ေမာင္ရစ္ - ျမန္မာတိုုင္းရင္းသား ကြန္ျမဴနီတီနဲ႔ စိတ္၀မ္းမကြဲ အတူလက္တြဲၾကဖိုု႔
(အေတြးအျမင္မဂၢဇင္း၊ ဇူလိုင္) ဇူလိုင္ ၂၊ ၂၀၁၅
တပါတီ အာဏာရွင္ေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ အလုုိေတာ္ရိေတြ၊ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ၊ တန္ျပန္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ၊ အေပါင္းအပါေတြက အတိုုက္အခံေတြ၊ သာမန္ျပည္သူေတြကိုု ေသြးခြဲအုုပ္ခ်ဴပ္တယ္၊ အေၾကာက္တရား၊ သံသယေတြ၊ သတင္းမွားေတြ သြတ္သြင္းထားတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အလြဲေတြ၊ ေကာလဟာလေတြကိုု အျမဲ ျဖန္႔ခ်ိေလ့ရွိတယ္။ အေျခခံ လူထုု လူတန္းစားေတြဟာ အျမဲတေစမွာ တစုုနဲ႔ တစုု တဦးနဲ႔ တဦး မတူကြဲျပားတဲ့ အျမင္ေတြ အထင္ေတြနဲ႔ နီးနီးစပ္စပ္ မေနျဖစ္ၾကဘဲ ခပ္ခြာခြာ သီးသန္႔ေနထိုုင္ၾကတဲ့ အေလ့က အရိုုးစြဲေနေတာ့တာပဲ။
ဒါကိုု ဘာေၾကာင့္ ေျပာေနတာလဲဆိုုေတာ့ ကိုုယ္ေတြ႔၊ ကိုုယ္ေတြ႔လိုု႔ ေျပာခ်င္လိုု႔ ျဖစ္တယ္။ ၂၀၀၇ မွာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ အနီးဆုုံးအရပ္ေဒသ ဆန္ဖရန္စစၥကိုုေဘးဧရိယာမွာ ျမန္မာတိုုင္းရင္းသားေတြ အားလုုံးနီးပါး ေက်ာခ်င္းကပ္မိၾကေတာ့တာပဲ။ ျမန္မာျပည္က သံဃာေတာ္ေတြကိုု ကူညီဖိုု႔၊ ဒီမုုိကေရစီေရးလႈပ္ရွားသူေတြကိုု အားေပးဖိုု႔ လႈပ္ရွားမႈေတြ တက္ၾကြလႈပ္ရွားလာခဲ့တယ္။ သုုိ႔ေသာ္လည္း စစ္အစုုိးရရဲ့ အၾကမ္းဖက္ သတ္ျဖတ္ ဖမ္းဆီးႏွိမ္ႏွင္းမႈေတြအျပင္ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပက အုုံၾကြလႈပ္ရွားသူေတြ၊ ကူညီအားေပးသူေတြၾကားထဲမွာ ေကာလဟာလေတြ၊ သတင္းမွား၊ အျမင္မွားေတြ ျဖန္႔ခ်ိသြတ္သြင္းမႈေတြနဲ႔ လူထုုႏုုိးၾကားမႈေတြကိုု အားနည္းသြားေစခဲ့တယ္။
အနီးဆုုံး ၾကဳံေတြ႔ရတဲ့ ဥပမာေတြကေတာ့ ျမန္မာျပည္ကိုု ျပန္ၾကမယ့္သူေတြကိုု ေလဆိပ္မွာ ဖမ္းတယ္၊ ဆီးတယ္ဆိုုတဲ့ ေကာလဟာလ၊ ျမန္မာျပည္တြင္းကိုု ကူညီလွဴဒါန္းၾကတဲ့ ေငြေၾကး အလွဴဒါနေတြ အလြဲသုုံးစားလုုပ္ေနတယ္၊ အေဟာသိကံျဖစ္ေနတယ္ဆိုုတဲ့ အတင္းအဖ်င္းေတြ၊ ျမန္မာတိုုင္းရင္းသား ကြန္ျမဴနီတီေတြအခ်င္းခ်င္းထဲက တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူေတြနဲ႔ နီးစပ္သူေတြကိုု ေထာက္လွမ္းေရး၊ သတင္းေပးေတြအျဖစ္ တံဆိပ္ကပ္ သတင္းမွား ထုုတ္လႊင့္တာေတြကိုု ၾကဳံေတြ႔ခဲ့ရလိုု႔ ျဖစ္ပါတယ္။
၂၀၀၈ နာဂစ္မုုန္တိုုင္းအလြန္ကာလ ျပည္သူလူထုုရဲ့ တက္ၾကြလႈပ္ရွားမႈေတြ၊ ေစတနာ့၀န္ထမ္းလႈပ္ရွားမႈေတြဟာလည္း အၾကမ္းဖက္ ဖိႏွိပ္ ဖမ္းဆီး ျဖိဳခြဲျခင္း ခံခဲ့ရသလိုု၊ တံဆိပ္ဆိုုး အမ်ဴိးမ်ဴိးကပ္ျပီး ေစတနာ၀န္ထမ္းလႈပ္ရွားသူေတြ၊ ျပည္သူ႔လူထုုလႈပ္ရွားမႈေတြကိုု အရွိန္ေလ်ာ့ အားေပ်ာ့သြားေအာင္ စစ္အာဏာပိုုင္ေတြဖက္က လုုပ္ေဆာင္ႏိုုင္ခဲ့တယ္လိုု႔ ေျပာခ်င္တယ္။
စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တလြဲေတြကိုုလည္း အျမဲ ထုုတ္လုုပ္ႏိုုင္တယ္။ သူတိုု႔ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ထားတဲ့ ခင္ညြန္႔တိုု႔ ေထာက္လွမ္းေရးအသိုုင္းအ၀ိုုင္းသတင္းေတြကိုု လုုိအပ္ရင္ လိုုအပ္သလိုု ထုုတ္သုုံးေလ့ရွိတယ္။ ေဒၚစုုနဲ႔ ေတြ႔ဆုုံတာကိုုလည္း ဟန္ျပလုုပ္ေလ့ရွိတယ္။ တိုုင္းရင္းသားပဋိပကၡေတြကိုုလည္း မီးထိုုးလိုုက္၊ ေရထိုုးလိုုက္ လုုပ္တယ္။ ၾကားေနတဲ့ သေဘာထားနဲ႔ ေရႊျပည္ေအးတရားေဟာျပီး စစ္အစုုိးရဘက္လိုုက္သူမ်ားကိုု တဖက္ေစာင္းနင္း ပ,စားေပးျပီး လူေတြကိုု ေတြေ၀ေအာင္ လုုပ္ေနခဲ့တာေတြ ျပန္စဥ္းစားရင္း တလုုံးျပီး တလုုံး ေပၚလာၾကလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။
ေနာက္တခ်က္က က်ေနာ္တိုု႔ကိုုယ္တိုုင္ကလည္း အျမင္က်ဥ္းတာ၊ သေဘာထားမၾကီးတာေတြ၊ အရိုုးစြဲေနတဲ့ အညံ့စိတ္ေတြ၊ အငုုံ႔စိတ္ေတြကလည္း တရားခံေတြပဲလိုု႔ လက္ညိဴးထိုုးခ်င္ပါတယ္။ ၀န္ခံခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္လိုုသတင္းေတြ အတင္းေတြ ၾကားလိုုက္ ၾကားလိုုက္ က်ေနာ္တိုု႔က ငါ့ဘက္၊ သူ႔ဘက္ဆိုုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ဘက္လိုုက္ဖိုု႔၊ သူမ်ားကိုု လက္ညိွဴးထိုုးဖိုု႔ အေတာ္ကိုု ၀န္မေလးၾကဘူး။ အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ကြန္ျမဴနီတီေတြ၊ မတူတဲ့သူေတြနဲ႔ အတူတြဲအလုုပ္လုုပ္တာေတြကိုု အေလ့အက်င့္မရွိေတာ့ ေတြ႔ဆုုံ ေဆြးေႏြး ညိွႏႈိင္းျပီး ဘုုံတူညီတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ေတြ၊ နည္းလမ္းေတြ၊ အေလ်ာ့အတင္းေတြကိုု ကိုုယ့္မိသားစုု ကြန္ျမဴနီတီထဲမွာ မက်င့္သုုံးမိၾကဘူး။
အဲသည္အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တိုု႔တေတြက တူရာတူရာ ကိုုယ့္အေရာင္အေသြးခ်င္း ေရာေႏွာလက္ခံလိုု႔ရတဲ့ ကိုုယ့္ခ်ည္တိုုင္ဆီကိုုယ္ ျပန္ၾကရတာနဲ႔ ဂိတ္ဆုုံးၾကေတာ့တာပဲ။ တခုုခုု လုုပ္တိုုင္း မိတ္ေဆြတိုုးတယ္၊ နယ္ေျမက်ယ္တယ္ဆိုုတာ မရွိဘူး။ အေရးကိစၥတခုုျပီးစီးသြားတဲ့အခါ တရားသမားေတြကလည္း သူတုုိ႔ ကိုုးကြယ္ရာ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲ ျပန္၀င္ကုုန္တယ္။ ခရစ္ယာန္ေတြ၊ မြတ္ဆလင္ေတြ၊ အေသြးအေရာင္ မတူတဲ့ တုုိင္းရင္းသားေတြကလည္း သူတိုု႔ လာခဲ့တဲ့ ေနရာ အမိုုးဌာေနေတြဆီ ျပန္လည္ ဆုုတ္ခြာၾကတယ္။ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းသူ ႏိုုင္ငံေရးသမားေတြကလည္း သူတိုု႔ေနရာဆီ သူတိုု႔ျပန္ၾက၊ လူမႈေရးသမားေတြကလည္း အစက တိုု႔မေျပာလား ဆိုုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းလက္တုုိ႔ျပီး သူတိုု႔ သန္ရာ သန္္ရာ နယ္ေျမေတြဆီ ျပန္လွည့္ကုုန္တယ္။ က်ေနာ္တိုု႔တေတြဟာ အျမဲတမ္း အေရးအေၾကာင္းၾကဳံတိုုင္း အသစ္ကျပန္စ၊ အစကေန ျပန္စ ၾကတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုုန္ရတယ္။ ျပီးျပန္ေတာ့လည္း အဆုုံးမွာ တစဆီ ျပန္ေကာက္ၾကရ ျပန္တာပဲ။
၂၀၀၉ မွာ အဲသည္ အခက္အခဲ အတားအဆီးေတြ ေက်ာ္လႊားျပီး ေက်ာ္သူ၊ သန္းျမင့္ေအာင္၊ ျဖဴျဖဴသင္း၊ သပိတ္အိုုင္ သီတဂူဆရာေတာ္၊ ဦးျမင့္ေအး စတဲ့ လူမႈေရး စြန္႔လႊတ္ ျမဳပ္ႏွံသူေတြ ထင္ရွားေပၚထြန္းလာတယ္။ ၂၀၀၉ မွာ ေဒၚစုုကိုု အင္းစိန္ေထာင္ပိုု႔ျပီး အေရးယူဖိုု႔ စစ္အစုုိးရက ၾကိဳးစားတယ္။ လူမႈေရး ေစတနာ၀န္ထမ္းလုုပ္ငန္းေတြကပဲ တုုိင္းျပည္အတြက္ ထြက္ေပါက္လိုုလိုု ျဖစ္လာေတာ့ သူနဲ႔ ထပ္တူ အေရးပါတဲ့ အမ်ဴိးသားေရး၊ တုုိင္းရင္းသားအေရးနဲ႔ အေထြေထြ ႏိုုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ေနာက္တန္းမွာ သြားရပ္ရမလိုုလိုု ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္တိုု႔တေတြကလည္း အမ်ားနဲ႔ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ အမ်ဴိးအစားစုုံလင္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြ ျဖန္႔က်က္မလုုပ္ႏိုုင္ေတာ့ဘဲ တခုုေကာင္း ၂ခုုေကာင္းေလာက္ စုုျပဳံလႈပ္ရွားမႈေတြဖက္ အားသန္လာခဲ့တယ္လိုု႔ ဆိုုခ်င္တယ္။
လူထုုနဲ႔ နီးစပ္ေအာင္ တသားတည္း မေနဘဲ အင္တာနက္ေတြ၊ ေဖ့စ္ဘြတ္ေတြ၊ ကြန္ျပဴတာေတြ၊ နည္းပညာေတြနဲ႔ ကိုုယ္နဲ႔ နီးစပ္သူေတြခ်ည္းအခ်င္းခ်င္း က်ီးေျမွာက္၊ ဘုုတ္ေျမွာက္နဲ႔ ေနျပီး ကိုုယ့္ဖာသာကိုုယ္ ေက်နပ္ေနသူေတြဟာ လက္ေတြ႔က်က် မိမိမ်က္ေမွာက္က ကြန္ျမဴနီတီထဲမွာ တကယ္တမ္း ၀င္ေရာက္ လႈပ္ရွားစည္းရုုံးမႈေတြ၊ ေတြ႔ဆုုံေဆြးေႏြးမႈေတြ ကိုုယ္တိုုင္လုုပ္ၾကေတာ့မွပဲ ကိုု္ယ္ကိုုယ္တိုုင္ အျမင္က်ဥ္းတာ၊ အထင္လြဲေနတာေတြကိုု မိမိဘာသာ ရိပ္စား သိရွိ ၀န္ခံမိၾကပါလိမ့္မယ္။
ဘာသာေရးသမားေတြကလည္း လူမႈေရးသမားေတြကိုု သီးျခားသေဘာထားတယ္။ လူမႈေရးသမားေတြကလည္း ႏိုုင္ငံေရးသမားေတြကိုု မတူသူေတြလိုု ဆက္ဆံတယ္။ တိုုင္းရင္းသားေတြ အခ်င္းခ်င္းမွာလည္း အက်ဴိးစီးပြားခ်င္း မတူညီသူေတြဆိုုျပီး ခြဲျခားဆက္ဆံၾကတယ္။ သတင္းသမားေတြ၊ အႏုုပညာသမားေတြကလည္း အျမင္ခ်င္း မတူသူေတြအျဖစ္ အစုုအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ တသီးတျခားေနၾကတယ္။ သင္ခန္းစာ တခုု ထုုတ္ျပရရင္ … ၂၀၁၀ မွာ အေမရိကန္ျပည္သန္းေကာင္စာရင္းထုုတ္ျပန္ဖိုု႔အတြက္ ၂၀၀၈ ကတည္းက စျပီး ျမန္မာလူမ်ဴိးစုုေတြကိုု လႈပ္ႏုုိး ႏႈိးေဆာ္တဲ့အခါ အဲသည္ သီးျခားအက်ဳိးစီးပြားေတြက အစုုအဖြဲ႔ေတြၾကားထဲ ၀င္ျခားနားကုုန္ေတာ့ က်ေနာ္တိုု႔တေတြမွာ အမ်ားအက်ဴိး (ျမန္မာျပည္လူမ်ဴိးစုုအားလုုံးအက်ဳိးစီးပြား) ျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္မွာ Burmese လိုု႔ တစုုတစည္းတည္း စာရင္းေကာက္ခံရမယ့္အျဖစ္က ဇာတ္ေခါင္းေတြ ကြဲခဲ့ၾကလိုု႔ သိန္းဂဏန္းရွိႏိုုင္တဲ့ ငဒိုု႔ ဗမာေတြ (တိုုင္းရင္းသားေတြ အပါအ၀င္) ေသာင္းေက်ာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာမလွ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
၂၀၁၀ မွာ စစ္အစုုိးရဟာ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ႏိုုင္ငံေရးအစုုအဖြဲ႔ေတြကိုု ေသြးခြဲျပီး ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ဖိုု႔ တိုုက္တြန္းႏိႈးေဆာင္ စည္းရုုံးခဲ့တယ္။ တိုုင္းရင္းသားေတြကိုုလည္း အက်ဴိးစီးပြားခ်င္း ခြဲျခားျပီး ဆြဲေဆာင္ခဲ့တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ ၾကဳံခဲ့ဖူးသူနဲ႔ မၾကဳံခဲ့ဖူးသူေတြကိုု ခြဲျခမ္းလိုုက္တယ္။ ႏိုုင္ငံရဲ့ အေထြေထြ အၾကပ္အတည္းၾကီးေတြေအာက္မွာ ႏြမ္းနယ္ ပင္ပန္းေနသူေတြ၊ မိမိ္ မိသားစုု၀င္ေတြ နယ္ေ၀းအက်ဥ္းေထာင္ေတြမွာ ေရာက္ရွိေနလိုု႔ ေသာကဖိဆီးေနသူေတြ၊ ႏိုုင္ငံေရးကယ္တင္ရွင္ၾကီးအျဖစ္ စိတ္ကူးေတြယဥ္ျပီး ႏိုုင္ငံေရးျပဒါးရွင္လုုံး ျဖစ္ႏိုုးနဲ႔ ဖုုိရ္ထုုိးေနသူေတြ၊ လူမႈေရးသမား၊ ဘာသာေရးသမား၊ ႏိုုင္ငံေရးသမား၊ အမ်ဴိးအစား အဖုုံဖုုံ အစားစားကိုု ခြဲျခား ကန္႔သတ္ထားျပီး ေရြးေကာက္ပြဲၾကီး ၀ွဲခ်ီး က်င္းပႏိုုင္ခဲ့တာကိုု က်ေနာ္တိုု႔ ျပန္လည္ စဥ္းစားသုုံးသပ္ၾကည့္သင့္လွပါတယ္။
၂၀၁၁ ခုုႏွစ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ လြတ္ေျမာက္လာျပီးတဲ့ေနာက္ ျပည္တြင္း ျပည္ပက လူထုု လူတန္းစားအသီးသီးဟာ ဒါေတြကိုု အတတ္ႏိုုင္ဆုုံး ေက်ာ္လႊားခဲ့ျပီးျပီ၊ သင္ခန္းစာေတြ ရခဲ့ျပီးျပီ၊ ပညာေတြလည္း အေတာ္အသင့္ ရခဲ့ျပီလိုု႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ လက္ရွိ ျမန္မာတိုုင္းရင္းသား လူမ်ဴိးစုု လူထုု လူတန္းစားအသီးသီးဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြနဲ႔ မတူ၊ ထူးျခားတဲ့ ကိုုယ္ခ်င္းစာစိတ္၊ မုုဒိတာစိတ္၊ ဂရုုဏာစိတ္၊ ခ်စ္ခင္ညီညြတ္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ နားစြင့္မႈေတြ၊ နားလည္မႈေတြ ရွိလာတယ္လိုု႔ ခံစားမိတယ္။
ႏိုုင္ငံေရးသမားေတြက သူတိုု႔အလုုပ္ သူတိုု႔လုုပ္ေနခ်ိန္မွာ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရးသမားေတြက ထိုုသူေတြကိုု ေရတခြက္ ခပ္တိုုက္ဖိုု႔ ၀န္မေလးပါဘူး။ ဘာသာေရးသမားေတြက ဆုုေတာင္းေနခ်ိန္မွာ လူမႈေရးသမားေတြကလည္း သူတိုု႔နဲ႔ အတူ ေကာင္းမႈေတြ ျပဳေနႏိုုင္တာပဲ။ တိုုင္းရင္းသားေတြက သူတိုု႔နယ္ေျမေတြက ဒုုကၡေတြအေၾကာင္း ထုုတ္ေဖာ္ေနခ်ိန္မွာ က်န္သူေတြက သူတိုု႔ေတြနဲ႔အတူ လက္တြဲ အားေပးၾကဖိုု႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ သည္လိုုပဲ ေျပာခ်င္၊ ျမင္ခ်င္တယ္။ သတင္းသမား၊ စာသမားေတြကလည္း ကိုုယ့္ ပတ္၀န္းက်င္ ကြန္ျမဴနီတီက သာေရး၊ နာေရး၊ ဘာအေရးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပတံေပါင္းစုုံ အဖုုံဖုုံ ထုုတ္ျပီး တုုိင္းတာေနတာထက္ “လူစိတ္”ဆိုုတဲ့ အေျခခံေပတံကေလးနဲ႔ လူထုုနဲ႔ လက္တြဲျပီး ရယ္ေမာဖိုု႔၊ ငိုုေၾကြးဖိုု႔ အဆင္သင့္ ပိုုျဖစ္သင့္တယ္လိုု႔ ယူဆမိတယ္။
စစ္အာဏာရွင္ေတြ၊ အာဏာရွင္ေတြ၊ လက္နက္အားကိုုးနဲ႔ အၾကမ္းဖက္ အႏိုုင္က်င့္သူေတြ၊ ေငြေၾကး ဥစၥာဓနေတြ မတရားနည္းနဲ႔ ရွာေဖြ စုုေဆာင္းသူေတြဟာ ၊ အဂတိလိုုက္စားသူေတြ အဲသည္လူေတြက က်ေနာ္တိုု႔ ျပည္သူလူထုု လူတန္းစား အသီးသီး စည္းလုုံးညီညြတ္တာကိုု လိုုလားမွာ မဟုုတ္ပါဘူး။ သူတိုု႔ရဲ့ အမွားေတြ၊ မတရားမႈေတြကိုု ဖုုံးကြယ္ဖိုု႔၊ ဟန္ေဆာင္ဖိုု႔၊ သူတိုု႔တေတြ လက္ရွိ အႏိုုင္ရ အသာစီးရေနတဲ့ ေနရာ ဌာန ေဒသေတြမွာ ဆက္လက္ တည္ျမဲေနဖိုု႔က က်ေနာ္တိုု႔တေတြ အကြဲကြဲ အျပားျပား တေယာက္ တေပါက္ ျပန္႔က်ဲေနမွပဲ ျဖစ္မွာပါ။ နည္းမ်ဴိးစုုံသုုံးစြဲျပီးေတာ့လည္း ေသြးခြဲေနဦးမွာ ျဖစ္တယ္။
အခုုတေလာမွာ ျမန္မာေတြ က်က္စားတဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာေတြမွာ လူေတြ၊ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏိုုင္ငံေရး ေသြးခြဲ ေသြးကြဲေစတဲ့ ပစ္စာေတြ တဖြဲဖြဲ မိုုးေတြ ရြာေနသလိုုပဲ။ သည္အတုုိိင္း ဖတ္ၾကည့္လိုုက္ရင္ အေတာ္ဖတ္လိုု႔ေကာင္းတဲ့ စာေတြပါပဲ။ သိုု႔ေသာ္လည္း အဲသည္လုုိ စာတေစာင္ရဲ့ အဆိပ္အေတာက္ဆိုုတာ က်ေနာ္တိုု႔အခ်င္းခ်င္းေတြၾကားမွာ နားလည္မႈ၊ စာနာမႈ၊ ညိွႏႈိင္းမႈေတြ ေပးဆပ္ျပီး တည္ေဆာက္ေနရတဲ့ ကြန္ျမဴနီတီတခုုကိုု အခ်ိန္မေရြး ျပိဳကြဲ ဖ်က္ဆီးပစ္လိုုက္ႏိုုင္တဲ့ ခ်ိန္ကိုုက္ဗုုံးေတြျဖစ္တယ္လိုု႔ ျမင္မိပါတယ္။
တဦးနဲ႔တဦးၾကားမွာ သံသယေတြ မေမြးပါနဲ႔၊ မယုုံမၾကည္နဲ႔ မေကာင္းျမင္တဲ့ သေဘာထားေတြကိုု မေသခ်ာ မေရရာဘဲနဲ႔ တဖက္သတ္ မျဖန္႔ေနၾကပါနဲ႔။ ၾကိဳတင္ျပီး တဖက္သတ္ တန္ဖိုုးျဖတ္ ခ်ဴိးႏွိမ္တာေတြလည္း မလုုပ္ပါနဲ႔။ နားလည္မႈလြဲတာကိုု ေျဖရွင္းႏိုုင္သေလာက္ ေျဖရွင္းျပီး ကြန္ျမဴနီတီမွာ ရိုုးရွင္း ျမင္သာမႈေတြနဲ႔ ေနထိုုင္ၾကဖိုု႔ လိုုအပ္ေနျပီ ထင္ပါတယ္။
ကြန္ျမဴနီတီ ကြန္ျမဴနီတီ လိုု႔ က်ေနာ္တိုု႔ အာလုုပ္ျပဳေျပာေနတာ ျမန္မာလိုုဆိုုရင္ေတာ့ မိသားစုုပါ။ အစုုအေ၀းပါ။ သမဂၢ သမဂၢီ ပါ။ ကိုုယ့္ျမန္မာလူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ မေနဘဲ ဘယ္ေနရာမွာ သြားေနခ်င္လိုု႔ ရမွာလဲ။