မာန္(ေတာင္လံုးျပန္) - ႏွင္းဆီ
(မိုုးမခ) ႏိုု၀င္ဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၅
တိမ္တစ္အုပ္သည္ တုပ္တုပ္မွ်မလႈပ္။
လမင္းေသာ္တာသည္ ထိုတိမ္အုပ္ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။
အေမက ေနာက္တခြန္း ေမးလာသည္။ မာလာသည္ ဖ်တ္ခနဲစာအုပ္ကို လွန္ကာ ျပန္၍ အသံေပးသည္။ “ေအး၊ ညည္းစာက်က္တာ စိတ္က ဘယ္ေရာက္ေနလဲ” ဟု ျမည္တြန္ေတာက္တီးရင္း အေမျဖစ္သူ အခန္းဝမွ ျပန္လွည့္ထြက္သြား၏။
မာလာသည္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ဟီးတိုက္ခ်ရင္း လွန္ထားေသာ စာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္သည္။ ဓာတုေဗဒ - ဒုတိယႏွစ္ ဟူေသာ ကမၺည္းထိုးထားသည့္ စာအုပ္အဖံုးသည္ မာလာ၏ သက္ျပင္းေမာကို ခုခံရန္မစြမ္း။
မာလာစိတ္ညစ္ေနသည္။ ခင္ရူပါကိုလည္း ေဒါသထြက္သည္။ ထို ေဒါသကိုလည္း အသိမခံဝံ့။ သူ႔ေရွ႕မွာ ဝံံ့ဝံ့ၾကြားၾကြား လုုပ္ျပသြားသည္ကို ခံျပင္း၍ မဆံုး။ မာလာသည္ အခန္းဝ သို႔ လည္ျပန္ၾကည့္ကာ သတိအေနအထားျဖင့္ တိတ္တဆိတ္ အံဆြဲကို ဖြင့္သည္။ ေက်ာင္းသံုးပံုႏိွပ္စာအုပ္ကို ထုတ္သည္။ အေမျပန္လွည့္ မလာသည္ကို ေသခ်ာမွ စာအုပ္တြင္း ဝွက္ထားသည့္ စာေလးတေစာင္ကို ထုတ္သည္။
ဒင္းက ဘာကိစၥနဲ႔ ႏွင္းဆီပန္းကို ပန္လိုက္ရတာလဲ။ တေန႔လံုး ေျခာက္လွန္႔ေနေသာ အေတြးက ေနာက္တခ်ီမာန္ဝင့္ကာ ထပ္မံထိုးႏွက္လာျပန္သည္။ စားပြဲေပၚမွ စာကို အားပါးတရ စုတ္ၿဖဲလုိက္သည္။ လက္ကိုင္ပုဝါထဲမွာထည့္သည္။ အံကိုႀကိတ္သည္။ ယခုလို ကလဲ့စားေခ်လိုက္မွ ဒင္းမွတ္မွာဟု ခပ္နာနာဖိေတြးရင္း အျပင္သို႔ေငးမိျပန္သည္။ မ်က္ဝန္းတို႔သည္ အစိုးမရ။ေအးခ်မ္းေသာ အရိပ္ေအာက္မွာပင္ ပို၍ ငိုခ်င္လာမိသည္။ ထုႏွက္ေျခမြထားေသာ လက္ကိုင္ပုဝါႏွင့္ စာထုပ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္သည္။ မ်က္ရည္တို႔သည္ တာရိုးက်ိဳးေလၿပီ။
မာလာ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္လ်က္ ငိုမိေခ်ၿပီ။
ေကာင္းကင္သည္ တိမ္ဆင့္ကဲလာၿပီ။ ေလသည္ တေသေသာျဖင့္ အခန္းျပတင္းမွ တိုးဝင္လာ၏။ မိုးေငြ႔ရနံ႔ ပါလာသည္။ မာလာက မိုးေငြ႕ကို ရွဴလိုက္ရင္း ေခါင္းကိုေမာ့သည္။ မ်က္ရည္ကိုသုတ္သည္။ စာအုပ္ကို ျပန္ဖြင့္သည္။ စိတ္တင္းလ်က္ စာအံသည္။ အေမက မာလာ့ အသံကို ၾကားမွ မိုးရြာရင္ အေအးမခံနဲ႔ ဟု လွမ္းေအာ္ေနသည္။
မာလာသည္ အေျပးကေလးေသာ့ေန၏ ။ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းေဘးမို႔ ဆင္ေျခေလ်ာကိုက ပို၍ ေျခကိုသြက္ေစ၏ ။စကၠဴခြက္ျဖင့္ ေကာ္ဖီပူပူကိုင္ကာ ေနာက္မွလိုက္ေနေသာ ခင္ေမာင္ သည္ ကို႔ယို႔ကားယားျဖင့္ မာလာ့ကို မေျပးဖို႔ တားျမစ္ေနသည္။ မာလာက မမႈ ။ ေျပးဆင္းေနရာမွ တဖန္ ကန္ေဘာင္ရိွရာသို႔ ေျခဦးလွည့္ျပန္သည္ ။ တဟားဟား ရယ္၍ေျပးသည္။ ခ်စ္ေသာသူ တေယာက္ ေနာက္မွာမမီွ။ မေက်မခ်မ္းျဖင့္ ေအာ္ဟစ္က်န္ေနသည္။ မာလာသည္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ ျမက္ခင္းျပင္သို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ ဇင္ေမာင္ ခမ်ာလိုက္ေကာက္ရျပန္သည္။
လေရာင္သည္ တိုက္စစ္ဆင္လာေသာ မိုးတိမ္ေတာင္တို႔ေနာက္တြင္ ခိုဝင္သြားခဲ့ၿပီ။ မိုးသည္ေအာ္သံ ဟီး ဟီး ျဖင့္ ေလကိုခိုကာ မာလာ၏ အခန္းျပတင္းကို အတင္းကာေရာ ထိုးေဆာင့္လာ၏ ။ေနာက္ဆုတ္သည္၊ ေရွ႕တိုးသည္၊ မိုးစက္တို႔က ျပတင္းေပါက္ကို ခုန္ေပါက္တိုင္းစိုင္းေနၿပီ။
မာလာသည္ အေတြးကို ျဖတ္ကာ ျပတင္းတံခါးတို႔ကို ပိတ္လိုက္ရသည္။မိုးသံေလသံသည္ တေဝါေဝါႀကီးစိုး မင္းမူေလၿပီ ။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မသိ။ မိမာလာ သည္လို မိုးသံေလသံကို ရန္သူထင္လ်က္ က်က္လ်က္စစာကို အာေခါင္ျခစ္ကာ ေအာ္ဟစ္ဖတ္ေနပါေတာ့သည္။
နာရီလက္တံတို႔သည္ တေရြ႕ေရြ႕။ အေမက ေကာ္ဖီတခြက္ လာခ်ေပးသည္။ မာလာ တေယာက္ စိတ္ကို ႏွစ္လ်က္ တစာစာ ေအာက္က်က္ေနရင္း အေမ့ေကာ္ဖီခြက္ကို ၾကည့္သည္။ လူက ေရွ႕ေနာက္ ယိမ္းထိုးေနသည္။ သင္ခန္းစာမ်ားကို ႏႈတ္တိုက္ရြတ္ဆို က်က္မွတ္ကာ အခါခါေက်ာ့၏။ အေမသည္ မီးအစိမ္းလင္းေနသည့္ ဟမ္းဖုန္းကို ၾကည့္ကာ အားသြင္းႀကိဳးမွ ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ဖုန္းအားျပည့္ေနၿပီဟု သူ႔ဘာသာေျပာရင္း ျပန္ထြက္သြားသည္။ယခုညအဖို႔ မာလာ့ဆီျပန္လာေတာ့မည္မဟုတ္ေတာ့။ ဘုရားဝတ္တက္မည္။ ပုတီးစိပ္မည္။ အိပ္ရာဝင္ေတာ့မည္။
အေဖသည္ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ရင္မွာပိုက္လ်က္ အိပ္ေမာက်ေနၿပီ။ မိုးသည္ မာန္ေလ်ာ့ကာ ေစာေစာက ေအာ္ဟစ္သမွ်ကို အေမာေျပ ခပ္ေစြေစြ သြန္းခ်ကာ ႏႈတ္ဆက္ဟန္ျပဳေနၿပီ။ ၿငိမ္စ ျပဳေသာ မိုးသံေလသံၾကားတြင္ မာလာသည္ ေအာက္က်ယ္ ၊ဟစ္က်ယ္ စာအံေနေတာ့၏။
ေကာ္ဖီခြက္သည္ တျဖည္းျဖည္း အေငြ႕ေသလာၿပီ။ မာလာက ေနာက္ဆံုးအခ်ီ တစ္လီေၾကာ့ကာ စာအုပ္ကို ပိတ္ရင္း မွတ္မိသမွ် အံခ်ကာ အႏိုင္ပိုင္းလိုက္သည္။ သူ႔စိတ္မ်ားတြင္ လန္းလာသည္။ ေကာ္ဖီကို တက်ိဳက္ငံုရင္း ေက်နပ္စိတ္ျဖင့္ ခါးေၾကာကိုဆန္႔သည္။ဖုန္းကို ဖြင့္ကာ Message Box ထဲမွ စာမ်ားကို ဖြင့္ဖတ္သည္။ ဖတ္ေနရင္း အံဆြဲထဲမွ လက္ကိုင္ပုဝါ ႏွင့္စာကိုထုတ္ကာ ဖုန္းကင္မရာျဖင့္ ရိုက္သည္။သူ႔ကိုယ္သူ အထင္ႀကီး ေက်နပ္ၿပီး ကုတင္ေပၚသို႔ ပစ္လွဲကာ ၿပံဳးေနေတာ့သည္။
ခင္ရူပါက ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ျငင္းသည္။
သူျငင္းသည္ကို အားလံုးသိသည္။ ထိုႏွင္းဆီပန္းကို ဇင္ေမာင္ ျမင္ေအာင္ တမင္ပစ္ခ်ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ဟု မည္သူမွမယံု။
“ ငါက ဇင္ေမာင့္လို ႏိုင္ငံေရးသမားေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္ ေကာင္ကို တစက္ကေလးမွ စိတ္မဝင္စားဘူး ၊ ငါ့ဟာငါ မပန္ခ်င္လို႔ ပစ္ခ်လိုက္တာ၊ ကားက ထြက္ေနၿပီေလ၊ ဇင္ေမာင္ ေကာက္သြားမွန္းေတာင္ ငါမသိဘူး ၊ရွင္းၿပီလား ...”
မာလာက စိတ္ထဲမွ ေကာင္မကေတာ့ဟု တြက္လိုက္သည္။သို႔ေသာ္ႏႈတ္ကမထြက္။ ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီကို ဇြန္းျဖင့္ကဲ့ရင္း ခပ္ရင္း စဥ္းစားေနသည္။
“ ေနပါဦး သူက ဘာေျပာလုိ႔လဲ ”
“ ငါ ဘယ္သိမလဲ။ သူမ်ားေတြ ေျပာေနတာ နင္က သူျမင္ေအာင္ ပစ္ခ်ေပးလို႔ သူ ေကာက္ထားတာတဲ့၊ ဘာမွမဟုတ္လဲ ၿပီးတာဘဲ”
မာလာက ဟန္ပါပါ ပခံုးတြန္႔လိုက္သည္။ စားပြဲဝိုင္းမွ ထလာခဲ့သည္။ ခင္ရူပါက မေက်မခ်မ္း စူပုတ္ကာ က်န္ေနရစ္သည္။ တျခားသူေတြက သူတို႔ ဝင္မပါခ်င္၍ ဘာသိဘာသာ လုပ္ေနၾက၏။
“လူေတြက နည္းနည္းကို မ်ားမ်ားလုပ္ခ်င္တယ္၊ဟြန္း၊ အဲဒီအေကာင္ ငါနဲ႔ ေတြ႕ဦးမယ္ ၊ငါက ဘာကိစၥ သူ႔ကို ေပးရမွာလဲ၊ ေဝးေသး”
ခင္ရူပါက ဖုန္းကို ဖြင့္ကာ ဇင္ေမာင့္နံပါတ္ကိုရွာသည္။ ဝင္းဝင္းသန္းက တားသည္။ ၿပီးတဲ့ကိစၥၿပီးၿပီပဲ။ ဖုန္းေခၚမေနနဲ႔ဟု ။
“ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ အဲဒီေကာင္နဲ႔ ရွင္းရမယ္၊ မရဘူး”
“ နင္က ဘယ္လိုရွင္းမွာလဲ”
ခင္ရူပါ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ရည္ဝဲလာသည္။ ဝင္းဝင္းသန္းက စားပြဲထိုးကို ေခၚၿပီး ပိုက္ဆံရွင္းကာ ခင္ရူပါကို ေခၚလာခဲ့သည္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ခင္ရူပါ ငိုေတာ့သည္။ဝင္းဝင္းသန္း က ကားကိုစက္ႏိွဳးကာ ေလေအးစက္ ဖြင့္ထားလိုက္သည္။
“ငါ့ကို ျပန္ေတာင္းေပးပါလား ဟာ”
ခင္ရူပါက ရိႈက္သံေႏွာကာ ေတာင္းဆိုသည္။ ဝင္းဝင္းသန္းက မလိုက္ေလ်ာ။ ေနပါေလေစေတာ့ ဟု ေျဖာင္းဖ်သည္။ ႏွင္းဆီပန္းကို ျပန္ေတာင္းလွ်င္ မာလာႏွင့္ ျပႆနာ ထပ္ျဖစ္ဦးမည္ဟု ဆိုသည္။ သူကပင္ ဆက္၍
“မႏွစ္ကတည္းက နင္ အေျဖေပးလိုက္ပါလို႔ ငါေျပာသားပဲ၊ ဇင္ေမာင္က နင့္ကို ပထမႏွစ္ တႏွစ္လံုး ဒီေလာက္လိုက္ေနတာ ၊ တေက်ာင္းလံုး သိတယ္၊ နင္ကမွ အကပ္မခံတာ”
“ ေတာ္ပါေတာ့ဟာ ၊တစက္ကေလးမွ သစၥာမရိွတဲ့ေကာင္”
ဘာဟု ဝင္းဝင္းသန္း ေအာ္သည္။ မေက်မနပ္ ၾကည့္သည္။ ခင္ရူပါသည္ သူ႔အျပစ္မျဖစ္ေအာင္ လွီးလႊဲစကားေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ဇင္ေမာင့္ကို ႏွင္းဆီပန္း ပစ္ခ်ေပးသည္က သိသာလြန္းေနသည္။ သူ႔လွီးလြဲ ဆင္ေျခမ်ားက တိုးမေပါက္သာ။ သူတို႔ သတင္းက တေက်ာင္းလံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနၿပီ။ ဇင္ေမာင္က ဘာမွေျပာသည္ မဟုတ္ ။ သူပစ္ခ်ေပးေသာ ႏွင္းဆီပန္းကို ေကာက္ခါ ထြက္သြားေသာ ကားကို ေငးၾကည့္ေနျခင္းမွ်သာ ။ ေက်ာင္းသည္ အရိပ္မွ် ျမင္ရံုမွ်ႏွင့္ ဘာဆိုသည္ကို သိၾကၿပီ။ မာလာလည္း ၾကားခဲ့ၿပီ။ တအုပ္စုထဲ သြားလာေနၾကသူေတြမို႔ ျပႆနာက မၿပီးေတာ့ ။
ဒီကေန႔ ႏွင္းဆီပန္း ျပႆနာကို ဇင္ေမာင္ရွင္းရမည္။ ဇင္ေမာင္က ေက်ာင္းမလာ။ ဖုန္းကို ပိတ္ထားသည္။ မာလာသည္ ညကတည္းက ဇင္ေမာင္ႏွင့္ ဇာတ္လမ္းျဖတ္လိုက္ၿပီဟု ေၾကြးေၾကာ္ေနသည္။ မာလာ့ေၾကြးေၾကာ္သံကို ရြက္ေၾကြမ်ားက ရယ္ေမာေျပးလႊားေနသည္။ ရြက္ေၾကြမ်ားကို နင္းေျခရင္း ေက်ာင္းသူမ်ားက ဆက္ရယ္ေမာသည္။ တေက်ာင္းလံုး ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ ႏွင့္အၿပိဳင္ ရယ္ေမာေနၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မိမာလာ ၏ ျပတ္စဲမႈ ေၾကြးေၾကာ္သံသည္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေမွးမိွန္သြားေလၿပီ။
သို႔ရာတြင္ ထိုစိုစြတ္ ထိုင္းမိႈင္း ေသာမိုးတေန႔တြင္ ဤ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၌ သံုးပြင့္ဆိုင္အခ်စ္ျပႆနာ တရပ္မွာေတာ့ အားလံုး သိၾကားလိုက္ၾကၿပီ။ ဇင္ေမာင္သည္ သတ္မွတ္ထားသည့္အတိုင္း ေက်ာင္းကားဂိတ္မွာ ေစာင့္ေနသည္။ သူ႔ကိုယ္သူလဲ ရဲေဆးတင္ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂရုမစိုက္သလို ထိုင္ေနသည္။ ၿဖိဳးသိန္းတို႔ကား မလာေသး ။ ၿဖိဳးသိန္းစကားအရ `` ငေထာက္ ´´ ေတြကို ေရွာင္ရဦးမည္ဟုဆိုသည္။ ဇင္ေမာင္သည္ အႏၱရာယ္ျပည့္လႊမ္းေနေသာ ေက်ာင္းသံုးေက်ာပိုးအိတ္ကို နံေဘးတြင္ ခ်ထားလိုက္သည္။ မာလာေတာ့ စိတ္ဆိုးေတာ့မွာပဲဟု ေတြးမိျပန္သည္။ ထိုအေတြးသည္ အခါခါေၾကာ့ေနသည္။ အေဖျဖစ္သူ၏ စိတ္ပူပူမပူပူ ဂရုမစိုက္ ။ မာလာစိတ္ပူမွာကို သာေတြးေနမိသည္။ ခင္ရူပါကလည္း ေနရင္းထိုင္ရင္း သူ႔အေပၚ စစ္ေၾကျငာသည္။ တစက္ကေလးမွ သစၥာမရိွတဲ့ေကာင္ဟု လူႀကံဳပါးလိုက္သည္။ မာလာကလည္း စာေဟာင္းကို လက္ကိုင္ပုဝါျဖင့္ပတ္ကာ ျပတ္စဲေၾကာင္း မိန္႔မွာလိုက္သည္။ ဒါက သိပ္ေတာ့အေရးမႀကီး ။
ဇင္ေမာင္ တညလံုး မအိပ္ရေသးသျဖင့္ အားရပါးရ သမ္းေဝရင္း ကားမ်ားကို ေငးေနသည္။ ေနေရာင္က တက္လာေခ်ၿပီ။ ကားဂိတ္သည္ တက္ေနကို အံတုႏုိင္ေသာ္ျငား ဇင္ေမာင့္အတြက္ အကာအကြယ္ေပးႏိုင္မည္မဟုတ္။ ေက်ာင္းကားမ်ား တျဖည္းျဖည္း ပါးသြားခဲ့ၿပီ။ၿဖိဳးသိန္း သည္ ဇင္ေမာင့္ကို ျမင္ေသာ္ျငား ကားကိုဆက္ေမာင္းသြားသည္။ ေဘးဝန္းက်င္သည္ အခါတိုင္းေန႔မ်ားလိုပင္ ထူးျခားမႈမရိွ။`` ငေထာက္´´ ေတြ တေကာင္တၿမီွးမွမေတြ႕။ ၿဖိဳးသိန္းကားကို ျပန္ေကြ႕ကာ ဇင္ေမာင့္ကို အခ်က္ျပလိုက္သည္။ ဇင္ေမာင္က ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္ရင္း ကားဆီသို႔ မေႏွးမျမန္ ေလွ်ာက္လာေတာ့သည္။
``မေန႔က စာရြက္ေတြပါလား၊ တခါတည္းသြားရမွာ ´´
ဇင္ေမာင္က ေက်ာင္းတံခါးဝသို႔ လွမ္းေမွ်ာ္သည္။ မာလာထြက္လာေလမလား ဟုေတာင့္တသည္။ ၿဖိဳးသိန္းက ဘာမွန္းမၾကားလိုက္ေသာ ေမးခြန္းတခုေမးလာသျဖင့္ ကားထဲကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ တင္ေမာင္စိုးက ေခါင္းစီးအနီႏွင့္။ ေနာ္ကထပ္ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးကလည္း ရဲရဲေတာက္ေနၾကသည္။ ကားဂိတ္ေပမို႔ ေနာက္မွ လိုင္းကားတစီးက ျမန္ျမန္ထြက္ပါရန္ ဟြန္းသံ အက်ယ္ႀကီးေပးေန၏။ ၿဖိဳးသိန္း ေခါင္းျပဴကာ ထီမထင္ဟန္ ထြက္ၾကည့္ေတာ့မွ ကားဆရာသည္ မရမက စီယာတိုင္ကို အားျပဳဆြဲကာ ကားနံေဘးမွ ေက်ာ္တက္သြားသည္။
ဇင္ေမာင္သည္ ကားတံခါးကိုဖြင့္ကာ သပိတ္ေမွာက္မည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အတူသိမ္ႀကီးေစ်းသို႔ လိုက္သြားေလၿပီ။
အေမသည္ ၿခံဝမွပင္ ဝမ္းသာအားရေအာ္ဟစ္ေနသည္။ အေရးထဲမွ ကပ္ေက်းကရွာမေတြ႕။ အေမက ေအာ္ေလေလ ၊ မာလာ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေတာ့။ ၿပီးေတာ့မွ
“ အေမ ဟိုေန႔က ပန္းညွပ္ဖို႔ ၿခံထဲယူသြားတယ္ေလ၊ အဲဒီမွာ မရိွဘူးလား”
မာလာ အလယ္ခန္းျပတင္းေပါက္မွ အသံေပးလိုက္သည္။ အေမသည္ ျပန္သတိရရင္း ပန္းပင္မ်ားေအာက္ကိုရွာသည္။ ရြက္ေၾကြတခ်ိဳ႕ေအာက္တြင္ ကပ္ေက်းကၿငိမ္သက္ေန၏။
မာလာလည္း ႏွင္းဆီပန္းမ်ားကိုၾကည့္ကာအံ့အားသင့္ေနသည္။ အနီေစြးေစြး ပြင့္လႊာထက္၌ မိုးစက္တခ်ိဳ႕ နားခိုေနဆဲ။ အေမက တပြင့္ခ်င္း ညွပ္သည္။ သမီးကို သံုးပြင့္ခ်န္ထားေနာ္လို႔ မာလာ ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။ အေမက ရယ္ေမာၾကည္ႏွဴးေနသည္။ ႏွင္းဆီေတြက ေလေျပၾကားတြင္ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္တိုးေဝွ႔ကာ သခင္မထံဝင့္ၾကြားေနၾကသည္။ သူ႔ထက္ငါ စင္ထက္ေပၚသို႔ အသံုးေတာ္ခံရန္ စိုင္းျပင္းေနၾကၿပီ။
“ ဒီေလာက္ တခါမွ အၿပိဳင္မပြင့္ဖူးဘူး၊ဝမ္းသာလိုက္တာေအ”
အေမသည္ သူ႔စကား သူ ၾကည္ႏွဴးမဆံုး။ ကိုင္းထက္မွ အရြက္စိမ္းမ်ားကို ေျခြခ်ရင္း တပံုတပင္ ျဖစ္လာသည့္ ႏွင္းဆီျခင္းကို ေက်နပ္ေနသည္။
`` ညည္း ေဒၚေလးက ဘယ္အခ်ိန္တဲ့လဲ ´´
`` ကိုးနာရီ အေရာက္ သြားရမွာ အေမ ၊ပန္းဘဲတန္း တရားရံုးက ၿပီးမွတဲ့ ´´
`` ေအးဟယ္ ၊တင္ေမာင္စိုးေတာ့ ´´
အေမက ထိုသို႔ပင္ ။ စိတ္ဆင္းရဲစရာဆိုလွ်င္ ဝါက်ကုန္မေျပာခ်င္။ မာလာက ငြါးငြါးစြင့္ေနသည့္ ပန္းသံုးပြင့္ကို အမွတ္သညွာျပဳလိုက္သည္။အျဖဴေရာင္လည္ေထာက္ ရင္ဖံုးအက်ၤ ီ၊ ကခ်င္လံုခ်ည္ အစိမ္းရင့္ရင့္ ၊ၿပီးေတာ့ ။ မာလာသည္ သူ႔အေတြးကို အေမရိပ္မိသြားၿ႔ပီလားဟု တိတ္တခိုးၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔တိုင္ သူ႔ကိုယ္သူ မလံု။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ေဖးေလွကားမွ ျပန္တက္လာၿပီး ဝွက္ထားေသာ ပုလင္းသံုးလံုးကို ယူကာ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲသို႔ခည့္သည္။ ဓာတုေဗဒစာအုပ္ကိုလည္း ထည့္သည္။
သူ႔လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ႀကီးမၿပီးခင္ ေဒၚေလးသည္ အိမ္ေရွ႕မွာ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ။ မာလာမႏိုးေသးဟု ျမည္တြန္ေတာက္တီးကာ အစ္မျဖစ္သူကို လွမ္း၍ ရန္လုပ္သည္။ အစ္မျဖစ္သူက အိမ္ေပၚမွာေဟ့ ႏိုးေနၿပီ ႏိုးေနၿပီ ဟု ျပန္ေအာ္သည္။ မာလာသည္ အေမတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ဦး ေအာ္ဟစ္ခြန္းတံု႔ဆိုေနစဥ္မွာပင္ ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္ခဲ့ေလၿပီ။
`` ဟဲ့ ၊ နင့္ပန္းေတြ ထားခဲ့ရမွာလား ၊ငါေရေဆးေတာ့မလို႔ ´´
အေမက အေမးျပဳလာသည္။ လာၿပီဟု မာလာ အေျဖပို႔ကာ ျပန္ဆင္းေျပးေတာ့ ေဒၚေလးက တံခါးဝမွဆီး၍ ဆူပူသည္။ ညည္း ေရမခ်ိဳးေသးဘူးလားဟု အစခ်ီကာ…။
မာလာသည္ ႏွင္းဆီသံုးပြင့္ကို လက္ကိုင္ပုဝါအျဖဴႏွင့္ပတ္သည္။ ၿပီးမွ သတင္းစာအေဟာင္းႏွင့္ ပတ္သည္။ ထိုသတင္းစာက တကူးတက ေရြးခ်ယ္ထားေသာ သတင္းစာျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ဦးကို ဝိုင္းဝန္းရိုက္ႏွက္ေနသည့္ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ဌာနလက္ေအာက္မွ ပါးကြက္သားမ်ား ပံုပါေနသည္။ ေရမစိုေစရန္ ေရခ်ိဳးခန္းေထာင့္ရိွ အဝတ္ေလွ်ာ္ဇလံုထဲသို႔ ထည့္သည္။ ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးသည္။ ေဒၚေလးသည္ ေခၚလာၿပီးေသာ တကၠဆီကားအေၾကာင္း ဗာရာဏသီခ်ဲ႕ျပန္သည္။ အစ္မက သူ႔ညီမ ေျပာခ်င္ရာေျပာေနသည္ကို သည္းခံေနပါသည္။ အကယ္၍သာ သားေတာ္ေမာင္ တင္ေမာင္စိုး အေျခအေနေမးလိုက္လွ်င္ မယ္မင္းႀကီးမ သူ႔ကိုယ္သူ အပူရုပ္ကို ဟန္လုပ္ေနသမွ် ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုေပလိမ့္မည္။
အေမသည္ မာလာ့ကိုပင္ ျမန္ျမန္လက္စသတ္ရန္ေအာ္ျပန္သည္။
မာလာသနပ္ခါးမတို႔ျဖစ္ေတာ့။ နားစပ္ဆီမွ ေရစက္လက္ျဖင့္ပင္ အဝတ္အစားျမန္ျမန္ဝတ္ကာထြက္လာသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ကတဖက္၊ သတင္းစာပတ္ထားေသာ ႏွင္းဆီပန္းမ်ားက တဖက္ျဖင့္ အေမေရွ႕မွ ထြက္လာသည္။ အေမကေတာ့ သူ႔သမီးတေယာက္ ေမာင္ဝမ္းကြဲ တင္ေမာင္စိုးအတြက္ ဘုရားမွာ ပန္းလွဴေပးတာေနလိမ့္မည္ဟု တထစ္ခ်ေတြးသည္။ ေဒၚေလးသည္ သုတ္ေျခတင္သြားေသာ မာလာ့ေနာက္သို႔ ေျပးလိုက္ခဲ့သည္။
ဆူဆူညံညံ အသံမ်ားေၾကာင့္ အိပ္ခန္းထဲမွထြက္လာရင္း ဇနီးသည္ကို ေမးသည္။ ဇနီးသည္က ျပန္ေမးသည္။
`` ဘာေၾကာ္လို႔ ေညွာ္ရမွာလဲ၊ မနက္က က်ဳပ္ေစ်းသြားေနတဲ့ဟာ ´´
``ဟာ ၊တမနက္လံုး ေၾကာ္ေလွာ္ေနတဲ့ဟာ ´´
`` ရွင့္သမီး ေနမွာေပါ့၊ သူ႔ေမာင္အတြက္ ေၾကာ္တာေနမွာေပါ့ ´´
မိုးျဖဴသည္ ပန္းဆိုးတန္းႏွင့္ ကမ္းနားလမ္းေထာင့္တြင္ တေစြေစြဟန္ေရးျပေနသည္။ လမ္းေထာင့္ရိွ အေနာက္ပိုင္းခရိုင္တရားရံုးဝင္ေပါက္၌ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ား စီတန္းေနရာယူထားၾကသည္။ မိုးတစိုစိုေအာက္မွာပင္ သတင္းေထာက္မ်ားက ျမင္ကြင္းရႈေထာင့္ေကာင္းေကာင္းရရန္ ျပင္ဆင္ေနရာယူေနၾကသည္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရိွေနသည္။ စခန္းမွဴးအဆင့္ရိွ ရဲအရာရိွက သူ႔ဝန္ထမ္းမ်ားကို ၾကပ္မတ္ေနသည္။ ဝင္ေပါက္တံခါးမွာ က်ဥ္းသည္။ ရဲဝန္ထမ္းမ်ားက ေဘးႏွစ္ဖက္စလံုးတန္းစီေနရာယူထားသည္။ လံုၿခံဳေရးယူထားသည့္ပံုစံပင္။
သတင္းေထာက္အခ်ိဳ႕က ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေနသည္။ ဓါတ္ပံုမ်ားရိူက္ကူးမွတ္တမ္းယူေနသည္။ဖုန္းထဲမွ ဝင္လာေသာသတင္းအရ ပန္းဘဲတန္းတရားရံုးတြင္ ရံုးတက္ေနေသာဖမ္းဆီးခံ ေက်ာင္းသားမ်ား မၾကာခင္ ဤတရားရံုးသို႔ ေရာက္လာေတာ့မည္ဟု ၾကားေနရသည္။ တရားရံုးဝင္ေပါက္တဝိုက္သည္ မိုးျဖဴတေစြေစြ ေအာက္မွာပင္ တရုန္းရုန္း ဆူညံေနသည္။
မာလာသည္အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာ ေဒၚေလးႏွင့္အတူရပ္ေနသည္။ ေဒၚေလးက ထီးေအာက္ကိုဝင္ဖို႔ ႏွစ္ခါသံုးခါ တိုက္တြန္းသည္။ ရပ္ေနရသည္မွာ ေညာင္းညာလွ၏။ ေဒၚေလးသည္ သားျဖစ္သူတင္ေမာင္စိုး အဖမ္းခံရသည္ကို တူမျဖစ္သူ မာလာကို အေဖာ္ေခၚကာတရားရံုးသို႔လာခဲ့သည္။ မာလာသည္ ေမာင္ဝမ္းကြဲ တင္ေမာင္စိုး ထက္ ဇင္ေမာင့္ကို ေတြ႕ခ်င္သည္။ ဇင္ေမာင္ လည္း အဖမ္းခံေနရသည္။ တင္ေမာင္စိုးႏွင့္ အတူရံုးထြက္ရမည္ဟု သိရသည္။
ဇင္ေမာင္ သိပ္ေနမေကာင္း ။ ပိန္လည္း ပိန္သြားသည္ဟု ထပ္ဆင့္ၾကားရသည္။ နဂိုကမွ ဇင္ေမာင္က ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕၊ခပ္ပါးပါး ။ သူလိုလူက သပိတ္ေမွာက္သည့္အထဲပါသြားရေသးသည္။ ဇင္ေမာင့္အေဖက စိတ္ဆိုးသျဖင့္ ဖမ္းထားလိုက္သည္တဲ့။
မာလာသည္ အေတြးလြန္ေနသျဖင့္ ဝင္းဝင္းသန္း ဘာလာေျပာသည္ကို မၾကားမိ။ ဝင္းဝင္းသန္း ႏွင့္အတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပါလာသည္။ လာေတာ့မယ္ထင္တယ္ဟု ေဒၚေလးက ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္သြားေသာ မီဒီယာသမားမ်ားကိုၾကည့္ကာ မာလာ့လက္ေမာင္းကိုဆြဲရင္း ေျပာလာသည္။ မာလာသည္ အပူတႀကီးျဖင့္ ခင္ရူပါကိုရွာသည္။ ဝင္းဝင္းသန္း က မာလာ့အေတြးကို ရိပ္မိသျဖင့္ ေခါင္းခါျပသည္။ ၿပီးေတာ့
“ သူ႔ အေဖက တရားသူႀကီးေလ ၊သူဘယ္လာရဲမွာလဲ၊ နင္ ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႔ ၊ ဇင္ေမာင္က နင့္ကိုပဲခ်စ္တာပါ”
မာလာသည္ ေအာင္ပြဲအတြက္ ငိုခ်လိုက္သည္။ ဝင္းဝင္းသန္းက မာလာ့ကို ေပြ႕ဖက္ထားသည္။ ေဒၚေလးကလည္း သားအတြက္ ငိုေနသည္။ ဇင္ေမာင္တို႔ အခ်ဳပ္ကားႀကီး ဝင္လာၿပီ။
မာလာသည္ ကားတံခါးဝဆီသို႔ အားသြန္ကာတိုးသည္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ႏွင္းဆီပန္းေတြကိုင္ထားသည္။ ဇင္ေမာင္ သည္ တင္ေမာင္စိုးညႊန္ျပရာသို႔ ၾကည့္ကာ ေဟးခနဲ ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။ သူသည္ သူ႔ႏွင္းဆီစစ္စစ္ကိုရေတာ့မည္။
တမနက္လံုးေစြေနေသာမိုးသည္ အခ်ဳပ္ကားတံခါးဖြင့္သည္ႏွင့္ ဆႏၵျပေက်ာင္းသားမ်ားကို အေလးဂရုျပဳကာတိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာသြားသည္။ကင္မရာမီးလွ်ပ္ပန္းမ်ား တၿခိမ္းၿခိ္မ္း။
(ပညာေရးသပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဂုဏ္ျပဳပါသည္)