ထက္ေခါင္လင္း (Myanmar Now) - သြားေရးလာေရးအဆင္ေျပတဲ့ ဘရပ္ဆဲလ္ၿမိဳ႕ (ခရီးသြားေဆာင္းပါး)

Image may be NSFW. Clik here to view.

ဘရပ္ဆဲလ္ၿမိဳ႕ရွိ  ဥေရာပေကာ္မရွင္ရံုးခ်ဳပ္ေရွ႕မွာ အမွတ္တရ

ဘရပ္ဆဲလ္ (Myanmar Now)  − ဘယ္လ္ဂ်ီယံႏိုင္ငံ၊ ဘရပ္ဆဲလ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေလဆိပ္ေရာက္လာတာနဲ႔ ပထမဦးဆံုး  စဥ္းစားမိ တာက ျမန္မာႏိုင္ငံလိုပဲ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာကို တကၠစီစီးၿပီး သြားဖို႔ပါပဲ။   ကိုယ္ေရာက္ဖူးတဲ႔ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္ေဒသတြင္း အာရွႏိုင္ငံေတြလိုမဟုတ္ဘဲ   မၾကာေသးခင္ကေရာက္သြားတဲ့ ဘရပ္ဆဲလ္မွာ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ေတြက  ျပင္သစ္ဘာသာနဲ႔ ေရးထားတာဆိုေတာ့ နားမလည္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕တြင္း ခရီးသည္ပို႔ေဆာင္ယာဥ္ေတြကိုလည္း ဘယ္ဟာစီးရမယ္မွန္းမသိ။

ဘရပ္ဆဲလ္ကုိ ေရာက္တာနဲ႔ ေလဆိပ္မွာ အခမဲ့ရတဲ့ အင္တာနက္သံုးၿပီး  လာႀကိဳမယ့္ ျမန္မာမိတ္ေဆြနဲ႔ လွမ္းစကားေျပာ၊ ေလဆိပ္ထဲမွာပဲ သူ႔ကုိ ေစာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘရပ္ဆဲလ္မွာ အငွားယာဥ္သာေခၚမိရင္ က်ပ္ တစ္သိန္းခြဲေလာက္ ကုန္မယ္၊   သူေဌးေတြမွ ကားငွားစီးတာလို႔ ဆုိတယ္။  ရန္ကုန္မွာလို ေလဆိပ္ကထြက္တာနဲ႔ တကၠစီေမာင္းသူေတြ အလုအယက္ေခၚေန တာမ်ဳိး မေတြ႔ရပါဘူး။

● အမ်ားျပည္သူခရီးသြားဝန္ေဆာင္မႈ
ဘရပ္ဆဲလ္မွာ အိမ္ရာမဲ့ေတြကေန လစာေကာင္းသူေတြအထိ သြားလာေရးအတြက္ အဓိကအသံုးျပဳၾကတာက ဘတ္စ္ ကားေတြ၊ ရထားေတြပါပဲ။ ဒီနည္းနဲ႔ ၿမိဳ႕တြင္း ကားသြားလာမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္သလို ျဖစ္သြားမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။    ကားလမ္း ပိတ္ဆို႔မႈ မျဖစ္ေအာင္၊ ကားအမ်ားအျပား အသံုးျပဳရာကေန ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ေလထုညစ္ညမ္းမႈနဲ႔ က်န္းမာေရးျပႆနာေတြ မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ရာလည္း ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။

တစ္လကို ယူရို ၄,ဝဝဝ ေလာက္ ဝင္ေငြရွိသူတစ္ေယာက္ဟာ ကားဝယ္စီးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကားအတြက္ ထပ္ဆင့္တိုး ပြားလာမယ့္ ကုန္က်စရိတ္ေၾကာင့္ ကားဝယ္မစီးၾကတာပါ။ ကားတစ္စီး လမ္းေဘးမွာ တစ္နာရီရပ္နားခ ယူရို ၂ဝ ေလာက္ ကုန္က်မယ္ဆိုေတာ့ တစ္ေနကုန္သာ ကားရပ္ထားမယ္ဆိုရင္ ယူရို ၁ဝဝ နီးပါး ထြက္ပါလိမ့္မယ္။ ၁ ယူရိုကို ျမန္မာေငြ ပ်မ္း မွ် ၁,၄ဝဝ ႏႈန္းနဲ႔တြက္မယ္ဆိုရင္ တစ္ေနကုန္ကားရပ္ခ က်ပ္တစ္သိန္းေက်ာ္ သံုးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကားအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေလာင္စာဆီကို ေနရာအႏွံ႔မွာ ဝယ္ယူႏိုင္ေပမဲ့ ဆီေစ်းက ျမင့္မားပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ လမ္းေပၚမွာ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔ အငွားကား နည္းသြားၿပီးေတာ့ အမ်ားသံုး သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးယာဥ္ေတြပဲ  အသံုးျပဳၾကတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

လွ်ပ္စစ္ရထားနဲ႔ ေျမေအာက္အျမန္ရထားေတြကိုလည္း အစိုးရက ျပည့္စံုေအာင္ ဖန္တီးေပးထားပါတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကိုျဖတ္ ၿပီး လမ္းေၾကာင္း ၆ ေၾကာင္းနဲ႔ ေျမေအာက္ရထား ေျပးဆြဲေပးတယ္။ ၿမိဳ႕ေနလူထု အသံံုးအမ်ားဆံုးကလည္း ေျမေအာက္အျမန္ ရထားပါပဲ။ ရထားလက္မွတ္ခေတြက ေဒသခံေတြရဲ႕ ဝင္ေငြနဲ႔ဆိုရင္ အလြန္ကို သက္သာတဲ့ႏႈန္းထားပါ။

အမ်ားျပည္သူသံုးယာဥ္ေတြအတြက္ လမ္းေၾကာင္းသတ္သတ္မွတ္မွတ္ရွိၿပီး တျခားယာဥ္ေတြက သူတုိ႔ကို ဦးစားေပးရပါ တယ္။ ဒီလမ္းေၾကာင္းမွာ  ယာဥ္မေတာ္တဆမႈတစ္ခုခုျဖစ္လာရင္ တျခားယာဥ္ေတြက အရံႈးပါပဲ။ လူသြားလမ္း၊ စက္ဘီးစီး လမ္းေတြလည္း သတ္သတ္မွတ္မွတ္ထားရွိတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

မီးပိြဳင့္ေတြမွာ လူကူးခ်ိန္၊ ကားသြားခ်ိန္ဆိုၿပီး အခ်က္ျပစနစ္ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ လူကူးမ်ဥ္းၾကားေတြမွာလည္း  ကားေတြ က လမ္းျဖတ္ကူးသူရိွရင္ ဦးစားေပးတ့ဲအေနနဲ႔ ရပ္တန္႔ေပးၾကပါတယ္။

ကိုယ္ပိုင္ကားမစီးၾကတဲ့သူတခ်ိဳ႕လည္း အလုပ္ သြား၊ အလုပ္ျပန္၊ ဟိုနားဒီနားသြားလာမႈေတြမွာ စက္ဘီးအသံုးျပဳၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အစိုးရကိုယ္တိုင္က ေငြေၾကးနဲ႔ အငွားစက္ဘီးေတြထားရွိေပးထားပါတယ္။ အငွားစက္ဘီးအတြက္ ေငြသြင္း ကတ္ရွိတာနဲ႔ နီးစပ္ရာ စက္ဘီးထားတဲ့ေနရာမွာသြားယူၿပီး မိမိသြားလိုရာကိုသြား၊ နီးစပ္ရာ အငွားစက္ဘီးေနရာမွာ ျပန္ထား ဖုိ႔အတြက္ စီစဥ္ထားပါတယ္။

စက္ဘီးကိုအသံုးျပဳတဲ့အတြက္ လူရဲ႕ က်န္းမာေရးအတြက္လည္းေကာင္းသလို စက္ယာဥ္ေတြက ထြက္လာမယ့္ ေလထု ညစ္ညမ္းမႈကို ထိန္းသိမ္းရာလည္းေရာက္တာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ကိုေတာ့ ေတြ႔ရတာ အင္မတန္ နည္းပါးပါတယ္။
ဘရပ္ဆဲလ္မွာ ျမင္ေတြ႔ရတာေတြကို ကားလမ္းပိတ္ဆို႔မႈႀကီးႀကီးမားမားျဖစ္တတ္တဲ့ ရန္ကုန္ရဲ႕အေျခအေနနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ လိုက္ရင္ေတာ့ ရန္ကုန္ရဲ႕စီမံခန္႔ခြဲမႈဟာ ေခတ္ေနာက္က်ေနတာပဲလား၊ နည္းလမ္း သိပါလ်က္နဲ႔ မလုပ္တာလား၊  မစီမံတတ္ တာလား ဆိုတာေတြကိုေတာ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရိွသူေတြကုိယ္တုိင္ပဲ သိပါလိမ့္မယ္။

● ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦမ်ား ထိန္းသိမ္းျခင္း
ဘရပ္ဆဲလ္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ အေဆာက္အဦ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ၁၉ ရာစုနဲ႔ ၁၈ ရာစုဝန္းက်င္က ေဆာက္လုပ္ခဲ့တာပါ။
ယူရိုေသာင္းဂဏန္းေလာက္ရွိတာနဲ႔ အိမ္တစ္လံုး လြယ္လင့္တကူ ဝယ္ယူေနထိုင္လို႔ရေပမယ့္ အိမ္ကိုျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းဖို႔ရာမွာေတာ့ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္လြန္းတာကို ေလ့လာမိပါတယ္။ အိမ္ကို ပိုင္ရွင္စိတ္ႀကိဳက္ ျပင္ဆင္ တည္ေဆာက္လုိ႔ရတယ္ဆိုတာ လံံုးဝမရွိပါဘူး။

အိမ္ရဲ႕ ေရွ႕မ်က္ႏွာစာ၊ ေနာက္ဘက္က ဒီဇိုင္းပံုစံေတြကို လံုးဝျပဳျပင္ခြင့္၊ ၿဖိဳဖ်က္ခြင့္မရိွဘဲ အိမ္အတြင္းခန္းေတြကိုသာ စိတ္ႀကိဳက္ ျပဳျပင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္လာဖို႔အတြက္လည္း အစိုးရကိုယ္တိုင္က ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ ထိန္းသိမ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဥပေဒေတြ ျပ႒ာန္းထားပါတယ္ တဲ့။

အိမ္တစ္လံုးကို ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ေတာ္အကဲျဖတ္ဌာန အဆင့္ဆင့္ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရရိွမွ လုပ္လုိ႔ရသလို အရည္အေသြးပိုင္းကိုလည္း အဆင့္ဆင့္ အကဲျဖတ္ၿပီးေတာ့မွသာ အတည္ျပဳတဲ့အတြက္ ၁၈ ရာစုလက္က်န္ အိမ္ေတြဟာ ကေန႔အထိ ေရွးမူမပ်က္ဘဲနဲ႔ ခိုင္ခန္႔ ထည္ဝါစြာ တည္ရွိေနတာလို႔ ဆုိပါတယ္။

ၿမိဳ႕တြင္း ခံုးေက်ာ္တံတားေတြ  ေဆာက္လုပ္တာ အင္မတန္ နည္းပါးၿပီး ဒီအေဆာက္အဦေတြ ရွိတဲ့ေနရာက ကားလမ္း၊ လွ်ပ္စစ္ရထားလမ္းေတြကို တုန္ခါမႈနည္းေအာင္ စီမံထားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ေရွးေဟာင္းအိမ္ေတြရဲ႕ ျမင္ကြင္းကို မကြယ္ေစေအာင္လုိ႔ အဲဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ အထပ္ျမင့္ ဘယ္အေဆာက္အဦ တည္ေဆာက္ခြင့္ မေပးထားပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာရွိေနတဲ့ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ အိမ္ေတြကို ေရွးမူမပ်က္ထိန္းသိမ္းေရးအပိုင္း ဘယ္ေလာက္အားနည္းေန တယ္ဆိုတာ ဒီကိုေရာက္ေတာ့မွ ပိုၿပီး သတိျပဳမိပါတယ္။

ေခတ္အဆက္ဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားရဲ႕ ေဖာက္ျပန္မႈေတြ၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈ စနစ္တက်မရွိ၊ ေငြရွိရင္ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ခြင့္ရွိခဲ့တဲ့၊ ထိန္းသိမ္းရေကာင္းမွန္းမသိတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္လက္ရာေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဆံုးရံႈးပ်က္စီး ခဲ့ရပါၿပီလဲ။

ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနသူတခ်ိဳ႕ကိုလည္းေတြ႔ရပါတယ္။  အိမ္ရာမဲ့သူေတြအတြက္ အစိုးရကိုယ္တိုင္က ေနထိုင္စရာ အ ေဆာက္အဦေတြ တည္ေဆာက္ေပးထားပါတယ္။

အေဆာက္အဦ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ နံရံေတြမွာ ေဆးလိပ္ဖင္စီခံထည့္တဲ့ခြက္ကို ကပ္ထားၾကပါတယ္။ လမ္းေပၚမွာ စီးကရက္အစီခံေတြ လႊင့္ပစ္ထားတာျမင္ရေတာ့ သူတို႔ႏိုင္ငံသားေတြလည္း အမိႈက္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ စည္းကမ္းလိုက္နာမႈေတာ့ အားနည္းတယ္လုိိ႔ ယူဆရပါမယ္။ အမိႈက္အမ်ိဳးအစားအလိုက္ ပစ္ဖို႔ အမိႈက္ပံုး အမ်ဳိးမ်ဳိး ခဲြထားပါတယ္။
 
သတင္းသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ၿမိဳ႕၊ ရြာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ခရီးထြက္ဖူးသူျဖစ္ေတာ့ အခုလို တုိးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ၿမိဳ႕ျပတည္ေဆာက္မႈေတြ၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈေတြကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခါ တိုင္းျပည္ကို ဦး ေဆာင္မယ့္သူေတြရဲ႕ စီမံမႈက လူထုရဲ႕ေနထိုင္စားေသာက္မႈ၊ သြားေရးလာေရးကအစ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြအထိပါ ဘယ္ ေလာက္အထိ သက္ေရာက္မႈရွိတယ္ဆိုတာ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံသာ အဲဒီလိုတိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္ေနမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တိုးတက္ေအာင္လုပ္ႏိုင္မယ့္သူေတြသာ လူမွန္ေနရာ မွန္ ေရာက္ေနမယ္ဆိုရင္ ျပည္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ရႊင္ရမလဲဆိုတာကို ေတြးရင္းနဲ႔ အျပန္ခရီးတ ေလွ်ာက္လံုး သက္ျပင္းအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်မိေလရဲ႕။      ။