ဖုိးထက္ - ငွားလို႔မရတ႔ဲ မွတ္စုမ်ား
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၂၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၂၊ ၂၀၁၆
သူမ်ားေတြ ဘယ္လို ေနၾကသည္ မသိ။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ စာေမးပြဲ နီးလာေလ စိတ္ျငိမ္ေလ။ စာေတြ ေၾကေၾက ညက္ညက္ နားလည္ သေဘာေပါက္ထားလုိ႔စိတ္ပူစရာ မလိုတဲ့သေဘာလားလုိ႔ေမးလာလွ်င္ “ဟင္႔အင္း”။ ရိွသမွ် ဘုရား အဆူဆူ က်ိန္ေျပာပါရဲ႕။ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဘယ္စာေမးပြဲမွ အားရ ပါးရ ေျဖႏိုင္တယ္လို႔ကို မရိွခဲ့ဘူးပါ။ “ဒါျဖင့္နင္႔ဟာ ဘာကို စိတ္ျငိမ္ရတာလဲ” လုိ႔ေမးလာရင္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ အသိဆံုးမို႔ေပါ႔။
ကြၽန္ေတာ္က ငပ်င္း။ ဒါေပမယ့္ေကာင္းတာက (ကိုယ္႔ဘာသာ ထင္တာေပါ႔ေလ) စာသင္ခန္းထဲ ဆရာ စာရွင္းျပခ်ိန္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္၊ လိုက္မွတ္တယ္။ ဆရာ ေျပာသမွ် စကားတိုင္းကို အေသအခ်ာ လိုက္မွတ္၊ လိုက္ေရးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာင္းမွတ္စုစာအုပ္ကို ၾကည္႔လိုက္ရင္ ေႁမြ၊ ေလွကား ကစားနည္းလိုဘဲ။ ျမႇားေတြ က ဟိုထိုး။ ဒီထိုး။ ၾကယ္ေတြက တစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုး။ မွင္အေရာင္စံု ဟိုတား ဒီတား။ ေလးေထာင့္ေဘာင္ခတ္။ တိမ္လို အကြပ္။ အ၀ိုင္း အနားသတ္။ ေနာက္ၿပီး ေရးထား တို႔ထားတဲ့စာသားေတြက အမ်ားၾကီး။
“ဒီေနရာ နားမလည္။ ျပန္ေမးရန္။”
“ဒီပုစာၦ အေရးၾကီးတယ္လုိ႔ဆရာမ မ်က္ႏွာတည္ၾကီးနဲ႔ေျပာသြား”
“ဘာလုိ႔ဒီေနရာ ဒီလို ျဖစ္လာတာလဲ။ စာျပန္ရွာဖတ္ရန္။ ဘစည္ နားလည္” (ဘစည္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း စာၾကိဳး စားသူရဲ႕ နာမည္ေျပာင္)
“ဒီဥပမာက ေမးခြန္းေဟာင္းလုိ႔ေျပာ”
အစရိွသျဖင့္ေတာင္ေတာင္ အီအီ ေလွ်ာက္ေရး၊ ေလွ်ာက္မွတ္ထားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ တည္းဘဲ နားလည္ေသာ ဘာသာစကားမ်ားျဖင္႔လည္း မွတ္ထားတတ္ေသးသည္။
“ႏွစ္ခါ ထပ္ေျပာ” (ဆရာက ေလးေလးနက္နက္ေျပာသြားတာကို မွတ္တာ)
“အလို… ခက္ ခက္၊ ခက္ ခက္” (ခက္လြန္းလုိ႔ပုစာၦကို ျပန္ၾကည္႔ဖို႔)
“ဘုရားေတာင္ တြက္တတ္မည္ မထင္” (ကိုယ္႔အဆင္႔ကိုယ္သိ။ ဒီအပိုင္းကို လႊတ္သင္႔ရင္ လႊတ္ျပစ္)
ထိုကဲ႔သို့ေပါက္တတ္ကရ ေရးမွတ္ထားေသာေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ့္မွတ္စုစာအုပ္ဆိုလွ်င္ ဘယ္သူကမွ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ မလုပ္။ ဒီေကာင့္မွတ္စုစာအုပ္က ဘာမွ သံုးစားမရလုိ႔ထင္ၾကသည္။ လူဆိုတာက ကိုယ္ကသာ တစ္ေန႔ေနလုိ႔တစ္ခါ မိမိအိပ္ ရာကို သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ခ်င္မွ လုပ္သည္။ သပ္ရပ္ သန္႔ရွင္းမွဳကိုေတာ့အလြန္ၾကိဳက္ေသာ သတၱ၀ါ ျဖစ္သည္။ အလွအပကို အလြန္မက္ေသာ သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အပ်ိဳၾကီး တစ္ေယာက္ရိွသည္။ (အခုေတာ့အိုၿပီ။) သူ႔မွတ္စုစာအုပ္ဆိုလွ်င္ စာေမးပြဲ နီးၿပီ ဆို တာႏွင့္လူတိုင္းက ၀ိုင္းငွားၾကသည္။ သူ႔မွတ္စုစာအုပ္ခမ်ာ မိတၱဴကူးဆိုင္မွာ ဧည္႔စာရင္း တိုင္ရတာ ခဏ ခဏ။ လက္ေရး လက္သားမ်ားကလဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္။ ရွင္းရွင္းသန္႔သန္႔။ လက္မ၀က္ခန္႔ မ်ဥ္းအတိုေလး ဆြဲတာေတာင္ သူက ေပတံႏွင့္ အတိအက် ေျဖာင္႔ေနေအာင္ ဆြဲသည္။ ရက္စြဲတပ္သည္။ စာမ်က္ႏွာ ထိုးသည္။ စာအုပ္ဖံုး ဖံုးထားတာက ႏွစ္ခါခန့္ရိွၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္သူ႔မွတ္စုစာအုပ္က ျမင္လိုက္တာနဲ႔အားကိုးခ်င္စရာၾကီး။ ကြၽန္ေတာ္႔လို မ်ဥ္းေျဖာင္႔လိုလို၊ မ်ဥ္းေကြးလိုလို၊ ကေလး လက္ေရးႏွင့္မွတ္စုစာအုပ္ကို ေယာင္လို႔ေတာင္ လွည္႔မၾကည္႔ၾကတာ ထူးေထြသည့္အံ႔ရာေသာ္ နည္းနည္းမွ ျဖစ္္ဖို့မရိွ။
သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္႔မွတ္စု စာအုပ္မ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ႔္ကို တစ္ႏွစ္တစ္တန္း ေအာင္ေစဖို႔ အကူအညီေပးခဲ႔ၾကသည္။ ကြၽန္ ေတာ္လို အေကာင္က စာသင္ခန္းကေန ထြက္တာႏွင့္မွတ္စုစာအုပ္ကို ေနာင္ စာသင္ခ်ိန္ မတိုင္မျခင္း မ်က္စိလည္ၿပီး ေတာ႔ေတာင္ ဖြင္႔မၾကည္႔တတ္သူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္စာေမးပြဲနီးလုိ႔စာၾကည္႔လွ်င္ သိပ္အသံုး၀င္သည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ လိုက္မွတ္ထားေသာ မွတ္စုစာအုပ္မ်ား ေက်းဇူးေၾကာင့္ျပာယာခပ္ေနဖို႔မလို။ “ဒါၾကည္႔ထား။ ျပံဳးစစ ေျပာသြားေပမယ့္ မ်က္လံုးက အတည္ၾကီး” ဟု မွတ္ခ်က္ေပးထားသည့္ပုစာၦဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ ေသခ်ာနားလည္ေအာင္ ျပန္ၾကည္႔ေတာ႔သည္။ အျပန္ ျပန္၊ အလွန္ လွန္တြက္သည္။ နားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားသည္။ ကိုုယ္႔အား ကိုယ္ကိုး ၾကိဳးစားၿပီးမွ နားမလည္ေသးလွ်င္ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ေသာ၊ ေလမရွည္ေသာ၊ ေခ်ာ္ေတာ့ေငါ႔သြားေအာင္ ရွင္းေလ ရွဳပ္ေလ မျဖစ္မည့္သူမ်ားဆီ သို႔ခ်ဥ္းကပ္ကာ ေမးျမန္းသည္။
ကြၽန္ေတာ္က စာၾကိဳးစားေသာ အေကာင္မဟုတ္။ ဒီေန႔စာၾကည္႔မယ္။ နက္ျဖန္စာၾကည္႔မယ္။ သဘက္ခါ ဟိုအခန္းျဖတ္မယ္ စသည့္စိတ္အေတးအမွတ္မ်ားက ေနာက္ ႏွစ္ရက္ စာေမးပြဲ ေျဖရေတာ႔မည္ဆိုမွ တကယ္စာလုပ္ျဖစ္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာမွ “ဒါစာအုပ္ပါဟဲ႕” ဟု ဓားထမ္းျငင္းရမည့္ကြၽန္ေတာ႔္ မွတ္စု စာအုပ္မ်ားက ၾကီးစြာေသာ ေက်းဇူးကို ျဖစ္ေစသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အ တြက္ ကြၽန္ေတာ႔္မွတ္စုမ်ားက ေအာင္မွတ္ကေတာ့အသာေလး ရေအာင္ ဆြဲထုတ္ယူေပးသည္။
ဒါက ေက်ာင္းတက္စဥ္က ကြၽန္ေတာ္ အသံုးမက်၊ ငပ်င္းဆိုတာ လူသိေအာင္ ၾကြားတာ။
ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ဘ၀လမ္းထဲ ေလွ်ာက္ရျပန္ေတာ့အလုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ရသည္။ အလုပ္ႏွင့္ပါတ္သက္ေသာ စာရြက္စာတမ္း ကိစၥမ်ားစြာ တာ၀န္ ခြဲေ၀ယူရသည္။ ဒီေတာ႔လည္း ေက်ာင္းတံုးက အက်င္႔က မေပ်ာက္။ ကြၽန္ေတာ့္ အလုပ္စားပြဲမွာ တုိလီ မိုလီ မွတ္ထားတာေတြ အမ်ားၾကီး။ ျပကၡဒိန္ေပၚမွာ မွတ္ထားတာေတြက အရုပ္ေတြေရာ၊ စက္၀ိုင္း ေတြေရာ၊ ၾကယ္ေတြေရာ၊ ေလးေထာင္႔ေတြေရာ၊ အ၀ိုင္းေတြေရာ စံု မွ စံု။
“အဘိုးၾကီးကို ေသာက္တရုတ္အခန္း DB ထိုင္ဖို့Quotation ေပးရမယ္”
အဘ္ိုးၾကီးဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္client ။ ေသာက္တရုတ္ဆိုတာ ေညာင္ေညာင္ ေညာင္ေညာင္ႏွင့္ဂ်ီးထူေသာ Pay Master ။
“ဗုတ္တလုပ္ကန္ ေရစစ္ Schedule ဆြဲ။ ခ်ီဟြာဟြာ အား စာပို႔ရန္။”
ဗုတ္တလုပ္ကန္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ထဲက ေရကန္။ လစဥ္လတိုင္း ေရ၏ အရည္အေသြးကို စစ္သည္။ အက္စစ္ဓာတ္ မ်ားေနသလား။ PH level ဘယ္ေလာက္လဲ။ အစရိွသျဖင့္စစ္ေဆးရသည္။ ဒီအတြက္ လာစစ္ရမည့္လတိုင္း၏ ေန႔ေတြကို ေရစစ္ေဆးေပးသည့္ကုမၸဏီမွ ေမဟြား (ခ်ီဟြာဟြာ) တရုတ္မဆီသို႔ပို႔ရန္ဆိုသည့္သေဘာ။
ထို႔ေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္စားပြဲကို လူစိမ္း၀င္ထိုင္လွ်င္ ဘာတစ္လံုးမွ နားလည္မွ မဟုတ္။ နားလည္ဖုိ႔ခက္ခဲပါလိမ္႔မည္။ အခန္႔မသင့္ေဂါက္သြားႏိုင္ေသးသည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ေဂါက္ေနၿပီလုိ႔အထင္ခံရႏိုင္သည္။
ေက်ာင္းတံုးက စာေမးပြဲေျဖခါနီးမွ စာၾကည္႔တတ္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္က အလုပ္ကိုေတာ့ဘယ္ေတာ႔မွ အေၾကြးမထား။ “ဟယ္..ဘယ္ဆိုးလဲ။ အလုပ္ေတာ့ႀကိဳးစားသားဘဲ” ဟု စိတ္ေကာင္းေလး ၀င္ခ်င္ေသာ္ ခဏသီးခံပါ။ ကြၽန္ေတာ္က စိတ္ရွဳပ မခံႏိုင္။ ကြၽန္ေတာ္႔ကို ဟိုဟာၿပီးၿပီလား။ ဒါၿပီးၿပီလား။ ဒါက်န္ေသးတယ္ေနာ္။ ဒါလုပ္လုိက္အံုး။ အစရိွသျဖင့္ဘက္ေပါင္းစံု၊ လူေပါင္းစံုက ၀ိုင္းနားပူ၊ မ်က္စိပူတာကို နည္းနည္းမွ လက္ခံလုိ႔မရ။ ျမန္ျမန္ၿပီးသြား ေအးေရာ ရွဳပ္တယ္ ဆိုသည့္ သေဘာျဖင္႔သာ အလုပ္ လုပ္ပါသည္။ အလုပ္ႀကိဳးစားသည့္စိတ္ထား တစ္ေရြးသားမွ မရိွ။ အလုပ္အေပၚမွာ ထားရိွေသာ ေစတနာ ပိုလြန္းလုိ႔မဟုတ္။ သူလိုငါလို ေစတနာဘဲ ထားပါသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ ဘ၀မွာေရာ။
ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ရွဳပ္ အလြန္မခံႏိုင္ပါ။ အဟိ ံသ ဤမွန္ေသာ စကားေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ သူ၊ ခင္ေသာသူမ်ား လက္ရိွ လူ႔ဘ၀ကို မပင္မပန္း ျဖတ္သန္းၾကပါေစ။ စိတ္ရွဳပ္မခံႏိုင္ေပမယ့္လူတစ္ေယာက္ ေယာက္ႏွင့္စကားေျပာလွ်င္ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္သားသည္။ ဘာေျပာတာလဲ။ ဘာေျပာခ်င္တာလဲ။ ဘာအခ်ိဳးလဲ။ အစရိွသျဖင့္ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မွတ္သားသား ထားလြန္းျပန္ေတာ့(ကြၽန္ေတာ္႔အထင္ေပါ႔ေလ) မၾကိဳက္ မႏွစ္သက္သူမ်ားႀကသည္။ ဂဂ်ီးဂေဂ်ာင္နဲ႔ဘာမဟုတ္တာေလးကို စိတ္ထဲေတးမွတ္ထားတယ္။ မိန္းမၾကီး က်ေနတာဘဲဟု ေငါ႔ၾကသည္။ မိန္းမတိုင္း ဂဂ်ီးဂေဂ်ာင္မက်ပါ။ ဘာမွ မွတ္မွတ္သား သားမရိွ၊ ကိုယ္ေပ်ာ္ၿပီးေရာ ဘယ္သူ႕ဂရုစိုက္စရာလဲ ဆိုသည့္မိန္းမေတြလဲ ရိွ။ ေယာကၤ်ားေတြလည္း ရိွတတ္သည္ မဟုတ္ လား။ မိန္းမသားထုၾကီး တစ္ခုလံုးကဘဲ ဂ်ီေဂ်ာင္က်မေနသလို ေယာကၤ်ားေတြ အကုန္လံုးကလည္း ပါးစပ္ပိတ္ေနၾကသည္ မဟုတ္။ ၀ါးလံုးသိမ္း ရမ္းၾကတာ ကြၽန္ေတာ့္အေမတို႔မိန္းမသားေတြကို အားနာစရာ။
လူ႔၀တစ္ခု၏ အခ်ိန္က ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည္႔လွ်င္ ဘာဆို ဘာမွ မဟုတ္။ ဒါေၾကာင္႔လဲ သမုဒၵရာအလယ္က ေရပြက္ေလး တစ္ခုလိုဘဲဟု ဆိုၾကျခင္း ျဖစ္မည္။ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ။ အခ်ိန္တိုသည္။ အခ်ိန္တိုတိုေလးမွာ အရာရာတိုင္းကို သပ္ရပ္ သန္႔ရွင္းေအာင္ ေနဖို့မလိုဘူးလုိ႔ကြၽန္ေတာ္ ထင္သည္။ ကိုယ္႔အေတြးနဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့မွန္ခ်င္မွန္၊ မွားခ်င္မွား။ မွားဖို႔လဲမ်ား။ သိုေသာ္ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္ ဆက္စပ္သမွ် လူတိုင္းကိုေတာ့ေပၚလြင္ထင္ရွားေအာင္ ကြၽန္ေတာ္က မွတ္စု အၾကမ္းမ်ား ျခစ္ထား မိတတ္သည္။ ဘယ္ေတာ့ျပန္ၾကည္႔လိုက္ၾကည္႔လိုက္၊ ဘယ္ေတာ့ျပန္စဥ္းစား စဥ္းစား ရွင္းခနဲ႔၊ လင္းခနဲ႔ျဖစ္သြားေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္မွတ္စုမ်ားက အကူအညီေပးသည္။
ေက်ာင္းတံုးက ကြၽန္ေတာ႔္မွတ္စုမ်ားက စာေမးပြဲမ်ားကို လြယ္လြယ္ကူကူ မပင္မပန္းေစဘဲ ေအာင္မွတ္ရဖို႔အကူ အညီေပးသည္။ ဘ၀ထဲက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္မွတ္စုမ်ားကေတာ့တစ္ခါတစ္ရံ ဂၽြမ္းျပန္ ေဇာက္ထုိုးက်ေအာင္ လုပ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေအာင္မွတ္ မဆိုထားႏွင့္ဘဲဥရ။ အႏွဳတ္လကၡဏာမ်ား ျပေစသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘာမွ အသံုးမ၀င္သည့္မွတ္စုမွန္း သိေသာေၾကာင့္ဆြဲဆုတ္ျပစ္လုိက္ဖို႔စိတ္ကူးေသာ္လည္း တစ္ဖက္ ေက်ာဖက္ စာမ်က္ႏွာက အေရးတၾကီး အျမတ္တႏိုး ထားရသည့္စာမ်က္ႏွာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။
ဘယ္လိုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ့္မွတ္စုမ်ားကို ခ်စ္ပါသည္။
ဒီဘ၀ ဒီစိတ္မွတ္စု စာမ်က္ႏွာမ်ားမွ မရိွလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ဆိုတာလည္း ဘယ္လိုလုပ္ ရိွေတာ႔မွာလဲ။
ကြၽန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္း မွတ္စုစာအုပ္လိုေတာ့လူတိုင္း အလိုရိွသည့္မွတ္စုမ်ား ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။
ကိုယ္ပိုင္ ျဖစ္ေစဖို့မိတၱဴကူးထား သင္႔သည့္မွတ္စုမ်ား ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ပါလိမ္႔မည္။
သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ေရးမွတ္ထားေသာ ကြၽန္ေတာ႔္ ကိုယ္ပိုင္မွတ္စုမ်ားက ဘယ္သူမ်ားနားလည္ဖို႔မ်ား လိုေနေသးလို႔လည္း။ ဘယ္သူကေရာ အခ်ိန္ေပးၿပီး နားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားခ်င္မွာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကေရာ ဘယ္လိုမ်ား ေတာင္းဆိုလို႔ရပါ႔မလဲ။ ကြၽန္ေတာ္႔အတြက္ ကိုယ္ပိုင္မွတ္စုမ်ားက အေရးၾကီးပါသည္။ အျခားသူမ်ား နားမလည္ႏိုင္ေသာ၊ တန္ဖိုး မထားႏိုင္ေသာ၊ ဂရုစိုက္စရာ မလိုေသာ မွတ္စုမ်ား ျဖစ္ေပမယ့္ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ ငွားရမ္းလိုက္ဖို႔စိတ္ကူး မရိွပါ။
ဖိုးထက္