ေမာင္သာရ - လူတေယာက္နဲ႔ ဝက္တေကာင္ (ျပန္လည္ဆန္းသစ္ျခင္း)

ကုသိုလ္မ်ားေကာင္းခ်င္ေတာ့ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစြဲ ဆိုသလို ၾကံၾကံဖန္ဖန္ က်ဳပ္နဲ႔ ျခံခ်င္းကပ္ရပ္အိမ္မွာ လူတေယာက္နဲ႔ ဝက္တ ေကာင္ ေျပာင္းေရာက္လာၾကတယ္။ ဝတၴဳတိုတပုဒ္ျဖစ္ဖို႔ ကုန္ၾကမ္းေပါ့။ လူကေတာ့ လူငယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့။ အေကာင္က ထြားၿပီး တရားလြန္ ဝေနလို႔သာကို …။ ဘာရွိအံုးမွာလဲ။ အလြန္ဆံုးရွိလွ သံုးဆယ္ေက်ာ္စေပါ့။

သူတို႔အေနာက္တိုင္းထံုးစံက ေနာက္မွေျပာင္းေရာက္လာတဲ့ အိမ္နီးနားခ်င္းလူသစ္လဲပဲ ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔ စကားမရွိ စကားရွာၿပီး မိတ္ဖြဲ႔စပ္စုေလ့ မရွိၾကေတာ့၊ က်ဳပ္လဲ ဖါသိဖါသာပဲ ေနလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္မဟုတ္လား။ လူက ဗမာလဲျဖစ္ျပန္ စာေရးဆရာလဲျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ ပါးစပ္က ပိတ္ေနႏိုင္ေပမယ့္ စိတ္က မေနႏိုင္ဘူး။ မ်က္စိက မေနႏိုင္ ဘူး။ စ႐ိုက္က ေခါက္႐ိုးက်ဳိးေနၿပီေလး …။ ကြယ္ရာက မသိမသာ ေလ့လာေနျဖစ္တာေပါ့။

လူက ၾကည္ရပံုေထာက္ေတာ့ အေမရိကန္အျဖဴပါ။ လက္တင္အေမရိကဘက္ကလာတဲ့ စပိန္စကားေျပာ Hispanic အျဖဴပံု မေပါက္ပါဘူး။ ၿပီး သူနဲ႔ပါလာတဲ့ ဝက္ကလဲ ေန႔စဥ္သန္႔စင္ထားလုိ႔ပဲလား၊ က်ဳပ္တို႔ေျမာက္ဖ်ားေဒသရဲ႕ ဝင္႐ိုးစြန္းရာသီဥတုေၾကာင့္ပဲလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အျဖဴပဲ။ သိတယ္ေနာ္ …၊ က်ဳပ္တို႔ ရွမ္းျပည္ေတာင္းပိုင္း ‘ကေလာ’ အတက္နားမွာေတာင္မွ ‘ဝက္ျဖဴေတာင္’ ဆိုတာ ရွိတယ္မဟုတ္လား။

ၿပီးေတာ့လဲ လူေရာဝက္ေရာက ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ အၿပိဳင္စားထားေသာက္လားၾကေလတယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ သူတို႔အိမ္ အဝင္တံခါးေပါက္မွာ သူတို႔ၿပိဳင္တူ ဝင္ထြက္လို႔ မရၾကဘူးရယ္။ လုဝင္ရင္ တစ္ေနၾကေရာ။

ေျပာရအံုးမယ္။ သည္အေမရိကားမွာက သူေဌးသူႂကြယ္ေတြစံရာ အိမ္ႀကီးရခိုင္ ခုႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ mansion ႀကီးေတြသာ မဟုတ္လို႔ကေတာ့၊ သာမန္အိမ္တိုင္းမွာ လူတကိုယ္စာ ဝင္သာထြက္သာ႐ံု ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းတံခါးေပါက္ကေလးတေပါက္ပဲ ရွိတတ္ၾကတယ္။ အဲသည္မွာ … သံဇကာတံခါးတထပ္၊ သစ္သားတံခါးတထပ္နဲ႔ ျခင္ယင္လဲလံု၊ ေလလဲ လံုရတယ္။ ၿပီး တဖက္ဖြင့္ တံခါးရြက္တရြက္ပဲ တပ္ၾကေလ့ရွိတယ္။ အျမဲတမ္းလဲ ပိတ္ထားတတ္ၾကတယ္။ မက်ယ္ဘူးရယ္။ သည္ေတာ့ သူတို႔ ခ်မ္းလို႔ အိမ္ထဲ အျမန္လုဝင္ခ်င္လို႔မရဘူး။ တေကာင္ၿပီးမွ တေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ တေယာက္ၿပီးမွ တေကာင္ပဲ။

ကိုယ့္လူရဲဲ႕ ခႏၶာကိုယ္အတၱေဘာႀကီးကိုလဲ ၾကည့္အံုးေလ …။ အရပ္က ေျခာက္ေပေက်ာ္ မိုးထိုးေနလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ထက္ကို ႏွစ္ဆေလာက္ ဝေနတယ္ဆိုေတာ့၊ အနည္းကေလး ေပါင္ခ်ိန္ ၃၆၀ ရဲ႕အထက္မွာပဲ ရွိမယ္။ ေနာ့ … လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျခေထာက္မွ ေရွ႕တည့္တည့္ လွမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ တာပဲ။ သူ႔ခါးက ဝတ္ေနက် ေဘာင္းဘီေတြကိုလဲ ၾကည့္အံုးေလ။ သူမ်ားတကာေတြလို ၾကယ္သီးတပ္၊ ဇစ္တပ္၊ ခါးပတ္ ပတ္ ဝတ္ရတာမ်ဳိးမွ မဟုတ္ေတာ့တာပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္က ေက်ာင္းထားခါစ ေဘာင္းဘီမျမဲတတ္ေသးတဲ့ အရြယ္ေတြမွာလို ခါး႐ႈံ႕ေမွ်ာ့ႀကိဳးတပ္ ပုခံုးသိုင္းႀကိဳးနဲ႔ ဆြဲဝတ္ေနရေတာ့တာေလ။ ေဆာင္းတြင္းမွာသာ အေပၚက အင္းက်ီအထပ္ထပ္ ဝတ္ထားလုိ႔ မျမင္ရတာကို။ ေႏြေရာက္ေတာ့ T ရွပ္ေပၚမွာက အတိုင္းသား။ ေက်ာဘက္ စလြယ္သိုင္း y ႀကိဳးနဲ႔။ က်ဳပ္ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ စိတ္ကူးနဲ႔ စမ္း ဝတ္ၾကည့္တာေပါ့ေလ …။ က်ဳပ္တု႔ိရဲ႕ ရခိုင္ပုဆို အနံႀကီး ကြင္းက်ယ္တထည္သာ ေပးဝတ္လိုက္ရရင္ သူ႔ခါးနဲ႔ကေတာ့ အံ ကိုက္ ခြေခါင္းအံုးစြပ္လို ျဖစ္သြားမယ္ ထင္တယ္။

သိတယ္ေနာ္ …။ က်ဳပ္တို႔ NY ျပည္နယ္အေနာက္ေျမာက္ပိုင္းရဲ႕ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ရာသီဥတုဆိုးဝါးမႈအေၾကာင္းကို။ ေသာင္းက်န္း သလား မေမးနဲ႔။ အေမရိကန္ဇာတိ ႏိုင္ငံသားေတြေတာင္ လက္ဖ်ားခါတတ္ၾကတဲ့ေဒသ။ တႏွစ္မွာ ေဆာင္းရာသီက ေအာက္တိုဘာကေန မတ္လကုန္အထိ ေျခာက္လေလ…။ ျပကၡဒိန္အရမဟုတ္တဲ့ လက္ေတြ႔ရာသီေပါ့ေနာ္။ သည္ေျခာက္ေလးထဲမွာလဲ မ်ားေသာအားျဖင့္က ႏွင္းေတြဖံုးထားတဲ့အတြက္ ေျမႀကီးမျမင္ရ ျမက္မျမင္ရ၊ သစ္ပင္ေတြမွာလဲ သက္ရြက္မျမင္ရ၊ အ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း။ ၿပီး ႏွင္းဖတ္ႏွင္းလႊာ တလွည့္၊ ႏွမ္းႏွင္းမိုးတလွည့္၊ ႏွင္းမိုးသီးမိုးေပါက္တလွည့္၊ ေရခဲမိုးတလွည့္၊ ႏွင္းမုန္တိုင္းတလွည့္နဲ႔ … ႏွင္းလြတ္တဲ့ေန႔ရယ္လို႔မွ ဟုတ္တိပတ္တိ မရွိေတာ့တာပဲ။

အဲ … ေဆာင္းေနတာတိုကေလးေတြထဲမွာ တခါတခါ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေနကေလး ပြင့္လာလို႔မ်ား ခဏတျဖဳတ္ ျမင္လိုက္ၾက ရရင္ … အို လူေတြမွာ ျပံဳးၾကေပ်ာ္ၾကလို႔။ tv,radio မွာ ေဒသမိုးေလဝသဌာနကလဲ ၁၅ မိနစ္တႀကိမ္ လက္ပန္းေပါင္းခတ္ ေက်ညာသေလ …။ beautiful day ခ်င္းကို မိုးမႊန္လို႔။ ေန႔က လွမွ လွ၊ သာမွ သာ ဆိုပဲ။

က်ဳပ္ မွတ္မိေသးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ငယ္ငယ္က တပိုင္းတစ လုိက္ဆိုခဲ့ၾကဖူးတဲ့ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေလ …။ you are my sunshine; my only sunshine; you never know dear; how much I love you; please don’t take my sunshine away … ဆိုတယ္ မဟုတ္လား။ ေနေရာင္ကို ခ်စ္သူအျဖစ္နဲ႔ တင္စားၿပီး သံုးထားတာေပါ့။ ဘယ္ က်ဳပ္ လုိက္ေလ်ာခံစားလု႔ိ ရပါ့မလဲ။ က်ဳပ္က ဗမာျပည္မွာမွ အဝါေရာင္ အပူပိုင္းဇံုရဲ႕အလယ္ေကာင္ မႏၱေလးမွာေမြးတဲ့ အညာသား။ ဖြတ္က်ား …။ ၾကားရတာနဲ႔ကို စိတ္ကုန္လိုက္တာ။ ေနေရာင္ႀကီး သည္ေလာက္ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတာကိုမ်ား ‘ခ်စ္သူ’ တဲ့။ သီခ်င္းေရးဆရာ စိတ္မွႏွံ႔ရဲလား ေအာက္ေမ့ခဲ့မိတယ္။

အခုေတာ့ က်ဳပ္ သေဘာေပါက္ပါၿပီ။ သူ႔ရဲ႕ ဥဒါဟ႐ုဏ္ကေလးကိုလဲ က်ဳပ္ ခံစားလို႔ရပါၿပီ။

ေျပာရအံုးမယ္။ အဲသည္ေတာ့ ေဆာင္း ဝင္ၿပီတဲ့ေဟ့ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔မွာေတာ့ ပရြက္ဆိတ္ထံုး ႏွလံုးမူၿပီး ရိကၡာဗူးေတြ ရိကၡာေျခာက္ေတြ စုေဆာင္းသိုေလွာင္ ကုန္ၾကရၿပီ။ ခါတိုင္းလို ႏို႔ဆီတလံုး ဆပ္ျပာတခဲနဲ႔ အျပင္ထြက္ဝယ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ ဘူးေလ …။ လူေတြလဲ ကိုယ့္အိမ္ထဲကိုယ္ ေထာင္က်ကုန္ၾကတာေပါ့။ အေၾကာင္းႀကီးငယ္ မရွိပဲ၊ ဘယ္သူမွ အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ မထြက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ အဲ … ေက်ာင္းသားေတြ အလုပ္သမားေတြကေတာ့ မလႊဲမေရွာင္သာ ထြက္ၾကရတာေပါ့ေနာ္ …။ ဒါလည္း သူတို႔သြားၾကရတဲ့ ကားေတြ ရထားေတြထဲမွာနဲ႔ ေက်ာင္း ႐ံုး အလုပ္ခြင္ ေစ်းဆိုင္ စသည္ေတြထဲမွာက အပူဓာတ္ လႊတ္ေပးထားေတာ့ ေႏြးပါတယ္။

တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ …။ အျပင္ဘက္ လမ္းေပၚမွာ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ သြားရလာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့လဲ တမ်ဳိးေပါ့။ ဝတ္ေပေတာ့ အေႏြးထည္ အမ်ဳိးမ်ဳိး အထပ္ထပ္။ သာမန္ ဖလံထည္ သိုးေမႊး သကၠလပ္ ဆိုတာေတြနဲ႔ကေတာ့ မလံုတတ္ဘူး။ အ႐ိုး ခိုက္တယ္။ ေခြးေတြေၾကာင္ေတြေတာင္ ေမး႐ိုက္တယ္ ဆိုတဲ့ အခ်မ္းမ်ဳိးရယ္။ အဲသည္ေတာ့ ေဒသသံုး ကိုယ္ေငြ႔ထိန္း thermo အသားကပ္ အင္းက်ီေဘာင္းဘီေတြ ေအာက္ကခံ ဝတ္ၾကရတယ္။ ၿပီး နားရြက္အုပ္ စြပ္၊ လက္အိတ္စြပ္၊ မ်က္လံုးပဲ ေဖၚတဲ့ ေခါင္းစြပ္ ဝတ္၊ ေကာ္မ်က္မွန္အျဖစ္ တပ္၊ သိုးေမႊးထူေျခအိတ္ရွည္နဲ႔ ႏွင္းေတာတိုး သားေရဖိနပ္ရွည္စီး၊ ႏွင္းကာမိုးကာ ဒူးဖံုးအေပၚအင္းက်ီနဲ႔ တကိုယ္လံုးကို အထပ္ထပ္ ထုပ္ၿပီးမွ အျပင္ထြက္ရတယ္။ ေျပာပေကာ …။ ေဒသမိုးေလဝသဌာနကလဲ အျပတ္ သတိေပးလႈံ႔ေဆာ္ေနတာပဲ။ အျပင္ဘက္ ထြက္ၾကရရင္လဲ ၁၅ မိနစ္ထက္ ပိုၾကာၾကာ မေနဖို႔၊ ႏွာဖ်ား ႏႈတ္ခမ္း နားရြက္ေတြ ေႂကြမက်ရေအာင္ သတိထား ဖံုးအုပ္ဖို႔၊ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ အေရခြံေတြေဖါင္းၿပီး မီးေလာင္ဖုေတြလို ျဖစ္လာခဲ့ရင္လဲ နီးရာေဆး႐ံုေဆးခန္း အျမန္ေျပးဖို႔ … စသျဖင့္ စိုးရိမ္ႀကီးစြာ ေက်ညာေနတာပဲ။

က်ဳပ္ ေျပာခ်င္တာက … ဒါ က်ဳပ္ဝတၳဳရဲ႕ ေနာက္ခံပန္းခ်ီကားပါ။ တရားလြန္ ေအးတယ္ေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ ဗမာစာေပထဲက လက္ဝဲသုႏၵရရဲ႕ ‘မဲဇာေတာင္ေျခ’ ခ်ီရတု … သံဝါေျဖာက္ေျဖာက္၊ ဆီးႏွင္းေပါက္လည္း၊ မိုးေလာက္သည္းထန္၊ သြန္းခ်ျပန္ ေသာ္ … ဆိုတာကို သြား သတိရတယ္။ သည္မွာက ‘မဲဇာ’ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုေအးတယ္။

သည္ေတာ့ ကိုယ္ကို အေႏြးထည္နဲ႔ ေကာက္ညွင္းဆိုင္းထုပ္လို႔ ထုပ္၊ ၿပီးမွ ပင္ဂြင္းငွက္လို လက္ကားယားေျခကားယား လႈပ္လႈပ္လႈပ္လႈပ္နဲ႔ မႏိုင္တႏိုင္ ေလွ်ာက္ၿပီးထြက္။ ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ အဝတ္ထုပ္အထုပ္ႀကီး ေရြ႕လာသလိုေပါ့။ အသိတေယာက္နဲ႔တေယာက္ လမ္းမွာေတြ႔လို႔လဲ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္မွတ္မိၾကလိမ့္မလဲ။ ၿပီးေတာ့ အသက္႐ွဴလိုက္တိုင္း တေထာင္းေထာင္းထြက္ေနတဲ့ ႏွာေငြ႔ေတြက မ်က္ခံုးေမႊးေပၚမွာ မ်က္မွန္ေပၚမွာ တြယ္ကပ္ၿပီး ႏွင္းဖပ္ေတြ ့ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ။ သည္ေတာ့ ေရးေတးေတးသာ ျမင္ရေတာ့တာကလား။

အမွန္ေတာ့ ေဆာင္းတြင္းမွာ အျပင္ဘက္ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ထြက္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူးရယ္။ သဲထဲ ေျခကၽြံတာနဲ႔ ႏွင္ေတြ ေရခဲမႈံေတြထဲ ေျခကၽြံတာကလဲ လံုးဝ မတူဘူး။ ျပန္ အႏုတ္ရ ခက္တာခ်င္း တူတယ္ထားအံုးေတာ့၊ သဲသဘာဝက ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္မွာ ကပ္မပါလာဘူး။ ႏွင္းကေတာ့ ေျခနင္းရွည္တဖက္တဖက္ အနည္း တပိႆာ ႏွစ္ပိႆာ ကပ္ပါ လာတတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ သဲထဲမွာက ေခ်ာ္လဲစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ႏွင္းထုထဲမွာကေတာ့ ေအာက္ပိုင္းက ခဲၿပီး ေရခဲျပင္ ျဖစ္ေနရင္ ကေလးလူႀကီး အကုန္ေခ်ာ္လဲတတ္ၾကတာပဲ။ သည္လို ေခ်ာ္လဲၾကလို႔ ႏွစ္စဥ္ က်ဳိးတဲ့လူ ေသတဲ့လူေတြေတာင္ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ဆိုရင္ ေထာင္ဂဏန္းနဲ႔ခ်ီ ရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္။

ၿပီးေတာ့လဲ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ဝတ္ထားၾကရတဲ့အဝတ္ေတြရဲ႕ အေလးခ်ိန္က ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္အေလးခ်ိန္ထက္ ပိုရင္သာ ပိုမယ္၊ ေလ်ာ့မယ္မထင္ဘူး။ သည္ေတာ့ ႏွင္းထဲေလွ်ာက္ရတာက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထမ္း သယ္သြားရသလို ျဖစ္ေနတာေလ …။ ဘယ့္ႏွယ္ ဆယ္လွမ္း ဆယ့္ငါးလွမ္း လွမ္းလိုက္ရင္ပဲ အတြင္းထဲမွာက ေခၽြးစို႔ခ်င္လာၿပီ။ ေမာခ်င္လာၿပီ။

ကိုယ့္လူ အိမ္နီးနားခ်င္းခမ်ာလဲ က်ဳပ္လိုပဲ အျပင္ဘက္ သိပ္မထြက္ႏိုင္ပါဘူး။ သူကမွ က်ဳပ္ထက္ ပိုဆိုးအံုးမယ္။ မေတာ္ သူ႔ခႏၶာႀကီးနဲ႔မ်ား ႏွင္းေတြထဲ ပစ္လဲလိုက္ရလို႔ကေတာ့၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ထႏိုင္ဖို႔က ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ။ ဘဲဥကို မွန္ေပၚ ျပန္ေထာင္ရသလို ေနမွာ …။

ခက္တာက သူ႔မွာလဲ က်ဳပ္လိုပဲ အိမ္ရွင္မ မရွိဘူး။

အေရးထဲ အိမ္ထဲမွာ ဝက္တေကာင္ကလည္း ထည့္ ေမြးထားေသးတယ္။ လူစာေရာ ဝက္စာေရာ ဝယ္ဖို႔ျခမ္းဖို႔အတြက္က အနည္းဆံုး တပတ္အခါေတာ့ ေစ်းသြားဖို႔ လိုမွာေပါ့။ ၿပီး သူလုပ္ေနတဲ့အလုပ္အတြက္ကလဲ သူမ်ားတကာလို႔ တပတ္မွာ ငါးရက္ကေတာ့ ထြက္ရမွာေပါ့။ သူ ဘာလုပ္သလဲ။ သူ႔အလုပ္က ဘယ္မွာလဲ။ က်ဳပ္ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္သြားဖို႔ အျပင္ထြက္ဖို႔ကေတာ့ သူ႔မွာလဲ ကိုယ္ပိုင္မွန္လံုထရပ္ကား ရွိပါတယ္။

အဲ … ကားဆိုလို႔ ေျပာရအံုးမယ္။ သူ႔ရဲ႕အေျခအေနအရာ သူ႔ကားကိုလဲ သူ႔အိမ္နဲ႔တြဲရက္က ကားဂိုေဒါင္ထဲမွာ ထည့္ထားရ တယ္ေလ။ သိတယ္ေနာ္ … သည္ႏိုင္ငံမွာက ကားကို ဂိုေဒါင္နဲ႔ထားႏိုင္တယ္။ ကားဂိုေဒါင္တြဲရက္ပါတဲ့ လံုးခ်င္းတထပ္ တည္းအိမ္ ငွားေနႏိုင္တယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့အဆင့္မဟုတ္ဘူး။ ဂိုေဒါင္ငွားခပါ ေပးရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ အိမ္လခ ေစ်းႀကီးမယ္။ ေပးႏိုင္ဖို႔အတြက္ကလည္း ဝင္ေငြေကာင္းရမယ္။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လူရဲ႕အေျခအေနက ကားထည့္ထားဖို႔ ဂိုေဒါင္ပါမွကို ျဖစ္မယ္။ သူမ်ားတကာေတြလို ကားကို အိမ္ေရွ႕ လမ္းေဘး ရပ္ထားလို႔မျဖစ္ဘူး။ ကားက အဖိုးတန္လို႔ ေကာင္းလွသစ္လွလို႔ မဟုတ္ဘူး။ သူက သူ႔ကိုယ္သူမွ အႏိုင္ႏိုင္ မဟုတ္လား။ ခုလို ေဆာင္းတြင္းမွာ သူမ်ားတကာရဲ႕ကားေတြလို အျပင္မွာရပ္ထားလိုက္လို႔ … တညေလာက္မ်ား ႏွင္းက်မ်ား တာနဲ႔ၾကံဳလိုက္ရင္ သူ႔အဖို႔က ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ။ တခါတေလ ႏွင္းက အက်မ်ားရင္း ထူရင္၊ ႏွင္းမုန္တိုင္းနဲ႔ ၾကံဳရင္ … တညဆို ဆိုသေလာက္ မနက္မိုးလင္းလို႔ သြားစရာရွိရင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ႏွင္းထုေအာက္က ျပန္တူးေဖၚယူရတတ္တာေလ …။ ႏွင္း ဆိုတာကလဲ မိုးလိုပဲေပါ့။ က်ခ်ိန္ကန္သတ္ခ်က္ ဘယ္ရွိမွာလဲ။ ၿပီးေတာ့ တခါတရံ မိုးေစြသလို ေစြတက္တာမ်ဳိးပဲ။

မႏွစ္က ဒီဇင္ဘာ ခရစ္စမတ္အႀကိဳည၊ တႏွစ္က ႏိုဝင္ဘာ ၁၀ ရက္နဲ႔ ဇန္နဝါရီ ၁၁ ရက္ေတြမွာက်တဲ့ ႏွင္းမုန္တိုင္းမ်ဳိးေတြနဲ႔သာ တိုးလိုက္ရလို႔ကေတာ့၊ ေျမျပင္ေပၚမွာ အျမင့္ ၇ ေပခြဲတို႔၊ ၉ ေပတို႔အထိ ရွိတာေလ။ ၿပီးေတာ့လဲ ၀၆ ခုႏွစ္ကဆိုရင္ ႏွင္းက ၃၂ နာရီဆက္တိုက္ တဖြဲဖြဲနဲ႔ က်ေနတာ။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ ျပတင္းမွန္တံခါးေတြအထိ တက္ပိတာ။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ တံစက္ၿမိတ္ေရတံေလွ်ာက္ေတြ ျပဳတ္က်၊ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ အမိုးျပန္႔ေတြ ၿပိဳက်၊ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ လွ်ပ္စစ္ေတြ ျပတ္ အေမွာင္က်၊ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက ေရပိုက္ေတြ ေပါက္ကြဲ ေရမရ၊ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ အပူေပးဓာတ္ေငြ႔ပိုက္ေတြ ပ်က္နဲ႔ … လူထုကို အေတာ္ ဒုကၡေရာက္လိုက္ၾကတာ။ နယ္ေျမအစိုးကလဲ အေရးေပၚအေျခအေန ေက်ညာလို႔ အကူအညီေတြ ေတာင္း။ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ကလဲ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေတြ အကုန္ျပတ္။ ေလယာဥ္ကြင္းေတြကလဲ သံုးမရ။ ခရီးသည္ေတြလဲ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ေသာင္တင္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြတခ်ဳိ႕ေတာင္ ခႏၶာေႂကြကုန္ၾကရတယ္။ ေလေဘး ေရေဘး ဒုကၡလို ႏွင္းေဘးဒုကၡ ဆိုရမွာေပါ့။

ကဲ သည္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကိုယ့္လူရဲ႕ကားသာ အျပင္လမ္းေဘးရပ္ထားလို႔ကေတာ့ ဘယ္သူက ေရခဲထဲက ျပန္ေဖၚေပးမလဲ။ ေပါက္ျပားေပါက္ခၽြန္းေတြ ေဂၚျပားငန္းျပားေတြနဲ႔ ႏွင္းထဲမွာ ျပန္ေဖၚထုတ္ရမွာေလ။ သည္အခ်ိန္မွာ ေတာင္မင္းေျမာက္မင္း မကယ္ႏိုင္၊ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ကိုယ္ ဘယ္သူကမွလဲ လာမကူႏိုင္ဘူး။ ေငြေပးခိုင္းလို႔လဲ မရႏိုင္ဘူး။ မွန္တယ္။ သူ႔တြက္ကိန္းနဲ႔ သူ။ ကားဂိုေဒါင္တြဲရက္ပါတဲ့ အိမ္ကို ရွာ ငွါးတာ မွန္တယ္။

ဒါေတာင္မွ လက္ေတြ႔က်ေတာ့ ကိုယ့္လူ မသက္သာရွာပါဘူး။ ကားဂိုေဒါင္တံခါးဖြင့္ဖို႔နဲ႔ ဂိုေဒါင္ထဲကေန ကားလမ္းေပၚေရာက္ တဲ့အထိ ကားေမာင္းထြက္ဖို႔က ဝါးတ႐ိုက္သာသာေလာက္ကေတာ့ ႏွင္းေကာ္ လမ္းေဖါက္ရအံုးမွာ ပဲေလ။ ခက္တာက ႏွင္းထုေရခဲထုကို ေရပိုက္နဲ႔ ေဆးပစ္လို႔ကလဲ မရဘူး။ ၿပီးေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ အေခြလိုက္ထားတဲ့ ေရပိုက္ေတြထဲမွာက ေႁမြကိုအစာသြပ္ထားသလို ေရေတြက ခဲေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သည္မွာက ကိုယ့္လူလိုသာ ပိုက္ဆံတက္ႏိုင္ရင္ လူတကိုယ္တက္ထိုင္ၿပီးေမာင္းလို႔ရတဲ့ ႏွင္းခုတ္စက္ကေလးေတြ ဝယ္လို႔ရပါတယ္။ စစ္ေျမျပင္ေရွ႕တန္းမွာ ေျမာင္းရွည္ကတုတ္က်င္းတူးသလို အလ်ားလိုက္တူးၿပီး လမ္းလုပ္ရတာေပါ့။ ေအာက္ကေပၚလာတဲ့ ေျမႀကီးနဲ႔ကပ္ရက္ ေရခဲျပင္ကိုလည္း ျမန္ျမန္အရည္ေပ်ာ္ သြားေအာင္နဲ႔ ျပန္မခဲေအာင္ ေခ်ာ္မလဲေအာင္ ဆားၾကမ္းေတြ ပက္ျဖဴးေပါ့။ အဲသည္လို လုပ္တာကိုပဲ ကားတကားစာ ေမာင္းထြက္ႏိုင္ဖို႔က တနာရီေလာက္ ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္က် သူ႔ခမ်ာ လုပ္ရရွာတယ္။

အင္း … ကားလမ္းမေတြေပၚကေတာ့ စည္ပင္သာယာတို႔၊ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႔တို႔၊ ႏွင္းရွင္းတပ္ဖြဲ႔တုိ႔၊ အေရးေပၚယႏၱားတပ္ဖြဲ႔တို႔၊ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းတပ္ဖြဲ႔တို႔၊ စစ္တပ္တို႔က စုေပါင္းတာဝန္ယူၾကတယ္ေလ …။ သူတို႔တေတြကေတာ့ ဧရာမ ကၽြဲ႐ိုင္းစက္တပ္ ယာဥ္ႀကီးေတြနဲ႔ ၂၄ နာရီမနားတမ္း လွည့္ပတ္ရွင္းေနၾကတာေပါ့။

အဲ … ကိုယ့္လူရဲ႕အလုပ္ကလဲ ဘယ္မွာ ဘာလုပ္တယ္သာ မေျပာတတ္တာ။ မနက္ပိုင္းေတာ့ အိမ္ကထြက္တာ ျမင္ရတာပဲ။ သူမ်ားတကာကမွ စေနတနဂၤေႏြ နားၾကရေသးတယ္။ သူကေတာ့ တခါတရံမွ တနဂၤေႏြလိုရက္မ်ဳိးနဲ႔ အခါႀကီးရက္ႀကီးေတြလိုရက္မ်ဳိးမွာသာ အိမ္ကပ္တာ ေတြ႔ရတယ္။

မနက္ဖက္ဆိုရင္ က်ဳပ္အိပ္ရာကႏုိးလို႔ ေရေႏြးအိုးတည္ရင္း ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းငံု႔ၾကည့္လိုက္။ သူ႔ကို ကားဂိုေဒါင္မွာ အျပင္ထြက္ဖို႔ ျပင္ေနတာ ေတြ႔ရၿပီ။ အခ်ိန္ကို မွန္လို႔။ ညေနဘက္က်ေတာ့လဲ သူ႔ဥစၥာက အခ်ိန္ပို အလုပ္ဆင္းရလို႔ပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အလုပ္နဲ႔အိမ္က ေဝးေနလို႔ပဲလား မေျပတတ္ဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေဆာင္းတြင္းဆို ေမွာင္မွ မီးထြန္းခ်ိန္ေရာက္မွသာ ကားဆိုက္သံ ဂိုေဒါင္တံခါးပိတ္သံ ၾကားရတာပဲ။

အင္း … အခ်ိန္ပိုသာ လုပ္ေနရလို႔ကေတာ့၊ တပတ္ကို အလုပ္ခ်ိန္ အနည္းဆံုး နာရီ ၅၀ ေလာက္အထိ ရွိႏိုင္တယ္။ သူ႔ကားပံုပန္းအရ သူ႔ကိုယ္ဝတ္စားထားပံုအရ သူတို႔လို ေကာ္လာျဖဴ ဉာဏအလုပ္သမားေတြ ရၾကေလ့ရွိတဲ့ အနည္းဆံုး လုပ္ခ တနာရီ ၁၄ ေဒၚလာႏႈန္းနဲ႔ပဲ တြက္ၾကည့္အံုး။ အခြန္အေကာက္မ်ဳိးမ်ဳိး ႏုတ္ၿပီး၊ အာမခံေၾကးေတြ ဘာညာေၾကးေတြျဖတ္ၿပီး တပတ္ဝင္ေငြ အသားတင္ ေဒၚလာ ၇၀၀ ေလာက္ ရႏိုင္တယ္။ ၆၀၀ ပဲထားအံုး။ တႏွစ္ဝင္ေငြ သံုးေသာင္းေက်ာ္ ရႏိုင္တယ္။
ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သည္ဝင္ေငြမ်ဳိးနဲ႔မို႔ သည္လိုအိမ္မ်ဳိး ငွားေနႏိုင္တာေပါ့။ က်ဳပ္ေနတဲ့အိမ္နဲ႔က ဘာမွ မႏႈိင္းယွဥ္သာဘူး။ သူ႔အိမ္မွာက အိမ္ခန္းႏွစ္ခန္း။ ေျမေပၚမွာ တထပ္တည္း။ လံုးခ်င္းအိမ္။ အိမ္ခန္းတြဲ မရွိဘူး။ ၿပီး ေနာက္ေဖးဘက္မွာကလဲ ေျမပိုကြက္လပ္ တအိမ္စာေလာက္ ရွိေသးတယ္။ သီးသန္႔ပါတီလုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္လို႔ရေအာင္ ထားတဲ့သေဘာ။   ။ က်ဳပ္က ႏွစ္ထပ္အိမ္။ အိပ္ခန္းတခန္း၊ ေရခ်ဳိးခန္းတခန္း၊ အိမ္ေရွ႕ခန္းတခန္းနဲ႔ မီးဖိုခန္းတခန္။ ဒါပဲ။ က်ဳပ္က အေပၚထပ္မွာ ေနတယ္။ ေအာက္ထပ္မွာက စံုတြဲတတြဲ ေနတယ္။ ၿပီး ေနာက္ေဖးပိုင္း ေျမပိုမွာက ေနာက္တအိမ္။ ေနာက္အိမ္ငွား ႏွစ္ဦး။ ျခံဝင္းတဝင္းထဲမွာ အိမ္ႏွစ္လံုး။ လူငွား ေလးဦး။ ကားထားစရာ ေနရာပို မရွိဘူး။ ရွိသမွ်ကားေတြ အကုန္ လမ္းမေပၚ စႀကႍနဲ႔ကပ္ ရပ္ထားၾက။ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရပ္ကြက္က သန္႔ေတာ့၊ လူေတြကလဲ မြန္ရည္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္ေတာင္မွ အဖိုးႀကီးအို စာေရးဆရာ တေယာက္တည္းေနမွာ ဆိုလို႔ အိမ္ရွင္က ငွားတာရယ္။

က်ဳပ္တြက္ရင္ လြဲခဲပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူ႔အိမ္ရွင္က လဆန္းပိုင္း အိမ္လခလာယူတဲ့ က်ဳပ္တို႔အိမ္ရွင္ကို ပါးစပ္ဖြာၿပီး ႂကြားေတာ့မွ က်ဳပ္လဲ ၾကားရတယ္။ သူ႔အိမ္လခက တလ တေထာင့္တရာတဲ့။ တရာက တိရစၦာန္ပါ လက္ခံထားခ တဲ့။ တျခား ဂက္စ္မီတာခ၊ လွ်ပ္စစ္မီတာခ အိမ္ဖုံးေၾကး ဆဲလ္ဖံုးေၾကးနဲ႔ အားလံုးေပါင္းလိုက္ရင္ ေထာင့္ေလးငါးရာ ဘယ္ေျပးလြတ္ လိမ့္မလဲ။ ဘယ္ က်ဳပ္အိမ္လခက ၄၅၀ ရယ္။ ထီးဝန္းနဲ႔ မိႈျဖဴ … ဘာမွမဆိုင္ဘူး။

ဒါေတာင္ေနာ္ တျခားစားသံုးစရိတ္ေတြ မပါေသးဘူး။ ခန္႔မွန္းသာ ၾကည့္ေတာ့ေလ။ လူစာသာမက ဝက္ကလဲရွိအံုးမွာ မဟုတ္လား။     ။ အဲ … ေျပာဖို႔ ေမ့ေနတယ္။ ကိုယ့္လူကသာ မက္ခ်လင္ တာယာေၾကာ္ျငာပံုလို ေလထိုး႐ုပ္ႀကီး ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဝက္ကလဲ ေႏြရာသီေရာက္လို႔ ေနာက္ေဖးဘက္ျမက္ခင္းေပၚ ထြက္ ေဘာလံုးနဲ႔ေဆာ့ၾကေတာ့မွ သိရတယ္။ ဗိုက္က ေျမႀကီး ရွပ္တိုက္ေနၿပီ။

ဝက္ ဆိုတဲ့သတၱဝါရဲ႕ သေဘာကလဲ ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ စားခြက္ထဲမွာ အစာရွိေနလို႔ကေတာ့ မအိပ္ပဲ မနားပဲ အစားနဲ႔ပါးစပ္ မျပတ္ စားေနဝါးေနတဲ့အမ်ဳိးေလ …။

က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္မွာေတာ့ ဝက္ေမြးတဲ့လူတခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ဖူးပါရဲ႕။ အရပ္ထဲက အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို ေသာက္ေရအိုးေဟာင္းေတြ လိုက္ပို႔ထားၿပီး၊ တမင္းရည္ ထမင္းၾကမ္း စားႂကြင္းစားက်န္နဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အမိႈက္ေတြ လႊင့္မပစ္ပဲ စုထည့္ေပးထားဖို႔ ေတာင္းမယ္ေလ …။ ၿပီးေတာ့ ေစ်းထဲသြား။ အမႈိက္ပံုမွာ ပစ္ထားတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြထဲက နည္းနည္းလတ္ေသးတာေတြ ေရြး ေကာက္ယူ … အဲဒါေတြအားလံုး ေရာေမႊ … ဖြဲႏု ႏွမ္းဖက္ကေလး ပါေလကာျဖဴးၿပီး သစ္သားဇလားႀကီးထဲထည့္ ေကၽြးၾကတာပဲ။ သူ႔လို တကူးတကန္႔ ေႁမြေရခြံအိတ္နဲ႔ထည့္ေရာင္းတဲ့ ဝက္စာကို ဝယ္ေကၽြးတယ္လို႔ရယ္လို႔ မၾကံဳဘူး မၾကား ဘူးေပါင္။ အဲ … ေကာင္ေရအမ်ားႀကီးေမြးတဲ့ ေမြးျမဴေရးသမားေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ေစ်းထဲက က်ဳပ္တို႔ဝယ္စား ၾကတဲ့ ဝက္သားဆိုတာကလဲ … သည္လို တႏိုင္တပိုင္ ေမြးထားတတ္ၾကတဲ့ ဝက္ေတြသာ မ်ားတာပါပဲ။ ဝက္သတ္လိုင္စင္ရ တ႐ုတ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ေတြက သည္လို အရပ္တကာ ရြာတကာ နယ္တကာ ေလွ်ာက္လွည့္ၿပီး ဝယ္ၾကတာပါပဲ။

အဲ … သည္အေမရိကားႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဘယ္ က်ဳပ္တို႔လိုပံုစံနဲ႔ ေမြးလို႔ရပါလိမ့္မလဲ။ တိရစၦာန္ကိုေတာ့ ေမြးထားၿပီး အစာ ဝဝလင္လင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မေကၽြးပါဘူး၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီၫြတ္တဲ့ အပုပ္အစပ္ ပိုးထိုးေလာက္ကိုက္ေတြ ေကာက္ေကၽြးပါတယ္။ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းလဲ မထားပါဘူး။ တိေမြးကုဆရာဝန္နဲ႔လဲ စနစ္တက်မွတ္ပံုတင္လား အခ်ိန္မွန္ ေဆးဝါးကုသလားလဲ မလုပ္ပါဘူး … ဆိုတဲ့ တိရစၦာန္ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပမ္းမႈ ကာကြယ္ေရးပုဒ္မေတြနဲ႔ တရားစြဲခံလိုက္ရ အဖမ္း အခ်ဳပ္ခံလိုက္ရမယ့္အမ်ဳိး။ တရားဝင္ မွတ္ပံုတင္ၿပီး အာမခံ ထားလိုက္လို႔၊ ေလ်ာ္ေၾကးေပးလိုက္လို႔၊ ဒဏ္ေငြေဆာင္လိုက္လို႔ …၊ အမႈက ၿပီးျပတ္သြားရင္ ေတာ္ရဲ႕။ အခန္႔မသင့္လို႔မ်ား တိရစၦာန္တေကာင္ေကာင္မွာ  ကူးစက္ေရာဂါ တစံုတရာ ရွာေတြ႔သြားရင္ … အဲဒါ သြားေလေရာ့ မီးခိုးမဆံုး မိုးမဆံုး။ ပိုင္ရွင္ ေထာင္ထဲအထိ ေရာက္ႏိုင္တယ္။

ေျပာရအံုးမယ္။ သည္အေမရိကားမွက တိရစၦာန္ေမြးျမဴေစာင့္ေရွာက္ေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဥပေဒစည္းကမ္းေတြ ရွိတယ္။ ၿပီး ႏိုင္ငံတိုင္းမွာလိုပဲ s.p.c.a ဆုိတဲ့ တိရစၦာန္ႏွပ္စက္ညွဥ္းပမ္းမႈ ကာကြယ္ေရး ရဲတပ္ဖြဲ႔ သီးသန္႔ရွိတယ္။ တျခား မႈခင္းရဲေတြလို လက္နက္ကိုင္ ယႏၱရားတပ္ဖြဲ႔ပဲ။ ရဲကားေတြ အခ်ဳပ္ကားေတြ တိရစၦာန္နာတင္ကားေတြ သူနာျပဳေတြနဲ႔။ လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကားေတြကအစ အျမဲတမ္း ကင္းလွည့္ေနၾကတာ။ အဲ … မေတာ္လို႔မ်ား သနားၾကင္နာတတ္တဲ့ တစံုတေယာက္က သူတို႔ကို လွမ္းဖံုးဆက္တိုင္ၾကားလိုက္ရင္ … ပိုင္ရွင္ေတာ့ ရွင္းေလေရာ။ ဝလင္ေအာင္ ေကၽြးစရာ၊ ဆရာဝန္ျပ ေဆးကုသစရာ ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္လို႔ပါ … ဆိုတဲ့ ေလွ်ာက္လဲခ်က္လဲ လက္မခံဘူး။ အဲ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပမ္းမႈပဲ။ မတတ္ႏိုင္ရင္ ေမြးမထားနဲ႔ပဲ။ သူတို႔အဖြဲ႔ကိုအေၾကာင္းၾကားၿပီး အပ္ႏွံရမယ္တဲ့။ ‘မုတ္ဆိတ္ေမြးမႏိုင္ပဲ ပဲႀကီးဟင္း မေသာက္နဲ႔’ ဆိုသလိုေပ့ါ။ ျပတ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ရဲ႕အိမ္နီးနားခ်င္းသူငယ္ကေတာ့ အဲလိုလူမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ဝက္ကို သူ႔သား သူ႔ညီလို သေဘာထား တာရယ္။ ၿပီးေတာ့ တတ္ႏိုင္တယ္ေလ …။ သူ႔ဝက္ကို သူ႔အိမ္ထဲက က်ဳပ္တို႔ျခံဘက္အခန္းမွာ သူကိုယ္တိုင္လိုပဲ သီးသန္႔ အခန္းနဲ႔ ထားတာရယ္၊ ၿပီး ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ ညစဥ္ညတိုင္း အိမ္ေရွ႕ခန္းထဲမွာ ေဘာလံုးလွိမ့္ကစားေနၾကတာ ျမင္ေနရ တာပဲ။ ေဘာလံုးကေတာ့ တင္းနစ္ေဘာလံုး ထင္ပါရဲ႕။ တခါတရံ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ နပမ္းလံုးေနလား ေနၾကရဲ႕။ အဲသလို တနာရီေလာက္ ေဆာ့ၾကၿပီးမွ လူေရာဝက္ေရာ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ညေနစာ စားၾကတာပဲ။ လူကေတာ့ စားၿပီး မီးပိတ္ အိပ္ေနမွာေပါ့။ ဝက္ကေတာ့ တညလံုး တဆြတ္ဆြတ္နဲ႔ စားေနသံ ၾကားရတာပဲ။

အမွန္ကေတာ့ ေန႔ဘက္ ကိုယ့္လူအလုပ္သြားေနတုန္း တေနကုန္ အခန္းတံခါးပိတ္ ထားခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ၿပီး ညေနျပန္လာမွ သူ႔အတြက္ေရာ ဝက္အတြက္ေရာ စားစရာျပင္ဆင္မယ္။ ၿပီး ေဘာလံုးနဲ႔ ေဆာ့ၾကမယ္။ ေနာက္ ေရခ်ဳိးၾကမယ္။ ၿပီးမွ တဝ စားၾကမယ္။ ။ ၾကာေတာ့ ဝက္ကလဲ သည္အခ်ိန္စာရင္းကို သိေနၿပီေပါ့။ သူ႔သခင္ ျပန္လာမွ၊ ေဘာလံုးကစားၿပီးမွ အစာစား ရ မယ္ဆိုတာလဲ နားလည္ေနၿပီေပါ့။

အဲ … ေႏြရာသီေရာက္ေတာ့ အိမ္ေနာက္ဖက္က ျမက္ခင္းျပင္မွာ … ငယ္ လတ္ ႀကီး ေဘာလံုးသံုးလံုး လိမ့္ေနၾကတာ က်ဳပ္ အတိုင္းသား ျမင္ရပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ၿမိဳ႕ေတြထဲက လမ္းလယ္ေကာင္မွာ ကစားတတ္ၾကတဲ့ ကေလးေဘာလံုးပြဲေတြမွာလိုမ်ဳိး … ပိုက္တပ္ ဂိုးတိုင္းအေသးစားကေလးေတြ တဖက္တခ်က္ ေနရာခ်ထားလို႔။ လူကေတာ့ ေျခေတာက္နဲ႔ တို႔ တို႔ၿပီး လွိမ့္တာေပါ့ေလ…။ အဲ … ဝက္ကေတာ့ ႏႈတ္သီးနဲ႔ ထိုးလိုက္ ကေလာ္လိုက္လိုက္ေပါ့။ သူဖက္ကိုယ္ဖက္ မရွိ၊ ၾကံဳရာဂိုးေပါက္ထဲေရာက္ေအာင္ လု သြင္းၾကတာပဲ။ သူ႔ဝက္ကိုသူ အစားနဲ႔ မွ်ားၿပီး ေလ့က်င့္ထားတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ ဝက္ကလည္း လည္လွၿပီ။ ဂိုးေပါက္ထဲ ဝင္သြားၿပီဆိုရင္ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္လံုး ေပ်ာ္တဲ့ပံုနဲ႔ ျမက္ခင္းေပၚ လွဲအိပ္ခ်လိုက္ၾကၿပီး လူးၾကလွိမ့္ၾကေတာ့တာပဲ။

ဗဟုသုတ ေျပာရအံုးမယ္။ သည္အေမရိကားမွာ pet show ဆိုတဲ့ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္ ေခြးတို႔ ေၾကာင္တို႔ရဲ႕ ‘အလွျပပြဲ’ ‘အလွၿပိဳင္ပြဲ’ … တို႔၊ pet star ဆိုတဲ့ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္ ‘အလိမၼာၿပိဳင္ပြဲ’ … တို႔၊ pet cop ဆိုတဲ့ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္ … ‘ေထာက္ လွမ္းေရးျပပြဲ’ … တို႔ ဆိုတာေတြ ရွိတယ္။ (သည္မွာ မိုင္းဗံုးရွာတဲ့ စစ္ေခြးတို႔ … မူးယစ္ေဆးဝါးနဲ႔ တရားခံေျပးကို အနံ႔ခံရွာတဲ့ ရဲေခြးတို႔ ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ မရွိဘူး။) က်ဳပ္ tv ေတြထဲမွာ ျမင္ဖူးတာေတာ့ ေရခဲေသတၱာတို႔ ေၾကာင္အိမ္တံခါးတို႔ကို ဖြင့္တတ္တဲ့ ေၾကာင္တို႔လို႔ … ဓာတ္ႀကိဳးတို႔ သစ္ကိုင္းတို႔ေပၚ ေလွ်ာက္ၿပီး ငွက္သိုက္ေတြလိုက္ရွာ ငွက္ဥေတြ ခိုးေဖာက္စားတတ္တဲ့ ရွဥ့္တို႔လို … သစ္ၾကားသီးတို႔ သစ္ဧည့္သီးတို႔ကို ကိုက္ခ်ီယူလာၿပီး ဓာတ္ႀကိဳးေပၚနား လမ္းမေပၚလႊတ္ခ်၊ ေမာ္ေတာ္ကားက တက္က်ိတ္သြားေတာ့မွ ဆင္း အထဲက အဆံကို ေကာက္စားတဲ့ က်ီးကန္းတို႔လို … စံုလို႔ပါပဲ။ အဲဒါကေတာ့ pet smart တဲ့။ အိမ္မွာ ေမြးထားၾကတဲ့ တိရစၦာန္ေတြရဲ႕ ျပပြဲၿပိဳင္ပြဲေတြပဲ။ ျပည္နယ္တကာ ၿမိဳ႕တကာ လွည့္ၿပီး ျပပြဲၿပိဳင္ပြဲေတြလုပ္ tv ေတြ႐ိုက္ၿပီး ျပန္ေရာင္းစားေနၾကတာပဲ။

အဲသည္မွာ က်ဳပ္ရဲ႕အိမ္နီးနားခ်င္းသူငယ္က သူ႔ဝက္နဲ႔ၿပိဳင္ပြဲ ဝင္သတဲ့ေလ …။ သည္ႏွစ္ ဆန္းစက ohio ျပည္နယ္ Cincinnati ၿမိဳ႕မွာလုပ္တဲ့ pet athlete တိရစၦာန္အားကစားသမားျပပြဲၿပိဳင္ပြဲမွာ ကိုယ့္လူညီအကို သြားၿပိဳင္ခဲ့ၾကတာ ပထမဆု ရခဲ့တယ္တဲ့။ မေသးဘူးေနာ္။ ပထက ဆုေငြ ေဒၚလာႏွစ္ေသာင္းငါးေထာင္။ ကိုယ့္လူဟန္က်လာတာေပါ့။ တိရစၦာလဲ ခ်စ္တတ္၊ တိရစၦာန္ ကရိကထလဲ ခံႏိုင္၊ အပင္ပန္းခံ ေလ့က်င္ႏိုင္တယ္လဲ ဆိုေတာ့ … တဖက္တလမ္းက ဝင္ေငြရတာေပါ့။

မသိပါဘူး။ က်ဳပ္က ကိုယ့္လူ အေပ်ာ္တမ္း ဝါသနာပါလို႔ ေမြးထားတယ္ပဲ ထင္တာ။ စိတ္ထဲကလဲ က်ိတ္ၿပီး ခ်ီးမြမ္းေနမိတာ။ ဘာဟုတ္မွာလဲ …။ သူတို႔ အေမရိကားမွာက ဒါလဲ အလုပ္တခုပဲကို။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေနရာတကာမွာ တိရစၦာန္အလိမၼာေလ့က်င့္ေရးသင္တန္းေတြ ဖြင့္ထားၾကတာကို။

သ႐ုပ္ေဖာ္ ေမာင္ရစ္