​​လင္းသက္ၿငိမ္ - မနက္​ခင္​းတစ္ခု​မွာ​ ေပ်ာက္​ဆံုးသြားသူတေယာက္​အ​ေၾကာင္​း

ဒီ​ေန႔မနက္​စာဟာလည္​း ​ေမတၱာဓာတ္​မပါတ့ဲအစားအစားပါပဲလို႔ သူစားပြဲေဘးထိုင္​ရင္​း​ေတြးမိသည္​။​ ေအးစက္​​ေနတ့ဲ အစား အစာ​ေတြကိုစားၿပီး​ ေအးစက္​​ေနတ့ဲ အလုပ္​ဝတ္​အက်ႌကိုဝတ္​ဆင္​ၿပီး မ​ေန႔ကအတိုင္​းပဲ အလုပ္​ခြင္​ထဲ ​ေအးစက္​စြာျပန္​ဝင္​ရ​ေပလိမ္​့မည္​။ သူ႔ဘဝသည္​ အဆင္မ​ေျပမႈမ်ားႏွင္​့သာ အျမဲတမ္​းဖက္​လွဲတကင္​း​လြန္​းလွသည္​ဟု ​ေတြးမိတ့ဲအခါတိုင္​း ကြၽန္​ပိုင္​႐ွင္​​ေခတ္​ရဲ႕ပံုရိပ္​မ်ားကိုသာ သူျမင္​​ေယာင္​မိ​ေနသည္​။​ လူကိုလူျခင္​း အဖိႏွိပ္​ခံရျခင္​းသည္​ ​ေငြမရိွသူမ်ားရဲ႕သမိုင္​း​ေပး တာဝန္​လား။ သူ႔အ​ေတြးတို႔ ဟိုဒီျပန္​႔ၾကဲလို႔ ဆယ္​့သံုးႏွစ္​သားဘဝက ပန္​းရံအလုပ္​သမားဘဝဆီေရာက္သြားသည္​။ ​ေျမက်င္း တူခ့ဲရတ့ဲဘဝကို​ေရာက္​သြားသည္​။ ၾကံရည္​တြန္​းလွည္​း​ေနာက္​က ၾကံ​ေခ်ာင္​း​ေတြကို ႀကိတ္​စက္​န႔ဲလွည္​့ႀကိတ္​​ေနတ့ဲဘဝကို​ေရာက္​သြားသည္​။ အရက္​ဆိုင္က စားပြဲထိုးဘဝ၊ ကားဝပ္​​ေ႐ွာ့တခုရဲ႕ပညာသင္​ဘဝ၊ လက္​ဖက္​ရည္​ဆိုင္က စားပြဲထိုးဘဝ၊​ ကုန္​စံုဆိုင္​က အ​ေရာင္​းစာ​ေရးဘဝ၊ ​ေက်ာက္​​ေခြ​ေလာင္​း​ေနတ့ဲဘဝ၊ စာအုပ္​အငွားဆိုင္​က​ေလးဖြင္​့ခ့ဲတ့ဲဘဝ၊ အခု ဘဝအခ်ဳိး အ​ေကြ႔အျဖစ္​ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕မွာ ဘဝကိုပစ္​တင္​ထားရျပန္​ၿပီ။

အလုပ္​​ေတြသာ ​ေျပာင္​းလဲသြားခ့ဲသည္​ သူ႔ဘဝက​ေတာ့ ​ေက်ာက္​ခ်ထားတ့ဲသ​ေဘာၤလိုပဲဟု မၾကာခဏသူ​ေတြးမိသည္​။ အ​ေပ်ာ္​တမ္​းလကၡဏာၾကည္​့တတ္​တ့ဲမိတ္​​ေဆြတစ္​​ေယာက္​က မင္​းဟာ အျမဲတမ္​း႐ုန္​းကန္​​ေနရမယ္​တ့ဲ။ တုန္​လႈပ္​ခ့ဲ​ေၾကာင္​း ကို သူဝန္​ခံရဲပါသည္​။ သူသည္​ စိတ္​ထိခိုက္​လြယ္​ၿပီး၊ ဆံုးျဖတ္​ခ်က္​ မျပတ္​သားသူျဖစ္​​ေၾကာင္​းလည္​း သူ႔ကိုယ္​သူ တံဆိပ္​ကပ္​ခ့ဲၿပီးျဖစ္​သည္​။ သူဟာ ဘဝမွာ တႀကိမ္​တခါ​ေလာက္​​ေတာ့ အ​ေကာင္​းဆံုးမိုက္​မဲၾကည္​့ခ်င္​ခ့ဲဖူးသည္​။ သူ႔ကိုယ္​သူ ျမင္​​ေယာင္​ၾကည္​့လိုက္​တိုင္​း က်ာပြတ္​​ေအာက္​ကျမင္​းတေကာင္​ကို​ ေတြ႔ရသည္​။ တခါတရံ တေယာက္​တည္​း ငိုတတ္​တ့ဲအက်င့္ ကိုု သူမုန္းသည္။​​ အခု​ေတာ့ မ်က္​ရည္​မက်တာၾကာၿပီလို႔ သူသတိရမိ၏။

ငယ္​ငယ္​ကတည္​း ပင္​လယ္​ကိုမျမင္​ဘူး​ခ့ဲေပမယ္​့ လိႈင္​းကို​ေတာ့ မၾကာခဏ ခံစားခ့ဲရသူလို႔လည္​း ဒိုင္​ယာရီထဲ​ေရးမွတ္​ခ့ဲဖူး သည္​။ ဘဝကို အလိုနည္​းစြာတည္​​ေဆာက္​သူ၊ အျဖဴစင္​ဆံုး႐ွင္​သန္​သူ၊ အရဲရင္​့ဆံုး​ေတာ္​လွန္​သူ​ေတြအားလံုးကို သူ​ေလးစား အားက်ခ့ဲ​ေပမယ္​့ လႈပ္​ရမ္​း​ေနတ့ဲ​ေရအိုး​ေဟာင္​းတခုလို ​မိုက္​မဲလိုက္​၊ လိမၼာလိုက္​၊ ႐ိုင္​းစိုင္​းလိုက္​၊ ယဥ္​​ေက်းလိုက္​န႔ဲ အနည္​မထိုင္​ခ့ဲမွန္​းလည္​း သူသိခ့ဲရသည္​။ သူ႔အ​ေမက သူ႔ကိုစိတ္​မခ်ဘူး။ သူ႔အ​ေဖက သူ႔ကို အားမရဘူး။ အားနာျခင္​း၊ ႏႈတ္​မရဲျခင္း၊ ယံုၾကည္​လြယ္​ျခင္​းဟာ သူ႔ရဲ႕အဓိကအားနည္​းခ်က္​ဆိုတာ အသက္​အရြယ္​အရ သူနည္​းနည္​းရိပ္​မိလာၿပီျဖစ္​သည္​။

ဘဝမွာ​ေငြထက္​အ​ေရးႀကီးတာ​ေတြအမ်ားႀကီးလို႔ ခပ္​တည္​တည္​ရယ္​သြမ္​း​ေသြးခ့ဲဖူး​ေပမယ္​့ ​ေငြစ​ေၾကးစ​ေတြအတြက္​ သူ႔ခံ စားခ်က္​ကို အႀကိမ္​ႀကိမ္​စ​ေတးခ့ဲရသူ။​ ေနာင္​တဟာ သူ႔ရဲ႕မိတ္​​ေဆြၿငီး​ေငြ႕မႈက သူ႔ကဗ်ာ၊ မ​ေအာင္​ျမင္​မႈဟာ သူ႔သူငယ္​ခ်င္​း၊ ဒုကၡဟာ သူရဲ႕စိတ္​ဆိုးတတ္​တ့ဲခ်စ္​သူျဖစ္​၏။ သူ႔ဘဝသူအားမရတိုင္​း နံရံကိုလက္​သီးန႔ဲထိုး၊ ခ်စ္​သူန႔ဲ အႀကိမ္​ႀကိမ္​ ရန္​ျဖစ္​။​ေပ်ာ္​ရႊင္​မႈ​ေတြဟာ တျဖည္​းျဖည္​းခ်င္​း သူ႔ကိုစြန္​႔ခြာသြားၾက​ေတာ့သည္​။

အိပ္​မက္​အႀကီးႀကီး​ေတြန႔ဲ သူဟာ ကမာၻ​ေက်ာ္​ခ်င္​ခ့ဲဖူးသည္​။ ပိုက္​ဆံမ်ားမ်ား ကိုင္​ဖူးခ်င္​ခ့ဲသည္​။ ကားတစီး​ေလာက္​​ေအာ္​ဒါငွားၿပီး ၿမိဳ႕ကို တပတ္​တိတိ ပတ္​ခ်င္​ခ့ဲဖူးသည္​။ ပိုက္​ဆံလာ​ေခ်းသည္​့မိတ္​​ေဆြ​ေတြကို မၿငီးမျငဴထုတ္​​ေခ်းခ်င္​ခ့ဲသည္​။ သူ႔ အ​ေဖန႔ဲအ​ေမကို ဘုရားဖူးပို႔ခ်င္​ခ့ဲဖူးသည္​။ အိပ္​မက္​​ေတြဟာ အျပင္​​ေလာကမွာ မပြင္​့မွန္​းသူသိခ့ဲရတယ္​။ အဆင္​​ေျပမႈဟာ သူန႔ဲအမ်ိဳးမ​ေတာ္​မွန္​း သိခ့ဲရတယ္​။ ၿမိဳ႕ထဲကိုလမ္​း​ေလွ်ာက္​တိုင္​း ဟန္​​ေဆာင္​ရင္​​ေကာ့ထား​ေလ့ရိွတ့ဲသူဟာ ​ေသာက​ေတြန႔ဲ တႏွစ္​ထက္​ တႏွစ္​ အရပ္​ပုပုလာတယ္​လို႔ ခံစားရတာၾကာၿပီ။

ကံကံရ႕ဲအက်ိဳးကိုယံုၾကည္​သက္​ဝင္​​ေပမယ္​့ သူ႔အျဖစ္​အပ်က္​​ေတြအရ အ​ေကာင္​းျမင္​ဝါဒန႔ဲ အဆက္​အဆံမလုပ္​ျဖစ္​​ေတာ့ တာ ​ေလးႏွစ္​တိတိရိွၿပီျဖစ္​သည္​။ သူ႔အတြက္​ မနက္​ျဖန္​ဆိုတာ ​ေသဆံုးဖို႔အတြက္​ ပြင္​့လာတ့ဲပန္​းျဖစ္​ၿပီး၊ ပစၥဳပၸန္​ဟာ အဆင္​မ​ေျပမႈရဲ႕ ေျမဆီ​ေျမႏွစ္​ျဖစ္​သည္​။ နာက်င္​ဖြယ္​အတိတ္​ကို​ေတာ့ လက္​ရိွမ​ေပ်ာ္​ရႊင္​မႈမ်ားႏွင္​့ ဖံုးအုပ္​ထားလိုက္​သည္​။​ ေန​ေရာင္​ျခည္​ဟာ မိစာၦ​ေတြရဲ႕ရန္​သူျဖစ္​သလို ​အ​ေကာင္​ဆံုးဆိုတ့ဲအရာ​ေတြဟာ သူန႔ဲမသက္​ဆိုင္​ၾကပါ။ လမ္​းမ်ားသည္​ သူ၏ မိတ္​​ေဆြျဖစ္​ၿပီး။၊ ေရာ့ခ္​သီခ်င္​းမ်ားသူ၏ တရားဓမၼျဖစ္​သည္​။ သူသည္​ ခါးသက္​​ေသာ ေန႔ရက္​မ်ားကို အရြယ္​န႔ဲမမွ်​ေအာင္​ရရိွခ့ဲျခင္​း​ေၾကာင္​့ ​ေငြ​ေၾကးမ်ားရန္​အတြက္​ ဉာဏ္​ပညာႏံုန႔ဲရျခင္​းမ်ားလားဟုလည္​း မၾကာခဏ​ေတြးတတ္​၏။
​ေကာင္​းကင္​ျပာႀကီး​ေအာက္​ သာမညအစက္​အ​ေပ်ာက္​က​ေလး​မွန္​း သူ႔ျဖစ္​တည္​မႈကို သူသိသည္​။​ ေန​ေလာင္​​ေနတ့ဲသစ္​ရြက္​​ေတြရဲ႕ ထူးမျခားနား အ​ေဆြးသီခ်င္​းမွာ သူဟာလည္​း အပါအဝင္​ျဖစ္​ေၾကာင္း​​ သူသိ၏။ သူ၏သိျခင္​းဟာ သူ႔ရင္​ဘတ္​ကို ထိုး​ေအာင္​့​ေစတ့ဲဆူးျဖစ္​မွန္​းကိုလည္​း သူသိခ့ဲတာ ႏွစ္​လတိတိရိွခ့ဲၿပီလည္​းျဖစ္​သည္​။ က်ီးကန္​းတို႔၏ အုပ္​စုဖြဲ႔​ေအာ္​သံ​ေတြမွာ သူ႔အ​ေတြးတို႔ ျပတ္​​ေတာက္​သြားခ့ဲၿပီး အလုပ္​သြားရန္​ သူျပင္​ဆင္​ၿပီးထြက္​လာသည္​။ ၿမိဳ႕ႀကီးသည္​​ေန​ေရာင္​​ေတြ​ေအာက္​မွာ မည္​း​ေမွာင္​​ေနသည္​ကို သူျမင္​​ေတြ႔လိုက္​ရ​ေတာ့ နာက်င္​စြာရယ္​​ေမာရင္​း ဒုန္​းစိုင္​း​ေျပးဝင္​သြားတာဟာ သူ႔ကို​ေနာက္​ဆံုးျမင္​​ေတြ႔လိုက္​ရျခင္​းပဲျဖစ္​သည္​။     ။

လင္​းသက္​ၿငိမ္​