ေမာင္ရစ္ - စည္းကမ္းရွိေသာ ျခစားမႈ၊ စည္ကမ္းတက် ဒီမုုိကေရစီ နဲ႔ ႏိုုင္ငံေရးေနာင္တ
(အေတြးအျမင္မဂၢဇင္း၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၆) မိုုးမခ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၈၊ ၂၀၁၆
အခုခ်ိန္မွာျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္တဲ့ သတင္းစာရာၾကီး ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္ကို အထူးသတိရေနမိပါတယ္။ ထို႔အတူ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဦးေဆာင္တဲ့ အင္န္အယ္ဒီပါတီနဲ႔ ျပည္သူလူထုၾကီးရဲ့ တခဲနက္ေသာ ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ျပီဆိုတဲ့ ေအာင္ပြဲၾကီးကို မျမင္လိုက္ၾကရတဲ့ ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကျပီ ျဖစ္တဲ့ အေ၀းေရာက္ စာေပပညာရွင္ၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ ဆရာဦးတင္မိုးနဲ႔ ေၾကးုမုံဦးေသာင္းတို႔အျပင္ ယုံၾကည္ခ်က္ အင္မတန္ ခိုင္မာလွတဲ့ လူထုေဒၚအမာတို႔ကိုလည္း သတိရမိပါတယ္။ သူတို႔တေတြ ၀မ္းသာ ဂုဏ္ယူၾကလိမ့္မယ္၊ သူတို႔ မကြယ္လြန္မီမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ ေအာင္ပြဲၾကီးတခု ျမင္ေတြ႔သြားၾကမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ား ေျပာၾက ဆိုၾက လႈပ္ရွားၾကမွာပါလိမ့္လို႔လည္း ေတြးေနမိပါတယ္။
ဆက္ေတြးမိတာကေတာ့ ဆရာဦး၀င္းတင္နဲ႔ ေနာက္ဆုုံးေျပာခဲ့တဲ့ စကားလက္ဆုုံ ၂ ခုု အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၁ ခုုကေတာ့ စာေရးဆရာမၾကီး ကြယ္လြန္သူ ေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္ဟာ သူ႔ရဲ့ ႏိုုင္ငံေရးဘ၀ကိုု ဂုုဏ္မယူဘူး၊ ေနာင္တ ေတာင္ ရတယ္ ဆိုုတာပါ။ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္အေနနဲ႔ တသက္တာ ဂုုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္တဲ့ဘ၀ကေတာ့ စာေရးဆရာဘ၀၊ အႏုုပညာသည္ဘ၀ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက အဖြားျဖစ္သူ ကိုုယ္တိုုင္ေျပာခဲ့တာပါ။ ဒါကိုု သက္ေသက က်န္ရစ္သူ က်ေနာ္တိုု႔မိသားစုု ကိုုယ္တုုိင္ျဖစ္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ေျပာရသလဲဆိုုေတာ့ … ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပုုံၾကီးမွာ သူ႔ေျမးေတြက အေရးအခင္းလိႈိင္းလုုံးၾကီးေတြထဲ ကိုုယ္သန္ရာ အားသာရာထဲ ခုုန္ခ်ၾကေတာ့မယ္ဆိုုေတာ့ သူကိုုယ္တိုုင္ေျပာခဲ့တာ တခုုရွိပါတယ္။ “ငါတိုု႔တေတြ တာ၀န္မေက်ခဲ့လိုု႔ မျပီးျပတ္ေသးတဲ့ အာဏာရွင္ေတာ္လွန္ေရးကိုု ငါ့သားေျမးေတြ ဆက္ျပီး ထမ္းၾကရရွာတယ္ …” ဆိုုတာပါ။ ဗမာျပည္ရဲ့ လြတ္လပ္ေရးကိုု ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားရဲ့ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာ ရယူႏိုုင္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း တိုုင္းျပည္ရဲ့ လြတ္လပ္ေရးကိုု ေနာက္ဆုုံးမေတာ့ အာဏာရွင္ ဦးေန၀င္းနဲ႔တကြေသာ အေပါင္းအပါေတြ လက္ထဲကိုု ၀ကြက္အပ္ခဲ့ရတာကိုုး။ သည္လိုုနဲ႔ တိုုင္းျပည္ဟာ အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာ ဆက္လက္ျပီး လြတ္လပ္ေရးဆုုံးရႈံးေနခဲ့ၾကရေတာ့ သူတိုု႔တေတြဟာ တာ၀န္မေက်ခဲ့ဘူး၊ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းမႈသစ္ပင္ကိုု မစိုုက္ႏိုုင္ခဲ့ၾကဘူးလုုိ႔ သေဘာထားတယ္။ ေနာင္တရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ကေတာ့ သူ႔ႏိုုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈဘ၀ကိုု ဂုုဏ္မယူဘူးလိုု႔ ေျပာတာပါ။
က်ေနာ္တိုု႔ မ်ဳိးဆက္ေတြကေကာ က်ေနာ္တိုု႔ရဲ့ လက္ရွိႏိုုင္ငံေရးဘ၀ကိုု ဂုုဏ္ယူႏိုုင္ၾကျပီလား၊ တာ၀န္ေက်ၾကလိုု႔လားလိုု႔ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ေမးခြန္းထုုတ္မိပါတယ္။ အဲသည္အေၾကာင္းကိုု ဆရာဦး၀င္းတင္ကိုု ေျပာဆိုုေဆြးေႏြးမိပါတယ္။ ၁၉ ၆၂ မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုုက္ျပီးေနာက္မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီလက္ေအာက္ သတင္းစာေတြ ထူေထာင္ေတာ့ က်ေနာ့္ အဖုုိးအဖြားတိုု႔လည္း အားတက္သေရာ ပါခဲ့ၾကတာကိုုး၊ ၁၉ ၆၈ မွာ အာဏာရွင္ေတြရဲ့ အတြင္းသရုုပ္ထင္ရွားလာခ်ိန္က်မွ သူတိုု႔တေတြ အလုုပ္ကေန ထြက္ျပီး ဆန္႔က်င္မႈကိုု ျပခဲ့ၾကေပမယ့္ အာဏာရွင္ယႏၱယားၾကီးက အရွိန္ရ ရွင္သန္ေနျပီမိုု႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကေန ျမန္မာ့ဆိုုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္ကိုု ေျပာင္းခဲ့၊ ႏိုုင္ငံရဲ့ မ်ဳိးဆက္ ၂ ဆက္ေလာက္ဟာ အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာ ေပးဆပ္ရင္းႏွီးခဲ့ရတယ္ မဟုုတ္လား။
အခုုေကာ ဘာထူးလဲ။ ပါတီစုုံဒီမိုုကေရစီေခတ္ကိုု ေရာက္ဖိုု႔ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ျဖတ္သန္းလာရတဲ့လမ္းမွာ … အခုုခ်ိန္လည္းက်ေရာ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ စည္းကမ္းစနစ္က်ေသာ ဒီမိုုကေရစီလမ္းစဥ္ကိုု အေတာ္မ်ားမ်ားေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမားဆိုုသူေတြက အားတက္သေရာ ေလ်ာက္ၾကဖိုု႔ ရုုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကပါျပီ။ ဘယ္ေတာ့မ်ားက်မွ “ဟာ … ေနာက္ဆံုုးေတာ့ တလြဲေတြပါပဲလား” ျဖစ္ကုုန္မွာကိုု စိုုးရိမ္မိပါတယ္။ အဲသည္က်မွ ကိုုယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့မိတဲ့ ႏိုုင္ငံေရးဘ၀ကိုု ဂုုဏ္မယူဘူးလိုု႔ ေနာင္တစကား ေျပာၾကမွာကိုု မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ အခ်ိန္ေတြ ကုုန္တဲ့အျပင္ မ်ဳိးဆက္ေတြပါ ျပဳန္းတီးကုုန္က်မွာကိုုး။
ဆရာဦး၀င္းတင္ကေတာ့ ျပတ္သားတ့ဲအျမင္နဲ႔ ျဖတ္သန္းမႈရွိတဲ့သူျဖစ္တဲ့အတြက္ အာဏာရွင္စနစ္ကိုု အျပီးသတ္ အဆုံးသတ္ႏိုင္ဖို႔ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ထားသူျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာရွင္ေတြရဲ့ မူလပကတိ အတြင္းသရုုပ္ကိုု မ်က္ေျခမျပတ္သူျဖစ္တာမိုု႔ သူကိုုယ္တိုုင္ကလည္း ေပါ့ေပါ့ဆဆ သေဘာမထားသလိုု၊ သူ႔ဦးေဆာင္မႈ ေခါင္းေဆာင္မႈမွာလည္းပဲ ေလ်ာ့မတြက္ဖိုု႔၊ အလြန္အက်ဳး အေကာင္းမျမင္ဖိုု႔ဆိုုတဲ့ သတိကိုု ၾကီးစြာ ထားသူျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေသရာေညာင္ေစာင္းကေန က်ဳပ္ကေတာ့ အာဏာရွင္ေတြကိုု “အဟမ္း အဟမ္း ထြီ” ပဲလိုု႔ ေျပာခ့ဲတာေပါ့။ ဆရာရဲ့ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈမွာ ႏိုုင္ငံေရးဘ၀ေကာ၊ စာေပနဲ႔ အႏုုပညာဘ၀မွာပါ သူ႔ကိုုယ္သူ တာ၀န္ယူသူ၊ ဂုုဏ္ယူသူ၊ ေနာင္တမရဘဲ ၀မ္းေျမာက္ တည္ေဆာက္သူတဦးအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ တခ်က္ ေျပာမိခဲ့တဲ့ စကားလက္ဆုုံကေတာ့ “စည္းကမ္းရွိတဲ့ ျခစားမႈ” အေၾကာင္းပါ။ အေနာက္ႏိုုင္ငံက သုုံးသပ္ခ်က္ေတြ၊ အစီရင္ခံစာေတြမွာ အစုုိးရေတြ၊ ေကာ္ပိုုေရးရွင္းေတြ၊ အင္န္ဂ်ီအိုုကေတြက အာဏာရွင္ႏိုုင္ငံေတြ၊ ဖြံျဖိဳးဆဲႏိုုင္ငံေတြကိုု ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ ၀င္ေရာက္လုုပ္ေဆာင္တဲ့အခါမွာ “ေျပာင္း” လုုပ္လိုု႔ မရရင္ “ေပါင္း” လုုပ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲက “စည္းကမ္းရွိတဲ့ ျခစားမႈ၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈ” အေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ‘disciplined corruption’ ေပါ့ဗ်ာ။ အာဏာရွင္ေတြရဲ့ အသိုုင္းအ၀ိုုင္းကိုု ဗရမ္းဗတာ လာဘ္စားေနတဲ့အက်င့္ကေန စည္းနဲ႔ စနစ္နဲ႔ ဆုုေပးဒဏ္ေပးနဲ႔ လာဘ္စားၾကဖိုု႔၊ ျခစားၾကဖိုု႔ လုုပ္ေဆာင္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေငြေၾကး အက်ဳိးအျမတ္ အခြင့္အလမ္း မက္လုုံးေတြေပးျပီးေတာ့ ပရိုုဂ်က္မ်ား၊ စီမံကိန္းမ်ား၊ မူ၀ါဒမ်ားကိုု ခ်မွတ္အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေစတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လုုပ္ေဆာင္မႈေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့အခါ ရလဒ္ေတြကိုု ၾကည့္ျပီး တိုုင္းတာျပီးေတာ့ အာဏာရွင္ေတြ၊ အေပါင္းအပါေတြကိုု ေၾကာင္ကေလးမ်ားလို လိမၼာယဥ္ေက်း သိတတ္လာေအာင္ ျမဴဆြယ္ ထိန္းေၾကာင္း သင္ၾကားေပးၾကရတယ္လိုု႔ သူတိုု႔က ဆိုုပါတယ္။ မသိတတ္တဲ့ကေလးတေယာက္ဟာ တဦးတည္း မုုန္႔ခိုုးစားေနရာကေန သူမ်ားနဲ႔ေ၀မွ်စားလုုိ႔ မိသားစုုကေန “လိမၼာလိုုက္တာ၊ ေတာ္လိုုက္တာ” လိုု႔ ၀ိုုင္း၀န္း ခ်ီးမြန္း အသိအမွတ္ျပဳခံရတာကိုု သာယာျပီး ေျပာင္းလဲလာတဲ့ သေဘာေပါ့ဗ်ာ။ လူဆိုုးေတြကလည္း ခိုုးဆိုုးတိုုက္ခိုုက္ထားတာေတြကေန လွဴလိုုက္ တန္းလိုုက္လုုပ္မိရာက သူေတာ္ေကာင္းစိတ္၀င္လာရေအာင္၊ လူရာသူရာ ၀င္လာလိုု႔ အေျပာအဆိုု အသိပညာ ဆင္ျခင္ ျပဳျပင္လာေအာင္ သင္ၾကားေပးၾကတဲ့ သေဘာေပါ့။ သိုု႔ေသာ္လည္း သမိုုင္းတေလ်ာက္မွာေတာ့ အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြဆိုုတာ ယဥ္ေက်းလိမၼာ ေျပာင္းလဲ ျပဳျပင္လာတယ္ဆိုုတာ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ မရွိပါ။ အေနာက္တိုုင္း ဒီမိုုကေရစီသမားေတြရဲ့ ေပးကမ္းဇာတ္သြင္းမႈေတြကိုု နာယူျပီးေတာ့ အတိတ္က ဆိုုဗီယက္ယူနီယမ္ၾကီးကိုု ထုုခြဲလိုုက္မိလိုု႔ စိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ လက္ရွိရုုရွားအာဏာရွင္ ပူတင္ဟာ အင္အားသုုံးျပီးေတာ့ ရုုရွားအမ်ဳိးသားအင္ပါယာကိုု ျပန္ထူေထာင္ဖိုု႔ ၾကိဳးပမ္းေနျပန္တာပါပဲ။
ဆရာနဲ႔ စည္းကမ္းရွိေသာျခစားမႈျဖင့္ စည္းကမ္းရွိေသာ ဒီမိုုကေရစီစနစ္ကိုု ထူေထာင္ေရးအေၾကာင္း ေျပာမိေတာ့ ဆရာက “မင္းတိုု႔အေနာက္တိုုင္းက ပညာရွင္ေတြက သူတိုု႔ေပတံေတြနဲ႔ တိုုင္းထြာျပီး စကားတတ္တိုုင္းေျပာေနေတာ့တာပဲကြာ” လိုု႔ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ ဆရာအေနနဲ႔ကေတာ့ “စည္းကမ္းရွိေသာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈ၊ ျခစားမႈ” နည္းလမ္းကိုု ႏွစ္သက္သူ မဟုုတ္ပါ။
သည္လိုုမ်ဴိး စည္းကမ္းရွိေသာ ဒီမုုိကေရစီေတြ၊ စည္းကမ္းရွိေသာ ျခစားမႈေတြနဲ႔သာ စည္းကမ္းရွိေသာ ျမန္မာ့လူေဘာင္ေလာကၾကီးသာ တည္ေဆာက္ၾကမယ္ ဆိုုရင္ေတာ့ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ႏိုုင္ငံေရးေနာင္တပဲ ရၾကဖိုု႔ပဲ ရိွလိမ့္မယ္လိုု႔ က်ေနာ္တိုု႔ကေတာ့ ယူဆပါတယ္။ ဂုုဏ္ယူဖြယ္ ႏိုုင္ငံေရးဘ၀ဆိုုတာကိုု မွတ္တမ္းတင္ႏိုုင္ခဲ့မယ္ မဟုုတ္ဘူးလိုု႔ ဆိုုခ်င္ပါတယ္။ ေနာင္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြဟာ ေခတ္သစ္ အာဏာရွင္ေတြ လက္ေအာက္မွာ ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ ေခတ္သစ္ေက်းကၽြန္ေတြအျဖစ္ ဆက္လက္ရွင္သန္ ရုုန္းကန္ေနၾကရဦးမယ္။ အဲသည္အခါက်ရင္ ငါတိုု႔ေခတ္တုုန္းက ငါတိုု႔ညံ့ခဲ့ၾကလိုု႔ ေနာင္တေခတ္က ငါ့သား ငါ့ေျမးမ်ား ပင္ပန္းဆင္းရဲၾကရွာတယ္။ သနားလိုုက္တာ ကြယ္ … ကၽြတ္ ကၽြတ္ ကၽြတ္ ဆိုုျပီး ေသရာေညာင္ေစာင္းမွာ “အဟမ္း အဟမ္း ထြီ” မလုုပ္ႏိုုင္ဘဲ “အဟြတ္ အဟြတ္ … ကၽြတ္ ကၽြတ္ ကၽြတ္ ” စုုတ္တသတ္သတ္နဲ႔ ေနာင္တမရၾကေစခ်င္ပါ။
ဆရာဦး၀င္းတင္နဲ႔ သည္ဘ၀မွာ ဆုုံေတြ႔ခြင့္ရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုုိ႔ တသက္တာ ေနာင္တမရဘဲ ၀မ္းေျမာက္ ဂုုဏ္ယူေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အျခားတဖက္က သူတိုု႔တေတြနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြနဲ႔ “ေပါင္း” ခြင့္ မရလိုု႔ က်ေနာ္တိုု႔ကေတာ့ တသက္လုုံး ေနာင္တရမည္ မဟုုတ္ပါ ခင္ဗ်ား။
အခုခ်ိန္မွာျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္တဲ့ သတင္းစာရာၾကီး ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္ကို အထူးသတိရေနမိပါတယ္။ ထို႔အတူ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဦးေဆာင္တဲ့ အင္န္အယ္ဒီပါတီနဲ႔ ျပည္သူလူထုၾကီးရဲ့ တခဲနက္ေသာ ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ျပီဆိုတဲ့ ေအာင္ပြဲၾကီးကို မျမင္လိုက္ၾကရတဲ့ ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကျပီ ျဖစ္တဲ့ အေ၀းေရာက္ စာေပပညာရွင္ၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ ဆရာဦးတင္မိုးနဲ႔ ေၾကးုမုံဦးေသာင္းတို႔အျပင္ ယုံၾကည္ခ်က္ အင္မတန္ ခိုင္မာလွတဲ့ လူထုေဒၚအမာတို႔ကိုလည္း သတိရမိပါတယ္။ သူတို႔တေတြ ၀မ္းသာ ဂုဏ္ယူၾကလိမ့္မယ္၊ သူတို႔ မကြယ္လြန္မီမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ ေအာင္ပြဲၾကီးတခု ျမင္ေတြ႔သြားၾကမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ား ေျပာၾက ဆိုၾက လႈပ္ရွားၾကမွာပါလိမ့္လို႔လည္း ေတြးေနမိပါတယ္။
ဆက္ေတြးမိတာကေတာ့ ဆရာဦး၀င္းတင္နဲ႔ ေနာက္ဆုုံးေျပာခဲ့တဲ့ စကားလက္ဆုုံ ၂ ခုု အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၁ ခုုကေတာ့ စာေရးဆရာမၾကီး ကြယ္လြန္သူ ေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္ဟာ သူ႔ရဲ့ ႏိုုင္ငံေရးဘ၀ကိုု ဂုုဏ္မယူဘူး၊ ေနာင္တ ေတာင္ ရတယ္ ဆိုုတာပါ။ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္အေနနဲ႔ တသက္တာ ဂုုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္တဲ့ဘ၀ကေတာ့ စာေရးဆရာဘ၀၊ အႏုုပညာသည္ဘ၀ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက အဖြားျဖစ္သူ ကိုုယ္တိုုင္ေျပာခဲ့တာပါ။ ဒါကိုု သက္ေသက က်န္ရစ္သူ က်ေနာ္တိုု႔မိသားစုု ကိုုယ္တုုိင္ျဖစ္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ေျပာရသလဲဆိုုေတာ့ … ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပုုံၾကီးမွာ သူ႔ေျမးေတြက အေရးအခင္းလိႈိင္းလုုံးၾကီးေတြထဲ ကိုုယ္သန္ရာ အားသာရာထဲ ခုုန္ခ်ၾကေတာ့မယ္ဆိုုေတာ့ သူကိုုယ္တိုုင္ေျပာခဲ့တာ တခုုရွိပါတယ္။ “ငါတိုု႔တေတြ တာ၀န္မေက်ခဲ့လိုု႔ မျပီးျပတ္ေသးတဲ့ အာဏာရွင္ေတာ္လွန္ေရးကိုု ငါ့သားေျမးေတြ ဆက္ျပီး ထမ္းၾကရရွာတယ္ …” ဆိုုတာပါ။ ဗမာျပည္ရဲ့ လြတ္လပ္ေရးကိုု ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားရဲ့ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာ ရယူႏိုုင္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း တိုုင္းျပည္ရဲ့ လြတ္လပ္ေရးကိုု ေနာက္ဆုုံးမေတာ့ အာဏာရွင္ ဦးေန၀င္းနဲ႔တကြေသာ အေပါင္းအပါေတြ လက္ထဲကိုု ၀ကြက္အပ္ခဲ့ရတာကိုုး။ သည္လိုုနဲ႔ တိုုင္းျပည္ဟာ အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာ ဆက္လက္ျပီး လြတ္လပ္ေရးဆုုံးရႈံးေနခဲ့ၾကရေတာ့ သူတိုု႔တေတြဟာ တာ၀န္မေက်ခဲ့ဘူး၊ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းမႈသစ္ပင္ကိုု မစိုုက္ႏိုုင္ခဲ့ၾကဘူးလုုိ႔ သေဘာထားတယ္။ ေနာင္တရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ကေတာ့ သူ႔ႏိုုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈဘ၀ကိုု ဂုုဏ္မယူဘူးလိုု႔ ေျပာတာပါ။
က်ေနာ္တိုု႔ မ်ဳိးဆက္ေတြကေကာ က်ေနာ္တိုု႔ရဲ့ လက္ရွိႏိုုင္ငံေရးဘ၀ကိုု ဂုုဏ္ယူႏိုုင္ၾကျပီလား၊ တာ၀န္ေက်ၾကလိုု႔လားလိုု႔ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ေမးခြန္းထုုတ္မိပါတယ္။ အဲသည္အေၾကာင္းကိုု ဆရာဦး၀င္းတင္ကိုု ေျပာဆိုုေဆြးေႏြးမိပါတယ္။ ၁၉ ၆၂ မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုုက္ျပီးေနာက္မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီလက္ေအာက္ သတင္းစာေတြ ထူေထာင္ေတာ့ က်ေနာ့္ အဖုုိးအဖြားတိုု႔လည္း အားတက္သေရာ ပါခဲ့ၾကတာကိုုး၊ ၁၉ ၆၈ မွာ အာဏာရွင္ေတြရဲ့ အတြင္းသရုုပ္ထင္ရွားလာခ်ိန္က်မွ သူတိုု႔တေတြ အလုုပ္ကေန ထြက္ျပီး ဆန္႔က်င္မႈကိုု ျပခဲ့ၾကေပမယ့္ အာဏာရွင္ယႏၱယားၾကီးက အရွိန္ရ ရွင္သန္ေနျပီမိုု႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကေန ျမန္မာ့ဆိုုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္ကိုု ေျပာင္းခဲ့၊ ႏိုုင္ငံရဲ့ မ်ဳိးဆက္ ၂ ဆက္ေလာက္ဟာ အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာ ေပးဆပ္ရင္းႏွီးခဲ့ရတယ္ မဟုုတ္လား။
အခုုေကာ ဘာထူးလဲ။ ပါတီစုုံဒီမိုုကေရစီေခတ္ကိုု ေရာက္ဖိုု႔ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ျဖတ္သန္းလာရတဲ့လမ္းမွာ … အခုုခ်ိန္လည္းက်ေရာ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ စည္းကမ္းစနစ္က်ေသာ ဒီမိုုကေရစီလမ္းစဥ္ကိုု အေတာ္မ်ားမ်ားေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမားဆိုုသူေတြက အားတက္သေရာ ေလ်ာက္ၾကဖိုု႔ ရုုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကပါျပီ။ ဘယ္ေတာ့မ်ားက်မွ “ဟာ … ေနာက္ဆံုုးေတာ့ တလြဲေတြပါပဲလား” ျဖစ္ကုုန္မွာကိုု စိုုးရိမ္မိပါတယ္။ အဲသည္က်မွ ကိုုယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့မိတဲ့ ႏိုုင္ငံေရးဘ၀ကိုု ဂုုဏ္မယူဘူးလိုု႔ ေနာင္တစကား ေျပာၾကမွာကိုု မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ အခ်ိန္ေတြ ကုုန္တဲ့အျပင္ မ်ဳိးဆက္ေတြပါ ျပဳန္းတီးကုုန္က်မွာကိုုး။
ဆရာဦး၀င္းတင္ကေတာ့ ျပတ္သားတ့ဲအျမင္နဲ႔ ျဖတ္သန္းမႈရွိတဲ့သူျဖစ္တဲ့အတြက္ အာဏာရွင္စနစ္ကိုု အျပီးသတ္ အဆုံးသတ္ႏိုင္ဖို႔ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ထားသူျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာရွင္ေတြရဲ့ မူလပကတိ အတြင္းသရုုပ္ကိုု မ်က္ေျခမျပတ္သူျဖစ္တာမိုု႔ သူကိုုယ္တိုုင္ကလည္း ေပါ့ေပါ့ဆဆ သေဘာမထားသလိုု၊ သူ႔ဦးေဆာင္မႈ ေခါင္းေဆာင္မႈမွာလည္းပဲ ေလ်ာ့မတြက္ဖိုု႔၊ အလြန္အက်ဳး အေကာင္းမျမင္ဖိုု႔ဆိုုတဲ့ သတိကိုု ၾကီးစြာ ထားသူျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေသရာေညာင္ေစာင္းကေန က်ဳပ္ကေတာ့ အာဏာရွင္ေတြကိုု “အဟမ္း အဟမ္း ထြီ” ပဲလိုု႔ ေျပာခ့ဲတာေပါ့။ ဆရာရဲ့ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈမွာ ႏိုုင္ငံေရးဘ၀ေကာ၊ စာေပနဲ႔ အႏုုပညာဘ၀မွာပါ သူ႔ကိုုယ္သူ တာ၀န္ယူသူ၊ ဂုုဏ္ယူသူ၊ ေနာင္တမရဘဲ ၀မ္းေျမာက္ တည္ေဆာက္သူတဦးအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ တခ်က္ ေျပာမိခဲ့တဲ့ စကားလက္ဆုုံကေတာ့ “စည္းကမ္းရွိတဲ့ ျခစားမႈ” အေၾကာင္းပါ။ အေနာက္ႏိုုင္ငံက သုုံးသပ္ခ်က္ေတြ၊ အစီရင္ခံစာေတြမွာ အစုုိးရေတြ၊ ေကာ္ပိုုေရးရွင္းေတြ၊ အင္န္ဂ်ီအိုုကေတြက အာဏာရွင္ႏိုုင္ငံေတြ၊ ဖြံျဖိဳးဆဲႏိုုင္ငံေတြကိုု ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ ၀င္ေရာက္လုုပ္ေဆာင္တဲ့အခါမွာ “ေျပာင္း” လုုပ္လိုု႔ မရရင္ “ေပါင္း” လုုပ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲက “စည္းကမ္းရွိတဲ့ ျခစားမႈ၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈ” အေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ‘disciplined corruption’ ေပါ့ဗ်ာ။ အာဏာရွင္ေတြရဲ့ အသိုုင္းအ၀ိုုင္းကိုု ဗရမ္းဗတာ လာဘ္စားေနတဲ့အက်င့္ကေန စည္းနဲ႔ စနစ္နဲ႔ ဆုုေပးဒဏ္ေပးနဲ႔ လာဘ္စားၾကဖိုု႔၊ ျခစားၾကဖိုု႔ လုုပ္ေဆာင္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေငြေၾကး အက်ဳိးအျမတ္ အခြင့္အလမ္း မက္လုုံးေတြေပးျပီးေတာ့ ပရိုုဂ်က္မ်ား၊ စီမံကိန္းမ်ား၊ မူ၀ါဒမ်ားကိုု ခ်မွတ္အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေစတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လုုပ္ေဆာင္မႈေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့အခါ ရလဒ္ေတြကိုု ၾကည့္ျပီး တိုုင္းတာျပီးေတာ့ အာဏာရွင္ေတြ၊ အေပါင္းအပါေတြကိုု ေၾကာင္ကေလးမ်ားလို လိမၼာယဥ္ေက်း သိတတ္လာေအာင္ ျမဴဆြယ္ ထိန္းေၾကာင္း သင္ၾကားေပးၾကရတယ္လိုု႔ သူတိုု႔က ဆိုုပါတယ္။ မသိတတ္တဲ့ကေလးတေယာက္ဟာ တဦးတည္း မုုန္႔ခိုုးစားေနရာကေန သူမ်ားနဲ႔ေ၀မွ်စားလုုိ႔ မိသားစုုကေန “လိမၼာလိုုက္တာ၊ ေတာ္လိုုက္တာ” လိုု႔ ၀ိုုင္း၀န္း ခ်ီးမြန္း အသိအမွတ္ျပဳခံရတာကိုု သာယာျပီး ေျပာင္းလဲလာတဲ့ သေဘာေပါ့ဗ်ာ။ လူဆိုုးေတြကလည္း ခိုုးဆိုုးတိုုက္ခိုုက္ထားတာေတြကေန လွဴလိုုက္ တန္းလိုုက္လုုပ္မိရာက သူေတာ္ေကာင္းစိတ္၀င္လာရေအာင္၊ လူရာသူရာ ၀င္လာလိုု႔ အေျပာအဆိုု အသိပညာ ဆင္ျခင္ ျပဳျပင္လာေအာင္ သင္ၾကားေပးၾကတဲ့ သေဘာေပါ့။ သိုု႔ေသာ္လည္း သမိုုင္းတေလ်ာက္မွာေတာ့ အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြဆိုုတာ ယဥ္ေက်းလိမၼာ ေျပာင္းလဲ ျပဳျပင္လာတယ္ဆိုုတာ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ မရွိပါ။ အေနာက္တိုုင္း ဒီမိုုကေရစီသမားေတြရဲ့ ေပးကမ္းဇာတ္သြင္းမႈေတြကိုု နာယူျပီးေတာ့ အတိတ္က ဆိုုဗီယက္ယူနီယမ္ၾကီးကိုု ထုုခြဲလိုုက္မိလိုု႔ စိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ လက္ရွိရုုရွားအာဏာရွင္ ပူတင္ဟာ အင္အားသုုံးျပီးေတာ့ ရုုရွားအမ်ဳိးသားအင္ပါယာကိုု ျပန္ထူေထာင္ဖိုု႔ ၾကိဳးပမ္းေနျပန္တာပါပဲ။
ဆရာနဲ႔ စည္းကမ္းရွိေသာျခစားမႈျဖင့္ စည္းကမ္းရွိေသာ ဒီမိုုကေရစီစနစ္ကိုု ထူေထာင္ေရးအေၾကာင္း ေျပာမိေတာ့ ဆရာက “မင္းတိုု႔အေနာက္တိုုင္းက ပညာရွင္ေတြက သူတိုု႔ေပတံေတြနဲ႔ တိုုင္းထြာျပီး စကားတတ္တိုုင္းေျပာေနေတာ့တာပဲကြာ” လိုု႔ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ ဆရာအေနနဲ႔ကေတာ့ “စည္းကမ္းရွိေသာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈ၊ ျခစားမႈ” နည္းလမ္းကိုု ႏွစ္သက္သူ မဟုုတ္ပါ။
သည္လိုုမ်ဴိး စည္းကမ္းရွိေသာ ဒီမုုိကေရစီေတြ၊ စည္းကမ္းရွိေသာ ျခစားမႈေတြနဲ႔သာ စည္းကမ္းရွိေသာ ျမန္မာ့လူေဘာင္ေလာကၾကီးသာ တည္ေဆာက္ၾကမယ္ ဆိုုရင္ေတာ့ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ႏိုုင္ငံေရးေနာင္တပဲ ရၾကဖိုု႔ပဲ ရိွလိမ့္မယ္လိုု႔ က်ေနာ္တိုု႔ကေတာ့ ယူဆပါတယ္။ ဂုုဏ္ယူဖြယ္ ႏိုုင္ငံေရးဘ၀ဆိုုတာကိုု မွတ္တမ္းတင္ႏိုုင္ခဲ့မယ္ မဟုုတ္ဘူးလိုု႔ ဆိုုခ်င္ပါတယ္။ ေနာင္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြဟာ ေခတ္သစ္ အာဏာရွင္ေတြ လက္ေအာက္မွာ ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ ေခတ္သစ္ေက်းကၽြန္ေတြအျဖစ္ ဆက္လက္ရွင္သန္ ရုုန္းကန္ေနၾကရဦးမယ္။ အဲသည္အခါက်ရင္ ငါတိုု႔ေခတ္တုုန္းက ငါတိုု႔ညံ့ခဲ့ၾကလိုု႔ ေနာင္တေခတ္က ငါ့သား ငါ့ေျမးမ်ား ပင္ပန္းဆင္းရဲၾကရွာတယ္။ သနားလိုုက္တာ ကြယ္ … ကၽြတ္ ကၽြတ္ ကၽြတ္ ဆိုုျပီး ေသရာေညာင္ေစာင္းမွာ “အဟမ္း အဟမ္း ထြီ” မလုုပ္ႏိုုင္ဘဲ “အဟြတ္ အဟြတ္ … ကၽြတ္ ကၽြတ္ ကၽြတ္ ” စုုတ္တသတ္သတ္နဲ႔ ေနာင္တမရၾကေစခ်င္ပါ။
ဆရာဦး၀င္းတင္နဲ႔ သည္ဘ၀မွာ ဆုုံေတြ႔ခြင့္ရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုုိ႔ တသက္တာ ေနာင္တမရဘဲ ၀မ္းေျမာက္ ဂုုဏ္ယူေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အျခားတဖက္က သူတိုု႔တေတြနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြနဲ႔ “ေပါင္း” ခြင့္ မရလိုု႔ က်ေနာ္တိုု႔ကေတာ့ တသက္လုုံး ေနာင္တရမည္ မဟုုတ္ပါ ခင္ဗ်ား။