ဦးဝိသုဒၶဝံသ (ေမာင္စြမ္းရည္) - “ဗုဒၶသာသနာ ဤကမၻာ ေရာင္ဝါေနထက္ ထြန္းေစေသာဝ္”
(မိုုးမခ) ဇူလိုုင္ ၆၊ ၂၀၁၅
ငယ္ငယ္တုန္းက သမုိင္းသင္ေတာ့ Missionary (မစ္ရွင္နရီ)ဆုိတဲ့ စကားကုိ စတင္ၾကား သိခဲ့ရဖူးတယ္။ ဗမာျပည္ကုိ အဂၤလိပ္ နယ္ခ်ဲ႕ဖုိ႔ လာတဲ့အခါ ပထမ မစ္ရွင္နရီေတြ လႊတ္သတဲ့။ ခရစ္ယာန္ သာသနာျပဳ ပုဂၢိဳလ္ေတြေပါ့။ ေနာက္ ဆက္လက္ၿပီး Merchants ေခၚ ကုန္သည္ေတြ လႊတ္တယ္။ ကုန္သည္ေတြရဲ႕ ေနာက္ကမွ Millitary ေခၚ စစ္တပ္က လုိက္လာခဲ့သတဲ့။ စစ္တပ္ ဝင္လာၿပီး တုိက္ခုိက္ သိမ္းပုိက္လုိက္တာေပါ့။ အဲဒီ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းကုိ အတုိေကာက္ “3M” စနစ္တဲ့။ Missionary, Merchant, Millitary ဆုိတဲ့ M သုံးလုံး။ တခ်ဳိ႕ကလဲ စစ္တပ္ကုိ အရင္လႊတ္သတဲ့။ စစ္တပ္ၿပီးမွ ကုန္သည္ေတြဝင္။ အသားက်မွ သာသနာျပဳေတြ ဝင္သတဲ့။ ဗမာ ျပည္မွာေတာ့ သာသနာျပဳေတြ အရင္လာတယ္။
သာသနာျပဳအေၾကာင္းကုိ သင္ျပန္ေတာ့ Judson ေခၚ ယုဒသန္ အေၾကာင္း သင္ရတယ္။ သူက ဗမာျပည္ကုိ ေရာက္တဲ့ သာသနာျပဳထဲမွာ အထင္ရွားဆုံး ပုဂၢိဳလ္ေပါ့။ အေမရိကန္လူမ်ဳိးပါ။ သူက ဗမာစကား၊ ဗမာစာကုိ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ (လူျပန္ေတာ္ ပညာရွိလုိ႔ ေခၚမွ ႀကိဳက္သတဲ့။)ေတြ ဆီက သင္ယူလုိ႔လဲ ၿပီးေရာ၊ ျမန္မာ သဒၵါနဲ႔ ျမန္မာအဘိဓာန္ေတာင္ ျပဳစုေရးသားလုိက္ေသး သတဲ့။ ျမန္မာ-အဂၤလိပ္၊ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ - အဘိဓာန္ႏွစ္မ်ဳိးေတာင္မွ ျပဳစုခဲ့တာပါ။ သူတုိ႔ရဲ႕ ခရစ္ယာန္ သမၼာက်မ္းစာ (Bible)ကုိလဲ ျမန္မာလုိ ျပန္ဆုိလုိက္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဗမာေတြကုိ ခရစ္ယာန္ ဘာသာထဲ ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ခဲ့သတဲ့။
ဗမာျပည္မွာ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာျပဳတာကုိေတာ့ “ေတာင္တန္း သာသနာျပဳ”ဆုိတဲ့ စကားကုိ စတင္ၾကားဖူးပါတယ္။ ခ်င္းေတာင္တန္းမွာ ခ်င္းနဲ႔ နာဂမ်ားကုိ သြားေရာက္ သာသနာျပဳတဲ့ အေၾကာင္း ပါ။ သာသနာျပဳသူကေတာ့ ဦးဥတၱမသာရ ကုိယ္ေတာ္ႀကီးတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ ခက္ခဲ ပင္ပန္းတာလုိ႔ ၾကားရဖူးတယ္။ သာသနာျပဳအဖြဲ႔ရယ္လုိ႔ မရွိဘဲ တပါးတည္း စြန္႔စား အားထုတ္ရတာေၾကာင့္ ပင္ပန္း ခက္ခဲတာ ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ရပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ “ႏုိင္ငံျခား သာသနာျပဳ”ဆုိတာ ၾကားရဖူးျပန္တယ္။ ဆရာေတာ္ ဦးေသ႒ိလတဲ့။ အဂၤလန္က အခုိင္အမာ အစြဲအၿမဲ ရွိေနတဲ့ ခရစ္ယာန္ေတြၾကားမွာ ဗုဒၶတရားေတာ္ကုိ ေဟာၾကား ျဖန္႔ခ်ိရတာပါ။ အဂၤလိပ္လုိ ေကာင္းေကာင္း တတ္ရပါတယ္။ တျခား ကုိးကြယ္ယုံၾကည္မႈေတြကုိလဲ ေကာင္းေကာင္း ေလ့လာသိရွိထားရပါတယ္။ ေလာကဓာတ္ သိပၸံပညာရွင္မ်ား၊ ဒႆန ပညာရွင္မ်ား နဲ႔လဲ ရင္ဆုိင္ေဆြးေႏြးႏုိင္ရပါတယ္။ ဘာသာေျပာင္းၿပီး ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္မလာေတာင္မွ ဗုဒၶဘာသာကို ႏုိင္ငံျခား ပညာရွင္မ်ား အမ်ားအျပား သိရွိသြားေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီဆရာေတာ္ႀကီးကုိ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီး မျဖစ္မီကာလက အိႏၵိယျပည္ ဗုဒၶသာသနာျပဳအဖြဲ႔တဖြဲ႔က ေထာက္ပံ့ၿပီး လႊတ္လုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ျဖစ္ေတာ့ စစ္ေျမျပင္ သူနာျပဳအဖြဲ႔မွာ ကူညီေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖူးတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ အဂၤလန္မွာ အတန္ၾကာေနခဲ့တဲ့ သာသနာျပဳ အေတြ႔အႀကဳံကုိ မွီၿပီး “Essentials of Buddhism”ဆုိတဲ့ စာအုပ္ကေလး တအုပ္ျပဳစုၿပီး ဗုဒၶဘာသာ အေျခခံတရားမ်ားကုိ စုစည္း ျပဳစု ထုတ္ေဝခဲ့ဖူးပါတယ္။
ျပည္ပကုိ ေရာက္လာေတာ့ အေမရိကန္ျပည္မွာ ဗမာလူမ်ဳိးေတြ စုစု စုစု ေရာက္ရွိေနထုိင္တဲ့ ၿမိဳ႕ရြာ ေဒသေတြမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြ ႏွစ္ေက်ာင္း သုံးေက်ာင္းဆုိသလုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘုန္း ေတာ္ႀကီး တခ်ဳိ႕လဲ အဂၤလိပ္စာ မတတ္ဘူး။ တခ်ဳိ႕က သီဟုိဠ္တုိ႔၊ အိႏၵိယတုိ႔က ပါရဂူဘြဲ႔ေတြ ရလာ သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လဲ သြားလုိက္ ျပန္လုိက္နဲ႔ ႂကြေရာက္လာၾကတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ လဲ မျပတ္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဖူးေတြ႔ရသမွ် သံဃာေတာ္မ်ားကုိ သာသနာျပဳ ဆရာေတာ္မ်ားလုိ႔ လြယ္လြယ္ ေခၚလုိက္ၾကပါတယ္။ ေခတၱ ခဏ ႂကြေရာက္လာၾကတဲ့ ဆရာေတာ္ ႀကီးမ်ားကုိလဲ သာသနာျပဳခရီး ႂကြလာတယ္လုိ႔ ေခၚလုိက္ၾကပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ရွိၿပီးသား ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကုိ “ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူၾကျခင္း”သာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။
သာသနာျပဳတယ္ဆုိတာ “ျပဳ”တယ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးပါရွိတဲ့အတြက္ အသစ္ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ျပဳစုျခင္းသေဘာ ပါဝင္ရမယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။ ယုဒသန္ သာသနာျပဳသလုိ၊ ဦးဥတၱမသာရ၊ ဦး ေသ႒ိလတုိ႔ သာသနာျပဳသလုိ ဗုဒၶဘာသာဝင္ မဟုတ္သူမ်ား ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျဖစ္လာေအာင္၊ ဘာသာ တရား မရွိေသးသူမ်ားနဲ႔ နတ္ကုိးကြယ္သူမ်ားကုိ ဘာသာယဥ္ေက်းမႈ ရွိလာေအာင္ ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ ေပးျခင္းမ်ား ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ခုေခတ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုလက္ထက္မွာ ကမၻာေအး ဗုဒၶသာသနာအဖြဲ႕ကုိ စနစ္တက် စီစဥ္ခဲ့ေပမဲ့ ဗုိလ္ေနဝင္း စစ္အစုိးရက အာဏာသိမ္း လုိက္လုိ႔ အတက္ ဇက္ျပတ္ ဆုိသလုိ ျဖစ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ အိႏၵိယမွာ “အိႏၵိယေတာင္ပုိင္း ဗုဒၶဘာသာအဖြဲ႔ (၁၃)ဖြဲ႔ကုိ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးပညာဝံသက တာဝန္ယူ ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ စီစဥ္ထားတယ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုက သေဘာတူၿပီး ေက်ာင္းေထာင္ဖုိ႔ ေငြပုိ႔ လွဴရန္ စီစဥ္ရာမွာလဲ ဗိုလ္ေနဝင္း စစ္တပ္က အာဏာ လုလုိက္လုိ႔ ရပ္သြားခဲ့ရတာပဲ။ ဗိုလ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းၿပီးကတည္းက သာသနာျပဳ လုပ္ငန္းေတြလဲ ပ်က္ရတယ္။ သံဃာေသြးခြဲမႈ၊ သံဃာဆႏၵျပမႈ၊ သံဃာမ်ားကုိ စစ္တပ္က ဖမ္းဆီး ႏွိပ္စက္ ေထာင္ခ်မႈ၊ အစုလုိက္ ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္မႈေတြလဲ ျပဳလုပ္ခဲ့ေတာ့ ႏုိင္ငံျခားကုိ သာသနာျပဳဖုိ႔ ေဝးလုိ႔ ျပည္တြင္းမွာ ေတာင္ သာသနာ မပ်က္ေအာင္ မနည္း လုပ္ၾကရရပါလိမ့္မယ္။ ျပည္သူလူထုက ဆင္းရဲ ငတ္ျပတ္ ေတာ့ သာသနာ စည္ပင္ေရးဟာ မလြယ္ပါဘူး။
“သာဂါရာ အနာဂါရာ စ၊ ဥေဘာ အေညာည နိႆိတာ။
အာရာဓယႏၲိ သဒၶမၼံ၊ ေယာဂေကၡမ မႏုတၱရံ။”
ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားမွာထားခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတရားကုိ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးပညာဝံသထံမွာ တရားနာၾကားရတုိင္း မၾကာခဏ ၾကားရဖူးတာေၾကာင့္ ကူးယူမွတ္သားၿပီး ေဆာင္ပါးေတြမွာ အဆင္သင့္ အခြင့္ႀကဳံတုိင္း ကုိးကား ရည္ညႊန္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဓိပၸါယ္ ဆုိလုိရင္းကေ တာ့ လူမ်ားနဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ားဟာ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ အကူအညီ အေထာက္အပံ့ျပဳၿပီး သာသနာေရး၊ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ ရရွိေရးတရားတုိ႔ကုိ လက္ညီ တက္ညီ ေဆာင္ရြက္သြားရပါမယ္တဲ့။ ျပည္သူဆုိတဲ့ အထဲမွာ စစ္သည္ စစ္သားမ်ားလဲ ပါမွာေပါ့။ (ခရူးဆိတ္ စစ္ပြဲေခတ္ကာလေတြမွာလုိ စစ္တုိက္ လူသတ္ၿပီး သာသနာျပဳလုိ႔ကုိ မရဘူးေပါ့။) ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာကုိ ေမတၱာ အေျခခံနဲ႔ ဆရာ-ဒကာ လက္တြဲ ေဆာင္ရြက္ေရးကုိသာ ဆုိလုိပါတယ္။
သာသနာျပဳ လုပ္ငန္းေတြကုိ ခရစ္ယာန္မ်ားကေတာ့ အဖြဲ႔အစည္း ေနာက္ခံ စနစ္တက် ဖြဲ႔စည္းၿပီး သာသနာျပဳပုဂၢိဳလ္ကုိ စနစ္တက် ေလ့က်င့္ ေမြးျမဴပါတယ္။ တရားေဟာဖုိ႔သာ မဟုတ္ဘဲ အဝတ္အစား၊ ေဆးဝါး ကူညီမႈဟာ သာသနာျပဳသူအတြက္သာမက သာသနာအျပဳခံရမယ့္လူမ်ား အတြက္လဲ ကူညီေထာက္ပံ့ဖုိ႔ လုိမွာပါပဲ။ အဓိက အခ်က္(၂)ခ်က္ ရွိပါတယ္။
(၁) စနစ္တက် ခုိင္မာတဲ့ သာသနာျပဳအဖြဲ႔အစည္း ရွိရမယ္။
(၂) သာသနာျပဳပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ သာသနာျပဳ အဂၤါနဲ႔ ညီေအာင္ ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ သင္တန္း ေပးရပါမယ္။
သာသနာျပဳတာဟာ ရာထူးစည္းစိမ္ လုပ္ငန္း မဟုတ္လုိ႔ အနစ္နာခံႏုိင္သူ၊ စိတ္ရွည္ သည္းခံ ႏုိင္သူမွ ျဖစ္မယ္လုိ႔ သေဘာရပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာ သာသနာျပဳအဖြဲ႔ ရွိသလား ဆုိတာကုိ စုံစမ္းၾကည့္ မိပါတယ္။ “စုံစမ္း”ရတယ္ဆုိကတည္းက ထင္ရွားသိသာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနတာ မျမင္ေတြ႔ရလုိ႔ပဲ ေပါ့။ ရွိေတာ့ ရွိေပမဲ့ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား မရွိဘူးလုိ႔ ၾကားသိေနရပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခား ေရာက္ေနသူမ်ားအဖုိ႔ သာသနာျပဳကိစၥကုိ မၾကာခဏ စဥ္စား မိတတ္ၾကပါတယ္။
တေန႔ေတာ့ ကမၻာ့သာသနာျပဳ ပီနန္းဆရာေတာ္ႀကီးက မဟာသႏၲိသုခ သာသနာျပဳ ေက်ာင္း ေတာ္ႀကီး တည္ေထာင္တယ္ဆုိတာ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားလုိက္ရတာနဲ႔ကုိ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္မိ လုိက္ပါတယ္။ ဒီလုိ ေနတုန္းမွာပဲ ေခတ္ဆုိးႀကီးရဲ႕ လႈိင္းႀကီးေလထန္ အေျခအေနေၾကာင့္ စာေရး ဆရာလဲ ျပည္ပကုိ လြင့္ထြက္သြားခဲ့ရေတာ့ သတင္းအဆက္ျပတ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သာသနာျပဳ ကုိယ္ေတာ္မ်ားဟာ ပထမငယ္၊ ပထမလတ္၊ ပထမႀကီး ေအာင္ရုံ ရုိးရာပညာနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ ဘူးဆုိတာ ဒီေခတ္ဗမာလူမ်ဳိး သာမန္ အရပ္သားမ်ားေတာင္ သေဘာ ေပါက္ႏုိင္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခား သာသနာျပဳဖုိ႔ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဟာ အဂၤလိပ္စာ၊ ျမန္မာစာ ဆရာေတြက ကူညီသင္ၾကား ပုိ႔ခ်ေပးမယ္။ ႏုိင္ငံျခား သြားမယ္ဆုိေတာ့ ကမၻာ့သမုိင္း၊ ဗမာ့သမုိင္းလဲ သိတန္ သေလာက္ သိရမယ့္ အျပင္ ႏုိင္ငံျခားသား ေတြရဲ႕ ကုိးကြယ္ယုံၾကည္မႈေတြကုိလဲ သိသြားရမွာေပါ့။ အေထြေထြ သိပၸံေခၚတဲ့ General Science လဲ သိရမွာေပါ့။ နယူတန္တုိ႔၊ အာခိမိဒိတုိ႔၊ အုိင္းစတုိင္းတုိ႔လုိ ေခတ္သစ္ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးေတြရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိေတြ၊ အဆုိအမိန္႔ေတြေရာေပါ့။ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးပညာဝံသက ကမၻာလွည့္ေနတာဆုိေတာ့ ဒါေတြ အကုန္နားလည္ သိရွိလုိ႔ စီစဥ္တာပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္းတာ လုပ္ရင္ မာရ္နတ္က ဖ်က္ၿမဲပဲ ဆုိသလုိ စစ္အစုိးရတုိ႔၊ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ အရပ္သား အစုိးရတုိ႔နဲ႔ လက္ေအာက္ခံအဖြဲ႔အစည္းမ်ားရဲ႔ ပေယာဂတုိ႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး မဖြင့္ျဖစ္ရုံ မကဘဲ မဟာ သႏၲိသုခ အေဆာက္အဦကုိပါ အသိမ္းခံလုိက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္ပေရာက္ ဗမာေတြလဲ အေဝးကေနၿပီး အံ့ၾသရ၊ ဝမ္းနည္းရပါတယ္။
မဟာသႏၲိသုခ အေဆာက္အဦဆုိတာ သာသနာျပဳ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဖြင့္ဖုိ႔ပါ။ စီးပြားရွာဖုိ႔ မဟုတ္ပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ သာသနာျပဳ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ဆက္လက္ မဖြင့္သလဲ မသိ။ မဖြင့္တတ္၊ မဖြင့္ႏုိင္၊ မဖြင့္ရဲ၊ မဖြင့္လုိတာလား မသိ။ အေဆာက္အဦဆုိတာထက္ သာသနာျပဳဖုိ႔က အေရးႀကီးပါ တယ္။ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီးက ကမၻာႏုိင္ငံေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္မွာ သာသနာျပဳ ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္လုပ္ လွဴတန္းထားတာ မႈိလုိေပါက္ေနပါတယ္။ မဟာသႏၲိသုခလုိ အေဆာက္ အဦတခုအတြက္ ဣေျႏၵ ပ်က္ၿပီး အရပ္ရပ္ “ေနျပည္ေတာ္” ၾကားလုိ႔ မေတာ္ ျဖစ္ရတာ ရွက္စရာပါ။
ဒီလုိ အေဆာက္အဦမ်ဳိး လုိအပ္ရင္ ၁၀ လုံးေလာက္ ေဆာက္ေပးရမလား၊ ပီနန္းဆရာေတာ္ႀကီး ေဆာက္ေပးႏုိင္တယ္ ဆုိတာ ျပည္ပမွာ ဆရာေတာ္ႀကီး ေဆာက္လုပ္လွဴတန္းထားတဲ့ ေက်ာင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆုိတာ ၾကားဖူးနားဝ ဗဟုသုတ ရွိၾကရင္ သိနုိင္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ႏုိင္ငံျခား တုိင္းျပည္ေတြမွာ ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာ၊ တရုတ္စာ စတဲ့ ႏုိင္ငံျခား ဘာသာ စကားတတ္သူ၊ တကၠသုိလ္ ဘြဲ႔ရ ဆရာေတာ္ေတြကုိ ေက်ာင္းအပ္ၿပီး သာသနာေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ သာသနာျပဳမႈတုိ႔ကုိ ေဆာင္ရြက္ ေပးတာပါ။ ဗမာ အစုိးရေရာ၊ ဘယ္ဗုဒၶဘာသာ ႏုိင္ငံအစုိးရမွ ဒါမ်ဳိး မလုပ္ႏုိင္၊ လုပ္ဖူးတယ္လုိ႔လဲ မၾကားဖူးပါ။ အစုိးရကေရာ မဟန အဖြဲ႔ႀကီးကေရာ ဒီလုိ သာသနာျပဳ လုပ္ငန္းႀကီးကုိ စီးပြားၿပိဳင္လဲ မဟုတ္၊ ႏုိင္ငံေရး သိပၸံလဲမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ ကပ်က္ယပ်က္ လုပ္ရသလဲဆုိတာ နားမလည္ႏုိင္ပါ။
ေစတနာမွန္ရွိရင္ လုပ္ဖုိ႔ အႀကံေပးလုိတာက Traditional ေရွးရုိးနည္းနဲ႔ သာသနာျပဳလုိ႔ မရဘူး။ ေခတ္မီ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ၿပီးေတာ့ သာသနာျပဳပါလုိ႔ “ဓမၼာစရိယ သက်သီဟဘြဲ႔ေတြ ရရုံနဲ႔လဲ မျဖစ္ေျမာက္ပါ။ အဂၤလိပ္စာ၊ သမုိင္း၊ ပထဝီ၊ သိပၸံ၊ ဒႆနိက စတဲ့ လူမႈ ဆက္ဆံေရးပညာေတြလဲ သင္ေပးပါလုိ႔ ျပည္တြင္း ျပည္ပ အေတြ႔အႀကဳံ၊ စာေတြ႔ လူေတြ႔ အေတြ႔အႀကဳံမ်ားနဲ႔ အႀကံေပး ေရးသား လုိက္တာပါ။
မင္းက ဘာမုိ႔လဲလုိ႔ မေမးပါနဲ႔၊ ငါဘာမုိ႔လဲလုိ႔သာ ေမးၿပီး လုပ္သင့္တာ လုပ္ဖုိ႔ပါပဲ။
ဗုဒၵသာသနံံ စိရံ တိ႒တု။
နယူးေယာက္