(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၇၊ ၂၀၁၆
ဗမာျပည္ရဲ႕လြတ္လပ္ေရး လႈပ္ရွားမႈ အေရးေတာ္ပံုအတြင္းက အမ်ိဳးသားေရးအဆင့္ ေခါင္းေဆာင္တဦးအျဖစ္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးဝင္၊ သခင္ဗတင္ (ဗိုလ္ႀကီးဗတင္) ဟာ၂၀၁၆-ေဖေဖာ္ဝါရီ (၁၆)ရက္ေန႕မွာ အသက္(၁၀၀) ျပည့္ပါတယ္။
ဒါကို ဂု ဏ္ျပဳ-ဂါရဝျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ဒီေဆာင္းပါးကိုေရးသားပါတယ္။
အသက္(၉၀)ေက်ာ္ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္လာေနတဲ့ ဖခင္ႀကီးကို မခြဲမခြာ အနီးကပ္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ျပီးေနေနရတဲ့ ကၽြန္မကို မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေရာင္းရင္းမ်ားက အားက်စကား ဆိုခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။
ႏွစ္ရာစုဝက္ေက်ာ္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္က ဗမာျပည္ႀကီးအတြင္း ႏိုင္ငံေရးမုန္တိုင္းကလည္း အလြန္ျပင္းထန္ခဲ့တာကိုး။
အေၾကာင္း (၃) ပါး မေရြးတဲ့ နဂါးမ်က္ေစာင္း ဒဏ္ခံခဲ့ရသူအမ်ားအျပားဟာ မိသားစုမ်ားနဲ႔ တကြဲတျပား ျဖစ္ၾကရပါတယ္ ။ မိဘမ်ားနဲ႔ အခ်ိန္မတိုင္္ခင္ ေသကြဲ - ရွင္ကြဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ မိခင္အို ဖခင္အိုႀကီးမ်ားနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ အတူတကြေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မအေပၚ မုဒိတာ ပြားၾကတာပါ။
၂၀၁၂ ေအာက္တိုဘာ (၁၀) ရက္ေန႔၊ အသက္ (၉၃) ႏွစ္ အရြယ္မွာ ေဖေဖ ကြယ္လြန္သြားေတာ့လည္း အဲဒီမိတ္ေဆြေတြကပဲ ကၽြန္မကို ႏွစ္သိမ့္စာမ်ား ေပးပို႔ အားေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အဲဒီစာေတြဟာ အလြန္႔ကို အဖိုးတန္ခဲ့ပါတယ္။
ပူေဆြးေသာကေရာက္မႈေတြကိုလည္း အေတာ္ေလ်ာ့ပါးေစပါတယ္။ မိတ္ေဆြအေပါင္းကိုလည္း အလြန္ကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။
(အဲဒီ၀မ္းနည္းသဝဏ္လႊာအားလံုးနီးပါးကိုလည္း ေဖေဖကြယ္လြန္ျခင္း (၁)ႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ထုတ္ေ၀တဲ့ သူတို႔ရင္ထဲက ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ၊ ရဲေဘာ္ဦးတင္ အတြဲ (၂) (ႏွင္းဆီနီစာေပ) စာအုပ္မွာ မွတ္တမ္းတင္ထားပါတယ္။)
အဲသလိုမိတ္ေဆြမ်ားအတြင္း ပါဝင္သူတဦးကေတာ့ သခင္ဗတင္ရဲ႕သမီးတဥ ီးျဖစ္တဲ့ ေဒၚစန္းစန္းတင္ပါ။ အခု လြတ္လပ္တဲ့ အာရွအသံလႊင့္ဌာနမွာ အလုပ္လုပ္ေနပါတယ္။ကၽြန္မေမာင္မ်ားနဲ႔ ကေတာ့ သူက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။
ကၽြန္မတို႔မိသားစု (၂) စု ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရင္းႏွီး ခင္မင္ခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၅၇ခုႏွစ္ ေဖေဖ ပင္စင္ယူျပီးေနာက္ ကၽြန္မတို႔မိသားစု စမ္းေခ်ာင္းရပ္ကြက္ထဲ ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔က စမ္းေခ်ာင္းက မႀကီးႀကီးလမ္းမွာ ေနပါတယ္။ သူတို႔ ညီအစ္မတေတြေရာ ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မ (၂) ေယာက္ေရာ စမ္းေခ်ာင္း၊ မဟာျမိဳင္လမ္းနဲ႔ ျပည္လမ္းေဒါင့္က စိန္႔ဖီလိုမီနာ ကြန္ဗင့္ (ယခု စမ္းေခ်ာင္း အထက (၂) မွာ ေက်ာင္းေနၾကပါတယ္။ သူ႔အစ္မတေယာက္နဲ႔ ကၽြန္မညီမ စန္း နဲ႔က တတန္းထဲပါ။ ကၽြန္မတို႔ ပိုရင္းႏွီးသြားရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ - အဲဒီကာလက ဗိုလ္လက်္ာႀကီးက ပင္လယ္ငါးလုပ္ငန္းနဲ႔ အေတာ္ေအာင္ျမင္ေနပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္လက်္ာကပဲ ဦးစီးျပီး ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ိဳးလို ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးေန႔မ်ိဳးလို အခါႀကီးရက္ႀကီးေတြမွာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေဟာင္းေတြနဲ႔ မိသားစုမ်ား စုစည္းျပီး သာဓုကန္တို႔ ေလွာ္ကားကန္တို႔ကို ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္တတ္ပါတယ္။
အဲသလိုအခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ သူတို႔မိသားစုတေတြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔တေတြ ဆံုမိတတ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း ကၽြန္မတို႔လိုပဲ ေမာင္ႏွစ္မ မ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အတူတူေဆာ့ၾက ကစားၾကနဲ႔ တေပ်ာ္တပါးႀကီး ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတာပါ။
ဒါေပမဲ့ အဲသလိုကာလမ်ိဳးဟာ သူတို႔မိသားစုအတြက္ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ တက္လာတဲ့ အိမ္ေစာင့္အစိုးရလက္ထက္မွာပဲ ဗိုလ္ဗတင္ႀကီး အဖမ္းခံရျပီး ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ကိုကိုးကၽြန္း ပို႔ခံလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီကလြတ္လာျပီးသိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရပါတယ္။ အသက္(၅၀)ေတာင္ ျပည့္ေအာင္ ေနမသြား ရရွာပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ပဲ စန္းစန္းတင္က ေဖေဖဆံုးတုန္းက ပို႔လာတဲ့စာမွာ အခုလိုေရးထားတာပါ။
၁၂-၁၀-၂၀၁၂ ကသတင္းကြန္ရက္က ပို႔ခဲ့တဲ့စာဟာ အဂၤလိပ္လို ေရးထားတာပါ။ ကၽြန္မက ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျမန္မာမႈ ျပဳထားပါတယ္။
မမလွေရ….. ဘယ္လိုခံစားေနရမယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မမလွဟာ တာ၀န္အေက်ပြန္ဆံုး သမီးေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သတိရပါ။ ကၽြန္မတို႔ ေဖေဖဟာ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ အသက္(၄၉) ႏွစ္အရြယ္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့့ရတာပါ။ ကၽြန္မတို႔မွာ ေဖေဖအေၾကာင္း ဘာမွကို သိခြင့္မရခ့ဲပါဘူး။ အဖိုးတန္လွတဲ့ မမလွအေဖအေၾကာင္းကိုေတာ့ မမလွက အကုန္သိခြင့္ရ လိုက္တာပဲ။
ဦးေလးဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ အခုေလာက္အထိ အသက္ရွည္ရွည္ေနသြားရတာမွာလည္း မမလွရဲ႕ အနီးကပ္ ဂရ႐စိုက္မႈက တေၾကာင္းအျဖစ္ ပါပါတယ္။ ဦးေလးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေသမည့္သူ မဟုတ္ပါဘူး။ သူဟာဗမာျပည္ သမိုင္းနဲ႔ အတူအျမဲရွိေန မွာပါ။
မမလွ ကိုယ့္က်န္းမာေရးလည္း ဂ႐ုစိုက္ပါ။
ေမတၱာျဖင့္ ... စန္းစန္းတင္။
ကၽြန္မျဖင့္ သူ႕စာေလးဖတ္ျပီး ဖတဆိုးဘဝ ပညာေတြ တပိုင္းတန္းလန္းနဲ႔ ကသီကရီျဖစ္ခဲ့ရရွာတဲ့ သူတို႔ေမာင္ႏွစ္မတေတြရဲ႕ဘဝကိုစာနာ ျပီးက႐ုဏာသက္မိပါတယ္။
ေဖေဖကေတာ့ သူ႔ရဲေဘာ္ႀကီးအေၾကာင္း ဒီလိုေတာ့ေျပာဖူးပါတယ္။
“ဗိုလ္ဗတင္ႀကီးက လူရြတ္ႀကီး။ ခပ္ေပေပရယ္။ သူက ေနမဝင္အင္ပါယာကိုေတာင္ အံတုခဲ့တဲ့ ေရွးသခင္ႀကီးေတြေလ။ ေဖေဖတို႔ ဂ်ပန္ျပန္ေတြကို ဘယ္အထင္ႀကီးမွာလဲ။ ဒါကိုတခ်ိဳ႕က မခံႏိုင္ၾကဘူး”…..တဲ့။
ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းကလည္း ဂ်ပန္ကင္ေပတိုင္ရဲ႕ဖမ္းဆီးျခင္းကိုခံရျပီး တကိုယ္လံုး က်ိဳးေက်မတတ္ အႏွိပ္စက္အညွဥ္းဆဲခံျပီး၊ ဂ်ပန္ကိုေတာ္လွန္မည့္ သတင္းေတြကို မေပါက္ၾကားေအာင္ ထိန္းသိမ္း ကာကြယ္ေပးခဲ့သူပါ။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္းကလည္း သူဟာ ေဖေဖတို႔ရဲ႕ ပဲခူးစစ္တိုင္း (၄) ရဲ႕ စစ္ေကာ္မတီဝင္ တဦးပါ။
သူတို႔လို လူမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ပဲ ဗမာျပည္သူေတြဟာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကို လက္ဦးမႈရွိစြာ စတင္ႏိုင္ခဲ့ျပီး ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ပြဲခံ ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ တခါ ဒီဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ပြဲအရွိန္ေၾကာင့္ပဲ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပန္း ကို ဆြတ္ခူးႏိုင္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
သူတို႔တေတြဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ေက်းဇူးရွင္ေတြပါ။ စစ္အစိုးရ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဒီလိုလူမ်ိဴးေတြရဲ႕သမိုင္းအမွန္ေတြဟာ ေမွးမွိန္ခံေနရပါတယ္။ ဒီသမိုင္းေတြကို ျပန္ေဖာ္ထုတ္ဖို႔လိုပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္္ပဲ ဗိုလ္ဗတင္ႀကီးရဲ႕က်န္ရစ္သူ မိသားစုဝင္မ်ားက တႏိုင္တပိုင္အျဖစ္ တတ္ႏိုင္သမွ် စာေစာင္စာတမ္းမ်ားစုျပီး အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ စာအုပ္တအုပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုမယ္ၾကားရလို႔ အလြန္႕ကိုေက်နပ္ေနမိပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း တတ္ႏိုင္သမွ် တတပ္တအား အေနနဲ႔ ဒီေဆာင္းပါးေလးကို ေရးျပီး စန္းစန္းတင္တို႔ ေမာင္ႏွစ္မတေတြကို အားေပးဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။
တဆက္ထည္းမွာဘဲ သခင္ဗတင္ေရးသားျပဳစုဘူးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကိုလည္း--www.burmeseclassic.com.မွာ ရွာေဖြေတြ႕ရွိထားလို႔ ပူးတြဲေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။
၁၆-၂-၂၀၁၅