 |
| Photo - Yan Naung (Botahtaung) (moemaka) |
ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး) - အဖြားႏွင့္ အတူ ေစ်းသြားျခင္း
(မိုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၂၆၊ ၂၀၁၆
အဖြားဆိုတာက အေမရဲ႕ အေမ ျဖစ္ပါတယ္။ အဖြားအေၾကာင္းကို “အဖြားေျပာေသာ ပုံျပင္” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးတေစာင္မွာ တစြန္းတစ ထည့္ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဖြားက က်ေနာ့္တို႔ သိတတ္စအရြယ္ေလာက္မွာ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အဖြားက သူ႔နယ္မွာပဲ သူ႔ရပ္ေဆြ ရပ္မ်ိဳးေတြ၊ သားေတြ သမီးေတြ၊ ေျမးေတြနဲ႔ ေနရတာ သေဘာက်ပုံပါ။ နီးစပ္ရာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေတြကိုလည္း စက္ေလွနဲ႔ အလည္အပတ္သြားဖို႔ ၀န္မေလးတတ္ပါဘူး။ သာေရးနာေရး လက္မေႏွးတတ္သူပါ။ သန္တုန္းျမန္တုန္းမွာ အဘနဲ႔ အတူတူ သြားရင္သြား၊ သူတေယာက္ထဲလည္း သြားရင္ သြားတတ္သူပါ။ ျပန္လာရင္ ထိုထိုရြာေတြက အမ်ိဳးေတြ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ တနင့္တပိုးပါပဲ။
အဖြားကို သူ႔သားေတြ သမီးေတြျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ အေမ၊ အေဒၚနဲ႔ ဦးေလးေတြက အမလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ဒါဆို ဘယ္သူ႔ကို အေမလို႔ ေခၚတုန္းလို႔ ေမးၾကည့္တဲ့အခါ အဖြားရဲ႕ အေမ၊ သူတို႔ အဖြားေတာ္သူကိုမွ အေမလို႔ ေခၚၾကပါသတဲ့။
အဖြားက သမီးႀကီး မိသားစုရွိရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို လာလည္ခဲပါတယ္။ အဲ လာလည္ၿပီဆိုရင္လည္း တလေလာက္ပဲ ေနတတ္ၿပီး သူေနထိုင္ရာ တိုးျမစ္နားက နယ္ၿမိဳ႕ေလးဆီကို ျပန္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီအခါ က်ေနာ္တို႔က ေနာက္တတ္ပါတယ္။ အဖြားက အဘကို စိတ္မခ်လို႔ထင္တယ္လို႔ ေျပာတဲ့အခါ ဒီကေလးေတြလို႔ အံၾကိတ္ၾကိမ္းေမာင္းတတ္ပါတယ္။
အဖြားက ဟင္းခ်က္အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ သူ႔ခ်က္တဲ့လက္ရာကို အေမက အေတာ္မီိပါတယ္၊ အေမ့ထက္ ဟင္းခ်က္ေကာင္းသြားသူက က်ေနာ့္တ၀မ္းကြဲအမျဖစ္သူပါ။ သူတို႔က အဖိုး အဖြားနဲ႔ အတူ နယ္ျမိဳ႕မွာပဲ အတူတူေနၾကတဲ့အတြက္ ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္ မီးဖိုေခ်ာင္ကိစၥမွာ အဖြားကို သူက ကူညီရပါတယ္။ ၀မ္းကြဲအမက ဟင္းခ်က္ပုံ ဟင္းခ်က္နည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း အဖြားဆီက ဆရာစားမခ်န္ ရခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ ငါးေျပမဟင္းကို ကန္စြန္းရြက္အုပ္ခ်က္ထားတဲ့ အဖြားရဲ႕လက္ရာ လယ္သူမခ်က္ဆိုရင္ ထမင္းႏွစ္ပန္းကန္ သုံးပန္းကန္ဆိုတာ ဗိုက္ထဲကို ေလွ်ာကနဲပါပဲ။
အဖြားက ရန္ကုန္ကို လာလည္တဲ့အခါမွာလည္း ဟင္းခ်က္တာကို တာ၀န္ယူသူပါ။ အမပဲခ်က္ပါမယ္၊ ညဥ္းလည္း ေတာက္ေလွ်ာက္ခ်က္ျပဳတ္ေနတာ၊ ေအးေအးေနပါေအ လို႔ အေမ့ကို နားနားေနေနေနခိုင္းၿပီး သူပဲ ခ်က္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပဳတ္သူဟာ ဟင္းစားကိုလည္း ကို္ယ္တိုင္ သြား၀ယ္ရတာကိုပဲ ႏွစ္သက္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဖြားက နီးရာေစ်းကို လွဳပ္တုပ္ လွဳပ္တုပ္နဲ႔ သြားပါတယ္။ လွဳပ္တုပ္ လွဳပ္တုပ္လို႔ ေျပာရတာက အဖြားက အသက္နည္းနည္းရလာတဲ့အခါ ဒူးနာပါတယ္၊ ေညာင္းတာ ညာတာ ရွိပါတယ္။ အဖြားကို နင္းေပး ႏွိပ္ေပး အပူထုတ္ေပးဖူးပါတယ္။ အဖြားဆီက မုန္႔ဖိုးရခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္။ အေမတို႔ အမလို႔ ေခၚတဲ့ အဖြား ေစ်းသြားတဲ့အခါ လုိက္ပါၿပီး ေစ်း၀ယ္ျခင္းဆြဲရသူကလည္း က်ေနာ္ ေက်ာ္ေမာင္ေပါ႔ခင္ဗ်ာ။
စစျခင္း တရက္မွာ၊ အဲဒီ တရက္ဆိုတာက အဖြား သေဘာၤနဲ႔ ရန္ကုန္ေရာက္လာၿပီး ေနာက္တေန႔မနက္မွာ၊ အဖြားက ေစာေစာစီးစီး ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အ၀တ္အစားေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္ၿပီးတဲ့အခါ ေစ်းျခင္းဆြဲၿပီး ေစ်းသြားမယ္ ျပင္ပါေလေရာ။ သားေက်ာ္ေရ အဖြားနဲ႔ လိုက္သြားလိုက္လို႔ အေမက ေျပာတဲ့အခါ ဟုတ္ကဲ့ဆိုၿပီး အဖြားကို လက္တြဲၿပီး ေစ်းကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ေစ်းနဲ႔ အိမ္နဲ႔က က်ေနာ္တို႔ ကေလးႏွဳန္းနဲ႔ဆို ၾကာလွ ဆယ္မိနစ္ေပါ႔။ အဖြားနဲ႔သြားတဲ့အခါ ႏွစ္ဆမက ၾကာပါတယ္။ ဒါက ေစ်းအ၀ အေရာက္ကိုပဲ ေျပာတာပါ။
အဖြားမွာ ေစ်း၀ယ္တဲ့စနစ္တခုရွိတာ အဖြား ေစ်း၀ယ္တဲ့အခါ ေနာက္လိုက္ျခင္းဆြဲလုပ္ရင္းနဲ႔ သတိျပဳမိပါတယ္။ အဲဒါက ဘာလည္းဆိုေတာ့ သူက ေစ်းတန္း စေတြ႔တာနဲ႔ စ၀ယ္တာပါပဲ။ သားငါးေစ်းတန္းက ေစ်းၾကီးရဲ႕ အဆုံးဖက္နားေလာက္မွာ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ့္အေတြးက သားငါးက အဓိက၊ ေစ်းအဆုံးမွာလည္း ရွိတယ္၊ အဲဒီကို အရင္သြား၊အဆုံးကေနမွ တျဖည္းျဖည္းေစ်းအ၀င္ဖက္ ထြက္လာတာမွာ ၀ယ္ခ်င္တာေတြ အဲဒီက်မွ ၀ယ္။ အဖြားနဲ႔ ေစ်းစလိုက္တဲ့ေန႔မွာပဲ ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္ ေနာင္ဂ်ိန္ပါပဲ။ အဖြားေနာက္မွ၀ယ္၊ ျပန္လာမွ၀ယ္မယ္ဆိုရင္၊ ဒီကေလး မသိဘဲနဲ႔၊ ျပန္လာရင္ ဒီဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ သစ္သီး၀လံေတြ တို႔စရာေတြက ကုန္သြားေလာက္ၿပီ၊ မေကာင္းတာေတြပဲ က်န္ခဲ့မယ္တဲ့။
အဲဒီေတာ့ ေစ်းကို စ၀င္ကတည္းက ဟိုဆိုင္ေတြ႔ ဒါလည္း လတ္လိုက္တာ၊ သမီးစားဖို႔ ၀ယ္သြားမွ၊ ဒီဆိုင္ေတြ႔ ဒါေလးဆို ေကာင္ေလးၾကိဳက္မွာပဲ၊ အဲ ေျပာရဦးမယ္၊ ေကာင္ေလးဆိုတာ က်ေနာ့္အေဖကို ေခၚတာ၊ ဒါေတြက ငါ႔ေျမးေတြ စားဖို႔နဲ႔ ၊ ေစ်းတန္းကလည္း ဘယ္ဖက္ ညာဖက္မွာ ဗန္းေလးေတြ အခင္းေလးေတြနဲ႔ ခ်ေရာင္းေနတဲ့ေခတ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဖြားက ဆိုင္တဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ရင္ ေျမးေရ ခဏဆိုၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္၊ သူ႔စိတ္ၾကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ကာ ေစ်းဆစ္ ေငြေခ်၊ ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ကယူလာတဲ့ ေစ်း၀ယ္ျခင္းထဲ ထည့္ပါတယ္။ ကဲ ေျမးေရ ဆြဲ ဆိုတာနဲ႔ ေျမးေက်ာ္ေမာင္လည္း ဆြဲရပါတယ္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရာမွ ထဖို႔ျပင္တဲ့ အဖြားကိုလည္း လက္တဖက္နဲ႔ ထူရပါေသးတယ္။
သားငါးတန္း မေရာက္ခင္မွာပဲ ေစ်းျခင္းက အေတာ္စုံေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ျခင္းဆြဲကလည္း ဘယ္ေညာင္းရင္ ညာဖက္နဲ႔ဆြဲ၊ ညာေညာင္းရင္ ဘယ္ တလွည့္စီ မႏိုင္မနင္းဆြဲလို႔။ သားငါးတန္းကထြက္၊ ပန္းသည္ေတြဆီေရာက္တဲ့အခါ ဘုရားကပ္ဖို႔ ပန္းေတြ ၀ယ္ပါတယ္။ အဲဒီ ပန္းစည္းေတြကို အဖြားက သယ္ပါတယ္။ ေစ်းကေန ျပန္ထြက္တဲ့အခါမွာလည္း သူ႔စိတ္ထဲ ၀ယ္ခ်င္တာေတြ႔ရင္ ေျမးေရ ပန္းေတြက အပြင့္ေတြ လက္နဲ႔ မထိေစနဲ႔ ေရာ့ကိုင္ထားလို႔ လွမ္းေပးရင္း ေစ်း၀ယ္ျပန္ပါတယ္။
အိမ္ေပၚေရာက္တဲ့အခါ ျခင္းဆြဲေက်ာ္ေမာင္လည္း လက္ေမာင္းေတြ အေတာ္ေညာင္းေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ အဖြားေစ်းသြားမယ္ ဆိုေတာ့လည္း ေက်ာ္ေမာင္ဆိုတဲ့ ေျမးက မညည္းမညဴ ေစ်းျခင္းလုိက္ပါဆြဲေပးေလ့ရွိပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ အဖြားက ရိုးရိုး အဖြားမဟုတ္ပါ၊ ေခတ္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္၀င္စ ေျမးကို လြယ္လြယ္ေလးပဲ မက္လုံးေလးေပးၿပီး စည္းရုံးႏုိင္ခဲ့သူပါ။
အဲဒါက ေစ်းကေန ျပန္အထြက္မွာ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္တို႔၊ ေျပာင္းဖူးမီးဖုတ္တို႔၊ မုန္႔ဆီေၾကာ္တို႔၊ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီးတို႔ အစရွိတဲ့ မုန္႔ပဲသေရစာ အေရာင္းဆိုင္ေတြကေန ေျမးေက်ာ္ေမာင္ ၾကိဳက္ရာ သေရစာတခုထက္မကကို ၀ယ္စားခြင့္ေပးထားတာပါပဲ။
ေျမးေက်ာ္ေမာင္ကလည္း အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ဘယ္အိမ္သားကိုမွ ေပးမေကၽြးပါဘူး။ စားခ်င္ရင္ အဖြားေနာက္က ေစ်းျခင္းလိုက္ဆြဲၾကေလလို႔ ခပ္တင္းတင္း ေျပာရင္း ၀ယ္လာတဲ့ မုန္႔ကို ျမိန္ရည္ရွက္ရည္ တျဖဲႏွစ္ျဖဲဆြဲပါေတာ့တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ အဖြား ရန္ကုန္ကေန နယ္ျမိဳ႕ကို မျပန္မခ်င္း ေစ်းျခင္းဆြဲတာ၀န္ကို ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာသူျဖစ္ပါေၾကာင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ သတိရစရာအေနနဲ႔ ေရးသားလိုက္ရပါတယ္။
အဖြားရဲ႕ ေျမးေရ ဘာစားဦးမလည္းလို႔ မုန္႔ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္တုိင္း ေမးတဲ့ အသံေလးကို အခုထိ ၾကားေယာင္ေနမိပါေၾကာင္း။ ။
ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး) (ခ) ေျမးေက်ာ္ေမာင္
စာၾကြင္း ။ ။ ရသစာေပႏြယ္ေသာ ကိုယ္ေတြ႔ေဆာင္းပါးလည္းျဖစ္၊ အဖြားအတြက္ အမွတ္တရလည္းျဖစ္တဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ိဳး ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။