အရွင္ဇဝန (နိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း) - သမိုင္းထဲမွာ ခ်န္ထားခဲ႔လို႔မရသူ
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၉၊ ၂၀၁၆
River of No return ဒီသီခ်င္းစာသား ေလးကို သီဆိုသံ ၾကားခဲ႔ဖူးသည္။ ၾကားခဲ႔သည့္ေနရာက နရသိန္ေန႔ရက္မ်ားထဲက ေကတုမတီ မွာျဖစ္သည္။ သီဆိုသူမွာ အဘဦးတင္ေအးေလးျဖစ္သည္။ အဘဦးတင္ေအးေလးဟု ေျပာရျခင္းက ဦးတင္ေအး ႏွစ္ေယာက္ရွိ၍ ေျပာရျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးတင္ေအးႏွစ္ေယာက္ အမႈတြဲ။ အေဖနာမည္ကအစ ခပ္ဆင္ဆင္ ။အင္းစိန္ေထာင္ထဲ တုန္းက ေထာင္ဝင္စာ လူမွားေခၚတာ ၾကံဳဖူးသည္ဟုဆိုသည္။ ဦးတင္ေအးတေယာက္ကို ျမိဳ႕မဦးတင္ေအးဟု လူသိမ်ား ၾကသည္။ သူ႔ကိုေတာ့ ဦးတင္ေအးေလး ဟုသိၾကမည္ထင္သည္။ သူတို႔က ေက်ာင္းသားလွဳပ္ရွားမႉသမိုင္းထဲ သူပါဝင္ခဲ႔ေသာ အခန္းကဏၭ ကိုေျပာျပမိလို႔ ေထာင္အက်ခံၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါက ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ အစည္းမ်ားမွာ ယေန႔ ေခတ္လို မဟုတ္။ တရားဝင္ ရပ္တည္၍ရေသာ အေနထားျဖစ္သည္။ သူႏွင့္အတူ သူ႔အမႉတြဲ ေရွ႕ေနၾကီး ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္း တို႔ တခန္းတည္းေနၾကသည္။ အဘဦးတင္ေအး တို႔ႏွင့္ ေတာင္ငူ ေထာင္ကို အတူတူေျပာင္းခဲ႔ၾကရသည႔္အထဲတြင္ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားက အမ်ားစု။
ဒီစာကိုေရးမည္လုပ္ေတာ့ စာသင္ခန္း တံခါးမ်ား ပိတ္လိုက္ျခင္းသည္ ေထာင္တံခါးမ်ားကို ဖြင့္လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟူေသာ အယူအဆျဖင့္ ေဟာေျပာခဲ႔ေသာ ဆရာၾကီးဦးေအာင္သင္း၏ စကားကို ၾကားေယာင္ လာသည္။ ပညာ ေရးခရီးကို ရပ္တန္႔ရင္း ေခတ္စနစ္၏ ဘဝေရွ႕တဲ႔တဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုးလာသည့္ ၾကံဳေတြ႕ရေသာ အေျခေနကို မ်က္ႏွာမလႊဲႏွဳိင္ၾကေသာ လူငယ္ေလးမ်ားမွာ သူတို႔ လွဳပ္ရွားမႈေၾကာင့္ တိုင္းျပည္အတြင္ တစုံတခု အေျပာင္းအလႊဲ အေရြ႕တခု ျဖစ္ေရး တခုတည္းသာ ရင္ဝယ္ထားျပီး ရပ္တန္႔ေနေသာ သမိုင္းလမ္းေၾကာင္းပိတ္ဆို႔ေနေသာ ေက်ာက္တုံးၾကီးကိုဝိုင္းတြန္းခဲ႔ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ အခုေတာ့ပညာ တပိုင္းတစျဖင့္ ေသာ့အလုံပိတ္ နံရံေလးဘက္ၾကား အခ်ိန္ေတြကို အေဟာသိကံ အျဖစ္ ဖန္တီးေနရသည္။
သူတို႔ အတြက္ အလဟႆ ျဖစ္ေနေသာ ေန႔ရက္မ်ားကို တန္ဖိုးရွိရွိျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးခဲ႔သူတဦး ေပၚေပါက္ခဲ႔သည္ဟု ဆိုလွ်င္ ထိုတဦးသည္ အဘဦးတင္ေအးေလးပင္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားတို႔အတြက္ လုိအပ္သည္မွာ စာသင္ၾကားေရးျဖစ္ သည္။ အဘစာသင္ေပးမည္ဟု အားလုံးကို အသိေပးလိုက္ေတာ့ ေထာင္ေျပာင္းလာသူမ်ားေကာ ေထာင္ငူေထာင္တြင္ ေရာက္ ႏွင့္ ေနၾကသူမ်ားပါ ဆာေလာင္ေနေသာ စိတ္အဆာႏွင့္ တကယ့္လိုအပ္ခ်က္ကို ရေတာ့မည္ဟု အားရဝမ္းသာ ျဖစ္ၾက သည္။
အဘဦးတင္ေအးေလးသည္ မႏၲေလးျမိဳ႕မေက်ာင္းထြက္ျဖစ္သည္။ ျမိဳ႔မေက်ာင္းထြက္ဆိုကတည္းက ဆရာၾကီး ဦးရာဇတ္ကို ေျပး ျမင္ၾကလိမ့္မည္။ ဟုတ္သည္။ အဘဦးတင္ေအးေလးသည္ ဆရာၾကီးဦးရာဇတ္၏ တပည့္အရင္းျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသား ေက်ာင္းထြက္တေယာက္၏ အဂၤလိပ္စာစြမ္းရည္ကို အဘဦးတင္ေအးကိုၾကည့္ျပီးခန္႔မွန္းႏွဳိင္မည္ထင္သည္။ သူတို႔ေခတ္က ေက်ာင္းမွာ အဂၤလိပ္စကားေျပာအတြက္ သင္ၾကားပုံကိုလည္းအဘ မၾကာခဏေျပာျပတတ္သည္။ ျမန္မာစကားေျပာမိလွ်င္ ဒဏ္ေပးပုံကို အဘမၾကာခဏ ျပန္ျပန္ေျပာျပရင္း ငယ္ဘဝကို အားရပါးရ ႏွစ္လိုေသာ စကားတို႔ို အဘေျပာျပခဲ႔သည္။ စကား အေျပာတြင္ ဘိုလို မေျပာမိသူသည္ ေက်ာင္းဝင္းတခုလုံးကိုခတ္ေသာ ေသာ့တြဲၾကီးကို လြယ္ရသည္။ ထိုေသာ့တြဲလြယ္ထားသူ သည္ တေက်ာင္းလုံးလွည့္ပတ္သြားရင္း ျမန္မာစကားျဖင့္ စကားေျပာမည့္သူကို လိုက္ရွာရသည္။ ဘိုလိုမေျပာပဲ ျမန္မာစကား ေျပာသူတဦးေတြ႔က မိမိေပြ႕ယူထားေသာေသာ့တြဲကို ထိုျမန္မာ စကားေျပာသူထံ You speak in Burmese. Take the Lock.ဟူေျပာျပီး ေရာ့ အင့္ဟု ထိုးထည့္ျပီး မွ သူျပစ္ဒဏ္မွ လြတ္သည္။ ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ေသာ့လက္ထဲရွိတဲ့သူကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ဦးရာဇတ္ ရုံးခန္းသို႔ို သတင္းပို႔ရန္ေက်ာင္းေစာင့္ၾကီးကလိုက္ေအာ္သည္။
The student who has the lock report to the headmaster office. ထိုေသာ့ေနာက္ဆုံးရထားေသာ ေက်ာင္းသား က ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးရံုးခန္းသြားျပီး ေသာ့ကိုအပ္ရသည္။ ထိုေက်ာင္းသားကို ဆရာႀကီးက အျပစ္ေပးသည္။ ျပီးေနာက္ တေက်ာင္းလုံးကို ဆရာႀကီးက မင္းတို႔ကို အဂၤလိပ္စာ သင္ခိုင္း ေျပာခိုင္းေနတာ အဂၤလိပ္ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ လုပ္ေနတယ္ လု႔ိ မထင္လိုက္ၾကနဲ႔။ ငါတို႔ တနိုင္ငံလုံးကိုက်ြန္ျပဳထားတဲ႔ ဒီအဂၤလိပ္ေတြလက္ကလြတ္ခ်င္ရင္ သူတို႔႔စာ သူတို႔ စကားကို တတ္ထားမွ သူတို႔ႏွင့္ယွဥ္ျပိဳင္ႏုိင္မယ္ဟု ညေနတိုင္း ဆုံးမသည္ကိုလည္း အဘက ၾကံဳတိုင္း ေျပာျပတတ္သည္။ ထိုသည္ပင္ အဘအတြက္ အေပ်ာ္ႏွင့္ ေရာေမႊထား ေသာ ပညာေရး ခရီးမွ အမွတ္ရစရာျဖစ္ေနသည္။
သူငယ္စဥ္က အဂၤလန္ႏိုင္ငံကို သြားေရာက္ရပုံကိုလည္း အဘေျပာျပဘူးသည္။ အဂၤလိပ္ အင္ပါယာ အတြင္းရွိ ေက်ာင္းသား ေလးမ်ားကို တႏို္င္ငံႏွင့္တႏိုင္ငံ အလည္ပို႔လႊတ္ျခင္းမွာ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးေရး အတြက္ အေကာင္းဆုံး ေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ အျဖစ္ နားလည္လိုက္ရသည္။ ထို ပုံစံမ်ိဳး ယေန႔ေခတ္တြင္ တိုင္းရင္းသားစည္းလုံးညီညြတ္ေရးဟု အသားကုန္ ေအာ္ဟစ္ေနမည့္အစား ခေလးဘဝထဲကပင္ တျပည္နယ္ႏွင့္တျပည္နယ္ နားလည္မႉပိုမိုရေအာင္ လုပ္ေဆာင္လို႔ ရေသာ အလုပ္တခုအျဖစ္ သေဘာေပါက္ခဲ႔သည္။
(ဒီေနရာမွာစကားစပ္လို႔ မိမိ ဥေရာပမွာေနတုန္းက ဥေရာပ နိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း ေက်ာင္းသားမ်ား အျပန္အလွန္ လည္းပတ္ၾက ေသာ အျဖစ္ႏွင့္အေမရိကမွာလည္း တျပည္နယ္ႏွင့္တျပည္နယ္ အျပန္အလွန္ခရီးမ်ား ရွိေၾကာင္း သိခဲ႔ရသည္။)
အဘငယ္စဥ္က လည္ပတ္ခဲ႔ရေသာ အေၾကာင္းႏွင့္တည္းခိုခဲ႔ရေသာ အိမ္မွ အမွတ္ရစရာမ်ားကို အသက္အရြယ္ ရင့္ေရာ္တဲ႔ အထိ စြဲစြဲျမဲျမဲရွိတုန္း။ မွတ္ဥာဏ္ သိုေလွာင္ခန္းထဲ မပ်က္မစီး သိမ္းဆည္းထားတုန္း ။ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုး ရွိသည္ ဆိုတာ ခန္႔မွန္းလို႔ရမည္ထင္သည္။ ငယ္စဥ္ထဲက သံေယာဇဥ္တရားႏွင့္ မွတ္ဥာဏ္အခန္းထဲ ထည့္သိမ္းစ ျပင္ပ အေၾကာင္း အရာျဖစ္ သည္။ အဘ လည္ပတ္စဥ္က ယခု ဘုရင္မၾကီး မွာ သူတို႔အရြယ္ မတိမ္းမယိမ္း ဆိုတာကိုလည္းအဘ ေျပာျပ ဘူးသည္။
အေတြ႔အၾကံဳ မ်ားျပားစြာရွိသူတို႔ႏွင့္အတူတူ ေနထိုင္ရခိုက္ သူတို႔ အေတြ႔အၾကံဳကို ၾကားနာရျခင္းသည္ တကယ့္သက္ရွိ စာအုပ္ၾကီးကို ကိုယ့္ေရွ႕ လာခ်ေပးသလို ပင္ျဖစ္သည္။
အဘမိသားစု အတြင္း ရာထူးအရာခံၾကီးေသာ ေမြးခ်င္းမ်ားသာျဖစ္ၾကသည္။ အဘတေယာက္သာ ဝန္ထမ္းမဟုတ္ သူ။ အဘမွာ က်န္ညီအကိုမ်ားႏွင့္ ကြဲလြဲစြာ ေခတ္အဆက္ဆက္ အစိုးရဆန္႔က်င္သူ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားဘဝက သူတို႔ေခတ္ ေထာင္အေၾကာင္းကို ေျပာျပမွ ကိုယ္ေတြၾကားဖူးေနေသာ ဘီကလပ္ဆိုေသာ ေထာင္ထဲကစနစ္ကို ေသခ်ာ သိရသည္။ ေထာင္မွအထြက္ ဘီကလပ္ အခြင့္အေရးမွရေသာ ေထာပတ္ ေပါင္မုန္႔တို႔ကို အျပင္အထိယူ၍ ဗကသ ရံုးမွာ လာသမွ်လူစားရန္ ထားေပးသည္ဟု အဘကေျပာျပသည္။ အဘက ဘီကလပ္တြင္ ေထာင္က်ဘူးေသာ ကိုယ္ေတြ၏ သမိုင္းသက္ေသ လူသားတဦးျဖစ္ေနသည္။
အဂၤလိပ္စာက်ြမ္းက်င္ေသာ အဘ၏အလုပ္သည္ တတ္ထားေသာ ပညာႏွင့္လိုက္ဖက္ညီစြာ ရခဲ႔သည္ဟု ဆိုရမည္။ သူ႔အလုပ္ က ဆိုဗီယက္သံရံုတြင္ ဘာသာျပန္ရေသာအလုပ္ျဖစ္သည္။
အဘ ဘာေတြဘာသာျပန္ရလဲဟုေမးေသာအခါ ေန႔စဥ္သတင္းစာ ေတြထဲက သတင္းေတြကို ဘာသာျပန္ေပးရတယ္ဟု အဘကေျပာသည္။ အဘ က ျမန္မာမွ အဂၤလိပ္ဘာသာသို႔ ဘာသာျပန္ကိုအေတာ္က်ြမ္းက်င္သည္။ ေတာင္ငူေထာင္တြင္ ေရာက္ႏွင့္ေနျပီးေသာ သတင္းစာဆရာ ဦးအုန္းၾကိဳင္သည္ ေအာင္ဝင့္ကေလာင္အမည္ျဖင့္တခ်ိန္က ဗိုလ္တေထာင္သတင္းစာ မွာ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း နိုင္ငံတကာေဆာင္းပါးမ်ားေရးသားသူျဖစ္သည္။ သူေရးေသာ ေဆာင္းပါး မ်ားကို လူအမ်ား သေဘာ က် ႏွစ္ျခိဳက္ၾကသည္။ ထိုသတင္းစာ ဆရာၾကီးကပင္ အဘ၏ ဘာသာျပန္ခ်က္မ်ားကို အားက်ေၾကာင္းႏွင့္ သူ အဘ ဆီမွ ထိုပညာရပ္ကို သင္ၾကားလိုေၾကာင္းေျပာၾကားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ေထာင္ထဲမွာ ေရးျဖစ္ေသာဝတၳဳတိုေလးကို ဖတ္ရန္ အဘဆီသြားေပးထားသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ထို ဝတၳဳတိုေလးကို ဘာသာျပန္ျပီး ျဖစ္ေနသည္။ မၾကာခန ဦးဇင္း လုပ္ေလေနာက္တပုဒ္ေလာက္ ဟုမၾကာခဏ စာေရးဖို႔ အဘတိုက္တြန္းသည္။ သူဖတ္ဖို႔ထက္ ဘာသာျပန္ဖို႔ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ အဘႏွင့္ မိမိပိုရင္းႏွီးတာ ေနာက္တခ်က္ရွိေသးသည္။
“ အဘ အိမ္ေထာင္က် ဘူးတယ္”
မိမိက အဘကိုတကိုယ္တည္း လူလြတ္ဟု အစကထင္ထားခဲ႔သည္။
“ဟဲဟဲ ... ဘုန္းၾကီးတို႔ ဒိုက္ဦးသူဗ် ”
အဘ သူ႔ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းထဲက တခ်ိဳ႕ကို ေျပာျပရင္း မိမိႏွင့္အမ်ိဳးစပ္ကာ ပိုခင္မင္ခဲ႔တာျဖစ္သည္။
ေထာင္ထဲ အဘ စာသင္စက ေက်ာင္းသားေတြကိုအားလုံး တစုတည္း သင္သည္ ေနာက္ သူ႔အဆင့္လိုက္ ခြဲျခားျပီး အဘ သင္ေပးသည္။ ကိုသားၾကီး ကိုေဇာ္ရဲဝင္း ကိုေအာင္ခိုင္မင္းတို႔က သီးသန္႔တတန္းျဖစ္သည္။ မိမိတို႔က တတန္း ။ အဘဆီ စာသင္ရသည္မွာ မစားသာ။ ဖတ္လည္းဖတ္ရသည္။ ေရးလည္းေရးရသည္။ စာသင္အျပီး သူ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ တူ ေတာ္ေမာင္ အေၾကာင္း အလြမ္းေျပာျပီး အေမာေျဖတတ္သည္။
သူ႔ တဦးတည္းေသာ တူေတာ္ေမာင္ကို သူအေတာ္ခ်စ္သည္။ ခုေတာ့ သူ႔ တူက ဆရာဝန္ျဖစ္ေနေပျပီ။ ငယ္စဥ္ထဲက သူ႔ လက္ေပၚၾကီးလာသူ တူ အေၾကာင္း သူမၾကာမၾကာေျပာျပသည္။ ခေလးေလးထဲက သူ႔တူကို အဂၤလိပ္စာ စကားေျပာ သင္ေပး သည္။ သင္ေပးေသာ အဂၤလိပ္စကားလုံးကို ေနရာမေရြး ရြတ္ဆိုတတ္တာကို သူေျပာေျပာျပီး သေဘာက် တတ္ သည္။ သန္႔စင္ခန္းထဲ ထိုင္ရင္း အဘဆီ လွမ္းလု႔ိ
“ဦးႀကီး ဦးႀကီး Do you eat ? ”ဟု လွမ္းေျပာသည္ကို အဘက ရယ္ေမာစရာအျဖစ္ေျပာရင္း သူ႔တူဆီသတိရသျဖင့္ အလြမ္းေတြႏွင့္ေပက်ံေနေသာစိတ္ကို ဟာသျဖင့္ ေဆးခ်သည္။
အဘ မၾကာခဏ ေျပာေျပာေနေသာအေၾကာင္းအရာကိုသတိရ ေနေသးသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဘတို႔ေခတ္ ျဖတ္သန္းမႉအရ လက္ဝဲ ဝါဒသည္ အဘတို႔ ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးေသာ နိုင္ငံေရး အယူအဆ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ၈၈ ေနာက္ပိုင္း ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ၾကည့္ျပီး အဘ ေျပာစကားမ်ားက လက္ဝဲ ဝါဒအေပၚ အျမင္တမ်ိဳး ျဖစ္သြားပုံရသည္။
အဘတို႔က တဘဝလုံးပုံ၍ လက္ဝဲဝါဒကို စြဲမက္ခဲ႔သူမ်ားျဖစ္သည္။ လက္ဝဲဝါဒသည္သာ တကယ့္ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူေတြ ဘက္က ရပ္တည္ေသာဝါဒ ဟု အသည္းထဲက လက္ခံထားသူမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုလက္ဝဲဝါဒျဖင့္ တိုင္းနိုင္ငံ တည္ေထာင္ ထားေသာ တိုင္းျပည္တို႔သည္သာ တကယ့္ အဖိႏွိပ္ခံတို႔ဘက္မွ ရပ္တည္ေပးမည့္ႏိုင္ငံမ်ားဟုလည္း လက္ခံထားၾကသည္။
သူမ်က္ေစ႔ေရွ႕တည့္တည့္မွ၈၈ ျမင္ကြင္းမ်ားသည္ ဖက္ဆစ္လိုအာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္ၾကေသာ ရဟန္းရွင္လူျပည္သူမ်ား ။ ထိုေတာ္လွန္သူတို႔ ဘက္မွ တကယ္ရပ္တည္ခဲ႔သူမ်ားမွာ အဘတို႔ တသက္လုံး စိတ္ခ်ယုံၾကည္ ထားေသာ အဖိႏွိပ္ခံ တို႔ ဘက္ေတာ္သား ထင္မွတ္ထားသူ တိုင္းနိုင္ငံတို႔မဟုတ္ခဲ႔။ ထိုနိုင္ငံတို႕သည္ နင္းျပား ျပည္သူဘက္မွ မပါတဲ႔အျပင္ ဖိႏွိပ္သူ မ်ားကိုပင္ အကာကြယ္ေပးေသာ တိုင္းျပည္တို႔ျဖစ္ေနသည္။ သူ ရြံမုန္းသူေသာ တိုင္းနိုင္ငံတို႔က တကယ့္ျပည္သူေတြ ေတာင္းဆိုသည္ကို လိုလားေထာက္ခံ အားေပးေနတာကိုသူျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ ဒီ အျဖစ္ကို အဘ ရင္နာနာ မၾကာခဏ ေျပာေနေသာ အေၾကာင္းအရာျဖစ္သည္။
အဘ အဂၤလိပ္စာကို အထူးက်ြမ္းက်င္သလို သီခ်င္းဆိုသည္ကပင္ ဘိုသီခ်င္းျဖစ္သည္။ ဤေဆာင္းပါးအစမွာ ေျပာခဲ႔သည့္အတိုင္း အဘ မၾကာခဏ ဆိုတတ္ေသာ သီခ်င္းမွာ .. River of No return ျဖစ္သည္။ ဒီသီခ်င္း မွာ ေတာင္ငူေထာင္ထဲတြင္ အမွတ္ရစရာ ဇာတ္လမ္းတခုရွိခဲ႔ ဘူးသည္။
ေတာင္ငူေထာင္သည္ ေထာင္ပိုင္သေဘာေကာင္းေသာ အစပိုင္း ကာလာမ်ားက တိုက္တခုႏွင့္တခု သြားေရာက္လည္ပတ္၍ ရသည္။ အဘႏွင့္ ပဲခူး ၉ေလးလုံးအမႉတြဲမွ ဦးေအးေဆြတို႔ႏွစ္ေယာက္သား အဘတို႔ ေနထိုင္ရာ ေလးတိုက္မွ တစ္တိုက္သို႔ လာေရာက္လည္ပတ္ ၾကသည္။ အဘတို႔အျပန္ မိုးသည္ သဲႀကီး မဲႀကီး ရြာခ်သည္။ ေထာင္တခုလုံး၏ ေရထြက္ေပါက္သည္ တစ္တိုက္ ေရွ႔မွ ျဖတ္သန္းသြားသည္။ မိုးရြာျခင္းအတူ တေထာင္လုံးမွ ေရမ်ားသည္ တစ္တိုက္ ေရွ႕ေျမာင္းထဲ ျပည့္လွ်ံ ကုန္သည္။
မိုးကမ်ားသျဖင့္ေရက လွ်ံျမဲလွ်ံလွ်က္ရွိသည္။ အခ်ိန္တန္ တန္း ပိတ္ဖို႔နီးေသာ္လည္း မိုးကမရပ္ေသး။ ေရကတိုးတိုးလာ။ တစ္တိုက္သို႔ အလည္လြန္သူ အဘတို႔ႏွစ္ေယာက္ မူလေနထိုင္ရာ ေလးတိုက္သို႔ မျပန္လို႔မျဖစ္ ျပန္ရေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ ေရလွ်ံေနသည့္ ေျမာင္းေဘးမွ ကပ္ျပီး သူတို႔ေလးတိုက္ကိုျပန္ၾကသည္။ အဘက မိုးေအးေအးမွာ River of No return ကို ညည္းလွ်က္ အဘေနာက္မွာ လူေပ်ာ္ၾကီး ဦးေအးေဆြမွာ အဘေနာက္မွ ေတးတေၾကာ္ေၾကာ္ဟစ္ရင္းျပန္ၾကသည္။ ဒီတြင္ေရးေျမာင္းနေဘးစမ္းစမ္းႏွင့္ လာေသာအဘတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရေျမာင္းထဲ ျပဳတ္က်ကုန္သည္။ ေရက အဘတို႔ တရပ္ေက်ာ္ေနသည္။ အားလုံး အျမန္ ဆြဲတင္ ၾကရသည္။
ေတးသီခ်င္းသံႏွင့္အတူ အဘတို႔အျဖစ္ကို မၾကာခဏ ျပန္ ေျပာရင္း ေထာင္တြင္း ေျပာစမွတ္ တခုျဖစ္ခဲ႔သည္။
အဘတို႔ ေက်ာင္းသားသမိုင္းစာအုပ္ေၾကာင့္ ေထာင္က်ၾကသူမ်ား ဦးဇင္းတို႔ထက္ေစာစြာ အျပင္ေလာက ျပန္ေရာက္ သြားၾကသည္။ ကိုယ္ေတြ ၂၀၀၉ခု ေထာင္မွ လြတ္ခါနီးေလးမွာ သူျမင္ေတြ႔လိုေသာ အဖိႏွိပ္ခံတို႔ လြတ္ေျမာက္ေရး ခရီး မျပီးဆုံးခင္ အဘ တေယာက္ သမိုင္း တခုလုံးကို ေက်ာခိုင္းျပီး ေလာကၾကီးမွ ထြက္ခြါသြားေလျပီ။ ေထာင္တြင္း အတူတူ ေနခဲ႔သူေတြထဲက ေလာကၾကီးကို စြန္႔ခြါသူေတြ၏ ရုပ္ပုံလႊာကို ေရးေနစဥ္ မပါမျဖစ္ ပါရမည့္သူေတြထဲ အဘ အေၾကာင္းကို ထည့္ရမည္ဟု အသိစိတ္က နိုးေဆာ္ေနသည္မွာ ၾကာျပီ ။ ထိုနိုးေဆာ္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္းအခုေတာ့ အေကာင္အထည္ေပၚသြားေလျပီ။ ခုေလာက္ဆို အဘတေယာက္တမလြန္မွ သူသင္ျပေပးေသာစာေတြ၏ အသုံးဝင္ ပုံကိုၾကည့္ျပီး ေက်နပ္ေနမည္ထင္သည္။ အဘလိုလူတေယာက္သည္ သူေခတ္အတြင္း မတရားခံေနရသူမ်ား အတြက္ ေပးဆပ္ရျခင္းကို မျဖစ္မေန ထမ္းေဆာင္ရမည့္ လူသားတာဝန္ဟု လက္ခံထားသူျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ သူလို စိတ္ဓာတ္ရွိေသာ လူမ်ိဳးကို ရာဇဝင္ထဲမွာသာ ေသာ့ခတ္ထားခဲ႔၍မျဖစ္ ။ တေခတ္တခါက လူသားတို႕႔ အေပၚ တာဝန္ ေက်ခဲ႔ၾကသူမ်ား ရွိေၾကာင္း ေႏွာင္းေခတ္လူသားတိုင္းကို သိေစဖို႔ ကိုယ္ႏိုင္သမွ်အားႏွင့္ နိုးေဆာ္ ရဦးမည္ ျဖစ္သည္။