ေလာအယ္စုိး - ေလနီ႐ုိင္းကိုဆန္ကာ ပ်ံသည့္ငွက္ (ဇာတ္သိမ္းပုိင္း)
(မုိးမခ) ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၅
(မုိးမခ) ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၅
(၅)
(၂) ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ခ်စ္သူျဖစ္သူ မေလးရွားမွ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသုိ႔ေရာက္ရွိလာမည့္ မဟာ့မဟာေန႔ရက္ႀကီးကုိ ေမွ်ာ္ရင္း ကုိမူထန္ႀကီးတစ္ေယာက္စားေသာက္ဆုိင္တြင္ မီးဖိုေခ်ာင္အကူ၊ ထိုမွတစ္ခါ ေပါင္မုန္႔ဖုတ္သမားတစ္ဦးအျဖစ္၊ အ ခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေပးၿပီး ေငြကိုအလံုးလုိက္ဝင္သည့္ ဂ်ပန္စားေသာက္စရာဆူရွီလိပ္ျခင္းျဖင့္တစ္မ်ဳိး ဘဝ၏ေန႔ရက္မ်ား ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္သည္။
တစ္ႀကိမ္တည္းျဖင့္ လက္ေတြ႕ကားအေမာင္းစာေမးပြဲကုိေအာင္ျမင္ကာ ဘာဖလုိၿမိဳ႕တြင္ ၂ စီးေျမာက္ျဖစ္သည့္ ဘဲေခါင္းစိမ္း ေရာင္၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္ထုတ္ ဖုိ႔ကားႀကီးတဝီဝီႏွင့္ ျဖစ္သြားခဲ့ေလသည္။
သူ၏ဘဝႀကီးသည္ သံလြင္ျမစ္ေဘးတစ္ေလွ်ာက္ ေပါက္တတ္ေသာ ေတာျမက္႐ုိင္းပင္ေလးေတြကဲ့သို႔ တစိမ္းစိမ္းစုိၿပီး ေန ေရာင္ျခည္အထတြင္ အားႏွင့္ မာန္ႏွင့္ ရွင္သန္ေနသည္။ လန္းဆန္းတက္ႂကြေနသည္၊ ေလးစားအားက်ေလာက္ပါသည့္ ကုိမူထန္။
ခ်စ္သူေလးမေလးရွားမွဘာဖလုိၿမိဳ႕ႏုိင္ငံတကာေလဆိပ္သုိ႔ေရာက္ရွိလာသည့္
ညေနခင္းတြင္မူထန္တစ္ေယာက္စိတ္လႈပ္ရွားမႈအားႀကီးကာေနမထိ၊ထိုင္မသာ
ျဖစ္ေနေသာခံစားမႈႀကီးကုိခ်ဳပ္ထိန္းၿပီးကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူေလဆိပ္သုိ႔ဆင္းၾကသည္။
အားလံုးလည္းမုဒိတာပြားၾကပါသည္။
ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလုိက္သည့္ျမင္ကြင္း။ခ်စ္သူကလာႀကိဳေသာလူပ်ဳိႀကီး
အျဖစ္မွမၾကာမျမင့္ေသာကာလအတြင္းအိမ္ေထာင္သည္ႀကီးဘဝကိုကူးေျပာင္းမည့္
ကုိမူထန္ႀကီးတို႔အတူတြဲ၍ေလဆိပ္ႀကိဳကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ပင္အနမ္းပန္းေလးေတြ
သံုးပြင့္ေလာက္ေခြၽလုိက္၏။ေဘးဘီကုိၾကည့္ရင္းမူထန္ႀကီးတစ္ေယာက္၏မ်က္ႏွာရဲရဲနီ
ကာေခြၽးေတြေတာင္ျပန္သြားေလသလားမသိ။ဖံုး၍ဖိကာမရသည့္အျဖစ္ကေတာ့
အတုိင္းမသိသူေပ်ာ္ရႊင္ေန၏။ရင္ထဲကႏွလံုးခုန္သံႀကီးသည္အရြယ္ေကာင္းေတာ
ျမင္း႐ုိင္းႀကီးတစ္ေကာင္၏အေျပးႏႈန္းခြာသံစဥ္လုိဂလုပ္-ဂရပ္-ဂလုပ္ႏွင့္။
မုဒိတာပြားပါ၏။ၾကည္ႏူးမႈကုိေဝမွ်ခံစားပါ၏၊ခ်စ္ေသာကုိမူထန္။
ခ်စ္သူကလည္းကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဘာဖလုိၿမိဳ႕တြင္ေနထုိင္ၿပီးမွဤၿမိဳ႕ထက္သူ၏
ေသြးရင္းကဲ့သုိ႔ခ်စ္ခင္ရသည့္သူ႕သူငယ္ခ်င္းရွိရာတကၠဆက္ျပည္နယ္၊ဟူစတန္ၿမိဳ႕သုိ႔
သိပ္မၾကာမျမင့္ေသာကာလတစ္ခုတြင္ေျပာင္းေရႊ႕သြားသည္။
သူတို႔ႏွစ္ဦး၏အနာဂတ္ခ်စ္ဗိမာန္ႀကီးသည္ဟူစတန္ၿမိဳ႕မွာပင္အုတ္ျမစ္ခ်
တည္ေဆာက္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းမူထန္ႀကီးကုိတုိင္ပင္၏။
အခ်စ္သည္သာအရာရာ၊အခ်စ္သည္သာအကြၽႏု္ပ္၏ဘဝႀကီးပင္ျဖစ္သည္
ဟူေသာဖီေလာ္ေဆာ္ဖီကုိေခါင္းရင္းတြင္မခ်ိတ္ဆြဲ႐ံုတမည္ဘဝႏွင့္ရင္းၿပီးခံယူထားသည့္
မူထန္ႀကီးသည္ခ်စ္သူတကၠဆက္ျပည္နယ္ရွိဟူစတန္ၿမိဳ႕သို႔ထြက္ခြာသြားၿပီးသိပ္မၾကာ
ေသာလအနည္းငယ္အတြင္း'ဆံထံုးေနာက္ေသွ်ာင္ပါ'ဆိုသည့္ေဆာင္ပုဒ္အသစ္ကုိ
သူ၏ကားေရွ႕မွန္ျပားႀကီးေပၚပလတ္စတစ္အသား(စတစ္ကာ)မကပ္႐ံုႏွလံုးမူၿပီး
ပုိင္ဆုိင္ထားသည့္ဖို႔ဘဲေခါင္းစိမ္းေလးေလးဘီးစလံုး႐ုန္းသည့္ဖုိးဝွီးႀကီးကုိေမာင္းကာ
အခ်စ္နန္းေတာ္ႀကီးဆီသုိ႔ဦးတည္ကာထြက္ခြာဖို႔ျပင္ဆင္ေလၿပီ။
ခ်စ္ေသာဘာဖလုိမွမိတ္ေဆြႀကီးမ်ား၊'တာ့တာ'ဆုိတာေတာင္ေယာင္၍
ႏႈတ္မဆက္ႏုိင္ရွာေတာ့။မျပန္လမ္းေတာ့သူ႕အတြက္မဟုတ္ပါ။အခ်စ္ၫြတ္ကြင္းႀကီးထဲ
ရဲရဲခုန္ကာကုိမူထန္ႀကီးတစ္ေယာက္သက္ဆင္း၍သြားေလၿပီေကာ။
'ဘုရားရွင္ေစာင္မပါေစကုိမူထန္'
'ကံေကာင္းပါေစမူထန္ႀကီး'ဟုဘာဖလုိၿမိဳ႕မွေရာင္းရင္း၊ေသြးေသာက္ေတြက
ရင္မွတစ္မ်ဳိး၊ႏႈတ္မွလွ်ံကာတမည္ဆႏၵေတြျပဳၾကသည္။
ကားေမာင္းလက္လွည့္ေခြ(စတီယာရင္)ကုိက်စ္က်စ္ဆုပ္ကုိင္ထားရင္းမူထန္ႀကီး
တစ္ေယာက္အေဝးမွေကာင္းကင္ျပာကုိေငးရင္း၊
'အုိ..အခ်စ္၊အသင္ရွိရာတကၠဆက္ျပည္နယ္၊ဟူစတန္ၿမိဳ႕သုိ႔ကြၽႏ္ုပ္ဦးတည္
၍ခရီးစျပဳပါၿပီ'ဟုသူ၏ဝင္းပေနေသာမ်က္လံုးအစံုကကြၽန္ေတာ့္အားအသံျပင္းျပင္း
မာန္ဟုန္ျဖင့္ေျပာေနသလုိ။
အခ်စ္သည္တံတုိင္း၊နံရံအတားအဆီးအလံုးစံုကုိေဖာက္ထြင္းကာေက်ာ္ျဖတ္မႈ
ကိုေပးႏုိင္စြမ္းသည့္လူသားတုိ႔အတြက္ေဆး၊ခြန္အားအစြမ္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္မဟုတ္
ပါလား။ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ႀကီးသည္ဒီခရီးစဥ္မွေတာ့ေနာက္ေၾကာင္းလွည့္၍ျပန္လာ
စရာလမ္းလည္းမျမင္ေတာ့။
'ဟယ္လုိ'လုိ႔ဆုိၿပီးတစ္ဖက္မွကြၽန္ေတာ့္တယ္လီဖုန္းေခၚဆုိသူ၏နံပါတ္ကုိ
ကြၽန္ေတာ္ေကာင္းစြာသိပါသည္။တကၠဆက္ျပည္နယ္၊ဟူစတန္ၿမိဳ႕ကုိေရာက္သြား
ေလၿပီျဖစ္ေသာကုိမူထန္ႀကီးပင္။
'ေဟ့လူ..က်ဳပ္ပါဗ်။ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ေလ..ဟားဟား'ဆုိၿပီးခ်စ္သူ႕
အနားဟူစတန္ၿမိဳ႕ကုိေရာက္သည့္ေန႔မွစၿပီးသူသည္ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဝိညာဥ္ပူးကပ္သြား
ေလၿပီ။
'ေနရာအသစ္ဆုိေပမယ့္သိလား၊ဒီမွာကအားလံုးဝုိင္းကူၾကတယ္ဗ်။အသည္း
ေလးလည္းမၾကာခင္အလုပ္ရေတာ့မွာ။ကုိယ္လည္းေနာက္(၂)ပတ္ေလာက္ဆုိလုိင္စင္
အမဲသားစက္႐ံုမွာအလုပ္ရၿပီကုိယ့္လူေရ။မဂၤလာစရိတ္အတြက္စုရေဆာင္းရေတာ့မယ္
ေလ'ဆုိၿပီးတက္ၾကြရႊင္လန္းေနသည့္အသံ။
'ေနပါဦး၊ခင္ဗ်ားတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူေနေနၾကၿပီလား'ဟုေမးမိလုိက္
ေသာအခါ...
'အား..ေပါက္ကရ၊တစ္သက္လံုးထိန္းလာတဲ့လူပ်ဳိႀကီးသိကၡာနဲ႔အသည္း
ေလးရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာ၊မ်ဳိး႐ုိးဂုဏ္ေတြကုိမဂၤလာပြဲၿပီးတဲ့အထိထိန္းရမယ္သိလား။က်ဳပ္
ကိုမ်ားအေမရိကန္ကုိေရာက္သြားလုိ႔ဒီကစ႐ုိက္ေတြဝင္သြားတယ္လုိ႔မ်ားခင္ဗ်ား
ထင္ေနသလား'
ေဒါသသံပါးပါးေလးႏွင့္တစ္ဖက္မွသူ၏ေခ်ပသံကုိၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္
ေနရေပသည္။သြားေမးမိသည့္မိမိကုိယ္တုိင္ကအျပစ္ႀကီးတစ္ခုက်ဴးလြန္လုိက္သလို
ေတာင္ခံစားမိလုိက္သည္။တကယ္ပါ။
'ဒီမွာ..အသည္းေလးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းလင္မယားအိမ္မွာေနတယ္။မဂၤလာမေဆာင္ခင္အထိဒီအိမ္မွာပဲေနမွာ။
နီးလာမွအိမ္ငွားမယ္။အားလံုးမဂၤလာေဆာင္ၿပီးမွ
အတူတူေနၾကမွာဗ်ာ။ဘယ့္ႏွယ္မဟုတ္မဟတ္ေတြ၊ခင္ဗ်ားကေျပာရတယ္လုိ႔ဗ်ာ'ဆုိၿပီး
ေဒါသကထြက္လုိက္ေသးသည္။
'ေဆာရီးပါ။ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိေစာ္ကားမိသလိုျဖစ္သြားရင္ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ'ဟု
ႏွိမ့္ႏွိမ့္ခ်ခ်ႏွင့္ျပန္၍ေတာင္းပန္တာေတာင္မွ..
'ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊မူထန္ျဖတ္လာတဲ့သမုိင္းကုိျပန္ၾကည့္ပါဦး။ရမ္းမေျပာပါနဲ႔။
အသည္းေလးကုိလည္းသူျဖတ္လာတဲ့အသုိင္းအဝုိင္းနဲ႔မိဘမ်ဳိး႐ုိးကုိနည္းနည္းေလး
စံုစမ္းပါဦးဗ်ာ။မူထန္ဗ်၊မူထန္။တစ္မူထန္ထဲရွိတယ္'
ခြင့္လႊတ္ဖို႔အတန္တန္ေတာင္းပန္မွသူ႕ခမ်ာေဒါသမီးလွ်ံတစ္ဝက္ၿငိမ္းသြားပံု
ရသည္။
'မအားရတဲ့ၾကား၊ခင္ဗ်ားကုိတယ္လီဖုန္းေခၚလုိက္တာမွအမဂၤလာျဖစ္ရတယ္ဗ်ာ'
ဆုိၿပီးတယ္လီဖုန္းကုိခ်လုိက္သည္။
ခံေပါ့။ကြၽန္ေတာ္လည္းမိမိအျပစ္ႏွင့္ကုိး။ခြင့္လႊတ္ပါ၊ဗုိလ္ေအာင္ဒင္တစ္ျဖစ္လဲ
မူထန္ႀကီးရယ္။
(၄)ရက္ေလာက္ၾကာမွပုဂၢဳိလ္ႀကီးေဒါသမာန္ၿငိမ္းလုလုရွိေနသည့္အခ်ိန္ကုိ
ေရြးၿပီးတစ္ခါဖုန္းျပန္ဆက္ၾကည့္မိသည္။
'ေအးဗ်ာ..ေနာက္ဆုိရင္စကားကုိဆင္ျခင္ၿပီးေျပာပါ့မယ္ဗ်ာ'ဆုိတာကုိ
ႏွိမ့္ခ်ၿပီးႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕လွေသာအသံအေနအထားျဖင့္တစ္လံုးခ်င္းေျပာရသည္။
'ေအး..ဒီမွာအနာဂတ္အတြက္ျပင္ဆင္ေနတယ္။မဂၤလာပြဲစရိတ္ေတြ
စုေနရတယ္ကုိယ့္လူေရ။ခင္ဗ်ားဘာနားလည္လို႔လဲ။မဂၤလာတစ္ပြဲေဆာင္တာ
လြယ္တာမွတ္လုိ႔ဗ်ာ'
'ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ဟုတ္ကဲ့ပါ'ဟူ၍သူ၏စကားကုိဆံုးေအာင္ေလးစားစြာျဖင့္
နားေထာင္ရသည္။သူလည္းသိဖို႔ေကာင္းသည္ကမည္သူတစ္ဦးကမွ်မိမိ၏မဂၤလာပြဲ
အတြက္အစမ္းသေဘာျဖင့္ႀကိဳတင္ဆင္ႏႊဲခဲ့ျခင္းမရွိေၾကာင္းကုိပါ။ႏႈတ္မွမေျပာဝ့ံ။
တစ္ခါေဒါသထပ္ထြက္ပါကဒီတစ္ေခါက္မိတ္ေဆြအျဖစ္ကရပ္စဲၾကဖို႔ပဲရွိေတာ့မည္။
'အသည္းေလးကလည္းႀကိဳးစား၊ကုိယ္ကလည္းႀကိဳးစားဆုိေတာ့မၾကာခင္
အားလံုးအဆင္ေျပမွာပါဗ်ာ'
'ဒါေပါ့၊ဒါေပါ့၊ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ရယ္'လုိ႔မိမိကတုံ႔ျပန္မွ..
'ဗုိလ္ေအာင္ဒင္တုိ႔ကေတာ့မပုိင္ရင္ျခင္ေတာင္မ႐ုိက္ဘူးဗ်ေဟ့လူ။က်ဳပ္က
သမုိင္းရွိတဲ့လူဗ်၊သမုိင္းရွိတဲ့လူ'
ေလးစားပါတယ္၊သမုိင္းႀကီးေသာဗိုလ္ေအာင္ဒင္ႀကီးရယ္။
မၾကာမၾကာကြၽန္ေတာ္တုိ႔တယ္လီဖုန္းသံတမန္ဆက္ဆံေရးပုိ၍ေကာင္း
လာသည္။မုန္တုိင္းလြန္ကာလသုိ႔အခ်ိန္တစ္ခုကုိျဖတ္ၿပီးေလျပည္ေလညင္းေလးေတြ
ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးတုိက္ခတ္လာခဲ့သည္။
ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္းေျပာျဖစ္သည္။ျမန္မာႏုိင္ငံမွစာေရးဆရာႀကီးတုိ႔၏
စာေတြအေၾကာင္းေဆြးေႏြးၾကသည္။သူဘာေၾကာင့္ေရႊလုပ္ငန္းပုိင္ရွင္သန္းၾ<ြကယ္
သူေဌးႀကီးဘဝကိုေတ့လြဲလြဲခဲ့ရပံုကလည္းတစ္ခါတစ္ခါၾကားညႇပ္၍ပါရေသးသည္။
ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းေဘးမွေရႊရွာပံုေတာ္ဇာတ္လမ္းေတြ။
မေလးရွားဒုကၡသည္ဆုိင္ရာမဟာမင္းႀကီး႐ံုး၌သူ၏စကားျပန္ဘဝေရႊေရာင္
ေန႔ရက္မ်ား၊အခုေတာ့အေမရိကန္အသားစက္႐ံုမွရွင္သန္ေရးအတြက္အမဲသား၊
ၾကက္သား၊ဝက္သားတုိ႔ကုိထုပ္ပုိးေနပံုကုိဝမ္းနည္းမႈအရိပ္သန္းလ်က္ရင္ဖြင့္ျပန္သည္။
'ဒီလုိအလုပ္လုပ္တာအသည္းေလးနဲ႔ကုိယ္၊ဘဝအနာဂတ္ေန႔ရက္ေတြအတြက္ဗ်'
ဆုိၿပီးအသံမာန္ကလည္းဝင့္၍ဝင့္၍႐ုတ္တရက္ႀကီးတက္လာျပန္သည္။
ဇြဲကပင္ေတာင္ေျခ၊ကရင့္ေျမမွသူ၏ခင္မင္ရင္းႏွီးလွသည့္မိတ္ေဆြသစ္မ်ား
အေၾကာင္း၊လူပ်ဳိႀကီးကုိဂ်က္ဆုိသူ၏အေၾကာင္း..။
'ေဟ့လူ..ဒါဆုိခင္ဗ်ားမေလးရွားမွာတုန္းကကြၽန္ေတာ့္အသိဘားအံက
မိတ္ေဆြေတြအေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ရင္းႏွီးခဲ့တာေပါ့'
'ဟာ..ရင္းႏွီး႐ံုတင္ဘယ္ကမလဲဗ်ာ။တစ္အိမ္တည္းမွာေတာင္အတူေနခဲ့
ၾကတာဗ်'
နာမည္မ်ားကုိမူထန္ႀကီးတစ္ေယာက္စီရြတ္ျပသည္။ကြၽန္ေတာ္အရမ္းအံ့ၾသ
ဝမ္းသာသြားသည္။သူရြတ္ျပသည့္အမည္စာရင္းမ်ားထဲတြင္အထက္တန္းေက်ာင္းသား
ဘဝဘားအံအ-ထ-က(၁)မွကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း၏အမည္ပါေနေသာေၾကာင့္
ျဖစ္သည္။
'ဟ..ဟေနပါဦး။ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကုိေျပာတဲ့နာမည္ထဲမွာကြၽန္ေတာ့္
သူငယ္ခ်င္းတကယ့္အရင္းေခါက္ေခါက္တစ္ေယာက္ပါေနလုိ႔။လူမ်ားမွားမလားဗ်ာ။
သူရဲ႕ပံုပန္းသ႑ာန္၊စကားအေျပာအဆုိကုိနည္းနည္းေသခ်ာေအာင္ေျပာျပပါဦး'လုိ႔
ကြၽန္ေတာ္ေမးမိေတာ့၊
'သူ႕မွာနာမည္ႏွစ္မ်ဳိးရွိတယ္မဟုတ္လား'
ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ။မူထန္ႀကီးေျပာျပေနသည္ကိုကြၽန္ေတာ္ဝမ္းသာအားရျဖင့္
ဆက္ၿပီးနားေထာင္ေနမိသည္။ေသခ်ာပါသည္။ကြၽန္ေတာ္၏အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွသူငယ္ခ်င္း
အရင္းတစ္ေယာက္မွန္းဒီထက္ပုိ၍ေသခ်ာသည္ကားမရွိ။မူထန္ကဆက္ၿပီး၊
'ခင္ဗ်ားတုိ႔ႏွစ္ေယာက္မွာအရမ္းကုိတူတဲ့အခ်က္ရွိတယ္ဗ်။စကားကုိ(၇)အိမ္
ၾကား၊(၈)အိမ္ၾကားအက်ယ္ႀကီးေျပာၿပီး၊ေအာ္ေအာ္ၿပီးရယ္တာကေတာ့သိပ္ကုိ
တူလြန္းတယ္ဗ်ာ'
'ေက်းဇူးတင္လုိက္တာဆရာသမားရယ္။အခုဟုိမွာသူဘာေတြလုပ္ေနသလဲ။
ဆက္ၿပီးသူ႕ရဲ႕တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကုိအျပန္ဆံုးရေအာင္ကူညီေပးပါဗ်ာ။ကြၽန္ေတာ္
တုိ႔ႏွစ္ေယာက္အဆက္အသြယ္ေတြမရွိတာႏွစ္ေပါင္း(၂ဝ)ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာသြားၿပီဗ်။'
'ဟာ..ေဟ့လူ..ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္းေသသြားတာ(၁ဝ)ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္
ရွိသြားၿပီဗ်။'
'ေဟ'ဟူ၍တစ္ခြန္းသာ။ကြၽန္ေတာ္ငုိင္သြားၿပီးလြန္စြာတုန္လႈပ္မိသည္။
မည္မွ်ကြၽန္ေတာ္ေၾကကြဲသြားသည္ကုိတလွပ္လွပ္ခုန္ေနသည့္တစ္စံုေသာကြၽန္ေတာ့္၏
ႏွလံုးသားကပုိ၍နားလည္ေနပါလိမ့္မည္။
'ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲဗ်ာ'
မူထန္၏အသံသည္လည္းတိမ္ဝင္သြားကာသူသည္လည္းအတုိင္းအတာတစ္ခု
ထိရင္းႏွီးခဲ့ေသာမိတ္ေဆြေဟာင္းတစ္ေယာက္အတြက္ေၾကကြဲေနေပလိမ့္မည္။
'ေငြ..ေငြ..ေငြ..ေၾကာင့္ေပါ့ဗ်ာ'
ဆက္ၿပီး၊
'တကယ့္ကုိအလုပ္ႀကိဳးစားတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။ေပ်ာ္ေပ်ာ္လည္းေနတတ္တယ္။
ရည္မွန္းခ်က္ကလည္းအေတာ့္ကုိႀကီးတယ္ဗ်ာ။မေလးရွားကုိသူေရာက္လာေတာ့
အရက္လည္းေကာင္းေကာင္းေသာက္တတ္
ေနၿပီးတ႐ုတ္စကားကုိလည္းေတာ္ေတာ္ေျပာႏုိင္တယ္။သူ႕ရဲ႕အမ်ဳိးသမီးမိတ္ေဆြ
(GirlFriend)ကတ႐ုတ္အမ်ဳိးသမီးဗ်'
ၿငိမ္၍သာကြၽန္ေတာ္နားေထာင္ေနမိသည္။
'သူကအရမ္းအရမ္းကုိခ်မ္းသာခ်င္ေနတာဗ်။အဲဒီေငြစိတ္ေၾကာင့္ပဲသူ႕ဘဝ
အဆံုးသတ္သြားရတာပဲဗ်ာ'
သက္ျပင္းကုိမွ်င္မွ်င္ေလးဆြဲၿပီးကိုမူထန္ေျပာေနပါသည္။
တယ္လီဖုန္းကုိနားျဖင့္ကပ္ကာႀကိဳးစားၿပီးအာ႐ံုစုိက္နားေထာင္ေနေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ့္၏အေတြးပံုရိပ္တုိ႔သည္ဘားအံၿမိဳ႕ရွိ'ဝင္းဝင္းစာေပ'၊စာအုပ္ဆုိင္ႀကီးကုိ
ေရာက္သြားသည္။မဂၤလာဝင္းလက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ေရႊဖားစည္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တုိ႔ဆီ
ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ေဝ့ဝဲကာျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ဘဝရင္ခုန္မိသည့္အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလး၏အိမ္
ေရွ႕သုိ႔မရဲတရဲေလးလူလံုးျပ၊မိမိရင္ခုန္ျခင္းကိုဖြင့္ဟႀကိဳးစားအန္ထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစား
စဥ္တုန္းက၊ေဘးနားမွအစဥ္လုိက္၍ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံကုိေဝငွခံစားေပးခဲ့ေသာသူ။
ခ်ီေခြဗားရားအတၴဳပၸတၱိ၊ကက္စထ႐ုိ၊အေမရိကန္သမၼတနစ္ဆင္၊ေအဘရာဟမ္လင္ကြန္း
စေသာဘာသာျပန္စာအုပ္ေတြကုိဖတ္ၿပီးအားက်ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကေသာ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦး၏ညေနခင္းစကားဝုိင္းမ်ား။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏အျဖဴေရာင္ေန႔ရက္မ်ား။
ရသည့္မုန္႔ဖုိးေလးမ်ားစု၍ဝယ္ခဲ့ၾကေသာဆရာႀကီးပီမုိးနင္း၊ဆရာနႏၵာ
သိန္းဇံတုိ႔၏စာအုပ္မ်ား။(၈၈)လူထုအေရးေတာ္ပံုႀကီးဘားအံၿမိဳ႕တြင္ကူးစက္ပ်ံ႕ႏွံ႔
လာေသာေၾကာင့္ႏွစ္ဦးသားထခုန္မတတ္ျဖစ္သြားရေအာင္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့မႈေတြ။
'ကဲ..ေရာ့ေရာ့၊ငါ့အေမကုိမနည္းေျပာ၊အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိး
ေပးၿပီးေတာင္းလာတဲ့ပုိက္ဆံ'
ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့(၃ဝ)က်ပ္ဆိုသည့္ျမန္မာက်ပ္ေငြ။ဝမ္းသာ
လုိက္သည္ျဖစ္ျခင္း။
ဓာတ္ပံုဆရာသတင္းေထာက္ျဖစ္ခ်င္လြန္းလွ၍အေဖ၏ကင္မရာကုိသူခရီး
သြားေနတုန္းဖခင္၏ေသတၱာေသာ့ကုိဖ်က္၊အေဖျမတ္ႏုိးေသာကင္မရာႀကီးကုိယူၿပီး
ဘားအံၿမိဳ႕၏လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးကိုမွတ္တမ္းတင္ဖို႔စိတ္ေဇာကပ္ေနသည့္ကြၽန္ေတာ္။
'ကဲ..အေဖ့ေဒါသကိုေတာင္ကြၽန္ေတာ္၏သတင္းေထာက္ျဖစ္ခ်င္လြန္းလွ
သည့္ဆႏၵမီးလွ်ံကလႊမ္းမုိးေစေလာက္ေအာင္ကင္မရာကုိဖခင္ႀကီးေသတၱာအားဖ်က္
လုိက္ရသည့္အေျခအေနအထိျဖစ္ေအာင္အားမာန္သတၱိေတြကြၽန္ေတာ္ဘယ္ကရရွိ
သြားမွန္းေတာင္မိမိကုိယ္ကုိမိမိေမးခြန္းေတြထုတ္ရသည့္အေျခအေနျဖစ္ခဲ့သည္။
ကင္မရာေတာ့ရပါၿပီ။ဘယ္မွာလဲဖလင္ဖုိး။ဘယ္မွာလဲဖလင္ေဆးခ၊ကူးခ။
'ေဟ့ေကာင္လုပ္ပါဦးကြ။ဒါေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးတဲ့သမုိင္းမွတ္တမ္းေနာ္။
ငါတုိ႔မွတ္တမ္းမတင္လို႔ကုိမျဖစ္ဘူး။နည္းလမ္းေလးဘာေလးရွာပါဦးကြာ'ဟုကြၽန္ေတာ္
ကေျပာသည္ကုိသူကေလးေလးနက္နက္နားေထာင္ၿပီးအိမ္ျပန္ကာထုိဖလင္ဖိုး၊
ေဆးကူးခကုိဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြျဖင့္သူ၏မိခင္ႀကီးထံမွေငြအသျပာ(၃ဝ)က်ပ္
ကုိယူခဲ့သည္လဲကြၽန္ေတာ္မသိ။ေမးလည္းမေမးမိေတာ့။ေမးစရာလည္းလုိမည္မထင္။
ႏွစ္ဦးသားဘားအံၿမိဳ႕လယ္ရွိ၊ျမတ္မင္းဓာတ္ပံုတုိက္ကုိအျမန္ေျပး၊အျဖဴအမည္း
တ႐ုတ္ဖလင္အလြန္ေစ်းေပါသည္ဆုိေပမယ့္ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးမွာမူထုိဖလင္ဖိုးအတြက္
အသည္းအသန္ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။'တုိ႔အေရး..တုိ႔အေရး။ေအာင္ရမည္ေအာင္ရမည္'ဆုိေသာေၾကြးေၾကာ္သံတုိ႔
၁၉၈၈ခုႏွစ္၊ၾသဂုတ္လေႏွာင္းႏွင့္စက္တင္ဘာလဆန္းကာလအတြင္းဘားအံၿမိဳ႕၌
ထစ္ခ်ဳန္းေသာမုိးႀကိဳးသံတုိ႔ႏွင့္အၿပိဳင္ေကာင္းကင္ယံဝယ္ျမည္ဟည္းေနသလားေတာင္
ထင္ရသည့္ကာလ။
ဘားအံၿမိဳ႕၊ဘုရားဝင္းႀကီးသပိတ္စခန္းတြင္ေန႔ႏွင့္ညအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးရွိခဲ့ၾကသည္။ေဝရီမႈန္ဝါးေသာအတိတ္၏ပန္းခ်ီကားေတြတစ္ကား
ၿပီးတစ္ကားတစ္ခ်ပ္ခ်င္း၊ကြၽန္ေတာ့္အာ႐ံုထဲတဝဲဝဲေပၚလာသည္။
'ေက်ာင္းသားေတြကစလုိက္တာပဲ။အခုေတာ့မျဖစ္ခင္တုန္းကမပတ္သက္
ပါရေစနဲ႔ဆုိၿပီးအေၾကာက္အကန္ျငင္းခဲ့ၾကတဲ့လူႀကီးေတြသပိတ္စခန္းမွာေကာ္မတီ
ဝင္ေတြျဖစ္ေနတယ္ကြာ။ဘယ္လုိလူေတြမွန္းလည္းမသိပါဘူး'
သပိတ္ေကာ္မတီဝင္ထဲမွလူႀကီး(၃)ဦးခန္႔ကုိေတာ္ေတာ္သူမေက်မနပ္
ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္အျမန္ဆံုးကြၽန္ေတာ္သူ႕ကုိဘုရားႀကီးဝင္းသပိတ္စခန္းမွေခ်ာ့ေမာ့
ေခၚခဲ့ၿပီးထုိစဥ္ကေရႊထံုေမာင္အေအးဆုိင္တြင္သံဗူးဆုိသည့္အခ်ဳိရည္တစ္မ်ဳိးကို
ေသာက္ၿပီး၊မာန္ေျပေအာင္လုပ္ခဲ့ရသည့္နာရီ၊မိနစ္၊စကၠန္႔မ်ားကေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားၿပီး
ကြၽန္ေတာ့္ကုိတုိးတုိးေလးစကားေျပာေနသလုိ။
'ေအး..သူကအရမ္းကိုခ်မ္းသာခ်င္တာကိုယ့္လူ။ဒီမွာကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကုိ
ေျပာခဲ့သလုိပဲ၊တ႐ုတ္လူမိုက္ဂုိဏ္းနဲ႔ေပါင္းမိသြားတယ္ဗ်ာ။သူကသတၱိကလည္းရွိေတာ့
အဲဒီတ႐ုတ္ေတြကေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်သြားတာပဲဗ်ာ'
ကုိမူထန္လည္းဝမ္းနည္းေသာသူ၏ႏွလံုးသားမွထြက္လာသည့္အသံျဖင့္
ကြၽန္ေတာ့္ကုိျဖည္းျဖည္းေလးဆက္၍ေျပာေန၏။
ကြၽန္ေတာ္၏ႏွလံုးသားခံစားမႈအာ႐ံုသည္မူထန္၏စကားသံႏွင့္ဘားအံၿမိဳ႕တြင္
အတူေနထိုင္က်င္လည္ခဲ့ေသာခ်စ္သူငယ္ခ်င္း၏ပံုရိပ္ႏွစ္ခုတုိ႔အၾကားေဝ့ကာဝဲကာ။
'ေနပါဦးဗ်ာ၊ဘယ္လုိလုပ္ၿပီးသူေသသြားရသလဲဗ်ာ'ဟုကြၽန္ေတာ္သက္ျပင္း
ရွည္ခ်ၿပီးေမးမိလုိက္သည္။
'ကြၽန္ေတာ့္ကုိေတာင္လာၿပီးစည္း႐ံုးေသးတယ္ဗ်။သူကေငြေတြတစ္ခ်ီတည္းနဲ႔
ရင္းဂစ္သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီးရမွာတဲ့။အဲဒါနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ကမင္းဘာလုပ္မွာတုန္းလို႔ေမးမိေတာ့
ကြၽန္ေတာ္လည္းအရမ္းကိုေခ်ာက္ခ်ားသြားတယ္ဗ်ာ။သူက၊
''ကုိမူထန္ေရ၊ဘယ္သူ႕ကိုမွမသိေစနဲ႔၊ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေရႊဆုိင္ကုိဓားျပတုိက္
ရေအာင္''တဲ့ဗ်ာ။
'ဟာဗ်ာ'ဟူ၍သာကြၽန္ေတာ္ေအာ္မိလုိက္သည္။
မူထန္ကဆက္၍'မလုပ္စေကာင္းအလုပ္ေတြကြာ။မင္းအဲဒီလိုမၾကံစည္ပါနဲ႔လုိ႔
သူ႕ကုိကြၽန္ေတာ္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့သူတုိ႔တစ္ေတြၾကံစည္ထားၾကၿပီး၊အစီ
အစဥ္ေတြႀကိဳၿပီးလုပ္ထားပံုရပါတယ္ဗ်ာ။သူ႕ရဲ႕အေမွာင္ေလာဘကဆင္ျခင္
စဥ္းစားဥာဏ္ေတြကုိဖုံးအုပ္သြားခဲ့ၿပီပဲ'
'ခင္ဗ်ားမတားဘူးလားဗ်ာ'ဟူ၍သာကြၽန္ေတာ္ေျပာႏုိင္ေတာ့သည္။
'ဘယ္လုိမွလည္းေျပာလုိ႔မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ေနာက္ၿပီးဘယ္သူ႕ကုိမွလည္းမေျပာဖို႔
ႏႈတ္ပိတ္တယ္ဗ်။ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္းအဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီးအဆက္အသြယ္လည္းမလုပ္
ေတာ့ဘူးဗ်။ဒီလူမုိက္တယ္ဗ်ာ'
'ေအးေပါ့ေလ..ဘာတတ္ႏုိင္ေတာ့မွာလဲဗ်ာ'
တယ္လီဖုန္းကုိနားျဖင့္ကပ္ထားရင္းကြၽန္ေတာ္ငုိင္သြားသည္။
'တစ္ေန႔ေတာ့မေလးရွားသတင္းစာမွာေရႊဆုိင္ကုိဓားျပဝင္တုိက္တဲ့လူေတြကုိ
ရဲကအေသပစ္သတ္လိုက္တယ္ဆုိတဲ့သတင္းနဲ႔အေလာင္းပံုေတြကုိေတြ႕လုိက္ရတယ္။
အဲဒါသူ႕ရဲ႕ေနာက္ဆံုးပံုရိပ္နဲ႔သူ႕ရဲ႕ဘဝနိဂံုးပဲ'
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးစလံုးစကားပင္ဆက္၍မေျပာႏုိင္ေလာက္ေအာင္တိတ္ဆိတ္
သြားသည္။
'ကြၽန္ေတာ္သတင္းစာကုိကုိင္ၿပီးသိလုိက္တယ္။ဒီလူေလာဘမီးလွ်ံႀကီးထဲ
ခုန္ဝင္ၿပီးကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ရင္းၿပီးေလာင္ကြၽမ္းခံလုိက္တယ္လုိ႔'
'ဝူး'ဆုိၿပီးကုိမူထန္သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်လုိက္ေသာအသံကုိကြၽန္ေတာ္
ၾကားေနရသည္။
'ခင္ဗ်ားကုိကြၽန္ေတာ္ခဏေနတယ္လီဖုန္းထဲကေနမေလးရွားကကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕
သူငယ္ခ်င္းကုိဆက္သြယ္ရမယ့္ဖုန္းနံပါတ္၊မက္ေဆ့႐ုိက္ၿပီးပုိ႔ေပးလုိက္မယ္။က်န္တဲ့
ဟာေတြသူ႕ကုိသာဆက္ေမးလုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ'ဟုေနာက္ဆံုးေျပာၿပီးကုိမူထန္
တယ္လီဖုန္းခ်သြားလိုက္သည္။
(၁၅)မိနစ္ေလာက္ၾကာမွကြၽန္ေတာ့္ကုိမူထန္ကတယ္လီဖုန္းထဲမက္ေဆ့
႐ုိက္ၿပီးသူတုိ႔ႏွစ္ဦး၏မိတ္ေဆြရင္းျဖစ္သည့္မေလးရွားမွမိတ္ေဆြဆုိသူ၏အမည္ႏွင့္
တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ပုိ႔ေပးလုိက္သည္။
မေလးရွားကိုေခၚဆိုရမည့္တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကုိၾကည့္ရင္းကြၽန္ေတာ္ေငးငုိင္
ေနမိသည္။မိမိ၏ႏွလံုးသားထဲမွေခၚဆုိမႈအတြက္တုံ႔ျပန္လာမည့္'ဟုတ္တယ္'ဆုိသည့္
သတင္းစကားကုိလက္ခံနားေထာင္ရန္ကြၽန္ေတာ္ခြန္အားပင္မရွိေတာ့ပါ။
မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ်လည္းစကားေျပာဆုိခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ပါ။ဝမ္းနည္း
ေၾကကြဲမႈမုန္တုိင္း၏အရွိန္ျပင္းစြာတုိက္ခတ္သည့္အရွိန္ေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားသည္
တစ္စစီေၾကမြပ်က္စီးသြားၿပီလားဟုခံစားမိသည္။
ဘာဖလုိၿမိဳ႕ေႏြေႏွာင္းကာလျဖစ္သည့္ညေနခင္းတြင္ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္၊
ဘာဖလုိၿမိဳ႕ကုိရစ္ေခြ၍စီးဆင္းေနေသာအီရီျမစ္ကမ္းနံေဘးသို႔တိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္
ထြက္ခဲ့သည္။ယေန႔သာယာလွပေသာအီရီျမစ္ကမ္း၏ၾကည္ႏူးမႈအေပါင္းသည္
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္မဆုိင္သလုိပင္။ငါးမွ်ား၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ရွပ္ေျပးယာဥ္မ်ားစီး၍
ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသူမ်ား၊တစ္ေန႔တာအလုပ္ခြင္၏ႏြမ္းလ်မႈကုိအီရီျမစ္ကမ္းနံေဘးတြင္
တစ္မ်ဳိး၊ျမစ္ယံေပၚဝယ္ေအးခ်မ္း၊ၿငိမ္သက္ေနသူမ်ားတို႔သည္ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္လားလားမွ်
မဆုိင္သလုိပင္။သူတုိ႔တစ္ေတြႏွင့္ကြၽန္ေတာ္တစ္ကမၻာဆီျခားေနသည္။
ေအးျမေသာျမစ္ျပင္ကုိေငးၾကည့္ေနရင္းမီးလွ်ံႀကီးျဖင့္တဟုန္းဟုန္းထေနေသာ
သဲကႏၲာရ၏ျမင္ကြင္းမ်ဳိးႏွလံုးသားမွခံစားရသည္။
စိတ္ကုိတည္ၿငိမ္စြာထားၿပီးကုိမူထန္ေပးသည့္မေလးရွားကုိဆက္သြယ္ရမည့္
တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ေလးမ်ားကိုတစ္လံုးစီကြၽန္ေတာ္ႏွိပ္လုိက္မိသည္။
ကြာလာလမ္ပူဆုိေသာမေလးရွား၏ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသည္ယခုအခ်ိန္၌နံနက္ကုိ
လုေသာအ႐ုဏ္ဦးအခါျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
'တူ..တူ'ဆုိသည့္ျဖည္းညင္းစြာမွန္မွန္ျဖင့္တစ္ဖက္ဖုန္းကုိေခၚဆုိသည့္
အသံေလးသည္အရွိန္ျပင္းစြာျဖင့္ခုတ္ေမာင္းေနသည့္မီးရထားႀကီး၏ျပင္းထန္သည့္
အသံျမန္ႏႈန္း၊ေလာင္စာတုိ႔၏ေပါက္ကြဲမႈေလအလားဟုကြၽန္ေတာ္ခံစားမိသည္။
'ဟုတ္ကဲ့ေျပာပါခင္ဗ်ာ'
ေျဖဆိုသူ၏အသံ။
ကြၽန္ေတာ္၊ကုိမူထန္ရဲ႕မိတ္ေဆြေလာအယ္စုိးပါ။အေမရိကန္ႏုိင္ငံ၊ဘာဖလုိ
ၿမိဳ႕ကေခၚတာပါခင္ဗ်ာ'
'ေၾသာ္..ေၾသာ္..ကုိမူထန္ကြၽန္ေတာ့္ကုိခင္ဗ်ားရဲ႕အေၾကာင္းေျပာဖူးပါတယ္။
ဘယ္လုိလဲ၊ဟုိမွာအဆင္ေျပၾကလား။ေအး..ကြၽန္ေတာ္လည္းဘားအံသားပါပဲ'ဟု
ခင္မင္ရင္းႏွီးဖြယ္ေကာင္းလွသည့္အသံ။
'ဟုတ္ကဲ့၊ကြၽန္ေတာ္တစ္ခုသိခ်င္တာေလးရွိလုိ႔ပါ။အဲဒီကိစၥအတြက္ကြၽန္ေတာ္
ဖုန္းဆက္တာပါခင္ဗ်ာ'ဟုကြၽန္ေတာ္ဆက္၍ေျပာလုိက္မိသည္။
'ေျပာပါ..ေျပာပါ။ကြၽန္ေတာ္ဘာကူညီေပးရမလဲ'
'ေၾသာ္..ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ငယ္ေပါင္းမိတ္ေဆြသူ႕ရဲ႕အေၾကာင္းသိခ်င္လုိ႔ပါ။'
'ဟာ..သူကခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္းအရင္းလား။သူေသသြားတာ(၁ဝ)ႏွစ္ေက်ာ္
ေက်ာ္ရွိသြားပါၿပီ။ေရႊဆုိင္ကုိတ႐ုတ္လူမုိက္ဂုိဏ္းနဲ႔ေပါင္းၿပီးဓားျပသြားတုိက္ေတာ့ရဲေတြ
ကအေသပစ္သတ္လုိက္တာေလ'
တစ္ခြန္းမွ်ေသာတုံ႔ျပန္မႈကြၽန္ေတာ္၏ႏႈတ္ဖ်ားမွထြက္မလာႏုိင္ေတာ့။
မိနစ္ဝက္အထိတယ္လီဖုန္းကိုကုိင္၍ကြၽန္ေတာ္ၿငိမ္သက္သြားသည္။
သူကဆက္၍'ဟယ္လုိ..ဟယ္လုိ'ဟု။
မိမိ၏အသိအာ႐ံုႏွင့္ခံစားခ်က္ျပန္လည္၍လႈပ္ႏႈိးလိုက္သလုိျဖစ္သြားသည္။
'ဟုတ္ကဲ့..ဟုတ္ကဲ့..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ'ဟုေျပာရင္းတယ္လီဖုန္း
ကုိကြၽန္ေတာ္ခ်လုိက္ကာအသက္ကုိျပင္းျပင္း႐ႈိက္၍႐ိႈက္၍႐ွဴလုိက္မိသည္။
စီးက်လာေသာပါးျပင္ေပၚမွမ်က္ရည္မ်ားကုိကြၽန္ေတာ္မသုတ္ေတာ့ပါ။
ဆည္းဆာရိပ္သန္းေသာအီရီျမစ္ယံေပၚဝယ္စင္ေရာ္တို႔ေဝ့ကာဝဲကာ၊
သတ္မွတ္ထားသည့္ဦးတည္ရာအရပ္ကုိအုပ္စုဖြဲ႕၍ေကာင္းကင္ယံတြင္ေလဟုန္ကုိခြင္း
ပ်ံသန္းေနသည့္ႀကိဳးၾကာ႐ုိင္းတို႔၏ခရီးစဥ္။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ဘဝေန႔ရက္မ်ားတုိ႔သည္
လည္း...။
တမ္းတျခင္းမ်ားစြာျဖင့္
ေလာအယ္စုိး
(၈၊၄၊၂ဝ၁၄)
အပုိင္း (၁)၊ အပုိင္း (၂)၊ အပုိင္း (၃)၊ အပုိင္း (၄)၊
အပုိင္း (၅)၊ အပုိင္း (၆)၊ အပုိင္း (၇)၊ အပုိင္း (၈)၊