 |
| Photo - Aung Htet |
ေဟမန္သဇင္ - ခရီးသြားၿခင္း
(မိုုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၇၊ ၂၀၁၅
ခရီးသြားတယ္ဆိုုတဲ့ေနရာမွာအမိ်ဳးမိ်ဳးရိွတယ္။အလုုပ္ကိစၥ စီးပြားေရးကိစၥပညာေရးကိစၥစတဲ့ကိစၥ၀ိစၥေတြေႀကာင့္သြားရတဲ့ခရီးေတြအၿပင္အေပ်ာ္ခရီးအပန္းေၿဖခရီးဆိုုတာေတြလဲရိွေသးတာပဲ။
ဟိုုးငယ္ငယ္တုုန္းကေတာ့ခရီးသြားဖိုု့ဆိုုတာအင္မတန္မလြယ္တဲ့ကိစၥတခုုလိုုပဲ။လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးမေကာင္းတဲ့အၿပင္သြားဖိုု့လာဖိုု့ယာဥ္ရထားေတြကလည္းမလြယ္ကူေတာ့အလုုပ္ကိစၥမၿဖစ္မေနကိစၥက လဲြလိုု့ခရီးသိပ္မသြားႀကဖူး။
ႏွစ္အေတာ္ေလာက္ႀကာမွအထက္ၿမန္မာၿပည္ဘုုရားဖူးဆိုုၿပီးမိသားစုုေတြမိတ္ေဆြေတြစုုကားငွားၿပီးတပတ္တန္သည္ႏွစ္ပတ္တန္သည္သြားခဲ့ႀကတယ္။မိသားစုုေတြမိတ္ေဆြေတြစုုၿပီးသြားႀကတာဆိုုေတာ့တည္းခုုိခန္းေတြဘာေတြငွားငွက္မေနေတာ့ပဲအဆင္ေၿပတဲ့ဘုုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြမွာတည္းခိုု ၿကတယ္။ပါလာတဲ့အေၿခာက္အၿခမ္းအေႀကာ္ေတြနဲ့အဆင္ေၿပသလိုုစားႀကသလိုုတခါတေလအဆင္သင့္လိုု့ အစိမ္းအစိုုေလးေတြ၀ယ္လိုု့ၿခမ္းလိုု့ရတဲ့အခါမိ်ဳးေတြမွာေတါ့သင့္သလိုုခ်က္ၿပုုတ္စားနိုုင္တဲ့အခါေတြလည္းရိွတယ္။
အဲဒီလိုုကိုုယ့္တိုုင္းကိုုယ့္ၿပည္မွာကိုုယ့္မိသားစုုေဆြမိ်ဳးမိတ္ေဆြေတြနဲ့လည္ပတ္တဲ့အခါတိုုင္း ေက်ာပိုုးအိတ္အႀကီးႀကီးေတြလြယ္ၿပီး ေဆြမပါမိ်ုုးမပါကိုုယ့္တိုုင္းကိုုယ္ၿ့ပည္မဟုုတ္ေပမဲ့တကိုုယ္တည္းေပါ့ေပါ့ပါးပါးသြားလာလည္ပတ္ေနတဲ့တိုုးရစ္လိုု့ေခၚတဲ့နိုုင္ငံၿခားသားဧည့္သည္ေတြကိုုေတြ့တိုုင္းအေတြးတခိ်ဳ့၀င္၀င္လာတတ္တယ္။သူတိုု့ေတြဟာအင္မတန္ကိုု၀န္ေပါ့လြန္းတာပဲဆိုုတဲ့အေတြးပဲ။
သူတိုု့ေတြ၀န္ေပါ့ၿပီးကမၻာအႏံွ့ေၿခၿဖန့္နိုုင္ေနခိ်န္မွာကိုုယ္ေတြကေတာ့ကိုုယ့္ေၿမကိုုယ့္ၿပည္အတြင္းမွာေတာင္၀န္ထုုပ္၀န္ပိုုးေတြထမ္းၿပီးအပန္းေၿဖခရီးဆိုုတာထြက္ရတယ္။ဒါ့အၿပင္ၿမတ္စြာဘုုရားကသူ့ရဲ ့ သံဃာေတာ္ေတြမ်ားကိုု၀န္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ့သာသနာ့၀န္ထမ္းနိုုင္ေစဖိုု့အတြက္ငွက္ေတြဟာအေတာင္ပံကိုုသာအေၿခၿပုုပံ်သန္းတာကိုုပမာၿပုုၿပီး ဆံုုးမေတာ္မူတဲ့အေႀကာင္းတရားတပုုဒ္မွာနားႀကားရၿပန္တယ္။ဒါေႀကာင့္မိုု့လိုု့ထင္ရဲ့ .. ကိုုယ့္ဖာသာသြားရလာရၿပီဆိုုရင္ေတာ့ ခ်ဳံ့လိုု့ရမဲ့၀န္ကိုုတတ္နိုုင္သေလာက္ခ်ဳ့ံဖိုု့ႀကိုုးစားမိေတာ့တာပဲ..
ခရီးသြားတယ္ဆိုုတဲ့အခါမွာလည္းကားနဲ့သြားရတာရိွသလိုုရထားနဲ့လည္းသြားရတာရိွတယ္။တခါတေလမွာေတာ့သေဘၤာနဲ့လည္းသြားရၿပန္တယ္။အရမ္းေ၀းၿပီးခရီးလည္းတြင္ခ်င္ရင္ေတာ့ေလယာဥ္စီးရၿပန္တာေပါ့။
ကားနဲ့သြားခဲ့တဲ့ခရီးေတြထဲမွာေတာ့ဟိုုးငယ္ငယ္ကသြားခဲ့တဲ့ခရီးကိုုသတိရမိတယ္။ငယ္ငယ္က ရန္ကုုန္အနီးတ၀ိုုက္ပဲခူးတိုု့ၿပည္တိုု့ကိုုကားနဲ့မႀကာမႀကာသြားရဖူးတယ္။မနက္ေစာေစာကားရွင္း ေနတဲ့ကတၱရာလမ္းမွာၿဖတ္ခနဲရိပ္ခနဲက်န္ခဲ့တဲ့သစ္ပင္ေတြခံ်ဳပုုတ္ေတြကိုုကားထဲကေနေငးၿပီး လိုုက္ရတဲ့အရသာကိုုေတြးမိတိုုင္းသတိရမိတယ္။တခါတခါကားအရိွန္နဲ့ခပ္ၿမင့္ၿမင့္ကုုန္းကေလးေတြကုုိၿဖတ္တိုုင္းရင္ထဲလွပ္ခနဲလွပ္ခနဲက်န္ခဲ့တဲ့ခံစားခ်က္ကိုုလည္းသတိရမိတယ္။အဲလိုုအခ်ိန္မိ်ုဳးဆိုုအသည္းေအးလြန္းလိုု့ေဟးကနဲသံၿပိုုင္ေအာ္ႀကတာဟာကေလးဘ၀အတြက္ဘာနဲ့မွလဲမရနိုုင္တဲ့အရသာေပါ့။
ဟိုုနားဒီနားကားနဲ့သာခရီးသြားဖူးေပမဲ့သေဘာၤနဲ့ေတာ့မသြားဖူးတာအေတာ္ႀကီးတဲ့အထိပဲ။ တကၠသိုုလ္စတက္လိုု့ေက်ာင္းစာေမးပဲြအၿပီးမွာေၿမာင္းၿမေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမွဳ့နဲ့ေက်ာင္းပိတ္ရက္အလည္ခရီးကိုုသေဘာၤနဲ့သြားဖူးလိုုက္တယ္။ဆိပ္ကမ္းမွာဆုုိက္ထားတဲ့သေဘာၤေပၚတက္လိုုက္တာနဲ့တင္ကိုုယ့္အတြက္အေတာ့ကိုုအံ့ႀသသြားတာကိုုအခုုထိမွတ္မိေနတုုန္းပဲ။စီးေနတဲ့ေရၿပင္ေပၚမွာရပ္ထားရလိုု့လွဳပ္ရမ္းေနတာကိုုအထူးအဆန္းၿဖစ္ၿပီးအံ့ႀသေနလိုုက္တာဟာသေဘာၤတကယ္ထြက္သြားတာကိုုေတာင္သတိမမူလိုုက္မိတဲ့အထိပဲ.. ေနာက္မွကမ္းနဲ့တၿဖည္းၿဖည္းေ၀းေ၀းသြားမွပဲ သေဘာၤထြက္သြားတာကိုုသတိၿပုုမိေတာ့တယ္။ကမ္းစပ္မွာရိွတဲ့သက္ရိွသက္မဲ့ပစၥည္းေတြဟာ တလွုုုုုပ္လွဳပ္နဲ့တၿဖည္းၿဖည္းေ၀းေ၀းၿပီးက်န္ရစ္ခဲ့တာကိုုႀကည့္ၿပီးခပ္ေဆြးေဆြးေလးခံစားရသလိုုပါပဲ။သေဘာၤအတက္အဆင္းကိုုယိုုင္ထိုုးယိုုင္ထိုုးနဲ့တက္ရဆင္းရတဲ့အရသာဟာသေဘာၤစီးမွပဲရနိုုင္တဲ့အရသာတခုုပါပဲ။
ရထားနဲ့ခရီးေ၀းေ၀းသြားဖူးတာၿပန္ေတြးမိေတာ့တကၠသိုုလ္ရဲ့ဆရာမဘ၀ကိုုလည္းၿပန္အမွတ္ရမိေစတယ္။၉၇၊၉၈တုုန္းကေက်ာင္းသားေတြေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာစက္ရံုုေတြမွာလက္ေတြ့၁လဆင္း ႀကရတယ္။ေနာက္ဆံုုးနွစ္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ရန္ကုုန္နဲ့နဲနဲလွမ္းတဲ့ပ်ဥ္းမနားသႀကားစက္ ေရတာရွည္သႀကားစက္ေရနီစကၠဴစက္ေတြဆီမွာေလ့လာဖိုု့သက္ဆိုုင္တဲ့ဆရာဆရာမေတြကလိုုက္ပိုု့ေပးၿပီးစက္ရံုုကတာ၀န္ရိွတဲ့သူေတြဆီလိုုက္အပ္ေပးႀကရတယ္။အဲဒီတုုန္းကပ်ဥ္းမနားသႀကားစက္အတြက္တာ၀န္ယူရေတာ့ရန္ကုုန္ဘူတာႀကီးကေနပ်ဥ္းမနားကိုုရထားစီးရတာေပါ့။ရန္ကုုန္ဘူတာႀကီးရဲ့အေဆာက္အဦးဟာခန့္ခန့္ထည္ထည္နဲ့နာမည္ေက်ာ္သလိုု.. တခိိ်န္ကေဒၚေအာင္ဆန္းစုုႀကည္ရဲ့ မႏၱေလးခရီးစဥ္အထမေၿမာက္ဖိုု့သူမပါတဲ့ရထားတဲြၿဖုုတ္ခ်ထားခဲ့လိုု့ကမၻာေက်ာ္ခဲ့တဲ့ဘူတာႀကီး လည္းၿဖစ္တယ္။
ရထားစထြက္တာနဲ့ၿပူတင္းေပါက္ကေနၿမင္ရတဲ့ၿမင္းကြင္းေတြဟာကားေတြ သေဘၤာေတြကေနၿမင္ရတဲ့ၿမင္ကြင္းနဲ့မတူၿပန္ဘူး။အရိွန္ကမေႏွးမၿမန္ဆိုုေတာ့ၿမင္ရသမွ်ၿပတ္ၿပတ္သားသားၿမင္ရၿပီးၿမင္ကြင္းက်ယ္ရုုပ္ရွင္ႀကည့္ရသလိုုပါပဲ။ရန္ကုုန္နယ္နမိတ္မေက်ာ္ခင္မွာတင္လုူမွဳ့ ရွဳ့ခင္းမိ်ဳးစံဳကိုုေတြ့နိုုင္တယ္။ ကဇြန္းခင္းေတြေတြ့နိုုင္သလိုုလက္ေ၀ွ့ယမ္းနွဳတ္ဆက္ေနတဲ့ကေလးေတြ လယ္ကြင္းက်ယ္ေတြ..ကိုုလည္းမ်က္စိတဆံုုးေတြ့နုုိင္တယ္။တခိ်ဳ့ဘူတာေတြမွာခပ္ႀကာႀကာရပ္ေတာ့ ေစ်းေရာင္းတဲ့သူေတြရဲ့ဘ၀ေတြ.. အတက္အဆင္းခရီးသည္ေတြစတဲ့သက္ရိွရွဳ့ခင္းေတြကိုုပါေငးေမာခြင့္ရေစပါတယ္။ပ်ဥ္းမနားကေနရန္ကုုန္ၿပန္ေတာ့ႀကားဘူတာၿဖစ္လိုု့ခနပဲရပ္ေပးတယ္။အတက္ အဆင္းလုုပ္တဲ့ခရီးသည္ေတြအလုုအယက္တက္ႀကဆင္းႀကရတယ္။အဲဒီတုုန္းကရထားေပၚမေရာက္ပဲက်န္ခဲ့မွာကိုုစိုုးရိမ္ခဲ့တာေတာင္မွတ္မိေသးတယ္။ရထားစီးၿပီးခရီးသြားရတာဟာသက္ရိွသက္မဲ့မိ်ဳးစံုုကိုုစုုတ္ခ်က္ႀကမ္းႀကမ္းခ်ယ္ထားတဲ့ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီးထဲမွာတေမ့တေမာတစိမ့္စိ္မ့္ႀကည့္ေနရတဲ့ခံစားမွဳ့ ကိုုရေစပါတယ္။
ေလယဥ္ပံ်နဲ့ပထမဆံုုးခရီးသြားခဲ့တာကေတာ့ဟဲဟိုုးၿမိုု့ဆီကိုုေပါ့။ေတာင္ႀကီးဟဲဟိုုးကေလာ ပင္းတယခရီးစဥ္အတြက္ဟဲဟိုုးကေနစခဲ့တဲ့ခရီးစဥ္ေလးတခုုသြားရတုုန္းကေပါ့။ဟုုိးငယ္ငယ္တုုန္း ၿပည္တြင္းခရီးစဥ္အတြက္ပိုု့တဲ့ႀကိုုတဲ့သူေတြဟာေလဆိပ္အတြင္းထဲထိ၀င္ခြင့္မရဘူး။ဟိုုးအၿပင္ကေနပဲႀကိုုရပိုု့ရတယ္။ၿပည္ပခရီးသြားသူေတြအတြက္ႀကိုုခ်င္ပိုု့ခ်င္သူေတြဟာတရက္ေလာက္ ေစာၿပီးခြင့္ၿပုုခ်က္ေတာင္းယူရတယ္။ဒါေႀကာင့္ကိုုယ္တိုုင္ခရီးသည္အေနနဲ့ေလဆိပ္ဆင္းရေတာ့မယ္ဆိုုေတာ့ေလယဥ္စီးဖိုု့အတြက္စိတ္လွဳပ္ရွားရသလိုု၀င္ခြင့္မလြယ္တဲ့ေလဆိပ္ထဲတရား၀င္၀င္ရေတာ့မဲ့အတြက္ပိုုၿပီးစိတ္လွဳပ္ရွားေစမိတယ္။ခရီးတိုုသြားရတဲ့ေလယဥ္ခရီးစဥ္ဟာဟိုုေငးဒီေငးနဲ့မသိသာလိုုက္ေပမဲ့မိုုင္ေသာင္းခီ်ခရီးအတြက္စီးရတဲ့အခိ်န္မွာေတာ့စိတ္လွဳပ္ရွားရတာထက္သက္ေတာင့္သက္သာၿဖစ္ေစဖိုု့ပိုုၿပီးအာရံုုစိုုက္မိတယ္။တခါတေလမုုန္တိုုင္းနဲ့ႀကံုုလိုု့ေလယဥ္တစီးလံုုးလွဳပ္ခတ္ေနခ်ိန္ဆိုုေတာ့အသည္းတထိတ္ထိတ္နဲ့။ေလယာဥ္ဘီးနဲ့ေၿမၿပင္ထိမွပဲစိတ္လြတ္လက္လြတ္ဟင္းခ်နိုုင္ေတာ့တယ္။
သြားရတဲ့ခရီးအမိ်ဳးမိ်ဳးရိွသလိုုခရီးေပါက္ဖိုု့သံုုးရတဲ့ယာဥ္ေတြလည္းအမိ်ဳးမိ်ဳးပါပဲ..
တကယ္ေတာ့ကုုိယ္တိုု့ေတြဟာတသံသရာလံုုးခရီးသြားေနတဲ့သံသရာခရီးသည္ေတြပါပဲ။သံသရာခရီးကိုုဘယ္လိုုဆက္ၿပီးသြားၾကမလဲဆိုုတာဟာလည္းကိုုယ္ေတြအတြက္မၿဖစ္မေနၿပင္ဆင္ထားရမဲ့ခရီးစဥ္တခုုလည္းၿဖစ္တယ္မဟုုတ္လား....
၀၅ဒီဇင္ဘာ၂၀၁၅