 |
| အင္းစိန္ ဂ်ီတီအိုင္၊ အတြင္းက ေလွကားထစ္မ်ား |
ဦးဇင္းေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း(ေရႊဝါေရာင္) - ဘဝ၏ အဆိုးဆံုး ေန႔ရက္မ်ား ( ၆ )
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၅၊ ၂၀၁၆
မိမိတို႔အား တိရိစၧာန္မ်ားပမာ ေလွာင္ပိတ္ထားသည့္ အခန္းေရွ႕အေရာက္ တံခါးဖြင့္ လိုက္သည္ႏွင့္ ျပင္းထန္စူးရွေသာအနံ႔မ်ားကို သယ္ေဆာင္လာသည့္ အပူလွဳိင္းသည္ မ်က္ႏွာကို တည့္တည့္ဝင္ေဆာင့္လိုက္သည္။ အခန္းထဲျပန္ခ်င္မိတာ မွားၿပီဟု ထင္လိုက္မိသည္။ စစ္ေၾကာေရးအေဆာင္ေပၚတြင္ အသားနာရံုသာရွိၿပီး ယခုလို တစ္ေန႔ လံုး တစ္ညလံုး အနံ႕ဆိုးႏွင့္ ေနရမည္မဟုတ္ေခ်။ အခန္းတြင္းသို႔ အားတင္းၿပီး ျပန္ဝင္လိုက္သည္။ အခန္းတြင္းရွိ ေသးအိုင္ႀကီးအား သဲမ်ားထပ္ဖို႔ၿပီး ေသးကာတာလုပ္ထားသည္မွာ အခန္းေလးပံုတစ္ပံုမွ်ပင္ ေနရာယူထားေပၿပီ။ ေခါင္းရင္းတြင္ သံဃာအပါး (၅၀) ခန္႔ႏွွင့္ အသက္ႀကီးသူမ်ား၊ နာမက်န္းသူမ်ားကို ထားၿပီး က်န္ေသာသူမ်ားမွာအ လွည့္က် အိပ္ၾကရသည္။ ေတာင္ကိုးရီးယားႏိုင္ငံသား လူငယ္ေလးမွာမူ ဘာမွ မစားေရ လည္း မေသာက္ရဲသျဖင့္ ေရသန္႔ ဝယ္တိုက္ လိုက္ၾကရေသးသည္။ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ပါလာသည္ကို သတင္းပို႔ထားေသာ္လည္း သံရံုးမွ အေၾကာင္းမျပန္ေသးသျဖင့္ ဘာမွေဆာင္ရြက္မေပးေခ်။ တစ္ပတ္ေက်ာ္မွ လာေခၚထုတ္္သြားၾက၏။ အမ်ား အားျဖင့္ ဆီးခ်ဳပ္ဝမ္းခ်ဳပ္ျဖစ္ကာ ေနမေကာင္းၾကေခ်။ အထူးသျဖင့္ အသက္ႀကီးသူ မ်ားမွာ ဝမ္းႏွင့္ ဆီးမထိမ္းႏိုင္သျဖင့္ ခနခန ထသြားၾကရသည္။
သာသနာ႔သိပၸံဆရာေတာ္ႀကီး၊ ေငြၾကာယံ တိုက္အုပ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ မိမိတို႔ မဂၢင္ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတာ္ဦး ဣႏၵက၏ ခမည္းေတာ္၊ ဘဘုန္းႀကီး(ဦးနႏၵိယ) တို႔ဆိုလွ်င္ ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတြ၊ အရွက္ေတြေဘးခ်ိတ္ၿပီး ၾကြပ္ၾကြပ္အိိပ္ကေလးမ်ားျဖင့္ အေပါ့၊ အေလး သြားၾကရသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္အတြက္ အိတ္ ရွာရသည္ကလည္း တစ္ဒုကၡပါေပ။ အနံ႔အသက္ဆိုး မ်ားေၾကာင့္ေပေလာ မသိ၊ ေခါင္းခ်လိုက္သည္ႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္ကို သတိထား မိသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္(၆)နာရီမွ ၁၀ ေယာက္တစ္တဲြ မ်က္ႏွာသစ္ထြက္၊ အေပါ့သြားရသည္။ ဘဝတြင္ပထမဆံုးအႀကိမ္ သဲႏွင့္ သြားတိုက္ၾကရသည္။ မတိုက္၍ လည္း မျဖစ္ေတာ့ ကိုယ့္ပါးစပ္ကအန႔ံကို ကိုယ္မခံႏိုင္ေတာ့ ဘဝေရာက္ေနၾကၿပီ။ အေလးသြားခ်ိန္မွာ - မ်က္ႏွာသစ္ကိစၥ အားလံုးၿပီးမွ ျပန္စသည္။ အခန္းတြင္းမွ မေအာင့္အီး ႏိုင္ေတာ့ေသာသူမ်ားကို နားလည္မွဳႏွင့္ ဦးစားေပးထားၾကသည္။ အသက္အရြယ္၊ ဂုဏ္ပုဒ္ႏွင့္ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
အထက္လူႀကီးက အဆူခံရသည္ဆိုကာ ကြမ္းႏွင့္ ေဆးလိပ္ ဝယ္ မေပးေတာ့သျဖင့္ ေစ်း ခုန္တက္သြားသည္။ သနပ္ဖက္တစ္လိပ္ တစ္ေထာင္ႏွင့္ ကြမ္းတစ္ရာ တစ္ေထာင္ျဖစ္သြားသည္။
မနက္ (၇) နာရီ ထိုးသည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာသုတ္ေစာင္ ပုခံုးေပၚတင္ထားေသာ လူက လာေခၚ သည္။ စစ္ေၾကာေရးေခၚတိုင္း ထုိသူ အၿမဲလာေခၚသည္။ ဦးသန္းစိန္ဟု နာမည္သိေသာ္လည္း ဘယ္အဖဲြ႕အစည္းကမွန္း မသိရေခ်။ မိမိႏွင့္အတူ ဘဘုန္းႀကီးဦးနႏၵိယ၊ ဦး ဇင္းကုလားမ(ေငြၾကာယံ)၊ ဦးဣႆရိယ(ေငြၾကာယံ)ႏွင့္ မိုးေကာင္းေက်ာင္းမွ ဦးဇင္းတစ္ပါးတို႔ ေဈးဦးေပါက္ ထြက္ၾကရသည္။
မိမိအား စစ္တပ္ေပၚထားသည့္ သေဘာထားမ်ား ေမးေနစဥ္ ေနာက္မွ “ခြပ္” “ ေအာင္မေလးဗ်” ဆိုသည့္ အသံမ်ား ထြက္လာေတာ့သည္။ မိမိ၏ ဘယ္လက္ေဘးစားပဲြတြင္ရွိေသာ မဂၢင္ဘုန္းႀကီး ခမည္းေတာ္ ဘဘုန္း ႀကီးက ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ ဘာေတြဘုန္းေပးေနသည္မသိ။ ေမးသမွ်ကို အမွန္အတိုင္း ေျဖေနပါေတာ့သည္။ ေျဖသည္ ဆိုခ်င္းထက္ ေဖာ္ေကာင္လုပ္ေနသည္ဆိုက ပိုမွန္မယ္ ထင္ပါသည္။ သူစိမ္းကို ေဖာ္သည္မဟုတ္၊ သားအရင္း ဦးဇင္း ဦးဣႏၵက ကို ေကာင္း ေကာင္း ေဖာ္ပါေတာ့သည္။ သူ႔သားမွာ ဇရွိေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရး ဝါသနာပါေၾကာင္း၊ အရင္ ကလည္းႏိုင္ငံေရးမွဳျဖင့္ ေထာင္က်ဘူးေၾကာင္း ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးႏွင့္ ေျဖေနပါေတာ့သည္။ ေက်ာင္းတြင္ ရွစ္ပူးေက်ာင္းသားမ်ား အစည္းေဝးလာလုပ္ေၾကာင္း ၊ ျဖဴျဖဴသင္းက လည္း အၿမဲဝင္ထြက္ေနေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ပါးမွာ နတ္ေဇာ ေခၚ ဦးပညာေဇာတျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူကလည္း ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ပိုမ်ားေၾကာင္း၊ မီဒီယာ မ်ားႏွင့္ ဘယ္သူေတြ အေမးအေျဖလုပ္လည္းဆိုေတာ့ အားလံုးလုပ္ေၾကာင္း။ မိမိဘက္ လက္ညွဳိးထိုးကာ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းႀကီးလည္း လုပ္ေၾကာင္း ေျဖပါေတာ့သည္။ ေတာ္ေသးသည္၊ စရဖ က ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းဆိုေသာ နာမည္ကို မသိသျဖင့္ ေခ်ာင္းႀကီးဆရာေတာ္ဟု မွတ္တမ္းယူထားလိုက္ၾကသည္။ ထမင္းစားနားခိုင္းၿပီး အေဆာင္ ခနျပန္ၾကရသည္။ ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵက (ပနားမား) ကို ျပန္ေလွ်ာက္ရာ ပါးစပ္ျပင္ထားၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အသံထြက္မလာဘဲ အတန္ငယ္ၾကာမွ 'ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ ဦးဇင္းရာ ... ခံလိုက္ၾကရံုေပါ့'ဟု ေျပာပါသည္။
ေန႔လည္ ၁ နာရီထိုးခန္႔မွာ ဘဘုန္းႀကီးႏွင့္ မဂၢင္ေက်ာင္းမွပင္ ဦးကဝိတို႔ကို ပစၥည္းမ်ား သိမ္းခိုင္းၿပီး လာထုတ္သြားသည္။ အားလံုးက အသက္ ၇၀ အရြယ္ေတြမို႔ ျပန္လႊတ္ၾကၿပီဟု ထင္ၾကသည္။ မိမိႏွွင့္ ဦးဣႏၵကတို႔ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္း သိလိုက္ပါၿပီ။ ဘဘုန္းတို႔ကို ေကာင္းေကာင္းထားၿပီး အားလံုး အစ္ထုတ္ေတာ့မည္ဟု။
မၾကာပါေခ်။ မိမိ အပါအဝင္ ၅ ပါးကို လာထုတ္္ပါေတာ့သည္။ အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ဘဘုန္းႀကီးက အားလံုးေျပာသျဖင့္ အကုန္လံုးသိေၾကာင္း၊ ဝန္ခံလိုက္လွ်င္ အက်ိဳးရွိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပူးေပါင္းေစလိုေၾကာင္း၊ ျဖဴျဖဴသင္းႏွင့္ NLD က ခိုင္းသည္ကို ဝန္ခံလွ်င္ စုတ္ေရာ လာဘ္ပါ ဝင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ေျပာပါသည္။ မိမိကလည္း ေရွာင္ထြက္ဘို႔ က်ိဳးစားရေတာ့သည္။ မတတ္ႏိုင္သည့္အဆံုး ဘဘုန္းႀကီးေပၚ ပံုခ်ရေတာ့သည္။ ဘဘုန္းမွာ အသက္ႀကီး၍ စိတ္မမွန္ေတာ့ေၾကာင္း၊ စိတ္မွန္္လွ်င္ ကိုယ့္သား ေထာင္က် ေအာင္ ေဖာ္ပါမည္လာဟု ေမးခြန္း ျပန္ထုတ္လိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္ မိမိမွာ အစသန္သူ ျဖစ္သျဖင့္ ဘဘုန္းအား အၿမဲစိတ္ဆိုးသည္အထိ စ တတ္ေၾကာင္း၊ ထိုမေက်နပ္ခ်က္မ်ား ေၾကာင့္ႀကံဳတုန္း ေခ်ာက္ျပန္တြန္းတာ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေျဖၾကားလိုက္သည္။
ေမးေနသူမွာ အတန္ငယ္ စဥ္းစားဟန္ျဖင့္ ခနဆိုကာ အျပင္ထြက္သြားပါသည္။ ျပန္ဝင္ လာေတာ့ ဟယ္လီေကာ္ပတာ စီးဘူးလားဟု ေမးပါသည္။ ေခါင္းရမ္းျပလိုက္ေတာ့ စီးေစ ရမယ္၊ ခနေလးျပင္တုန္းမို႔ပါဟု ေနာက္က တစ္ေယာက္က ေျပာပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ပုဆိုး ခါးေတာင္ေျမွာင္ေအာင္ က်ိဳက္ခိုင္းလိုက္ၿပီး စြပ္က်ယ္ပါ ခၽြတ္လိုက္ၾကသည္။ အခန္းအလည္တြင္ ပံုထားေသာ ဇီးေစ့ ၂ ပံုေပၚသို႔ ဒူးေထာက္ခိုင္းထားလိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေဘးသို႔ ဆန္႔ထားခိုင္းသည္။ ကာယေလ့က်င့္ခန္း လုပ္သလို ခါးအထက္ပိုင္းအား ဘယ္ညာ လွည့္ခိုင္းလိုက္ၿပီး။ အခိ်န္ရေသးတယ္ ဝန္ခံမွာလားဟု ေမးပါသည္။ ဘယ္သူ ကမွ ခိုင္းထားတာမဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္၏ အသိစိတ္ျဖင့္ လုပ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ ဘယ္သူကမွ ခိုင္းထားျခင္း မရွိေၾကာင္းသာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ေနာက္မွ တင္ပါးကို အသာေလးတြန္းလိုက္ရာ ဇီးေစ့မ်ားသည္ ဂံုညွင္းေအာက္က အခြက္ကေလးထဲဝင္ သြားသည္ဟုပင္ ထင္မွတ္လိုက္ပါသည္။ နာလြန္္းသျဖင့္ ႀကိတ္ထားေသာအံ့မွာလည္း ေညာင္းၿပီး နာလာသည္။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္းေခၽြးေတြနစ္ေနၿပီး လက္ေမာင္းသားမ်ား ကစၿပီး တဆတ္ဆန္တုန္လာသည္။
စာပဲြထိုင္ေနေသာသူက ဘာလို႔ အသားအနာခံေနလဲ၊ ဝန္ခံလိုက္ၿပီးေရာဟု လြယ္လြယ္ေျပာေနေသာ္လည္း သိန္းႏွင့္ ခ်ီ ဆႏၵထုတ္၊ ေမတၱာပို႔ၾကေသာ သံဃာမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာကို မိမိ၏ သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္းျဖင့္ အညွဳိးႏြမ္း မခံႏိုင္ပါေခ်။ ေနာက္ထပ္ ဝင္လာသူမ်ားထံမွ သိရသည္မွာ တစ္ကမ႓ာလံုးက ေထာက္ခံၾကေၾကာင္း၊ အျပင္တြင္က်န္ခဲ့သည့္ ဦးဂမ႓ီရမွွလည္း မိမိတို႔ေတာင္းဆိုခ်က္ကို မလိုက္ေလ်ာပါက ဗီယက္နမ္ ၊တိဘက္က သံဃာမ်ားလို မိမိကိုယ္ကို ဓါတ္ဆီေလာင္းမီးရွဳိ႕ ကာ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ၾကားရသည္။ မြန္ဂိုးလီးယားသံဃာေတာ္မ်ားကလည္း အားေပးေထာက္ခံၾကေၾကာင္း ၾကားရသျဖင့္၊ ရွိသမွ်ခြန္အားမ်ားျဖင့္ ေခါင္းခါလိုက္သည္။
ဝန္ခံမည့္ပံု မေပၚေတာ့သျဖင့္ လူႏွစ္ေယာက္က ဂ်ိဳင္းမွ မကာ ထူလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔အား ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ဘို႔ ေဝးစြ၊ လက္ကိုမေျမွာက္ခ်င္ေတာ့ေပ။ အသာမယူလာၿပီး ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ခိုင္းလိုက္ေတာ့မွ ဒူးတြင္ျမဳတ္ေနေသာ ဇီးေစ့ကေလးမ်ား ျပန္ထြက္သြားသည္။ ထိုျမဳတ္ေနေသာေနရာမွ ေသြးစေလးမ်ား ထြက္လာရာ ေခၽြးႏွင့္ထိၿပီး စပ္ေနေတာ့သည္။ မိမိ တစ္ပါးတည္းမ်ား ႏွိပ္စက္ခံေနရသလားဟု အသာေခါင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သံမံတလင္းေပၚမွာ ဦးဇင္း ၂ ပါး လဲေနသည္။ ထူ၍ပင္ မရသျဖင့္ လဲေနပံု ေပၚသည္။ မ်က္လံုးမ်ား ေဝဝါးေန၍ မည္သူမည္ဝါ သဲသဲ ကဲြကဲြမသိေသာ္လည္း မိမိတို႔အခန္းတြင္းမွ ဦးဇင္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ တစ္ပါးလွ်င္ ႏွစ္ေယာက္က်စီ တဲြကာ အခန္းသို႔ျပန္ပို႔ၾကသည္။ အခန္းေထာင့္တြင္ ေနရာေပးထားၿပီး၊ မည္သူမွ် စကားမေျပာရဟု အမိန္႔ထုတ္ထားကာ စစ္သားအေစာင့္တစ္ေယာက္က ျပဴ တင္းေပါက္က ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။
အားလံုး တုန္းလုန္းေလးေတြ လဲေနတာျမင္ေတာ့ မခံစားႏိုင္ၾကသျဖင့္ မ်က္ရည္က်သူ က်ၾကသည္။ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ကာ ေတာက္ေခါက္ ၾကသည္။ ထိုေတာက္ေခါက္သူကို စစ္သားႏွစ္ေယာက္က နံပါတ္တုတ္ကဲ့သို႔ ခါးတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ဝါးဆစ္ပိတ္တုတ္မ်ားျဖင့္ ဝင္ရိုက္လိုက္ေသးသည္။ ျပည္သူ႔အသက္ အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ကို ကာကြယ္ေနေသာ တပ္မေတာ္ႀကီး ပီသ ပါေပေတာ့သည္။
(ဆက္ရန္)
ဦးဇင္းေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း(ေရႊဝါေရာင္)