ဖိုုးထက္ - မုန္းတာဟာ ရွက္စရာ
(မိုုးမခ) ႏိုု၀င္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၅
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အခုေနာက္ပိုင္း အင္တာဗ်ဴးေတြ၊ မိန္႔ခြန္းေတြ၊ ေဟာေျပာခ်က္ေတြ၊ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ေပးၿပီး မၾကည္႔ေတာ႔ဘူး။ ခင္ဗ်ား မ်က္ခံုးေတြ ပင္႔မသြားပါနဲ႔။ အဖြားၾကီး (ကိုယ္႔အေမကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ကြယ္ရာမွာ အဖြားၾကီး၊ မႏိုင္ဘူး၊ ေၾကာက္ရတယ္၊ ခ်စ္ရတယ္ ဆိုတဲ႔ သေဘာပါ) ရဲ႕ စကားေတြက ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနၿပီ။
အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ႔ေရးကို ဦးတည္ပါတယ္၊
စစ္တပ္ကို မမုန္းပါဘူး၊
ေရွ႕ကိုေလွ်ာက္လွမ္းၾကပါ၊
ဘယ္သူ႔ကိုမွ အာဃာတ မထားပါဘူး၊
ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး ကိစၥေတြကို ျပင္ရမယ္၊
စစ္တပ္ကို Professional စစ္တပ္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္၊
စည္းလံုး ညီညြတ္ၾကပါ၊
စည္းကမ္းရိွၾကပါ၊
ဒီမိုကေရစီ ခရီးက မဆံုးေသးပါဘူး
စသည္ျဖင္႔ စကားေတြက ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ရိုးေနပါၿပီ။ ရိုးသြားၿပီဆိုလို႔ ဘယ္ဘက္နားက ၀င္ ညာဘက္နားက ထြက္တဲ႔ သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔စကားေတြကို ႏွလံုးသားထဲမွာ စြဲစြဲျမဲျမဲ ယံုၾကည္ လက္ခံၿပီးသားမုိ႔ ရိုရိုေသေသ ေလးေလးစားစား လက္ခံၿပီးတဲ႔ သေဘာပါ။ ျပန္လွန္ေလ႔က်င္႔ခန္းေတြ လုပ္စရာမလိုေလာက္ေအာင္ ေၾကညက္ၿပီးတဲ႔ သေဘာပါ။
ဒါေၾကာင္႔ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္ခင္က MRTV မွာ အဖြားၾကီး စကားေျပာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မၾကည္႔ျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ လာၾကည္႔ပါလို႔ ဖိတ္ေခၚတဲ႔ အဖြားၾကီးကို သဲသဲလွဳပ္အားေပးတဲ႔ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာရတဲ႕ ရင္ဘတ္မိတ္ေဆြက သေဘာက်ပံုမရဘူး။ ငါ သူ႔စကားေတြကို ရိုးေနပါၿပီကြာလို႔ ရွင္းျပေပမယ္႔ ႀကိဳက္ပံုမရဘူး။ သူကေတာ႔ RFA၊ BBC စတဲ႔ သတင္းဌာနေတြအျပင္ facebook ေပၚမွာ တက္လာတဲ႔ ေဒၚစုရဲ႕စကားေလးတစ္ခြန္းကအစ တခုတ္တရ နားေထာင္တတ္သူဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ သေဘာကို နားလည္မယ္မထင္ဘူး။
ဒါေပမယ္႔ ဒီေန႔ေတာ႔ အဖြားၾကီးရဲ႕ အင္တာဗ်ဴး တစ္ခုကို ႀကံဳႀကိဳက္လို႔ ဖတ္မိလိုက္တယ္။ ၀ါရွင္တန္ပို႔စ္က သတင္းေထာက္ Lally Weymouth နဲ႔ အဖြားၾကီးနဲ႔ သီးသန္႔ အင္တာဗ်ဴးပါ။ ျမန္မာစကားမွာ အေမးႏြားေက်ာင္းသား အေျဖ ဘုရားေလာင္းဆိုတဲ႔ စကားရိွတယ္။ ေမးသူက ေမးခ်င္တာ ေမးတယ္။ ေျဖသူက ပညာၾကီးရင္႔နဲ႔ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလံုးသားကို အသံုးျပဳၿပီး ေျဖတယ္။ Lally ေမးတဲ႔ ေမးခြန္းေတြက ေျဖရတဲ႔ သူက စိတ္ထားလဲ မရွင္းဘူး၊ စိတ္ေကာင္းလဲ မရိွဘူး၊ ပညာလဲ မရိွဘူး၊ ျပႆနာေတြကို ရွဳပ္ရွဳပ္ေထြးေထြးျမင္သူသာ ဆိုရင္ ခပ္ရိုင္းရိုင္း ေျပာရရင္ ေခ်ာင္ပိတ္အရိုက္ခံရတဲ႔ ေခြးတစ္ေကာင္လို အာ…အီ…အင္း… ျဖစ္ေနမွာဘဲ။
ဒီေလာက္ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ေမးခြန္းေတြ ေမးတဲ႔ Lally ကိုလဲ စိတ္၀င္စားသြားလုိ႔ ၀ီကီမွာ တက္ဖတ္ေတာ႔ ဆရာမၾကီးဆိုတာ သိရတယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ျမိဳ႕ေတာ္ ၀ါရွင္တန္ျမိဳ႕က ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာ ၀ါရွင္တန္ပို႔စ္ရဲ႕ အၾကီးတန္း တြဲဖက္ အယ္ဒီတာ။ ၀ါရွင္တန္ပို႔စ္ သတင္းစာက ၁၉၇၇ ခုႏွစ္မွာ တည္ေထာင္တယ္။ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရး မဆံုးခင္ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက သတင္းစာ။ သက္တမ္းက ကၽြန္ေတာ္႔အသက္ထက္ အမ်ားၾကီး ၾကီးေနေသးတယ္။ တကယ္႔ ၀ါရင္႔ သတင္းစာၾကီးက အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္ဆိုေတာ႔ နည္းတဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ အရည္အခ်င္းလား။ ဒီေတာ႔ ေမးခြန္းေတြမွာ အားနာတာလဲ မရိွဘူး။ ေကာင္းပါ႔မလားလို႔လဲ ဘယ္ေတြးပါ႔မလဲ။
Lally ဆိုတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးၾကီးက ရိုဟင္ဂ်ာေတြ၊ ဒီမိုကေရစီေရးရာေတြမွာ သူတို႔ သတင္းဌာနေတြ ေပးသေလာက္ဘဲ ရခဲ႔တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးၾကီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ရွဳပ္ေထြးေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံအေျခအေန၊ ေအာက္တန္းက်ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံအေျခအေနေတြကို ႏိုင္ငံသားျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုမ်ိဳး သူက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ရင္ဘတ္နဲ႔ ခံစားတတ္မလဲ။ သူ႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳကို အထင္ေသးတာေတာ႔ မဟုတ္ေပမယ္႔ သုမဏေက်ာက ဒဏ္ရာေတြကို ဘယ္သူကမ်ား သုမဏေလာက္ သိပါ႔မလဲ။ ဘယ္သူကမ်ား သုမဏေလာက္ ခံစားႏိုင္မွာလဲ။ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားရမယ္ဆိုတဲ႔ သူလို ဒင္ျပည္႔ က်ပ္ျပည္႔ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံသားရဲ႕ အျမင္က ဒီမိုကေရစီ ေလးဘက္ေထာက္သြားစျပဳေနတဲ႔ ႏိုင္ငံသား ကၽြန္ေတာ္႔အျမင္နဲ႔ေတာ႔ ဘယ္ထပ္တူက်ပါ႔မလဲ။
Lally ရဲ႕ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ အဖြားၾကီးရဲ႕ အေျဖေတြက လူတုိင္းနီးပါး ဖတ္ၿပီးသားဆိုေတာ႔ ဌီကာ ခ်ဲ႕မေနခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ Lally က သူ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ျမန္မာ႔ ႏိုင္ငံေရးအေပၚကို အေလးအနက္ထားတယ္ဆိုတဲ႔ အျမင္ရိွပံုရတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ရေပမယ္႔ အေဖေခၚေလာက္ေအာင္လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ အျခားႏိုင္ငံေတြလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူလူထုဘက္မွာ ကူရပ္ေပးခဲ႔ၾကတာဘဲ။ အထူးသျဖင္႔ အဖြားၾကီးအေပၚမွာ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံ အစိုးရ အဆက္ဆက္ ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံ ျပဳခဲ႔ၾကတာခ်ည္းဘဲ။ ဒါေပမယ္႔အဖြားၾကီးေျဖသြားပံုက တရားမွ်တတယ္။ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အား ကိုယ္႔ျပည္တြင္းမွာသာဘဲ ရိွတယ္ဆိုတဲ႔ မူကို ကၽြန္ေတာ္ အၾကိဳက္ဆံုးဘဲ။ ကိုယ္တိုင္ေသာက္သံုးမက်ရင္ ဘယ္သူ ကူလို႔မွ ဘယ္ခရီးကိုမွ ေရာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာက ဖိအားဘယ္ေလာက္ေပးေပး အာဏာရွင္ဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂရုစိုက္တတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒီမိုကေရစီ ခရီးဟာ အခုဆို ခရီးအေတာ္ေပါက္ေနၿပီလို႔ ေျပာလို႔ မရေသးေပမယ္႔ အေတာ္အသင္႔ေတာ႔ ခရီးေရာက္ခဲ႔ၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာႏိုင္မွာပါ။ ဒီလို လမ္းစေတြ႔ဖို႔၊ ခရီးေရာက္သင္႔သေလာက္ ေရာက္ဖို႔ အဖြားၾကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူလူထုေတြရဲ႕ အားထုတ္မွဳဟာ အဓိကက်ပါတယ္။ ဦးႏုတို႔ ေခတ္က ဦးေက်ာ္ျငိမ္းတို႔နဲ႔ သန္႔ရွင္းနဲ႔ တည္ျမဲဆိုၿပီး ဖဆပလၾကီး ႏွစ္ျခမ္းကြဲတယ္။ သန္႔ရွင္းက ဦးႏုတို႔ ေခါင္းေဆာင္တယ္။ တည္ျမဲက အဲဒီအခ်ိန္တံုးက မဲရဖို႔ အတြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စည္ရံုးတယ္။ မဲသြားေပးမယ္႔ သူေတြကို ကားစီစဥ္ေပးတယ္။ ေထာက္ပံ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ သန္႔ရွင္းက ႏိုင္တယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္က ျမန္မာျပည္သူလူထုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အျမင္ဟာ ဘယ္ေတာ႔မွ ေခတ္ေနာက္က်မေနခဲ႔ဘူး။ ေရာင္ေရာင္၀ါး၀ါး ဘယ္ေတာ႔မွ မျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ ဦးႏုတို႔ ေခတ္က ဒီမိုကေရစီ ခရီးကို ခရီးေပါက္ေအာင္ သြားႏို္င္မယ္႔ သန္႔ရွင္းကို မဲထည္႔ခဲ႔ၾကသလို အခုလဲ NLD က ၾကီးစြာ ေအာင္ႏိုင္တယ္။ ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ႏို္င္ငံေရး ပါးနပ္လိမၼာမွဳပါဘဲ။
ဒါေၾကာင္႔ အျခားေသာ ျပည္ပ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အကူအညီကို အသိအမွတ္ျပဳရမွာ ျဖစ္ေပမယ္႔ ျမန္မာျပည္အေရးကို ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြက အဓိက လုပ္ရမွာဘဲ။ ေနာင္ကိုလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကို ငအ ေတြလို႔ထင္တဲ႔ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မွန္သမွ် ေနာက္ေကာက္က် က်န္ေနခဲ႔အံုးမွာဆိုတဲ႔ သမိုင္းရဲ႕ သင္ခန္းစာေတြပါဘဲ။
လက္ရိွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံ အေျခအေနအရ စစ္တပ္ၾကီးသာ အေနမွန္အံုးမယ္ဆိုရင္ ေလးဘက္သြားကေန မတ္တပ္ေျပးမယ္။ ျမန္မာျပည္စစ္တပ္ကို အမ်ားမယံုၾကည္သလို ကၽြန္ေတာ္ မယံုၾကည္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးမွာ အျမဲ ၀င္ရွဳပ္ခဲ႔တဲ႔ စစ္တပ္ေၾကာင္႔မို႔လို႔ ယံုခ်င္စရာလဲ မေကာင္းဘူး။ အာဏာ နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးမွာ လက္နက္ အကူအညီသာ ရိွရင္ စားရတဲ႔ကေလး ပိုငတ္တယ္ဆိုတဲ႔ စကားလို အရသာသိေနခဲ႔ၾကတဲ႔ စစ္ဗိုလ္ေတြ အုပ္စီးထားတဲ႔ စစ္တပ္ၾကီး ျဖစ္ေနတာ ၾကာခဲ႔ၿပီ။
ဒါေပသိ အလြန္ေအာက္တန္းက်ေနတဲ႔ ႏိုင္ငံျဖစ္ေနၿပီ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ၾကီးကို ေျပာင္းမွ ရေတာ႔မယ္။ ၿပီးေတာ႔ တစ္ဖက္ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ကလဲ စစ္ဗိုလ္ေတြကို လူၾကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ ေဘးထြက္ထိုင္ဖို႔ လမ္းဖြင္႔ေပးထားတယ္။ ဒီလို အခြင္႔ေကာင္း အခါေကာင္းကို ယူဖို႔ သင္႔တယ္ဆိုတာ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ ပိုသိမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ရတာပါဘဲ။
ဦးႏုရဲ႕ တာေတစေနသားကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္မိရင္း အခန္း ၂၇ က အေၾကာင္းအရာတစ္ခ်ိဳ႕ကို ျပန္ေျပာျပခ်င္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဦးႏု ႏိုင္ငံျခား ခရီးေတြသြားရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီ အျမစ္တြယ္ပါ႔မလားလို႔ ေမးခဲ႔ၾကတယ္တဲ႕။ ဦးႏုက သရက္ေစ႔ကေန သရက္ပင္ျဖစ္လာၿပီး သရက္သီး သီးဖို႔လိုမ်ိဳး ကိစၥမွာေတာင္ ခ်က္ခ်င္း မရဘူး။ နွစ္အေတာ္ၾကာေအာင္ ေစာင္႔ရတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ကိစၥမွာဆို ပိုခက္ၿပီေပါ႔တဲ႕။ ဒီမိုကေရစီကို အျမစ္တြယ္လာေအာင္ လုပ္ခ်င္တဲ႔ သူေတြဟာ စိတ္ရွည္ရတယ္။ ဇြဲရိွရတယ္။ သီးခံရတယ္။ ကိုယ္တိုင္လဲ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ရိွရမယ္တဲ႔။
ဒီမိုကေရစီ အျမစ္တြယ္လာေအာင္ လုပ္တဲ႔ ေနရာမွာ အပို္င္းႏွစ္ပိုင္းရိွတယ္တဲ႔။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏၱရာယ္ျဖစ္လာေစမယ္႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို အျမင္မွန္ရေအာင္ လုပ္ေပးရတဲ႔ အပို္င္းနဲ႔ ျပည္သူလူထု တစ္ရပ္လံုးဟာ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို အသက္ေပးၿပီး ကာကြယ္မယ္႔ စစ္သားေကာင္းေတြ ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေပးရတဲ႔ အပိုင္းတဲ႕။ လက္ရိွမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူလူထုဟာ ဒီမိုကေရစီကို အသက္နဲ႔ ေပးကာကြယ္ခ်င္သူေတြ ျဖစ္တယ္၊ ႏိုင္ငံေရး ငတံုးၾကီးေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ထင္ရွားခဲ႔ၿပီ။
ဆန္႔က်င္ဘက္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို အျမင္မွန္ရေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ၾကေတာ႔ ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ လူဆိုတာမ်ိဳးက ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အျမင္မွန္ရဖို႔ သိပ္ခက္ပါတယ္။ ေမြးရာပါ ေဒါသ၊ မခံခ်င္စိတ္၊ မနာလို ၀န္တိုစိတ္၊ ေလာဘ ေတြပါၿပီးသား လူတစ္ေယာက္တည္းကိုေတာင္ အေတြးမွန္၊ အေနမွန္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ သိပ္ခက္တယ္မို႔လား။ အခုက ဒီမုိကေရစီကို အႏၱရာယ္ေပးမယ္႔ လူေတြက ရိုက္သတ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကုန္မယ္ မထင္ဘူး။ သူတို႔ကို အျမင္မွန္ရေအာင္၊ အေတြးအေခၚပိုင္း အဆင္ေျပလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကပါ႔မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ မလြယ္ဘူး ထင္တယ္။
ဒါေပမယ္႔ အဖြားၾကီးအတြက္ကေတာ႔ လြယ္ပံုရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လဲ Lally ေမးတဲ႔ ေမးခြန္းတစ္ခုထဲမွာ သူ႔သေဘာထားကို ထည္႔ေျဖသြားတာဘဲ။
Lally က “သူတို႔ (စစ္အာဏာရွင္ေတြ) ျပဳမူ ဆက္ဆံခဲ႔ပံုနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး အင္မတန္ ခါးသီးေနတဲ႔ သူေတြ ရိွေနမွာဘဲေလ” လို႔ စကားေထာက္ေပးတယ္။
“But there must be people who are very bitter about the way they were treated.” တဲ႕။
အဖြားၾကီးက “I don’t know that bitterness really helps anybody.” တဲ႕။
“ခါးသီးမွဳက ဘယ္သူ႔ကိုမ်ား အကူအညီ ျဖစ္ေစလို႔လဲ” တဲ႕။
ေဒၚစုရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေပၚ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မွဳေတြထဲက အၾကိဳက္ဆံုး အခ်က္ကို ေျပာျပပါလို႔ ကိုယ္႔ဘာသာ ျပန္ေမးမိရင္ အဲဒီလို ေမတၱာထားႏိုင္တဲ႔ စိတ္ထားဘဲ။ ခံရတာက သူ။ လုပ္သူကို ျပန္မုန္းတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔။ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာမွာ မာနကို ထိတာ၊ ႏိွမ္ခ် ေစာ္ကားတယ္လို႔ ထင္ရင္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ေဒါသက အတားအဆီးမရိွထြက္တယ္။ ႀကိဳက္တဲ႔ ဆီကိုတက္ တိမ္ေပၚအထိ တက္မယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္ထား ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ရိွတတ္ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာၾကေတာ႔ ဒီလိုမ်ိဳး ေဒါသ၊ မာန္မာနေတြ အမ်ားၾကီး သင္႔ေနလို႔ မရဘူးဆိုတာ အဖြားၾကီးက အမ်ားၾကီး နည္းေပး လမ္းျပလုပ္တယ္။ လူအမ်ားအတြက္ ခရီးသြားၾကတဲ႔ ေနရာမွာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာဘဲ သိ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာဘဲ လုပ္၊ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာဘဲ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ႔ စိတ္မ်ိဳး ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပသလို ႏိုင္ငံေရး ခရီးၾကမ္းေတြမွာ မျဖစ္ပါဘူးလို႔ ကိုယ္တုိင္လဲ က်င္႔သံုးတယ္။ သိပ္ကို ျပည္႔စံုလြန္းတဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ထင္ရွားတယ္။ ႏွလံုးသားနဲ႔ ဦးေႏွာက္ အၾကီးၾကီးရိွတဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တယ္။
အဖြားၾကီးနဲ႔ Lally တို႔ရဲ႕ အေမးနဲ႔ အေျဖကို ဖတ္ရေတာ႔ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ရန္ပိုင္ရဲ႕ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရတယ္။
“ရင္ထဲမွာ
အမုန္းစိ္တ္ ျဖစ္ေပၚတယ္ဆိုတာ
ဘယ္ေလာက္ ရွက္ဖို႔ ေကာင္းလဲ” တဲ႕။
သူသူ ကိုယ္ကိုယ္ သာမန္လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က မုန္းတီးသူေတြ ရိွတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခါးခါးသီးသီး မေတြ႔ခ်င္ မျမင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းတီးသူေတြလဲ ရိွတာဘဲ။ မုန္းတီး ခါးသီးမွဳဟာ ရွက္စရာပါ ဆိုတဲ႔ အျမင္ကို အဖြားၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို သင္ေပးတယ္။ ဆရာ ေမာင္ရန္ပိုင္က ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေမးတယ္။