ေမာင္ဥကၠလာ - ရာဇဝင္ထဲမွာ ထားရစ္ခဲ့ေတာ့
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၅
တခ်ိန္တခါက ျမန္မာ့ဓါတ္ရွင္ေလာကမွာ စုန္ကေဝ၊ သရဲတေစ ဇာတ္ကားေတြနဲ႔ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ မင္းသမီးႀကီး ေဒၚျမေလး ေလသံနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ “ေျပာကို မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး”။ အခုၾကည့္ေလ ႏိုင္ငံတကာ ၾကားလို႔မွ ေကာင္းေသးရဲ ႔လား။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀) ေက်ာ္ ပြက္ေလာရိုက္ ဆူညံေနခဲ့တဲ့ ေရာင္စံု တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစု (၁၀၀) ေက်ာ္ကို မဟာဗမာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒနဲ႔ အတင္းအဓမၼအုပ္ခ်ဳပ္၊ စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ ၿငိမ္ဝပ္ဖိျပားထားခဲ့ၿပီး၊ ကိုယ့္အမ်ဳိးေတြအတြက္ စားမကုန္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေအာင္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစား စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးရဲ ႔ မဟာေက်းဇူးရွင္ အဘအေပါင္းကို ပစ္ပယ္ၿပီး၊ တိုင္းတပါးက ေရာက္လာတဲ့ ေဒြးေတာ္ကို အေမေခၚၿပီး တေကာက္ေကာက္ လုိက္သြားၾကတဲ့ ဖြတ္ေက်ာျပာစု၊ ခရုဆံကၽြတ္ဘဝ ေရာက္ေနခဲ့ၾကတဲ့ လူထုႀကီးေပါ့။
အဘတို႔ ေက်းဇူးကို အလြယ္ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္တဲ့ ေရႊျပည္သားေတြရဲ ႔ လုပ္ရပ္က အဘတို႔အဖို႔ ျပန္ေတြးၾကည့္ေလ ရင္ဝကို သံဖေနာင့္နဲ႔ ေဆာင့္ကန္ခံရ၊ ငယ္ထိပ္ကို မိုးႀကိဳးပစ္ခံရတာထက္ နာၿပီး၊ ဝမ္းပုပ္ခ်ေဆးကို ၾကက္ဟင္းခါးသီး၊ ေၾကာင္လွ်ာသီး၊ ေခြးေတာက္ရြက္ေတြနဲ႔ ေရာက်ိတ္ၿပီး တိုက္ေကၽြးသလို ခါးသီးလွတယ္။
အခုရက္အတြင္း အဘအေပါင္း ကိန္ေအာင္းေနတဲ့ ေနပူေတာ္မွာေတာ့ ေသာင္ၿပိဳကမ္းၿပိဳ မရွဴႏိုင္မကယ္ႏိုင္ ခြက္ခြက္လန္ ရႈံးခဲ့ၾကတဲ့ “အဘ” အမတ္မင္းေတြ လားပင္စင္ေတာင္းယူၿပီး ရင္ဘတ္စည္တီး ေျပာင္ေရႊ ႔ထြက္ခြါေတာ္မႈဖို႔ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ ေမာင္ဥကၠလာတို႔ ခ်က္ျမဳပ္ေျမ မဟာဥကၠလာရဲ ႔ ၿမိဳ ႔ၾကက္သေရေဆာင္၊ ၿမိဳ ႔သူၿမိဳ ႔သားေတြ သည္းသည္းလႈပ္ အရွက္မရွိ သရက္ေစ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တင္ထားတဲ့ “မရွိမျဖစ္ အဘ”၊ ၿမိဳ ႔သူၿမိဳ ႔သားေတြကေတာ့ ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ “လမ္းတျခမ္းခင္း” စတဲ့ ဘြဲ႔ဂုဏ္ထူးေတြ ပိုင္ဆိုင္သူ အဘလည္း အေျခအေနမေကာင္း၊ ေန႔လားညလား မသိ။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အိမ္ထဲခ်ဳပ္ထား၊ တားဆီးပိတ္ပင္၊ အသက္ရန္ရွာ၊ ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့တဲ့ၾကားက ေထာင္လႊာႏိုင္ေသးတဲ့ မယ္ေတာ္ႀကီးကို အဘတို႔ ဒီတႀကိမ္ေတာ့ လံုးဝမလွန္ႏိုင္ေတာ့ (တျခား မဟုတ္မဟတ္ေတြ ေတြးမေနနဲ႔၊ မယ္ေတာ္ႀကီးရဲ ႔ ဘုန္းတန္းခိုးကို ေျပာတာ)။ ေျဗာက္အိုးေတာင္ မေဖာက္တတ္တဲ့ မယ္ေတာ္ႀကီးရဲ ႔ ဘုန္းၾသဇာ ႀကီးမားပံုကလည္း ေသနတ္တကားကား၊ ပါးရိုက္မယ္ နားရိုက္မယ္ ၾကမ္းရမ္းေနခဲ့တဲ့ အဘတို႔ကို ေသြးပ်က္ေစတာ အမွန္ (ေတြ႔တဲ့ၾကားတဲ့အတိုင္း ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာေပါက္ ဂန္႔သြားတာေတြ)။ ၾကည့္ပါအံုး … ေရြးေကာက္ပြဲကာလတေလွ်ာက္ တဝုန္းဝုန္း၊ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ “ေမေမႏိုင္မွ ျဖစ္မွာပါ” ဆိုၿပီး ၿမိဳ ႔လံုးကၽြတ္ ရြာလံုးကၽြတ္ ေအာ္ဟစ္ဆူညံ့ခဲ့သူေတြ အခုေတာ့ မီးကိုေရနဲ႔ ၿငိမ္းလိုက္သလို ခ်က္ခ်င္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္က်သြားတာ အပ္က်သံ ၾကားရေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲခဲ့တာ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ။
အ့ဲဂလို ေျပာင္းလဲခ်ိန္မွာ “မရွိမျဖစ္” အဘရဲ ႔ စံအိမ္ႀကီးလည္း ေနခ်င္းညခ်င္း ကၽြမ္းထိုးေမွာက္ခုံျဖစ္ သုႆန္တစျပင္ကဲ့သို႔ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားေတာ့တယ္။ အဘ နဲ႔ သူ႔ ဖတ္ေလဒီ တို႔မွာ စကားမေျပာႏိုင္ မဆိုႏိုင္ မိဘေတြ အတင္းအဓမၼေပးစားလုိ႔ ယူလိုက္ရတဲ့ ၾကင္စဦး လင္မယားရဲ ႔ မဂၤလာဦးညလို႔ သက္မဲ့လွတယ္။ အဆိုးဆံုးက ခြက္ခြက္လန္ ရႈံးခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေန႔ ညေနပိုင္းကတည္းက ဒီေန႔အထိ မစားႏိုင္၊ မအိပ္ႏိုင္၊ ဆီးခ်ဳပ္ဝမ္းခ်ဳပ္ျဖစ္ကာ ၾကက္တုပ္ေကြး မိထားတဲ့ ၾကက္နာႀကီးလို သက္ျပင္းပူႀကီးေတြ အခါခါခ်၊ ပုတ္သင္ညိဳလို ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ညိတ္ကာ ဘယ္ဂလို ပေယာဂ အေႏွာင့္အယွက္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ရသလဲလို႔ အလုပ္မလုပ္တဲ့ ဦးေႏွာက္ကို အေျဖထုတ္ခိုင္းေနေတာ့တယ္။
ဟုတ္ပါတယ္ … အရင္လုပ္ခဲ့ျပဳခဲ့သလို အမ်ဳိးစံု ႀကိဳးခုန္ ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြကို ပင့္ဖိတ္ - မဘသ၊ စပဖ (စီးပြားျဖစ္) မ်ဳိးခ်စ္ဘုန္းဘုန္းေတြ၊ ပေယာဂ၊ စုန္းကေဝ၊ နတ္ေဗဒင္ အထက္လမ္း ေအာက္လမ္း ေနပူေတာ္လမ္းေတြနဲ႔ ယၾတာ အင္အိုင္ black magic ေတြနဲ႔ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ (ဘယ္ဂလို ဗမာစကားလဲ မသိဝူး) အပုပ္နံ႔ေတြ ေပ်ာက္ေအာင္ ေက်ာက္ဖရံုသီးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲခဲ့၊ စုကြဲေအာင္ စုဘူးေတြ ရိုက္ခြဲခဲ့၊ ေနပူေတာ္မွာ ၾကာၾကာေနရေအာင္ ၾကာရိုးၾကာပန္းကို ကိုက္ၿပီး ေနပူထဲမွာ တေနကုန္ထိုင္ခဲ့၊ အစိမ္းေရာင္ လႊမ္ၿခံဳေအာင္ ျမက္စိမ္းေတြစားခဲ့ အစရွိတာေတြ အဘတို႔ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီတႀကိမ္ေတာ့ ခံရေပါင္းမ်ားခဲ့တဲ့ လူထုႀကီးက အဘတို႔ ေပးသမွ် အကုန္ယူ၊ ေကၽြးသမွ် အကုန္စားၿပီး “ဒီရထားႀကီး ထြက္ခ်ိန္မမွီဘူးဆို ေနာင္အနာဂတ္ေတာ့ သိပ္မေသခ်ာ … ဒါ ေနာက္ဆံုးနဲ႔ အေကာင္းဆံုး အခြင့္အေရးပါ” ဆိုတာကို နားေယာင္ၿပီး အဘတုိ႔ကို နားလွည့္ ဦးအုန္းျမင့္လုပ္ၿပီး ဟိုဟာကို ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္ စြန္႔ပစ္သြားၾကေတာ့တယ္။
သို႔ျဖစ္ေစကာမူ အသည္းႏွလံုးႏုတဲ့ ေမာင္ဥကၠလာအဖုိ႔ အဲ့ဂလို ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းလြတ္ လင္းတမိႈင္ မိႈင္ေနတဲ့ ဘဲသေရမရွိတဲ့ အဘ မ်က္ႏွာအုိႀကီးကို မၾကည္ရက္။ အဘ ေျပာလဲေျပာစရာ ... ေရြးေကာက္ပြဲကာလ ဒံေပါက္ေကၽြး၊ ပန္းကံုးစြပ္ဖိုးေပး၊ တီရွပ္၊ ဦးထုပ္ေတြ အလကားေပး၊ ျမဴဆြယ္ၿခိမ္ေျခာက္ထားတဲ့ၾကားက အဘကိုေက်ာ္ ေဒြးေတာ္လြမ္းၾကတာ။ တခ်ိန္တခါက ဒီနယ္ဒီေျမမွာ “မရွိမျဖစ္ အဘ” ဆိုၿပီး ၿမိဳ ႔ရဲ ႔ လမ္းစံုလမ္းခြ လူစည္းကားရာေနရာေတြမွာ ဗီႏိုင္းဓါတ္ပံုေတြခ်ိတ္ ေဖာသြပ္အဆီျပန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ဂုိက္ၾကမ္းခဲ့တဲ့ အဘ (ဆဒမ္ဟူစိန္လို ေက်ာက္ရုပ္ထူဖို႔လည္း စဥ္းစားခဲ့)။ အခုေတာ့ ဟီရိၾသတၱပၸ မရွိကင္းမဲ့တဲ့ ဒီမ်က္ႏွာႀကီးကို ဘယ္သြားထားရမလဲတဲ့။
အတြင္းသတင္း ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္တဲ့ အလြန္ဝမ္းသာ … အဲ ဝမ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ မၾကာခင္ စြန္႔ခြါေျပးေတာ့မယ့္ အဘ အပါးေတာ္ၿမဲ ဖိတ္ေခၚလို႔ မကုန္ေသးတဲ့ ဒံေပါက္ေတြကို သြားစားရင္၊ အဘကို ညာတာပါေတး မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ အားေပးစကားဆိုဖို႔ ေရာက္သြားတဲ့ ေမာင္ဥကၠလာ ကို … “ေမာင္ရင္ စားႏုိင္သေလာက္ စာသြား။ စားမကုန္ရင္ လမ္းထိပ္က အမိႈက္ပံုမွာရွိတဲ့ ေအာင္နက္တို႔တသိုက္ကို သြားေကၽြးလုိက္။ (ျပင္ပေလာက အေျခအေနကို မသိမၾကားေတာ့မွန္း သိသာတယ္။ အခုဆိုရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ႀကီးနဲ႔ ႏုိင္ငံတဝွမ္း အမိႈက္ရွင္းသူေတြေၾကာင့္ အမိႈက္ေျပာင္၊ ေအာင္နက္တို႔ ဘံုေပ်ာက္ေနတာကို မသိရွာ။) မင္းလည္း ေနာက္ မလာေတာ့နဲ႔။ မင္းတို႔အားလံုး ဘာမွ ထူးမျခားနား၊ တက်ိတ္တည္း တဥာဏ္တည္း တို႔ေပးတာယူ၊ တို႔ေကၽြးတာ စားၿပီး မင္းတို႔ႀကီးေဒၚကို မဲေပးခဲ့ၾကတဲ့ေကာင္ေတြ အႏုပ္စုတ္ကုပ္စုတ္ေတြ (စကားထဲက ဇာတိျပလာ)။”
ေဒါသအလိပ္လိုက္ထြက္ကာ အဆီတစိမ့္စိမ့္ ထြက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးကို ပြတ္သပ္၊ သက္ျပင္းပူရွည္ႀကီးခ်ကာ ဆက္ေျပာတာက “တို႔ေတြ ဒီတႀကိမ္ လည္မ်ဳိအနင္းခံလိုက္ရတာက သိသလိုတတ္သလို မလည္ရႈပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ေကာ္မရွင္ဥကၠ႒ လုပ္ခဲ့တဲ့ေကာင္က စာရင္းမွားနဲ႔ အပိုင္ခ်ဳပ္ထားတယ္ဆိုၿပီး ရႊီးခဲ့လို႔။ ေအာက္လမ္းအထက္လမ္း ပိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ဘနဖူး သိုက္တူးသမားက သာကူးလုပ္ခ်င္သူကို အခ်ိန္မီဖယ္ရွားၿပီး အားလံုး ပသတင္ေျမွာက္ထားၿပီးၿပီ ေျပာတာကို ယံုခဲ့လို႔။ ဟို ပုဇြန္ဦးေႏွာက္နဲ႔ လူတတ္လုပ္ကာ ေဖ့ဘုတ္ကေန ေျပာခ်င္ရာ ကရားေရလႊတ္ အာေခ်ာင္အာဖ်ံကြီး လုပ္ေနတာကို ဆိုက္ဝါ (Psywar) ဆိုၿပီး မစိုးရိမ္ဖို႔ ဘေျပာင္ က ေျပာခဲ့တာေတြ ငါ ယံုခဲ့လို႔ အခုလို ျဖစ္ရတာ။ လမ္းခင္းပန္းၿခံေဆာက္ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ငါ့ကို ဒီၿမိဳ ႔သားေတြ စြန္႔ပစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လက္မခံႏိုင္ဘူး။ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ေနတာ ျဖစ္မယ္” လို႔ ကေယာင္ကတမ္း ေျပာဆိုေတာ့တယ္။
အဲ့ဂလို … ကမူးရွဴးထိုး ေျပာေနတဲ့ အဘကို မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ “ကိုႀကီးရယ္ … စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါေတာ့” လို႔ ေဆြေဆြျမည့္ျမည့္ မ်က္ရည္တစမ္းစမ္း ငိုရိႈက္သံနဲ႔ ဖတ္ေလဒီ က ႏွစ္သက္စကား ဆုိရွာတယ္။ အခုမွ သတိထားၾကည့္မိတယ္။ ျပတင္းေပါက္သံတိုင္းေတြကို ေငးေငးမိႈင္မိႈင္ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေထာင္ဝင္စာ ေစာင့္ေနသူလို မေရရာ၊ မေသခ်ာ၊ မျမင္ရတဲ့ ဟိုအေဝးတေနရာကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနတာလား။ အတိတ္ကာလ စံစားခဲ့တာေတြကို ျပန္တမ္းတေနတာလား။ ဘာေတြေတြး လြမ္းဆြတ္ေနလဲ မသိ။ တကယ့္ အကယ္ဒမီေရွာ့ သနားစရာ။
“ကဲကြယ္ … မင္းတို႔လဲ ျပန္ၾကပါေတာ့။ သြားၾကပါေတာ့။ မီးစာကုန္ဆီခန္း၊ ျပန္လမ္းမရွိေတာ့တဲ့ အဘတို႔ကို ရာဇဝင္ထဲမွာ ထားရစ္ခဲ့ေတာ့။ တို႔ဘဝနဲ႔ တို႔ရွိပါေစ။ ေနရဖို႔ က်န္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဝဋ္နာကံနာ ေပးဆပ္ဖို႔ ကံ စီမံရာအတိုင္းေပါ့ကြယ္။” ငိုႀကီးခ်က္မ ပင့္သတ္ခ် ေျပာဆိုကာ ဒယိမ္းဒယိုင္ အဘကို တြဲေခၚၿပီး အေမွာင္ခ်ထားတဲ့ အိပ္ခန္းထဲဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ အခ်ိန္ရွိခိုက္ လံုလစိုက္၊ အရိပ္ျပ ေဂၚဇီလာျမင္တဲ့ ေမာင္ဥကၠလာ က အခန္းေထာင့္မွာ အထုပ္အပိုးေတြ ထုပ္ပိုးေနတဲ့ ငူတူတူ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ အဘ အပါးေတာ္ၿမဲကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး။ စံအိမ္အျပင္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ၾကည့္၊ ေမ့ေဖ်ာက္ဖို႔ခက္လွတဲ့ အဘကို ရာဇဝင္ထဲမွာ စြန္႔ပစ္ခဲ့ၿပီး မနက္ျဖန္ အမိႈက္ေကာက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ မယ္ေတာ္ႀကီးရဲ ႔ အႏိုင္ရပါတီရံုးဆီ စာရင္းေပးဖို႔ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲ ခပ္သြက္သြက္ေလး လစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။