ဖုိးထက္ - လူထုေဒၚအမာေတာင္းမည့္ ဆုေတာင္း

စာဖတ္၀ါသနာ အနည္းငယ္ပါသည့္လူေတြတြင္ မိမိစိတ္အခံကိုလိုက္၍ ေဖးဘရိတ္စာအုပ္မ်ား ရိွတတ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က အေတြးအေခၚ။ အခ်ဳိ႕က ဘာသာေရး။ အခ်ဳိ႕က ႏိုင္ငံေရး။ အခ်ဳိ႕က အထၳဳပၸတိၱ။ အခ်ဳိ႕က ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္။  ကြၽန္ေတာ့္ မွာလည္း ဘယ္ကိုသြားသြား၊ ဘယ္ကိုေရာက္ေရာက္ အလြယ္တကူ ထယူဖတ္ႏိုင္သည့္စာအုပ္မ်ား ရိွသည္။ ဆရာေဖျမင့္ေရး သည့္ စာအုပ္ကမာၻ။ ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ “ဘ၀တစ္သက္စာ မွတ္တမ္းမ်ား”။ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္း၏ “ေက်ာ္ စြာ ၁၀၀”။ ေနာက္ထပ္ တစ္အုပ္က ဆရာမၾကီး အေမၾကီး လူထုေဒၚအမာ ဘာသာျပန္သည့္“ျမန္မာျပည္တြင္ စစ္ေဆးခဲ့ေသာ အမႈအခင္းမ်ား”။ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ျပန္ဖတ္ဖတ္ ေတြးစရာ အခ်က္အလက္ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု အျမဲေပးေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။

ၿဗိတိလွ်လူမ်ဳိး ေမာရစ္ ေကာလစ္ေရးေသာ “Trials in Burma” ကို ဆရာမၾကီး လူထုေဒၚအမာက ၁၉၃၈ က ဘာသာျပန္ခဲ့ သည္။ သူ႔ကို ဘာသာျပနဖုိ႔တိုက္တြန္းသူက သူ႔ဆရာၾကီး ဦးရာဇာတ္။ သူ႔ဘာသာျပန္ကို ထုတ္ေ၀ေပးခဲ့သူမွာ ထိုအခ်ိန္က သူ႔ခ်စ္ခ်စ္ၾကီး၊ ေနာင္မွာ သူ႔ခင္ပြန္းျဖစ္လာမည့္ လူထုဦးလွ၏ လူထုစာအုပ္တိုက္ ျဖစ္သည္။

ေမာရစ္ေကာလစ္ဆိုသည့္အဂၤလိပ္ႀကီးသည္ ေအာက္စဖို့ဒ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္။ ပညာတတ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ၁၈ ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ခန့္ အဂၤလိပ္အစိုးရလက္ေအာက္ခံ ျမန္မာျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၀န္ထမ္း အေရးပိုင္မင္းအျဖစ္ အမႈထမ္းသည္။ မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္း၊ ေမာ္လျမိဳင္၊ ေက်ာက္ျဖဴ၊ ပဲခူး၊ ရန္ကုန္ အစရိွသည့္ျမန္မာျပည္အႏွံမွာ အထက္တန္းရာထူးၾကီးမ်ားျဖင့္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ သူေရးခဲ့သည့္“Trials in Burma” က ၁၉၃၀ ပတ္၀န္းက်င္ (ဘဘဦး၀င္းတင္ေမြးေသာခုႏွစ္) ရန္ကုန္မွာ သူ ခရိုင္တရားသူၾကီးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ ေတြ႕ခဲ့ၾကံဳခဲ့ရေသာ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား ခ်ေပးခဲ့ရေသာ အမႈအခင္းေတြအေၾကာင္းကိုအေျချပဳကာ ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္ အေခၚက ရန္ကုန္ ဒိစႀတိတ္ (district) တရားသူၾကီး။ သူ႔တာ၀န္က ရဲဌာနမွတင္သည့္အမႈအခင္းမ်ားကို စစ္ေဆး ရသည္။ ခိုးမႈ၊ လိမ္လည္မႈ၊ ရိုက္မႈ စသည့္ျပစ္မႈမ်ားကို စစ္ေဆးရသည္။ သူ႔အထက္ကမွ ဟိုက္ကုတ္ေခၚ အထက္ရံုးရိွေသး သည္။ အထက္ရံုးတြင္ သူခ်မွတ္ေသာ အျပစ္ဒဏ္ကို အယူခံ တက္ပိုင္ခြင့္ ရိွသည္။ ဟိုက္ကုတ္တြင္ တရားေရး၀န္ၾကီးဦး ေဆာင္သည့္ဂ်ဴရီလူၾကီးေတြက ထပ္မံဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ရိွသည္။ ေမာရစ္ေကာလစ္ႏွင့္ ဟိုက္ကုတ္တရားရံုးက လူၾကီးေတြ၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္က အျမဲတမ္း ထပ္တူက်သည္မဟုတ္။

ေမာရစ္ေကာလစ္က လူေတာ္ လူမွန္။ တရားဥပေဒအတုိင္း မွန္ကန္ေတာ္တည့္သည့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ အျပစ္ဒဏ္မ်ဳိးကို ေပးဖုိ႔ အျမဲၾကိဳးစားသည္။ အဂၤလိပမုိ႔၊ ျမန္မာမုိ႔၊ ကုလားမုိ႔ မခြဲျခား။ တရားခံလည္း မနစ္နာ၊ တရားဥပေဒလည္း မ်က္ႏွာမပ်က္ ေစရေအာင္ ဥပေဒအတိုင္းသာ အျပစ္ေပးသည္။ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးတုိ႔သည္ ကမာၻေပၚတြင္ လူၾကီး လူေကာင္း။ အမွန္တရားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ လူမ်ဳိးဆိုသည့္လူမ်ဳိးဂုဏ္ကို ပဲ့ပြန္းတိုက္စားေစမည့္ ဘယ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ဳိးကိုမွ အဂတိ လိုက္စားၿပီး မဆံုးျဖတ္။ ေၾကာက္လုိ႔ ဘက္မလိုက္။ ခ်စ္လုိ႔ ဘက္မလိုက္။ ငါတုိ႔သည္သာ သခင္၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ ကြၽန္ဟု သတ္မွတ္ၾကသည့္အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး အခ်ဳိ႕အရာရိွမ်ား၊ အျခားေသာ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားသည္ ထိပ္ တိုက္တိုးေနတတ္သည္။ အဆိုးဆံုးက အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ေလး ကားတိုက္မႈတြင္ ျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္က ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို အေရးဟယ္ အေၾကာင္းဟယ္ ဆူပူလႈပ္ရွားမႈျဖစ္လွ်င္ အကူအညီရဖုိ႔မဂၤလာဒံုဘက္တြင္ အဂၤလိပ္ စစ္တပ္မ်ား ရိွခဲ့သည္။ ထိုစစ္တပ္ေတြထဲတြင္ ကင္မရြန္းစစ္တပ္ (Cameroon ႏိုင္ငံသားေတြပါလို႔ ကင္မရြန္းဟု ေခၚတာ မဟုတ္။ နာမည္ကို ကင္မရြန္းဟုေပးျခင္းသာ ျဖစ္သည္) က နာမည္ၾကီးသည္။ အဂၤလန္ ေဆြၾကီး မ်ဳိးၾကီး မိသားစုမ်ား၏ သားေတြ လာေရာက္ အမႈထမ္းသည့္စစ္တပ္ျဖစ္သည္။ ေျပာရလွ်င္ ဂန္က်ယ္က်ယ္၊ ခပ္ဆိုးဆိုး လူငယ္ စစ္ဗိုလ္ေလးေတြ ရိွသည္။ ထိုစစ္တပ္မွ စစ္ဗိုလ္ေလးတစ္ေယာက္သည္ ဂ်မခန္နာကလပ္တြင္ အရက္ေသာက္ၿပီး မဂၤလာဒံုရိွ သူ႔စစ္တပ္သို႔ တန္းစီ လူစစ္အမွီ ျပန္ရမည္။ (လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေတာ့ ဂ်မခန္နာကို ဗဟိုအမ်ဳိးသမီး သားဖြားေဆးရံုႀကီးအျဖစ္ေျပာင္းပစ္ခဲ့သည္။ အရင္က အဂၤလိပ္ေတြသာ ၀င္ခြင့္ရသည့္ကလပ္။ ပထမဦးဆံုး ျမန္မာလူမ်ဳိး ဘုရင္ခံ ဆာေဂ်ေအေမာင္ၾကီးေသာ္မွ ကလပ္အသင္း၀င္အျဖစ္ လက္မခံခဲ့သလို ၀င္ခြင့္လည္းမရေလာက္ေအာင္ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ လာၿပီး ႀကီးက်ယ္ခဲ့ၾကသည္။ သခင္ပါး ၀ခဲ့ၾကသည္။ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး ကုန္သည္မ်ား၊  အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး စစ္စစ္ အရာရိွ ၾကီး၊ ငယ္တုိ႔ ဆံုေတြ႕ရာ၊ ဘိလိယက္ ထုိးရာ၊ အရက္ေသာက္ရာ၊ အပန္းေျဖရာ ေနရာသက္သက္။)

ထိုေန႔က စစ္ဗိုလ္ေလးသည္ ကားကို ကလပ္ထဲမွ အျပင္းေမာင္းထြက္လာၿပီး ဟယ္လ္ပင္လမ္း (အခုလည္း ဟယ္လ္ပင္လမ္း) ႏွင့္ ျပည္လမ္းေထာင့္ အေရာက္တြင္ လမ္းျပပုလိပ္က ရပ္ရန္ ျပထားသည့္မီးနီကို မရပ္ဘဲ ျပည္လမ္းေပၚကို ေမာင္း၀င္သည္။ ျပည္လမ္းေပၚတြင္ အျခားကားတစ္စီးက အရိွန္ျဖင့္ အေျဖာင့္ေမာင္းလာသည္။ ဤတြင္ စစ္ဗိုလ္ကားက ထိုကားကို ခါးလည္မွ ျဖတ္တိုက္မိကာ ထိုအရပ္သား ကားထဲမွာ ပါလာသည့္မိသားစုမ်ားမွာ ဒဏ္ရာအၾကီး အက်ယ္ရသည္။ တစ္ေယာက္ေသသည္။ စစ္ဗိုလ္က တိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔စစ္တပ္ရိွရာ ျပန္သြားခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ရဲဌာနက အမႈလုပ္ၿပီး စစ္ဗိုလ္ကို တရားစြဲသည္။ ေမာရစ္ ေကာလစ္က ထိုအမႈကို လက္ခံစစ္ေဆးသည္။ သူ႔ ေအာက္ရံုးကို မလႊဲေတာ့ဘဲ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးအမႈ အဂၤလိပ္တရားသူၾကီးဘဲ စစ္သင့္သည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ကိုယ္တိုင္အမႈစစ္ခဲ့သည္။

အမႈမွာ စစ္ဗိုလ္ လံုး၀မွားသည္။ စစ္ဗိုလ္၏ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး နာမည္ၾကီး ေရွ႕ေနၾကီးက မီးနီနဲ႔ မီးစိမ္း (ထိုစဥ္က မီးနီနဲ႔ မီးစိမ္း ၾကားမွာ မီး၀ါ မရိွေသး) ကို အျမင္ေ၀၀ါးေအာင္ လမ္းျပပုလိပ္က ျပလို႔ပါဟု အေၾကာင္းျပသည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းျပပုလိပ္ကို စြပ္စြဲဖုိ႔ ဘာသက္ေသမွမရိွ။ လမ္းျပပုလိပ္ကလည္း မမွားဘူးဟု အစစ္ခံသည္။ မမွားလို႔ဘဲ ျပည္လမ္းဘက္မွကားက အရိွန္ မေလွ်ာ့ဘဲ ေမာင္းသည္လို႔ လူတိုင္းသိၾကသည့္ကိစၥ။ ဒါနဲ႔မရျပန္ေတာ့ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးေသာ ဘာေသာ နားမလည္ဘဲ အမွန္ အတိုင္း အမႈစစ္တတ္သည့္ေမာရစ္ေကာလစ္ရံုးကေန အျခားရံုးကို ေျပာင္းစစဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။ တစ္ဖက္ႏွင့္ တစ္ဖက္ လူမ်ဳိး ျခင္း မတူ၊ မုန္းထား ရန္ျငိဳးရိွလွ်င္ ရံုးေျပာင္းစစ္ႏိုင္သည့္ဥပေဒကို အေၾကာင္းျပသည္။ ေမာရစ္ေကာလစ္က ခြင့္မေပး။ မုန္း လို႔မဟုတ္။ ငါ့ကို ေက်ာ္တယ္ မရဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ထားမ်ဳိးလည္း မဟုတ္။ ခံလိုက္ရသည့္လူေတြက ဘာအာဃာတမွ မထားဘဲ အမႈစစ္ခံေနသည္။ ဒါနဲ႔မရျပန္ေတာ့ တရားခံနဲ႔ နစ္နာသူေတြ ညိႇႏိႈင္းၿပီး ေက်ေအးလိုက္ပါ့မယ္ဟု သူ႔ကို ေလွ်ာက္လာျပန္သည္။ ေကာလစ္က ခြင့္မေပး။ အတိုက္ခံရသူေတြသာ အဂၤလိပ္မေတြ၊ တိုက္သူက ျမန္မာအရာရိွဆိုရင္ ဒီလိုလုပ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ ဘူးလို႔ေတြးၿပီး ခြင့္မေပး။ အျပင္မွာ၊ အရပ္ထဲမွာ ဒီအမႈအေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာေနၾကၿပီ။ အမ်ားေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ရမည့္ တာ၀န္မွာ သူ႔တာ၀န္လို့ သတ္မွတ္ၿပီး ခြင့္မေပး။ သူ႔ အမိန္႔အာဏာအရ ခြင့္ေပးခြင့္ရိွေသာ္လည္း ခြင့္မျပဳ။ ခြင့္မျပဳသင့္။

ေနာက္ၿပီး ေကာလစ္က ဒီစစ္ဗိုလ္ေလး ကလပ္ကအထြက္ အရက္မူးမူးနဲ႔ အလ်င္လိုၿပီး စြတ္ရြတ္ ကားေမာင္းလာတယ္ဆိုတာ သိသည္။ သို႔ေသာ္ သက္ေသျပစရာ မရိွ။ သက္ေသျပႏိုင္ဖုိ႔ ရဲကို လိုက္ခိုင္းႏိုင္ေသာ္လည္း တရားခံ ပိုနစ္နာမည္စိုးသျဖင့္ မလိုက္ခိုင္းေတာ့။ စစ္ဗိုလ္ေလး၏ နေမာ္နမဲ့ ေပါ့ေလ်ာ့မႈေၾကာင့္ျဖစ္တာမွန္ေသာ္လည္း တမင္တကာရည္ရြယ္ၿပီး လုပ္တာ မဟုတ္။ ဒါေၾကာင့္ အရမ္းမနစ္နာေစသင့္။ ဒီလိုနဲ႔ သူအမိန္႔ခ်သည္။ ေထာင္ဒဏ္သံုးလႏွင့္ ေရႊဒဂၤါး သံုးဆယ္ ေလ်ာ္ေစသည္။

စစ္ဗိုလ္ေလးဘက္က အထက္ ဟိုက္ကုတ္အထိ အယူခံတက္သည္။ ဟိုက္ကုတ္က ေငြ တစ္ေထာင္ဘဲေလ်ာ္ေစဟု အမိန္႔ခ် သည္။ ေထာင္မက်ေစရ။ ေထာင္က်လွ်င္ ဥပေဒအရ ထိုစစ္ဗိုလ္ အလုပ္ျပဳတ္မည္ဆိုတာသိေတာ့ ျမန္မာျပည္ အဂၤလိပ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းက ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ခ်င္ေသာ ဖိအားေတြရိွသည္။ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးမို႔ မွားေသာ္လည္း မနစ္နာေစလိုသည့္ သေဘာသာ ျဖစ္သည္။ ေကာလစ္က သူ႔ျပင္ဆင္ခ်က္ကို အထက္ရံုးကျပင္တာမွာ မေက်နပ္ေသာ္လည္း၊ မတရားမွန္း သိ ေသာ္လည္း ဘာမွမေျပာ။ စည္းမ်ဥ္းစည္းအကမ္းအရ သူ႔အထက္ရံုးရဲ႕ ျပင္ဆင္ခ်က္ကို မတရားဘူးလို႔ ေျပာလည္း မေျပာ သာ။ ကန္႔ကြက္လို႔လည္း ရတာမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ဒီအမႈအတြက္ မိုက္မဲတယ္၊ ေနရာေရႊ႕မယ္ဟု အျပစ္တင္သည့္စာကို အထက္လူၾကီးက သူ႔ဆီပို႔ေသာအခါ ေမာရစ္ေကာလစ္ “စြာ” ပါေလေတာ့သည္။

ဘုရင္ခံအထိ တက္တိုင္သည္။ ဘုရင္ခံက လက္ခံေျဖရွင္းမေပးလွ်င္ အဂၤလန္ျပည္ လႊတ္ေတာ္အထိ သိေအာင္လုပ္မည္ဟု စြာသည္။ သူ႔ကို ရာထူးေျပာင္းခ်င္ေျပာင္း။ ေနရာ ေရႊ႕ခ်င္ေရႊ႕။ ဒါေပမယ့္ ထိုစစ္ဗိုလ္ကိစၥ အမိန္႔ခ်ရာမွာ မေလ်ာ္မကန္ ျပဳ တယ္ဆိုတဲ့စကားလံုး လုံး၀မထည့္ရ။ သူဆိုလိုတာက သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အထိမခံႏိုင္။ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ေထာင္ဒဏ္သံုးလႏွင့္ ေရႊဒဂၤါး သံုးဆယ္ဆိုတာ တစ္ဖက္က လူေတြအတြက္  တရားမွ်တရံုသာ ရိွသည္။ ဥပေဒအတိုင္း အတိအက်သာဆိုလွ်င္ မီးနီျဖတ္ေမာင္းေသာ၊ အရက္ေသာက္ထားသည္ဟုယူဆရေသာ ထိုစစ္ဗိုလ္သည္ ေထာင္ဒဏ္ႏွစ္ႏွစ္ႏွင့္ ေငြဒဏ္ ခ်မွတ္ႏိုင္ သည္။ ထိုစစ္ဗိုလ္ေနရာမွာ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ဆိုလွ်င္ ေသခ်ာေပါက္ ေထာင္က်မည္။ ေငြဒဏ္ခ်ခံရမည္။ ဒီလိုကိစၥ အဂၤလန္မွာ ျဖစ္ရင္လည္း ေသခ်ာေပါက္ အျပစ္ဒဏ္ခံရမည္။ အခုျမန္မာႏိုင္ငံမွာမုိ႔ ေထာင္ဒဏ္သံုးလခ်သည္ကို မတရားဘူး ထင္ၾက သည့္ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္ လူၾကီးေတြႏွင့္ ေကာလစ္သည္ ၾကီးစြာ အဆင္မေျပျဖစ္ရသည္။ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ရသည္။ အျငဴစူ ခံရသည္။ ဒါ့အျပင္ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မေလ်ာ္မကန္ျပဳတယ္လို႔စြပ္စြဲၿပီး ေနရာေရႊ႕ေသာအခါ ေကာလစ္က လံုး၀လက္မခံႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။

ေကာလစ္က သက္သက္မယ့္ မာနၾကီးတာမဟုတ္။ အေလွ်ာ့မေပးတာ မဟုတ္။ ၀န္ထမ္းဘ၀မွာ အထက္လူၾကီးေတြနဲ႔ မသင့္မတင့္ျဖစ္လွွ်င္ မည္မွ်ပင္ စိတ္ညစ္ရသည္ဆိုတာ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ႏိုင္သည္။ သူလည္း စိ္တ္႐ႈပ္၊ စိတ္ညစ္၊ လူၾကီး ေတြနဲ႔ ရန္မျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ သူ႔လိပ္ျပာအတြက္၊ သူ႔သိကၡာအတြက္။ ေနာက္ၿပီး တရားမွ်တမႈ ကင္းမဲ့ျခင္းအတြက္ တိုက္ပြဲ ၀င္ျခင္းသာ။

ေနာက္ေတာ့ ေကာလစ္လည္း စိတ္နည္းနည္းေလွ်ာ့၊ သူ႔အတိုက္အခံေတြလည္းေလွ်ာ့ျဖင့္ အမႈက ပြဲျပတ္သြားခဲ့သည္။ ထို အမႈအတြက္ ေကာလစ္ကို စစ္ဗိုလ္မ်ားက ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ က်ဴးလြန္ရန္အထိ ႀကံစည္ၾကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ အဲဒီေလာက္ အထိပင္ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မ်က္မုန္းက်ိဳးခဲ့ၾကသည္။ ငါတုိ႔ရဲ႕ ကြၽန္ႏိုင္ငံမွာ ငါတုိ႔လူမ်ဳိးကားတိုက္တာ ငါတုိ႔လူမ်ဳိး တရား သူၾကီးက ဘာအျပစ္မွ ေပးဖုိ႔မလိုဘူး ဆိုသည့္စိတ္မ်ဳိး ရိွၾကသည္။ ေကာလစ္က အတတ္ႏိုင္ဆံုး ညႇာညႇာတာတာျဖစ္ေအာင္၊ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္ ေက်နပ္ေအာင္ ဆံုးျဖတ္ေပးသည္ကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ အမ်ားႏွင့္ တစ္ေယာက္။ သူ႔ထက္ ၾသဇာ အာဏာပိုၾကီးမားသည့္အထက္လူၾကီးေတြကို တရားမွ်တေသာ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊  သူ႔ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ နည္းနည္းမွ အ ေလ်ာ့မေပးခဲ့ေသာ ေမာရစ္ေကာလစ္ ျဖစ္သည္။

စာအုပ္ကို မၾကာခဏ ျပန္ဖတ္မိတိုင္း ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာ ရိွသည္။ အခု လက္ရိွ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဖြဲ႕စည္းအေျခခံဥပေဒ စာအုပ္ၾကီးနဲ႔သာဆိုလွ်င္ ထိုစစ္ဗိုလ္ကို အရပ္ဖက္ တရားရံုးမွာ ခ်က္ခ်င္းအမႈတင္လို႔ ရပါ့မလား။ တင္လုိ႔ရသည္ ထားအံုး။ အဲဒီတံုးကလိုဘဲ အီးေလ်ာ အီးေလ်ာနဲ႔ ၿပီးသြားဖုိ႔မ်ားမည္။ အခုပင္ ကခ်င္ဆရာမေလး ႏွစ္ေယာက္အမႈ၊ ကိုပါၾကီးအမႈေတြ ဘယ္ဆီ ဘယ္၀ယ္ေရာက္မွန္း မသိရ။ ေသခ်ာစဥ္းစားေလ အလြန္မခံခ်င္စရာေကာင္းေသာအမႈမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

စစ္တပ္ဆိုသည့္အဖြဲ႕အစည္း၊ စစ္သားဆိုသည့္အမ်ဳိးက နယ္ခ်ဲ႕စစ္တပ္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တိုင္းရင္းသားစစ္တပ္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အ ေတာ္ ဂန္က်ယ္ေသာလူေတြမ်ားသည္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္သည္။ ေက်ာက္ေခတ္စိတ္ အရိုင္းအစိုင္း လူ႔သဘာ၀အရ လက္ထဲ မွာ တုတ္ေလးတစ္ေခ်ာင္းရလွ်င္ ရပ္ကြက္ အရံမီးသတ္ေတာင္ ေျမႇာက္ကားၾကီး ျဖစ္ေသးသည္ဘဲ။ လက္ထဲမွာ လက္ညိႇဳး ေကြးရံုနဲ႔ လူသတ္လို႔ရေနေသာ ေသနတ္ၾကီးရိွလွ်င္ ထီမထင္ ေသာက္ဂရုမစိုက္ဘူးဆိုသည့္အခ်ဳိးေတြ ခ်ိဳးၾကတာ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔လို ေအာက္တန္းစား ႏိုင္ငံမွ စစ္တပ္ မဆိုထားႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ ဘိ္ုးေအႏိုင္ငံမ်ားမွ စစ္တပ္ေတြမွာပင္ ရိွတတ္ၾကေသးသည္ဘဲ။ (မၾကာေသးခင္ႏွစ္မ်ားအတြင္းက အေမရိကန္တပ္ၾကပ္ၾကီး တပ္ျပင္ထြက္ကာ အာဖဂန္အရပ္သားမိသားစုကို ရက္ရက္စက္ စက္ ပစ္သတ္ခဲ့သည္။ ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း ျပဳမူခဲ့သည္။) ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္စစ္တပ္မဆို အမ်ားနဲ႔တန္းတူ တရားဥပေဒ ေအာက္ မွာမထားဘဲ စစ္သားဆိုရင္ တစ္မ်ဳိး၊ သာမန္အရပ္သားဆုိလွ်င္တစ္မ်ဳိး သတ္မွတ္ၾကလွွ်င္ ေသခ်ာေပါက္ လူ၀ါး၀ၾကမည္သာ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္က စာအုပ္အစိမ္းၾကီးအရသာဆိုလွ်င္ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ လူ၀ါး၀လို႔ေကာင္းသည္ မဟုတ္ပါလား။ အရာအားလံုးက သူတုိ႔ေျခ သူတုိ႔လက္။ စစ္တပ္သည္ မထိ မတုိ႔ မကိုင္ရသည့္အုပ္စုၾကီးအျဖစ္ရိွေနလို႔ရေအာင္ ဖန္တီး ေန ၾကသည္။ လက္ရိွမွာပင္ ျပည္သူလူထုက ထိုင္းမွ ျမန္မာေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ အမႈအတြက္ အာရံုမ်ားေနခ်ိန္မွာ လူ၀ါး၀ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း ဥပေဒကို အတည္ျပဳဖုိ႔ၾကိဳးစားေနၾကသည္။ လူထုတင္ေျမႇာက္သည့္သမၼတထက္ စစ္တပ္က ေခါင္းတစ္လံုးမက၊ ထန္းတစ္ဖ်ားခန္႔ ပိုျမင့္ခ်င္ေနၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ ေမာရစ္ေကာလစ္ၾကီးကဲ့သို႔ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ထားဘဲ အမွန္တရားကိုသာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသည့္ တရားသူၾကီးေတြ အမ်ားၾကီးရိွေနဖို႔ပဲ လိုသည္။ ေမာရစ္ေကာလစ္ေတြ အမ်ားၾကီးရိွလွ်င္ သူ၏ အထက္အရာရိွ မ်က္ႏွာျဖဴမ်ား မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ အရွက္ကင္းမဲ့ခဲ့ၾကသလို သမုိင္းမွာ အခြက္ေျပာင္ေသာလူမ်ား ထင္းထင္းၾကီး ထင္ေပၚ က်န္ေနခဲ့လွ်င္ဘဲ ေက်နပ္ပါၿပီ။ ေမာရစ္ေကာလစ္မ်ား အမ်ားၾကီး အလိုရိွပါသည္။

လူ၀ါး၀ခ်င္သည့္စစ္တပ္၊ စစ္သားမွန္သမွ် ေမာရစ္ေကာလစ္လို လူမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ပါေစဟု ေကာင္းမြန္ရာ ဘံုဘ၀မွ ေမၾကီး လူထုေဒၚအမာက ဆုေတာင္းေနမွာ ေသခ်ာသည္။ အမုန္းဆုေတာင္းမဟုတ္။ အာဃာတဆုေတာင္း မဟုတ္။ က်ိန္ဆဲသည့္ ဆုေတာင္းမဟုတ္။ အနာဂတ္သာယာၿငိမ္းခ်မ္းလွပဖုိ႔ လူတိုင္းတန္းတူရည္တူ ရိွရမည္ဆိုသည့္စိတ္ထားေၾကာင့္ ေတာင္း ေသာ လွပ ရဲရင့္သည့္ဆုေတာင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ဖိုးထက္

illustration Paul Aitchison