 |
| ဦးဝင္းတင္ (ဖြား ၁၂ မတ္ ၁၉၃၀ - ဆံုး ၂၁ ဧၿပီ ၂၀၁၄) ဓာတ္ပံု - ေအရွားနယူးစ္ |
မင္းခုိင္ - ‘ဘဘ’ ကို အရမ္းသတိရမိတယ္
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၊ ၂၀၁၆
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၊ ၂၀၁၆
စာအုပ္ေလးတအုပ္ ေရးၿပီး ထုတ္မယ္လုပ္ေတာ့ အမွာစာပါခ်င္တာနဲ႔ အမွာစာ ဘယ္သူ႕ဆီက ေတာင္းရမလဲ စဥ္းစားပါတယ္။ ေမာင္ေဌးဆိုတဲ့ ငတိကလည္း အေကာင္ေသးသေလာက္ လူႀကီးလူက်ယ္အင္မတန္ လုပ္ခ်င္တာ။ စာအုပ္ကလည္း ေဒၚႀကီးစုကို ေခါင္းတပ္ထားတာဆိုေတာ့ စာေရးဆရာထက္ ႏုိင္ငံေရးသမားတေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အမွာဆို ပိုၿပီးသင့္မယ္ ေပါ့။ အဲလိုနဲ႔ ကိုယ္ေလးစားအားက်တဲ့လူမ်ဳိးကို ေရြးၾကည့္တယ္။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ တိုင္ပင္ၾကည့္တယ္။
ဟိုလူ႔ဆီက ေတာင္းရင္ေရာ၊ ဒီ့လူ႔ဆီက ေတာင္းရင္ေရာနဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္တာ .. ေရြးမယ့္ေရြးေတာ့လည္း တကယ့္ေခါင္ကိုမွ သြားေရြးမိတယ္။ ေဟ့လူ ... ဘဘဦး၀င္းတင္ရဲ႕အမွာစာဆိုရင္ေရာဗ်။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းကလည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ .. ဟာ ... ခင္ဗ်ား ... ရလို႔ကေတာ့ ေကာင္းေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ ပမႊားႏွစ္ေကာင္မွာ အဆက္အသြယ္အသိအကၽြမ္းရယ္လို႔ မရိွ။ ေအးဗ်ာ ... လိုေတာ့ လိုခ်င္သား။ ဒါေပမဲ့ ဘယ့္ႏွယ့္ သြားေတာင္းရမလဲဗ်။ ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းကုတ္၊ အၾကံထုတ္။ ကိုင္း ဘာမွ လုပ္မေနနဲ႔ဗ်ာ ... က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ့္ဘာသာ သြားေတာင္းမယ္ ... သိသိ မသိသိ၊ ရေတာ့လည္း အျမတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေအးဗ်ာ .. ခ်ဗ်ာ။
အဲလိုနဲ႔ ငခြၽတ္ႏွစ္ေယာက္ ဘဘရဲ႕ ရန္ကင္းကအိမ္ကို ခ်ီတက္ၾကတယ္။ (ဘဘ ေထာင္ကလြတ္လာေတာ့ ေနစရာအိမ္ မရိွပါဘူး။ ဘဘရဲ႕စံျပကအိမ္ကို စစ္အာဏာရွင္ေတြက သိမ္းထားပါတယ္။ အခုဟာက ဘဘရဲ႕သူငယ္ခ်င္းအိမ္ပါ။ အိမ္က ႏွစ္ထပ္တိုက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘဘေနတာက အဲဒီတိုက္ႀကီးေပၚမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ၿခံေရွ႕မွာ ေဆာက္ထားတားတဲ့ ၁၂ ေပ၊ ေပ ၃၀ ေလာက္ရိွတဲ့ တိုက္ခန္းေလးမွာေနတာ)
ႏွစ္ေယာက္သား ကုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ကုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဘဘနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါလို႔ ခြင့္ေတာင္းေတာ့ ဘဘက အသာတၾကည္ပဲ အ ေတြ႕ခံတယ္။ (ေနာက္မွ စဥ္းစားမိတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးဧည့္သည္ေတြ၊ စာနယ္ဇင္းဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ဧည့္မျပတ္ေအာင္ျဖစ္ေနမယ့္ ဘဘခမ်ာ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေလးေတာ့ လိုခ်င္မွာပဲ။ ကိုယ္ေတြသာဆို အခုလို ႀကိဳတင္မခ်ိန္းဘဲ ေရာက္လာတဲ့၊ ကိုယ္နဲ႔လည္း မသိတဲ့ ဧည့္သည္ေတြဆို ၿငိဳျငင္မိမွာပဲလို႔)
ဒါေပမဲ့ ဘဘကေတာ့ တခါမွမျမင္ဘူးတဲ့ ငခြၽတ္ႏွစ္ေကာင္ကို အၿပံဳးမပ်က္ ႀကိဳေလရဲ႕။ စကားေျပာ အင္မတန္ႂကြယ္တဲ့ ေမာင္ေဌးကလည္း ဘဘ ေနေကာင္းရဲ႕လားလို႔ ၀တ္ေက်တန္းေက် ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုၿပီးတာနဲ႔ ဘဘဆီက အကူအညီလို ခ်င္လို႔ပါဆိုၿပီး တန္းကစ္တယ္။ ဘဘက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ အင္း ... ဘာလုပ္ေပးရမလဲတဲ့။ အမွာစာလိုခ်င္လို႔ပါဘဘဆိုေတာ့ ... အိုး ေရးေပးရမွာေပါ့တဲ့။
ၾကည့္စမ္း၊ သူနဲ႔ တခါမွမသိဘူးတဲ့ ခ်ာတိတ္ေလးတေယာက္ရဲ႕စာအုပ္ကို (ဘာမွန္း မဖတ္ရေသးခင္မွာပဲ) အမွာစာ ေရးေပး မယ္တဲ့။ တဖက္လူနဲ႔ စကားဆယ္ခြန္းေတာင္ ျပည့္ေအာင္ မေျပာရေသးဘူး၊ အကူအညီေပးဖို႔ ယံုၾကည္ေနၿပီ။ ဘဘက စကားဆက္တယ္။ ေအးဗ်ာ ... ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းေတာ့ ၾကာမယ္ .. ခင္ဗ်ားတို႔ ေစာင့္ႏိုင္ပါ့မလား၊ အားေတာ့နာတယ္ဗ်ာတဲ့။ ေအာ္ အကူအညီေပးမယ့္သူက ျပန္အားနာသတဲ့။
ၿပီးေတာ့ ေျမးအရြယ္ခ်ာတိတ္ေတြကို စကားေျပာေနတာ ခင္းဗ်ားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ .. ။ ဘဘက အဲလိုလူ။
အမ်ားျပည္သူနဲ႔ စကားေျပာရင္ ယဥ္ေက်းႏိွမ့္ခ်သေလာက္ အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ ေျပာရင္ေတာ့ ဘဘေလာက္ ျပတ္တာမာတာ မရိွပါဘူး။ ျမန္မာျပည္အေပၚ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ေက်းဇူး မူးလို႔ ႐ွဴစရာမရိွဘူးလို႔ ေျပာခဲ့သူ၊ ႀကံဖြတ္ပါတီနဲ႔ မဟာမိတ္ညႊန္႔ ေပါင္းလုပ္မွာလားဆိုတာကို ဖက္ဆက္ပါတီနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေပါင္းဘူးလို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျဖခဲ့သူ၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို မစုက ကန္ေတာ္ႀကီးအင္လ်ားေလာက္မွာပဲ ခ်ခ်င္တာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြကေတာ့ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ထဲ ခ်ပစ္ခ်င္တာလို႔ ခပ္တင္းတင္းဆိုခဲ့သူ၊ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ရံုနဲ႔ မရ၊ အေျခခံဥပေဒအသစ္ေရးဆဲြမွ ရမယ္လို႔ မေလွ်ာ့တမ္းဆိုခဲ့သူပါ။ ၈၈ တုန္းကလည္း မတရားတဲ့အမိန္႔ဟူသမွ် တာ၀န္အရ ဖီဆန္ၾကဆိုတဲ့ ဘဘရဲ႕ေၾကြးေၾကာ္သံက စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ အရိႈက္ကို တည့္တည့္ထိခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း စစ္အာဏာရွင္ေတြက ဘဘကို အရမ္းေၾကာက္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္သလဲဆို ၁၉၈၉ စဖမ္းလိုက္ကတည္းက မလႊတ္တာ ၂၀၀၈ ခုထိပါပဲ။ ေဒၚႀကီးစုနဲ႔ ၈၈ ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာင္ ၾကားထဲမွာ ျပန္ျပန္လႊတ္ပါ တယ္။ ျပန္လႊတ္လိုက္ ျပန္ဖမ္းလိုက္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘဘကိုေတာ့ လံုး၀လႊတ္မေပးပါဘူး။
အမွန္က အသက္ ၈၀ စြန္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဘဘအေနနဲ႔ ယူထားရတဲ့ တာ၀န္ေတြ၊ ၀တၱရားေတြက အသက္နဲ႔ မမွ်ေအာင္ပါပဲ။ ပါတီကိစၥ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္ေဆာင္းပါးေတြ၊ ေနာက္ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဒီလိႈင္းစာေစာင္၊ ေနာက္ NLD ပါတီေခါင္း ေဆာင္ပိုင္းနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္ေျပာခ်င္တဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ ဧည့္သည္ေတြကလည္း ေဒၚႀကီးစုကို ေတြ႕ရဖို႔ မလြယ္ေတာ့ ဘဘဆီပဲ ဦးတည္လာတာပါ။ ဒီလို အလုပ္တာ၀န္ေတြ မ်ားလွတဲ့ လူတဦးကို ကိုယ္က ကိုယ္လိုဘတခုတည္းနဲ႔ သြားၿပီးဒုကၡေပးပါတယ္။ ေနာက္ .. ဘဘရဲ႕မ်က္စိက ေနာက္ပိုင္းသိပ္မျမင္ရေတာ့ပါဘူး။ မ်က္မွန္အျပင္ မွန္ဘီလူးနဲ႔ဖတ္မွ ရတဲ့အေနအထားပါ။ ဒါ လည္း ေမာင္ေဌးတို႔က အားနာရေကာင္းမွန္း မသိပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ ျမန္ျမန္ေရးေအာင္ မ်က္ႏွာက သြားသြားျပပါေသးတယ္။
ပထမတခါ ေတြ႕ကတည္းက ဘဘကို အရမ္းသေဘာက်သြားတယ္။ ကိုယ့္ကို ကူညီေပးလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘဘရဲ႕ျဖဴစင္မႈ၊ အတၱကင္းမႈေတြေၾကာင့္ပါ။ ေထာင္ထဲမွာ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ညွဥ္းပန္းႏိွက္စက္ခံခဲ့ရတယ္လို႔ မထင္ရေလာက္ေအာင္ ဘဘမ်က္ႏွာက ၾကည္သန္႔ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္မွသိရတာက ေထာင္ထဲကရခဲ့တဲ့ အတြင္းဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ဘဘ ရဲ႕ေက်ာက္ကပ္တို႔ ႏွလံုးတို႔ အသည္းတို႔ဟာ ပံုမွန္မရိွေတာ့ပါဘူး။ ေထာင္က လြတ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘဘခမ်ာ ေဆးရံု ခဏခဏ တက္ရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒိဒဏ္ေတြနဲ႔ပဲ ဘဘခမ်ာ လံုးပါးပါးခဲ့ရပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြကလည္း ဘယ္ေလာက္တိရိစၧာန္စိတ္ေပါက္ေနသလဲဆို .. အသက္ ၆၀ အရြယ္ လူႀကီးသူမကို သြားေတြအကုန္ကၽြန္ထြက္ကုန္ေအာင္ ရိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ အံ့ကပ္လည္း လုပ္ခြင့္မေပးလို႔ ဘဘခမ်ာ ၾကမ္းေထာ္ေနတဲ့ ေထာင္ထမင္းကို သြားဖံုးေတြနဲ႔ပဲ ႀကိတ္၀ါးရတာ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာပါတယ္။
ေနာက္ ဘဘရဲ႕မာန္မာန ကင္းမႈ။ ဒီစကားကိုေတာ့ နည္းနည္းခ်ဲ႕ခ်င္ပါတယ္။ ေတာ္ရံုစိတ္သေဘာထားေကာင္းတဲ့သူေတြ မွာလည္း မာန္မာနကင္းတတ္ပါတယ္။ (ဥပမာ ကိုယ့္မွာရိွတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေၾကာင့္ မာန္မတက္တဲ့ သူေဌးမ်ဳိး) ဒါေပမဲ့ ငါ ေကာင္းတာလုပ္ခဲ့တာပဲ၊ ငါအနစ္နာခဲ့တာပဲဆိုတဲ့ မာန္မ်ဳိးက ပယ္ဖို႔ခက္ပါတယ္။ ကိုယ္ေကာင္းတာလုပ္ခဲ့လို႔၊ ကိုယ္အနစ္ နာခံၿပီးလုပ္ခဲ့လို႔ ငါ ေကာင္းတာလုပ္ခဲ့တာပဲ၊ ငါ အနစ္နာခံခဲ့တာပဲဆိုတဲ့ မာန္မ်ဳိးက ေတာ္ရံုရင့္က်က္မႈနဲ႔ မပယ္ႏိုင္ေလာက္ ဘူးထင္ပါတယ္။ ဘဘမွာ အဲလိုမာန္မ်ဳိးကင္းပတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ထင္ရွားလွတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ မထင္ရေလာက္ေအာင္၊ NLD ပါတီရဲ႕ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္လို႔ မထင္ရေလာက္ေအာင္ ဘဘမွာ မာန္မာန ကင္းပလွတယ္။ ေျပာရရင္ အဲဒီ အရည္အေသြးဟာ က်ေနာ္အေလးစားဆံုး အရည္အေသြးလည္းျဖစ္တယ္။
ထားပါေတာ့ဗ်ာ ... ဘဘရဲ႕သံမဏိစိတ္ဓာတ္အေၾကာင္းေတြ၊ ေတာ္ေၾကာင္း တတ္ေၾကာင္းေတြကေတာ့ ဘဘရဲ႕မိတ္ေဆြ ေတြ ၀ိုင္းေရးလို႔ အားလံုးသိၿပီးေလာက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ဘဘအေၾကာင္းကို ေကာက္ေၾကာင္းေလး ျခစ္ျပရံုပါ။
ဒီေန႔လႊတ္ေတာ္အသစ္စတယ္ ဘဘ။ ဘဘေမွ်ာ္လင့္အထိ မျဖစ္ေသးေပမဲ့၊ ဂိမ္းစည္းမ်ဥ္းေတြကို မေျပာင္းႏိုင္ေသးေပမဲ့၊ ဂိမ္းရဲ႕ခ်ိန္ခြင္လွ်ာကေတာ့ ေျပာင္းသြားၿပီဘဘ။ (အနည္းဆံုး အဲလိုပဲ ထင္ပါတယ္) ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဘဘကို သတိရမိတယ္။ လူမႈကြန္ရက္မွာတက္လာတဲ့ ေဒၚႀကီးစုကို ဘဘ အားေပးေနဟန္ သရုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုေတြကို ျမင္ေတာ့ သတိမရဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္၀န္းေတြကလည္း စိုစြတ္လာတယ္။ ဘဘကို သတိရလိုက္တာ ... ။
သတိရလြန္းလို႔ အခုစာေလး ေကာက္ေရးလိုက္ပါတယ္။ ဘဘေတာ္ေၾကာင္းတတ္ေၾကာင္း မႊန္းတဲ့စာမဟုတ္ပါဘူး။ အင္း ေလ .. ဆင္ျဖဴေတာ္ဆိုတာ ထူးၿပီး ထံုးသုတ္စရာမွ မလိုပဲဟာ .. ဟုတ္ဖူးလားဗ်ာ .. ။
မင္းခိုင္