သင္းလဲ့၀င္း (Myanmar Now) - ျမန္မာဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့မႈ တတိယအမ်ားဆံုးႏုိင္ငံျဖစ္ေနတယ္

ရန္ကုန္ (Myanmar Now)— ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ ကုလသမဂၢ ကမၻာ့စားနပ္ရိကၡာအစီအစဥ္အဖြဲ႔ (WFP) သည္ ၂ဝ၁၆ ခုႏွစ္ကုန္ အထိ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္ရန္ ေဒၚလာ ၅၁ သန္း လိုအပ္လ်က္ရွိသည္။

ဝန္ထမ္းအင္အား ၂၅ဝ အထိ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ခန္႔ထားၿပီးေသာ WFP က ၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္ အတြင္း လူဦးေရ ၁ ဒသမ ၂ သန္းကို  စားနပ္ရိကၡာႏွင့္ေငြေၾကး ေထာက္ပံ့ခဲ့ရာတြင္ သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ႏွင့္ ျပည္တြင္းစစ္ဒဏ္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ဒုကၡသည္ ငါးသိန္းခန္႔အတြက္ အေရးေပၚစားနပ္ရိကၡာေထာက္ပံ့မႈလည္း ပါဝင္သည္။

Myanmar Now သတင္းဌာနမွ သတင္းေထာက္ခ်ဳပ္ သင္းလဲ့ဝင္းက WFP ၏ ျမန္မာႏုိင္ငံဌာေနကိုယ္စားလွယ္ Dom Scalpelli ကို သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုၿပီး လိုအပ္ေငြေၾကးပမာဏေၾကာင့္  ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္အက်ိဳးဆက္၊  ျမန္မာႏုိင္ငံအေနျဖင့္ စားနပ္ ရိကၡာမလံုေလာက္မႈျဖစ္ေနရဆဲအေၾကာင္းမ်ား၊ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈႏွင့္ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့မႈပေပ်ာက္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ ေဆာင္ျခင္းျဖင့္ တိုင္းျပည္အတြက္အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းမႈ စသည္တို႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေမးျမန္းခဲ့သည္။

ေမး -  ရန္ပုံေငြမလံုေလာက္မႈအေပၚ ဘယ္ေလာက္အထိ စိုးရိမ္မိသလဲ။ ဒါဟာ ေရရွည္အခက္အခဲတစ္ခုရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း တစ္ရပ္လား။
ေျဖ -  စိတ္မေကာင္းစရာတစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ငန္းဟာ ပံုမွန္အားျဖင့္ ရန္ပံုေငြလံုေလာက္မႈမရွိပါဘူး။ မီးသတ္ဌာနတစ္ခု မီးသတ္ကားေတြဝယ္ဖို႔ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီကားေတြကို ဆီထည့္ဖို႔ ေငြပုံမွန္လိုေနသလိုပါပဲ။ ဥပမာဆိုရရင္ မီးေလာင္ၿပီဆိုေတာ့မွ ၿမိဳ႕ထဲကို အေျပးအလႊားသြား၊  ေငြရွာရသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလည္း ေရႀကီးၿပီဆိုရင္၊  ရွမ္းျပည္နယ္မွာ တိုက္ပြဲေတြေၾကာင့္ လူေတြထြက္ေျပးရၿပီဆိုရင္ ျဖစ္ပုံက ခုနကလုိ ပါပဲ။ အေရးေပၚအေျခအေနတစ္ခုျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ေနာက္ထပ္ရန္ပုံေငြေတြ လိုက္ရွာရပါေတာ့တယ္။ ဒါ ဟာ မေျဖရွင္းႏိုင္ေသးတဲ့အခက္အခဲပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒါက လက္ရွိသြားေနတဲ့စနစ္ပါပဲ။

ေမး -   ရန္ပုံေငြမရွိတဲ့အတြက္ လူသားခ်င္း စာနာတဲ့အကူအညီေပးတဲ့လုပ္ငန္းအေပၚ ဘယ္လိုအက်ဳိးသက္ေရာက္ႏိုင္ပါသလဲ။
ေျဖ - စစ္ေဘးေရွာင္ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီဖို႔ ဧၿပီလအထိေတာ့ ရိကၡာလံုေလာက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းဆိုရင္ေတာ့ အခက္အခဲရွိလာပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ပံုမွန္အလွဴရွင္ေတြ၊  ေနာက္တိုးအလွဴရွင္ေတြနဲ႔ အဆက္မျပတ္ ေဆြးေႏြးေနတာ ေၾကာင့္ ဧၿပီလမတိုင္မီ ေနာက္ထပ္ လွဴဒါန္းထည့္ဝင္တာေတြ ရလာႏုိင္မယ္လို႔ အရမ္းကိုေမွ်ာ္လင့္ထားတာပါ။

ရန္ပံုေငြ လံုေလာက္မႈမရွိတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔က  လူ႔အသက္ကယ္တဲ့လုပ္ငန္းေတြကို ဦးစားေပးရပါတယ္။ ဒီလုပ္ ငန္းစဥ္ေအာက္မွာဆိုရင္ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ၊ အသက္ ၅ ႏွစ္ေအာက္ ကေလးငယ္ေတြ၊  ကိုယ္ဝန္ ေဆာင္နဲ႔ ႏို႔တုိက္မိခင္ေတြ၊  ကခ်င္၊  ရခုိင္နဲ႔ ရွမ္းျပည္နယ္တို႔က ေနရပ္စြန္႔ခြာထြက္ေျပးလာရသူေတြ (အထူးသျဖင့္ အဲဒီျပည္ နယ္ေတြက ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာရွိတဲ့သူေတြ)၊  ေရႀကီးမႈနဲ႔ ေျမၿပိဳမႈ ၾကံဳေတြ႔ခံစားခဲ့ရသူေတြကို အစာအာဟာရ ေထာက္ပံ့ ေပးပါတယ္။

ဒုတိယဦးစားေပးအေနနဲ႔ကေတာ့ စားနပ္ရိကၡာလံုေလာက္မႈမရွိတဲ့ ေဒသေတြက စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ အာဟာရျပည္စံုတဲ့ မုန္႔ေတြကို မူႀကိဳ၊  သူငယ္တန္းကေလးေပါင္း၂၃ဝ,ဝဝဝ ခန္႔ကို ေကြၽးေမြးတဲ့ ေန႔စဥ္ ေက်ာင္းမွာလုပ္တဲ့အစီအစဥ္မ်ဳိးကေတာ့ မိဘေတြ ကိုယ့္သား၊ သမီးေတြကို ေက်ာင္းပို႔ေအာင္ ဆြဲေဆာင္တဲ့အရာျဖစ္ပါတယ္။

အျခားေသာ ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအစီအစဥ္ေတြျဖစ္တဲ့ ဆည္၊  ငါးကန္၊  လမ္း၊  တံတားအစရွိတဲ့ လူမႈအေျခခံအေဆာက္အဦေတြ ျပန္လည္ထူေထာင္ေပးတာကလည္း ဒီသေဘာပါပဲ။ ဒါဟာ အနာဂတ္မွာလာမယ့္ ထင္မထားတဲ့ေဘးဒုကၡေတြကိုကာကြယ္ရာမွာ ဒါမွမဟုတ္ ေလွ်ာ့ခ်ရာမွာနဲ႔ ဒုကၡၾကံဳရင္လည္း ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္စြမ္းရွိေအာင္ တည္ေဆာက္ေပးရာမွာ အေထာက္အကူျဖစ္ ပါတယ္။

ေမး -  ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ စားနပ္ရိကၡာ ပိုလွ်ံႂကြယ္ဝတဲ့ႏုိုင္ငံျဖစ္ေပမယ့္ ေဒသအမ်ားအျပား အထူးသျဖင့္ တုိင္းရင္းသားေဒသ ေတြမွာ အစားအစာ မလံုေလာက္တာေၾကာင့္ လူႀကီးလူငယ္ေတြမွာ အာဟာရမျပည့္ဝတာကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ အခုလို ျဖစ္ရတာလဲ။
ေျဖ -  ကမၻာေပၚက ႏိုင္ငံတုိင္းမွာ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့စြာ စားရတဲ့ သူအခ်ဳိ႕ကို အနည္းနဲ႔ အမ်ားဆိုသလို ေတြ႔ရပါတယ္။  ဒါဟာ လည္း အသိပညာ ဗဟုသုတနဲ႔ အမ်ားႀကီး သက္ဆုိင္ေနပါတယ္။ အာဟာရရွိတဲ့အစာကို စားသုံးႏိုင္တဲ့အေနအထားမွာရွိရင္ ေတာင္မွ လူေတြဟာ မွန္ကန္တဲ့နည္းလမ္းနဲ႔ အၿမဲစားခ်င္မွ စားပါလိမ့္မယ္။ စားခ်င္မွေတာင္ စားမွာပါ၊ အဲဒါကို ေရာင္းပစ္ၿပီး ပိုၿပီးေစ်းသက္သာတာေတြကို  ျပန္ဝယ္စားတာမ်ဳိးလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ဆန္စပါးထုတ္လုပ္မႈ ပိုလွ်ံတယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။  ျမန္မာေတြ အတြက္ကေတာ့ ဆန္ရွိျခင္းဟာ စားနပ္ရိ ကၡာရွိျခင္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာ စားသုံးေနတဲ့ပုံစံအရေတာ့ ဆန္ကိုစားရုံသက္သက္မွ်နဲ႔ အာဟာရရွိသြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူး။

ဆန္ညိဳကို စားတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္နည္းပါတယ္။ ဆန္ေတြကို ျဖဴႏုိင္သမွ်ျဖဴေအာင္ ဖြတ္ထားတဲ့ဆန္ေတြကို စားၾကေတာ့ အဲဒီ ဆန္မွာပါတဲ့ အာဟာရေတြ အမ်ားႀကီး ဆံုး႐ႈံုးကုန္ပါတယ္။

ခ်င္းျပည္နယ္မွာလည္း ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကေန ေနာက္တစ္ၿမိဳ႕ကိုသြားမယ္ဆိုရင္ ကားေကာင္းမယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ သံုးနာရီ ေလာက္ၾကာပါတယ္။ ဒီေတာ့ အစားအစာေတြကို ဝယ္လို႔ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ေစ်းႀကီးတယ္။ အဲဒီေဒသမွာ ေရႀကီးတုန္းက ၾကံဳခဲ့ရဖူးတယ္၊ ဆန္တစ္အိတ္ကို အရင္က အျခားေနရာေတြထက္ေစ်းႀကီးၿပီး က်ပ္ သံုးေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ ရွိရာကေန က်ပ္တစ္သိန္းေက်ာ္ ျဖစ္သြားတယ္။ သြားေရးလာေရး ခက္ခဲတာကလည္း ျပႆနာတစ္ခုပါ။

ေျမနဲ႔ အျခား ရင္းျမစ္ေတြ အသံုးျပဳႏုိင္မႈနည္းပါးတာ သို႔မဟုတ္ မွ်မွ်တတမျဖစ္တာ၊  စိုက္ပ်ဳိးေရးေရခံေျမခံ မေကာင္းမြန္တာ၊ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ နာလန္ထူေႏွးတာေတြေၾကာင့္ ေျမယာမဲ့ေတြ၊  လက္လုပ္လက္စားေတြနဲ႔ တုိင္းရင္းသားေတြလိုမ်ဳိး အစက တည္းက တစ္ပန္းရႈံးၿပီးသား သူေတြအတြက္ အစားအစာမလံုေလာက္မႈဟာ ၾကံဳေနက်ျပႆနာတစ္ရပ္ပါ။ လယ္သမား အမ်ားစုမွာ စိုက္ပ်ဳိးႏုိင္တဲ့ေျမ နည္းနည္းပဲ ရွိပါတယ္။ ဒီအေျခအေနေၾကာင့္ သူတို႔အေနနဲ႔ မိသားစုအတြက္လိုအပ္မယ့္ အစားအစာ၊  ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး စိုက္ပ်ဳိးလို႔ မရပါဘူး။ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းကလည္း ရွိသင့္သေလာက္ မေကာင္းမြန္ပါဘူး။  အပူပိုင္းေဒသေတြမွာဆိုရင္ ေျမႀကီးေတြက သဲဆန္ၿပီး မိုးရြာသြန္းမႈက နည္းပါတယ္။ ေတာင္တန္းေဒသ ေတြမွာက်ေတာ့ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ႏုိင္တဲ့ေျမက အနည္းအက်ဥ္းပဲရွိၿပီး  စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္း ကာလ တစ္ခုတစ္ခုကလည္း အင္မတန္ တိုတာေၾကာင့္ ေျမဆီၾသဇာ အသစ္ျပန္ျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။

တိုင္းရင္းသား ေဒသေတြမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္/သို႔မဟုတ္ စိတ္ခ်လက္ခ် သြားလာႏုိင္ျခင္းမရွိတာေၾကာင့္ ေျမယာနဲ႔ အ သက္ေမြးလုပ္ႏုိင္မယ့္ အေျခအေနေကာင္းေတြ ပိုၿပီးလိုအပ္ပါတယ္။

ေမး -  ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စားနပ္ရိကၡာရွားပါးမႈ အမ်ားဆံုးျဖစ္ေနတာ ဘယ္ေနရာေတြလဲ၊  ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာလဲ။
ေျဖ - အဓိကျဖစ္ေနတဲ့ေနရာေတြကေတာ့ နယ္စပ္ေဒသေတြ၊  အပူပိုင္းေဒသေတြျဖစ္ပါတယ္။ ခ်င္းျပည္နယ္ဟာ ေဝးလံ ေခါင္ဖ်ားၿပီး သီးျခားလိုျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းမရွိသလို စိုက္ပ်ိးေျမလည္း နည္းပါးပါတယ္။ ရခုိင္ျပည္ နယ္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာလို႔မရတာ၊  အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းမရွိတာနဲ႔ ေျမယာရွားပါးမႈတို႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အပူပိုင္းေဒသမွာေတာ့ ေျမဆီၾသဇာညံ့ဖ်င္းမႈနဲ႔ စိုက္ပ်ဳိးေရးနည္းပညာ လုိအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေန ပါတယ္။

ေမး -  ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အာဟာရမျပည့္ဝမႈဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ ဆိုးေနသလဲ။
ေျဖ -  အေရွ႕တီေမာနဲ႔ ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံတို႔ၿပီးရင္ ျမန္မာဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့မႈ တတိယအမ်ားဆံုး ႏုိင္ငံျဖစ္ေနတယ္။ အမွန္ဆို ဒီလိုျဖစ္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ သဘာဝရင္းျမစ္ေတြ ေပါႂကြယ္ဝတယ္၊  ဒီရင္းျမစ္ေတြ ကို ပညာေရး၊  လူေနမႈဘဝေတြအတြက္ အသံုးခ်ႏုိင္ဖို႔နဲ႔ အာဟာရပိုမိုျပည့္ျပည့္ဝဝရွိေအာင္ စားတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တစ္ခါ တစ္ရံမွာေတာ့ ပိုေကာင္းမြန္တဲ့အာဟာရစားသုံးမႈ ျမႇင့္တင္ေအာင္ ရွိရင္းစြဲယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ေတြကိုလည္း ေျပာင္းလဲရပါ လိမ့္မယ္။

အစားအစာလိုအပ္ခ်က္အမ်ားဆံုးေနရာကေတာ့ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံနဲ႔ နယ္နမိတ္ခ်င္းထိစပ္ေနတဲ့ ရခုိင္ျပည္နယ္ ေျမာက္ ပုိင္းျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ ၅ ႏွစ္ေအာက္ ကေလး ၃၄ ရာခုိင္ႏႈန္းဟာ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့တာေၾကာင့္ အေရအတြက္နဲ႔ဆိုရင္ ကေလးသံုးေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က   အရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးပုပါတယ္။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ ေနရာမွာဆိုရင္ အာ ဟာရခ်ဳိ႕တဲ့ဒဏ္ၾကံဳေတြေနရသူ ၅ဝ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ ရွိပါတယ္။ (အယ္ဒီတာ့မွတ္ခ်က္ - ရခိုင္ျပည္နယ္ ေမာင္ေတာႏွင့္ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕တို႔တြင္ ႐ိုဟင္ဂ်ာ/ဘဂၤါလီ မြတ္စလင္ တစ္သန္းခန္႔ေနထုိင္သည္)

ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးခ်ိန္အထိ ဂ်ပန္မွာ အရပ္ပုတဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားေသးတယ္။ အခု တိုက်ဳိကို သြားၾကည့္လုိက္ပါ၊ အမ်ား စုက အရပ္အေမာင္းေကာင္းေနၾကၿပီ၊ မ်ဳိးဆက္တစ္ခုေလာက္ပဲ ၾကာခဲ့ပါတယ္၊ လုပ္ယူလို႔ရတဲ့ အရာတစ္ခုပါ။ အာဟာရ ျပည့္ဝမႈဆိုတာ အစားအစာတစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ေရး၊  သန္႔ရွင္းေရးတို႔နဲ႔လည္း ဆိုင္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေတာင္အာရွမွာဆိုရင္ သန္႔ရွင္းေရးညံ့ဖ်င္းလို႔ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့မႈ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ေမြးကင္းစ ကေလး တစ္ဦးအတြက္ ပထမဆံုးရက္  ၁,ဝဝဝ မွာ မိခင္ႏို႔သက္သက္ တုိက္ေကြၽးျခင္းနဲ႔ ေျခာက္လျပည့္ၿပီးေနာက္မွာ ျဖည့္စြက္စာပါ ထည့္ေကြၽးဖို႔ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္တဲ့ကိစၥကို ေနရာတိုင္းမွာ လုပ္လို႔ မရႏိုင္ျပန္ပါဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့ ယဥ္ ေက်းမႈေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္ေနလို႔ပါ။

ေမး - အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့မႈဟာ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးအထိ သက္ေရာက္ႏုိင္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဟုတ္ပါသလား။
ေျဖ - ဟုတ္ပါတယ္။ ဥပမာ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အစားအစာလံုေလာက္မႈမရွိတဲ့ ေနရာေဒသတစ္ခု အာဟာရမျပည့္ဝတဲ့ မိန္းက ေလးတစ္ေယာက္ဟာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ကေလးေမြးမယ္ဆိုရင္ အဲဒီေမြးလာတဲ့ကေလးဟာ စိတ္ပိုင္းျဖစ္ျဖစ္ ရုပ္ပိုင္း ျဖစ္ျဖစ္ တစ္စုံတစ္ရာ ယုတ္ေလ်ာ့ ခ်ဳိ႕တဲ့မႈ ရွိႏိုင္ပါတယ္။

ေမြးကင္းစ ကေလးဟာ ပထမဆံုး ရက္ ၁,ဝဝဝ မွာ အာဟာရ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရရွိဘူးဆိုရင္ ဦးေႏွာက္ဟာ ပံုမွန္ မဖြံ႔ၿဖိဳးႏုိင္ပါဘူး။  ရွိသမွ်လူေတြအားလုံး ဒီလိုမ်ဳိးျဖစ္ေနရင္လို႔ ေတြးၾကည့္လိုက္ေလ။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာ ကေလးငယ္ေတြအာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့မႈတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ပဲ အဲဒီႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးက႑ဆုံး႐ႈံးမႈဟာ ဂ်ီဒီပီရဲ႕ ပ်မ္းမွ် ၁၁ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ အထိ ရွိႏိုင္တာကို ေလ့လာေတြ႔ရွိထားပါတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးကို ရပ္တန္႔ပစ္ႏုိင္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေန ရၿပီဆိုရင္ အာဟာရျပည့္ဝတဲ့ အစားအစာေတြကို လံုလံုေလာက္စားၿပီး သန္႔ရွင္းတဲ့ေရကိုေသာက္ဖို႔ လုိပါတယ္။ ေမြးဖြားၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း မိခင္ႏို႔တစ္မ်ဳိးတည္းကိုသာ တုိက္ေကြၽးမယ္၊  အဲဒီေနာက္မွာလည္း အာဟာရရွိတဲ့အစာကိုသာေကြ်းမယ္ဆိုရင္ ကေလးငယ္အေနနဲ႔ အသက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အထိ က်န္းမာစြာနဲ႔ႀကီးထြားလာႏိုင္ပါတယ္။

ဒါတင္မၿပီးေသးပါဘူူး။ ကေလးဟာ အရြယ္ေရာက္ရင္ ေက်ာင္းသြားရမွာမို႔လို႔ အာဟာရရဲ႕ အေရးပါပုံကို သူတို႔နားလည္ ပါတယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ပညာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္ပိုၾကာေလ ကေလးေမြးတာလည္း ပိုၿပီးေနာက္က်ေလပါပဲ။ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ ကေလးမေမြးေတာ့ရင္ ေမြးလာတဲ့ကေလးက ပိုက်န္းမာဖို႔ပဲရွိပါတယ္။ ဒါ့ျပင္ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း သားဆက္ျခားဖို႔ အလားအလာပိုမ်ားပါတယ္။

ေမး -  ဒီျပႆနာကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းႏုိင္မလဲ။ အစိုးရအေနနဲ႔ေရာ ဘာေတြလုပ္သင့္သလဲ။
ေျဖ - အားျဖည့္ဆန္ ထုတ္လုပ္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ျမန္မာအစိုးရ၊  အျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ စတင္လုပ္ေဆာင္ေနပါတယ္။ ဒါကို ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ၿပီး ေစ်းကြက္ထဲမွာ ေရာင္းခ်ႏုိင္မယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အာဟာရျဖည့္ဆည္းေရး အစီအစဥ္ေတြ အတြက္ ဝယ္ယူသြားမွာပါ။  ကမၻာေပၚမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံက လူေတြဟာ တစ္ဦးခ်င္း ဆန္စားသံုးမႈ အမ်ားဆံုးႏုိင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ လူတစ္ဦး ဆန္စားသံုးမႈဟာ တစ္ႏွစ္ကို ကီလိုဂရမ္ ၂ဝဝ ေက်ာ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ဒီပမာဏအတိုင္း အာဟာရျဖည့္ အစားအစာတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကို စားသံုးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့မႈျပႆနာကို အေကာင္းဆံုးမဟုတ္ေတာင္မွ ေရရွည္ေျဖရွင္း ေဆာင္ရြက္သြားႏုိင္မွာပါ။

အာဟာရျဖည့္ဆန္ေတြ ေလာေလာဆယ္ပို႔မေပးႏုိင္ေသးတဲ့ ေနရာေတြအတြက္ အဲဒီေဒသက လူေတြအေနနဲ႔ အာဟာရ ျပည့္ဝတဲ့ အစားအစာေတြ ရႏုိင္ေရး၊  အမ်ဳိးအစား စုံလင္ေအာင္  စိုက္ပ်ဳိးႏုိင္ေရး၊   ေစ်းကြက္ေပါက္ေရာက္မႈရရွိႏုိင္ေရးေတြ ကို လုပ္ေဆာင္သြားဖို႔ လိုပါတယ္။ ျမန္မာလို ႏုိင္ငံမ်ဳိးအေနနဲ႔ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့မႈ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းဖို႔ဆိုရင္ ဒီကိစၥကို ဦးစား ေပးသတ္မွတ္ဖို႔ပါပဲ။

 ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး၊  ပညာေရး၊  အႏုပညာ၊  အားကစားစတဲ့ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ ဒီကိစၥကို ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳမယ့္လူေတြ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကြၽမ္းက်င္တဲ့ အာဟာရပညာရွင္ မေပၚထြန္းေသးပါဘူး။ လုပ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ တကယ္ အ ေကာင္အထည္ေဖာ္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။

လံုးဝငတ္မြတ္မႈပေပ်ာက္ေရးအစီအစဥ္ကို ျမန္မာအစိုးရက ၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပိုင္းမွာ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ပထမ အဆင့္ပါ။ တစ္ကမၻာလုံးမွာ ေဆာင္ရြက္မယ့္ေရွ႕ေဆာင္အစီအစဥ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၂ဝ၂၅ ခုႏွစ္ ေနာက္ဆုံးထားၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လူေကာင္ေသးေကြးညႇက္တဲ့ကေလးငယ္ေတြ လုံးဝမရွိေတာ့ေအာင္ တိက်တဲ့တာဝန္ေတြေပးထားတဲ့ အာဟာရျပည့္ဝေရးနဲ႔ စားနပ္ရိကၡာ လုံၿခံဳေရးဆိုင္ရာလုပ္ငန္းစဥ္မူၾကမ္းတစ္ခု ခ်မွတ္ထားပါတယ္။      ။