အဲလုိထူး - ဘုရားပြဲေစ်း ေလွ်ာက္ျခင္း (အက္ေဆး)
(မုိးမခ) မတ္ ၅၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) မတ္ ၅၊ ၂၀၁၆
တပို႔တြဲ တေပါင္းလေတြကို ဘုရားပြဲရာသီလို႔ ေျပာၾကေကာင္းေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အနီးဆံုးဘုရားပြဲေတာ္ ေတြထဲမွာေတာ့ မိုးေကာင္းဘုရားပြဲကအေစာဆံုး။ တပို႔တြဲလဆန္းထဲမွာစတယ္။ ဇာတ္ ႀကီးေတြဝင္တဲ့ ဘုရားပြဲ ႀကီးေပါ့။ ဘု ရားပြဲေစ်းတန္းကို တီ (T) ပံုစံလုပ္ေလ့ရွိတယ္။ မိုးေကာင္းမွတ္တိုင္မေရာက္ခင္ကေန ရန္ကင္းတီတီစီေက်ာင္းေပါက္ဝနားထိတစ္ဘက္ျခမ္းမွာ ေစ်းတန္းရွည္ ႀကီး။ တစ္ခါ မိုးေကာင္းဘုရားေပၚတက္တဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ကိုလည္း ဆိုင္ခန္းေနရာ ေတြ ေပးထားေသးတယ္။ နံမည္ေက်ာ္ဇာတ္သဘင္ေတြျဖစ္တဲ့ ေရႊမန္းတို႔ တင္ေမာင္ဆန္းမင္းဝင္းတို႔ ဟန္ဇာမိုးဝင္းတို႔က ျပေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီကေန သစၥာလမ္းမ ႀကီးအတိုင္း ဘယ္ကိုေရြ႕သြားသလဲဆိုေတာ့ ဥကၠလာပေစတီဘုရားပြဲ။ သူလည္း စည္ကားတာပဲ။ ဘုရားပြဲရက္ရဲ့ ညဦးပိုင္းေတြဆို ကာလမ္းေတြပိတ္လို႔။ အဲဒီကၿပီးေတာ့ အာနႏၵာဘုရားပြဲ။ လမ္းေၾကာင္းက သံသုမာလမ္းမ ႀကီးဘက္ခ်ိဳးသြားၿပီ။ ဘုရားပြဲေစ်းသည္ေတြနဲ႔ ဇာတ္သမားေတြအတြက္ကေတာ့ ပြဲကူးရတာအဆင္ေျပတာ ေပါ့။ အာနႏၵၵာဘုရားပြဲကေတာ့ စည္ကားမႈအားနည္းတယ္။ အတြင္းဘက္က်တာေၾကာင့္လည္းျဖစ္ႏိုင္သလို နံမည္ေက်ာ္ ဘုရားမဟုတ္လို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဇာတ္ပြဲေတြပါတဲ့အခါပါေပမယ့္ နံမည္ေက်ာ္လူၾကိဳက္မ်ား ေစ်း ႀကီးတာေတြပြဲမသြင္း ႏိုင္ပါဘူး။ ခ်ားရဟတ္ေတာင္ အလယ္အလတ္တန္းစားေလာက္နဲ႔ ပြဲတိုင္းပါ ေရမုန္႔ မုန္႔သိုင္းျခံဳ ေကာက္ညႇင္းက်ဥ္ေတာက္နဲ႔ ထမနဲသည္ေလာက္ပဲရွိတယ္။ နံမည္ထြက္ဖို႔ၾကိဳးစားေနတဲ့ ဇာတ္အဖြဲ႔ေလးတစ္ခု ပါခ်င္ပါလိမ့္မေပါ့။ အဲဒီကေနေရြ႕တဲ့ ေနာက္ ဆံုးပိတ္က က်ိဳကၠဆံဘုရားပြဲက အစည္ကားဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တပို႔တြဲလထဲေရာက္သြားပါၿပီ။
ဘုရားပြဲဘာလို႔ေလွ်ာက္ၾကလဲဆိုေတာ့ ဟုတ္တယ္ မ်ားေသာအားျဖင့္က ဘုရားဖူးဖို႔မဟုတ္တာမ်ားတယ္။ ဘုရားပြဲရက္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ရက္မဆို က်ိဳကၠၠဆံဘုရားက ည (၈) နာရီသာသာေလာက္ဆို ပိတ္တယ္။ ဘုရားပြဲကလည္း အဲဒီအခ်ိန္ ေလာက္မွ က်ိတ္က်ိတ္တိုးစည္တာ။
အေဝးကလွမ္းအၾကည့္မွာ က်ိဳကၠဆံဘုရားမုဒ္ဦးနီယြန္မီးတန္းက ဖ်တ္ဖ်တ္ေရြ႕ေနတယ္။ ဓါတ္ပံုလွမ္းရိုက္တာ စာလံုးထင္း ထင္းမရ။ စာေၾကာင္းေအာက္မွာေနရာေပးထားတဲ့ ေရမုန္႔သည္ မုန္႔သိုင္းျခံဳသည္ ထမနဲသည္ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္ သည္တို႔ရဲ့ စူးစူးၾကည္ၾကည္မီးသီးအားေတြက အေပၚစာတန္းကိုတက္ဟပ္ေနလို႔ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ဆိုက္ကားေတြ ခပ္လွမ္း လွမ္း မွာအကဲခတ္ေနတဲ့အငွားကားေတြ ဘုရားပြဲျပန္ခရီးသည္ကို သူ႔အဆင့္နဲ႔သူ ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။ လူအုပ္ကတိုးမေပါက္။ မုဒ္ဦးတိုင္ေျခဘက္ကပ္တိုးရင္ေခ်ာင္မလားဆိုတဲ့စိတ္ကူးကိုဖ်က္လိုက္ရတယ္။ ေယာဂီဝတ္စံုနဲ႔ အဖြားအိုႏွစ္ေယာက္ ပလပ္စတစ္ခြက္ ၿပိဳင္တူေရွ႕ခ်ၿပီး ဝမ္းလွ်ားေမွာက္ေနတယ္။ အေႂကြ ငါးဆယ္တစ္ရာေနရာယူထားတဲ့ခြက္ကို ခလုတ္တိုက္ မိရင္ မင္းဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ဘူးလား အေမးခံရကိန္းရွိတာနဲ႔။
ဝင္ေပါက္ရဲ့ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ဇာတ္႐ံုေနရာျဖစ္ပါတယ္။ အသံအက်ယ္ ႀကီးေတြ ထြက္ေပၚေနတယ္။ ႏွစ္ခုသံုးခုေရာၿပီး ရန္ကုန္ၾကည္ၾကည္ဝင္း ဘူးသီးေက်ာ္ဆိုပါေတာ့။ ဟန္ဇာမိုးဝင္းဇာတ္သဘင္ဆိုပါေတာ့။ ေမာၾကည့္လိုက္ေတာ့ မင္းသား ေခါင္းေပါင္းနဲ႔က ပံု ႀကီးတစ္ပံု ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔က တစ္ပံု။ ေစာေသးလို႔လားမသိဘူး။ လူဝင္ လူထြက္က က်ဲက်ဲပါးပါး။ ဘူးသီးေက်ာ္ဆိုင္က ထိုင္စားတဲ့ ဝယ္သူ တစ္ဝိုင္း ႏွစ္ဝိုင္းအတြက္ အေၾကာ္မ်ိဳးစံုကို အားသြန္ႀကိဳးပန္း တရွဲရွဲေၾကာ္ေနတယ္။ ပုဇြန္ထုပ္နီရဲရဲ ႀကီးေတြမ်ား ေကြးလို႔။ အဲဒီအဝန္းအဝိုင္းထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက စိတ္ကူးထားတဲ့ ဓါတ္ပံုသံုးေလး ပံုရိုက္ခ်င္တယ္။ က်န္တဲ့ေနရာမွာလည္းရွိတတ္ေပမယ့္ ဒီေနရာကသာ အႏွစ္သာရအျပည့္ဝဆံုးျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ မလြဲပါဘူး။ ဇာတ္ရံုေရွ႕ဘက္နားမွာတစ္ဆိုင္ ဝင္ေပါက္ေဘးနားမွာတစ္ဆိုင္ရွိေနပါတယ္။ ဘုရားပြဲကြမ္းယာသည္ေလးေတြပံုကိုလိုခ်င္တာပါ။
ဘုရားပြဲေစ်းတန္းကို ေရွ႕ဆက္မေလွ်ာက္ျဖစ္ပဲ အဝင္ဝတင္ ေဘးခ်ိဳးခ်လိုက္တဲ့သေဘာမ်ဳိး ဟိုကလွည့္ေခ်ာင္း ဒီကလွည့္ ေခ်ာင္း အဆင္မေျပပါဘူး။ ကြမ္းယာသည္ေလးမွာ လူေတြဝိုင္းေနတယ္။ ဖုန္းကင္မရာကိုဖြင့္ၿပီး ဖုန္းေျပာဖို႔နံပါတ္ရွာသလိုလို ဟိုလိုလိုနဲ႔ေအာက္ခ်ၿပီး ခလုတ္တစ္ခ်က္ႏွိပ္ၾကည့္တယ္။ ကြမ္းယာသည္ေလးရုပ္ေတာင္မပါဘူး။ လိုခ်င္တာက ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးနီ မိတ္ကပ္ေတြ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြ။ ဒါနဲ႔ ဇာတ္ရံုေပါက္ဝနားက ကြမ္းယာသည္ဆီေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ သူက ႏွစ္ေယာက္ ေတာင္။ တစ္ေယာက္က အေဖာ္ထင္ပါ့။ ကြမ္းသီးကူထည့္ေပး ပိုက္ဆံယူပိုက္ဆံအမ္း ဧည့္ခံ၊ သူ႔ဆိုင္ ပိုၿပီးလူအံုေနတယ္ ။ ဒါနဲ႔ ဇာတ္ရံုထဲဝင္ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။
ပက္လက္ကုလားထိုင္တန္းေတြက လႊတ္ေတာ္ခန္းမလို ေကြ႔ဝိုက္ဝန္းရံထားၿပီး အလယ္မွာ တန္ဘိုးေသာင္းခ်ီေပးရတဲ့ ဖ်ာနံပတ္ေတြ၊ ရံုမခါေသးလို႔ ဝင္ခ်င္ဝင္ထြက္ခ်င္ထြက္၊ ဟိုးအရင္ဇာတ္ရံုထက္ထူးျခားလာတာက အလယ္မွာ ေမာ္ဒယ္ရိႈးပြဲလို ေလွ်ာက္လမ္းတစ္ခုရွိေနတာပဲ။ မင္းသားက သီခ်င္းဆိုရင္း ဒီလမ္းေပၚေလွ်ာက္လာမွာေပါ့။ ပရိတ္သတ္က ပန္းစီးေပးတဲ့လူနဲ႔ ပိုက္ဆံခ်ီးျမႇင့္တဲ့သူနဲ႔ ဒါမ်ိဳးျဖစ္မယ္ထင္ပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဇာတ္အဖြင့္ အပ်ိဳေတာ္မထြက္ခင္တီးတဲ့ ျမန္မာ့ဆိုင္းဝိုင္း ကတစ္ဝက္ ဒီဘက္ေခတ္ေပၚတီးဝိုင္းက တစ္ဝက္တီးတဲ့တီးလံုးကို အရမ္းၾကိဳက္တာ။ အေမွာင္ခ်လိုက္တဲ့ဇာတ္ရံုထဲမွာ တီး လံုးအတိုင္း ေရာင္စံုမီးေမာင္း ႀကီးေတြက ဟိုဘက္ေရြ႕လိုက္ ဒီဘက္ေရြ႕လိုက္နဲ႔။ အခုေတာ့ ေစာေသးတာမို႔ ဇာတ္ရံုထဲက ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။
ကြမ္းယာဆိုင္ေရွ႕က လူမစဲေသး။ ဒီေလာက္ေတာင္ေရာင္းေကာင္းေနလားဆိုၿပီး ကိုယ္တိုင္ဝင္ဝယ္ေတာ့မွ ေစာေစာကတည္း က ရွိေနၾကတဲ့သူေတြ ကြမ္းယာဝယ္စားၿပီးမျပန္ၾကေသးတဲ့သူေတြ။ ကိုယ္လည္း ကြမ္းႏွစ္ရာဖိုးေလာက္ရင္းၿပီး ေကာင္မ ေလးကြမ္းယာေနတုန္း ဖုန္းဆက္တင္ထဲက ကင္မရာကိုဖြင့္လိုက္တယ္။ ဖုန္းကိုေျမာက္ၿပီး ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔ ျမင္ကြင္းခ်ိန္ေန တုန္း ကြမ္းယာခံုေဘးနားကပ္ေနတဲ့ သံဃာပ်ိဳတစ္ပါးကတားတယ္။ သူ႔ပံုကထင္းထင္း ႀကီးပါမွာ။ လိုခ်င္တာက ကြမ္းယာ သည္မေလးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီပါးနီနဲ႔ လိုင္နာခ်ယ္သထားတဲ့မ်က္ႏွာေပး။ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ကြမ္းထုပ္ယူၿပီးထြက္ခဲ့ရတယ္။
မီးေခ်ာင္းေရာင္စံုနဲ႔ ရဟတ္ ႀကီးေပၚမွာလူမစံုေသး။ ေအာက္ေျခမွာပတ္ျခာလည္ေနတဲ့ ကားရုပ္ ျမင္းရုပ္ေတြေပၚမွာေတာ့ ကေလးငယ္သံုးေလးေယာက္။ ေျမ ႀကီးမွာျဖန္႔ခင္ထားတဲ့ တိုလီမိုလီ တစ္ခုႏွစ္ရာဆိုတာလည္း ဘယ္သူမွဝင္ေရြးတာမေတြ႔ ဘူး။ ဒန္အိုး ႀကီးေတြကို ေတာင္ပံုရာပံုထပ္ထားတဲ့ဆိုင္ သင္ပ်ဴးဖ်ာေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္က ႏွစ္ခန္းစာယူထားေပမယ့္ အေရာင္း အဝယ္ေအးစက္စက္။ လူေတြကေတာ့ သြားသူ ျပန္သူ ၾကပ္ညပ္ေနတယ္။ ေမာင့္လက္ကိုတြဲကာဆိုတာေတြ အမ်ား ႀကီးေတြ႔ရ တယ္။ အက်ႌဆိုင္ခန္း ေဘာင္းဘီဆိုင္ခန္းေတြကေတာ့ ဧရာမ ႀကီးေတြပဲ။ မီးေခ်ာင္းေတြထိန္လင္းလို႔။ မ်ားေသာအားျဖင့္က ေစ်းခ်ိဳတဲ့အပံု ႀကီးကိုပ ဲျဖဲရွာေနၾကတယ္။ ပလပ္စတစ္ေကာ္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္အသံုးအေဆာင္ေတြလည္း ေတာင္ပံု ရာပံုပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ဆက္လွ်က္ေႂကြထည္ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆိုင္နားေရာက္မွ လူတိုးတာကိုသတိထားေတာင့္ခံရေတာ့တယ္။ မေတာ္ ေႂကြပုဂံေတြေပၚတက္နင္းမိရင္မခက္လား။ ဒီဘက္ျခမ္းမွာေတာ့ သနပ္ခါးတံုးရွည္ ႀကီးေတြကို ထင္းေခ်ာင္းေတြအလား ေထာင္ထားတယ္။ ေရွ႕မွာ သနပ္ခါးေက်ာက္ျပင္လည္း ခ်ေပးထားေလရဲ့။ စစ္ မစစ္ စမ္းသပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာ။
အဲဒီေစ်းတန္းရဲ့ေနာက္ဖက္က်က်မွာ အီလက္ထရိတ္ဂစ္တာသံစူးစူးရွရွနဲ႔ ဒရမ္ရိုက္ခ်က္ ဘုန္းခ်မ္းခ်မ္းကိုၾကားေနရတယ္။ ရံုအလတ္စားတစ္ခုက ကန္႔လန္႔ကေတြေလထဲလြင့္လို႔။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္အတိပါပဲ။ ၾကည့္မယ္ဆို ဝင္ထားလိုက္ ၾကည့္မယ္ ဆိုဝင္ထားလိုက္နဲ႔ေအာ္ေနတယ္။ လူကို ဗိုက္ခြဲ အူေတြအတြဲလိုက္အေခြလိုက္ထုတ္ျပတဲ့ျပကြက္မလာေသးဘူး လို႔ေလာ္စပီ ကာနဲ႔ေအာ္ေနတယ္။ စိတ္ဝင္စားသူတခ်ိဳ႕က ေငးေငးၾကာင္ေၾကာင္ရံုေပါက္ဝမွာ။ ဖေယာင္းတိုင္ႀကီးကို ေရသန္႔ဗူးျဖတ္ပိုင္းထဲထည့္ထြန္းထားတဲ့ ကြမ္းယာခံုတစ္ခုလွမ္းေတြ႔ရတယ္။ မ်က္လွည့္ပြဲရံုနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းျဖစ္ၿပီး ေမွာင္ရိပ္နည္းနည္းက်ေန သလားလို႔ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ရာဖိုးကြမ္းထပ္ဝယ္ျဖစ္တယ္။ စိုအိအိ ႏႈတ္ခမ္းနီေရာင္ေထာင့္ေကြးကိုလည္း မိလိုက္တယ္။ အ သား ညစ္ညစ္ေပၚတင္ထားတဲ့ မိတ္ကပ္ျပာႏွမ္းႏွမ္းရဲ့အန႔ံကိုလည္း ရလိုက္တယ္။ ေကာ့ေဆးန ဲ႔ေကာ့တြဲထားတဲ့ေထာင့္ကပ္မ်က္ဝန္းကိုလည္း သိမ္းဆည္းလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔အနားမွာလည္း အယ္လ္ကိုေဟာ ျပင္းအူအူအန႔ံေတြ မႊန္ထူလို႔။ ရီေဝ ေဝမ်က္လံုးေတြနဲ႔ တြယ္ကပ္ေနၾကတယ္။
မွတ္ခ်က္တစ္ခုအျဖစ္ေတးထားၿပီး HAPPY ZONE လား HAPPY WORLD လားမသိတဲ့ ဆိုင္အတြဲ ႀကီးနားကပ္ခဲ့တယ္။ ပူ ေပါင္းေတြကို မွ်ားနဲ႔ပစ္ေဖာက္ၾကတယ္။ ဘီယာဘူး အေအးဘူးေတြကို ေကာ္လက္ေကာက္ကြင္းနဲ႔ပစ္ၿပီး စြပ္ၾကတယ္။ ဗလာမပါကံစမ္းမဲဆိုတာေတြေရာင္းတဲ့ေနရာလည္း ျဖစ္တယ္။ ဘုရားရဲ့ ဒီဘက္အေပါက္ဝေရာက္လာၿပီေျပာပါေတာ့။ ပိုက္ ဆံအိတ္ ပါေပါေလာေလာေတြ ပံုေရာင္းေနတာလည္းေတြ႔တယ္။ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြကေတာ့ တန္းစီၿပီး အမ်ား ႀကီးပဲ။ ကေလးကစားစရာေသနတ္မ်ိဳးစံုနဲ႔ ကားေတြကေတာ့ ဆိုင္ႀကီး ကနားႀကီးနဲ႔။ အသုတ္အလုပ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြလည္းရွိ တယ္။ ကိုရီးယာအကင္တို႔ ဝက္သားဒုတ္ထိုး ၾကာဇံေၾကာ္စားေနၾကတာလည္း ေတြ႔တယ္။ အထြက္မုဒ္ဦးနားက ကြက္လပ္ မွာေတာ့ ဖီလာဖေနာင့္ ပတ္စလြယ္ လွ်ပ္စစ္မဟာႏြယ္နဲ႔ မိုက္နဲ႔ေအာ္ၿပီး ျခင္းဝိုင္းတစ္ခုက ရပ္ၾကည့္သူ ဆယ့္ေလးငါးေျခာက္ ေယာက္နဲ႔။ သူ႔ေဘးမွာ ပါတီ ႀကီးတစ္ခုက ရံပံုေငြအတြက္အစားအေသာက္နဲ႔ အမွတ္တရပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္တစ္ခုဖြင့္ထားတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသီခ်င္းေတြဖြင့္ ပင္နီေတြ ဥဒဟိုလႈပ္ရွားၿပီး ေရွ႕မွာေတာ့ စာအုပ္ေဟာင္းေရာင္းတဲ့အတန္းရွည္ ႀကီးက ဆိုင္ ခန္းသံုးခန္းစာေလာက္ရွိမလားပဲ။ စာအုပ္ေတြက သံုးရာတန္ ငါးရာတန္မ်ားတယ္။ လက္ကိုင္ပုဝါ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါေရာင္းတဲ့ေဒၚ ႀကီးေတြရွိသလို လင္ပန္းထဲဖေယာင္းတိုင္ေလးထြန္းၿပီး ႏြားႏို႔ပူတင္းတစ္ဗူးကို (၃၀၀) လို႔ စာေထာင္ထားပါတယ္။ ေႂကြေဗဒင္ လူေဟာေဗဒင္ဆရာလည္းေတြ႔တယ္။ အဆံုးမွာေတာ့ ဆိုက္ကား/စက္ဘီးအပ္တဲ့ေနရာမွာ အာေလး လွ်ာေလး မူးသံ ႐ူးသံေတြၾကားေနရပါတယ္။
ဘုရားပြဲေစ်းတန္းက ဒီေနရာမွာဆံုးသြားျပီလို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကအာသာမေျပေသး။ တစ္ခုခု လိုအပ္က်န္ ရွိေနေသးတယ္လို႔ ခံစားေနရတယ္။ ေရွ႕နည္းနည္းဆက္သြားၿပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္ေကာင္းမလား။ ကိုယ့္နယ္ ေျမမဟုတ္ ထိုင္ေနက်ဆိုင္လည္းမဟုတ္ အခ်ိန္အခါလည္းမဟုတ္တာေၾကာင့္ ဆိုက္ကားတစ္စီးငွားလိုက္တယ္။ အျပင္ပတ္လမ္းကနင္းေပးဖို႔ေျပာရင္း အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္။ ဘုန္း ႀကီးေက်ာင္းဝန္းေတြခ်ိတ္ဆက္ၿပီး တစ္ဘက္ျခမ္းကေတာ့ ဘုရားအုတ္တံ တိုင္းပဲရွိတယ္။ လူကလည္း ျပတ္တိျပတ္ျခား၊သစ္ပင္ရိပ္ ႀကီးနားမွာ အုပ္စုတစ္ခု ဆြဲလားရမ္းလားေတြနဲ႔။ အသံထြက္ကို နားစြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ မိန္းမလို က်င့္က်ံေနထိုင္တဲ့မိန္းမလွ်ာေတြ။ ဆိုက္ကားတစ္စီးေပၚက မိတ္ကပ္ထူလပ်စ္နဲ႔ အန႔ံစူး စူးမိန္းမကို အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္က ဘယ္လိုလဲ ညာလိုလဲေတြ ေမးျမန္းေနေလရဲ့။ ရတနာလမ္းမ ႀကီးကိုေက်ာ္ခ်လိုက္ ေတာ့မွ ဘုရားပြဲအေရာင္အဆင္းနဲ႔ ေဝးကြာက်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ကြမ္းယာထုပ္ကိုျဖည္စားမိေတာ့ အၾကည့္နဲ႔အေတြးက ေနာက္ေၾကာင္းျပန္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘုရားပြဲေစ်းေလွ်ာက္ျခင္း ေခါင္းစဥ္နဲ႔အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကိုျမင္ကြင္းနဲ႔ ခံစားမႈေတြအတိုင္း ဆက္ တိုက္ေရး ခ်လိုက္တယ္။ ေသြးပူတုန္းမို႔လားမသိ ဝါက်ေတြက ေဟာတစ္ေၾကာင္း ေဟာတစ္ေၾကာင္း။ ကြမ္းယာဆိုင္အဖြဲ႔ အႏြဲ႔က်ေတာ့ အစစ္အမွန္က ဘယ္ကိုဦးတည္ရမွန္းမသိ။ စာတစ္ပုဒ္လံုးကို ဒါနဲ႔ခ်ဳပ္ေျပာႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ျပဴထြက္ လာတယ္။ ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့။ ကြန္ပ်ဴတာပိတ္ၿပီး အိပ္ပစ္လိုက္ရတယ္။ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ အေတးအမွတ္နဲ႔။ ထင္သလို မျဖစ္ပါေစနဲ႔ ဆုေတာင္းရမလား။ ငါ့သံုးသပ္ခ်က္ မွန္ကိုမွန္ရမယ္လို႔ လက္သီးဆုပ္ရမလား မသိ။ အခ်ိန္ခိုးတဲ့အေနနဲ႔ အိပ္ခ် လိုက္ေတာ့တယ္ ။
စိတ္ေဆာင္လို႔လား အိမ္မက္ထဲမွာ ဇာတ္လမ္းကဆက္သြားေနလို႔လားမသိ။ ႏွစ္ခ်က္ခြဲ သံုးနာရီ ႀကီးမွာ အသိဝင္ မ်က္လံုးပြင့္ လာတယ္။ ဗိုက္ဆာသလိုလို စိတ္ဆာသလိုလိုရွိတာနဲ႔ ဘုရားပြဲေစ်းတန္းဆီျပန္ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ေရမုန္႔သည္ရွိေနေသးတယ္။ အဝင္ဝမွာ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္ပိုင္းေတြက်န္ေနေသးတယ္။ စားခ်င္တာ ဒါမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ မေသမျခာမႈနဲ႔ ကြမ္းယာ သည္ဆီဦးတည္လာခဲ့တယ္။ ဇာတ္ရံုထဲက ႏွစ္ပါးသြားသီးခ်င္းသံၾကားတယ္။ ကြမ္းယာသည္ေဘးမွာ ႏွစ္ေယာက္သံုး ေယာက္ရွိေနတုန္း။ ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ၾကိဳးစားတုန္းက အေျခအတင္ေၾကာင့္ ဒီရုပ္ ႀကီးကိုမွတ္မိမယ္ဆိုရင္ အဆင္မေျပႏိုင္။ ထူး ျခားမႈလည္းဘာမွမေတြ႕။ ညဥ့္နက္လို႔ အားက်ေနတဲ႔မ်က္ဝန္းမ်ိဳးနဲ႔ ေဘးလူကိုဧည့္ေထာက္ခံေနတုန္း။ အဲ အေမလား၊ အ ေဒၚလာမေသျခာတဲ့ အဖြား ႀကီးတစ္ေယာက္ေတာ့ ကြမ္းယာသည္မေလးရဲ့ေနာက္မွာ ေရာက္ေနတယ္။ ကြမ္းမဝယ္ေတာ့ပဲလွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဇာတ္ရံုထဲကအသံထြက္ကလြဲၿပီး ဘုရားပြဲတစ္ခုလံုး အသံတိတ္မတတ္။ ဘူးသီးေၾကာ္ဆိုင္ကေတာ့ဗီဒီယိုကားျပထားတယ္။ အခ်ိန္ဆြဲစားေနပံုေပါက္တဲ့ သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့မ်က္လံုးကလည္း ကြမ္းယာသည္ ေလးရဲ့ ရင္ညြန္႔မွာ။ ထားေတာ့ က်ိန္းေသ ကံမ မွတ္ခ်က္ခ်လို႔မရ။ ရဟတ္ ႀကီးလည္း မီးေခ်ာင္းေတြထြန္းလင္းေနေပမယ့္ မလည္ပဲရပ္တန္႔ေနပါျပီ။ အထည္ဆိုင္ေတြကေရွ႕ဖက္ကေနၿပီး မိုးကားစ ႀကီးေတြနဲ႔ပိတ္လိုက္ၿပီ။ လမ္းေဘးခင္းေရာင္းတဲ့ေစ်းသည္မွန္သမွ်မရွိေတာ့။ တက္တူးထိုးတဲ့ဆရာေတြလည္း ေစာင္ျခံဳၿပီးေကြးေနၾကၿပီ။ မ်က္လွည့္ပြဲေဘးက ကြမ္းယာသည္ မွာ ေသျခာသေလာက္ရွိတယ္ဆိုတဲ့မွတ္ခ်က္နဲ႔ ေကြ႔ခ်လိုက္ေတာ့ မီးေရာင္လက္လက္ရွိေနေသးတယ္။ မ်က္လွည့္ပြဲက ေတာ့မတီးတာၾကာျပီထင္ရဲ့။ မေလွ်ာ့လိုတဲ့စိတ္နဲ႔ အနားတိုးကပ္သြားေတာ့ ထံုးအိုးေတြ ကြမ္းဗန္းေတြကို လက္ဆြဲျခင္းအ ေဟာင္းထဲထည့္ၿပီးသိမ္းေနၿပီ။ ကြမ္းယာသည္မဟုတ္ဘူး။ ဦးေလး ႀကီးတစ္ေယာက္။ ကြမ္းလိုခ်င္လို႔လားလို႔ ေကာင္မေလး ကလွမ္းေမးတယ္။ ဝယ္သူဟန္ပန္ရွိတာ ဒီတစ္ေယာက္တည္းရွိေနတာဆိုေတာ့ အေဖ ခဏေနဦးလို႔လည္း လွမ္းေျပာတယ။ တကယ္ကိုဆြ႔ံအသြားမိပါတယ္။ မဟုတ္တန္းတရားေတြတြက္ဆထားမိလို႔။ အေဖဆိုတဲ့ဦးေလးႀကီးကလည္း လက္ဆြဲျခင္းကို ေဘးမွာရပ္ထားတဲ့ဆိုက္ကားေပၚပဲတင္ရမလိုလို ထံုးအိုးေတြပဲျပန္ထုတ္ရမလိုလိုျဖစ္ေနတယ္။ မဟုတ္ဘူး ေဆးလိပ္ရဦး မလားလို႔ပါ။ လြယ္ပါ့မလားျပန္ထုတ္လို႔။ တကယ္ေတာ့ မသိမ္းရေသးတဲ့ေဆးလိပ္ဗူးထဲက စီးကရက္ႏွစ္လိပ္ကို တစ္ရာနဲ႔ ဝယ္ၿပီးထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေၾကာင္းက ဦးေလးႀကီး မီးျခစ္လို႔ ေျပာသံၾကားေပမယ့္ ေနာက္ျပန္မလွည့္ေတာ့ပါဘူး ။ ေဆးလိမ္မွ မေသာက္တတ္တဲ့ဟာ။ စီးကရက္ႏွစ္လိပ္ကို ဘယ္တစ္လိပ္ ညာတစ္လိပ္လက္ၾကားညႇပ္ရင္း ဘုရားပြဲေစ်းက ေၾကေၾကနပ္နပ္ ႀကီးအၿပီးျပန္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
အဲလိုထူး