ေမာင္ေမာင္စိုုး - ရိုမန္းတစ္ေန႔ရက္ ေန႔ရက္မ်ား
(မိုုးမခ) ႏိုု၀င္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၅
ကြယ္လြန္သူဆရာေမာင္ေသာ္ကကေတာ့ေရာမတိကဟုအသံဖလွယ္ခ့ဲဘူးပါသည္။လြမ္းေမာတသၾကည္ႏူးဆြတ္ပ့်ံဘြယ္ေန့ရက္မ်ားဟု ဆိုရမည္ထင္ပါသည္။
မိမိတိ့ု၏တကၠၠသုိလ္သည္မဂၤလာဒုံျမိဳ့နယ္အတြင္းျပည္လမ္းမနံေဘးတြင္တည္ရွိသည္။မဂၤလာဒုံစစ္ေဆးရံု၏မ်က္ေစာင္းထိုးတြင္ရွိသည္။ယခုေတာ့မရွိေတာ့ေပ။ စစ္တပ္၏သိမ္းပိုက္္ခံလိုက္ရေသာတခုတည္းေသာအရပ္ဖက္တကၠသုိလ္ဟုမွတ္တမ္းတင္ဝင္သြားေပျပီ။တကၠသိုလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ရံုးသည္လည္းျပည္လမ္းမနံေဘးတြင္ရွိသည္။အုတ္တိုက္နီနီအုတ္က်ြပ္မိုးႏွင့္တထပ္အေဆာက္အအုံျဖစ္သည္။ကိုလိုနီေခတ္လက္က်န္ျဖစ္ပုံရသည္။ပါခ်ဳပ္ရံုး အေဆာက္အအုံသည္ဝင့္ဝင့္ျကြားျကြားခန္းခန္းနားနားေတာ့မရွိေပ။သုိ့ေသာ္ဂႏၲဝင္ဆန္သည္ဟုဆိုရမည္။ပါခ်ဳပ္ရံုးေရွ့တြင္ကန့္ေကာ္ပင္အုပ္အုပ္ရွိသည္။မိမိတို့ေက်ာင္းသည္ေရွ့ဆန္၍မခန္းနားေသာ္လည္းတကၠသိုလ္၏အေငြ႔အသက္ရွိသည္ဟုဆိုရမည္။
ထိုစဥ္ကတကၠသုိလ္၏အေငြ့အသက္မ်ားတြင္ ကန္႔ေကာ္သည္အထင္ကရမဟုတ္ပါေလာ။
ထိုကန္႔ေကာ္သည္ပင္မိမိတိ့ုအားတက္ျကြရႊင္လန္းေစသည္မဟုတ္ပါေလာ။တကယ္ေတာ့မိမိတိ့ုတကၠသုိလ္သည္ထိုစဥ္ ( ၁၉၇၃ ) ကေက်ာင္းေတာ္သူေက်ာင္းေတာ္သားအျပည့္ႏွင့္စည္ကားခဲ့သည္ရန္ကုန္ပင္မတကၠသုိလ္လိုမစည္ကား။ မိမိတိ့ုတကၠသိုလ္ကတေက်ာင္းလုံးေပါင္းမွ ေက်ာင္းသား/သူ၇၀၀ ေလာက္ရွိသည္။ေက်ာင္းကစာသင္ေဆာင္မွာအငယ္တန္း၃တန္းသာရွိသည္။အတန္းျကီးအားလုံးကမဂၤလာဒုံစစ္ေဆးရံုႏွင့္ ေျမာက္ဥကၠလာေရာက္ေနျကသည္။သုိ့ျဖစ္၍ေက်ာင္းမွာကမူလတန္းေက်ာင္းေလာက္မ်ွပင္ လူမရွိေခ်။ထိ့ုျပင္မဂၤလာဒုံဆိုသည္မွာထိုစဥ္ကဇနပုဒ္မ်ွသာ။စည္စည္ကားကားမရွိေသး။တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနဆဲဆင္ေျခဖုန္းတခုမ်ွသာျဖစ္သည္။
သုိ့ျဖစ္ရာထိုကန္႔ေကာ္သည္ပင္မိမိတိ့ုကိတကၠသုိလ္ရနံ႔ေပး၍စိတ္ျကီးဝင္ေစခ့ဲသည္။ စိတ္ခ်မ္းေျမ့မွဳကိုေပးခ့ဲသည္။ ထိုစဥ္ကငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳေသာမိမိတိ့ု၏စိတ္ခံစားမွဳနုနယ္သည္။ခံစားလြယ္သည္။သစ္ရြက္လွဳပ္သံေလတိုးသံပန္းရန့ံမိန္းမပ်ိဳေလးမ်ား၏ အလွအပကဗ်ာမ်ားစာမ်ားစသည္စသည္အားလုံးသည္ရင္ခုံခံစားစရာျကီးျဖစ္သည္။အရြယ္ရာက္လာေသာလူငယ္မ်ားအားအေတြ့အျကံဳသစ္ခံစားမွဳအသစ္တိ့ုကဆီးျကိဳေနသည္မဟုတ္ပါေလာ။ ထိုအထဲအတြင္စိတ္ကူးယဥ္မွဳမ်ားကကပ္ညိကပ္ေနသည္မဟုတ္ပါလား။
မိုးေတြသဲျကီးမဲျကီးရြာေနစဥ္ထီးမေဆာင္းဘဲမိုးေရထဲ၌စိတ္ေအးလက္ေအးလမ္းေလ်ွာက္ထြက္ခ့ဲဖူးသည္မွာထိုစဥ္အသက္အရြယ္ကျဖစ္သည္။ရူးသြပ္မွဳမ်ားျဖင့္ျပည့္ႏွက္ေနသည္္ဟုဆိုရမည္။ထိုရူးသြပ္မွဳမ်ားသည္ငယ္စဥ္ဘဝကိုေက်နပ္မွဳေပးခဲ့သည္ကေတာ့ျငင္းပယ္မရေပ။
ေဆာင္းႏွင္းေငြ့လႊမ္းျခံဳ၍ကန့္ေကာ္ေဝေသာတည၌ပါခ်ဳပ္ရံုးေရွ့ကန္႔ေကာ္ပင္အုပ္အုပ္တြင္မိမိတိ့ုတညတာအိပ္စက္ျဖစ္ခ့ဲသည္။လွဴံေဆာ္သူက မိိမိျဖစ္သည္။အလိုတူအလိုပါသူငယ္ခ်င္းေလးငါးေျခာက္ေယာက္ေလာက္ပါသည္။ည၉ နာရီေလာက္ေျမျကီးေပၚခင္းရန္ဂေရာင္းရွိတခ်ပ္ယူတေယာက္ေခါင္းအုံးတလုံးယူ၍ပါခ်ဳပ္ရံုးေရွ့သုိ့ခ်ီတက္ခ့ဲျကသည္။ပါခ်ဳပ္ရံုးကန္႔ေကာ္ပင္အုပ္၏ေဘးတြင္အလံတိုင္ခံုေလးတခုရွိသည္။ထိုခုံ ေပၚတြင္ျမက္ခင္းေလးရွိသည္။ထိုျမက္ခင္းေပၚတြင္အခင္းခင္း၍တညတာကိုစခ့ဲျကသည္။
ညသည္တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ျပည္မလမ္းေဘးတြင္ေပမဲ့ထိုစဥ္ကည၉နာရီေက်ာ္လ်င္ကားအသြားအလာမရွိေတာ့။ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္သြားသည္။"ဝတ္လစ္စလစ္လမ္းမျကီး"သည္လည္းအေဖၚကင္းမဲ့စြာတကိုယ္တည္းလွဲေလ်ာင္းေနရသည္ဟု ဆိုရေပမည္။အလံတိုင္ခုံေပၚလွဲသူကလွဲထိုင္သူကထိုင္ေရာက္တတ္ရာရာေျပာသူကေျပာ ရင့္ဖြင့္သူကဖြင့္ျကယ္ေတြေရတြက္သူကေရအားလုံးအဆင္ေျပေနျကသည္။သုိ့ေသာ္ထိုညကလသာမသာေတာ့မမွတ္မိပါ။ည၁၂နာရီေက်ာ္ေတာ့စကားသံမ်ားတျဖည္းျဖည္းတိုးသြားသည္။တခ်ိဳ့လည္းငိုက္ျမည္းတခ်ိဳ့လည္းနုိးတဝက္အိပ္မက္။
မနက္ေလးနာရီထိုးေလာက္ေတာ့အားလုံးနိုးသည္။နေဘးကကန္႔ေကာ္အုပ္အုပ္တြင္ကန္႔ေကာ္ပန္းလာခူးသူ၏အသံဗလံေျကာင့္လဲပါသည္ ။ႏွင္းရည္စက္တိ့ုစိုစြတ္လာေသာေျကာင့္လည္းျဖစ္သည္။ေက်ာင္းသားမ်ားမွန္းသိ၍ဘာမွမေျပာေသာပါခ်ဳပ္ရံုး အေစာင့္အဖိုးျကီးကနံနက္ေစာေစာႏွင္းရည္စုိရႊဲလာခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီကေလးေတြဖ်ားနာကုန္ေတာ့မွာဘဲဟုမည္တမ္းသည္။
မိမိနွင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးလည္းကန္႔ေကာ္ပန္းေတြဝင္ခူးျကသည္။ျပီးေတာ့ကန္႔ေကာ္ပန္းတေပြ႔တပိုက္ႏွင့္ေဆာင္းႏွင္းျမဴေငြ့ျကားတြင္ မိမိတိ့ုအေဆာင္သုိ့ ျပန္လာခ့ဲျကေတာ့သည္။ကန္႔ေကာ္ပန္းေတြခူးလာမွေတာ့ခ်စ္သူေခါင္းတြင္ ပန္းေတြေဝေစဖိုု႔ ဟုအမ်ားကထင္ျကသည္။သုိ့ေသာ္မိမိတြင္ခ်စ္သူေခါင္းတြင္ပန္းေတြေဝေစသည္ထက္ျကီးမားေသာအျကံအစည္ျကီးရွိသည္။
ထိုစဥ္ကမိမိတြင္ခ်စ္သူတစ္ဦး ရွိေနခ့ဲျပီျဖစ္၏။သူမသည္မိမိတိ့ုေက်ာင္းမွ မဟုတ္။အျခားေက်ာင္းမွျဖစ္သည္။သူမသည္အသားခပ္လတ္လတ္ ဆံပင္ရွည္ကိုခါးလယ္ေလာက္ထိျဖန့္ခ်ထားေလ့ရွိေသာဆံရွည္မေလးျဖစ္သည္။သုိ့ေသာ္မိမိခူးလာေသာကန့္ေကာ္ပန္းသည္သူမ၏ဆံေကသာတြင္ဆင္ျမန္းဖိ့ုေတာ့မဟုတ္ေပ။
အခန္းထဲရွိစားပြဲေပၚတြင္ကန့္ေကာ္ပန္းမ်ားကိုေျခာက္ေသြ့သည္အထိတပတ္ေက်ာ္ေလာက္ပစ္ထားလိုက္သည္။အခန္းထဲတြင္ကန့္ေကာ္ပန္းရန့ံကအခ်ိန္အေတာ္ျကာစြဲေနသည္။အခန္းေဖၚသူငယ္ခ်င္းကမည္သု့ိမွမဆိုေသာ္လည္းအေတာ္ရူးတဲ့သနားစရာသတၱဝါအျဖစ္မိမိအားျမင္ပုံေတာ့ရသည္။ေျခာက္သြားေတာ့မွကန့္ေကာ္ဝတ္ဆံမ်ားအားစကၠဴျဖဴလြလြ ေပၚတြင္ေခ်ြခ်သည္။ျပီးေတာ့စာအိတ္တအိတ္တြင္ထည့္သည္။ျပီးလ်င္ခ်စ္သူအားေပးမည္။ခ်စ္သူအားသနပ္ခါးျဖင့္ေရာ၍လိမ္းေစျပီးခ်စ္သူပါးျပင္ပါးကြက္တင္ေစမည္။ျပီးမွတဝနမ္းရွဳိက္မည္ဟုမိမိစိတ္ကူးယဥ္ထားခဲ့သည္။
တကယ့္လက္ေတြ့မွာေတာ့ထိုကန့္ေကာ္ဝတ္ဆံမ်ားကိုခ်စ္သူအားေပးခြင့္မျကံဳေတာ့ပါ။တကၠသိုလ္နယ္ေျမတြင္ခြပ္ေဒါင္းအလံ ဝဲပ်ံလာခ့ဲသည္။လက္ရံုးတိ့ု ဆန့္တန္းခ့ဲျကသည္။မိမိလည္းထိုမွသည္ခရီးရွည္ျကီးထြက္ခ့ဲရသည္။ကန့္ေကာ္ဝတ္ဆံထည့္ထားေသာစာအိတ္ေလးသည္အမ်ိဳးသားေဆာင္အခန္းနံပတ္၇တြင္က်န္ခ့ဲသည္။ ခ်စ္သူပါးျပင္သုိ့မေရာက္ဘဲအမွဳိက္ျခင္းတြင္းသုိ့ သက္ဆင္းသြားမည္ထင္သည္။သူမႏွင့္လည္း ျပန္မဆုံေတာ့။ ေနာင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးကမင္းနဲ႔လြဲသြားတာ ဒီေကာင္မေလးကံေကာင္းသြားတာ ဟုဆိုသည္။ ဟုတ္မည္ထင္ပါသည္။
တကယ္လူဘဝသည္ကေတာ့ရိုမန္းတစ္မဆန္လွေခ်။ရက္စက္ျကမ္းျကဳတ္လွသည္။အားျကီးသူရွင္သန္သည့္ေတာရိုင္းဥပေဒသေခါင္းေထာင္ထေနသည့္ကာလတြင္လက္ေတြ့ဘဝသည္ရိုမန္းတစ္မျဖစ္ေခ်။ျကမ္းတမ္းရက္စက္၍အျကင္နာကင္းမဲ့ေသာဘဝအားျဖတ္သန္းရင္းအပူအပင္ ကင္းမဲ့ခဲ့ေသာရိုမန္းတစ္ေန့ရက္မ်ားအား သတိရမိသည္။
ျကည္နူးဆြတ္ပ့်ံလြမ္းေမာတသဘြယ္အတိတ္၏ေန့ရက္မ်ားသည္မည္သုိ့ဆိုေစစိတ္၏ျငိမ္းေအးမွဳကိုခဏတာေပးနိုင္စြမ္းပါသည္။ မိမိတိ့ု၏အားလုံး၏ရိုမန္းတစ္ေန့ရက္မ်ားသည္ တိုေတာင္းေကာင္းတိုေတာင္းနိုင္ပါသည္။သုိ့ေသာ္ထိုအမွတ္တရမ်ား၌မိမိတိ့ုနုပ်ိဳမွဳမ်ားစိတ္ကူးစံမ်ားခံစားမွဳမ်ားေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မ်ားစီးဝင္ေနသည္ကေတာ့အမွန္ပင္။ ထိ့ု့ျပင္တခါတရံဘဝအေမာမွေခတၲထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ျပီး
တခဏတာေလးျဖစ္ေစခိုလွံဳႏိုင္ေသာအမွတ္တရေလးအျဖစ္ ရွိေနသည္ဟုဆိုရမည္။
တခဏတာေလးျဖစ္ေစခိုလွံဳႏိုင္ေသာအမွတ္တရေလးအျဖစ္ ရွိေနသည္ဟုဆိုရမည္။
မြမ္းျကပ္လွေသာေန့စဥ္ဘဝမ်ားမွတခဏတာမ်ွထြက္ေျပးခိုလွံဳနိုင္ေသာျကည္ႏူးဆြတ္ပ့်ံလြမ္းေမာတသဖြယ္ရာရိုမန္းတစ္ေန့ရက္မ်ားဟုဆိုရေပမည္။
( photo credit Oo Hla Oo
မွတ္ခ်က္စုေဆာင္ထားသည့္ဓါတ္ပုံမ်ားပို့ေပးသည့္ဆရာ Oo Hla Oo အားအထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္)