လြမ္းေမာ … ရာသီ
တင္ကုိမင္းညဳိ ။ ႏုိ၀င္ဘာ၉၊၂၀၁၂
(မိုုးမချပန္လည္ဆန္းသစ္၊ ကမာပုုလဲ၏ ကေလာင္အမည္တခုု ျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာ ကမာပုလဲဟာ .. တင္ကုိ မင္းညဳိဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔လည္း ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ စာတခ်ဳိ႕ေရးခဲ့ပါတယ္။ ကမာပုလဲထက္စာရင္ ဒါက လူသိနည္းတယ္ထင္တယ္ပါတယ္။ မုိးမခမွာ တင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။)
လူသည္လြမ္းေမာတတ္ေသာသတၱ၀ါျဖစ္သည္။လူႏွင့္တိရိစၧာန္အၾကားစည္းျခားလိုက္သည့္အရာထဲတြင္လူ၏လြမ္းေမာတတ္ေသာစိတ္ခံစားမႈသတၱိသည္လည္းပါ၀င္မည္ဟုထင္သည္။လြမ္းေမာတတ္ေသာအလြမ္းသည္ေမတၱာတရားမွျမစ္ျဖားခံျဖစ္တည္လာသည္ဟုယံုၾကည္သည္။
အိပ္၊ စား၊ ကာမ သံုးခုသာ သိေသာ၊ ျပဳမူလုပ္ေဆာင္လွ်က္ရွိေသာ တိရိစၧာန္တြင္ ေမတၱာတရားအတြက္ ေနရာမရွိႏိုင္ေပ။
ငယ္ဘ၀ ကစားေဖၚ၊ ကစားဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လြမ္းသည္။ ငယ္ဘ၀ စာသင္ေက်ာင္းကေလးကို လြမ္းသည္။ ရြာဦး ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတြင္ စာစသင္ခဲ့သည္။ ဘုန္းႀကီး၏ က်က္သေရခန္းထဲက ငွက္ေပ်ာခိုင္မ်ားကို လြမ္းသည္။ ဘုန္းႀကီး က်ိန္းေနခ်ိန္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ငွက္ေပ်ာသီးခိုးစားၾကေသာအခါ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ရင္ခုန္သံကို လြမ္းသည္။ ဘုန္းႀကီးမိ၍ ေက်ာျပင္ေဗ်ာတင္ခဲ့ေသာ ႏွစ္လံုးျပဴး ႀကိမ္လံုးကို လြမ္းပါသည္။
မူလတန္းစတက္ေတာ့ က၊ ခႏွင့္ ဘဲဥပံု ၀လံုးကေလးမ်ားကို ေရးျခစ္ခဲ့သည့္ ေဘာင္က်ဴိး ေက်ာက္သင္ပုံးကေလးကို လြမ္းသည္။ အေမ၀ယ္ ေပးေသာ မိုးကာ အကၤ်ီကေလး ကို လြမ္းမိပါသည္။ ငယ္ငယ္က မုန္႔ဖိုးပိုက္ဆံေပးလ်င္ အေပါ့ေစ့ ေပးပါက မယူ။ အေလးေစ့ ေပးရမည္ဟု ဂ်စ္တိုက္ခဲ့သည္။ အေမသည္ မုန္႔ဖိုးဆယ္ျပားအတြက္ ညစဥ္ အေလးေစ့ကေလး ေတြကို ႐ုပ္ရွင္ေစ်းတန္းတေလွ်ာက္ လိုက္လံလဲလွယ္ရ သည္။ လဲ၍မရေသာေန႔တြင္ အေမစိတ္တိုေနသည္။ ဒါကုိ ဘုမသိ၊ ဘမသိႏွင့္ မနက္ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ ဆယ္ျပား အေပါ့ေစ့ကို မုန္႔ဖိုးေပး ေသာအခါ မယူဘဲ ဂ်စ္တိုက္သျဖင့္ အေမ့အ႐ိုက္ကိုခံရသည္။ ထိုစဥ္က က်ခဲ့ရေသာမ်က္ရည္စမ်ားကို တခါတခါ လြမ္းေမာတသ ျဖစ္မိပါ သည္။
ႏွစ္ကာလမ်ား တစစ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ အလယ္တန္းေရာက္ေတာ့ ရွက္တတ္လာသည္။ ဘာကို ဘာေၾကာင့္ရွက္မွန္းမသိ။ ရွက္ေန သည္ကိုသာ ခံစားေနမိသည္။ အကၤ်ီအျဖဴကေလး နည္းနည္းစြန္းေနလွ်င္ မ၀တ္ဆင္ခ်င္ေတာ့။ ပုဆိုးစိမ္းကေလး နည္းနည္း နလာလွ်င္ ေခ်ာင္ထိုးထားေတာ့သည္။ မိဘႏွင့္ အကိုအမမ်ားက မရွိမဲ့၊ ရွိမဲ့ရွာေဖြကာ ေက်ာင္း၀တ္စံုအသစ္မ်ား ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သည္။ ဘ၀ႏွင့္ မိ သားစု၏ လက္ရွိအေျခအေနကို မသိသား ဆိုး၀ါးေနေသာအရြယ္ျဖစ္သည္။ စာေတာ္တာကေလးကို ခုတံုးလုပ္၊ အငယ္ဆံုးသားဆိုေသာ ဂုဏ္မာနျဖင့္ အိမ္တြင္အႏိုင္က်င့္သူတေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအက်င့္၊ ထိုဘ၀၊ ထိုအရြယ္က အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ျပဳမူအႏိုင္က်င့္ ခဲ့့မႈမ်ားသည္ အသက္အရြယ္ကေလး ရလာေသာအခါ ဆင္ျခင္သံုးသပ္စရာ ဘ၀သင္ခန္းစာျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ထိုအရြယ္က အိမ္ေရွ႕ စားပြဲေပၚတြင္ အမျဖစ္သူအတြက္ လာေရာက္ဖူးပြင့္ေနၾကေသာ ေရႊရည္လူးထားသည့္ သႀကၤန္ပိေတာက္မ်ားကို လြမ္းေမာမိပါသည္။
အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ကိုေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀၊ ကိုယ့္အေျခအေနကို သိတတ္လာသည္။ က်ဴရွင္ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသား အားလံုးနီးပါး က်ဴရွင္တက္ၾကသည္။ တလလွ်င္ ဆယ့္ငါးက်ပ္ေသာ အသျပာကို ေပးရသည္။ ညဘက္ ဆိုက္ကားထြက္နင္းၿပီး ဘြဲ႕ရခဲ့ေသာ ဆရာတေယာက္၏က်ဴရွင္က ၿမိဳ႕တြင္ နာမည္အရမ္းႀကီးသည္။ သူက က်ဴရွင္လခမယူဘဲ သူ႔က်ဴရွင္ကို လာတက္ေစခဲ့သည္။ မ်က္ေစာင္းထိုး ေရွ႕ႏွစ္တန္းေက်ာ္တြင္ ထိုင္၍စာသင္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမျဖစ္သူ၏ လမင္းသဏၭာန္ သနပ္ခါးပါး ကြက္ကို ေငးၾကည့္မိန္းေမာေနမိရင္း ဆရာကစာေမးလိုက္သည္ကို “ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးလို႔ ထင္တယ္ဆရာ” ဟု ေျဖလိုက္မိသည္။ တ တန္းလံုးက ရယ္ေမာမႈျဖင့္ အားေပးဆုခ်လိုက္သည္။ ရွက္လိုက္သည္မ်ား မ်က္ႏွာကိုဘယ္မွာထားရမည္မသိ။ ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ စာေမးပြဲေအာင္ေတာ့ ျမစ္ကမ္းေဘးရွိ လူ႐ွင္းေသာ ဆိပ္ခံတံတားေပၚ တေယာက္တည္းသြားထိုင္ကာ စီးေနေသာ ျမစ္ ေရကိုၾကည့္ရင္း ငိုေနခဲ့သည္။ ေဒသေကာလိပ္ ဆက္တက္ဖို႔မွာ လက္ေတြ႔ဘ၀ႏွင့္ အလွမ္းေ၀းလြန္းလွသည္။ ျမစ္၏အေနာက္ဘက္ကမ္းတြင္ ေနလံုးကား ပုစြန္ဆီေရာင္ျဖင့္ ကြယ္ေလၿပီ။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္တန္ ၿပီ။ အကၤ်ီလက္ျဖင့္သုတ္လိုက္ေသာ ထိုစဥ္က မ်က္ရည္စမ်ားကို တရံတခါ လြမ္းမိပါေသးသည္။
ဘ၀တြင္ လက္ခ်ဳိးေရလို႔ရေသာ ေအာင္ျမင္မႈမျဖစ္စေလာက္ကို လြမ္းေမာေနမိသည္။ ထို႔အတူ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္လွေသာ တိုက္ပြဲမ်ား၊ ႐ႈံးနိမ့္မႈမ်ားကိုလည္း လြမ္းသည္။ သတၳဳတြင္းႏွင့္ သတၳဳတြင္း အလုပ္သမားမ်ားကို လြမ္းသည္။ အေဖ့ရဲ႕ ေရဒီယိုကေလးကို လြမ္းသည္။ ဘ၀တကၠသိုလ္တြင္ ဖထီးမန္းဒါ၀ိတ္ ေပးခဲ့၊ ေကၽြးခဲ့ေသာ ေဆးရံုစာ လက္သံုးလံုးခန္႔ရွိ ငါးေၾကာ္ကေလးေတြကို လြမ္းသည္။ ရြာခန္႔ အ လယ္တန္းျပ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ကို လြမ္းသည္။ စာသင္ေနပါလ်က္နဲ႔ ေက်ာင္းမွထြက္ကာ အိမ္တြင္ က်ီးေျခာက္၊ ၾကက္ႏွင္ ကေလးထိန္းေန ရေသာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားကိုလြမ္းသည္။ လယ္သမားဦးေလးႀကီးႏွင့္ ဘဲတေကာင္ေၾကး အေလာင္းအစားလုပ္ကာ ထမ္းျပခဲ့ေသာ စပါးေကာက္လႈိင္းစည္းမ်ားကို လြမ္းပါသည္။
မိုးမခပင္မ်ားကို လြမ္းသည္။ ႏွင္းပု၀ါကိုၿခံဳကာ အလွႀကီးလွေနေသာ လေရာင္ေအာက္က ေဒါန ေတာင္တန္းမ်ားကိုလြမ္းသည္။ မိုးရာသီတြင္ ႐ိုင္းစိုင္းခက္ထန္၍ ေႏြရာသီတြင္ ဘုရင့္ ကေျခသည္မလို ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ေနေသာ သံလြင္ႏွင့္ ေသာင္ရင္းျမစ္ကုိလြမ္းသည္။ သရက္သီး စိပ္ကေလးေတြ ေပါက္ထည့္ကာ တလတခါစားခြင့္ရခဲ့ေသာ ငါးတန္ခ်ဥ္စပ္ဟင္းကေလးကို လြမ္းမိသည္။ ငွက္ဖ်ားညေတြကိုလြမ္းသည္။ လက္ထိပ္ကို အပ္ျဖင့္ေဖါက္ကာ အဖ်ားပိုးစစ္ေပးခဲ့ေသာ ကရင္ဆရာမကေလးကို လြမ္းသည္။ ေမာင္ႏွမရင္းႏွယ္ ေပါင္းကူး ယွက္ႏြယ္ သြားေသာ ေမတၱာတရားအေပၚ အေျခခံျဖစ္တည္လာသည့္ လြမ္းေမာအမွတ္တရ ရွိခဲ့မႈမ်ား ….။
အလြမ္းသည္ လူကို ေအးခ်မ္းသိမ္ေမြ႕ေစသည္။ အလြမ္းသည္ ေဒါသႏွင့္ ခက္ထန္မႈတို႔ကို လက္မခံ၊ အတူတြဲလ်က္ မတည္ရွိ။ အလြမ္းသည္ ေလာဘ၊ ေမာဟတို႔၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သည္။ အလြမ္းသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလည္းျဖစ္သည္။ အႏုပညာလည္း ျဖစ္သည္။ မလြမ္းတတ္ ေသာသူ၏ႏွလံုးသားသည္ ေမတၱာတရားအတြက္ ေနရာမရွိႏိုင္။ အလြမ္းသည္ ေမတၱာတရားမွ ျမစ္ျဖားခံျဖစ္တည္ခဲ့သည္။ ဥၾသငွက္က ေလးသည္ အဟိတ္တိရိစၧာန္ငွက္တေကာင္ပင္ ျဖစ္ေနပါေသာ္ျငား သူ၏လြမ္းဖြယ္ေတးျဖင့္ ေႏြဦးကို ႏွစ္စဥ္ ႀကိဳဆိုေနၿမဲကို ……။ ။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီအက္ေဆးကို တခါက ၂၀၁၀ ၀န္းက်င္ကာလ … စာသင္ေပးေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းကေလးမွာ ကေလးေတြဖတ္ဖို႔အတြက္ ေရး ခဲ့တယ္…. ေက်ာင္းနံရံကပ္စာေစာင္မွာ ေဖၚျပျဖစ္ခဲ့တဲ့စာမူကေလးလည္း ျဖစ္တယ္။ ကမာပုလဲဆိုရင္ ကေလးေတြကသိေနလို႔ “တင္ကို မင္းညိဳ” ဆိုၿပီးေရးခဲ့တယ္။ ကေလးေတြက ဘယ္သူလဲလို႔ေမးေတာ့ အသိတေယာက္လို႔ ညာလိုက္တယ္။
သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီအား ဤေနရာမွ ယူပါသည္။