၀င္းေအာင္ႀကီး - က်ေနာ္ေတြးမိသလို ေရးပါမည္ (ဆဲဗင္းဇူလိုင္)
(မုိးမခ) ဇူလိုင္ ၈၊ ၂၀၁၅
တကသ ဆိုင္မွာစားခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးေန႔လည္စာ
၁၉၆၂ ခု၊ ဇူလိုင္လ ၄ ရက္ေန႔။ ေက်ာင္းသားဘ၀ ကိုယ့္အေဆာင္မွာလည္း ထမင္းဟင္းေကာင္းလို႔ သြားေလ့မရွိေပမယ့္ ျမန္မာ့အသံေရာက္ေတာ့ မၾကာခဏသြားစားျဖစ္တယ္။
အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ စာေရးဆရာသန္းေဆြ၊ ဦးသန္းျမင့္(အဘ)၊ ကိုခင္ရွိန္(ေမာင္ခ်စ္ယဥ္) နဲ့ပါ။ မႀကံဳစဖူး ေျပာင္းလဲလာတာလည္းၾကည့္၊ လိုက္ထမင္းအုပ္ေသးေလးထားေပးလို႔ ပူပူေနြးေႏြး လိုသေလာက္ထည့္၊ အရည္ေသာက္က အခ်ဥ္ဆို ငါးပိေထာင္း၊ တို႔စရာထဲ ဓညင္းသီး တလုပ္စာအသင့္လွီးေပးထား၊ က်ေနာ္က ဥပါတဲ့ငါးပုဏၰားဟင္း၊ ဘူးသီးဟင္းခါးနဲ႔လိုက္ေအာင္ မွာလိုက္တဲ့ ငါးဖယ္သုတ္ထဲ ကငရုတ္သီးစိမ္နဲ႔ေရွက္ညြန္႔ တို႔အေရာင္းခ်င္းၿပိဳင္ ရန႔႔ံသင္းလႈိင္လႈိင္။ မခ်စ္စုသရက္သီးမွည့္ အတံုးလွေတြစားအၿပီး၊ ေကာ္ဖီခါးအေအးတခြက္ေသာက္။ ကိုနန္းေ၀ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားကိုေငး၊ သူနဲ႔ဆံုတဲ့အခါ အင္မတန္ႀကိဳက္တဲ့ ဖေယာင္းပန္းကား အေၾကာင္းေမး။
၄ ေယာက္သား ေန႔လည္စာ စားေသာက္အၿပီး စာဖတ္ခန္းဘက္၀င္လိုက္ရာ၊ သတင္းစာကိုင္ကာမဖတ္ဘဲထိုင္ေနတဲ့ တကသ ဥကၠ႒အား “ ကိုဗေဆြေလး ဘာငိုင္ေနတာလဲ “ လို႔ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ “ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ၊ ေယာင္အအျဖစ္ေနၿပီ ရဲေဘာ္ႀကီးေရ “ တဲ့။
တကၠသိုလ္ရိပ္သားလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာၾကရင္း လွည္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ စာေရးဆရာသန္းေဆြက ေဇယ်ာသီရိလမ္းရွိ သူ႕အိမ္ျပန္သြားတယ္။ အလုပ္ရွိေသးလို႔ ျမန္မာ့အသံသို႔ ဦးသန္းျမင့္နဲ႔ကိုခင္ေမာင္ရွိန္တို႔ ဘတ္စ္ကား ၁၀ ျပားဖိုးစီ စီးသြားၾကတယ္။ မနက္ေစာေစာ အလုပ္ဆင္းထားရတာမို႔ ဗိုက္ေလးေလးနဲ့ တေရးေမွးဖို႔ က်ေနာ္ေနထိုင္ရာ၊ အာတီယားလမ္း ေဘာ္ဒာေဆာင္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ တကသ သို႔စေရာက္ဖူးၿပီး ၉ ႏွစ္ ၁ လ နဲ႔ ၃ ရက္အၾကာ၊ သြားစားခဲ့တဲ့ ေန႔လည္စာ။ အတိအက်မွတ္မိေနရတာက ေနာက္ ၃ ရက္အၾကာမွာ ျဖစ္လာတဲ့ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ မည္းေမွာင္သြားတဲ့ သမိုင္း၀င္ျဖစ္ရပ္ႀကီးေၾကာင့္ပါ။
၁၉၆၂ ခု၊ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔ ...
တကသမွာ ဆႏၵျပေၾကာင္း ၾကားရေပမယ့္ ျမန္မာ့အသံမွာ ေန႔ဘက္တာ၀န္က်အၿပီး၊ တကၠသိုလ္နဲ႔ေရတပ္ ျပန္ကစားတဲ့ပြဲ သြားၾကည့္ၿပီး ေဘာလံုးသမားမ်းနဲ႔ အျပန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြကို စစ္တပ္က ပစ္သတ္တဲ့သတင္းၾကားရတယ္။ ဘတ္စ္ကားသံကလဲြၿပီး ဘာသံမွမၾကားရ။ ေျမနီကုန္းကေန ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ၾကရေတာ့လည္း စကားမေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ ေဘာ္ဒါေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေသဆံုးသူ ဒဏ္ရာရသူေတြ နာမည္ေၾကညာသံ ေရဒီယို၀ိုင္းနားေထာင္ၾကသူေတြ အသက္ရွဴဖို႔ ေမ့ေနၾကသလားမသိ။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတတ္တဲ့ လူသတ္ပြဲႀကီးကို မယံုနိုင္ၾကလို႔ပါ။
၅၃ ႏွစ္အၾကာ သံုးသပ္ၾကည့္ေတာ့၊ အိမ္ေစာင့္အစိုးရ လက္ထက္ကတည္းက ဗိုလ္ေန၀င္းနဲ႔ တကသ ေက်ာင္းေတာ္ကရန္စ၊ ေမလကေၾကညာခ်က္တိုေလးနဲ႔ ပ်က္သြားတဲ့ တကၠသိုလ္အက္ဥပေဒ၊ ႏႈတ္ထြက္သြားတဲ့ ေဒါက္တာသာလွ ေနရာမွာ ကထိကတဦးအား ပါေမာကၡခ်ဳပ္အျဖစ္ ခန္႔ထားကာ စည္းကမ္းသစ္ေတြ ရုတ္တရက္ ခ်လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပၾကစဥ္၊ တကသ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဖမ္းသြားၿပီးဆင္လိုက္တဲ့ အကြက္ထဲ၀င္သြားလို႔ ေမာ္ေတာ္ကားမီးရႈိ႕လိုက္တယ္။
ဗိုလ္ေန၀င္းကိုၾကည့္ရင္လည္း ဖြဲ႕စည္းပံု၊ ပါလီမန္၊ တရားရံုးခ်ဳပ္ စတာေတြအကုန္ဖ်က္သိမ္း၊ တပ္ထဲက တပ္မွဴးႀကီး ၂၀ ကိုထုတ္ပယ္၊ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ထားတဲ့အစိုးရနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ ေထာင္ထဲထည့္ထား၊ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕အသိအမွတ္ျပဳခံ အစိုးရအႀကီးအကဲျဖစ္ေနၿပီမို႔ ရာသက္ပန္ အုပ္ခ်ဳပ္သြားႏိုင္ေရး ဆူးေျငာင့္ခလုတ္က အစဥ္အလာရွိတဲ့ေက်ာင္းသား။ ျပည္တြင္းစစ္ကာလတေလွ်ာက္ က်င့္သံုးလာခဲ့တဲ့ ပစ္သတ္ႏွိမ္နင္းေရး တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွာ( Calculated risk) စမ္းသပ္လို႔ရရင္ တျပည္လံုးႀကိဳက္တဲ့ေနရာမွာ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္သံုး။ ရိုးသားျခင္း မွန္ကန္ျခင္းစတာေတြ အေရးမပါတဲ့ပြဲမို႔ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ တကသ ေခါင္းေဆာင္ေတြထက္ အဆမတန္အင္အားႀကီးေနပံု ေတြးမိပါတယ္။
၁၉၆၂ ခု၊ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔ကိုေတာ့ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာစလိုက္တဲ႔ ေမွာင္မိုက္တဲ့ည၊ သန္းေခါင္ေက်ာ္ရင္ အလင္းေရာင္သမ္းလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ကာ အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ရာ၀င္ခဲ့တယ္၊ သို႔ေသာ္ ...။
ေရာက္ေလရာဘ၀ေနာက္ လိုက္ေျခာက္ေနမည့္ တကသ ...
၁၉၆၂ ခု၊ ဇူလိုင္လ ၈ ရက္ေန႔မနက္ေစာ ... ။
ဧရာမအသံႀကီးနဲ႔အတူ က်ေနာ္တို႔ေဘာ္ဒါေဆာင္ တုန္ခါသြားတယ္။ ၿပိဳက်သြားတဲ့ တကသ ကို လာၾကည့္ၾကသူေတြ ေသြးန႔ံရေနၾကဆဲ။ ညဘက္ ဗိုလ္ေန၀င္းက မိမိတို႔မွာရွိတဲ့ အင္အားအနည္းငယ္ကိုသံုးလိုက္ေၾကာင္း၊ ဓားဓားခ်င္း လွံလွံခ်င္းရင္ဆိုင္ဖို႔ အသင့္ရွိေၾကာင္း စိန္ေခၚၿပီး သူ႕စည္းစိမ္ရွိရာ လန္ဒန္ကို အပန္းေျပထြက္ခြြါသြားေတာ့၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို လႊဲခဲ့တယ္။
ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး သက္ေတာ္ရွည္ဟာ ေျပာခ်င္တာေျပာ၊ လုပ္ခ်င္တာလုပ္၊ ကုန္းေကာက္စရာ ဘာတခုမွ မက်န္ေအာင္ တိုင္ျပည္ကို ဖ်က္သြားေပမယ့္ အေဖႀကီးလို႔ လူတခ်ိဳ႕တမ္းတေနရဆဲမဟုတ္ပါလား။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေရာက္လာ၊ ဘာစာေမးပြဲမွမေအာင္ေသာ္လည္း အဓိပတိအေနနဲ႔ ဘြဲ႕ရသူေတြကို ေအာင္လက္မွတ္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ တကသ ကလာတဲ့ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ ဗိုလ္ေတဇ၊ ဗိုလ္လက်္ာ၊ ဗိုလ္ေဇယ်၊ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္ စသူတို႔ကိုျမင္တိုင္း မနာလိုျဖစ္မွာမုခ်။ ႏိုင္ငံေရးေလာကိုၾကည့္ရင္လည္း တကသ ေခါင္းေဆာင္ေတြ။ ယုတ္စြအဆံုး ဂဠဳန္ဦးေစာေတာင္ တကသ မွာေဒါက္တာဗေမာ္နဲ႔ အၿပိႈင္လာေဟာေျပဖူးတယ္။ တကသ ႀကီးမရွိေတာ့ရင္၊ စိတ္ရွင္းသြားမယ္လို႔ ထင္ပံုရေၾကာင္း က်ေနာ္ေတြးမိတယ္။
ခုေတာ့ တကၠသိုလ္ေပ်ာက္ တကသ လည္းဘယ္ေရာက္မွန္းမသိ။ က်န္ေနတာက တကသ ၿဖဳိသူတရားခံ ဘယ္သူလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္း။ စစ္အာဏာသိမ္း ၁ နဲ႔၂ ၾကား အျပန္အလွန္စြပ္စြဲေနၾကရင္း၊ ၁၉၈၈ ခု၊ ဇူလိုင္လ မဆလ ညီလာခံက်ေတာ့ ေဒါသမထိန္းႏိုင္တဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းက ကေယာင္ကတမ္းေျပာကာ ႏႈတ္ထြက္မိလ်က္သားျဖစ္သြားတဲ့ပံု ျမင္ေယာင္လာတယ္။
၅၃ ႏွစ္ၾကာလာတဲ့အထိ မသိမမီလိုကသူေတြကလည္း ဆက္ေမးေနၾကေသးတယ္၊ ပူးတြဲ သို႔မဟုတ္ စုေပါင္းတရားခံမို႔ ေရာက္ေလရာဘ၀ သူတို႔ေနာက္လိုက္ေျခာက္မည့္ တကသ ကို ဗိုလ္ေန၀င္း ဘယ္တုန္းကမွ မေရာက္ဖူး၊ အဲ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကေတာ့ တကသ ေ၀းလို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေတာင္မျဖစ္ဖူးလို႔ သတိရေတြးမိေၾကာင္းပါ။