 |
| စာေရးသူနဲ႔ မိုးမခက စာအုပ္မ်ား ျပန္ေတြ႔ၾကစဥ္ |
ထင္ေအာင္ - ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ က်န္းမာေရး
(မိုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၂၈၊ ၂၀၁၆
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္ငယ္က က်န္းမာေရးမွာ အလြန္ခ်ဴခ်ာတယ္လို ့အေမကေျပာဘူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ရန္ကုန္အေရွ့ပိုင္း ေသာ္မဆင္ လမ္းမွာ ရိွတဲ့ ေသာ္မဆင္ေဆးရံုမွာ ေမြးခဲ့ပါတယ္။ ေမြးကာစက အလြန္ဝၿဖိဳးၿပီး ျဖဴျဖဴတုတ္တုတ္ႀကီးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္အဖိုးျဖစ္သူက ဖိုးတုတ္ျဖဴႀကီး လို ့ခ်စ္စႏိုးေခၚရာကေန ဖိုးတုတ္- တုတ္တုတ္ စသျဖင့္ အမ်ိဳးေတြက အဆင္ေျပသလို ေခၚလာၾကပါတယ္။ ဒီဝဝတုတ္တုတ္ ေကာင္ကေလးဟာ ဘယ္အရြယ္ကစ ဆရာဝန္ျပရသလဲဆိုတာကို အေမကို မေမးထားလိုက္မိလို ့ အတိအက် မသိရပါ။ မွတ္မိတဲ့အရြယ္ မွာေတာ့ ေမာင္ဂိုမာရီလမ္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္း) ေပၚက ေဒါက္တာေမာင္ႀကီးေဆးခန္းကို သြားသြားျပရတာကို သတိရမိပါတယ္။ ေဆးခန္းက ေဆးခန္းအမည္ ဆိုင္းဘုတ္ မရိွသလို ေဒါက္တာဘယ္သူ ဘာဘဲြ ့ ရထားသည္ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတာင္ မရိွပါဘူး။ သူအိမ္မွာ လာျပတဲ့သူေတြကို ကုေပးတာပါ။ ဆိုက္ကားသမားကို ေဒါက္တာေမာင္ႀကီးလို ့ေျပာလိုက္ရင္ ဆိုက္ကားဆရာက ေဆးခန္းထဲအထိ တဲြပို ့ေပးတဲ့ ေခတ္ကာလပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အိမ္မွာေတာ့ အဘိုးဘိုက္နာလဲ ေဒါက္တာေမာင္ႀကီးဆီ သြားသလို အဘြားေခ်ာင္းဆိုးလဲ ဒီေဆးခန္းကိုပဲ ေျပးၾကပါတယ္။
ေဆးခန္းစမ္းသပ္ခက ေစ်းႀကီးလို ့လား၊ လူရင္းေတြသာ လာၾကလို ့လား မသိပါဘူး။ လူေတာ္ေတာ္နဲတဲ့ ေဆးခန္းျဖစ္ပါတယ္။ လူသာနဲတယ္၊ ေဒါက္တာေမာင္ႀကီး ထြက္အလာကို ေစာင့္ရတာက အင္မတန္ၾကာပါတယ္။ ေဆးခန္းထဲဝင္သြားတာနဲ ့သူနာျပဳဆရာမက အဖ်ား တိုင္းပါေတာ့တယ္။ ျပီးမွ ဆရာဝန္ႀကီးက နားၾကပ္ေအးစက္စက္ႀကီးနဲ ့ ဘိုက္ကို ေလွ်ာက္ေထာက္ပါေတာ့တယ္။ ထိုအခ်ိန္မွာ သူနာျပဳဆရာမက ေလးေထာင့္စတီးအိုးထဲမွာ ထဲ့ျပဳတ္ထားတဲ့ ေဆးထိုးအပ္ရယ္၊ ေဆးထိုးႁပြန္ရယ္ကိုယူကာ ေဆးပုလင္းထဲကို မိုးေရထိုးသြင္းၿပီး ထိုးေဆး ေဖၚပါေတာ့တယ္။ ေဒါက္တာေမာင္ႀကီးက လူနာတင္ပါးကို ေဆးထိုးေပးပါတယ္။ ေဆးထိုးထားတဲ့ေနရာကို လက္နဲ႔ ေဆးေၾကေအာင္ အၾကာ ႀကီး ေခ်ေပးရပါတယ္။ မေခ်ရင္ ေဆးထိုးတဲ့ေနရာမွာ အဖုႀကီး ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ အဖုကို ထပ္ခဲြစိပ္ရတဲ့အလုပ္က ပိုလာျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဆးထိုးခံၿပီးရင္ တင္ပါးကို လက္ဖမိုးေလးႏွင့္ အားရပါးရေခ်ရမယ္ဆိုတာကို လူနာတိုင္းက သိေနၾကပါၿပီ။ ထိုးေဆးက ပင္နယ္စလင္ထိုးေဆးပါ။ အဲဒီေခတ္က အစြမ္းဆံုးေဆးျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္သာ ပင္နယ္စလင္ေဆးနဲ ့ကုသခြင့္ရခဲ့ရင္ အသက္ဆံုးရံႈး မွာ မဟုတ္ဘူးလို ့လူႀကီးေတြ ေျပာတာကို ၾကားခဲ့မိပါတယ္။ ေဆးထိုးၿပီးတဲ့လူနာကို ေသာက္ေဆးေပးပါတယ္။ ကေလးေဆးကေတာ့ အရည္ ေပးတာမ်ားပါတယ္။ အခုေခတ္အေခၚဆိုရင္ စပ္ေဆးေတြနဲ ့ အလားတူပါတယ္။ ေဆးက အရည္ဆိုရင္ ပုလင္းေလးေတြနဲ ့ ထဲ့ေပးပါတယ္။ လူႀကီးေတြအတြက္ ေဆးလံုးေတြကိုေတာ့ စကၠဴအိတ္ကေလးမွာ ထဲ့ေပးပါတယ္။ ေဆးကို ေဆးခန္းေနာက္က ေဆးစပ္ခန္းမွာ ေဆးစပ္သမား (ကြန္ေပါင္ဓာ) က ထုတ္ေပးပါတယ္။ တေန ့ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေသာက္ လက္ဖက္ရည္ဇြန္းနဲ ့ဘယ္ႏွစ္ဇြန္းေသာက္ ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ လိုက္ မွတ္ထားရပါတယ္။ ေဆးမွားေသာက္မိရင္ ေသတတ္တယ္လို ့ အသိက ရိွေနၾကပါတယ္။ အဘိုးဘိုက္နာတာေရာ ၊ အဘြားေခ်ာင္းဆိုး တာေရာ၊ ဘာေရာဂါျဖစ္ျဖစ္ ပင္နယ္စနင္ကေတာ့ ထိုးရပါတယ္။ ဆရာဝန္က ေရာဂါျမန္ျမန္ေပ်ာက္ေအာင္ ေဆးထိုးေပးသလို လူနာေတြက လဲ ေဆးထိုးလိုက္ေတာ့မွ ေရာဂါသက္သာသြားတယ္လို႔ ထင္ေနၾကပါတယ္။ တခါတေလေတာ့လဲ ဒီဇူဇာေဆးဆိုင္က ေဆးကို ဝယ္ေသာက္ခိုင္း တတ္ပါတယ္။
ပုဇြန္ေတာင္ ပန္းၿခံလမ္းမွာ ကေလးကုဆရာဝန္ ရိွပါတယ္။ ေဒါက္တာဆူဗီးပါ။ ကေလးဆရာဝန္လို ့သာေခၚၾကပါတယ္။ ကေလးေဆးခန္း ဆိုေတာ့ ကေလးေတြ တရံုးရံုးနဲ ့ေပါ့။ ေဆးခန္းဝမွာေတာ့ ကေလးေတြသေဘာက်တဲ့ အရုပ္သည္ေတြက တန္းစီေနပါတယ္။ လူနာက မ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိႏၵိယႏြယ္ဘြားတေယာက္ေရွ႔က ခ်ထားတဲ့ စာအုပ္ရွည္ႀကီးထဲမွာ မွတ္ပံုတင္ရပါတယ္။ သူနာျပဳဆရာမတေယာက္က အဖ်ားလာတိုင္းပါတယ္။ ခဏေလာက္ ထိုင္ေစာင့္ရပါတယ္။ ကိုယ္နံမည္ေခၚမွ ေဆးခန္းထဲကို ဝင္ရပါတယ္။ အခန္းထဲေရာက္တာနဲ ့စမ္းသပ္တဲ့ ကုတင္ေပၚကို တက္အိပ္ခိုင္းပါတယ္။ ဆရာဝန္မ်က္ႏွာတင္းေနတာကို ေတြ ့လိုက္တာနဲ ့ ေခၽြးေတြျပန္ ကာ အဖ်ားတဝက္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားေလာက္ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း နားၾကပ္နဲ ့ဟိုေထာက္ ဒီေထာက္ လုပ္ေတာ့တာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့မွ ေရာဂါအမည္ကို ေျပာၿပီး ေဆးထိုးပါေတာ့တယ္။ သူနာျပဳဆရာမကလဲ စမ္းၿပီးတာနဲ ့ေဆးထိုးေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ ေဖာ္မ်ဴလာကို သိေနၿပီနဲ ့ တူပါတယ္။ သူအဆင့္အတိုင္း ေသာက္ေဆးယူ ပိုက္ဆံရွင္း၊ အိမ္ျပန္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္သြားသလဲ မသိပါဘူး၊ အိမ္မွာ အဖ်ားအင္မတန္ ႀကီးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေဒါက္တာဆူဗီးေဆးခန္းေရာက္တာနဲ ့အဖ်ားမရိွသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဆးခန္းသြားေလာက္ေအာင္ ဖ်ားတာ နာတာေတြ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ လူကလဲ ေမ်ာက္ရံႈးေအာင္ ေဆာ့တတ္လာၿပီေလ။ ေသာ္မဆင္လမ္းနဲ ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လမ္းေထာင့္မွာ ပုဇြန္ေတာင္ၿမိဳ ့နယ္ ေဒသႏၲရက်န္းမာေရးေဆးေပးခန္း ရိွပါတယ္။ အခမဲ့ကုသေပးတဲ့ ေဆးခန္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေဆးခန္းေရွ ့မွာ သြားေဆာ့ေလ့ ရိွပါတယ္။ ဆရာဝန္မႀကီးက "မင္း ညီညီသား မဟုတ္လား၊ လာခဲ့စမ္း"ဆိုကာ ေဆးခန္းထဲ ေခၚသြားပါတယ္။ အားေဆးေတြထိုး၊ စားေဆးေတြ ေပးၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တပတ္တခါ ေဆးလာထိုးဘို ့ မွာ လိုက္ပါေသးတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ ဆရာဝန္္မႀကီးက ဆရာႀကီးေဒါက္တာေမာင္ျဖဴး၏ ဇနီး ေဒါက္တာမာရီျဖဴး ျဖစ္ေနတာ သိရပါတယ္။ အဲဒီအရြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အေတာ္ပိန္ပါၿပီ။ အေဆာ့မက္ၿပီး အစားနဲ သြားတယ္ထင္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ အားေဆးထိုးေပးခ်င္စိတ္ျဖစ္ သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ အပတ္စဥ္ မိုရီရာမင္ အားေဆး ထိုးေပးသလို၊ အားေဆးေတြလဲ တစ္ပတ္စာ ေပးပါတယ္။ ဆရာမႀကီး ေျပာင္းသြားေတာ့ ေဒါက္တာခ်ိဳႏြယ္ဦးက ၿမိဳ ့နယ္ေဒသႏၲရေဆးေပးခန္းကို ေျပာင္းလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို အပတ္တိုင္း ေဆးဆက္ထိုးေပး ေနပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္က ေဒသႏၲရေဆးေပးခန္းေတြမွာ ဆရာဝန္၊ ဆရာမ၊ ဝန္ထမ္းအင္အား အျပည့္ရိွသလို ေဆးဝါးကလဲ အလံုအေလာက္ ရိွေနပါတယ္။ ေတာ္ရံု ပိုက္ဆံရိွသူမ်ားေတာင္ မလာၾကပါ။ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ဦးက က်မ္းမာေရးအေျခအေန ေကာင္းမြန္ေသးတာကို သတိထား မိလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်မွသာ ေဆးရံုေတြက ဆရာဝန္ မလံုေလာက္၊ ေဆးဝါး မျပည့္မစံုေတြ ျဖစ္လာတာပါ။
၁၉၇၁ခုႏွစ္မွာ အူေရာင္ငန္းဖ်ားေရာဂါ ျဖစ္ပါတယ္။ မႏၲေလးေဆးရံုႀကီးက ဖ်ားနာေဆာင္မွာ တက္ ကုသရပါတယ္။ တာဝန္ခံဆရာဝန္ႀကီးက ေဒါက္တာထြန္းသင္ပါ။ ဆရာႀကီးက ေဆးတံခဲကာ လူနာေတြကို လိုက္ၾကည့္ပါတယ္။ သေဘာလဲ အင္မတန္ေကာင္း၊ ပညာလဲအင္မတန္ ေတာ္တဲ့ဆရာႀကီးပါ။ တခ်ိန္တည္းမွာ ကၽြန္ေတာ္အမကလဲ ဒီေရာဂါနဲ ့ပဲ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္မွာ တက္ေနရပါတယ္။ ေပးတဲ့ေဆးေတြက အဲဒီ ေခတ္ကာလက အေကာင္းဆံုးေဆးေတြပါ။ လူတန္းစား ခဲြျခားမႈ လံုးဝမရိွပဲ တေျပးညီ ကုသေပးတဲ့ကာလပါ။ ဆိုရွယ္လစ္ ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ စ ကားသံုးေတာ့မဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ အေျခခံဥပေဒမူၾကမ္း ေရးဆဲြေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆးရံုေတြမွာ ခံုတန္းရွည္ေတြေပၚမွာ လူနာအိပ္ရတာ စ ျဖစ္လာပါၿပီ။ ျပည္သူက်န္းမာေရးအတြက္ အားထားစရာ တခုတည္းေသာ ေဆးရံုႀကီးျဖစ္ေနလို႔လဲ လူနာေတြ မ်ားေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်န္းမာလိုက္တာ ေဒါင္ေဒါင္ကို ျမည္ ေနပါတယ္။ ဒါေတာင္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မ်ားေဆးရံုမွာ အားေဆးသြားေတာင္းတာ လုပ္မိပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ရထိုက္တဲ့အခြင့္အေရး ယူရမယ္ဆိုၿပီး အေပ်ာ္ သြားေတာင္းၾကတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ခႏၶာကိုယ္မွာ မေကာင္းတာက သြားေလးေတြပါ။ ဂရုတစိုက္ သြားတိုက္ ပလုတ္က်င္းလုပ္ေပမဲ့ ခဏခဏပိုးစားၿပီး နာတတ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ထဲက ဆူးေလဘုရားလမ္းေပၚက ေဒါက္တာႀကီးျမင့္ သြားေဆးခန္းကို မၾကာခဏ သြားျပရပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်တို ့ရဲ ့ဝန္ထမ္း ျဖစ္ခဲ့လို႔လား မသိပါဘူး၊ ဟန္ပန္ အလြန္မ်ားပါတယ္။ သြားႏုတ္ကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ၿပီးတာေတာင္ ဆရာလက္ေဆးေနတာကို အၾကာႀကီး ေစာင့္ရပါေသးတယ္။ လူနာကေတာ့ ခံုေပၚေရာက္ကထဲ ေၾကာက္ေသး ပါခ်င္သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဆရာက ေရေဆးထားတဲ့ လက္ကို ေျခာက္ေအာင္သုတ္ရင္း အေမနဲ ့အလာပ သလာပ စကားေျပာေနပါေသးတယ္။ အမ်ိဳးေတာ္လို ့ေဆြမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကတာပါ။ ၿပီးမွ ပါးစပ္ဟခိုင္းၿပီး ကိရိယာအစုံနဲ ့ ပါးစပ္ထဲ ဟိုႏိုက္ ဒီႏိုက္လုပ္ပါေတာ့တယ္။ ေသာက္ေဆးေပးၿပီး ဘယ္ေန ့ျပန္လာျပဆိုကာ ရက္ခ်ိန္း ေပးပါတယ္။ ခ်ိန္းတဲ့ေန ့က်မွ သြားကိုႏုတ္ေပးပါတယ္။ တခါတေလ သြားတေခ်ာင္းႏုတ္ဘို ့အေရး ေလးငါး ေခါက္ သြားရပါတယ္။ တေခါက္ တခါက္ကို ေစ်းကလဲႀကီးပါ့လို ့အေမညည္းသံ ၾကားလိုက္မိပါတယ္။
ငယ္သြားေတြလဲတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္စံနစ္အရ အခမဲ့သြားႏုတ္ေပးတဲ့ ေဒသႏၲရေဆးခန္းကို သြားပါေတာ့တယ္။ သိမ္ျဖဴ တင္းနစ္အားကစားကြင္းေရွ ့က မဂၤလာေတာင္ၫႊန္ ့ေဒသႏၲရေဆးေပးခန္းမွာ သြားဆရာဝန္ ထိုင္ပါတယ္။ ေဆးခန္းတိုင္းမွာ သြားဆရာဝန္မရိွပါဘူး။ လူနာေတာ့ နဲနဲမ်ားပါတယ္။ မ်ားတယ္ဆိုေပမဲ့ ဆယ္ေယာက္ ေလာက္ပါ။ လူေတြက ေဒသႏၲရေဆးခန္းေတြကို လာရမွာ ရွက္ေနတယ္ ထင္ပါတယ္။ မရိွဆင္းရဲသားေတြအတြက္ ဖြင့္ေပးထားတဲ့ အခမဲ့ေဆးကုသရာေနရာလို ့ ထင္ေနၾကပါတယ္။ သြားကုတဲ့သူေတြကို အထင္ေသး သလို ၾကည့္ၾကပါေသးတယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်န္းမာေရး ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေနတဲ့ကာလလို ့ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေရာဂါမွ မရိွသေလာက္ပါပဲ။
၁၉၇၇ ခုႏွစ္ မွာ အေဖရဲ့ရင္ဘတ္မွာ အဖုေလးတခု စမ္းမိပါတယ္။ အရိုးကျဖစ္တာ ထင္တာေၾကာင့္ ၾကည္ျ့မင္တိုင္အရိုးကုေဆးရံုက ေဒါက္တာခင္ေမာင္တူးကို သြားျပရပါတယ္။ ဆရာကစိတ္ခ်ရေအာင္ ဘိုင္ေအာ့ပစီ လုပ္ခ်င္တယ္ေျပာပါတယ္။ အေဖကို ေန႔လည္မွာ ေဆးရံုတင္ရပါတယ္။ လူနာေစာင့္က ကၽြန္ေတာ္ပါ။ လူနာခုတင္ေတြၾကားမွာ ထိုင္ခံုရွည္ေလးတခု ခ်ထားေပးပါတယ္။ ညေနကစ အေဖကို ဘာမွ မစားခိုင္း ေတာ့ပါဘူး။ ေရေတာင္ ေသာက္ခြင့္ မရေတာ့ပါ။ မနက္ကို ခဲြစိပ္ခန္းဝင္ရန္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတာပါ။ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္လယ္ က်န္းမာေရးအေျခအေနကို ေဆးရံုေပၚေရာက္မွ သိရပါေတာ့တယ္။ လူနာအားလံုးကို လူနာကုတင္ မေပးႏိုင္ေတာ့ ခံုရွည္ေပၚ လဲွေနသူေတြ၊ ၾကမ္းျပင္ ေပၚမွာ ဖ်ာခင္းၿပီး ေဝဒနာဒဏ္ခံေနရသူေတြ အမ်ားႀကီးေတြ ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ေသာက္ေဆးကလည္း တခ်ိဳ ့သာ ေဆးရံုကေပးၿပီး က်န္ လိုအပ္တဲ့ေဆးေတြကို ျပည္သူေဆးဆိုင္တို ့စိန္ဂၽြန္းေစ်းတို ့မွာ ရွာဝယ္ၿပီး ေသာက္ရပါတယ္။ စရိတ္မွ်ေပး က်မ္းမာေရးစံနစ္ကို မသိမသာေျပာင္းေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၈၀ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း က်န္းမာေရး အထူးေကာင္းေနပါတယ္။ လမ္းမွန္မွန္ ေလွ်ာက္ျဖစ္သလို၊ အခ်ိန္မရရင္ စက္ဘီးစီးျဖစ္ပါတယ္။ တခါတေလ ေက်ာင္းသားေတြနဲ ့ေဘာလံုးကန္ပါေသးတယ္။ အားကစား ပံုမွန္လုပ္ေနလို ့လားမသိဘူး၊ က်န္းမာေရး ေကာင္းေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်က္စိ အားနည္းလာပါတယ္။ အစက အညာမွာ အပူရိွန္ျပင္းလို ့ မ်က္လံုးေတြ ဝါးလာတယ္ ထင္မိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေမးၾကည့္မွ တေယာက္ထဲ ဝါးေနျဖစ္ေနပါတယ္။ ခ်က္ျခင္း မ်က္စိဆရာဝန္ဆီ သြားျပရပါတယ္။ မ်က္မွန္တပ္လိုက္ေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ကစ ပါဝါေတြ တက္တက္လာၿပီး မ်က္မွန္က ထူထူ လာပါတယ္။ အခုေတာ့ မ်က္မွန္မပါရင္ ဝါးတဲ့အဆင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အသက္ႀကီးလာရင္ ပါဝါေလ်ာ့သြားတတ္တယ္ ၾကားဘူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မေလ်ာ့ေသးပါဘူး။
၂၀၀၀ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ခ်ဴခ်ာလာပါတယ္။ ေညာင္းတတ္လာတယ္။ ဒီၾကားထဲ သက္ႀကီးေဆးစစ္ေပးတဲ့ေနရာမွာ အေပ်ာ္သေဘာနဲ ့ အီးစီဂ်ီ ဝင္ဆဲြၾကည့္လိုက္တာ ေသြးေၾကာတခု က်ဥ္းေနတယ္ဆိုတဲ့ အေျဖထြက္လာပါတယ္။ ဆရာဝန္ေတြကလဲ ႏွလံုးနဲ ့ပတ္သက္ တဲ့ ေဆးေတြ ေပးပါေတာ့တယ္။ ေဆးခန္းက ျပန္လာေတာ့မွ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေမာသလို ခံစားမိပါေတာ့တယ္။ ေသြးကလဲ တိုးလာတာေၾကာင့္ ေဆးေသာက္၊ အစားအစာဆင္ျခင္ရတဲ့ အဆင့္ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဆီးခ်ိဳေရာဂါမရိွဘူးဆိုလို ့ ဝမ္းသာ ရပါေသးတယ္။ ဒီအရြယ္မွာ ေသြးက ပ်စ္ခၽြဲတတ္လာတတ္ေၾကာင့္ ေသြးကဲေ်ဆး ေသာက္ခိုင္းပါတယ္။
၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ေႏြရာသီ အင္မတန္ပူျပင္းတဲ့ ေန႔တေန ့မွာ အျပင္သြားရင္း ေနရတာ မအီမသာ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကားငွားၿပီး အိမ္ကိုျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ထဲအဝင္မွာ အန္ခ်င္သလိုျဖစ္တာနဲ ့ ေရခ်ိဳးခန္းကိုအသြား လမ္းမွာ လဲက်သြားပါတယ္။ ေသြးခုန္ႏႈန္းက သုညျဖစ္ေနပါတယ္။ အမဆရာဝန္က ခ်က္ခ်င္း ေဆးသြင္းေပး ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ရင္ဘတ္ေအာင့္လား၊ ဘယ္နားက နာတာလဲ ေမးပါေတာ့တယ္။ ႏွလံုးေရာဂါ အထူးကု ဆရာဝန္ဆီ ခ်က္ခ်င္း သြားရပါတယ္။ ဆရာဝန္စစ္ေတာ့လဲ ဘာမွ မေတြ ့ရပါဘူး။ ကိုလက္စထေရာ နဲနဲမ်ားေနတာကို သာ သိရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသြးစစ္ခ်က္ရလဒ္ကေတာ့ ခႏၶာထဲမွာရိွရမဲ့ ဓာတ္ေတြက အားလံုး နဲေနတာ ေတြ ့ရတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ေဆးသြင္း၊ ေဆးေသာက္ လုပ္လိုက္ေတာ့မွ ႏွစ္ပတ္အၾကာမွာ ထူေထာင္လာပါ တယ္။ ေခၽြးထြက္တာနဲ ့ခႏၶာထဲက ဓာတ္ေတြ မေလ်ာ့သြားေအာင္ သၾကားလံုးကို ငံုစား၊ အခ်ိဳရည္ေလးေသာက္၊ အခ်ိဳရည္ မရရင္ ေရေသာက္ ရတဲ့ ေဆးကုနည္းေလး တတ္လာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ မနက္ေစာေစာအိပ္ရာမွ ထတတ္သူျဖစ္ပါတယ္။ မနက္၅နာရီဆို ႏိုးလာကာ သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ဘုရားရိွခိုး၊ တရားထိုင္ေလ့ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၃၀ ရက္ေန ့မွာေတာ့ အိပ္ယာက မထခ်င္ဘဲ အိပ္ခ်င္စိတ္သာ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ စားခ်င္စိတ္လဲ မရိွပါ။ သမီးျဖစ္သူက ဟိုတခါလို ျဖစ္မွာစိုးလို ့ႏိုးၿပီး ဓာတ္ဆားရည္ေတြ ေသာက္ခိုင္းပါတယ္။ ပါရမီေဆးရံု ေရာက္ကာ ေဒါက္တာေဌးျမင့္ေရွ ့ကို ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အေကာင္းပကတိ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ေသြးစစ္ဘို ့ေသြးအေဖာက္ခံအၿပီး၊ ဆီးစစ္ရန္ ဆီးရဘို႔ လုပ္ေနတံုး လဲ က် သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဆးရံုတက္လိုက္ရပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေဆးေတြသြင္းရပါတယ္။ စားခ်င္စိတ္ကေတာ့ လံုးဝေပ်ာက္ေနတံုး ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ ့အဓိကျဖစ္ေနတဲ့ ေရာဂါကို ရွာမေတြ ့ပါဘူး။ ေဆးစစ္ခ်က္ေတြအရ ေသြးျဖဴဥေတြ မ်ားေနတာကို သိရပါတယ္။ေသြး နီဥေတြ ဘာေၾကာင့္ ေလ်ာ့သြားသလဲဆိုတာ ပုစၧာျဖစ္ေနပါတယ္။ တကယ္က ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းသြားရင္ ေသြးပါေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပိုး သတ္ေဆးေတြ ေသာက္ရတာေၾကာင့္ ဝမ္းအေရာင္မဲေနတယ္လို ့ ထင္မိေနပါတယ္။ ဘယ္သူကိုမွ မေျပာမိပါဘူး။ ေန႔လည္ေလာက္မွ သမီး ကိုေျပာမိပါတယ္။ ေျပာေနတံုး အန္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာကာ အန္ခ်လိုက္ပါတယ္။ အန္တဲ့အထဲ ေသြးပါလာတာကို ေတြ ့လိုက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာဝန္က ေသြးနဲ့ ဝမ္း ျပန္စစ္မယ္ေျပာပါတယ္။ ေသြးကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလာေဖါက္ေတာ့ ကိစၥျပတ္သြားပါတယ္။ ဝမ္းကေတာ့ အစာ ကလဲ မစားထားေတာ့ ရဘို ့ ခက္ေနပါတယ္။ ညေနမွာ အစာနဲနဲစားၿပီး ဝမ္းသြားခ်င္သလို ျဖစ္လာပါတယ္။ ဝမ္းသြားၿပီး အျပင္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ သတိလစ္ကာ လဲက်သြားပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ထင္ေနပါတယ္။ ႏိုးလာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကို ေဆးရံုေျပာင္းဘို ့ ျပင္ဆင္ေနပါၿပီ။
သမီးက တပ္မေတာ္တြင္ အမႈထမ္းေနေသာ သူငယ္ခ်င္း၏ဇနီးကို ကူညီပါရန္ အကူအညီေတာင္းမိတာေၾကာင့္ မဂၤလာ ဒံု တပ္မေတာ္ ကုတင္ ၁၀၀၀ ေဆးရံုသို ့တင္ရန္ သူနာျပဳကား လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေဆးရံုကဓာတ္ေလွကားက ပ်က္ေနသျဖင့္ အခက္အခဲ မ်ားစြာၾကားမွ သူနာျပဳကားေပၚ ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကားေပၚမွာကထဲက ေအာက္ဆီဂ်င္ရႈ၍ လိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ေဆးရံုခဲြစိပ္ေဆာင္(၁)ကို ေရာက္တာနဲ ့ ခဲြစိပ္မည့္ ဆရာဝန္ႏွင့္အဖဲြ ့က အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနပါတယ္။ အခန္းတခန္းတြင္ ခဏနားရင္း လိုအပ္သည္မ်ားကို ျဖည့္စြက္ၿပီး ခြဲစိပ္ခန္းထဲကို ေခၚသြင္းခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္က ည ၁၂:၃၀ ရိွပါၿပီ။ အခန္းတြင္ ကုတင္ေပၚတြင္ ဘယ္ဘက္ေစာင္းအိပ္ခိုင္းကာ ပါးစပ္ထဲကို ထံု ေဆး ဖ်န္းထဲ့လိုက္ပါတယ္။ တံေထြးထြက္ရင္ ၿမိဳခ်ပါလို ့ဆရာဝန္က မွာပါတယ္။
တံေထြးကိုၿမိဳခ်တာနဲ့ တၿပိဳင္ထဲ ပါးစပ္ထဲသြင္ထားတဲ့ အစာအိမ္လမ္းေၾကာင္းၾကည့္ႁပြန္ေခ်ာင္းဟာ အလိုအေလွ်ာက္ပါ သြားပါေတာ့တယ္။ ေဘးနားက ရုပ္ျမင္စက္ကေလးကေန မိမိရဲ ့အစာအိမ္ကို ေတြ ့ေနရပါတယ္။ တၿပိဳင္နက္ထဲ အခန္းအျပင္က သမီးကလဲ စက္တလံုးနဲ ့ေတြ ့ ေနရပါတယ္။ အစာအိမ္မွာ အနာ ေတြ ့ရပါတယ္။ ဒီအနာကေန ေသြးေတြ ယိုစီးထြက္က်ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေသြးက ခဲ ၿပီး အနာကို ေသြးမထြက္ေတာ့ေအာင္ ပိတ္ထားသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ အစာအိမ္ေအာက္ေျခမွာလဲ ပြန္းရာေလးေတြ ရိွေနတယ္လို ့သိရပါ တယ္။ အစာအိမ္လမ္းေၾကာင္းၾကည့္တဲ့ ႁပြန္ကေလးကို အသာအယာျပန္ထုတ္လိုက္ၿပီး ေဆးတလံုး ထိုးေပးပါတယ္။ မူလကုတင္ေပၚျပန္ ေရာက္ေတာ့မွ ေသြးႏွစ္ပုလင္းနဲ ့ အားေဆး ငါးပုလင္းကို ဆက္တိုက္ သြင္းပါေတာ့တယ္။ သားငယ္က ညေစာင့္ အိပ္ေပးပါတယ္။ ေနာက္ည တိုင္း သမီးနဲ ့သားငယ္က တလွည့္စီ ေစာင့္ ျပဳစုေပးပါတယ္။ သမီးနဲ ့သား ပင္ပန္းလြန္းတာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္း စိန္ျမေအာင္ကို ညေစာင့္ေပးပါ ရန္ အကူအညီေတာင္းရပါတယ္။ သူကလဲ လိုလိုလားလားနဲ ့ အလုပ္ေတြမအားတဲ့ၾကားက ည လာေစာင့္ ျပဳစုေပးပါတယ္။
မနက္မိုးလင္းတာနဲ ့ေဆးရံုက မွတ္ပံုတင္မႉးရယ္။ အိုင္စီယူ ဌာနမႉး ဗိုလ္မႉးႀကီးေအာင္ေရႊေစာ ရယ္ လာၾကည့္ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိုင္စီယူက အခန္းအမွတ္ ၆ ကို ေျပာင္းေပးပါတယ္။ အိုင္စီယူက အထူးၾကပ္မတ္အေဆာင္ ဆိုေတာ့ လူနာေတြကို အင္မတန္ ဂရုတစိုက္ျပဳစုကုသေပးတဲ့ ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စည္းကမ္းကလဲ အင္မတန္ႀကီး ပါတယ္။ လူနာပစၥည္း ဘာမွ ယူမထားရပါဘူး။ လူနာ လာသတင္းေမးရင္ တၾကိမ္ကို ႏွစ္ေယာက္သာ ၾကည့္ရပါတယ္။ လူနာအေစာင့္ေရာ သတင္းေမးလာသူေတြေရာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ဝတ္စံုကို ဝတ္ကာ ေဆးျဖန္းခံ ရပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လက္ထိပ္မွာ ကလစ္ကေလးလို ခလုတ္တခု တပ္ထားရပါတယ္။ ေဘးက စက္ေပၚမွာ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္း၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္၊ ဦးေဏွာက္အတြင္းရိွ ေအာက္ဆီဂ်င္ ပမာဏေတြကို ျပသေနပါတယ္။ ဘယ္လက္ကေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေဆးသြင္းေနရပါတယ္။ အစာ လံုးဝ မစားရေတာ့ အဟာရျဖစ္ေအာင္ သြင္းေနရတာျဖစ္ပါတယ္။ ခဏၾကာမွာ ခဲြစိပ္ကုသမႈ ပါရဂူ ဗိုလ္မႉးႀကီးခင္ေအာင္ထြန္းႏွင့္ အဖဲြ ့ကလာ စမ္းသပ္ပါေတာ့တယ္။ အစာအိမ္တြင္းမွ အနာက်က္ရန္ အစာမစားဘို ့လိုအပ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားရင္း အေသးစိတ္ စစ္ေဆးမႈေတြလုပ္ပါ တယ္။ ေန ့လည္မွာေတာ့ ေဆးရံုတပ္မႉးႀကီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ စိုးႏြယ္ ဦးေဆာင္တဲ့အဖဲြ႔ က လာၾကည့္ကာ ႏွလံုးေသြးေၾကာက်ဥ္းဘူးေသာအခ်က္ေၾကာင့္ ႏွလံုးပါရဂူကို လာစစ္ေပးပါရန္ ေျပာပါတယ္။ စိတ္ခ်ရရန္ လည္ပင္းႀကီးေရာဂါ ရိွ မရိွ စစ္ေဆးေပးရန္လဲ မွာၾကားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ က ထိပ္ခတ္နာျဖစ္ဘူးေၾကာင္း ေျပာျပမိ၍ နားႏွာေခါင္းလည္ေခ်ာင္းဌာနကိုလဲ လာစစ္ရန္ ေျပာၾကားပါတယ္။
ေဆးကုသေရးဌာနမွ လာစစ္ေဆးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္အိပ္လွ်င္ ေဟာက္ေဟာက္ေနျခင္းမွာ ဦးေဏွာက္ထဲတြင္ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ ဓာတ္မ်ားေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဆိုကာ ေအာက္ဆီဂ်င္ ရႈခိုင္းပါတယ္။ လူတေယာက္၏ ဦးေဏွာက္မွာ ေအာက္ဆီဂ်င္ပမာဏ ၉၈% ရိွ ရမည္ျဖစ္ၿပီး ၉၅%ထက္ မနည္းသင့္ေၾကာင္း သိရိွ ပညာရလိုက္ပါတယ္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္ တန္းလမ္းႏွင့္ေနရေသာညမွာ ေကာင္းစြာအိပ္၍ ရသြားပါတယ္။ ေဟာက္သံကလဲ ပံုမွန္ ေဟာက္သံျဖစ္သြားပါတယ္။ ေဆးရံုမေရာက္ခင္က ေန႔ခင္းဘက္မွာ ငိုက္သလိုျဖစ္သြားတတ္ကာ ေဟာက္သံက အရင္ထြက္လာပါတယ္။ ေဟာက္သံေၾကာင့္ ငိုက္ေနရာကေန လန္ ့ႏိုးသြားပါတယ္။ ေဆးရံုေရာက္စက ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ ေဟာက္သံ ထြက္လာပါေသးတယ္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ေက်းဇူးေၾကာင့္ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။
ႏွလံုးဌာနမွ ဆရာဝန္မ်ားက ပထမ အီးစီဂ်ီ ဆဲြပါတယ္။ အားမရတဲ့ညမွာ အက္ကိုးစက္နဲ ့လာ စမ္းသပ္ပါတယ္။ ရလဒ္က ကၽြန္ေတာ္ႏွလံုးက အေကာင္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ေသြးေၾကာက်ဥ္းတာ မရိွပါဘူးတဲ့။ ဝမ္းသာစရာစကားေလး ၾကားလိုက္ရတာပါ။ ေသြးေၾကာက်ဥ္းတာေၾကာင့္ ေသြးက်ဲ ေဆးေသာက္ရပါတယ္။ ဒီေဆးေၾကာင့္ အစာအိမ္မွာ အနာျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရိွတယ္လို ့အားလံုးက မွတ္ခ်က္ေပပါတယ္။ လူနာတေယာက္ ဟာ အိုင္စီယူမွာ ၾကာၾကာေနရန္ မသင့္ေတာ္ဘူးလို ့ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကို အေသးစိတ္ စစ္ေဆးမႈေတြၿပီးပါက ခဲြစိပ္ေဆာင္ ၁ ကို ျပန္ရန္ ျပင္ဆင္ရပါတယ္။သို႔ေသာ္ ဓာတ္မွန္တခုရိုက္ရန္ က်န္ေနသျဖင့္ ဓာတ္မွန္ဌာနအထိ ဝီွးခ်ဲမွာ ထိုင္ကာ သြားရိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ရိုက္ ၿပီး အျပန္မွာ အခန္းထဲကို အရာရိွတေယာက္ အထုပ္တထုပ္ကို ပိုက္ကာ အေျပးအလႊားဝင္လာပါတယ္။ "နားအူေနတဲ့လူနာကို လာစမ္းသပ္တာပါ ခင္ဗ်"လို ့ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က နားမအူပါဘူး ေျပာေပမဲ့၊ တာဝန္ဝတၱရားအရ စစ္ေဆးပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသာက္စရာ ေဆးေတြလဲေပးပါေသးတယ္။ ဌာနအားလံုးက စစ္ေဆးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ခဲြစိပ္ခန္း ၁ ကို ေျပာင္းရပါတယ္။
ဒီတခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို အခန္းအက်ယ္ႀကီးမွာ တဦးထဲ ထားထားပါတယ္။ အရင္က ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ေဆးရံုတက္ ေဆးစစ္ခံရင္ သီတင္းသံုးတဲ့အခန္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ တရားေဟာ အပူေဇာ္ခံတဲ့ ထိုင္ခံုႏွစ္လံုးေတာင္ ရိွပါေသးတယ္ ။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ဧည့္သည္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ လာလာ ရပါတယ္။ ဧည့္သည္ေတြထိုင္ရန္ ဆက္တီကုလားထိုင္ေတြေတာင္ ခ်ထားပါေသးတယ္။ ထမင္းစားပဲြက လဲ အႀကီးႀကီးေပးထားလို ့ပစၥည္းႀကိဳက္သေလာက္ တင္ထားႏိုင္ပါတယ္။ ေဆးရံုစတက္ကတည္းက လူနာေစာင့္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပါလဲ လာ ေမးပါတယ္။ ေန႔လည္စာက စၿပီး ဗဟိုေဆးတပ္က ထမင္းခ်ိဳင့္ပို ့ေပးပါတယ္။ မနက္စာ၊ ေန႔လည္စာ၊ ညစာ ပို ့ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ေဆးသြင္းတာ ေတြ ျဖတ္ၿပီး ေသာက္ေဆးနဲ ့ေျပာင္းကုပါတယ္။ ေရေသာက္ခြင့္ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ ေသာက္ခြင့္ ေပးပါတယ္။ ေနာက္ေန ့မွာပဲ ႏို႔ေသာက္ခြင့္ ေပးပါတယ္။ တတိယေန ့မွာ ေအာက္ဆီဂ်င္ကို တနာရီျခားတခါနဲ ့ေျခာက္နာရီသာ ရႈခိုင္းပါေတာ့တယ္။ ဆန္ျပဳတ္ကို ေသာက္ခြင့္ေပးပါတယ္။ ဆရာဝန္က ေသာက္ခြင့္ျပဳတာနဲ ့ထမင္းခ်ိဳင့္မွာ ဆန္ျပဳတ္ ထဲ့ပို ့ေပးပါတယ္။ မစားရတာၾကာေတာ့ ဆန္ျပဳတ္ေလးက အရသာရိွေနပါတယ္။ ၾကက္သားအျမွင္ေလးေတြရယ္ ကြတ္ဆိုင္ အစိမ္းေရာင္ေလးေတြက စားခ်င္စဘြယ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ သမီးက အစား မ်ားသြားမွာစိုးရိမ္လို ့ေဘးက ေတာ္ေတာ့လို ့သတိေပးေနပါတယ္။
ကင္ဆာေရာဂါမဟုတ္ေၾကာင္း ရိုးရိုးအနာသာျဖစ္ေၾကာင္း အေျဖထြက္လာေတာ့ ပါရဂူေတြေရာ၊ လူနာပါ ဝမ္းသာစရာျဖစ္ေနပါတယ္။ အနာကို ေသာက္ေဆးနဲ ့အခ်ိန္ယူကုမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဆးရံုက ဆင္းခြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေသာက္ရမဲ့ေဆးေတြလဲ ေပးပါတယ္။ စားသင့္တဲ့ အစာေတြကိုလဲ ေျပာျပပါတယ္။ နူးညံ့တဲ့အစာကိုသာ စားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဆန္ျပဳတ္ (ငရုတ္ေကာင္း မပါရပါ) ေသာက္ရပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ ပူေန ရင္ မေသာက္ရပါဘူး။ ေအးမွ ေသာက္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဘက္ရည္ႏြားႏို ့ေတြကို ေသာက္ခြင့္ မရေတာ့ပါ။ ဓာတ္ေငြ ့ပါေသာ အေအးဘူးေတြကိုလဲ ခြင့္မျပဳပါ။ အသုတ္ အပူ အစပ္ စားရင္ အႏၲရာယ္မ်ားေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆန္ျပဳတ္ေအးေအး၊ ပဲႏို ့၊ ေပါင္မုန္ ့၊ ငါး ၊ ၾကက္သား အခ်ိဳခ်က္ေတြကိုသာ စားရပါေတာ့မယ္။ အစာအိမ္အတြင္းက အနာကို မထိခိုက္ရန္ ဂ်ယ္လီလို ေဆးကိုလဲ တေန ့သံုး ႀကိမ္ ေသာက္ရပါတယ္ ။ ႏွလံုးက ေကာင္းေနတဲ့အတြက္ ႏွလံုးနဲ ့ပတ္သက္တဲ့ ေဆးေတြကို ရပ္လိုက္ရပါတယ္။ ေသြးတိုးအတြက္ရယ္၊ အစာ အိမ္က အနာက်က္ရန္အတြက္သာ ေဆးေသာက္ ရပါေတာ့တယ္။
တလအၾကာမွာ ေဆးျပန္စစ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေသြးက နဲနဲတိုးေနပါတယ္ ။ႏွလံုးဌာနက စစ္ေဆးခ်က္အရ အဆုတ္က အခန္းတခန္း ေယာင္ေနတယ္လို ့ေျပာပါတယ္။ ေသာက္ရမဲ့ေဆးေတြကို ေျပာင္းေပးျပန္ပါတယ္။ ေနာက္တလ အၾကာမွာ စစ္ေဆး ခံရပါအုံးမယ္။ ကိုယ္တိုင္ မက်န္းမာမွ က်န္းမာေရး အဖိုးတန္တာ ပိုသတိျပဳမိပါေတာ့တယ္။ ဇရာအရြယ္ေရာက္ေနတဲ့ လူတေယာက္ကို ေနာက္ဆံုးအဆင့္ မရဏမေရာက္ သြားေအာင္ ဂရုစိုက္ ကုသ စစ္ေဆးေပးတဲ့ သမီးႏွင့္ မိသားစုဝင္မ်ား၊ ကုသခြင့္ရေအာင္ စီစဥ္ေပးေသာ သူငယ္ခ်င္း ကိုစိန္ဝင္းႏွင့္ ဇနီးမျမင့္၊ သူနာျပဳကား ခ်က္ခ်င္းစီစဥ္ေပးေသာ တပ္မႉး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္စိုးႏိုင္၊ ေဆးရံုေရာက္ေရာက္ခ်င္း ခဲြစိပ္ခန္းဖြင့္ကာ အသင့္ေစာင့္ ကုသေပးေသာ ဗိုလ္မႉးေက်ာ္ေအာင္ဇံႏွင့္ အဖဲြ ့၊ မနက္မိုးလင္းလင္းခ်င္း လာေရာက္အားေပး စီစဥ္ေပးေသာ အိုင္စီယူဌာနမႉး ေမ့ေဆးပါရဂူဗိုလ္မႉးႀကီး ေအာင္ေရႊေစာ၊ ခဲြစိပ္ကုပါရဂူ ဗိုလ္မႉးႀကီးခင္ေအာင္ထြန္းတို ့ကို အထူးေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။တပ္မႉးႀကီးက ကိုယ္တိုင္ လာစစ္ေဆးေပးကာ ဌာနအားလံုးကို ေဆးစစ္ရန္ေျပာၾကားေပးတာေၾကာင့္ မူလရိွေနတယ္လို ့ထင္ေနေသာ ေရာဂါမ်ားက မရိွပဲ၊ တကယ္ျဖစ္ေနေသာေဝဒနာမ်ားကို သိရိွရသျဖင့္ အနာသိ ေဆးရိွကာ ျပန္လည္ အသက္ရွင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
ေရာဂါျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း ေသြးေဖါက္ ေရာဂါရွာ ကုသေပးေသာ ပါရမီအထူးကုေဆးရံုႀကီးမွ ပါရဂူေဒါက္တာေဌးျမင့္ႏွင့္ ဆရာဝန္ဆရာမမ်ား၊ ေရာဂါအမွန္ကို သိရိွခ်ိန္တြင္ အသက္ရွင္သန္ခြင့္ရေအာင္ ကုသေပးေသာ ကုတင္ (၁၀၀၀) အမွတ္ (၁) မဂၤလာဒံုစစ္ေဆးရံုမွ တပ္မႉးႀကီးႏွင့္ ပါရဂူမ်ား၊ တာဝန္ရိွပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ ေဆးရံုတက္ေနစဥ္ ညစဥ္လာေစာင့္ေရွာက္ေပးေသာ သမီးႏွင့္ သား ၊အခ်ိန္ရရင္ ရသလို လာအိပ္ေပးေသာ သူငယ္ခ်င္းစိန္ျမေအာင္၊ စားခ်င္စိတ္ျဖစ္လာေအာင္ စားစရာမ်ားစီစဥ္ေပးေသာ ေအာင္ဆန္းဦးႏွင့္ ေအးေအးေမာ္ဇနီးေမာင္ႏံွ၊ ေဆးရံုသတင္း လာေမးရင္း ေမ့ေမ်ာသြားေသာ ကၽြန္ေတာ္ကို စစ္ေဆးရံုထိ လိုက္ေစာင့္ေရွာက္ေသာ ေဒါက္တာေစာဝင္းေမာင္ႏွင့္ေနာက္ဆံုး ျမင္လိုက္ရတာလို ့ထင္လိုက္တဲ့ ကိုစိုးေအာင္သူ အားလံုးကိုလဲ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ေဆးရံုတက္ရေၾကာင္းသတင္းကို မိုးမခဝိုင္းေတာ္ သားမ်ား သိေစရန္ သတင္းေပးပို ့ေသာ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ဝင္း၊ ဇနီးတကၠသိုလ္ေရႊရီဝင္း၊ သမီးဂ်ဴနီယာဝင္းတို႔ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ရသလို၊ တကမ႓ာလံုး ေနရာအႏံွအျပားမွာ ရိွေနေသာ မိုးမခဝိုင္းေတာ္သားမ်ားထံ သတင္းတင္ေပးေသာ ဆရာေမာင္ရစ္ႏွင့္ ေမတၱာပို ့ဆုေတာင္းေပး ၾကပါေသာ ဝိုင္းေတာ္သားအားလံုးကိုလဲ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့ က်န္းမာေရးဆိုေသာ ေခါင္းစီးေလးကိုေရးသားေနစဥ္ မိမိ ကိုယ္တိုင္ က်န္းမာေရးခ်ိဳ ့ယြင္းရပါေသာေၾကာင့္ ေဆာင္းပါးေပးပို ့ရန္ ရက္ေနာက္က်သြားပါတယ္။ ေသရြာကျပန္လာၿပီး ပထမဆံုးေရးေသာစာမူကို ဖတ္ရႈက်ေသာ မိုးမခစာေပပရိသတ္အေပါင္း က်န္းက်န္းမာမာႏွင့္ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာ ေနႏိုင္ၾကပါေစဟု ဆုေတာင္း ေမတၱာပို ့အပ္ လိုက္ပါတယ္။
ထင္ေအာင္
၂၆/၁/၂၀၁၆
(အယ္ဒီတာ့မွတ္ခ်က္ - မီခ်ီဂန္ေရာက္ ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေ၀း ကိုယ္တိုင္လည္း ၂၀၁၅ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းတုန္းက အစာအိမ္နာ၊ ေသြးထြက္ျပီး၊ မူးလဲ၊ ႏွလုံးထိခိုက္ျပီး အလုပ္ကေန ေဆးရုံကို ညတြင္းခ်င္း ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာ ထင္ေအာင္ကဲ့သို႔ အစာအိမ္ေသြးယို ၀မ္းမည္းေတြသြားတာ မသိမိလိုက္လို႔ပါပဲ။ ေဆးရုံမွာ ရက္အနည္းငယ္ သတိလစ္ ေျမာေနျပီးမွ ျပန္လည္ က်န္းမာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္တုန္းကလည္း ေဆးရုံအေတြ႔အၾကဳံၾကားထဲကေန ကဗ်ာတပုဒ္ သူလည္း ေရးခဲ့ပါေသးတယ္။ သူ႔ကဗ်ာကေတာ့ - ေဆးရုံည တြင္ ခ်ီတက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
(ေမာင္ရစ္))