ဖိုးထက္ - အေ၀းဆံုး ရမည္းသင္း
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၇၊ ၂၀၁၆
”ရမည္းသင္း ေရာက္ၿပီး ဟိုဘက္က ညီေလး။ ေဟ႔..ညီေလး။ ေဘးက ဦးေလးၾကီး ႏိွဳးလိုက္စမ္းပါဗ်ာ အဲဒီ ညီေလးကို။ ရမည္းသင္းေရာက္ရင္ ႏိွဳးပါလို႔ ေသခ်ာမွာထားလို႔၊ ေမ႔ေနတာဗ်ာ”
စပါယ္ယာျဖစ္သူ၏ ကြမ္းပလုပ္ ပေလာင္းႏွင္႔ ေဆာ္ေအာသံေၾကာင္႔ ခရီးသည္မ်ား အားလံုး၏ အၾကည္႔က သူ႔ဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ ညီေလးဟု အေခၚခံရသူမွာ အလြန္ဆံုး ရိွလွ ဆယ္႔ကိုးႏွစ္။ ႏွစ္ဆယ္။ လွ်ာထိုးအုပ္ထုပ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ မီးခိုးေရာင္။ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ရင္ဘတ္မွာ ကပ္မီွ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာမ်ား ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္။ လန္းဆန္းတက္ၾကြ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ရိွေသာ လူငယ္တို႔၏ အားမာန္အျပည္႔ကို အျပစ္ကင္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္႔ သူ႔မ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ ေတြ႔ေနရသည္။
“ေဟ႔ ေကာင္ေလး။ ရမည္းသင္းေရာက္ၿပီ”
“ဗ်ာ..ဟုတ္..ဗ်ာ..ဟုတ္ကဲ႔..ဟုတ္ကဲ႕..။ ဆင္းမယ္..ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းမယ္” အိပ္မွဳန္စုတ္ဖြား အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား သူ႔တုန္႔ျပန္သံေၾကာင္႔ အားလံုးက ျပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားၾကသည္။
“ဘယ္မွာ ဆင္းခ်င္တာလဲ။ ေစ်းမွာလား။ နာရီစဥ္မွာလား”
“ခင္ဗ်ာ..မသိဘူး။ အဆင္ေျပရာ ခ်ေပးခဲ႔”
“ေဟ…မင္းက ဘယ္သြားခ်င္တာလဲ”
“ရမည္းသင္း အ.ထ.က ၁ ကို သြားခ်င္တာ”
“ေအး..ဒါဆို ေစ်းမွာဆင္းရမွာ။ ေက်ာ္ခဲ႔ၿပီကြ။ ဒီမွာ ခ်ေပးခဲ႔မယ္။ ဆိုကၠားသာ ငွားသြားေတာ႔။ မင္းက လဲ အိပ္ေပ်ာ္။ ငါကလဲ ေမ႔ကြာ..”
မႏၱေလး-တပ္ကံုး အေ၀းေျပး ဒိုင္နာကားက သူ႔ကို လမ္းေဘးမွာ ခ်ေပးအၿပီး တပ္ကုန္းဘက္သို႔ ခရီး ဆက္ထြက္သြားသည္။ ကားေပၚမွ ဆင္းလာသည္႔ လူငယ္ကို ၾကည္႔ရတာ ရမည္းသင္းနယ္ခံမဟုတ္မွန္း သိသာသည္။ ေခါင္းကုတ္ ေျခကုတ္ျဖင္႔ အေရွ႕ၾကည္႔လိုက္။ အေနာက္ၾကည္႔လိုက္။ အေရွ႕ကို ဆက္ေလွ်ာက္သြားရင္ ရမည္းသင္း ေစ်းဘက္ကို ေရာက္မွာလား။ အေနာက္ဘက္ကို ျပန္ေလွ်ာက္ရင္ ေစ်းဘက္ကို ေရာက္မွာလား။ သူ တကယ္မသိ။
တကယ္ဆိုရင္ သူက ဒီလို ခရီးေ၀းမေျပာႏွင္႔ မႏၱေလးႏွင္႔ အလြန္နီးေသာ စစ္ကိုင္းဘက္ကို သြားတာေတာင္မွ အေမ႔ကို အသိေပးရသည္။ အေမခြင္႔ျပဳမွ သြားရသည္။ အခုလို မႏၱေလးမွ ခရီးမိုင္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ေ၀းသည္႔ ရမည္းသင္းကို သြားဖို႔ သူ႔အေမခြင္႔ျပဳခ်က္ ဘယ္လိုမွ ရမွာ မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင္႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စစ္ကိုင္း ကထိန္လိုက္သြားမယ္ဟု လိမ္ညာခဲ႔ရသည္။ သူ႔အေမကို အေသးအဖြားကိစၥေလးေတြ လိမ္တာ၊ ညာတာ ရိွခဲ႔ေပမယ္႔ အခုလို ၾကီးၾကီးမားမား ဘယ္တံုးကမွ မလိမ္ခဲ႔သူ သူ႔အတြက္ အေမ သိရင္ မေကာင္းဘူးဆိုသည္႔ စိတ္အေတြး ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေနေသာ စိတ္ဆႏၵေဇာက သူ၏ စိုးရိမ္စိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္၊ လန္႔စိတ္ မ်ားကို အရိွန္ေဇာၾကီးစြာ ဖံုးကြယ္ထားသည္။ တစိမ္းအရပ္မွာ စိတ္အားငယ္စ ျပဳေနသည္႔ သူ႔နားကို ဆိုကၠားတစ္စီး ကပ္လာတာ သူ သတိမထားမိ။
“ညီေလး ဆိုကၠလား”
“ဟုတ္ကဲ႕ခင္ဗ်”
“ဘယ္သြားမွာလဲ”
“အ.ထ.က ၁”
“ေအး ဒါဆို ၁၀၀ ေတာ႔ ေပးရမယ္”
ဆိုကၠားဆရာေတာင္းေသာ ၁၀၀ ႏွဳတ္လိုက္လွ်င္ သူ႔လက္ထဲမွာ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ နီးပါးေတာ႔ က်န္ႏိုင္ေသးသည္။ တစ္ႏွစ္ပါတ္လံုး မုန္႔ေကာင္းေကာင္းမစား။ အ၀တ္အစား၀ယ္ဖို႔ အေမေပးထားေသာ မုန္႔ဖိုးေတြကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ စုၿပီး ဒီခရီးကို ထြက္ဖို႔ စာသင္ႏွစ္အစကတည္းက ရည္မွန္းထားခဲ႔သည္။ စာသင္ႏွစ္အကုန္ စာေမးပြဲၾကီး ေျဖၿပီးေတာ႔ သူ႔အေမဆီက ကပ္ခၽြဲေတာင္းလို႔ရသည္႔ မုန္႔ဖုိးႏွင္႔ ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ သံုးေထာင္နီးပါး ရိွခဲ႔သည္။ အသြား ရွစ္ရာ။ အျပန္ ေျခာက္ရာ။ သူ႔ေငြက ဒီခရီးကို ေလာက္ငွသည္ထက္ မပို။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အပိုေငြ မထြက္ခ်င္။ သို႔ေသာ္ နယ္အစိမ္းမွာ နယ္ခံ လိုသည္ မဟုတ္လား။ ထို႔ေၾကာင္႔..
“ဟုတ္..ေပးပါ႔မယ္..ကၽြန္ေတာ္႔ကိုသာ ဆရာ ဦးခင္ေမာင္႔ အိမ္ကိုသာ ၀ိုင္းရွာေပးပါ”
“ေအး…တက္..တက္..ငါေတာ႔ မသိဘူး။ ငါ႔ဂိတ္မွာ ၀င္ေမးၾကတာေပါ႔”
လွဳပ္လီွလွဳပ္လဲ႕ ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ ဆိုကၠားေလးက သခင္ျဖစ္သူ၏ ျပဳစုယုယမွဳကို ေကာင္းစြာ မခံရျခင္းအား သူ႔ကို တိုင္တန္းေနသလိုမ်ိဳး အသံမ်ိဳးစံုထြက္ေနသည္။ ကုန္းအတက္ၾကီးကို သူ႔ကို တင္ၿပီး အားစိုက္ နင္းေနရသည္႔ ခပ္ပိန္ပိန္ ဆိုကၠားဆရာကို သူအားနာသြားသည္။
“အစ္ကို..ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းေလွ်ာက္မယ္ေလ။ ကုန္းထိပ္ၾကမွ ျပန္တက္ပါ႔မယ္”
“ဟား..ဟား..ရပါတယ္ကြ။ အားမနာပါနဲ႔။ ငါနင္းေနၾကပါ။ ဒါနဲ႔ မင္းေတြ႔ခ်င္တဲ႔ သူက ဘယ္သူ”
“အထက္တန္းျပ ဆရာ ဦးခင္ေမာင္ပါ။ မႏၱေလးက ေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးဘူး။”
“ငါျဖင္႔ ဒီနာမည္ တစ္ခါမွ မၾကားဘူးဘူး။ ငါ ဆိုကၠားနင္းလာတာ သံုးခါလည္ေတာင္ ေက်ာ္ေရာ႔မယ္။ ဆရာ ခင္ေမာင္။ ဆရာ ခင္ေမာင္။ ၾကားဘူး ဘူးကြာ”
သူ စိတ္အားငယ္သြားသည္။ စိတ္အားငယ္၊ စိတ္ထိခိုက္လွ်င္ မ်က္ရည္ လြယ္လြယ္က်ခ်င္သည္႔ သူ႔အက်င္႔ၾကီးကို သူ႔အေမက “ေယာကၤ်ားဆိုတာ လြယ္လြယ္မ်က္ရည္ မက်ရဘူး သားရဲ႕။ မိန္းမေတြက အထင္အျမင္ေသးတတ္တယ္။ ငါ႔သားက စိတ္အားငယ္တတ္လို႔ ငိုတတ္တယ္ဆိုေပမယ္႔ တစိမ္းေတြ၊ မင္းကို နားမလည္သူေတြက အႏိုင္ယူခ်င္စရာ၊ ေလွာင္စရာ၊ ဟားစရာ ျဖစ္တတ္တယ္။ ေယာကၤ်ားဆိုတာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ခပ္တင္းတင္း ရင္းရင္းေနရတယ္ ” ဟု ဘယ္လိုပင္ ဆံုးမေသာ္လည္း သူ႔ရင္ထဲမွာ ထစ္ခနဲ႔ဆို ၀မ္းနည္း အားငယ္ကာ မ်က္ရည္ အလိုလို က်ခ်င္လာတတ္သည္။ အခုလည္း သူ႔ရဲ႕ ငိုမဲ႔မဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ဆိုကၠားဆရာက သတိထားမိသြားဟန္ ရိွသည္။
“အားမငယ္နဲ႔ကြ။ မင္းက လိပ္စာလဲ ေသခ်ာ မသိဘဲနဲ႔။ လူနာမည္ေလးသိရံုနဲ႔ ရွာရတာေတာ႔ ခက္မွာဘဲ။ ဒါေပမယ္႔ မပူပါနဲ႔။ ငါ၀ိုင္းရွာေပးပါ႔မယ္”
ဆိုကၠားဆရာ ေျပာလဲ ေျပာခ်င္စရာ။ တကယ္ေတာ႔ သူလဲ မမွား။ လြန္ခဲ႔ေသာ ဆယ္ႏွစ္ကတည္းက သူနဲ႔ ေ၀းသြားသည္႔ လူတစ္ေယာက္ကို လိုက္ရွာဖို႔ သူသိတာက အမ်ားၾကီးမဟုတ္။ ရမည္းသင္းမွာ တာ၀န္က်ေနတယ္။ အထက္တန္းျပ ဆရာ။ နာမည္ကိုေတာ႔ သူသိသည္။ ဦးခင္ေမာင္။
ကုန္းအဆင္းမွာ ဆိုကၠားေလးက အရိွန္ျဖင္႔ ေျပးဆင္းေနသည္။ ကုန္းအဆင္းၿပီးေတာ႔ ေနာက္ထပ္ အတက္တစ္ခု။ သူ႔စိတ္မွာ ဘယ္လိုမွ ေနလို႔ မရေတာ႔။ အားနာလာသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဆိုကၠားဆရာကို ခြင္႔မေတာင္းေတာ႔ဘဲ ျဖတ္ခနဲ႔ ခုန္ဆင္းလုိက္ရင္း..
“ရတယ္ အစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ တြန္းေပးမယ္။ ကုန္းတက္ၾကီးဆိုေတာ႔ေလ”
“ဟာ..ရပါတယ္ကြ။ မင္းကလဲ မဟုတ္တာ အားနာေနတယ္”
ကုန္းအတက္ၾကီးကို တစ္ေယာက္က တြန္း။ တစ္ေယာက္က နင္းျဖင္႔ တက္လာၾကေသာ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ လာသည္႔ ဆိုကၠားတစ္စီးေပၚမွ ခပ္၀၀ အမ်ိဳးသမီးၾကီးႏွင္႔ ပိန္ေညွာ္ေညွာင္ ဆိုကၠားဆရာ တို႔က အထူး အဆန္းၾကည္႔သြားၾကသည္။
ေစ်းၾကီးနားကို သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာေတာ႔ သူ ဗိုက္အရမ္းဆာလာသည္။ ဗိုက္ဆာလွ်င္ စိတ္တို၊ စိတ္ရွဳပ္တတ္သည္႔ သူ႔အက်င္႔ဆိုးက ျပန္ေပၚလာသည္။
“တစ္ခုခု စားရေအာင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေကၽြးပါ႔မယ္” ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္အသံျဖင္႔ ေျပာလိုက္သည္။
“ေအး..စားမယ္ကြာ။ မနက္အေစာၾကီး သူေတာ္ေကာင္းနဲ႔ ေတြ႔ေနတယ္ေဟ႔။ ခေနာင္ၾကီးမွာ ထိုင္မယ္။ ပလာတာ ေကာင္းတယ္ကြ။ ရမည္းသင္းမွာ နာမည္ၾကီးေပါ႔”
ဆိုကၠားဆရာ ေျပာေသာ ခေနာင္ၾကီးေတြ၊ နာမည္ၾကီးေတြ သူစိတ္မ၀င္စား။ သူဗိိုက္ဆာလွ်င္ ရိွတာနဲ႔ ျဖစ္သလို စားတတ္သည္။ ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း ဗိုက္၀ ၿပီးေရာ သူစားတတ္သည္။ သူ႔အိမ္မွာ ပူဆာေနလို႔၊ ဂ်ီးမ်ားေနလို႔ မျဖစ္ေသာ အက်င္႔ကို ေကာင္းစြာ ရထားသူ ျဖစ္သည္။
သူက ပလာတာ ႏွစ္ခ်ပ္။ လၻက္ရည္ တစ္ခြက္။ ဆိုကၠားဆရာက ပလာတာ တစ္ခ်ပ္။ လၻက္ရည္ တစ္ခြက္။ လန္ဒန္ ေဆးလိပ္ တစ္လိပ္ ေသာက္စားအၿပီး ပိုက္ဆံ အရွင္းမွာ တစ္ရာခန္႔ ထပ္ထြက္သြားျပန္သည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲရိွ ပိုက္ဆံကို စိတ္မွန္းျဖင္႔ ရည္တြက္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ သူထင္သေလာက္ မက်န္ေတာ႔။ ႏွစ္ေထာင္ မေက်ာ္ႏိုင္။ အျပန္လက္မွတ္က ေျခာက္ရာခန္႔ ကုန္အံုးမည္။ ၿပီးေတာ႔ ဒီက ျပန္ခါနီး ကန္ေတာ႔ပစၥည္း၀ယ္ၿပီး ကန္ေတာ႔ရအံုးမည္။ ေလာက္ရံုေလာက္ဆို ေတာ္ၿပီေပါ႔။ မႏၱေလးေတာ႔ ျပန္ေရာက္မွာပါဟု သာေတြးလိုက္သည္။
စားေသာက္အၿပီးမွာ ဆိုကၠားဆရာက ပိုၿပီး ႏွစ္လိုဖြယ္ျဖစ္လာသည္။ သူေတြ႔ခ်င္သည္႔ ဆရာ ဦးခင္ေမာင္၏ အိမ္ကို ၀ို္င္းကူၿပီး ေမးျမန္းေပးသည္။ ဟိုလူက ဟိုညႊန္၊ ဒီလူက ဒီညႊန္၊ ဟိုလူက သိသလိုလို၊ ဒီလူက သိသလိုလို။ ေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးဘူးထင္တယ္ဟု ေျပာသူက ေျပာ။ ေက်ာင္းဆရာ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ျမန္မာေဆးဆရာမ်ားလား။ ဟဲ႔ေကာင္ေလး မင္းဟာက ေသခ်ာရဲ႕လားဟု ေငါက္သူက ေငါက္ျဖင္႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ညႊန္ေပးသူ တစ္ေယာက္ရိွလာသည္။ CS2A အမိန္႔ရ အရက္ဆိုင္ တစ္ခုမွ ေကာင္တာထုိင္သည္႔ လူတစ္ေယာက္မွ ညႊန္လိုက္သည္။
“ေႀသာ္..ညေနတိုင္း လာလာေသာက္တဲ႔ ဆရာ ခင္ေမာင္႔ကို ေျပာတာ ထင္တယ္။ ေျပာင္းတာ မၾကာေသးဘူး။ အသားခပ္ညိဳညိဳ။ ေထာင္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔..ဟုတ္တယ္မို႔လား”
သူ မေျဖႏိုုင္ပါ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ျဖဴသလား၊ မည္းသလား၊ ျမင္႔သလား၊ နိမ္႔သလား အစေဖာ္လို႔မရေတာ႔။ ၾကာခဲ႔ၿပီေရာ။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ႔ၿပီေရာ။ ဆယ္ႏွစ္ဆက္တိုက္ လံုး၀မေတြ႔ရသည္႔ လူတစ္ေယာက္၏ ပံုသဏၭန္ကို ခပ္ရဲရဲတင္းတင္း အတည္ျပဳလိုက္ဖို႔ သူ႔အတြက္ အလြန္ခက္ဟန္ရိွသည္။ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး သူ႔ပံုစံကို ဆိုကၠားဆရာက စိတ္ရွည္ဟန္ မတူ။
“သြားၾကည္႔တာေပါ႔ကြာ။ ဟုတ္ေတာ႔လဲ ဟုတ္ေပါ႔။ မဟုတ္ေတာ႔လဲ ငါ႔ေဖာက္သည္ တစ္ေယာက္ သြားၾကိဳရအံုးမွာ။ မင္းကို အဲဒီမွာဘဲ ခ်ေပးခဲ႔ေတာ႔မယ္”
သူတစ္ခါမွ မေရာက္ဘူးသည္႔ ျမန္မာျပည္ ေျမလတ္ပိုင္း ရမည္းသင္း ျမိဳ႕ေလးမွာ ဆိုကၠားဆရာ၏ စကားသည္ သူ႔အတြက္ ရွင္ဘုရင္၏ အမိန္႔ႏွင္႔ မျခား။
အရက္ဆိုင္ ေကာင္တာမွ လူၾကီး ညႊတ္လိုက္သည္႔ အိမ္ေရွ႕ကို ဆိုကၠားဆရာက အမွားမယြန္း မရိွ သူ႔ကို ေခၚလာသည္။ အိမ္က ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္။ ျပတင္းေပါက္မ်ား၊ တံခါးေပါက္မ်ားမွာ အစိမ္းေရာင္ ခန္းစီးစမ်ား ေသေသသပ္သပ္ ကာရံထားသည္႔ အိမ္တစ္ေဆာင္။ အိမ္ေရွ႕ ေျမကြက္လပ္ထဲမွာ ဆံပင္ကို ဖဲၾကိဳး အနီေလးျဖင္႔ စီးထားသည္႔ သူနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းအရြယ္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ စက္ဘီးဖုန္သုတ္ေနတာ ေတြ႔သည္။ မတိမ္းမယိမ္း အရြယ္ေတြဆိုေတာ႔ သူ အားတက္သြားသည္။ ေမးခြန္းေမးဖို႔ မ၀ံ႔မရဲ ျဖစ္စရာ မရိွ။
“ဆရာ ခင္ေမာင္ တို႔ အိမ္ပါလားခင္ဗ်”
ေကာင္မေလးက ျဖတ္ခနဲ႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းၾကည္႔လိုက္သည္။
“ဟုတ္တယ္။ ဆရာ ဦးခင္ေမာင္တို႔ အိမ္ပါဘဲ။ ေမေမေရ..ေမေမ..ဒီမွာ ဧည္႔သည္ ေရာက္ေနတယ္။ ေဖေဖ႔ကို ေမးေနတယ္”
ေဖေဖတဲ႔လား။ ဦးခင္ေမာင္ရဲ႕ သမီးတဲ႔လား။ သူ႔အေတြးမဆံုးခင္မွာ အိမ္ထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးၾကီး တစ္ေယာက္က ခန္းဆီးစကို ဖယ္ၿပီးထြက္လာသည္။ ဒါဆို ဟုတ္ၿပီ။ မွန္ၿပီ။ သူ႔ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္း ခုန္လာသလို ဆိုကၠားဆရာကလဲ ေပ်ာ္သြားဟန္ တူသည္။
“ေအး..ညီေလး..ဒါဆို ေတြ႔ၿပီေပါ႔။ အစ္ကို သြားေတာ႔မယ္။ ဆိုကၠားခေလး..”
“ဟာ..ဟုတ္ကဲ႕…ဟုတ္ကဲ႕..ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ အစ္ကိုရာ..တစ္ရာ႔ငါးဆယ္ ယူပါေနာ္။ ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားပါနဲ႔။ အစ္ကို ကူညီလို႔ရွာလို႔ ေတြ႔တာ။ ေက်းဇူးအရမ္းတင္တယ္ဗ်ာ”
ဆိုကၠားဆရာက သူ႔ကို ငခၽြတ္၊ ဘယ္လိုေကာင္ေလးလဲ မသိဘူးဆိုသည္႔ အျပံဳးျဖင္႔ ျပံဳးျပရင္း သူ႔ဆိုက္ကၠားကို လာရာလမ္းဘက္သို႔ လွည္႔ကာ ထြက္သြားသည္။
“မင္းက ဘယ္သူကြဲ႕ သားေလး…ဆရာ ခင္ေမာင္နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔လား..ဘယ္က လာတာလဲ”
အိမ္အေရွ႕အထိ ထြက္လာၿပီး သူ႔ကို ေမးခြန္းေမးသည္႔ အမ်ိဳးသမီးၾကီးေၾကာင္႔ လွည္႔ထြက္သြားသည္႔ ဆိုကၠားဆရာကို ေငးေနရာက ျပန္လွည္႔လိုက္ရင္း..
“ကၽြန္ေတာ္ ထူးဟန္ ပါ အန္တီ။ မႏၱေလးက လာတာပါ”
လူေတြ၏ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကို ဖတ္ဖို႔ သူမကၽြမ္းက်င္ေသာ္လည္း အမ်ိဳးသမီးၾကီး၏ မ်က္ႏွာရိပ္၊ မ်က္ႏွာကဲကို သူ ဖတ္မိေအာင္ ဖတ္မိလိုက္သည္။ စိတ္အလိုမက်ျခင္း၊ စိတ္ရွဳပ္ျခင္း၊ စိတ္မရွည္ျခင္း၊ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ျခင္း အစရိွသည္႔ စိတ္ခံစားမွဳ အေရာင္ေတြက အမ်ိဳးသမီးၾကီး၏ အိုစာစ ျပဳေနၿပီျဖစ္သည္႔ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ အေျပးအလႊား ျဖတ္ေျပးသြားသည္။ အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး သူ႔ဘ၀မွာ လူေတြ၏ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကို လိုအပ္တာထက္ လိုက္ဖတ္တတ္ခဲ႔သည္။
“ေႀသာ္..ထူးဟန္လား…ခဏေနာ္..ဒီကဘဲေစာင္႔”
အိမ္ထဲသို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ျပန္၀င္သြားျခင္းကို ၾကည္႔ရင္း ရပ္ေစာင္႔ေနမိသည္။ ဘယ္အထိ ေစာင္႔ရမွာလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္အထိ ေစာင္႔ရမွာလဲ။ တစ္နာရီလား။ တစ္ရက္လား။ တစ္လလား။ သူေစာင္႔ႏိုင္သည္။ ဒီခရီးကိုလာဖို႔ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ေတာင္ သူေစာင္႔ခဲ႔ေသးသည္ဘဲ။ ဒီေလာက္ ေစာင္႔ရတာ ဘာအေရးလဲ။ အဲဒီ ခန္းဆီ ေနာက္ကြယ္ေတြၾကားက ထြက္လာမည္႔ သူ မေတြ႔ရတာၾကာတဲ႕ သူ႔အေဖ ဦးခင္ေမာင္ကို သူေတြ႔ခ်င္သည္။ အေဖ သူ႔ကို ဘယ္လို ဆက္ဆံမွာလဲ။ ဘယ္လို စကားေတြ ေျပာမွာလဲ။ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ မေတြ႔ထားရတဲ႔ သားအဖ။ တစိမ္းေတာ႔ ဆန္မွာေပါ႔။ ငါကလဲ သိတတ္ရမွာေပါ႔။ အားလံုး စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ျဖစ္ေအာင္ မေနဖို႔ သတိထားရမယ္ဟု ရပ္ေစာင္႔ရင္း သူေတြးေနမိသည္။
ဆယ္မိနစ္ခန္႔ၾကေတာ႔ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ျပန္ထြက္လာသည္။ အိမ္ျခံ၀င္းတံခါးနားမွာ ရပ္ေနသည္႔သူနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း အိမ္၀ိုင္းထဲမွ ေနၿပီး
“ကိုကို..ေႀသာ္..ကိုခင္ေမာင္ မရိွဘူးကြဲ႕။ အျပင္ထြက္သြားတယ္ ထင္တယ္။ ခုနကဘဲ ရိွပါေသးတယ္။ ေနာက္ေပါက္ကေန ထြက္သြားတယ္ ထင္တယ္။ သူက အျပင္ထြက္ရင္ ၾကာတတ္တယ္။ ဘာေျပာေပးရမလဲ မွာခဲ႔ေလ။ မင္းေစာင္႔ေနရင္ ၾကာေနမယ္။ ေစာင္႔မေနနဲ႔ေတာ႔။ မႏၱေလးကို ျပန္မယ္႔ ကားေတြက ညေန ငါးနာရီေလာက္ဆို ရမည္းသင္းက ျဖတ္ၾကတာ။ ေစာေစာင္႔ေနမွ ေသခ်ာတာ။ မွာခ်င္တာ မွာခဲ႔ေလ။ ေျပာလိုက္ပါ႔မယ္။”
ခုနက အမ်ိဳးသမီးၾကီး၏ မ်က္ႏွာအရိပ္ေတြကို သူလိုက္ဖတ္သည္။ အခုေတာ႔ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚရိွ အေရာင္အေသြးေတြကို အမ်ိဳးသမီးၾကီးက လိုက္ၿပီး ဖတ္ေနဟန္ရိွသည္။ သူ႔စိတ္ကို အမ်ိဳးသမီးၾကီး မသိေစရ။ မျမင္ေစခ်င္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ေခါင္းငံု႔ရင္း..
“ေႀသာ္..ဟုတ္ကဲ႕..ဘာမွ မေျပာေတာ႔ပါဘူး။ ရပါတယ္။ သြားပါအံုးမယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်” ဟု ေျပာလဲေျပာရင္း ၁၈၀ ဒီဂရီျပည္႔ေအာင္ သူ႔၏ ပိန္လီွလွီ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို လွည္႔ထြက္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္မွာေတာ႔ အေမ႔အိမ္ကို အျမန္ျပန္ေရာက္ခ်င္သည္႔ စိတ္က ဦးေဆာင္လာသေလာ၊ အားပါးတရ အိပ္စက္ အနားယူခ်င္သည္႔ သူ႔ကိုယ္ကာယၾကီးက ဦးေဆာင္လာသေလာ မသိပါဘဲ မႏၱေလးသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ႏွစ္ညဘဲ အိပ္ၿပီး မနက္အေစာၾကီး ျပန္လာသည္႔ သူ႔သားကို အေမက
“ဟဲ႔..အေစာၾကီး ျပန္လာပါ႔ေရာ..ငါက မင္း ေလးညေလာက္ေတာင္ အိပ္မယ္ မွတ္လို႔ ေဘးအိမ္က ဖုန္းကို မင္းဖုန္းဆက္ရင္ လာေခၚမေနနဲ႔။ အိပ္လို႔ေတာင္မွာထားခဲ႔တာ။ အရင္ႏွစ္ေတြတံုးက စစ္ကိုင္းကထိန္ လိုက္သြားရင္ အနည္းဆံုးေတာ႔ ေလးညဘဲ မို႔လား။ ဒီႏွစ္မွ ဘယ္လို ျဖစ္ရတာလဲ”
“ဟုတ္ကဲ႕ အေမ။ သား မအိပ္ခ်င္ေတာ႔လို႔။ ေပ်ာ္စရာလဲ မေကာင္းဘူးေလ။ ဒါေၾကာင္႔ အေစာၾကီး ျပန္လာတာ။ ေပ်ာ္စရာ မေကာင္း ဘူး အေမရဲ႕”
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စိတ္ေကာက္ၿပီး ျပန္လာဟန္ရိွသည္႔ သူ႔သားကို အေမက ျပံဳးရင္း ခ်စားသျဖင္႔ ခပ္ယိုင္ယိုင္ ျဖစ္ေနေသာ ၀န္းထရံတိုင္မ်ားကို သံနန္းၾကိဳးျဖင္႔ တုပ္ခ်ည္ေနသည္။ ခဏၾကာေတာ႔ အိမ္ထဲမွာ ျငိမ္ေနသည္႔ သူ႔သားကို တစ္ခုခု ေကၽြးဖို႔ အိမ္ထဲသို႔ ျပန္၀င္လာေတာ႔ ကုတင္ေပၚမွာ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သူ႔ေဘးမွာ စာရြက္တစ္ရြက္။ စာရြက္ေပၚမွာေရးထားတာက..
အခ်စ္နဲ႔ ဂရုစိုက္မွဳ
ေတာင္းလို႔ရရင္
ငါ႔မွာ ရိွတာ အကုန္ေပးေခ်မယ္။
ေတာင္းလို႔လဲ မရ
ပူဆာလို႔လဲ မရ
ေပ်ာ္ဖို႔လည္း မေကာင္းပါဘူးကြယ္… တဲ႔။
ဆယ္တန္းေတာင္ ဒီႏွစ္မွ စတက္မည္႔ သူ႔သားက ရည္းစားသနာေတြမ်ား ထားခ်င္ေနၿပီထင္ပါရဲ႕။ စိတ္ကစားတတ္ေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕ဟု ေတြးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ စာရြက္ေလးအား ေနသားတက် ျပန္ထားၿပီး ေစာင္ျခံဳေပးကာ ျပန္ထြက္လာခဲ႔သည္။
ဖိုးထက္