ဖုိးထက္ - ျမစ္ေပၚက ဆယ္ေပပတ္လည္ အိပ္မက္

မႏၱေလးကေန သီေပါအထိ ဆိုင္ကယ္စီးရေသာ ခရီးသည္ ဆိုင္ကယ္ကို က်င္က်င္လည္လည္ စီးတတ္သူအတြက္ မေ၀း လြန္း၊ မနီးလြန္း ခရီးျဖစ္သည္။ မိန္းမစီး ဆိုင္ကယ္ဟု မႏၱေလးဘက္က ေခၚေ၀ၚၾကေသာ ေအာ္တို ကလပ္ခ်္ ဆိုင္ကယ္မ်ား ဆိုရင္ေတာ႔ ေက်ာေတာင္႔ေအာင္ စီးယူရမည္။ ေယာက်္ားစီး ဆိုင္ကယ္ဟု ေခၚၾကေသာ ကလပ္ခ်္ႏွင္႔ ဆိုင္ကယ္ အျမင္႔ၾကီး မ်ား ဆိုလွ်င္ေတာ႔ မႏၱေလး-သီေပါ လမ္းခရီးသည္ သက္သက္သာသာ ရိွသည္။ မပင္မပန္း စီးသြားႏိုင္သည္။ ဆိုင္ကယ္ကို အားနာစရာမလိုဘဲ ေတာင္တက္ခရီးလမ္းမွာ အရိွန္ကို ကိုယ္ လိုခ်င္သလို နားနားေနေန ထိန္းစီးႏိုင္သည္။
  
သူ႔ေယာက္ဖေတာ္၏ ေယာက္ကၤ်ားစီး R Start ဟု မႏၱေလး အေခၚ ဆိုင္ကယ္ အျမင္႔ၾကီးကို သီေပါမသြားခင္ကတည္းက အင္ဂ်င္၀ိုင္လဲသည္။ ဘရိတ္လိုင္နာေတြ အသစ္လဲသည္။ ေလကာပါသည္႔ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ရွာငွားသည္။ သိရင္ ေသခ်ာေပါက္ ထတားမည္႔ အေမမႏိုးခင္မွာ မနက္အေစာၾကီးကတည္းက တိတ္တိတ္ေလး ခိုးထြက္ခဲ႔သည္။ အေမ႔စိုးရိမ္ပူပန္ မွဳကို အသိအမွတ္ျပဳေသာ္လည္း ဒီအသက္အရြယ္ ေရာက္မွေတာ႔ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မွဳစိတ္က ေရွ႕ေဆာင္လို႔ေနသည္။
  
ေတာင္တက္လမ္းမေရာက္ခင္အထိ ေအာင္ပင္လယ္၊ လက္ေကာင္း၊ ေက်ာက္မီး၊ ထံုးဘို၊ အုန္းေခ်ာ၊ ေက်ာက္ေခ်ာ အစရိွသည္႔ ရြာေတြကို သူခပ္သြက္သြက္ျဖတ္ခဲ႔သည္။ သူ႔ဆိုင္ကယ္ေဘးမွာ သစ္ပင္မ်ား၊ ရိတ္သိမ္းၿပီးစ လယ္ကြင္းမ်ား၊ အိပ္တန္းထ ငွက္အုပ္မ်ားက ရိပ္ခန႔ဲ ရိပ္ခနဲ႔ က်န္ခဲ႔သည္။ ေက်ာက္ေခ်ာကို လြန္ကတည္းက ဆိုင္ကယ္ၾကီး၏ အစြမ္းကို ျမင္ရသည္။ တံေတာင္ဆစ္ခ်ိဳး မတ္ေစာက္ေသာ အတက္လမ္းေတြကို ဆိုင္ကယ္ၾကီးက ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ရုန္းႏိုင္သည္။ အနီးစခန္းမွာ မနားေတာ႔ဘဲ ေမျမိဳ႕အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းခဲ႔သည္။ ေမျမိဳ႕က ေမာရွမ္းမွာ သူရွမ္းေခါက္ဆြဲ စားခ်င္သည္။ ၀က္ေခါက္ေၾကာ္ႏွင္႔ ေမာရွမ္း ရွမ္းေခါက္ဆြဲ ခပ္စီးစီး တစ္ပြဲ စားသည္။ ေစ်းေလးမွာ လၻက္ရည္ တစ္ခြက္ ေသာက္ရင္း ေမျမိဳ႕ကို သူ သတိထားၾကည္႔မိသည္။ အပ်ိဳရည္ ပ်က္ယြန္းစ ျပဳေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း လွဆဲ၊ ပဆဲ၊ ဆြဲေဆာင္မွဳ ရိွဆဲ ေမျမိဳ႕ေခၚ ျပင္ဦးလြင္မွာ တစ္နာရီခန္႔ သူနားသည္။ ဆိုင္ကယ္ကို ဆီအျပည္႔ ျပန္ထည္႔သည္။ ေရျပန္စစ္သည္။ ေလျပန္ခ်ိန္သည္။
  
ထို႔ေနာက္ ေမျမိဳ႕ကေန သီေပါအထိ ဘယ္မွာမွ သူမနားေတာ႔ဘဲ ဆိုင္ကယ္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းလာခဲ႔သည္။ လမ္းရွင္း၊ ကားရွင္းလွ်င္ ကီလို ၈၀ ေက်ာ္အထိ တင္စီးခဲ႔ေသာ္လည္း အမ်ားအားျဖင္႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္သာ ေမာင္းခဲ႔သည္။ လမ္းေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ရိွ ကုန္းျမင္႔မ်ား၊ ျမက္ခင္းစိမ္းမ်ားကို ဆိုင္ကယ္စီးရင္း ၾကည္႔မိသည္။ လွပသပ္ရပ္ဆဲ ျဖစ္သည္႔ ရွမ္းျပည္ ေျမာက္ပိုင္း ေျမေတြကို သူခ်စ္သည္။ ရိုးသားသန္႔ရွင္း ျဖဴစင္သည္႔ ရွမ္းေတြလိုဘဲ သူတို႔အေျခခ်သည္႔ ေျမၾကီးေတြကလည္း လတ္ဆတ္သန္႔စဥ္သည္။ ျမန္မာျပည္၏ အထင္ကရ ရွမ္းကုန္းျပင္ျမင္႔။ အမိေျမၾကီး၏ တာ၀န္ေတြကို ထမ္းပိုးထားသည္႔ ရွမ္းကုန္းျပင္ျမင္႔။
  
သီေပါကို ေရာက္ေတာ႔ ေဘာ္ၾကိဳ ဘုရားကို အရင္ဦးဆံုး သူ၀င္သည္။ ဘုရားဖူးသည္။ ထို႔ေနာက္ သီေပါမွာ သူအၾကိဳက္ဆံုးေနရာ ျဖစ္သည္႔ ေဟာ္ကုန္းဘက္သို႔ သူထြက္ခဲ႔သည္။ ေဟာ္ကုန္းေပၚရိွ ဥေရာပဟန္ႏွင္႔ အေရွ႕တိုင္းဟန္ ႏွစ္ခု အခ်ိဳးက်နစြာ ေပါင္းစပ္ တည္ေဆာက္ထားသည္႔ သီေပါေဟာ္နန္းအေရွ႕ဘက္မွာ ဆိုင္ကယ္ကို လမ္းေဘး ထိုးရပ္ထားရင္း လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔မိသည္။ ဒီအိမ္ၾကီးထဲမွာ လြမ္းစရာ အလြမ္းေတြ၊ စစ္မွန္တဲ႔ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာေတြ၊ ဥာဏ္ပညာေတြ  ေပါက္ဖြားခဲ႔သည္။ ၿပီးေတာ႔ အတၱလြန္ကဲသည္႔ အႏိုင္က်င္႔ ေစာ္ကားမွဳမ်ားကို ေဟာ္နန္းၾကီးက သူ႔ကို လွမ္းၿပီး တိုင္တည္ေနသည္လို႔ ခံစားရသည္။ ျမန္မာတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္႔ သူ႔အတြက္ သီေပါေဟာ္နန္းၾကီးကို အားနာသည္။ စိတ္မလံုမလဲ ခံစားရသည္။ တိုးတက္ ထက္ျမက္ေသာ သီေပါေစာ္ဘြား စ၀္ၾကာဆိုင္ကို ရက္စက္၊ ေစာ္ကား၊ အႏိုင္က်င္႔ခဲ႔ၾကေသာ လူေတြဟာ ျမန္မာေတြပါလားဆိုသည္႔ စိတ္အေတြးက ၀င္လာသည္။ ေက်ာင္းစာေတြထဲက သမိုင္းေတြထက္ပိုၿပီး သိျမင္ခံစားတတ္လာသည္႔ ႏွလံုးသားႏွင္႔ အေတြးကို ရႏိုင္ေသာ အသက္အရြယ္ေတာင္ ေရာက္လာခဲ႔ၿပီး ျဖစ္သည္။
  
သီေပါကို သူ မၾကာခဏေရာက္ဖူးသည္။ ေက်ာင္းသားဘ၀က အနည္းဆံုး တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ေတာ႔ သူေရာက္သည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ တည္းသည္။ ႏွစ္ည၊ သံုးညေလာက္ အိပ္သည္။ စက္ဘီးေတာင္ မငွားဘဲ တစ္ျမိဳ႕လံုးကို ေျခက်င္ ေလွ်ာက္လည္သည္။ little bagan ဘက္အထိပင္ သူက လမ္းေလွ်ာက္သြားတတ္သည္။ ေတြ႔သမွ် ႏိုင္ငံျခားသားေတြႏွင္႔ တတ္ထားေသာ အဂၤလိပ္စာေလးႏွင္႔ လိုက္စကားေျပာသည္။ အဖြ႔ဲက်သည္။ သူတို႔နဲ႔ အတူတူ လိုက္လည္သည္။ အလကားမတ္တင္း တိုးရစ္ဂိုက္ လုိက္လုပ္သည္။
  
ေနာက္..ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ဘ၀အေမာေတြႏွင္႔ သူက်င္လည္ရျပန္ေတာ႔လည္း သီေပါျမိဳ႕ကေလးက သူ႔ရင္ထဲကေန အေ၀းၾကီးထြက္မသြား။ မႏၱေလးကို ေရာက္တုိင္း သီေပါျမိဳ႕ေလး ဘယ္လို ရိွသလဲ ေမးရတာ အေမာ။ သူ႔စိတ္၀င္စားမွဳကို သိသည္႔ ေယာက္ဖေတာ္က သီေပါမွာ ေျမေလး တစ္ကြက္၀ယ္ေပးမယ္။ ပိုက္ဆံ ပို႔ေပးဆိုတာႏွင္႔ ပိုက္ဆံစုၿပီး ပို႔ေပးခဲ႔သည္။ သူ႔ေျမကြက္ေလး ဘယ္လို ရိွမွန္းပင္ သူမသိ။ ျမစ္ရဲ႕ အေပၚမွာ။ ေနရာ ေကာင္းတယ္။ အက်ယ္ၾကီးေတာ႔ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာေလာက္ႏွင္႔ၿပီးခဲ႔သည္။ ေနာက္ သူမႏၱေလး ေရာက္ေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ သီေပါက ေျမကြက္ေလးကို သြားၾကည္႔ျဖစ္သည္။ အဲဒီကတည္းက သူ႔ရင္ထဲမွာ ဘယ္သူ႔မွဖြင္႔မေျပာျဖစ္ခဲ႔ေသာ အိပ္မက္တစ္ခုက ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျပန္မက္မိျပန္သည္။
  
သူ႔အိပ္မက္က အသက္ၾကီးလို႔ အနားယူရင္ ေျမနဲ႔၊ ျခံနဲ႔၊ ပန္းပင္ေလးနဲ႔၊ ခ်စ္ရခင္ရ ျမတ္ႏိုးရေသာ သူနဲ႔၊ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ နဲ႔ ေနခ်င္သည္႔ အိပ္မက္။ သူ႔အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ သူ႔ေျမကြက္ေလးက ဖိတ္ေခၚသည္။ သီေပါက သူ႔ေျမကြက္ေလးအေပၚမွ စီးမိုးၾကည္႔လွ်င္ ဒုတၳ၀တီျမစ္ၾကီးကို ျမင္ရသည္။ ကားသံ၊ လူသံေတြမၾကားရ။ ေဘးက အိမ္၀ို္င္းေတြက သစ္ပင္၊ ပန္းပင္၊ စားပင္ေတြကို စိုက္စားသည္႔ နယ္ခံေတြ။ အေနေအးၾကသည္။ စပ္စပ္စုစု မရိွ။ ေရာင္းခ်င္ရင္ အခုခ်ိန္ ေစ်းေကာင္းရတယ္လို႔ တိုက္တြန္းက်ေသာ္လည္း သူ႔အိပ္မက္ကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဖြင္႔မေျပာျဖစ္ခဲ႔ေသာ္လည္း မေရာင္းပါဘူး။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ ငွားတဲ႔သူ ရိွရင္ ထားခ်င္ထားလိုက္ေပါ႔ဟုသာ အေျဖေပးခဲ႔သည္။

သူ႔ေျမကြက္ေလးကို သူ႔ေယာက္ဖ၏ ရန္ကုန္မွ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးက ငွားသည္။ ေကာ္ဖီဆိုင္ဖြင္႔သည္။ ေျမကို ျပင္ယူသည္။ ကုန္းေတြကို ညီေအာင္ ညိွယူသည္။ ပန္းပင္ေတြကို သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ စိုက္သည္။ ျမစ္ၾကီးနဲ႔ ရွမ္းကုန္းျပင္ျမင္႔ၾကီးကို စီးမိုးျမင္ရသည္႔ သူ႔ေျမကြက္ေလးေပၚရိွ သူတို႔၏ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးသည္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ ေအးေအးလူလူ လာထိုင္သည္႔ ေနရာ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေလာက္ဘဲ သူသိခဲ႔သည္။ ေနာက္ေတာ႔ ငွားသူေတြက အပိုင္၀ယ္ခ်င္သည္။ ေပါက္ေစ်းထက္ အမ်ားၾကီး ပိုသည္႔ ေငြေၾကးျဖင္႔ ၀ယ္ဖို႔ ညိွသည္။ အိမ္က လူေတြကလည္း သူ႔ကို ေရာင္းလိုက္ေပါ႔။ ေနာက္မွ ျပန္၀ယ္ေပါ႔လို႔ တိုက္တြန္းေသာ္လည္း သူက ေခါင္းမာခဲ႔သည္။ မေရာင္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မွ ေငြမလိုဘဲ။ အလုပ္ လုပ္ေနတာဘဲ။ သူတို႔ ဆက္ငွားခ်င္ ငွားေပါ႔ဟု သာ အေျဖေပးခဲ႔ျပန္သည္။ အခု တစ္ေခါက္ မႏၱေလးကို ေရာက္စဥ္ သူ႔ေျမကြက္ေလးကို လာၾကည္႔ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
  
ဆိုင္ကယ္ကို ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးထဲသို႔ ခ်ိဳး၀င္လိုက္ေတာ႔ ေယာက္ဖ၏ သူငယ္ခ်င္း ေကာ္ဖီဆိုင္ ပိုင္ရွင္က ထြက္ၾကိဳသည္။
  
“ေနာက္က်တယ္ကြာ။ စိုးရိမ္ေနတာ။ လမ္းမွာမ်ား ဆိုင္ကယ္ ပ်က္ေနသလားလို႔”
  
“ဘုရားဘက္ ၀င္ေနတာ။ ေဟာ္ကုန္းဘက္လဲ တက္သြားေနလို႔။ ဘယ္လိုလဲ ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား အစ္ကိုတို႔”
  
“ေအး ေကာင္းတယ္ကြ။ မင္းကို ငါတို႔က ေစာင္႔ေနၾကတာ။ မင္းနဲ႔ စကားေျပာစရာေတြ အမ်ားၾကီး။ ခဏနားၿပီးရင္ ငါတုိ႔နဲ႔ ေန႔လည္စာ တစ္ခါတည္း ၀င္စားကြာ။ ေနာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာတာေပါ႔။ ည အိပ္မယ္ မို႔လား”
  
“အိပ္မယ္ အစ္ကို..ေက်ာတစ္ခင္းစာဘဲ ျပင္ေပးပါ။ ကရိကထ မမ်ားၾကပါန႔ဲ” ဟု သူမွာရင္း ဆိုင္ေနာက္ဖက္ကို ထြက္လာခဲ႔သည္။ ပုသိမ္ထီး အၾကီးၾကီးေတြေအာက္မွာ စီခ်ထားေသာ ထုိင္ခံုေတြက အညာပံုစံ၊ ျမန္မာမွဳ ျမန္မာ႔ဟန္ အျပည္႔ သစ္သားစားပြဲ၊ ကုလားထိုင္မ်ား။ က်ည္ဆန္ရထားေတြ၊ စက္ေလွခါးေတြ၊ ဓာတ္ေလွခါးေတြ၊ မိုးပ်ံတိုက္တာၾကီးေတြႏွင္႔ အသားက်ေနသည္႔ အေနာက္ႏိုင္ငံသားမ်ား မဆိုထားႏွင္႔ အညာမွာေမြး၊ အညာမွာ ၾကီးျပင္းခဲ႔သည္႔ သူ႔အတြက္ေသာ္မွ ရိုးသားသန္႔ရွင္း ပကာသန မပါသည္႔ဆိုင္ အျပင္အဆင္ကို အသိအမွတ္မျပဳဘဲ မေနႏိုင္။
  
သူ႔ေအာက္ဘက္ကို ငံု႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေန၀င္ခ်ိ္န္ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ျမစ္ၾကီးက ရဲရဲနီေနသည္။ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည္႔သည္ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ အေရာင္အေသြး စနစ္တက် ေပါင္းစပ္ထားသည္႔ သဘာ၀အလွကို ေငးေမာေနၾကသည္။ သူတို႔၏ တယ္လီဖုန္းေတြ၊ ကင္မရာ အရွည္ၾကီးေတြကို ေဘးခ်ၿပီး ေကာ္ဖီခြက္ကိုင္ကာ သဘာ၀အလွကို အျပည္႔အ၀ခံစားေနသည္႔ သူတို႔ကို ၾကည္႔ၿပီး ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီး Facebook ေပၚ တင္ခ်င္သည္႔ သူခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးရေသာ လူတစ္ေယာက္ကို သတိရရင္း လြမ္းမိသြားသည္။ သဘာ၀အလွအပတရားဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ခံစားဖို႔က အရင္ကြ၊ အတၱၾကီးတယ္လို႔ဘဲ ဆိုဆို ကိုယ္တိုင္ ၀ေအာင္ အရင္ခံစားပါကြာ၊ မင္းရဲ႕ အတုအေယာင္ ကမာၻၾကီးကို ေမ႔ထားပါလို႔ စကားၾကီး စကားက်ယ္ ေျပာခဲ႔ဘူးတာ သတိရသြားသည္။ သူနဲ႔ သူမက အေတြးအေခၚမတူ။ ခံယူခ်က္မတူ။ ပံုစံကြဲ မာန အျပိဳင္ထားၾကေသာ လူႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတာကို သတိရသြားသည္။ သူ႔အိပ္မက္ထဲအထိ မၾကာခဏ ေရာက္ေရာက္လာတတ္ေသာ မိန္းကေလး။ အခုေတာ႔ သူေပ်ာ္တဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး က်င္လည္ေနေရာေပါ႔လို႔ ေတြးေဆြးသြားသည္။
  
“ညီေလးေရ..ထမင္းစားရေအာင္ေဟ႔..မင္းၾကိဳက္တဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ပဲပုတ္ခ်က္ ရိွတယ္။ လာစားကြာ။ ေနာက္မွ ေအးေအး ေဆးေဆး ၾကည္႔ၿပီး ခံစားေပေတာ႔။ မင္းေျမကြက္ကေတာ႔ မင္းေကာ ၊ ငါေရာ အက်ဳိးေပးတယ္ ေျပာရမယ္ကြ။ ေတာင္ဇလပ္ ေတြ ငါ အမ်ားၾကီး ခ်ထားတယ္။ ေတြ႔တယ္မို႔လား။ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးကလဲ ေအာင္ျမင္တယ္ ေျပာရမယ္။ ဒါေၾကာင္႔ မင္းေယာက္ဖ ေတာင္းတာထက္ ငါတို႔က ပိုေပးထားခဲ႔တာကြ”
  
သူသိပါသည္။ သူတို႔ေပးေနတာ ေျမငွားရမ္းခက မနည္းဘူး ဆိုတာ သူသိသည္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း စီးပြားေရး မဆန္ေသာ၊ ကိုယ္႔ အက်ိဳးသာ ကိုယ္ ကြက္ၿပီးမျမင္တတ္ေသာ သူတို႔ကို မငွားေတာ႔ဘူးလုိ႔ တစိမ္းဆန္ဆန္ မေျပာျဖစ္ခဲ႔ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူ႔အလိုအရသာဆိုလွ်င္ အိမ္ေလး ေသးေသးေလး တစ္လံုး ပိုက္ဆံ စုၿပီး စေဆာက္ခ်င္ၿပီ။ မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင္႔ ထမင္းစားခန္းတြဲလ်က္ တစ္ခန္း။ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာပါ အိပ္ခန္း ႏွစ္ခန္း။ စာဖတ္ခန္း တစ္ခန္း။ ဆင္၀င္နဲ႔ ဧည္႔ခန္းတြဲရက္ တစ္ခန္း။ မလိုအပ္တာေတြ တစ္ခုမွ အျပင္အဆင္ မရိွသည္႔ အိမ္ကေလး။ အပိုပစၥည္းေတြနဲ႔ ရွဳပ္ပြမေနေသာ အိမ္ကေလး။ စာအုပ္ေတြ၊ ပန္ခ်ီကားေတြႏွင္႔ ျပည္႔ေနမည္႔ အိမ္ကေလး။ သူ႔အိပ္မက္ထဲက ရိုးရွင္းေသာအိမ္ေလး ေသးေသး တစ္လံုးကို စေဆာက္ခ်င္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ သူတုိ႔ရဲ႕ အသားက်ၿပီးသား စီးပြားေရး တစ္ခုကို ဖ်က္ၿပီး သူ႔အိပ္မက္ကို စတင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမွာ ၾကေတာ႔လည္း မသက္မသာ ခံစားရျပန္သည္။ အားနာတယ္ဆိုတာ ေပ်ာ႔ညံ႔ျခင္း တစ္မ်ိဳးဘဲလို႔ စာထဲမွာ သူဖတ္ဘူးေသာ္လည္း သူ႔ကို ညီေလး တစ္ေယာက္လို သံေယာဇဥ္ရိွ၊ မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္လို အသိအမွတ္ျပဳသည္႔ သူတို႔ကို အားမနာလို႔ မရ။ အက်ိဳးလိုလို႕ ေညာင္ေရ ေလာင္းၾကသည္႔ လူ႔ေလာကၾကီးထဲမွာ၊ လက္ဖ၀ါးေတြ လွန္ထားႀကေသာ လူေတြၾကားမွာ က်င္လည္ေနေသာ သူ႔အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းေသာ စိတ္၊ ေစတနာေတြေၾကာင္႔ အားနာျခင္း မနာျခင္းထက္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ သံေယာဇဥ္က ပိုအေလးသာသည္။
  
ဆိုင္ကယ္စီးလာရသျဖင္႔ ပင္ပန္းသေလာ၊ ေန႔ခင္းစာစားဖို႔ ေနာက္က် ေနေသာေၾကာင္႔လား သူထမင္းစားလို႔ ေကာင္းသည္။ ငရုပ္သီး ခပ္စပ္စပ္ ရွမ္းပဲပုတ္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္ႏွင္႔ ဂ်ဴးျမစ္ေၾကာ္ ကိုသာ ဖိတြယ္ေနသည္႔သူ႔ကို သူတို႔ လင္မယားက အားရ ပါးရ စားေစသည္။ စားေသာက္ၿပီးလုိ႔ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ရင္း ထိုင္မိၾကေတာ႔ သူေမွ်ာ္လင္႔ထားေသာ သူတို႔ စကားေတြ ၾကားရသည္။ အိမ္၀ိုင္းကို ေရာင္းဖို႔။ ေငြကို ဂရုမစုိက္ဘူး၊ အေလးမထားဘူး ဆိုေပမယ္႔ လိုခ်င္တဲ႔ အတိုင္းအတာသာ အားမနာတမ္းေျပာဖို႔ တိုက္တြန္းေသာ္လည္း သူက ရီဘဲ ရီေနလိုက္သည္။ စဥ္းစားပါ႔မယ္ အစ္ကိုတို႔။ စိတ္မပူပါနဲ႔။ အစ္ကိုတို႔ အေျခက်ၿပီးသားစီးပြားေရးကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ အေနွာင္႔အယွက္ မေပးပါဘူး။ စိတ္ခ်ပါဟု ကတိ အတန္တန္ ေပးလိုက္ရသည္။
  
ေနာက္ရက္ မနက္ အေစာၾကီးေရာက္ေတာ႔ မနက္အေစာၾကီး သူႏိုးေနသည္။ သူ႔အိပ္မက္ထဲက အတိုင္း မနက္လင္း အိပ္ရာႏိုးတာႏွင္႔ အဲယားကြန္း လည္ပါတ္သံ၊ ကားသံ၊ လူသံေတြ မၾကားရဘဲ ငွက္ကေလးေတြ အသံ၊ သစ္ရြက္ေတြ အခ်င္းခ်င္း ပြန္းတိုက္လွဳပ္ရွားသံ။ ေနာက္ၿပီး ေရစီးဆင္းသံေတြကို အိပ္ရာထဲကေန အတိုင္းသားၾကားေနရသည္။ ျမစ္ၾကီးနဲ႔ သူ႔ေျမကြက္ေလးက လွမ္းေသာ္လည္း ေရသံေတြကို ပီပီသသ ၾကားေနရသည္။ ျမစ္ေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္ အသံေတြ ရိွတယ္ဆိုတာ ဟုတ္တယ္လို႔ ေတြးမိလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အိပ္ရာထဲကေန လူးလဲထၿပီး ျခံေနာက္ဖက္သို႔ သူထြက္ခဲ႔ျပန္သည္။ ဆိုင္ အလုပ္သမားေတြ ထၿပီး အလုပ္စေနၾကၿပီ ျဖစ္ေပမယ္႔ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ သတိမထားမိၾက။
  
ျခံေနာက္ဘက္ ေထာင္႔မွာ ေျမကြက္လပ္ေလး တစ္ခု လြတ္ေနသည္။ သူတို႔က သက္သက္မဲ႔မ်ား ဒီေနရာကို အလြတ္ထားသလား။ ဘာေၾကာင္႔လဲသူမသိ။ ဘာသေဘာလဲ သူမသိ။ အဲဒီေနရာက တကယ္ဆိုရင္ ျခံတစ္ခုလံုး၏ အကြက္အကြင္း အေကာင္းဆံုးေနရာ။ ျမစ္ၾကီးအေပၚမွာ လင္႔စဥ္ထိုးၿပီး အိပ္စက္ ေနသလို ခံစားရသည္႔ ေနရာ။ ထိုေျမကြက္လပ္ေလးေပၚမွာ သူ အျပန္အလွန္ ေလွ်ာက္မိသည္။ အနံ ရွစ္လွမ္း။ အလ်ား ဆယ္လွမ္း။ သူ႔စိတ္အေတြး တစ္ခုေၾကာင္႔ သေဘာအက်ၾကီးက်ကာ တစ္ေယာက္တည္း ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ၾကီး ျပံဳးမိလိုက္သည္။
  
မနက္ ကိုးနာရီခန္႔ မနက္စာစားၿပီးလို႔ သူျပန္ေတာ႔မယ္ဆိုေတာ႔ သူတို႔ လင္မယားက ထပ္ေျပာျပန္သည္။ သူတို႔ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္႔ ဒီေျမကြက္ကို ေရာင္းဖို႔။ မေရာင္းရင္လဲ အျပတ္ေျပာဖို႔။ ဒီျပင္ေနရာ ရွာထားရမည္ဟု ဆိုသည္။ ဆိုင္ကယ္ေပၚ တက္ၿပီးမွာ သူျပန္ဆင္းလိုက္သည္။ ၿပီးမွ..
  
“အစ္ကိုလာ..အမေနခဲ႔ေနာ္..အစ္ကိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာစရာ ရိွတယ္…ျခံေနာက္ဖက္ကိုသြားရေအာင္..”
  
သူ႔ေယာက္ဖ၏ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူက အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္ႏွာ၊ ေတြးမရသည္႔ မ်က္ႏွာျဖင္႔ အေနာက္မွ လိုက္လာသည္။ မနက္က သူအျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔သည္႔ ဆယ္ေပပါတ္လည္ခန္႔ ရိွသည္႔ ေျမကြက္လပ္ေလးေပၚေရာက္မွ..
  
“ကၽြန္ေတာ္ အရွင္းအျပတ္ ေျပာခဲ႔ပါ႔မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ေနသေရြ႕..ဒီေျမၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္ မေရာင္းဘူး အစ္ကို..ဘယ္သူ႔ကိုမွလဲ အေမြအႏွစ္အျဖစ္ ခ်န္ထားခဲ႔မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေသရင္ေတာ႔ ဒီေျမၾကီးကို မိဘမဲ႔ ေဂဟာတစ္ခုအတြက္ လႊဲေပးခဲ႔ဖို႔ စီစဥ္ၿပီးၿပီ။ သူတို႔ ၾကိဳက္ရာ လုပ္ပါေစ။ ေနာက္ၿပီး.. ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရိွေနသေရြ႕ အစ္ကိုတို႔ ဒီစီးပြားေရးကို ဆက္လုပ္ပါ။ ေျမငွားခကိုလဲ ဘယ္သူ႔ဘက္မွ မနာရေအာင္ ျပန္ညိွပါ။  ငါတို႔ကို ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေတာ႔၊ ဘယ္လို ေမာင္းထုတ္မွာလဲဆိုတဲ႔ အေတြးလဲ ဖယ္ပါ အစ္ကို..ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွလဲ မလုပ္ေစရဘူး။ ဒီေျမေနရာဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ နာမည္ေပါက္။ ထားခဲ႔ရေပမယ္႔ ဒီဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ အနားယူျဖစ္ခဲ႔ရင္..ဘ၀ရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိ္န္ေတြ ေရာက္လို႔ က်န္းမာေရးလဲ ေကာင္းခဲ႔ရင္ အခု အစ္ကိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနတဲ႔ ဆယ္ေပပါတ္လည္ ဒီေနရာေလးကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေပးပါ။ ဒီအေပၚမွာ ႏွစ္ထပ္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေသးေသးေလး ကၽြန္ေတာ္ ေဆာက္မယ္။ ေခြးတစ္ေကာင္ပါမယ္။ ေၾကာင္ တစ္ေကာင္ပါမယ္။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ႔လူတစ္ေယာက္ ပါခ်င္ ပါမယ္။ အဲဒီလူဟာ ဒီေျမၾကီးနဲ႔ ရုပ္၀တၳဳေတြကို မတပ္မက္၊ မမက္ေမာသူ ျဖစ္ေစရမယ္။ ဒါပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္လင္႔ေနၿပီ။ ေမျမိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းဆီကိုလည္း ခဏ၀င္ခ်င္တယ္။ သြားေတာ႔မယ္” ဟု ေျပာကာ လွည္႔ထြက္ခဲ႔သည္။ ဆိုင္ရွင္က သူတို႔ရပ္ေနခဲ႔သည္႔ ေျမကြက္လပ္ေလးကို လွည္႔ၾကည္႔ လွည္႔ၾကည္႔ လုပ္ရင္း သူ႔ေနာက္က ျပန္လိုက္လာသည္။
  
ဆိုင္ကယ္ အျမင္႔ၾကီးေပၚ တက္ကာ ေမာင္းထြက္သြားေသာ သူ႔ကို သူတို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္က နားမလည္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင္႔ ေငးၾကည္႔ရင္း လက္ျပ ႏွဳတ္ဆက္ၾကသည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ႔ လီယိုေတာ္စတိြဳင္းေရးတာလား၊ ခ်က္ေကာ႔ေရး တာလား မမွတ္မိေပမယ္႔ လူတစ္ေယာက္ ေျမ ဘယ္ေလာက္ လိုသလည္း ဆိုသည္႔ ေမးခြန္းပါသည္႔ ၀တၳဳတိုေလးကို သတိရလာသည္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ ေျခာက္ေပ၊ ႏွစ္ေပဘဲ လိုသည္တ႔ဲ။ အခု သူလိုတာက ဆယ္ေပပါတ္လည္။ ေလာဘၾကီးသလိုလို ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သူတကယ္လိုအပ္တာ အဲဒီ ျမစ္ၾကီးေပၚက ဆယ္ေပပါတ္လည္ ေျမေနရာေလးသာ ျဖစ္သည္။

ဖိုးထက္