 |
| ၂၀၁၅ ဇြန္လ၊ ဓာတ္ပုံ ျမ၀တီ။ ရခိုင္ေရေဘးကယ္ဆယ္ေရး |
ျမတ္သိန္းထြန္း - ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္သည့္ အခါ ...
(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၅
ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံနဲ႔အတူ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြ လက္တြဲၿပီး ႀကိဳးစားခဲ့တာ ခုဆို လမ္းခုလတ္ေရာက္ေနပါၿပီ။ စနစ္ကိုေျပာင္းလဲဖို႔ ၾကိဳးစားမႈနဲ႔အတူ အဲဒီႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ စနစ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြေနႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားသူေတြဖက္မွာလည္း မိမိတို႔ရဲ့ အရိုးစြဲေနတဲ့ အက်င့္စရိုက္ေျပာဆိုျပဳမူပံုေတြကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ စံသတ္မွတ္မႈမရွိေပမယ့္ ႏိုင္ငံေကာင္းဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ေျပာင္းလဲသင့္တာေလးေတြ ရွိေနပါတယ္။
အဲဒီထဲက တစ္ခုကို ဆြဲထုတ္ျပရမယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္သူအမ်ားစုရဲ့ တပ္မေတာ္အေပၚထားတဲ့ သေဘာထားအျမင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ တပ္မေတာ္ဟာ အာဏာကိုခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ လူတစ္စုရဲ့ အသံုးခ်ခံျဖစ္ေနခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ တိုင္းျပည္ရဲ့ အႀကီးမားဆံုး အင္အားစုျဖစ္တဲ့ တပ္မေတာ္ရဲ့ အမိန္႔နာခံမႈ၊ အဲဒီအခ်က္ေပၚ အေျခခံတဲ့ စစ္သည္တိုင္းရဲ့ က်င့္၀တ္သိကၡာ၊ အဲဒါေတြကို အလြဲသံုးစားလုပ္ခံခဲ့ရတာ ႏွစ္ပရိေစၦတမ်ားစြာ ၾကာလာတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ တပ္မေတာ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူမုန္းအခံရဆံုး အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
အစုအဖြဲ႕ထဲက တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ့ ျပဳမူလုပ္ေဆာင္ခ်က္ဟာ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုလံုးအေပၚ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ သက္ေရာက္မႈရွိသလို အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုလံုးရဲ့ ပံုရိပ္ဟာလည္း သူ႔ထဲမွာ ပါ၀င္ေနတဲ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီအေပၚ သက္ေရာက္မႈရွိေနပါတယ္။ အဲဒီလို အျပန္အလွန္သက္ေရာက္မႈရွိေနတဲ့ အေနအထားဟာလည္း သူ႔ကိုထိန္းေက်ာင္းေမာင္းႏွင္တဲ့ စနစ္အေပၚမွာ ရာႏႈန္းျပည့္ မွီခိုေနပါတယ္။ စနစ္မေကာင္းခဲ့တဲ့အတြက္ တပ္မေတာ္ရဲ့ ပံုရိပ္ဟာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျမာင္းထဲေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီရဲ့ဆိုးက်ိဳးကို တပ္မေတာ္သားတိုင္း ခံစားေနခဲ့ရပါတယ္။ ျပည္သူ႔အခ်စ္ေတာ္ဘ၀ကေန ျပည္သူ႔ခ်ဥ္ဖတ္ျဖစ္သြားၿပီး အာဏာရွင္ရဲ့ လက္ပါးေစ၊ စစ္ေခြးစတဲ့ ရံႈ႕ခ်ျပစ္တင္မႈေတြကို မခ်ိမဆန္႔ ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။ သူတို႔တင္မကပဲ သူတို႔ရဲ့ မိသားစု၀င္ေတြပါ အဲဒီဒဏ္ရာေတြကို မလိုခ်င္ပဲ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြအတြက္ အာဏာလက္မလႊတ္ရဖို႔ တပ္မေတာ္ကို ဆက္အသံုးခ်စရာ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲလိုနဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္ သက္ဆိုးရွည္လာတဲ့အခါ ျပည္သူအမ်ားစုဟာ တပ္မေတာ္သားေတြကို ျပည္သူထဲက ျပည္သူအျဖစ္ေတာင္ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ရြံရွာမုန္းတီးလာခဲ့ၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ တပ္မေတာ္သားေတြဟာ အထက္ကေပးလာသမွ် အမိန္႔အတိုင္း တေသြမတိမ္းလိုက္နာေနရသူေတြပါ။ အဲဒီအမိန္႔ကို လိုလိုလားလား နာခံႏိုင္ဖို႔ သူတို႔အတြက္ အဓိကတြန္းအားက ႏိုင္ငံနဲ႔ျပည္သူကို ကာကြယ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီခံယူခ်က္နဲ႔အတူ ေလ့က်င့္သင္ၾကားလာခဲ့ရတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြဟာ အမိန္႔နာခံမႈနဲ႔ အသားက်လာတဲ့အခါ ေပးအပ္လာတဲ့ အမိန္႔ရဲ့ တရားျခင္း၊ မတရားျခင္းကို ေစာဒတက္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ အမိန္႔နာခံျခင္းသည္သာ သူတို႔ရဲ့တာ၀န္၊ သူတို႔ရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ျပည္သူ႔အတြက္ အသက္စြန္႔ရဲတဲ့သူေတြရဲ့ အမိန္႔နာခံျခင္းကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ျပည္သူနဲ႔ ရန္တိုက္ေပးခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရင္ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ တပ္မေတာ္သားအမ်ားစုဟာ တျခားႏိုင္ငံ၀န္ထမ္းေတြထက္ တိုင္းျပည္ကို ပိုခ်စ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေတာ္ရံုစိတ္ဓာတ္နဲ႔ အသက္ရင္းရဲဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုရင္းရဲသေလာက္ တဖက္မွာလည္း ျပည္သူဆီက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို သူမ်ားထက္ ပိုေတာင့္တမက္ေမာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္ခ်စ္သေလာက္ ျပန္အခ်စ္မခံရတဲ့အခါ လူတိုင္းနာက်ည္းတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီနာက်ည္းမႈေတြကပဲ ျပည္တြင္းစစ္မွာ တိုင္းရင္းသားေတြကို စိတ္ဒဏ္ရာေတြေပးခဲ့သလို ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔အတူ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကိုလည္း သက္ဆိုးရွည္ေစခဲ့ပါတယ္။
ျပည္တြင္းစစ္ဆိုတာ စနစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ။ သူလိုခ်င္တဲ့စနစ္နဲ႔ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့စနစ္ မတူညီလို႔ ဒါမွမဟုတ္ အေပးအယူမွ်တမႈမရွိတဲ့အခါ စစ္ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ခ်င္းတိုက္တဲ့ပြဲမွာ ဘယ္ဖက္ကလြန္တယ္လို႔ တဖက္သတ္ေကာက္ခ်က္ဆြဲလို႔မရပါဘူး။ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ ကိုယ္စီရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ပြဲၾကာရွည္လာတဲ့အခါ စစ္ေဘးဒဏ္ခံစားခဲ့ရတဲ့ သာမန္ျပည္သူေတြရဲ့ ေဘးဒုကၡနဲ႔ နာက်ည္းစိတ္ကို အဲဒီႏွစ္ဖက္စလံုးရဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြက ဖာေထးလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ စစ္ျဖစ္ရာေဒသေတြဟာ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခံတိုက္တဲ့ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြထက္ သြားတိုက္တဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြက ပိုမုန္းတီးခံရပါတယ္။
မုန္းတီးဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ ရြာမီးရိႈ႕တာ၊ ေပၚတာဆြဲတာ၊ သူပုန္ထင္ၿပီး ပစ္သတ္တာ စတာေတြအျပင္ မုဒိန္းမႈစတဲ့ ျပစ္မႈေတြလည္း ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ မရွိဘူးလို႔ ျငင္းမယ္ဆိုရင္ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သက္ေသအေထာက္အထားေတြလည္း တပံုႀကီးရွိေနပါတယ္။ ယုတၱိက်က် ဆင္ျခင္သံုးသပ္ၾကည့္ရင္ေတာင္ သားမယားနဲ႔ လေပါင္းမ်ားစြာ ထိေတြ႕ဆက္ဆံမႈမရွိတဲ့ ေရွ႕တန္းေရာက္ တပ္မေတာ္သားတခ်ိဳ႕ဟာ စစ္ျဖစ္ရာေဒသတြင္းက သားမယားနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနခြင့္ရတဲ့ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြထက္ မုဒိန္းမႈျဖစ္ႏိုင္ေခ် ပိုမ်ားပါတယ္။
အဲဒီလိုျဖစ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ တပ္မေတာ္သင္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ က်င့္သံုးတဲ့ One for All စနစ္လိုပဲ တစ္ေယာက္မေကာင္းရင္ အားလံုးဟာ အျပစ္တင္ခံရပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်က္ေတြဟာ တပ္မေတာ္သားေတြကို ျပည္သူမုန္းတီးဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြလို႔ ေျပာရင္ မမွားပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီလို႔ ေျပာၾကတဲ့အခါ အရင္ကလိုပဲ တပ္မေတာ္ကို အျပစ္ထိုင္တင္ေနရင္း သူ႔ဘာသာသူ ေျပာင္းလဲလာမယ့္ အခ်ိန္ကို ထိုင္ေစာင့္ၾကမလား၊ ျပည္သူဖက္ကေန စတင္ၿပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး လက္ကမ္းႀကိဳဆို ေျပာင္းလဲယူမလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခု ရွိေနပါတယ္။
တပ္မေတာ္သားအမ်ားစုဟာ သာမန္ျပည္သူေတြလိုပဲ စနစ္ဆိုးရဲ့ေအာက္မွာ မခ်ိမဆန္႔ ရုန္းကန္ေနၾကရတာပါ။ သူတို႔ကို မွီခိုေနတဲ့ မိသားစု၀င္ေတြရဲ့ ဘ၀ကလည္း အျပင္ကေအာက္ေျချပည္သူေတြလိုပဲ ဆိုးရြားလွပါတယ္။ အက်င့္ပ်က္ခ်စားမႈေအာက္မွာ တျခား၀န္ႀကီးဌာနေတြထက္ ဘတ္ဂ်က္ပိုရေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က အရာရွိ၊အရာခံ၊အၾကပ္ စစ္သည္ေတြရဲ့ဘ၀ဟာ ဒီေန႔ထိ ထူးမျခားနားလွပါဘူး။ လစာရိကၡာအနည္းငယ္ ပိုရေပမယ့္လို႔ တရိပ္ရိပ္ထိုးတက္လာေနတဲ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေအာက္မွာ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး ၂၄နာရီ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကရတဲ့ သူတို႔ရဲ့ဘ၀က ေတာက္ေျပာင္မလာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ၾကီးပြားေနတဲ့ လက္တဆုပ္စာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္စုအတြက္ စေတးခံေနရတဲ့ ေအာက္ေျခ တပ္မေတာ္သားေတြရဲ့ဘ၀ဟာ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုေက်ာ္ စာနာသူကင္းမဲ့ခဲ့ရပါတယ္။
အရပ္ဖက္ေျပာင္းလဲတဲ့ စနစ္မက်င့္သံုးခင္အထိ ေအာက္ေျခတပ္မေတာ္သားေတြအဖို႔ သက္ျပည့္ပင္စင္ကလြဲၿပီး တပ္မေတာ္ကထြက္ခ်င္ရင္ အေသထြက္၊ အျပတ္ထြက္၊ အရူးထြက္၊ စစ္ေျပးထြက္ အဲေလးမ်ိဳးပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ စစ္သက္ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ရင္ ထြက္ခြင့္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ စစ္မႈထမ္းဥပေဒက ခုခ်ိန္ထိ အသက္မ၀င္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္၀ယ္ရာ အဆစ္ပါဆိုသလို အဲဒီေအာက္ေျခတပ္မေတာ္သားေတြရဲ့ အိမ္ေထာင္ဖက္ရဲေမေတြဟာလည္း ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္မွာ အသက္အႏၱရာယ္ ၾကံဳၾကိဳက္လာတဲ့အခါ လင္သားေတြနဲ႔အတူ ေသနတ္ကိုင္တိုက္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္တန္းမွာလည္း အမ်ားစုဟာ အရာရွိမိသားစုေတြရဲ့ အိမ္ေတာ္ပါကၽြန္ဘ၀နဲ႔ ရပ္တည္ေနရပါတယ္။ ေရွ႕မတိုးသာ၊ ေနာက္မဆုတ္သာ မခ်ိမဆန္႔ရပ္တည္ေနရတဲ့ သူတို႔ဘ၀မွာ အဓိပၸါယ္ရွိစြာ ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ တိုင္းျပည္အတြက္ေပးဆပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္ေလးတစ္ခုတည္းနဲ႔ မာန္တင္းေနၾကတာပါ။
လက္တကမ္းမွာ ျမင္ေနရတဲ့ အဆင္ေျပႀကီးပြားေနတဲ့ တပ္မေတာ္သားတခ်ိဳ႕ကို ၾကည့္ၿပီး ျပစ္တင္ေ၀ဖန္လိုသူေတြအေနနဲ႔ လက္တကမ္းထက္ ေ၀းေ၀းၾကည့္မွ ျမင္ႏိုင္မယ့္ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ ဘ၀ေတြကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။
လစာတစ္သိန္းေက်ာ္ေပးမယ္၊ ရိကၡာေပးမယ္၊ ေပါင္တစ္ရာေက်ာ္အေလးကို ထမ္းၿပီး လနဲ႔ခ်ီမနားတမ္း ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းသြားရမယ့္ အလုပ္ကို လုပ္ႏိုင္မလားလို႔ သာမန္ျပည္သူေတြကို ေမးရင္ ေခါင္းခါမယ့္လူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ညစ္ပတ္ေပေရၿပီး ျဖစ္သလိုေနထိုင္စားေသာက္ရမယ့္ အေျခအေနေတြ မပါေသးပါဘူး။ အခန္႔မသင့္ရင္ ေျချပတ္လက္ျပတ္ မ်က္စိကန္း အသက္ပါဆံုးရံႈးရမယ့္ အေျခအေနေတြ မပါေသးပါဘူး။ ဒီလစာ၊ ဒီခံစားခြင့္ေလးနဲ႔ အဲလိုအလုပ္မ်ိဳးကို ဂုဏ္ယူစြာလုပ္ေနသူေတြဟာ တပ္မေတာ္သားေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကို ကိုယ့္ရဲ့ ေသြးသားရင္းျခာအျဖစ္ ရႈျမင္ၾကည့္ပါ။ ကိုယ့္ေသြးသားကို အဲဒီအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ျမင္ရက္ပါ့မလား။
တပ္မေတာ္ေလ့က်င့္ေရး သင္တန္းေက်ာင္းတခ်ိဳ႕မွာ ခြဲတမ္းခ်ေပးတဲ့ ရိကၡာေတြကို အဆင့္ဆင့္ အလြဲသံုးစားလုပ္တဲ့အတြက္ ရဲေဘာ္သစ္ေလးေတြဟာ အျပင္လူဆိုရင္ ႏွာေခါင္းရံႈ႕ေလာက္တဲ့ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညြတ္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြကို ျဖစ္သလို စားေသာက္ေနၾကရပါတယ္။ တခါတေလ အထက္အရာရွိက ေဖာ္ရိႈးလုပ္ျပဖို႔ စားရိပ္သာမွာ တ၀ိုင္းတည္း လာစားတဲ့ေန႔ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္းစားရပါတယ္။ ၿမိဳမက်ႏိုင္တဲ့လူသစ္ေတြကို ၿမိဳက်လာေအာင္ ေခါင္းထဲရိုက္သြင္းတဲ့ စနစ္အမွားတစ္ခုက စစ္သားဆိုတာ အစားအေသာက္ ဂ်ီးမ်ားခြင့္မရွိဘူး။ ငါတို႔လည္း ဒီဘ၀ကတက္လာတာ။ ဒီလိုမ်ိဳးစားေသာက္ခဲ့ရတာ။ မင္းတို႔ သင္တန္းမွာ ဒီဟာေတြ မ၀င္ႏိုင္ရင္ ေရွ႕တန္းမွာ ဘယ္လိုလုပ္စစ္တိုက္မလဲ။ အဲဒီၾသ၀ါဒေတြၾကားမွာ မုန္ညွင္းရြက္ေရလံုၿပဳတ္၊ သဲတရွပ္ရွပ္ငါးေျခာက္၊ ယင္မနားငါးပိနဲ႔ အမဲရြတ္ေတြကို ရဲေဘာ္သစ္ေတြ အံၾကိတ္၀ါးေနရတုန္းပါပဲ။ ဒီခေလးေတြကို ကိုယ့္ေသြးသားအျဖစ္ ျမင္ၾကည့္ပါ။ ဘယ္ေလာက္သနားစရာေကာင္းသလဲ။ ခုေနာက္ပိုင္း သင္တန္းေက်ာင္းေတြရဲ့ အေျခအေန မဆိုစေလာက္ ျပန္ေကာင္းလာတယ္ဆိုေပမယ့္ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ အဆင့္အတန္းကို မေရာက္ႏိုင္ေသးပါဘူး။
တပ္မေတာ္ကထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ႕အရာရွိေတြလို အရပ္ဖက္မွာ ေနရာေကာင္းမရႏိုင္လို႔ အျပင္မွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္မတတ္ပဲ ဘ၀ပ်က္ေနတဲ့ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းေတြ တပံုၾကီးရွိေနပါတယ္။ စစ္တပ္ကိုအေၾကာင္းျပၿပီး ႏိုင္ငံရဲ့သယံဇာတေတြကို အလြဲသံုးစားလုပ္ေနတဲ့ ဦးပိုင္လိုမ်ိဳး အဖြဲ႕အစည္းေတြ ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ရဲ့ ဒဏ္ကို သာမန္ျပည္သူလို ျပန္မေျပာရဲ၊ ဆႏၵမျပရဲၾကတဲ့ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းေတြရဲ့ ဘ၀ကို စာနာဖို႔မေမ့ပါနဲ႔။ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ဆက္ရွင္သန္ႏိုင္ဖို႔ တပ္မေတာ္ကို ခုတံုးလုပ္၊ ျပည္သူေတြၾကား ၀ါဒမိႈင္းတိုက္ေနတဲ့ လက္တစ္ဆုပ္စာ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး တျခားစစ္မႈထမ္းေဟာင္းေတြရဲ့ ရင္ဘတ္ထဲ ၀င္ၾကည့္ဖို႔ မတြန္႔သြားပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားတို႔လိုပဲ သူတို႔ဟာ တိုင္းျပည္ကို အင္မတန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး တိုးတက္ေစခ်င္သူေတြပါ။
စစ္အစိုးရေခတ္မွာ အရပ္သားျပည္သူေတြထက္ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ ပညာေရးကို တပ္မေတာ္အရာရွိေတြ ရခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခိုင္မာမႈမရွိတဲ့ ေပၚလစီေတြေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ဘ႑ာေတြ အမ်ားႀကီးသံုးၿပီး ပညာေတာ္သင္လႊတ္ခံရတာကေန ျပည္ေတာ္ျပန္လာခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္သားပညာရွင္တခ်ိဳ႕ဟာ သူတို႔တတ္ေျမာက္လာတဲ့ ပညာရပ္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံကို အက်ိဳးျပန္ျပဳရမယ့္အစား ေရွ႕တန္းမွာ ေသနတ္ကိုင္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ ေနာက္တန္းမွာ ဖက္တိတ္အင္ခ်က္ေတြ ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာကိုေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ထိပ္တန္းလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ျဖစ္ေနလို႔ ထည့္မေရးေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလိုေနရာမွန္လူမွန္ မျဖစ္လို႔ စိတ္ေလလြင့္ေနရတဲ့ တပ္မေတာ္အရာရွိတခ်ိဳ႕ရွိေနပါတယ္။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြအေနနဲ႔ သူတို႔ကို ပညာရွင္အျဖစ္မျမင္ပဲ မုန္းတီးစရာ စစ္အာဏာရွင္ လက္ပါးေစေတြအျဖစ္ ရႈျမင္ေနရင္ တိုင္းျပည္အတြက္ အဖိုးတန္တဲ့ လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ေတြ အလဟသဆံုးရံႈးသြားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြကို ႏိုင္ငံအတြက္ အက်ိဳးျပဳခြင့္ေပးၿပီး ဆံုးရံႈးေနတဲ့ ျပည္သူ႔ေမတၱာကို ျပန္လည္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ေပးသင့္ပါတယ္။
အာဏာႏိုင္ငံေရးကို အားျဖည့္ဖို႔ ၀ါရင့္တပ္မေတာ္အရာရွိႀကီးေတြကို အရပ္၀တ္လဲေစခဲ့တဲ့အတြက္ ယေန႔တပ္မေတာ္မွာ မ်ိဳးဆက္ျပတ္မႈေတြ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါတယ္။ အထင္ရွားဆံုး သာဓကကို ျပရရင္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေလာက္ကိုင္စစ္ပြဲနဲ႔ ခုျဖစ္ေနတဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္ထဲက စစ္ပြဲေတြမွာ တပ္မေတာ္ဖက္က လိုအပ္တာထက္ ပိုမိုအက်ဆံုးမ်ားေနခဲ့ပါတယ္။ စစ္ေရးအေတြ႕အၾကံဳ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရွိတဲ့၊ ေျမျပင္အေနအထားကို အကၽြမ္းတ၀င္မရွိတဲ့ တာ၀န္ရွိသူေတြဆီက ဆင္းလာတဲ့ ေရဗူးေပါက္တာမလိုခ်င္ဘူး၊ ေရပါတာပဲလိုခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အမိန္႔မ်ိဳးေအာက္မွာ ယေန႔ခ်ိန္ထိ ရွမ္းျပည္နယ္အတြင္း အသက္စြန္႔သြားရတဲ့၊ ကိုယ္လက္အဂၤါဆံုးရံႈးသြားရတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြ အမ်ားအျပား ရွိေနပါတယ္။ က်ဆံုးသြားသူေတြထဲမွာ တိုင္းျပည္ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ အထိေရာက္ဆံုး အေထာက္အကူျပဳႏိုင္တဲ့ ပညာရွင္အရာရွိစစ္သည္ေတြ ပါသြားႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ကိုေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ေပးဖို႔ သံုးစြဲခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံ့ဘ႑ာနဲ႔ သူတို႔ကို ဒီအေနအထားထိ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခဲ့ရတဲ့ မိဘေတြအတြက္ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဆံုးရံႈးမႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ျပည္တြင္းစစ္ သက္ဆိုးရွည္ေနသမွ် စစ္ေဘးသင့္ေဒသေတြက ေဒသခံတိုင္းရင္းသား ျပည္သူေတြရဲ့ ဘ၀ဟာ နလံျပန္ထူႏိုင္မယ့္ လမ္းမျမင္ပါဘူး။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေနၾကတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႕ေတြထဲက တိုင္းရင္းသားလူငယ္ေတြရဲ့ အနာဂတ္ဟာလည္း လမ္းေပ်ာက္ေနအုန္းမွာပဲ။ သူတို႔အားလံုးဟာ တိုင္းျပည္သာ တကယ္ျငိမ္းခ်မ္းသြားရင္ အဖိုးတန္တဲ့ လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ေတြ ျဖစ္လာမွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္ မလြဲပါဘူး။ အင္မတန္ အကဲဆတ္တဲ့ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡေတြမွာ ၾကား၀င္ျဖန္ေျဖမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြ အေနနဲ႔
ဘက္မလိုက္ပဲ မွန္မွန္ကန္ကန္ ရပ္တည္ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ခုအစိုးရလက္ထက္မွာ လုပ္ေနသလိုမ်ိဳး ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ပြဲစားနည္းနဲ႔သာ ဆက္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ နာတာရွည္ ဆက္ျဖစ္ေနအုန္းမွာပါပဲ။
ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမဆို ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနဘတ္ဂ်က္ဟာ တျခား၀န္ႀကီးဌာနေတြထက္ ပိုမ်ားပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ခုစီရဲ့ စစ္အင္အားနဲ႔ တိုင္းျပည္ရဲ့ ဘ႑ာေရးအေျခအေနေပၚ မူတည္ၿပီး ပမာဏကြာသြားတာပါ။ အက်င့္ပ်က္ျခစားေနတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြမွာေတာ့ တပ္မေတာ္သားအမ်ားစုဟာ တျခားအရပ္ဖက္၀န္ထမ္းေတြလိုပဲ အရိုးအရင္းပဲ ကိုက္ေနၾကရပါတယ္။ တပ္မေတာ္အသံုးစရိတ္ ေလွ်ာ့ခ်မယ္လို႔ စဥ္းစားရင္ ဒါဟာ လက္ေတြ႕မက်ဘူးလို႔ ေ၀ဖန္ခ်င္ပါတယ္။ တကယ္လုပ္သင့္တာက တပ္မေတာ္ရဲ့ လက္ရွိအသံုးစရိတ္ကို အေလအလြင့္ နည္းသထက္နည္းပါးေအာင္၊ တပ္မေတာ္သားတိုင္း ထိုက္တန္တဲ့လစာခံစားခြင့္ ရရွိေအာင္၊ ခိုင္မာတဲ့ ဘ၀အာမခံခ်က္ရွိေအာင္ ဥပေဒေတြနဲ႔ ဖန္တီးေပးျခင္းကသာ လက္ေတြ႕က်ေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလိုမ်ိဳး တပ္မေတာ္အတြက္ အက်ိဳးရွိတဲ့ အဆိုျပဳခ်က္ေတြကို တပ္မေတာ္သားကိုယ္စားလွယ္ေတြထက္ ျပည္သူေတြ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကသာ တင္သြင္းႏိုင္ရင္ တပ္မေတာ္နဲ႔ ျပည္သူတသားတည္းျပန္ျဖစ္လာမယ့္ အခ်ိန္မွာ လႊတ္ေတာ္ထဲ လူပိုျဖစ္လာမယ့္ တပ္မေတာ္သားကိုယ္စားလွယ္ေတြရဲ့ စစ္တန္းလ်ားျပန္မယ့္ေန႔ရက္ဟာ မၾကာခင္ဆိုက္ေရာက္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
အဲဒီလို အခင္းအက်င္းေတြျဖစ္လာဖို႔ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပက ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြ၊ သူတို႔ကိုေထာက္ခံတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ တပ္မေတာ္သားေတြနဲ႔ အျပဳသေဘာဆက္ဆံေရးေတြ တိုးတက္လာေအာင္ ခုကတည္းက ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္သြားၾကမယ္ဆိုရင္၊ တပ္မေတာ္သားေတြကလည္း စစ္အာဏာရွင္ေဟာင္းေတြရဲ့ အရိပ္ေအာက္ကေန ရုန္းထြက္ၿပီး ျပည္သူထဲက ျပည္သူေတြအျဖစ္ တသားတည္းျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသြားၾကမယ္ဆိုရင္ အာဏာႏိုင္ငံေရးမွာ ဘက္မလိုက္ပဲ ျပည္သူ႔ဖက္ကရပ္တည္မယ့္ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မၾကာခင္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရလာလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။