ဘဂ်မ္းတင္ျမန္မာျပန္သည္ - ေလခြၽန္သံ
cherry Leaves and the Whistler by Osamu Dazai
cherry Leaves and the Whistler by Osamu Dazai
(မုိးမခ) ဇူလိုင္ ၇၊ ၂၀၁၅
က်မ ယၡဳလို အသက္အတန္ငယ္ရလာေသာအခါ ခ်ယ္ရီရြက္ေတြ ပိန္းပိန္းထၿပီး အပြင့္ေတြ ၿဖိဳးေျပာက္ျပဴစအခ်ိန္ကို သတိရ လာမိသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္က ျဖစ္သည္။ အေဖရွိေသးသည္။ က်မတို႔မိသားစု (ေခၚမည့္သာေခၚရသည္) တြင္ အေဖ၊ ညီမ ေလးႏွင့္ က်မတို႔သံုးေယာက္သာရွိသည္။ အေမက ဆယ့္သံုးႏွစ္သမီးအရြယ္ လြန္ခဲ့ေသာခုႏွစ္နွစ္ခန္႔ကပင္ ဆံုးခဲ့ေလၿပီ။ က်မတို႔မိသားစုသည္ မီနီစီရင္စုမွ ခံတပ္ၿမိဳ႕ကေလး၏ ဆင္ေျခဖံုးရက္ကြက္မွာ ေနၾကသည္။ ဂ်ပန္ပင္လယ္ႏွင့္နီးၿပီး လူဦးေရ နွစ္ေသာင္းေက်ာ္သာရွိေသာ ၿမိဳ႕ကေလးေပါ႔။ က်မအသက္ ဆယ္႔ရွစ္ႏွစ္ ညီမေလးအသက္ ဆယ္႔ေျခာက္ႏွစ္တြင္ အေဖက အဲဒီမွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းအုပ္ရာထူးကို ရခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား အိမ္ခန္းမရႏိုင္သျဖင့္ ေတာင္ေျခအနီး ဝတ္ေက်ာင္းေျမေပၚ၌ ေဆာက္ထားေသာ အိမ္အဖီကေလးနွစ္ခန္းကို ငွားခဲ့ရသည္။ အေဖ မာဆု အလယ္ တန္းေက်ာင္းကို မေျပာင္းမွီအထိကို ထိုအိမ္မွာပင္ ေျခာက္ႏွစ္ၾကာေနခဲ့ၾကရသည္။ မာဆုသို႔ေျပာင္းၿပီး က်မအသက္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနွစ္ ေဆာင္းရာသီအထိ အိမ္ေထာင္မျပဳရေသး။ ထိုေခတ္ကာလ မိန္းမသားတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ အတန္ငယ္ ဟိုင္းေနၿပီေပါ႔။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အမိမဲ့ခဲ့ရ၊ ဖခင္က ေက်ာင္းလုပ္ငန္းေတြထဲ ေခါင္းျမႇဳပ္ထားရသျဖင့္ က်မမွာ ေလာက ေရးရာေတြကို ေကာင္းစြာမပြန္းတီးခဲ့ရ။ က်မမရွိလွ်င္ အိမ္မႈကစၥေတြ လစ္ဟင္းေလ်ာ့ရဲကုန္မွာ က်မသိသည္။ ေနာက္ၿပီး က်မကို ကမ္းလွမ္းသူေတြရွိသည့္တိုင္ မိသားစုကိုစြန္႔ပစ္ရမည္မို႔ ဘယ္သူ႔ၾကင္ေဖာ္မွ ျဖစ္လိုစိတ္မရွိ။ ညီမေလးသာ က်န္း က်န္းမာမာဆိုပါက ဘာမဆို က်မစိတ္တိုင္းက် လုပ္ႏိုင္ေပမည္။ သို္႔ေသာ္ ညီမေလးက က်မလိုမဟုတ္။ ဆံပင္ေကာင္းေကာင္း၊ ရုပ္လွလွ၊ ညဏ္ထက္ထက္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ခႏၶာကို္ယ္က ခ်ဴခ်ဴခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနသည္။ အေဖ ခံတပ္ၿမိဳ႕၌ အလုပ္လက္ခံၿပီး ဒုတိယႏွစ္ ေႏြဦးေပါက္၊ က်မအသက္ နွစ္ဆယ္၊ သူမအသက္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္မွာပင္ ဆံုးသြားေတာ့ သည္။ ယၡဳေျပာျပမည္က သူမမဆံုးမွီျဖစ္ခဲ့ေသာ ဇာက္လမ္းတိုကေလးသာ ျဖစ္ပါသည္။
ညီမေလးမွာ ျဗဳန္းကနဲေသသြားႏိုင္သည့္ ေက်ာက္ကပ္တီဗီေရာဂါ စြဲကပ္ေနသည္။ ေဆးစစ္မၾကည့္မွီကပင္ သူ႔ေက်ာက္ကပ္ ႏွစ္ဘက္စလံုးမွာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ပ်က္စီးေနပါၿပီ။ ဆရာဝန္က ရက္တစ္ရာအတြင္းေသႏိုင္ေၾကာင္း အေဖ႔ကို အခိုင္အမာေျပာ လိုက္သည္။ ဆရာဝန္လည္း ဘာမွမတက္ႏိုင္ေတာ့။ က်မတို႔လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့။ တလျပည့္ေအာင္ အသာ ေလးေစာင့္ေန၊ ေနာက္ထပ္တလျပည့္ေအာင္ထပ္ေစာင့္ႏွင့္ပင္ ရက္တစ္ရာျပည့္ဖို႔ နီးကပ္လာေတာ့သည္။ ညီမေလးကေတာ့ ေသဘို႔နီးနီးလာေၾကာင္း မသိရွာ။ ေန႔ေရာညပါ အိပ္ယာထဲ ေခြေနရလင့္ကစား လူေကာင္းပကတိနွင့္မျခား သီခ်င္းေလး ညည္းလိုက္၊ ဟာသေလး ေႏွာလိုက္ႏွင့္ က်မျပဳသ မွ် ဒူခံေနပါသည္။ ညီမေလးအသက္ရွင္ဘို႔ ရက္သံုးဆယ္ေလးဆယ္မွ်သာ က်န္ေတာ့သည္ဟူေသာ အေတြးက က်မတစ္ကိုယ္လံုးကို အပ္ႏွင့္ဆြသလို ခံစားေနရသည္။ ႐ူးမတတ္လည္း ျဖစ္ရသည္။ မတ္၊ ေအပရယ္၊ ေမ .... အင္း ... ေမလလယ္ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ထိုေန႔ကို က်မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ႔မည္မဟုတ္။
ျမက္ခင္းေတြ ေတာင္တန္းမွာ စိမ္းလဲ့ေရာင္သန္းေနၿပီ။ အေႏြးဓာက္ကလည္း ကဲေနၿပီ။ က်မ ျမက္ခင္းလမ္းကေလးကို ေလွ်ာက္မိလွ်င္ ေနေရာင္ေအာက္၌ ေတာက္ပလြန္းသည့္ စိမ္းသစ္ေရာင္က က်မမ်က္ေစ႔ကို စူးလာသည္။ က်မက မ်က္ႏွာ လႊဲပစ္ၿပီး အေတြးထဲနစ္ေနမိသည္။ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး လက္တဖက္ကို လည္စီးပုဝါထဲ သြင္းထားလိုက္သည္။ က်မအေတြး ေတြက နာက်င္လြန္း၊ ေျခာက္ျခားလြန္းသျဖင့္ အသက္ပင္ မနဲ႐ွဴရသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ က်မေျခဖဝါးေအာက္မွ ေႏြဦး ေျမျပင္မွာ ကတိမ္းကပါးျဖစ္လာ၏။ ဝုန္းကနဲအသံႀကီး၊ အျခားကမာၻမွအသံမ်ိဳး။ တသိမ့္သိမ့္ေပမယ့္ ျပင္းထန္လိုက္ပါဘိ။ အဝီစိမွ ပတ္မႀကီးႏွက္လိုက္သလိုမ်ိဳး။ ပံုမွန္ဒလစပ္အသံေတြ။ ဤေၾကာက္ခမန္းလိလိအသံေတြမွာ ဘာမွန္းမသိရ။ က်မ စိတ္ကို မနဲတင္းထားရသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေတာင့္ေနေအာင္ ရပ္ေနရသည္။ မေတာင့္ႏိုင္သည့္ အဆံုး ပူပန္ေအာ္ ဟစ္ကာ ျမက္ခင္းေပၚပံုလဲက်ၿပီး ငိုလိုက္မိေတာ့သည္။
ေနာက္မွ က်မသိရသည္မွာ ဤထူးျခားေၾကာက္မတ္ဖြယ္ရာအသံႀကီးမွာ စစ္သေဘၤာမွ အျမႇာက္သံမ်ားျဖစ္သည္။ ေရ ေၾကာင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တိုဂိုဦးစီး၍ ရုရွား ဘဲလ္တစ္စစ္သေဘၤာမ်ားကို ပစ္ခပ္ႏွစ္ျမႇဳပ္လိုက္ျခင္းသာတည္း။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ တစ္ခ်ိန္တည္းတိုက္ဆိုင္ေနသည္ကို သိႏိုင္ၾကပါသည္။ ေရတပ္မေတာ္ေန႔လည္း ထိုအခ်ိန္တဝိုက္ေလာက္မွာပင္ မဟုတ္ပါ လား။
ပင္လယ္ႏွင့္နီးေနေသာ ခံတပ္ၿမိဳ႕ထဲမွ လူေတြမွာလည္း အေျမႇာက္သံဒလစပ္ေၾကာင့္ ေသမတတ္ေၾကာက္ဒူးတုပ္ခဲ့ၾကရပါဘိ။ သို္႔ေသာ္ က်မကေတာ့ ဘာမွမ သိခဲ့။ ညီမေလးအတြက္သာ ေသြးပ်က္မတတ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အဝီစီမွ ပတ္မႀကီး ႏွက္သံဟုထင္ၿပီး ျမက္ခင္းေပၚမွာ အၾကာႀကီးထိုင္ကာ ငိုေနမိသည္။ ေမာ္လို႔ေတာင္ မ ၾကည့္ရဲခဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေနမဝင္လုေသးခင္မွာပင္ ေသျခင္းတံခါးဝဆီမွ ထ၍ လမ္းေလွ်ာက္လာႏိုင္ေတာ့သည္။ ဝတ္ေက်ာင္းဆီ ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညီမေလးက က်မကိုေခၚေနသည္။ အခုေတာ့ သူ႔ချမာ ပိန္ခ်ပ္ခ်ိနဲ႔ေနၿပီး ၾကာၾကာခံမည့္ပံုမရွိေၾကာင္း သိသာလွသည္။ သူသည္ က်မကို စိတ္ထင္တိုင္း ခိုင္းပစ္ခ်င္ပံုလည္း မရွိေတာ့။ အလိုလိုက္လည္း ခံခ်င္ပံုမရေတာ့။ ထို႔ ေၾကာင့္ပင္ က်မမွာ ပို၍ ပို၍ ရင္နာမိေတာ့သည္။
“ဒီစာ-ဘယ္တုန္းက ရတာလဲ” ဟု သူေမးလိုက္သည္။
ေမးခြန္းစလိုက္သည္ႏွင့္ က်မရင္ထဲ စူးမ်က္သြားၿပီး မ်က္ႏွာလည္း ပူထူသြားသည္။
“ဒီစာ- ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနတာလဲ” သူက ေမးရိုးေမးစဥ္အတိုင္းဘဲ သာမန္ကာ လွ်ံကာ ေမးေနျပန္သည္။
“ခုေလးတင္။ ညည္းအိပ္ေနတုန္းကေပါ႔။ ညည္းက အိပ္ရင္းျပံဳးေနတယ္။ ငါ ညည္းေခါင္းဦးေဘးမွာ ခ်ထားခဲ့တာ။ ညည္းမသိ လိုက္ဘူးမို႔လား” က်မက ဟန္မပ်က္ ရွင္းျပလိုက္သည္။
“ဟင့္အင္း- က်မမသိဘူး”
ေမွာင္ရိပ္ပ်ိဳးေနၿပီမို႔ အခန္းထဲမွ မႈန္ဝါးဝါးအလင္းထဲတြင္ သူ႔မအျပံဳးက ေဖ်ာ႔ေတာ့လွပေနသည္။
“က်မ ဖတ္ၿပီးပါၿပီ။ ဂြက်လိုက္တာ။ အဲဒီလူကို က်မမသိဘူး”
အို- ညည္းမသိဘူး ဟုတ္လားဟု က်မေတြးလိုက္မိေသးသည္။ စာေပးလိုက္သူကို က်မသိသည္။ နာမည္က အမ္တီ။ သူ ယ္သူဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ လူကိုေတာ့မေတြ႕ဘူးပါ။ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးရက္ေျခာက္ရက္ခန္႔က ညီမေလးအဝတ္ ဗီရိုကိုရွင္းေတာ့ အHဆြဲတခုေအာက္တြင္ ဝွတ္ထားေသာ ဖဲႀကိဳးအစိမ္းႏွင့္စည္းထားသည့္ စာထုပ္ႀကီးတထုပ္ကို ေတြ႔ရသည္။ က်မက မသင့္ေတာ္မွန္းသိလွ်က္ႏွင့္ ဖဲႀကိဳးကိုေျဖၿပီး စာေတြကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ စာအေစာင္ သံုးဆယ္ခန္႔ရွိမည္။ အမ္တီဆီကခ်ည္း ျဖစ္သည္။ စာအိတ္ေပၚမွာေတာ့ နာမည္ေရးမထား။ စာအားလံုး သူ႔လက္မွတ္ထိုးထားသည္။ စာအိတ္ ေပၚမွာ ညီမေလး၏ အေပါင္းအသင္းမေလးေတြ နာမည္ေတြကို ေရးထားသည္။ ညီမေလးသည္ လူတေယာက္ႏွင့္ ဤမွ်ထိ စာေပးစာယူလုပ္ေနသည္ကို အေဖေရာ က်မေရာ တစက္မွ် မရိပ္မိခဲ့ၾက။
အမ္တီသည္ အကြက္ေစ့ေစ့လုပ္တတ္သူျဖစ္ေၾကာင္း သံသယျဖစ္ဖြယ္မရွိ။ ညီမေလး၏ သူငယ္ခ်င္းမနာမည္ေတြ ေမး ထားၿပီး ပိပိရိရိ စာေရးဆက္သြယ္ႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။ က်ိဳးေၾကာင္းဆက္ၾကည့္မွ လူငယ္ေတြ အတင့္ရဲၾကပံုကို သေဘာေပါက္ ကာ က်မကိုယ္က်မ အံ႔ၾသမိေလသည္။ အေဖသာသိသြားခဲ့ေသာ္ က်မတို႔ဘယ္ေလာက္ထိ အေနရၾကပ္မည္ကို ေတြးမိ၍ ရင္ထဲဒိတ္ခနဲျဖစ္သြားမိေသးသည္။ ေပးလိုက္သည့္စာေတြအတိုင္း အစီအစဥ္မပ်က္ က်မဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ နည္းနည္း ေတာ့ မူးေနာက္ျပာေဝသြားသည္။ ကေလးတေယာက္လို ရိုးစင္းေသာစကားလံုးေတြေၾကာင့္လည္း ခဏခဏ အသံထြက္ ရယ္လိုက္မိေသးသည္။ က်မအတြက္ေတာ့ က်ယ္ေျပာေသာကမာၻသစ္ႀကီးတခု လမ္းပြင့္သြားသလို ျဖစ္သြားေခ်ၿပီ။
က်မမွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း မိန္းမပ်ိဳတေယာက္၏ ေတာင္ေတာင္အီအီအေတြးေတြကို စကားလံုးေဖာေဖာ သီသီျဖင့္ မေဖာ္ျပတတ္ေသးသည္ကို သိလိုက္ရပါၿပီ။ က်မသည္ စာအေစာင္သံုးဆယ္ေက်ာ္ကို ေတာင္က်ေရစီးသလိုု ဒလေဟာ ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုးေရာက္လာေသာစာကို ေနာက္ဆံုးမွဖတ္ၾကည့္မိေသာအခါ က်မမွာ ထခုန္မိ လိုက္ေတာ့သည္။ မိုးႀကိဳးပစ္ခံလိုက္ရသလို ကတုန္ကယင္ ကေယာင္ေျခာက္ျခားျဖင့္ ရယ္ပစ္လိုက္မိသည္။ ညီမေလး၏ အခ်စ္ စိတ္ကူးမွာ သာမာန္စိတ္ကူယဥ္ရံုမွ် သက္သက္မဟုတ္ေတာ့။ ေအာ႔ႏွလံုးနာစရာအထိ ရင့္ေနေလၿပီေကာ။
က်မက စာတစ္ေစာင္ျခင္းကို မီးရိႈ႕ပစ္လိုက္သည္။ တြက္ဆၾကည့္ေတာ့ အမ္တီမွာ က်မတို႔ၿမိဳ႕ရွိ ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါး ကဗ်ာဆရာ တေယာက္ျဖစ္သည္။ ညီမေလးမွာ ေရာဂါရွိမွန္း သူသိလိုက္ေသာအခါ ညီမေလးကို စြန္႔ပစ္ဖို႔ မယံု႔မရဲ ျဖစ္ေနဟန္ရွိသည္။ ေနာက္ဆံုးစာကေတာ့ ပက္စက္လြန္းၿပီး လက္တန္းခ်ေရးလိုက္ပံုရသည္။ သူ႔အေျခအေနေၾကာင့္ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ ေမ႔ပစ္သင့္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေလခ်ိဳေသြးထားသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ စာေရးတာ မေတြ႕ရေတာ့။
က်မေတြ႔သိသမွ်ေတြကိုသာ မသိက်ိဳးကြၽံျပဳထားလိုက္ပါက ညီမေလးသည္ မွဲ႔တေပါက္မထင္ အပ်ိဳစင္ကေလးအျဖစ္ ရာ သက္ပန္ေနသြားႏိုင္မည္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ သိသူတေယာက္ေတာ့ ရွိေနဦးမည္ဟုေတြးမိတိုင္း က်မမွာ ရင္နာရျပန္ေတာ့ သည္။ သို႔ေသာ္ အျဖစ္မွန္ကို သိၿပီးၿပီမို႔ ညီမေလးအေပၚ ပို၍ ဂရုဏာသက္ မိလာသည္။ က်မမွာ ပက္စက္ေသာအေတြးမ်ားျဖင့္ အသဲထဲ တေျမ႕ေျမ႕လိႈက္ဆူလာသည္။ မြန္းၾကပ္ခံစားလာရသည္။ အရြယ္ေရာက္ေသာမိန္းမသားမ်ိဳးသာ နားလည္ ႏိုင္ေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အရွင္လတ္လတ္ ငရဲကို တေယာက္တည္း က်ိတ္မွိတ္ခံစားေနရ၏။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ဒီေဝဒနာ မ်ိဳးကို က်မတစ္ေယာက္တည္းခံစားရသည္ ေတာ့ မဟုတ္ပါေခ်။
“ဒါကိုဖတ္ၾကည့္စမ္းပါဦး။ က်မကေတာ့ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အေထြအထူးမေတြးမိဘူး” ဟု ညီမေလးကေျပာသည္။ ထိုတဒဂ္၌ ဟန္မပ်က္ ဟန္တမင္လုပ္ေနၿပီး က်မကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ပံုလည္း ရွိသည္။
“ညည္း တကယ္ေျပာေနတာလား” ဟု က်မက ခပ္ဖြဖြေမးလိုက္သည္။ စာကိုလွမ္းယူလိုက္ေတာ့ က်မလက္ေခ်ာင္းေတြက တံုယင္ေန၏။ စာထဲေရးထားတာေတြကို ဖြင့္မဖတ္ဘဲ က်မသိေနပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ မသိဟန္ဘဲေဆာင္ေနရသည္။ စာလံုးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာမၾကည့္ေတာ့ဘဲ အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ဖတ္ျပလိုက္သည္။
ဒီေန႔ေတာ့ ကိုယ္႔ကို ခြင့္လြတ္ပါလို႔ ေတာင္းပန္ရေတာ့မွာဘဲ။ ကိုယ္ ဒီစာကိုမေရးခင္မွာ အေတာ္ေလး မယံု႔မရဲျဖစ္ရတယ္။ ကိုယ္ဟာ ခ်ိဳ႕ငဲ့ၿပီး အစြမ္းအစမရွိတဲ႔ လူတေယာက္ပါ။ မင္းအေပၚ ဘာမွလဲ ကူညီပံ႔ပိုးမေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ မင္းကိုေပးႏိုင္တာဆို လို႔ စကားလံုးေတြဘဲရွိခဲ့တယ္။ စကားလံုးေတြကလည္း မုသားလံုးဝမဖတ္ေပမယ့္ ေတာင္စဥ္ေရမရေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ေမတၱာ ကလြဲလို႔ ဘာမွမအပ္ႏွင္းႏိုင္ခဲ့လို႔ အစြမ္းအစမရွိတဲ႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္လည္း ရြံ႕မုန္းစျပဳလာပါၿပီ။ ဒါေတြေတြးမိတိုင္း ရင္ထဲမွာ နာ က်င္လာရလို႔ ဒို႔ေတြလမ္းခြဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါၿပီ။ မင္းကလည္း ကံေခ၊ ကိုယ္႔မွာလည္း အသဲနင္႔ေအာင္ခ်စ္ေပမယ့္ နီးစပ္ ဖို႔က ခက္ေနတယ္။ မင္းသေဘာေပါက္ပါတယ္ေနာ္။ ကိုယ္က ခြင့္လႊတ္ေပးဘို႔ပဲေတာင္းဆိုေနတယ္လို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ ကိုယ္ဟာ လုပ္သင့္တာလုပ္လိုက္တယ္လို႔ဘဲ ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မွားခဲ့ၿပီ။ အခုေတာ့ ကိုယ္မွားတာလည္း ကိုယ္သိ လိုက္ၿပီ။ ကိုယ္႔ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ ကိုယ္႔ရဲ႕ ပင္ရင္းစိတ္မွာေတာ့ ကိုယ္ဟာမင္းအတြက္ စံျပလူတေယာက္ဘဲ ျဖစ္ခ်င္ တယ္။ ကိုယ္တို႔က အထီးက်န္ၿပီး အရွိန္အဝါမရွိသူေတြပါကြာ။ ဒီစာကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ႐ုိး႐ုိးသားသားေရးလိုက္လို႔ မင္း မေက်နပ္ဘူးဆိုရင္လည္း ကိုယ္႔အဖို႔ေတာ့ ရင္ထဲေပါ႔သြားမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။ ကိုယ္ကသာ မင္းကို ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္တာေတြ အပ္ႏွင္းႏိုင္ရင္ေတာ့ ဘာျပႆနာမွ မရွိဘူးေပါ႔။ ကိုယ္ကမင္းကို ေတာရိုင္းပန္းပြင့္ ဝါတာတာေလးတပြင့္ တေလကလြဲလို႔ ဘာမ်ားအပ္ႏွင္းႏိုင္ခဲ့လို႔လဲကြာ။ ကိုယ္ေတာ့ မရွက္မေၾကာက္ဘဲ ေရးလိုက္ရေတာ့တာဘဲ။ လူတေယာက္ အေနနဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာမို႔ အရဲစြန္႔ၿပီး လုပ္လိုက္ရတာပါ။ ကိုယ္ မင္းနဲ႔ေဝးရာ မေျပးသာပါဘူး။ မင္းကို ခ်စ္တယ္ေလ။ ေန႔စဥ္မျပတ္ မင္းအတြက္ ကဗ်ာစပ္မယ္။ မင္းဆီပို႔မယ္။ ေနာက္ၿပီး မင္းတို႔ၿခံအျပင္မွရပ္ၿပီး ေလခြၽန္ မယ္။ မနက္ျဖန္ညေန ေျခာက္နာရီဆိုရင္ ကိုယ္အဲဒီမွာရွိမယ္။ “စစ္သေဘၤာ ခ်ီတတ္ပြဲ” ကို ေလခြၽန္လိုက္မယ္။ ကိုယ္ ေလခြၽန္ေကာင္းတာ မင္းသိပါတယ္။ ဒါ မင္းအတြက္ မခက္မခဲ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တဲ႔ အနိမ္႔ဆံုးအလုပ္ပါ။ မင္း ကိုယ္႔ကို မရယ္ရဘူးေနာ္။ အို မဟုတ္ဘူး။ ရယ္လိုက္ ရယ္လိုက္။ မင္းေပ်ာ္ပါေစ။ ဘုရားသခင္ဟာ ဒို႔ကို တစ္ေနရာရာ က ေစာင္႔ၾကည့္ေနတာ ေသခ်ာပါ တယ္။ ဒါကို ကိုယ္ယံုတယ္။ မင္းေရာကိုယ္ေရာဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ကေလးေတြဘဲ ဥစၥာ။ ဒို႔ေတြ ခ်စ္ခင္ေပါင္းသင္းဘို႔ ေသခ်ာပါတယ္။
ဒီႏွစ္မက္မြန္
ပြင့္ဖူးခ်ိန္
ေစာင့္လွ်က္ေစာင့္ကာ ေစာင့္ကာသာ
ၾကားဘူးဒါက အပြင့္ျဖဴျဖဴေဖြး။
ဒီအပြင့္ေတြကေတာ့ ခရမ္းရင့္အေသြး။
ကိုယ္ေလ႔လာေနရတာေတြ ေကာင္းပါတယ္။ အားလံုးလည္း အဆင္ေျပပါတယ္။ မနက္ျဖန္ေနာ္ ...။
အမ္တီ
“အမလက္ခ်က္မွန္း က်မသိပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္။ အမ ဒီစာကိုေရးလိုက္တာမို႔လား” ဟု ညီမေလးက ဖြင့္ ေမးလိုက္သည္။
က်မမွာ ရွက္လြန္းသျဖင့္ ကိုယ္႔ဆံပင္ကိုယ္ ေဆာင့္ဆြဲၿပီး စာရြက္ကိုလည္း အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ဆုပ္ၿဖဲပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။ စိတ္ပ်က္ဆိုေသာ စကားလံုးကိုသာ ေတြးမိသည္။ ညီမေလးခံစားေနရတာ မၾကည့္ရက္သျဖင့္ အမ္တီ၏လက္ေရးကို အတု ခိုးကာ ခံစားခ်က္မိမိ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္အပါအဝင္ စာတစ္ေစာင္ေရးဘို႔ ေန႔တိုင္းၾကံေနမိသည္။ ညီမေလးဆံုးသြားသည့္ အခ်ိန္အထိ ေန႔တိုင္းေျခာက္နာရီထိုးလွ်င္ ဝင္းထရံအျပင္ဘက္သြားၿပီး ေလခြၽန္သံေပးဘို႔ပါ ရည္ရြယ္ထားခဲ့သည္။
ညာတာပါေတး ခပ္ညံ့ညံ့ကဗ်ာေလးလည္း သြားပါၿပီ။ စိတ္တျခားလူတျခား ေၾကာင္စီစီျဖစ္ေန၍ ဘာမွ ခြန္းတုန္႔မျပန္ႏိုင္ေတာ့။
“ကဲပါ စိတ္ပူမေနပါနဲ႔ေတာ့” ညီမေလးက တည္ၿငိမ္ေအးေဆးၿပီး အလွဆံုးႏွင့္ အသိမ္ေမႊ႕ဆံုးၿပံဳးကာ စကားဆိုလိုက္၏။ ဖဲႀကိဳးအစိမ္းနဲ႔ စည္းထားတဲ႔စာေတြကို အမဖတ္ၿပီးၿပီမို႔လား။ အဲဒါေတြ အဲဒါေတြက တကယ္မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တႏွစ္ ေလာက္ကတည္းက ဗုန္းဗုန္းလဲေနရတဲ႔ က်မဟာ အထီးက်န္ျဖစ္ေနရတာ အမသိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ အဲဒီစာေတြ က်မဘာသာ ေရးၿပီး က်မဆီ က်မ ျပန္ေပးေနရတာေပါ႔။ က်မကို ႐ူးလိုက္တာလို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔ေနာ္။ က်မ နာမက်န္းျဖစ္မွ ငယ္ရြယ္မႈရဲ႕ တန္ဖိုးကို ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္လာခဲ့တယ္။ ကိုယ္႔ဆီကိုယ္ စာေရးေပးရတာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ႔အလုပ္ဆိုတာ က်မသိပါတယ္။ ရြံ႕ဖို႔လည္းေကာင္း၊ အ႐ူးထတာလည္း ဟုတ္ပါ့။ ႏို႔ေပမယ့္ က်မဟာ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ မိတ္ေကာင္းတ ေယာက္နဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရဲရဲတင္းတင္း ဆက္ဆံတဲ့အခြင့္ေရးေလးတခုေတာ့ ရခ်င္တယ္။ က်မလို တေယာက္ေယာက္က အားပါးတရ ေပြ႕ဖက္တာခံခ်င္တယ္။ က်မမွာ ခ်စ္သူမရွိတာတခုဘဲ။ ေယာက်္ားသားတေယာက္နဲ႔ စကားေတာင္ လက္ဆံု မက်ဘူးဘူး။ ကိုယ္႔အသိုင္းအဝိုင္းကမဟုတ္တဲ့ တစိ္မ္းေယာက်္ားကို ေျပာတာေနာ္။ အမလည္း အဲဒီလိုဘဲမို႔လား။ ဒါ က်မတို႔ အမွားဘဲ။ အေတြးလြန္ေနၾကတာပဲ။ အို ေသရမွာကို က်မမုန္းတယ္။ က်မလက္၊ က်မ လက္ေခ်ာင္းထိပ္၊ က်မဆံပင္ ေတြ၊ က်မ မေသခ်င္ဘူး။ မေသခ်င္ဘူး။
က်မ ဝမ္းနည္းသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္သည္။ ရွက္သည္။ ခံစားခ်က္ေတြ ေထြျပားဖိတ္လွ်ံေန၍ ဘာမွန္းပင္မသိ ေတာ့။ ညီမေလးကိုသာ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ေပြ႔ဖက္ကာ ပါးခ်င္းကပ္ထားလိုက္မိၿပီး မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ေဝ့လာ သည္။
ထိုစဥ္ “စစ္သေဘၤာ ခ်ီတတ္ပြဲ” ေလခြၽန္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ တိုးညႇင္းညင္သာေသာ္လည္း ၾကားေယာင္ေနမိျခင္းေတာ မဟုတ္။ ညီမေလးလည္း ၾကားလိုက္သည္။ ညီမေလးက ေခါင္းေထာင္ၿပီး နားစြင့္လိုက္၏။ က်မက နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလို- ေျခာက္နာရီထိုးေနပါေပါ႔လား။ အမယ္မရေသာ စိုးရြံ႕မႈကႀကီးစိုးလာ၍ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ မထတမ္းထိုင္ကာ တ ေယာက္ကိုတေယာက္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားလိုက္ၾကသည္။ ေလခြၽန္သံကေတာ့ အမွန္စစ္စစ္ျဖစ္၏။ ျခံထဲရွိ ခ်ယ္ရီပင္ေတြမွျဖစ္သည္။
ဘုရားသခင္လက္ခ်က္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါၿပီ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ က်မက ခိုင္ခိုင္မာမာ ယံုၾကည္လိုက္ေတာ့သည္။ ေနာက္ သံုး ရက္အၾကာ၌ ညီမေလး ဆံုးသြားသည္။ ညီမေလးဇာတ္သိမ္းပံုက တိုးတိတ္ညင္သာၿပီး ေကာက္ကာငင္ကာရွိလွသျဖင့္ ဆရာဝန္ကပင္ လ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္အျဖစ္ ျမင္ေန၏။ က်မကေတာ့ မအံ့ၾသပါ။ အရာအာလံုးမွာ ဘုရားသခင္ဆႏၵအတိုင္း သာဟု ယံုၾကည္ပါသည္။
အခုေတာ့ က်မသည္ ရွက္ဖြယ္လိလိေတြ တေဖ်ာေဖ်ာ၊ အတၱေတြ တေသာေသာႏွင့္ မိန္းမသားရင္႔မႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ ေနပါၿပီ။ စြဲလမ္းယံု ၾကည္မႈေတြမွာလည္း အရင္ကလို မထက္သန္ေတာ့ပါ။ ေလခြၽန္သံေပးလိုက္တာ အေဖမ်ားျဖစ္ေနမလားဟု က်မေတြးလိုက္ပါေသးသည္။ ထိုေန႔ကအေဖသည္ ေက်ာင္းမွေစာေစာျပန္ခဲ့ၿပီး က်မတို႔ ေျပာေနတာေတြကို တဖက္ခန္းမွ ရပ္၍ နားေထာင္ေနလိမ့္မည္။ ဂရုဏာသက္လာ၍ ဤအၾကံအဖန္ေလးကို ၾကံမိေကာင္းၾကံေပလိမ့္မည္။ အေဖ႔လို စည္း ေစာင့္ၿပီး တည္ၾကည္သူတေယာက္က တသက္တခါဆိုသလိုု သတိလက္လြတ္လုပ္မိတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒါက တခါတရံ က်မေတြးမိတာပဲ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ မဟုတ္ေသး။ ေတြးရခက္လွပါဘိ။ အေဖသာရွိေနေသးလွ်င္ က်မ ေမးၾကည့္လို႔ ရႏိုင္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အေဖဆံုးသည္မွာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ မဟုတ္ေသး။ ဒါ ဘုရားသခင္လက္ခ်က္ျဖစ္မွာဘဲ ေသ ခ်ာေနေတာ့သည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မကိုယ္က်မ စိတ္သက္သာေအာင္ ဒီလိုဘဲယံုပစ္လိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ က်မမွာ အရြယ္ရလာသည္ႏွင့္ အမွ် ေလာကီဆႏၵေတြ၊ ေထြလာ ေကလာေတြ ဗလေပြ ရြလာေန၏။ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ မေကာင္းေၾကာင္းလည္း က်မသိသည္။ သို႔ေသာ္ က်မယံုၾကည္မႈေတြမွာ တခ်ိန္ကလိုေတာ့ ထက္သန္ျခင္း မရွိပါေလၿပီ။
ဘဂ်မ္းတင္
၅ ၊ ၂ ၊ ၁၀
cherry Leaves and the Whistler by Osamu Dazai
ဟာဇာကူရ တို မာေတကိ (ဂ်ပန္မူ)
အဂၤလိပ္- ဂ်ပန္- ညႇိၿပီး ျမန္မာလိုျပန္ေရးသည္။