမ်ားအတြင္းမစားခဲ့ရေသာအစား
အစာ၊လူ႕အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားတုိ႔ကုိဒီအေမရိကန္မွာစားေသာက္သံုးစြဲရသည္။
ပံုမွန္အတုိင္းေခြၽတာစုေဆာင္းၿပီးအလုပ္ႀကိဳးစားပါကဘာဖလုိၿမိဳ႕သုိ႔ေရာက္ၿပီးတစ္ႏွစ္
ေက်ာ္ေက်ာ္အတြင္းကားဝယ္စီးႏုိင္သည္။မိသားစုမ်ားပါကပုိ၍အဆင္ေျပသည္။
အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ဦးတည္းအလုပ္လုပ္သည္ပင္ထားဦး၊အစားအေသာက္၊ေဆးဝါး၊
အိမ္လခအခ်ဳိ႕(သုိ႔)အျပည့္ကုိအေမရိကန္အစုိးရကအဆင္ေျပေအာင္စီစဥ္ေပးသည္။
သူတုိ႔လည္းဒီေလာက္ပဲေရေျမျခားမွမိတ္ေဆြေတြကုိအေကာင္းဆံုးဂ႐ုစုိက္ပ်ဳိးေထာင္
ႏုိင္သည္။
ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လြန္၍ေဖေဖာ္ဝါရီလ၊မတ္လ၊ဧၿပီလမ်ားအတြင္းခ်မ္းသာ
ၾကြယ္ဝ၍ဝင္ေငြမ်ားေသာသူမ်ားထံမွအေမရိကန္အစုိးရသည္အခြန္မ်ားကိုေကာက္ခံသည္။
ဝင္ေငြနည္းေသာႏိုင္ငံသူႏုိင္ငံသားမိသားစုမ်ားတုိ႔ကိုႏွစ္ကုန္ပါကသူတုိ႔တစ္ေတြ
ေပးေဆာင္ခဲ့ေသာအခြန္ေငြမ်ားထဲမွျပန္၍ေဝငွသည္။ဥပမာ၊ကေလးငယ္တစ္ေယာက္
သာရွိၿပီးဇနီးသည္ကေက်ာင္းတက္၊ခင္ပြန္းကဝင္ေငြနည္းေသာအလုပ္ကိုလုပ္ကုိင္သူ
ျဖစ္ေစဦး၊အစုိးရကအနည္းဆံုးေဒၚလာ(၅ဝဝဝ)ေက်ာ္ေက်ာ္ျပန္၍ေဝမွ်သည္။ဒီ
အခြင့္အေရးမ်ဳိးျမန္မာႏုိင္ငံမွာဘယ္လုိရပါအံ့နည္း။ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးရွိပါကေဒၚလာ
(၇ဝဝဝ)ေက်ာ္တစ္ေသာင္းနားကပ္ေတာ့သည္။
တစ္ႏွစ္တာအတြင္းအလုပ္လုပ္လုိက္၊ေပးစရာရွိေသာမီးဖိုး၊အပူေငြ႕ဖိုး၊အိမ္
လခ၊ေခါင္းစဥ္အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာအေၾကြးမ်ားကိုေပးလုိက္ႏွင့္လံုးလည္ခ်ာလည္ျဖစ္ေနေပမယ့္
ဝင္ေငြနည္းေသာျမန္မာျပည္ဖြားေရႊဒုကၡသည္တုိ႔ႏွစ္ဦးကာလတြင္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္ျဖင့္
ေခါင္းတေထာင္ေထာင္ျဖစ္ေနၾကေပၿပီ။မိမိဝင္ေသာေငြ၊မိသားစုအေနအထား၊အသီးသီး
ေသာအိမ္ေထာင္စုဝင္တုိ႔၏မွတ္ပံုတင္ႏွင့္အျခားအေရးႀကီးသည့္ကတ္ျပားမ်ားကိုကုိင္၍
ႏွစ္ဦးပုိင္းဝင္ေငြ၊ထြက္ေငြႏွင့္အခြန္မ်ားကုိစနစ္တက်မွန္မွန္ကန္ကန္တြက္ခ်က္၍
အစုိးရ၏အခြန္ဌာနကဲ့သို႔တြက္ခ်က္ေပးေသာ႐ံုးအသီးသီး(TexRefund)႐ံုးတုိ႔၌ကရင္၊
ဗမာ၊ရခုိင္၊မြန္၊ကရင္နီ၊ခ်င္းလူမ်ဳိးအသီးသီးတုိ႔ႏွင့္ကေလးငယ္မ်ားတုိ႔ကုိတျပံဳးျပံဳးႏွင့္
ေတြ႕ၾကေပလိမ့္မည္။
ရည္မွန္းထားေသာအိမ္သို႔မဟုတ္ကားကုိလည္းဝယ္ဖု႔ိျပင္ဆင္ထားေသာသူ၊
ျမန္မာႏုိင္ငံရွိမိဘေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားတုိ႔ကုိဘယ္ေလာက္ေတာ့ပုိ႔လုိက္ဦးမည္ဟူေသာ
စိတ္မ်ားတဟုန္းဟုန္းထေနေသာသူမ်ားရွိၾကသလုိ၊နီးစပ္ရာအတုိး(သုိ႔)အတုိးမဲ့တုိ႔ျဖင့္
အခ်င္းခ်င္းေငြကုိေခ်းခဲ့ေသာသူမ်ားတုိ႔လည္းအေၾကြးမ်ားကုိဆပ္ႏုိင္ၾကေတာ့မည္။
မဂၤလာကာလႏွစ္ဦးအခါသမယပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။
ေရခဲေတြေဖြးေဖြးျဖဴ၍ဘာဖလုိၿမိဳ႕၏အျပင္းထန္ဆံုးေသာေအးစက္သည့္
ေဆာင္းကာလတြင္ေရႊျမန္မာႏုိင္ငံမွဒုကၡသည္အသီးသီးတုိ႔ျမန္ႏႈန္းျပင္းေသာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
ရင္ခုန္သံတုိ႔ႏွင့္ေဆာင္း၏ခါးသက္သက္အေအးဒဏ္ကိုျပံဳး၍အံတုႏုိင္ၾကေသာကာလ
ျဖစ္သည္။
တစ္ခါတစ္ရံကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ျမန္မာႏုိင္ငံမွဒုကၡသည္အေပါင္းတုိ႔လည္း
တစ္ကမၻာစီအလွမ္းကြာေဝးသည္ဟုထင္ရေလာက္ေသာေမြးရပ္ေျမအမိျမန္မာျပည္ကုိ
တမ္းတသတိရၾကပါသည္။ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားကုိလြမ္းသည္။ခ်က္ေၾကြခဲ့ေသာရြာမွာ
ႏွစ္စဥ္က်င္းပသည့္ရာသီပြဲသဘင္တုိ႔ကုိသတိရသည္။အေပၚယံ႐ုပ္ဝတၴဳပစၥည္းမ်ား
ဆင္းရဲေပမယ့္ေႏြးေထြးေသာျမန္မာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကုိတမ္းတမိသည္။အသက္အရြယ္
ႀကီးေသာလူႀကီးသူမမ်ားက'ငါမေသခင္ငါ့ရြာ၊ငါ့ၿမိဳ႕ကုိျပန္ေရာက္ပါ့မလား'ဆုိသည့္
ဝမ္းနည္းရိပ္သန္းေသာနက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းခံစားမႈႀကီးေတြရွိၾကသည္။
'အုိ...ေျပးရ၊လႊားရ၊ေပၚတာေၾကးေပးရ၊ထုိင္းကုိေရာက္ေတာ့လည္း
ထုိင္းပုလိပ္ကိုေၾကာက္ရ၊ဒုကၡသည္စခန္းမွာေနရတုန္းကလည္းအျပင္ေလာကႀကီးဆုိတာ
ဘာမွန္းကုိမသိရတာ၊ႏွစ္ေပါင္း(၁၅)ႏွစ္ေလာက္ရွိမယ္။ငါေမြးတဲ့ႏုိင္ငံဆုိေပမယ့္
သတိကုိမရေတာ့ပါဘူး။ဒီမွာစားေသာက္တဲ့အစားအစာ၊အခမဲ့ကုသေပးတဲ့ေဆးဝါးေတြ၊
ကုသေပးတဲ့လူမႈက်န္းမာေရးစနစ္ေတြျမန္မာႏုိင္ငံမွာကဲ...ဒီမိုကေရစီရပါၿပီတဲ့၊
အဲဒီအခြင့္အေရးမ်ဳိးဟုိမွာဘယ္ရမလဲ။ေသတဲ့အထိငါမျပန္ဘူးေဟ့'ဆုိၿပီးခါးခါးသီးသီး
ပင္ျမန္မာႏုိင္ငံမျပန္ခ်င္သူအသက္(၇၄)ႏွစ္အရြယ္ကရင္အမ်ဳိးသမီးႀကီးႏွင့္စကားလက္ဆံု
က်ခဲ့ဖူးပါသည္။
'အစ္ကုိရယ္ကြၽန္မအေမတစ္ေယာက္မအိပ္ႏုိင္မစားႏုိင္ျဖစ္တာအေတာ္ၾကာၿပီ။
ေက်းဇူးျပဳၿပီးကူညီေပးပါဦး'
'ဟဒါဆုိလည္းေဆးခန္းသြားေပါ့'ဟုကြၽန္ေတာ္ကအၾကံဥာဏ္ေပးေသာအခါ၊
'ဟာ..သူ႕ရဲ႕ေရာဂါကေဆးခန္းျပလုိ႔မရဘူး'
'ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္း'ဟုျပန္၍ေမးလုိက္ေသာအခါ၊
'သူဒီအေမရိကန္မွာေသရင္မီးသၿဂႋဳလ္စက္ႀကီးထဲထည့္မွာကြၽန္မအမိုး
တစ္ေယာက္အရမ္းကိုေၾကာက္ေနတယ္။ေျမျမႇဳပ္သၿဂႋဳလ္ဖို႔ဒီမွာသခႋ်ဳင္းေျမေစ်းက
ေဒၚလာေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီးရွိတာလုိ႔သူ႕ကုိဘယ္သူေျပာလုိက္သလဲမသိဘူး။အခုသူလတုိင္း
ရတဲ့သက္ႀကီးေထာက္ပံ့ေၾကးကုိဘာမွမသံုးေတာ့ဘဲသခႋ်ဳင္းေျမဖိုးပဲစုစုေနတာစိတၱဇ
ေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ'ဟုသမီးျဖစ္သူကအကူအညီေတာင္းေသာေၾကာင့္၊
'ကဲ..အဖီးရယ္ဘာမွမပူနဲ႔၊လတုိင္းရတဲ့ေထာက္ပံ့ေၾကးကုိသံုးခ်င္တဲ့ေနရာ၊
သံုးသင့္တဲ့ေနရာမွာသံုးပါ။သခႋ်ဳင္းေျမအတြက္ဘာမွကိုမပူနဲ႔၊အဖီးေသရင္အဲဒီ
ေျမဖိုးရေအာင္ကြၽန္ေတာ္ပုိက္ဆံလုိက္ေကာက္ေပးမယ္'ဆုိၿပီးအသက္(၇၅)ႏွစ္ေက်ာ္
အရြယ္အဖြားတစ္ဦးကုိေဖ်ာင္းဖ်ရဖူးပါသည္။
သူမခမ်ာမိမိအတြက္သခႋ်ဳင္းေျမႏွင့္ေျမဖိုးကိစၥအတြက္အလြန္စိတ္ေသာက
ေရာက္ေနျခင္းမွအနည္းငယ္သက္သာသြားပံုရပါသည္။
မတတ္ႏုိင္ပါ။ကြၽန္ေတာ္လည္းထုိကိစၥကုိမရွင္းတတ္၊အဆင္ေျပသလုိသူမ
စိတ္ခ်မ္းသာမည့္အေျဖကိုသာေပးခဲ့ရသည္။
သုိ႔ေသာ္ျမန္မာႏုိင္ငံသားဒုကၡသည္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းနာေရးေပၚေပါက္
ပါကဘာသာ၊လူမ်ဳိးခြဲျခားျခင္းမရွိဘဲတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးေႏြးေထြး႐ုိင္းပင္းစြာဘာဖလုိၿမိဳ႕၌
ကူညီတတ္ေသာအစဥ္အလာဓေလ့သည္ၾကည္ႏူးဖြယ္ျဖစ္သည္။ဆက္ၿပီးႏွစ္ၾကာရွည္
သည္ႏွင့္အမွ်အဓြန္႔ရွည္ပါေစ။
ရက္ကိုလကစား၊လဟူေသာကာလကႏွစ္ဟူေသာအခ်ိန္ကာလကုိတျဖည္း
ျဖည္းႏွင့္ကူးေျပာင္းသြားသည္။ဝင္႐ိုးစြန္းကုိငါတုိ႔ေရာက္ေနသလားဟုထင္မိ
ေလာက္ေအာင္၊ဘာဖလုိၿမိဳ႕၏ေဆာင္းကာလသည္အမွန္တကယ္ေဆာင္းျဖစ္သည္။
ႏုိဝင္ဘာလေႏွာင္းပုိင္းကာလမွဧၿပီလေနာက္ဆံုးေန႔ရက္အထိအိမ္မွအျပင္သုိ႔ထြက္လွ်င္
အကႌ်ေႏြးကိုအထူဆံုးေရြး၊ေျခစြပ္၊ေခါင္းစြပ္အျပင္ဒီေရာက္မွျမင္၍သံုးဖူးေသာ
နားရြက္အုပ္ကိုပါအသံုးျပဳရသည္။
ႏွင္းခဲမ်ားႏွင့္ေဖြးေဖြးျဖဴေနေသာဘာဖလုိၿမိဳ႕သည္ထုိ႐ႈခင္းႏွင့္ဓာတ္ပံု႐ုိက္ရန္
အလြန္လွပေသာ္လည္းခက္ထန္ေသာေဆာင္းကာလႏွင့္ဘာဖလိုၿမိဳ႕ေနေဒသခံတုိ႔ႏွစ္စဥ္
ျဖတ္သန္းၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အတြက္လည္းဘာမွ်ေရြးခ်ယ္စရာမရွိ။ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္သာ
ေဆာင္းတြင္းကာလကုိျဖတ္သန္းၾကသည္။ျမန္မာႏုိင္ငံမွာတုန္းကမ်က္စိနာေသာသူကုိ
လူေတြအနားသိပ္အကပ္မခံ၊မ်က္စိနာကူးမည္ကုိစုိးရိမ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ဒီမွာေတာ့မ်က္စိနာေသာျမန္မာႏုိင္ငံသား(၃)ဦးခန္႔သာေဆးခန္း၌စကားျပန္
လုပ္ရင္းေတြ႕ဆံုဖူးသည္။မ်က္စိဆရာဝန္ကမ်က္စဥ္းေဆးအၫႊန္းေရးေပး၊ေသာက္ေဆး
ေပး၊ဒါႏွင့္ျပတ္သည္။
သုိ႔ေသာ္မိတ္ေဆြႏွာေစးေခ်ာင္းဆုိးျဖစ္ပါကဘာဖလုိၿမိဳ႕တြင္ျမန္မာႏုိင္ငံ၌
မ်က္စိနာေနေသာသူႏွင့္တူေပသည္။'တဟြတ္ဟြတ္'ႏွင့္ေခ်ာင္းဆုိး၊ႏွာရည္ယုိၿပီး
'ဟတ္ေခ်း..ဟတ္ေခ်း'ႏွင့္မၾကာခဏႏွာေခ်ေနပါကသင္၏အနားမည္သူမွ်
မကပ္ခ်င္ေတာ့ပါ။
အလုပ္သေဘာအရျဖစ္ေစ၊လူမႈေရးအရမိတ္ေဆြကုိလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး
သည္ႏွင့္အဆုိပါပုဂၢိဳလ္သည္အိမ္သာထဲသုိ႔အျမန္ဆံုးဝင္ၿပီးလက္ကုိဆပ္ျပာမ်ားမ်ား၊
ေရပူပူႏွင့္အထပ္ထပ္ေဆးပါေတာ့မည္။
အလုပ္ရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္းလုိအပ္ပါကသင့္ကုိအိမ္သို႔အျမန္ဆံုး
ျပန္ခုိင္းေပလိမ့္မည္။အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ဒီဘာဖလုိၿမိဳ႕၌(cold)ဟူေသာအေအး
ပတ္ၿပီးႏွာေစးေခ်ာင္းဆုိးျခင္းသည္အလြန္ကူးစက္ျပန္႔ပြားလြယ္ေသာထိုကာလ
ေဆာင္းအခါသမယ၏အာဂႏၲဳေရာဂါတစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။
ကဲတစ္ခါ၊ေမလေႏွာင္းပုိင္းမွၾသဂုတ္လကုန္သည္အထိ၊အပူခ်ိန္က(၇ဝ)ဒီဂရီ
ဖာရင္ဟုိက္မွတစ္ခါတစ္ရံ(၉ဝ)ေက်ာ္နားကပ္သည္။ေဘာင္းဘီတုိေတြ၊စြပ္က်ယ္
စပုိ႔စ္ရွပ္ေလးေတြႏွင့္ဘာဖလုိၿမိဳ႕၏လမ္းတြင္ညေနပုိင္းလူေတြကစည္ကားတတ္သည္။
အထူးသျဖင့္ေသာၾကာေန႔ညေနပုိင္းေရႊျမန္မာျပည္ဖြားတုိ႔ကလည္းကေလးမ်ား
ေက်ာင္းပိတ္သည့္ကာလ၊ဒီမွာဇြန္၊ဇူလုိင္၊ၾသဂုတ္လတုိ႔ကေႏြရာသီကုိး။
ညေနပုိင္းအီရီျမစ္ေဘးကိုဆင္းၾကသည္။ငါးမွ်ားသည္။ျမစ္၏အနံ႔အသက္ႏွင့္
ျမစ္၏အရွိန္ႏွင့္ပထဝီတန္ခုိးကုိနီးနီးကပ္ကပ္ခံစားသည္။အီရီျမစ္ႀကီးကုိၾကည့္ၿပီး
ခ်င္းတြင္းကုိလြမ္းသည္။သံလြင္ကုိတမ္းတသည္။မေဖာ္ျပႏိုင္ေလာက္ေသာခံစားခ်က္ျဖင့္
ဧရာဝတီႀကီးကုိေရာ္ရမ္းမခ်ိတင္ကဲမွန္းဆသည္။အိုဘယ့္ေမြးရပ္ေျမႀကီးရယ္...။
အပူခ်ိန္ျမင့္ေလ၊ကုန္တုိက္ႀကီးမ်ား၌ေလေအးစက္မ်ားေရာင္းစရာမက်န္
ေလာက္ေသာအေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္သြားသည္။
ဘာဖလုိၿမိဳ႕ေဟမာန္၏ျဖဴေဖြးေသာႏွင္းခဲမ်ားႏွင့္တဝီဝီျမည္ေနေသာေႏြကာလမွ
အဲယားကြန္ေဒးရွင္းစက္သံတုိ႔သည္အျဖဴႏွင့္အမည္း၊ေနႏွင့္လလုိကြာျခားခ်က္ႀကီးမား
လွသည္ဟုမိတ္ေဆြထင္ႏုိင္သည္။
ဤသည္ကားဘာဖလုိၿမိဳ႕၏ရာသီစက္ဝန္းခရီးစဥ္ျဖစ္သည္။အိမ္တြင္ညေနပုိင္း
အသားကင္စားၾကသည္။ကေလးမ်ားကအခ်ဳိရည္ေသာက္၊လူႀကီးေတြကယမကာ၊
ဘီယာကုိမီွဝဲ၍အပန္းေျဖ။(၆)လတာအေမွ်ာ္ႀကီးေမွ်ာ္ခဲ့ေသာေႏြရာသီကုိအျပည့္အဝ
ခံစားၾကသည္။
ခြင့္ရက္ရွည္ရေသာသူတုိ႔ကခရီး၊အျခားေသာျပည္နယ္ၿမိဳ႕အသီးသီးသုိ႔ခရီး
ထြက္ၾကသည္။
သို႔မဟုတ္ေက်ာ္ၾကားလွေသာဘာဖလုိၿမိဳ႕အနီးရွိကမၻာေက်ာ္ႏုိင္ဂရားေရတံခြန္သုိ႔
အလည္ထြက္လာၾကသည့္ျမန္မာျပည္ဖြား၊အေမရိကန္တစ္နံတစ္လ်ားရွိဘဝသမုိင္းတူ
ဒုကၡသည္မိသားစုေရာင္ရင္းမိတ္ေဆြမ်ားကုိဒုိင္ခံ၍အိမ္တြင္ဧည့္ခံၾကသည္။ဧည့္သည္မ်ား
ေဝေဝစည္ေနေသာအခါသမယပင္ျဖစ္သည္။
ဗုဒၶဘာသာဝင္မိသားစုဝင္မ်ားတုိ႔၏ရင္ေသြးမ်ားရဟန္းခံရွင္ျပဳၾကသည္။
ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္တုိ႔၏ေႏြရာသီက်မ္းစာသင္ေသာကာလလည္းျဖစ္သည္။
ဘာဖလုိၿမိဳ႕ႏွင့္အီရီျမစ္ႀကီး၏ေရအလ်င္ေပၚဝယ္စင္ေရာ္ငွက္အေပါင္းတုိ႔
ေလဟုန္တြင္ျမဴးေပ်ာ္ဝဲေသာကာလျဖစ္သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
အပုိင္း (၁)
အပုိင္း (၂)
အပုိင္း (၃)
အပုိင္း (၄)