ဖိုးထက္ - ပါးစပ္…အို ဗ် ပါးစပ္
(မိုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၂၃၊ ၂၀၁၆
တကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမဂ်ာတြင္းရိွ အတန္းသူ၊ အတန္းသား အားလံုးအတြက္ လိပ္စာ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ လုပ္ခ်င္သည္။ အားလံုးကလဲ ဦးေဆာင္သာလုပ္။ အရက္ဖိုး၊ ဘီယာဘိုး၊ ကြမ္းဖိုးကလြဲၿပီး သူေဌးျဖစ္ တင္မေရာင္းရင္ ၿပီးတာဘဲ။ ၀ယ္ၾကမယ္ဟု ကတိေပးၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ဦးေဆာင္ၿပီး လိပ္စာ စာအုပ္ေလး လုပ္သည္။
တိုတိုေျပာရလွ်င္ လူရွစ္ဆယ္ခန္႔ ရိွသည္႔ အတန္းသူ၊ အတန္းသားမ်ား အားလံုး၏ passport ဓာတ္ပံုမ်ား ႏွင္႔ ေက်ာင္းၿပီးသြားရင္ ဆက္သြယ္လို႔ ရမည္႔ လိပ္စာမ်ား လိုက္ေတာင္းသည္။ (အခ်ိဳ႕ေကာင္မေလးမ်ားက ကၽြန္ေတာ္႔ကို မယံုသျဖင္႔ မေပးၾက။ အေတာ္ၾကီး ေခ်ာ႔ေမာ႔၊ ေအာ္ေငါက္ ေတာင္းမွ မေပးခ်င္ ေပးခ်င္ျဖင္႔ ရိွသမွ် ေဆြမ်ိဳးေတြကိုထည္႔သြင္း က်ိန္တြယ္ခိုင္းၿပီး ေပးၾကသည္။ တစ္သက္လံုး သူတို႔ အိမ္ေတြကို လိုက္မလာပါဘူးဟု ကတိအတန္တန္ ေပးခဲ႔ရသည္။) အားလံုးစံုေတာ႔ ကြန္ျပဴတာ စာစီစာရိုက္အပ္သည္။ scan ဖတ္ထားေသာ ဓာတ္ပံုေတြကို လူမွန္၊ ေနရာမွန္ျဖစ္ေအာင္ စာစီစာရိုက္ဆိုင္မွာ ေလာရသည္။ တြန္းရသည္။ ေခ်ာ႔ရသည္။ အရက္တိုက္ရသည္။ ေရွ႕ဆံုး စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ဌာနမွဳး အမွဴးရိွသည္႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ထည္႔ဖို႔ စီစဥ္သည္။
စာစီစာရိုက္ အေခ်ာသတ္ထြက္လာေတာ႔ မိတၱဴကူးၾကည္႔သည္။ စာအုပ္ေလး ခ်ဳပ္ၾကည္႔သည္။ အရည္အေသြးက မေကာင္းသလို စရိတ္စက ကလဲ ၾကီးသည္။ ဖလင္ေဖာက္ၿပီး ပံုႏိွပ္စက္အပ္ရလွ်င္ ေကာင္းအံ႔ဟု ေတြးမိသျဖင္႔ စံုစမ္းရသည္။ အဲဒီတံုးက အခုလိုမ်ိဳး ေရာင္စံုပံုႏိွပ္စက္ၾကီးေတြ လြယ္လြယ္ မရိွေသး။ မေပါေသး။ မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာ ၊ ကင္ပြန္းတပ္ဖိတ္စာ၊ အသုဘ ဖိတ္စာေတြ ရိုက္သည္႔ အေရာင္ေလးေရာင္သာ ရိုက္ႏိွပ္ႏိုင္ေသာ ပံုႏိွပ္စက္ပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ႏွင္႔ သြားေတြ႔သည္။ ေစ်းစကား ဘာညာ ညိွ၊ ေတာင္ေျပာ ေျမာက္ေျပာ ေျပာ၊ ဟိုငို ဒီငို ငိုျပ၊ ေတာက္တို မယ္ရ သြားကူ။ ကြမ္း၊ ေဆး မလြတ္ေစရေအာင္ သူ႔ကို ျပဳစုႏိုင္ေတာ႔ A4 စာရြက္ကို ေလးေခါက္ခ်ိဳးထားေသာ အရြယ္အစားရိွသည္႔ လိပ္စာ စာအုပ္ေလးမ်ား အစီအရီထြက္လာသည္။ အနီေရာင္ႏွင္႔ အျပာေရာင္ အမ်ားစုပါသည္႔ လိပ္စာ စာအုပ္ေလး။ ဓာတ္ပံုေတြက ျပာျပာ၊ လိပ္စာေတြက နီနီ ဘာမွန္းမသိရေသာ စာအုပ္ေလးမ်ားကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အားေပးၾကပါသည္။
စာအုပ္ေတြ ကိုယ္ပိုင္ရိွလာႀကေတာ႔ တစ္ေယာက္ စာအုပ္ကို တစ္ေယာက္ကို ေပး။ ကိုယ္႔စာအုပ္ထဲက သူ႔စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကိုယ္႔အတြက္ အမွတ္တရ သူက ေရး။ သူ႔စာအုပ္ထဲက ကိုယ္႔ ဓာတ္ပံုႏွင္႔ လိပ္စာရိွသည္႔ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ သူ႔အတြက္ ကိုယ္က အမွတ္တရေရး။ အခ်ိဳ႕က တည္တည္ၾကည္ၾကည္။ အခ်ိဳ႕က ေျပာင္ေျပာင္ ေနာက္ေနာက္။ အခ်ိဳ႕က စကားၾကီး စကားက်ယ္။ အခ်ိဳ႕က ရင္ဘတ္ထဲက ထြက္က်လာေသာ ေစတနာ စကားလံုးမ်ား။ အႀကိဳ အလြမ္းမ်ား။ အခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ျဖတ္သန္းခဲ႔သည္႔ ေက်ာင္းတက္ႏွစ္ေတြၾကားမွ သူနဲ႔ ကိုယ္သာ သိသည္႔ ကိစၥမ်ားကို စကား၀ွက္မ်ား။ စာ၀ွက္မ်ားျဖင္႔ ေရးၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္႔စာအုပ္ထဲက်ေတာ႔ ဆဲသူေတြလဲ ပါသည္။ ႀကိမ္း၀ါးသြားသူေတြလဲ ရိွသည္။ စာခိုးခ်သလို စာလံုးေသးေလးမ်ားျဖင္႔ ေရးၿပီးကာမွ မွင္ဖ်က္ေဆးျဖင္႔ ျပန္ဖ်က္သြားသူေတြလဲ ရိွသည္။ မထိတထိ ရိတိတိ လုပ္သြားသူေတြလဲ မရွား။ တခ်ိန္လံုး ကိုယ္က အီစီကလီလုပ္ခဲ႔ၿပီး ဖိုင္နယ္လ္က်မွ လက္ေလွ်ာ႔ လိုက္ပါၿပီဆိုမွ ကိုယ္႔ကို ျပန္ၿပီး အီစီကလီလုပ္ကာ ေရးသြားသူေတြလဲ ပါသည္။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစ ကၽြန္ေတာ္႔ လိပ္စာ စာအုပ္ေလး၏ စာမ်က္ႏွာတိုင္းသည္ အဓိပၸါယ္ရိွသည္။ ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းအရာ၊ သံေယာဇဥ္ေတြရိွသည္။ လက္ျဖင္႔ ကိုင္တြယ္ စမ္းသပ္လို႔ မရေသာ္လည္း ခိုင္ျမဲ ၾကီးမားသည္႔ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာေတြ ရိွသည္။ မုန္းတီး၊ စက္ဆုပ္မွဳ အဓိပၸါယ္ရသည္႔ စာမ်က္ႏွာ အလြတ္ေတြလဲ ရိွသည္။ ထိုစာအုပ္ေလးထဲမွ အထူးျခားဆံုး စာမ်က္ႏွာ တစ္ခုရိွသည္။
ပထမႏွစ္မွ စၿပီး ေနာက္ဆံုးႏွစ္အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ စာသင္ၾကားေပးလာသည္႔ ဆရာဦးထိန္၀င္း၏ စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ျဖစ္သည္။
ဆရာ႔ကို ကၽြန္ေတာ္႔ လိပ္စာ စာအုပ္ေလးထဲမွာ အမွတ္တရ တစ္ခုခု ခ်ီးျမွင္႔ေပးခဲ႔ပါဟု ကၽြန္ေတာ္သြားအပ္ေတာ႔ “ထားခဲ႔ကြာ။ ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ေနမွ လာယူ” ဟု ခပ္ျပံဳးျပံဳးေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သြားယူေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ လိပ္စာ စာအုပ္ေလး၏ ဆရာ႔ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ စာတစ္လံုးမွ မရိွ။ ရုပ္ပံုတစ္ခုသာ ရိွသည္။ ထိုရုပ္ပံုက လွပေသသပ္စြာ ဆြဲသားထားသည္႔ ႏွဳတ္ခမ္းတစ္စံု။ ခပ္တင္းတင္း ေစ႔ထားသည္႔ ႏွဳတ္ခမ္းတစ္စံု။ ထိုႏွဳတ္ခမ္းပံုကို ျမင္တာႏွင္႔ ဆရာ႔ကို ဒါ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ သြားေမးဖို႔ မလိုေတာ႔။ ဆရာဆိုလိုခ်င္သည္႔ အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းစြာသိသည္။ ဆရာဆြဲသားသည္႔ ရုပ္ပံုသည္ ႏွဳတ္ခမ္း တစ္စံုမဟုတ္ပါ။ ပါးစပ္ တစ္ေပါက္သာ ျဖစ္ပါသည္။
အတန္းထဲမွာ စာသင္ခ်ိန္မွာ ဆရာ႔ကိုလဲ မေရွာင္၊ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းလဲ မေရွာင္၊ သင္႔ေတာ္၏ မသင္႔ေတာ္၏လဲ မစဥ္းစားဘဲ အျမဲတမ္း စေနာက္ ေနတတ္သည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဆရာလို စာကိုသာ ေဇာက္ခ် သင္ခ်င္သည္႔ ဆရာတစ္ေယာက္အတြက္ အေႏွာင္႔ အယွက္ျဖစ္မည္မွာ အမွန္။ ကၽြန္ေတာ္စေနာက္သည္႔ ကိစၥေတြက မိုက္မိုက္ရို္င္းရိုင္း၊ ေမာင္နဲ႔ ႏွမ၊ အမိနဲ႔သား မၾကား၀ံ႔မနာသာ စကားလံုးမ်ား မျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္႔၏ ႏွဳတ္မေစာင္႔စည္းမွဳကို ဆရာက ေကာင္းစြာသိဟန္တူသည္။ ၿပီးေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာ ႏွဳတ္မေစာင္႔စည္းဘဲ ေျပာတတ္လြန္းသျဖင္႔ ေအာ္ေၾကာလန္ျဖစ္ရသည္ကိုလဲ ဆရာက ျပန္မၾကားဘဲ ေနမွာ မဟုတ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေက်ာင္းၿပီးလွ်င္ ဘ၀လမ္းခရီးထဲကို ထြက္သြားေတာ႔မည္႔ သူ၏ ႏွဳတ္မေစာင္႔ေသာ တပည္႔ကို သတိေပးသည္႔ သေဘာျဖင္႔ ႏွဳတ္ခမ္းတစ္စံု (၀ါ) ပါးစပ္တစ္စံုကို ဆြဲထည္႔ေပးလိုက္ဟန္တူသည္။ ဆရာ႔ ပန္းခ်ီက ဆရာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ ၿပီးျပည္႔စံုေသာ စကားေတြ ျဖစ္ခဲ႕ပါသည္။
အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းၿပီးခဲ႔တာ ၾကာခဲ႔ၿပီ။ ဘ၀လမ္းမွာ ရိုလာကိုစတာစီးသလို နိမ္႔လိုက္၊ ျမင္႔လိုက္၊ တက္လိုက္၊ က်လိုက္၊ အေမာဆို႔လိုက္၊ အေမာေျဖလိုက္္။ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳလဲ အမ်ားၾကီး မဟုတ္ေတာင္ နည္းေတာ႔ မနည္းေတာ႔။ ဘ၀ေတြလဲ စံုခဲ႔ၿပီ။ လူစံုေတြလဲ ေတြ႔ခဲ႔ၿပီ။ ဘ၀ေက်ာင္းၾကီးက သင္ေပးခဲ႔ေသာ အတတ္ပညာေတြ စံုသင္႔သေလာက္ စံုခ႔ဲေသာ္လည္း ဆရာဦးထိန္၀င္း၏ ဆိုဆံုးမသည္႔ ပါးစပ္ပံုေလးကို မၾကာ မၾကာ ကၽြန္ေတာ္ သတိရသည္။ ဆရာ႔စကားကို နားေထာင္ႏိုင္ခဲ႔လို႔ သတိရမိတာ မဟုတ္။ ႏွဳတ္ေစာင္႔စည္းတာႏွင္႔ မေစာင္႔စည္းတာ ႏွစ္ခု ယွဥ္ၾကည္႔လိုက္လွ်င္ မေစာင္႔စီးႏိုင္တာက မ်ားဆဲမို႔ ဆရာ႔ဆိုဆံုးမမွဳကို အားနာသည္႔ သေဘာျဖင္႔ သတိရျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ႏွဳတ္ေၾကာင္႔ မိတ္ပ်က္သြားရသူေတြလဲ မရည္မတြက္ႏိုင္ေတာ႔။ ေတြ႔ကာစမွာ ရင္းရင္းႏီွးႏွီး ပါးစပ္ စည္းမေစာင္႔ဘဲ စေနာက္သျဖင္႔ အထင္ေသးသြားကာ ေရွာင္ထြက္သြားၾကသူေတြလဲ ရိွလာၾကသည္။ အဆက္အဆံ မလုပ္ခ်င္သည္႔ သေဘာေတြ ျပၾကသည္။ သူတို႔ အမွား မဟုတ္။ လူ႔စည္းကမ္း၊ လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳကို ေကာင္းစြာ မလုိက္နာဘဲ ပါးစပ္ စည္းမေစာင္႔သည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အမွားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္႔ကို ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ရစရာ မရိွေအာင္ ႏိွမ္ခ်ိဳးၿပီး စေနာက္ၾကသည္႔ သူေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ခင္မင္၊ ခ်စ္ခင္သေလာက္ ကိုယ္က ျပန္ၿပီး စေနာက္လို႔ ရေကာင္းပါရဲ႕ဟု စေနာက္မိလွွ်င္ ယဥ္ေက်းမွဳ မရိွသူဟု သမုတ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အမွားသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီအမွားေတြ ေၾကာင္႔လဲ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ ႀကိဳက္သလိုဆဲ၊ ႀကိဳက္သေလာက္စ၊ ႀကိဳက္သေလာက္ေျပာ၊ အားမနာတမ္း ေျပာဆိုလို႔ ရသည္႔ ေဘာ္ဒါ အရင္းၾကီးေတြ သံုးေယာက္ခန္႔ ရိွလာျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေလာကၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႔ေဘာ္ဒါအရင္းၾကီး သံုးေယာက္ျဖင္႔ တည္ေဆာက္ထားတာ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ စည္းကမ္း မရိွေသာ၊ မစဥ္းစား မဆင္ခ်င္ေသာ၊ ႏွဳတ္မေစာင္႔ေသာ ပါးစပ္ေၾကာင္႔ ဒုကၡေတြ၊ မုန္းတီးမွဳေတြ၊ စက္ဆုပ္မွဳေတြ ေတြ႔ေနဆဲ ျဖစ္သည္။
လူတစ္ေယာက္ဟာ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ သံုးခုစလံုးကို ေစာင္႔ထိန္းရတယ္ဟု ဘယ္ဘာသာ၀င္မွ မဟုတ္သည္႔ လူတိုင္းပင္ သိၾကသည္။ လူတိုင္းသိေသာ္လည္း လူတိုင္း လိုက္နာဖို႔ အေတာ္ခက္ဟန္တူသည္။ အထူးသျဖင္႔ မေနာကံ။ စိတ္ထဲက အေတြးေတြကို ေစာင္႔ၾကည္႔ ထိမ္းသိမ္းဖို႔ ဘယ္ေလာက္ ခက္သလဲဆိုတာ အက်ယ္ခ်ဲ႕ေျပာေနဖို႔ မလိုဘူးဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။ ကာယကံကေတာ႔ အနည္းငယ္ခန္႔ ပညာသင္ၾကားခဲ႔ရလွ်င္၊ သာမန္အေျခအေနမွာ လူအမ်ားစု ေစာင္႔ထိန္းႏိုင္ၾကသည္။
၀စီကံကေတာ႔ လူအေပၚမွာ မူတည္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ အခ်ိဳ႕က စိတ္ထဲမွာ ေဒါသသိပ္ထြက္ေနေသာ္လည္း အျပင္မွာ အေျပာခ်ိဳခ်ိဳေလးမ်ား အစဥ္မျပတ္ ေျပာႏိုင္သည္။ ပညာရိွ အမ်က္ အျပင္မထြက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ၾကပါသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ႔ မေနာကံမွာ တစ္စံုတစ္ခု ညစ္ႏြမ္း ေဒါသသင္႔သြားလွ်င္ အလိုလိုပါးစပ္က ေျပာလိုက္ရမွ ေနသာ ထိုင္သာ ရိွသူမ်ား ျဖစ္သည္။ အဲဒီလို ေျပာၿပီးလွွ်င္လဲ စိတ္ေက်နပ္သြားတတ္ၾကသည္။ ပါးစပ္ဆိုးေပမယ္႔ စိတ္ရင္းေလးက ေကာင္းရွာပါတယ္ဟု ဆိုၾကသည္ မို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ပါးစပ္လဲ ဆိုးသလို စိတ္ရင္းက ရံဖန္ရံခါ ေကာက္ခ်င္တတ္သည္။
စိတ္၊ ပါးစပ္၊ ကိုယ္လက္ အမူအရာမ်ားသည္ တစ္ခုႏွင္႔ တစ္ခု ဆက္စပ္ ပါတ္သက္ေနသည္သာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္လက္ ေညာင္းညာ ကိုက္ခဲေနလွ်င္ စိတ္လဲ မၾကည္မလင္ျဖစ္တတ္သည္။ ပါးစပ္ကလဲ စကားေကာင္း မထြက္ခ်င္ေတာ႔။ စိတ္မွာ ေဒါသသင္႔ေနလွ်င္ ပါးစပ္ႏွင္႔ ကိုယ္ခႏၶာကလဲ အဆိုးေတြသာ ေျပာသည္။ လုပ္ေတာ႔သည္။ ထို ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ သံုးခုစလံုး၏ ဆက္စပ္ ပါတ္သက္မွဳကို နည္းပါးေစဖို႔ ထိ္န္းသိမ္းေပးသည္႔ အရာတစ္ခုသာ ရိွသည္။ ဘယ္ေတာ႔မွ ပိုသည္မရိွဆိုသည္႔ “သတိ” ျဖစ္သည္။ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလြန္ အလုပ္ခက္သည္႔ ကိစၥျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင္႔လဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားက သတိဆိုတာ ဘယ္ေတာ႔မွ ပိုတယ္လို႔ မရိွဘူးဟု ေသေသခ်ာခ်ာၾကီး ေျပာခဲ႔ျခင္း ျဖစ္မည္။
ကၽြန္ေတာ္လို အေကာင္ သတိနည္းလို႔ ႏွဳတ္မေစာင္႔စည္းေသာ္လည္း ဘ၀က ဒံုရင္း ဒံုရင္းသာ သြားေနမည္ ျဖစ္သည္။ ဆရာဦးထိန္၀င္း၏ ႏွဳတ္ခမ္းပံုေလးကို ေလးစားေသာအားျဖင္႔ ၾကီးစြာေသာ သတိကပ္ၿပီး ေနႏိုင္လွ်င္လဲ ခဏသာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ အေကာင္းဆံုး ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ႏိုင္သည္က မိတ္ေဆြသစ္ မေတြ႔ခ်င္ေတာ႔။ ကၽြန္႔ေတာ႔္ကို နားလည္ေသာ၊ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ႏိုင္ေသာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေျပာခ်င္တိုင္း ေျပာႏိုင္ေသာ၊ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာခ်င္တိုင္း ေျပာလို႔ရေသာ မိတ္ေဆြရင္း ႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္ ရိွရင္ကိုဘဲ လံုေလာက္ပါၿပီ။ လူ႔ဘ၀တစ္ခုဟာ ပါးစပ္တစ္ခုတည္း ေစာင္႔ထိန္းႏိုင္လို႔ ေအာင္ျမင္တာမွ မဟုတ္တာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေစာဒကတက္ရင္ ဆရာကေတာ႔ သူ႔ဆြဲထားသည္႔ ပံုေလးကိုဘဲ ေမးေငါ႔ျပမည္ ထင္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ားကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ လူသာမာန္ အရပ္သားလို ေပါက္ပမ္းေလးဆယ္ ေတြ႔ကရာရွစ္ေသာင္း၊ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို၊ အဲဒီတုန္းက ဟိုလို၊ ဟိုတုန္းက ဒီလို၊ ေပါက္တတ္ကရ ေလွ်ာက္ေျပာေနလို႔ မရေသာ ငါဆိုတဲ႔ လူၾကီးပါလားဟု သိၾကရင္ ပိုေကာင္းမည္ ထင္ပါသည္။ ပါးစပ္ေပါက္ တစ္ေပါက္ဟာ သိပ္အေရးၾကီးလွတယ္ မဟုတ္ေပမယ္႔ အဲဒီပါးစပ္တစ္ေပါက္ဟာ ဘာေတြ ေျပာေနသလဲ၊ ဘာေတြ ေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားေနသလဲဆိုတာ နားေထာင္ၾကည္႔တာႏွင္႔ အဲဒီလူ ဘယ္လိုလူဆိုတာ အလြယ္ကေလး သိၾကတယ္ဟု ပါးစပ္ၾကီးမ်ား သိပါသည္။
ဖိုးထက္