ညီေစာလြင္ - ကဖဲခါးခါး ျမိဳ႕
(မုိးမခ) ဇူလိုင္ ၂၊ ၂၀၁၅
ဒီျမိဳ႔က ဥပေဒစိုးမိုးတယ္။ ရဲေတြ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကင္းတယ္။ လူေတြ စည္းကမ္းရွိတယ္။ ျမိဳ႔ခံ ေတြက မာနကင္းျပံဳးရႊင္တယ္။ ေဖာ္ေရြ ကူညီတတ္တယ္။
ဥပမာ ဆုိပါေတာ့။ ခင္ဗ်ား ဆုိင္ကယ္ လမ္း၀က္မွာ ဆီကုန္သြားတယ္ဆုိပါေတာ့။ ပလက္ေဖာင္း ေဘးမွာ ဆုိင္ကယ္ကိုတြန္းေနရင္ မၾကာခင္ ဆုိင္ကယ္နဲ႔လူငယ္တေယာက္ ခင္ဗ်ားေနာက္ ေရာက္ လာမယ္။ ျပီးရင္ ျပံဳးျပံဳးခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔ အကူအညီလိုသလားလို႔ေမးျပီး အနီးဆံုးဓာတ္ဆီဆုိင္အထိ လိုက္ပို႔ ေပးလိမ့္မယ္။
တပတ္တခါဖြင့္တဲ့ လယ္သမားေစ်းကို ခင္ဗ်ားသြားတယ္ဆုိပါေတာ့။ ခင္ဗ်ားကို အလည္လာတဲ့ ဧည့္သည္မွန္းသိရင္ ပန္းပြင့္လက္ဖက္ေျခာက္ပဲ ၀ယ္၀ယ္။ ဒိန္ခဲပဲ၀ယ္၀ယ္ အိမ္အျပန္လက္ေဆာင္ ဆုိျပီး အပိုေဆာင္း ထည့္ေပးလိမ့္မယ္။
ဒီျမိဳ႔က လမ္းေတြသန္႔ရွင္းတယ္။ အမႈုိက္တစေတာင္ ရွာဖို႔ ခက္တယ္။ ေရစီးေရလာေကာငး္တယ္။ မိုးမ်ားလည္း လမ္းေပၚေရမတင္ဘူး။ လူေတြသန္႔ရွင္းသလို လမ္းေတြသန္႔ရွင္းတယ္။ အရပ္ေလး မ်က္ႏွာက ေလကလည္း သန္႔ရွင္းတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဆုိင္ကယ္စီးတဲ့လူက နည္းနည္းပါးပါးရယ္။ သူတုိ႔၀င္ေငြနဲ႔ ကားစီးႏိုင္ေပမယ့္ အမ်ားစုက စက္ဘီးပဲ စီးၾကတယ္။ ေလာင္စာဆီသံုးတဲ့ယာဥ္ေတြမ်ားလာရင္ ေလထုကိုညစ္ညမ္းေစတယ္ ဆုိတာ ဒီျမိဳ႔မွာ ကေလးကအစ သိတယ္။
အသြားအလာအမ်ားဆံုး အခ်ိန္မွာေတာင္ ကားဟြန္းသံမေျပာနဲ႔ စက္ဘီးေခါင္းေလာင္းသံေတာင္ မၾကားရဘူး။ လမ္းေတြမွာ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ေတြ ရဲေတာင္မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ား ေတြ႔ခ်င္သပ ဆုိရင္ ျမိဳ႔ေတာ္၀န္ရံုးမွာ ရဲဲ၊ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္၊ မီးသတ္သမား စသျဖင့္ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းေတြရဲ႔ အရုပ္ ေတြကိုသြားၾကည့္လုိ႔ရတယ္။ ျမိဳ႔ေတာ္၀န္ရံုးထဲ၀င္ခြင့္ရဖို႔လည္း ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူမွမွတ္ပံုတင္စစ္ မွာမဟုတ္ဘူး။
ျမစ္ထဲကေရျပင္မွာ ေကာင္းကင္ကတိမ္ေတြကို ျမင္ရတယ္။ ျမစ္ကမ္းမွာ တအိအိလႈပ္ေနတဲ့ အမိုး ပါတဲ့ေလွေတြက စည္းခ်က္တခုနဲ႔ ဘယ္ညာယိမ္းေနသလိုမ်ဳိး။ ျမစ္ေၾကာင္းတေလွ်ာက္က ေရနံ၀ ေနတဲ့ ေရွးေဟာင္းအိမ္ေတြမွာ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးသမုိင္း၊ အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရးသမုိင္းေၾကာင္း ေတြကုိယ္စီ ရွိၾကတယ္။
က်န္ခဲ့တဲ့တႏွစ္ခြဲေလာက္က ျမိဳ႕လယ္လမ္းဆုံမွာ စူပါမားကက္အသစ္ၾကီးတခုေဆာက္လုိက္တယ္။ ဒီျမိဳ႔မွာ အရင္ကရွိတဲ့စူပါမားကက္ေတြထက္ ပုိျပီးၾကီးက်ယ္တယ္။ ဗိသုကာလက္ရာကလည္း အဆင့္ျမင့္တယ္။ ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားမွာ တင္ဆက္ပံုေတြ၊ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုေတြကလည္း မာယာ ဆုိတဲ့နာမည္နဲ႔လိုက္ဖက္တယ္။ ဟိႏၵဴဒ႑ာရီထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြလိုလို၊ ဂရိပံုျပင္ထဲက ဇာတ္ ေကာင္ေတြလိုလို ဂမၻီရဆန္ဆန္ တင္ဆက္တယ္။
လပိုင္းအတြင္းမွာပဲ အဲဒီစူပါမားကက္ေဘးမွာ ေကာ္ဖီဆုိင္တဆုိင္ ေပၚလာတယ္။ မုိးအလင္း ဖြင့္တဲ့ ဆုိင္နာမည္က Caffè Mocha တဲ့။ က်ေနာ့္မွာ ေကာ္ဖီအရမ္းၾကိဳက္တဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြရွိ တယ္၊ ကိုယ္တုိင္က ေကာ္ဖီကိုတမ္းတမ္းစြဲမဟုတ္ေပမ့ယ္ ေကာ္ဖီဆုိင္ထုိင္တာကို ႏွစ္ျခိဳက္တဲ့ အတြက္ သူတို႔ေခၚတုိင္း တခါမွ မျငင္းခဲ့ပါဘူး။
ေကာ္ဖီခါးခါးေတြကိုမၾကိဳက္တဲ့ ရိုးရိုးစင္းစင္း Latte ကိုပဲ ပံုမွန္ မွာေလ့ရွိတယ္။ Mocha ဆိုတဲ့ ေကာ္ဖီလည္း တခါတခါေသာက္ဖူးပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ဒီႏွစ္မ်ဳိးက သိပ္မကြာပါဘူး။ ႏို႔နည္း နည္း၊ သၾကားနည္းနည္း၊ ေခ်ာကလက္နည္းနည္းပါတဲ့ ေကာ္ဖီတမ်ဳိးပါပဲ။
မနက္ေစာေစာ က်ေနာ္အလုပ္သြားတဲ့အခါ ေကာ္ဖီဆုိင္အသစ္နားက ျဖတ္သြားရတယ္။ ညေနပိုင္း အိမ္ျပန္ေတာ့လည္း ဆုိင္နားကပဲ ျဖတ္ျပန္ရတယ္။ က်ေနာ္သတိထားမိသေလာက္ ဆုိင္မွာ လူ ျပတ္တယ္မရွိဘူး။ ဆုိင္က လမ္းဆံုကုန္းမို႔မို႔ေပၚမွာ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း၊ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္။ မေဟာ္ ဂနီေရာင္ထုိင္ခံုေတြကို သဲျဖဴျဖဴေပၚမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ခင္းထားတယ္။ သစ္ပင္ညိဳညိဳအစ္အစ္ ေတြက ရာဇမတ္ကာထားသလို ပတ္ရံေနတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကၾကည့္ရံုနဲ႔ ထိုင္ခ်င့္စဖြယ္ပါပဲ။
က်ေနာ့္ဟာ ေကာ္ဖီၾကိဳက္သူမဟုတ္၊ ေကာ္ဖီဆုိင္ထုိင္ရတာကိုသာ ၾကိဳက္တာပါလို႔ အစမွာ ေျပာခဲ့ တာ တကယ္ေတာ့ အျပည့္မမွန္ပါဘူး။ တေယာက္တည္းထုိင္ရတာထက္ ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ ထုိင္ရတာမ်ဳိးကိုပဲ ပိုျပီးႏွစ္သက္ပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြက ဒီျမိဳ႔မွာေနခဲ့တဲ့ ေကာ္ဖီအလြန္ၾကိဳက္တဲ့သူငယ္ခ်င္တေယာက္ ရွိတယ္။ အရက္ ေသစာ မေသာက္ေပမယ့္ ေကာ္ဖီဆုိရင္ေတာ့ မေသာက္ရမေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ စြဲလမ္းသူ။ ဒီျမိဳ႔မွာ တျခားမိတ္ေဆြေတြရိွေပမယ့္ သူနဲ႔က်ေနာ္သာ အတြဲမ်ားခဲ့တယ္။ တပတ္တခါ ေကာ္ဖီဆုိင္ ထုိင္ၾကတယ္။ သူကမေခၚရင္ က်ေနာ္ကေခၚတယ္။ အဲ့ဒီတပတ္အတြင္းဖတ္မိတဲ့ စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ သူနဲ႔က်ေနာ္ သေဘာမတူတာရွားေပမယ့္ တခ်ဳိ႔ကိစၥေတြကို ရယ္ ရယ္ေမာေမာ ျငင္းခုန္ၾကတယ္။ ဒီျမိဳ႔ကေန သူထြက္သြားတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္လည္း ေကာ္ဖီ ဆုိင္မထုိင္သေလာက္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အခုေကာ္ဖီဆုိင္အသစ္ေတြတဲ့အခါ ေကာ္ဖီၾကိဳက္တဲ့ သူ ငယ္ခ်င္းကို သတိရေနျပန္ပါတယ္။
က်ေန္ာကသာမထုိင္ျဖစ္ေပမယ့္ ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးက ဒီျမိဳ႔မွာနာမည္ေက်ာ္ရံုမက အနီးအနားက တျခားျမိဳ႔အထိ သတင္းပ်ံ႔ေနတဲ့အေၾကာင္း အစားအေသာက္ဆုိင္ေတြအေၾကာင္း တက္ဆက္တဲ့ ရုပ္သံအစီအစဥ္မွာ ၾကည့္ရပါတယ္။ ျမိဳ႔ေတာ္၀န္ကိုယ္တုိင္ ေကာ္ဖီဆုိင္ကို မၾကာခဏ လာထုိင္ တတ္တယ္လို႔လည္း သတင္းစာေတြမွာ ဖတ္ရပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္က သူငယ္ခ်င္းဆီက အီးေမးလ္တေစာင္ ၀င္လာတယ္။ ဒီျမိဳ႔ဳ ကို သူအလည္လာမယ့္ အေၾကာင္း။ ဒါေပမဲ့ သူ႔လာမယ့္ေန႔မွာ မုန္တုိင္းရွိလို႔ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ ဖ်က္လိုက္ရတယ္လို႔ ဖုန္းမက္ေဆ့ပို႔လာျပန္တယ္။
ဒီလေတြအတြင္းမွာ ရာသီဥတုအေျခအေနေတြ ဆုိးလာတယ္။ က်ေနာ္ေနခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္ အတြင္း မွာ မုိးတြင္းဆုိရင္ ညပိုင္းမွာ ရြာတာမ်ားတယ္။ မနက္အထိဆက္တဲ့ေန႔ဆုိရင္ အလုပ္ခ်ိန္မတုိင္ခင္ စဲသြားတာ မ်ားပါတယ္။ အခု ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ မုိးတြင္းေပမယ့္ မိုးရြာခ်င္မွ ရြာတယ္၊ ရြာတဲ့ အခါလည္း လမ္းေတြေရလွ်ံတဲ့အထိ အျငိဳးတၾကီး ရြာတယ္။ ေႏြဆုိလည္း အပူခ်ိန္က မၾကံဳဖူးတဲ့ ဒီဂရီကို ေရာက္တယ္။ အပူရွပ္လူနာ၊ ေရဓာတ္ခမး္ေျခာက္တဲ့ လူနာေတြနဲ႔ ေဆးရံုေဆးခန္းေတြမွာ လူနာေတြနဲ႔ျပည့္ေနတတ္တယ္။ ေဆာင္းဆုိရင္လည္း ျမိဳ႔ရဲ႕ေကာင္းကင္မွာ မီးခိုးျမဴေတြ ဖံုးလႊမ္းေန တတ္တယ္။ လူေတြ အသက္ရူမ၀ ျဖစ္ၾကတယ္။ အသက္ရူလမ္းေၾကာင္းေရာဂါသည္ေတြ ေဆးရုံ ေဆးခန္းေတြမွာ ျပည့္ေနျပန္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ရာသီဥတုၾကည္ၾကည္လင္လင္ရွိတဲ့ တနဂၤေႏြတရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္ေနတဲ့ျမိဳ႔ဆီကို ေမွ်ာ္ ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္း ဆုိက္ဆုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္လာတယ္။ ေကာ္ဖီဆုိင္အသစ္မွာ ေတြ႔ၾကတယ္။ ေသေသသပ္သပ္၀တ္စားထားတဲ့ စားပြဲထုိးတေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြ ျဖစ္ေန တဲ့ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ျပီး ဒီဆုိင္မွာနာမည္အၾကီးဆံုး Mocha ေကာ္ဖီအေၾကာင္းကို ရွင္းျပတယ္။ ေကာ္ဖီရဲ႔ထူးျခားတဲ့ အရည္အေသြးတခုကေတာ့ စြဲစြဲျမဲျမဲေသာက္ရင္ မိမိကိုယ္ကို ယံု ၾကည္မႈုတုိးေစတယ္။ ဥပမာ လမ္းသန္႔ရွင္းေရးသမားတေယာက္ဟာ ျမိဳ႔ေတာ္၀န္တေယာက္လို ယံု ၾကည္မႈ ရွိလာတယ္။ ရဲမက္တေယာက္ဟာ ရွင္ဘုရင္တပါးရဲ့ ယံုၾကည္မႈမ်ဳိး ရွိလာလိမ့္မယ္။ သူ ငယ္ခ်င္းက ျပံဳးလ်က္ နားေထာင္ေနတယ္။ စာပြဲထုိးေလးျပန္ထြက္သြားတဲ့အခါ က်ေနာ္က ေမး ၾကည့္တယ္။
“ ဘာလဲ ဒီလိုေၾကာ္ျငာနည္းမ်ဳိးကို ခင္ဗ်ားက ရိုးေနျပီ ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ဳိးလား၊”
“ မဟုတ္ဘူးဗ်။ စားပြဲထုိးေျပာသြားတာအမွန္ေတြခ်ည္းပဲ”
“ ဒါဆုိရင္ ခင္ဗ်ားက ဒီေကာ္ဖီအေၾကာင္းကို ခင္ဗ်ားက သိျပီးသားေပါ့”
“ သိပ္သိတာေပါ့၊ စားပြဲထုိးေလးမေျပာသြားတဲ့ တျခားအာနိသင္ေတြကိုလည္း က်ေနာ္က သိေသး တယ္”
“ ရဲမက္တေယာက္ဟာ ရွင္ဘုရင္တပါးလို သူ႔ကိုယ္သူ ထင္လာလိမ့္မယ္၊ တခ်ိန္တည္းမွာ သူ႔ရဲ႔ တာ၀န္ေတြကို ေမ့ေလွ်ာ့သြားလိမ့္မယ္။ ဒီလိုပဲ လမ္းသန္႔ရွင္းေရးသမားတေယာက္ဟာ ျမိဳ႔ေတာ္၀န္ လို႔ သူကိုယ္သူ ထင္လာလိမ့္မယ္။ သူတကယ္လုပ္ရမယ့္ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္ကိုမလုပ္ေတာ့ ဘူး။ ျမိဳ႔ေတာ္၀န္ကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ သိၾကားမင္းေလာက္ ထင္လိမ့္မယ္။ ျမိဳ႔သူျမိဳ႔သားေတြကို သူက အလုပ္အေကြ်းျပဳရမယ္အစား သူက အရွင္သခင္၊ ျမိဳ႔သူျမိဳ႔သားေတြက ကြ်န္လို သေဘာ ထားလာလိမ့္မယ္။ အဆုိးဆံုးကေတာ့ လူေတြကိုက်င့္၀တ္ပိုင္း သြန္သင္ေပးရမယ့္ ဓမၼဆရာေတြ ဟာလည္း သူတို႔ကိုသူတို႔ ဘုရားသခင္လို ထင္သြားတာပဲ။”
“ ဒါေတြကို ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ”
“ ဒီလိုဗ်၊ က်ေနာ္ေျပာင္းသြားတဲ့ ျမိဳ႔မွာ ဒီေကာ္ဖီက ေရာက္ႏွင့္ေနတာၾကာေပါ့။ အစကေတာ့ အဲဒီျမိဳ႔ဟာလည္း ဒီျမိဳ႔လိုပဲ။ အခုေတာ့ လူေတြလည္းအက်င့္ပ်က္ျပီး ျမိဳ႔ဟာ ဘယ္လုိမွ ေနခ်င္စရာ ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး”
“ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလုပ္သလဲ”
“ ဘယ္လိုမွမလုပ္ဘူးေလ၊ အစကေတာ့ က်ေနာ္လည္း အသားမက်ဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ အသား က်သြားတယ္။”
“ အဓိပၸာယ္က…”
“ဟုတ္တယ္ေလ။ ဟိုမွာ ဆုိင္းပုဒ္မွာေရးထားတဲ့ ေက္ာဖီဆုိင္နာမည္ကို ခင္ဗ်ားအသံထြက္ ၾကည့္ လိုက္ေလ၊ ခင္ဗ်ားသေဘာေပါက္သြားလိမ့္မယ္”
သူေျပာေတာ့မွ အၾကိမ္ၾကိမ္ဖတ္ေနၾကဆုိင္းပုဒ္ကို ဒီတခါမွာ အသံထြက္ၿပီး က်ေနာ္ျပန္ဖတ္ၾကည့္ လုိက္တယ္။
“ ….. ”
စာႂကြင္း။ ။ က်ေန္ာေျပာဖို႔လိုေနတဲ့တခ်က္က ဒီျမိဳ႕သားေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္အသံထြက္ရွိတယ္ဗ်၊ သူတို႔က ေကာ္ဖီကို “ကဖဲ”လို႔ ထြက္တယ္၊ ကြန္ျပဴတာကို “ကြန္ျပဳတာ့” လို႔ ထြက္တယ္။
ညီေစာလြင္
(ဇူလုိင္ ၁၊ ၂၀၁၅)
photo - aung htet