မ႑ပ္မထိုးရ၊ လူမစုရ၊ စားျမိန္ထုုတ္ မထည့္ရ၊ ေရအိုုးမထြဲလိုုက္ရ၊ မနက္ေစာေစာခ်တဲ့ အသုုဘ
ဖုုန္းေမာ္ေရ … အမွ် အမွ် အမွ်
စက္မႈအားမာန္စာေစာင္၊ ၁၉ ၈၈ စက္တင္ဘာ ၁၇၊ ေကာက္ႏုုတ္ခ်က္
(မိုုးမချပန္လည္ဆန္းသစ္)
မ႑ပ္မထိုးရ လူမစုရ
စားၿမိန္ထုတ္မထည္႔လိုက္ရ
ေရအိုးမခြဲလိုက္ရ
မနက္ေစာေစာခ်တဲ႔အသုဘ
ဖုန္းေမာ္ေရ အမွ် . အမွ် . အမွ်
(ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမွ ထုတ္ေဝသည္။ စက္မႈအားမာန္ စာေစာင္၊ အမွတ္စဥ္ (၄)၊ ၁၇.၉.၈၈ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)
ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္၊ မတ္လ အေရးအခင္းတြင္ က်ဆံုးသြားခဲ႔ေသာ ကိုဖုန္းေမာ္၊ ပဥၥမႏွစ္ (ဓာတု) ၏ အမႀကီး မမာမာဝင္း၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ကိုခင္ေမာင္ထြန္း (B.Sc. Hist) ၊ မဝင္းဝင္းျမင္႔ (B.Sc. Phy)၊ ကိုမင္းထြဋ္ III Yr Zoo တို႔ႏွင္႔ စက္မႈအားမာန္ စာေစာင္အဖြဲ႔တို႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး ေမးျမန္းခဲ႔သည္မ်ားကို က်န္ရစ္သူမ်ား၏ ခံစားခ်က္မ်ားအတိုင္း ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။
ဦးစြာ ကိုဖုန္းေမာ္၏ မိသားစု အတြင္းေရးႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ေမးျမန္းၾကည္႔ရာ မိဘမ်ားမွာ ဦးဩဘာႏွင္႔ အေဒၚအမာ ျဖစ္၍၊ ကြယ္လြန္သြားၾကၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ေမာင္ႏွမ ငါးဦးအနက္ စတုတၳေျမာက္ သားျဖစ္ေၾကာင္း၊ မမာမာဝင္းက ေျပာပါသည္။ အကိုႀကီး ကိုေက်ာ္ဝင္းႏွင္႔ အမႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ မမာမာဝင္းႏွင္႔ မမာမာအိတို႔က မဂၤလာေဈးတြင္ ဆိုင္ဖြင္႔ၿပီး ကိုဖုန္းေမာ္ႏွင္႔ ညီမငယ္ မနီနီေအာင္ (ဒုႏွစ္၊ ဓာတု-လိႈင္) တို႔ကို မိဘသဖြယ္ ပညာေရးကို တာဝန္ယူ အုပ္ထိန္းေနရေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
ကိုဖုန္းေမာ္ ကြယ္လြန္ခဲ႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္ႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ေမးျမန္းရာ ကိုဖုန္းေမာ္ ေသဆံုးသည္ကို ၁၃.၃.၈၈ က ခ်က္ခ်င္း မသိရေၾကာင္း ၁၄.၃.၈၈ ရက္ ေန႔လည္ ၁-နာရီတြင္ ေဈးထဲမွ ေရဒီယိုက တဆင္႔ၾကားရေၾကာင္း၊ ကိုဖုန္းေမာ္၏ ညီမငယ္ မနီနီေအာင္ကလည္း ၄င္းေက်ာင္းတက္ေနေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ လိႈင္နယ္ေျမမွ သိလာရေၾကာင္း အမလတ္ (မမာမာအိ) က ေဈးမွၾကားၾကားခ်င္း ေဆးရံုႀကီး အေရးေပၚ ႒ာနသို႔လိုက္၍ စံုစမ္း၍ရာ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားက ခြ်န္ထက္ေသာ စူးႏွင္႔ ထိုးမိ၍ ေသဆံုးေၾကာင္းေျပာသည္။ အမလတ္က ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္က ဆံုးသလဲဟု ေမးရာ ေက်ာင္း၌ပင္ ေသဆံုးခဲ႔ဟန္တူေၾကာင္း ေျဖသည္။ ေက်ာင္းမွာ တခါတည္း ေသရေလာက္ေအာင္ ထိုးတဲ႔စူးက ဘယ္လိုစူးလဲဟု ေမးေသာအခါမွ ေသနတ္ဒဏ္ရာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျဖသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထို႔ေနာက္ အမလတ္ကို မႈခင္းရဲတပ္ဖြဲ႔က ရန္ကုန္တိုင္း ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးရံုး (၄၇ လမ္း ) သို႔ ေခၚယူ၍ ကိုဖုန္းေမာ္ အေၾကာင္းကို အေသးစိတ္ စစ္ေဆးေမးျမန္းေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အရပ္က အိမ္တြင္ မ႑ာပ္ ထိုးေပးထားၾကေၾကာင္း သို႔ေသာ္ ရပ္ကြက္ေကာင္စီက ေခၚေတြ႔ၿပီး မ႑ာပ္ကို ဖ်က္ခိုင္းေၾကာင္း၊ လူမစုရ၊ အသုဘအိမ္ႏွင္႔ တူေအာင္ မေနရဟု ေျပာေၾကာင္း၊ ထိုေန႔မွစ၍ (၃) ရက္တိတ္ ရပ္ကြက္ကို မီးဖ်က္ထားေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
အနီး ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူမ်ားကိုလည္း ေထာက္လွမ္းေရးက ကိုဖုန္းေမာ္ႏွင္႔ ပတ္သက္၍ စံုစမ္းေသာအခါ “လူေအးေလးပါ” ေျဖသူမ်ားကို ဒါေလာက္ ဆိုးသြမ္းေနတဲ႔ လူငယ္တစ္ဦးကို ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္လို အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ လူေကာင္းလို႔ ေျပာၾကတာလဲဟု ေဟာက္ေၾကာင္း အမႀကီးက ေျပာျပပါသည္။
သတင္းစာတြင္လည္း နာေရးေၾကာ္ျငာထည္႔ခြင္႔ မရခဲ႔ေၾကာင္း ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား ေျခခ်င္းလိမ္ေနၾကေၾကာင္း၊ လမ္းႏွင္႔ အိမ္ကိုလည္း ေစာင္႔ၾကည္႔ကာ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနခဲ႔ေၾကာင္း ဆက္ေျပာသြားပါသည္။ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ကိုဖုန္းေမာ္ ေသနတ္ဒဏ္ရာျဖင္႔ ကြယ္လြန္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း လာေျပာပါသည္။
ဆက္လက္၍ မမာမာဝင္းက “၉ နာရီေလာက္မွာ လမ္းထဲက လူေတြက လမ္းထိပ္အဝင္အထြက္ လူမ်ားကို ဓာတ္ပံုရိုက္ေနေၾကာင္းကို လာေျပာတယ္ ..။ အမတို႔ အေနနဲ႔ အာဏာနဲ႔ ဖိႏွိပ္မႈေတြကို အလြန္ရြံ႕မုန္းတယ္” .. ဟု ေျပာပါသည္။
သတင္းစာတြင္ နာေရးေၾကာ္ျငာ ထည္႔ခြင္႔မရ၍ ကိုဖုန္းေမာ္ ကြယ္လြန္ေၾကာင္းကို ညီမငယ္ ျဖစ္သူက သင္ပုန္းတစ္ခုတြင္ ေရးၿပီး အိမ္ေရွ႕တြင္ ေထာင္ထားခဲ႔ေၾကာင္း၊ ရပ္ကြက္ေကာင္စီက ဖ်က္ခိုင္းေသာအခါ နာေရးေၾကာ္ျငာ မထည္႔ရမခ်င္း ဖ်က္မေပးႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာမွသာ သတင္းစာ ထည္႔ခြင္႔ရေအာင္ လုပ္ေပးမည္ဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္ေပးေၾကာင္း သိရသည္။
ၿမိဳ႕နယ္ရံုးမွ အတြင္းေရးမွဴးက ဖုန္းေမာ္ သၿဂႋဳလ္ရန္ကိစၥကို သက္ဆိုင္ရာက သၿဂႋဳလ္ေပးရမည္လား မိသားစုက သၿဂႋဳလ္မလားဟု ေမးရာ “အမတို႔ မိသားစုက ေက်ာင္းသား အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ သၿဂႋဳလ္ခ်င္တယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္” ဟု ေျပာျပပါသည္။
“ေန႔လည္ ၁၁ နာရီမွာ အေလာင္းကို ၾကည္႔ခြင္႔ေပးမည္ဆိုၿပီး ၄၇ လမ္း ရံုးကို ေခၚ သြားေၾကာင္း၊ အေလာင္းကို (၁၇) ရက္ေန႔ ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။
ေနာက္ေတာ႔လည္း မရပါဘူး၊ အမတို႔က ေဈးသည္ျဖစ္တဲ႔ အေလ်ာက္ ေဈးသည္ေတာင္မွ ကတိတည္ေသးတာ၊ အစိုးရဆိုရင္ ေဈးသည္ထက္ ကတိတည္မယ္ ထင္ထားတာ၊ အစိုးရဟာ ေဈးသည္ေလာက္ေတာင္ ကတိမတည္ဘူး၊ ကုန္သည္ထက္ ဖ်င္းတယ္” ဟု မမာမာဝင္းက သူ႔ရဲ႕ အျမင္ကို ရိုးသားစြာ ေျပာပါသည္။
၄၇ လမ္း ရံုးတြင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေစာင္႔ေနၿပီးမွ ေဆးရံုႀကီးကို ေခၚ သြားေၾကာင္း အေရးေပၚ႒ာနတြင္ မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ ေစာင္႔ရၿပီးမွ အေလာင္းကို အမလတ္ တစ္ေယာက္သာ ၾကည္႔ခြင္႔ရေၾကာင္း၊ အေလာင္းမွာ ဂ်ပန္ေဆးရံုတြင္ ထားဟန္တူေၾကာင္း၊ အေရးေပၚ အခန္းလြတ္ထဲတြင္ ရုတ္တရက္ လာထားဟန္တူေၾကာင္း အေလာင္းပံုစံမွာ ေခါင္းတြင္ ေသြးမ်ားႏွင္႔ ဖူးေယာင္ေနဟန္ ဖန္တီးထားၿပီး မ်က္ႏွာကိုသာ ေဖာ္ထားကာ က်န္အပိုင္းမ်ားကို ျမင္ခြင္႔မရခဲ႔ေၾကာင္း ရင္နင္႔ဖြယ္ ေျပာျပပါသည္။
၁၆ ရက္ေန႔တြင္ သတင္းစာ၌ နာေရးေၾကာ္ျငာ ပါလာေသာ္လည္း “ရုတ္တရက္” ဟူေသာ စကားလံုးကို ျဖဳတ္ခ်ခဲ႔ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
ည (၇) နာရီေလာက္တြင္ ရဲအုပ္အဆင္႔ရွိသူ လူႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ဘာလိုအပ္သလဲဟု ေမးရာ အမတို႔အေနနဲ႔ “ဘာမွ မလိုပါဘူး (၁၇) ရက္ေန႔ အေလာင္းရရင္ ေတာ္ပါၿပီ” ဟု ေျပာလိုက္ေၾကာင္း သိရသည္။
(၁၇) ရက္ေန႔ နံနက္ ၅ နာရီတြင္ အိမ္၌ ေျမခ်သပိတ္သြတ္ရန္ မုန္႔၊ လၻက္ရည္ စီစဥ္ထားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မိမိကိုယ္ကို အတြင္းေရးမွဴးဟု ေျပာ၍ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး၊ ေမာင္ႏွမ (၄) ေယာက္ကို လူႀကီးက စကားေျပာခ်င္လို႔ (၄) ေယာက္လံုး လိုက္ခဲ႔ပါဟု ေျပာေၾကာင္း၊ လူႀကီးဆိုတာ ဝန္ႀကီးကို ဆိုလိုေၾကာင္း ထိုလူက ေျပာသည္။
အမႀကီးက ဖုန္းေမာ္ကိုျပၿပီး သၿဂႋဳလ္မွာလားဟု ေမးရာ၊ မဟုတ္ပါဘူး လူႀကီးက စကားေျပာခ်င္လို႔ ေခၚတာပါဟု ေျပာရာ ဘုန္းႀကီးမ်ား မေရာက္ေသး၍ ညီမငယ္ကို ေနခဲ႔ရန္ မွာစဥ္ ေလးေယာက္စလံုး လိုက္ခဲ႔ရန္ အတင္းေခၚရာ ညီမငယ္က ေနခဲ႔ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
၆း၃၀ ေလာက္တြင္ (၄၇) လမ္း ရံုးသို႔ ေခၚ သြားရာ အတန္ငယ္ က်ယ္ဝန္းေသာ အခန္းတြင္ မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ ထိုင္ခိုင္းထား၍ “လူႀကီး ဘယ္မွာလဲ” ဟု ေမးတိုင္း မေျဖဘဲ မုန္႔၊ လၻက္ရည္ႏွင္႔သာ ဧည္႔ခံေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ မေသာက္ခဲ႔ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။
အတန္ၾကာမွ ဂ်ပန္ေဆးရံု (အေထြေထြ ေရာဂါကုေဆးရံု) သို႔ သြားရန္ ဟိုင္းလပ္စ္ကား တစ္စီးေပၚ တက္ခိုင္းၿပီး ေဆးရံုႀကီးသို႔ ေခၚလာခဲ႔သည္။ ေဆးရံုႀကီးတြင္ ၉၂၉ ႏွစ္စီး၊ အသုဘယာဥ္၊ ဘုန္းႀကီးငါးပါးကားႏွင္႔ ႒ာနဆိုင္ရာ ကားတစ္ခ်ိဳ႕ ေတြ႔ရေတာ႔မွ အစိုးရ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ အသုဘခ်ရန္ စီစဥ္ထားၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္မိ၍ ဆင္းမည္ျပဳရာ ရဲအုပ္ အမ်ိဳးသမီး (၃) ဦး ပိတ္တားၿပီး လံုးဝ ဆင္းခြင္႔မရခဲ႔ေၾကာင္း။
“အမတို႔မွာ ငိုယံုက လြဲလို႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူးကြယ္” ဟု ရင္နင္႔ဖြယ္ ရိႈက္သံတဝက္ျဖင္႔ ေျပာျပပါသည္။
ဂ်ပန္ေဆးရံု ေရာက္ၿပီးေနာက္ ဆင္းခိုင္းသည္။ မဆင္းလိုေၾကာင္း ေျပာရာ လာေခၚ စဥ္က ေလသံမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ မဆင္းရင္ အတင္းဆြဲခ်ဟု ေျပာရာ အမႀကီးက “ကဲ ဆင္းေပးလိုက္ေတာ႔၊ သူတို႔မွာ လက္နက္နဲ႔ အာဏာရွိတယ္” ဟု ေျပာရာ အကိုႀကီး တစ္ေယာက္တည္း ဂ်ပန္ေဆးရံု အေနာက္ဖက္ ေရခဲတိုက္ထဲသို႔ ဝင္လိုက္သြားသည္။ အျဖစ္အပ်က္ အားလံုးကို ဗီဒီယို ရိုက္ေနေၾကာင္း၊ အနားတြင္ ျပည္ထဲေရး ဒုဝန္ႀကီး ဦးခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ရွိေနေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ အကိုႀကီးကို ေရခဲတိုက္ထဲသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ အခန္းထဲတြင္ အရပ္ပုပု အသက္ႀကီးႀကီး ဆရာဝန္ႀကီး ရွိေနေၾကာင္း၊ အေလာင္းကို မႏၱေလးရွပ္အျဖဴ လက္ရွည္ႏွင္႔ ပုဆိုးကို က်ပ္ေနေအာင္ စည္းထားေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
အေလာင္းကို ၾကည္႔ရႈခြင္႔ေတာင္းၿပီး ၾကယ္သီးျဖဳတ္၊ ပုဆိုးလွန္ၾကည္႔ရာ ေမးေအာက္မွ ရင္ဘတ္တေလ်ာက္ ခ်ဳပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ညာဖက္နံပါး၌ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ခ်ဳပ္ရိုးတေၾကာင္းရွိ၊ ေသနတ္ဒဏ္ရာရွိေသာ ရင္ဘတ္ေနရာ၌မူ အသားမ်ားကို လိပ္ယူခ်ဳပ္ထားၿပီး၊ ဆီးစပ္တြင္ ဒဏ္ရာေတြ႔ရၿပီး ညာဖက္ေပါင္ ဒူးဆစ္အထက္ ေသနတ္ဒဏ္ရာကိုလည္း ခ်ဳပ္ရိုးျဖင္႔ လိပ္ခ်ဳပ္ဖံုးကြယ္ထားသည္။
က်ည္ဆံ ႏွစ္ေတာင္႔ကို ဆရာဝန္ႀကီးက ျပေၾကာင္း၊ ခဏသာ ၾကည္႔ခြင္႔ရ၍ အျပင္သို႔ ဆြဲထုတ္သြားေၾကာင္း ေၾကကြဲဖြယ္ သိရွိရပါသည္။ အျပင္ဘက္၌ ဆိုင္ရာ၏ အစီအစဥ္ျဖင္႔ ပင္႔ေဆာင္ထားေသာ ဘုန္းႀကီးငါးပါးႏွင္႔ အကိုႀကီးတို႔ကသာ ကြယ္လြန္သူအတြက္ သရဏဂံုကို အက်ဥ္းရံုး ေဆာင္ရြက္ခဲ႔ရသည္။
ပိုက္ဆံ မထည္႔ရေသး၍ ေတာင္းၿပီး ထည္႔လိုက္ရေၾကာင္း၊ ေရအိုးမခြဲရ၊ စားၿမိန္ထုတ္ မထည္႔လိုက္ရေၾကာင္း၊ ျမန္မာ႔ရိုးရာ ထံုးတမ္းစဥ္လာမ်ား အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ခြင္႔ မရခဲ႔ေၾကာင္း၊ ရင္နင္႔ဖြယ္ ၾကားရပါသည္။
ဆိုင္ရာက ထုတ္ေပးေသာ အမိန္႔တမ္းတြင္ ဆူးခြ်န္ႏွစ္ခ်က္ျဖင္႔ ကြယ္လြန္ေၾကာင္း ေရးသားထားသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင္႔ အတူ ႀကံေတာသခ်ႋဳင္း၌ အရိုးအိုးျဖင္႔ စနစ္တက် သၿဂႋဳလ္လိုေသာ္လည္း ဆိုင္ရာမွ အတင္းအၾကပ္ စီမံမႈျဖင္႔ တာေမြသခ်ႋဳင္း၌ ဖုန္းေမာ္၏ ရုပ္ကလာပ္ကို မီးသၿဂႋဳလ္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လိုက္သည္။ အရိုးေကာက္ခြင္႔ပင္ မရခဲ႔ေပ။
မနက္ ၈း၄၅ နာရီတြင္ မီးသၿဂႋဳလ္ ၿပီးစီးခဲ႔သည္။ သခ်ႋဳင္းတစ္ခုလံုး ရွင္းလင္းေနၿပီး အေတာ္ေဝးေဝးမွ ရပ္ကြက္ရွိ ကေလး၊ လူႀကီးမ်ားက တခါမွ် မႀကံဳစဖူး မနက္ခင္း အသုဘကို အံ႔ဩထိတ္လန္႔စြာျဖင္႔ ၾကည္႔ေနၾကသည္ဟု သိရသည္။
အိမ္သို႔ ျပန္အပို႔တြင္လည္း အိမ္တိုင္ရာေရာက္ မပို႔ပဲ လမ္းထိပ္၌ပင္ ရိုင္းျပစြာ ဆက္ဆံ၍ ခ်ထားခဲ႔သည္။
လွည္းတန္း ႀကံေတာတို႔၌ အသုဘပို႔ရန္ ေက်ာင္းသားေျမာက္မ်ားစြာ ေစာင္႔ဆိုင္းေနခဲ႔ၾကသည္ကို သိ၍ ႀကီးက်ယ္စြာ အသုဘခ်ျခင္းကို လႊဲေရွာင္လိုေသာ ဆႏၵျဖင္႔ အစိုးရက လွည္႔စားေဆာင္ရြက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေျပာသည္။
၁၉ ရက္ေန႔ ရက္လည္ဆြမ္းေကြ်း၌ ေက်ာင္းသား အရပ္သားမ်ား လာေရာက္ႏိုင္ျခင္း မရွိၾကေပ။ ေထာက္လွမ္းေရးက ဓာတ္ပံုရိုက္ ဖမ္းဆီးေနသည္ဟု သတင္းလႊင္႔ၿပီး သြယ္ဝိုက္ေသာနည္းျဖင္႔ ခ်ိမ္းေျခာက္တားဆီးခဲ႔သည္။ အစိုးရကလည္း ဖုန္းေမာ္အား ဆိုးသြမ္းလူငယ္၊ ႏိုင္ငံကို ပုန္ကန္သူ ေတာတြင္း အဆက္အသြယ္ရွိသူ အျဖစ္ သတင္းလႊင္႔ခဲ႔သည္။
ျမန္မာ႔အသံႏွင္႔ သတင္းစာမ်ားကလည္း ရပ္ကြက္ႏွင္႔ ရန္ျဖစ္၍ ေသဆံုးသည္ဟု သတင္းလႊင္႔ခဲ႔သည္။ အျဖစ္မွန္ကို ဖံုးကြယ္သည္႔အျပင္ ေသဆံုးသူ၏ မိသားစုကိုလည္း ရာဇဝတ္မႈ က်ဴးလြန္သူမ်ား သဖြယ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ၿခိမ္းေခ်ာက္ ဖိႏွိပ္၍ လူမဆန္စြာ ဆက္ဆံခဲ႔သည္။
ဆက္လက္၍ မမာမာဝင္းကို ကိုဖုန္းေမာ္၏ ညီမႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ေမးျမန္းရာ ကိုဖုန္းေမာ္၏ ညီမသည္ အကိုအတြက္ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး တရားေဟာ လံႈ႔ေဆာ္သျဖင္႔ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ် အသတ္ခံရသည္ဟု လုပ္ႀကံဇာတ္လမ္း ဖန္တီးၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား ဆႏၵျပမႈမ်ား မျဖစ္ေပၚေစရန္ သတင္းလႊင္႔ခဲ႔ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းျပခဲ႔သည္။
ကိုဖုန္းေမာ္၏ ဘဝခရီးကို ေမးျမန္းၾကည္႔ရာ မမာမာဝင္းႏွင္႔အတူ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔မွ ရဲေဘာ္ရင္းမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ကိုခင္ေမာင္ထြန္းႏွင္႔ မဝင္းဝင္းျမင္႔ႏွင္႔ ကိုမင္းထြဋ္တို႔က ဝိုင္းဝန္းေျဖဆိုခဲ႔သည္မ်ားကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ တင္ျပပါသည္။
ကိုဖုန္းေမာ္သည္ ၅ တန္းမွ ၁၀ တန္းအထိ လသာ (၁) တြင္ ပညာသင္ၾကား၍ ၉ တန္းတြင္ လူငယ္ေလေၾကာင္း သင္တန္း လသာၿမိဳ႕နယ္ လမ္းစဥ္လူငယ္သင္တန္းလည္း တက္ခဲ႔သည္။ ၁၉၈၁ တြင္ ၁၀ တန္းေအာင္၍ RC 2 တြင္တက္ၿပီး ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔တြင္ ဝင္ေရာက္လႈပ္ရွားခဲ႔သည္။ RIT ေရာက္သည္႔တိုင္ RC 2 မွ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔ႏွင္႔ လႈပ္ရွားခဲ႔သျဖင္႔ ဆရာမ်ား၏ အားကိုးမႈ ခ်ီးက်ဴးမႈကို ခံခဲ႔ရသူ ျဖစ္သည္။ အရံပါတီဝင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး၊ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔၊ တကၠသိုလ္အရံတပ္ရင္း၊ ဗုဒၶဘာသာအသင္းမ်ား၏ ေအာင္လက္မွတ္မ်ား၊ မွတ္တမ္းမ်ား၊ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္မ်ား ရရောစွိးထားသည္။ ၈၂ (ေအာက္တိုဘာ) ရန္ကုန္-မႏၱေလး ကားလမ္း လွည္းကူး လုပ္အားေပးစခန္း၊ ၁၉၈၃ (ေအာက္တိုဘာ) စပါး(၁) ေရႊေလာင္းကြ်န္း လုပ္အားေပး (ဝါးခယ္မ) တြင္ ပါဝင္ လုပ္အားေပးခဲ႔သည္။ ေနာက္ဆံုး ျပည္ေထာင္စုေန႔၌ပင္ ၾကက္ေျခနီ တပ္ဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ ပါဝင္တက္ေရာက္ခဲ႔သည္။ ငါးႀကိမ္ေျမာက္ ေသြးလွဴရွင္ ျဖစ္ၿပီး၊ ယခုလက္ရွိ ဓာတုအင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္အသင္း အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ေနသူျဖစ္သည္။
ဆက္လက္၍ မမာမာဝင္းက ကိုဖုန္းေမာ္၏ အနာဂတ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးမားပံုကို ေျပာျပပါသည္။
ႏိုင္ငံခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး ႏိုင္ငံအက်ိဳး ႏိုင္ငံ ႀကီးပြားတိုးတက္ ေစလိုတဲ႔ ဆႏၵရွိတယ္၊ ပါတီ မဝင္ရင္ အခြင္႔အေရး မရဘူး၊ ပါတီဝင္မွ ေက်ာင္းၿပီးရင္ အလုပ္တန္းရမယ္၊ ေက်ာင္းၿပီးၿပီးခ်င္း အလုပ္လုပ္မယ္ ေျပာသူျဖစ္ေၾကာင္း၊ အမမ်ားက စီးပြားေရး လုပ္ေစခ်င္တဲ႔ၾကားက စစ္ဗိုလ္အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဦး ျဖစ္ရန္ ရည္ရြယ္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တိုင္းျပည္အက်ိဳး ႏိုင္ငံအက်ိဳးကို တဖက္တလမ္းက သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ေနသူ ေက်ာင္းသားလူငယ္တစ္ဦးအား ရက္စက္ယုတ္မာ လူမဆန္စြာ ျပဳမႈကို – ဖံုးဖိလိုေသာ ဆႏၵျဖင္႔ ရာဇဝတ္မႈ က်ဴးလြန္သူ အျဖစ္ လိမ္လည္ ဝါဒျဖန္႔ခဲ႔သည္။
မမာမာဝင္း၏ ဆႏၵကို ေမးရာ ကိုဖုန္းေမာ္ ေသဆံုးရျခင္းအတြက္ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ရသည္၊ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲရသည္။
မည္သို႔မွ် ႏိႈင္းယွဥ္မရ၊ အစားထိုး မရေအာင္ ႏွေျမာရသည္၊ အစိုးရ မျပဳတ္မခ်င္း လူလာ မျဖစ္ပါေစနဲ႔၊ လူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္မွာ မဟုတ္ဘူး ဟူ၍၄င္း၊ အသင္းအဖြဲ႔မ်ားဟာလဲ အမိန္႔ျပန္စာ ထုတ္ေပးေစခ်င္တယ္ ဟူ၍၄င္း ေျပာပါသည္။
အစိုးရ မျပဳတ္မခ်င္း လူလာ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ …
မ႑ပ္မထိုးရ လူမစုရ
စားၿမိန္ထုတ္မထည္႔လိုက္ရ
ေရအိုးမခြဲလိုက္ရ
မနက္ေစာေစာခ်တဲ႔အသုဘ
ဖုန္းေမာ္ေရ အမွ် . အမွ် . အမွ်
(ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမွ ထုတ္ေဝသည္။ စက္မႈအားမာန္ စာေစာင္၊ အမွတ္စဥ္ (၄)၊ ၁၇.၉.၈၈ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)
ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္၊ မတ္လ အေရးအခင္းတြင္ က်ဆံုးသြားခဲ႔ေသာ ကိုဖုန္းေမာ္၊ ပဥၥမႏွစ္ (ဓာတု) ၏ အမႀကီး မမာမာဝင္း၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ကိုခင္ေမာင္ထြန္း (B.Sc. Hist) ၊ မဝင္းဝင္းျမင္႔ (B.Sc. Phy)၊ ကိုမင္းထြဋ္ III Yr Zoo တို႔ႏွင္႔ စက္မႈအားမာန္ စာေစာင္အဖြဲ႔တို႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး ေမးျမန္းခဲ႔သည္မ်ားကို က်န္ရစ္သူမ်ား၏ ခံစားခ်က္မ်ားအတိုင္း ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။
ဦးစြာ ကိုဖုန္းေမာ္၏ မိသားစု အတြင္းေရးႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ေမးျမန္းၾကည္႔ရာ မိဘမ်ားမွာ ဦးဩဘာႏွင္႔ အေဒၚအမာ ျဖစ္၍၊ ကြယ္လြန္သြားၾကၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ေမာင္ႏွမ ငါးဦးအနက္ စတုတၳေျမာက္ သားျဖစ္ေၾကာင္း၊ မမာမာဝင္းက ေျပာပါသည္။ အကိုႀကီး ကိုေက်ာ္ဝင္းႏွင္႔ အမႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ မမာမာဝင္းႏွင္႔ မမာမာအိတို႔က မဂၤလာေဈးတြင္ ဆိုင္ဖြင္႔ၿပီး ကိုဖုန္းေမာ္ႏွင္႔ ညီမငယ္ မနီနီေအာင္ (ဒုႏွစ္၊ ဓာတု-လိႈင္) တို႔ကို မိဘသဖြယ္ ပညာေရးကို တာဝန္ယူ အုပ္ထိန္းေနရေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
ကိုဖုန္းေမာ္ ကြယ္လြန္ခဲ႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္ႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ေမးျမန္းရာ ကိုဖုန္းေမာ္ ေသဆံုးသည္ကို ၁၃.၃.၈၈ က ခ်က္ခ်င္း မသိရေၾကာင္း ၁၄.၃.၈၈ ရက္ ေန႔လည္ ၁-နာရီတြင္ ေဈးထဲမွ ေရဒီယိုက တဆင္႔ၾကားရေၾကာင္း၊ ကိုဖုန္းေမာ္၏ ညီမငယ္ မနီနီေအာင္ကလည္း ၄င္းေက်ာင္းတက္ေနေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ လိႈင္နယ္ေျမမွ သိလာရေၾကာင္း အမလတ္ (မမာမာအိ) က ေဈးမွၾကားၾကားခ်င္း ေဆးရံုႀကီး အေရးေပၚ ႒ာနသို႔လိုက္၍ စံုစမ္း၍ရာ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားက ခြ်န္ထက္ေသာ စူးႏွင္႔ ထိုးမိ၍ ေသဆံုးေၾကာင္းေျပာသည္။ အမလတ္က ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္က ဆံုးသလဲဟု ေမးရာ ေက်ာင္း၌ပင္ ေသဆံုးခဲ႔ဟန္တူေၾကာင္း ေျဖသည္။ ေက်ာင္းမွာ တခါတည္း ေသရေလာက္ေအာင္ ထိုးတဲ႔စူးက ဘယ္လိုစူးလဲဟု ေမးေသာအခါမွ ေသနတ္ဒဏ္ရာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျဖသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထို႔ေနာက္ အမလတ္ကို မႈခင္းရဲတပ္ဖြဲ႔က ရန္ကုန္တိုင္း ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးရံုး (၄၇ လမ္း ) သို႔ ေခၚယူ၍ ကိုဖုန္းေမာ္ အေၾကာင္းကို အေသးစိတ္ စစ္ေဆးေမးျမန္းေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အရပ္က အိမ္တြင္ မ႑ာပ္ ထိုးေပးထားၾကေၾကာင္း သို႔ေသာ္ ရပ္ကြက္ေကာင္စီက ေခၚေတြ႔ၿပီး မ႑ာပ္ကို ဖ်က္ခိုင္းေၾကာင္း၊ လူမစုရ၊ အသုဘအိမ္ႏွင္႔ တူေအာင္ မေနရဟု ေျပာေၾကာင္း၊ ထိုေန႔မွစ၍ (၃) ရက္တိတ္ ရပ္ကြက္ကို မီးဖ်က္ထားေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
အနီး ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူမ်ားကိုလည္း ေထာက္လွမ္းေရးက ကိုဖုန္းေမာ္ႏွင္႔ ပတ္သက္၍ စံုစမ္းေသာအခါ “လူေအးေလးပါ” ေျဖသူမ်ားကို ဒါေလာက္ ဆိုးသြမ္းေနတဲ႔ လူငယ္တစ္ဦးကို ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္လို အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ လူေကာင္းလို႔ ေျပာၾကတာလဲဟု ေဟာက္ေၾကာင္း အမႀကီးက ေျပာျပပါသည္။
သတင္းစာတြင္လည္း နာေရးေၾကာ္ျငာထည္႔ခြင္႔ မရခဲ႔ေၾကာင္း ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား ေျခခ်င္းလိမ္ေနၾကေၾကာင္း၊ လမ္းႏွင္႔ အိမ္ကိုလည္း ေစာင္႔ၾကည္႔ကာ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနခဲ႔ေၾကာင္း ဆက္ေျပာသြားပါသည္။ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ကိုဖုန္းေမာ္ ေသနတ္ဒဏ္ရာျဖင္႔ ကြယ္လြန္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း လာေျပာပါသည္။
ဆက္လက္၍ မမာမာဝင္းက “၉ နာရီေလာက္မွာ လမ္းထဲက လူေတြက လမ္းထိပ္အဝင္အထြက္ လူမ်ားကို ဓာတ္ပံုရိုက္ေနေၾကာင္းကို လာေျပာတယ္ ..။ အမတို႔ အေနနဲ႔ အာဏာနဲ႔ ဖိႏွိပ္မႈေတြကို အလြန္ရြံ႕မုန္းတယ္” .. ဟု ေျပာပါသည္။
သတင္းစာတြင္ နာေရးေၾကာ္ျငာ ထည္႔ခြင္႔မရ၍ ကိုဖုန္းေမာ္ ကြယ္လြန္ေၾကာင္းကို ညီမငယ္ ျဖစ္သူက သင္ပုန္းတစ္ခုတြင္ ေရးၿပီး အိမ္ေရွ႕တြင္ ေထာင္ထားခဲ႔ေၾကာင္း၊ ရပ္ကြက္ေကာင္စီက ဖ်က္ခိုင္းေသာအခါ နာေရးေၾကာ္ျငာ မထည္႔ရမခ်င္း ဖ်က္မေပးႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာမွသာ သတင္းစာ ထည္႔ခြင္႔ရေအာင္ လုပ္ေပးမည္ဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္ေပးေၾကာင္း သိရသည္။
ၿမိဳ႕နယ္ရံုးမွ အတြင္းေရးမွဴးက ဖုန္းေမာ္ သၿဂႋဳလ္ရန္ကိစၥကို သက္ဆိုင္ရာက သၿဂႋဳလ္ေပးရမည္လား မိသားစုက သၿဂႋဳလ္မလားဟု ေမးရာ “အမတို႔ မိသားစုက ေက်ာင္းသား အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ သၿဂႋဳလ္ခ်င္တယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္” ဟု ေျပာျပပါသည္။
“ေန႔လည္ ၁၁ နာရီမွာ အေလာင္းကို ၾကည္႔ခြင္႔ေပးမည္ဆိုၿပီး ၄၇ လမ္း ရံုးကို ေခၚ သြားေၾကာင္း၊ အေလာင္းကို (၁၇) ရက္ေန႔ ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။
ေနာက္ေတာ႔လည္း မရပါဘူး၊ အမတို႔က ေဈးသည္ျဖစ္တဲ႔ အေလ်ာက္ ေဈးသည္ေတာင္မွ ကတိတည္ေသးတာ၊ အစိုးရဆိုရင္ ေဈးသည္ထက္ ကတိတည္မယ္ ထင္ထားတာ၊ အစိုးရဟာ ေဈးသည္ေလာက္ေတာင္ ကတိမတည္ဘူး၊ ကုန္သည္ထက္ ဖ်င္းတယ္” ဟု မမာမာဝင္းက သူ႔ရဲ႕ အျမင္ကို ရိုးသားစြာ ေျပာပါသည္။
၄၇ လမ္း ရံုးတြင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေစာင္႔ေနၿပီးမွ ေဆးရံုႀကီးကို ေခၚ သြားေၾကာင္း အေရးေပၚ႒ာနတြင္ မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ ေစာင္႔ရၿပီးမွ အေလာင္းကို အမလတ္ တစ္ေယာက္သာ ၾကည္႔ခြင္႔ရေၾကာင္း၊ အေလာင္းမွာ ဂ်ပန္ေဆးရံုတြင္ ထားဟန္တူေၾကာင္း၊ အေရးေပၚ အခန္းလြတ္ထဲတြင္ ရုတ္တရက္ လာထားဟန္တူေၾကာင္း အေလာင္းပံုစံမွာ ေခါင္းတြင္ ေသြးမ်ားႏွင္႔ ဖူးေယာင္ေနဟန္ ဖန္တီးထားၿပီး မ်က္ႏွာကိုသာ ေဖာ္ထားကာ က်န္အပိုင္းမ်ားကို ျမင္ခြင္႔မရခဲ႔ေၾကာင္း ရင္နင္႔ဖြယ္ ေျပာျပပါသည္။
၁၆ ရက္ေန႔တြင္ သတင္းစာ၌ နာေရးေၾကာ္ျငာ ပါလာေသာ္လည္း “ရုတ္တရက္” ဟူေသာ စကားလံုးကို ျဖဳတ္ခ်ခဲ႔ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
ည (၇) နာရီေလာက္တြင္ ရဲအုပ္အဆင္႔ရွိသူ လူႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ဘာလိုအပ္သလဲဟု ေမးရာ အမတို႔အေနနဲ႔ “ဘာမွ မလိုပါဘူး (၁၇) ရက္ေန႔ အေလာင္းရရင္ ေတာ္ပါၿပီ” ဟု ေျပာလိုက္ေၾကာင္း သိရသည္။
(၁၇) ရက္ေန႔ နံနက္ ၅ နာရီတြင္ အိမ္၌ ေျမခ်သပိတ္သြတ္ရန္ မုန္႔၊ လၻက္ရည္ စီစဥ္ထားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မိမိကိုယ္ကို အတြင္းေရးမွဴးဟု ေျပာ၍ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး၊ ေမာင္ႏွမ (၄) ေယာက္ကို လူႀကီးက စကားေျပာခ်င္လို႔ (၄) ေယာက္လံုး လိုက္ခဲ႔ပါဟု ေျပာေၾကာင္း၊ လူႀကီးဆိုတာ ဝန္ႀကီးကို ဆိုလိုေၾကာင္း ထိုလူက ေျပာသည္။
အမႀကီးက ဖုန္းေမာ္ကိုျပၿပီး သၿဂႋဳလ္မွာလားဟု ေမးရာ၊ မဟုတ္ပါဘူး လူႀကီးက စကားေျပာခ်င္လို႔ ေခၚတာပါဟု ေျပာရာ ဘုန္းႀကီးမ်ား မေရာက္ေသး၍ ညီမငယ္ကို ေနခဲ႔ရန္ မွာစဥ္ ေလးေယာက္စလံုး လိုက္ခဲ႔ရန္ အတင္းေခၚရာ ညီမငယ္က ေနခဲ႔ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
၆း၃၀ ေလာက္တြင္ (၄၇) လမ္း ရံုးသို႔ ေခၚ သြားရာ အတန္ငယ္ က်ယ္ဝန္းေသာ အခန္းတြင္ မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ ထိုင္ခိုင္းထား၍ “လူႀကီး ဘယ္မွာလဲ” ဟု ေမးတိုင္း မေျဖဘဲ မုန္႔၊ လၻက္ရည္ႏွင္႔သာ ဧည္႔ခံေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ မေသာက္ခဲ႔ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။
အတန္ၾကာမွ ဂ်ပန္ေဆးရံု (အေထြေထြ ေရာဂါကုေဆးရံု) သို႔ သြားရန္ ဟိုင္းလပ္စ္ကား တစ္စီးေပၚ တက္ခိုင္းၿပီး ေဆးရံုႀကီးသို႔ ေခၚလာခဲ႔သည္။ ေဆးရံုႀကီးတြင္ ၉၂၉ ႏွစ္စီး၊ အသုဘယာဥ္၊ ဘုန္းႀကီးငါးပါးကားႏွင္႔ ႒ာနဆိုင္ရာ ကားတစ္ခ်ိဳ႕ ေတြ႔ရေတာ႔မွ အစိုးရ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ အသုဘခ်ရန္ စီစဥ္ထားၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္မိ၍ ဆင္းမည္ျပဳရာ ရဲအုပ္ အမ်ိဳးသမီး (၃) ဦး ပိတ္တားၿပီး လံုးဝ ဆင္းခြင္႔မရခဲ႔ေၾကာင္း။
“အမတို႔မွာ ငိုယံုက လြဲလို႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူးကြယ္” ဟု ရင္နင္႔ဖြယ္ ရိႈက္သံတဝက္ျဖင္႔ ေျပာျပပါသည္။
ဂ်ပန္ေဆးရံု ေရာက္ၿပီးေနာက္ ဆင္းခိုင္းသည္။ မဆင္းလိုေၾကာင္း ေျပာရာ လာေခၚ စဥ္က ေလသံမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ မဆင္းရင္ အတင္းဆြဲခ်ဟု ေျပာရာ အမႀကီးက “ကဲ ဆင္းေပးလိုက္ေတာ႔၊ သူတို႔မွာ လက္နက္နဲ႔ အာဏာရွိတယ္” ဟု ေျပာရာ အကိုႀကီး တစ္ေယာက္တည္း ဂ်ပန္ေဆးရံု အေနာက္ဖက္ ေရခဲတိုက္ထဲသို႔ ဝင္လိုက္သြားသည္။ အျဖစ္အပ်က္ အားလံုးကို ဗီဒီယို ရိုက္ေနေၾကာင္း၊ အနားတြင္ ျပည္ထဲေရး ဒုဝန္ႀကီး ဦးခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ရွိေနေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ အကိုႀကီးကို ေရခဲတိုက္ထဲသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ အခန္းထဲတြင္ အရပ္ပုပု အသက္ႀကီးႀကီး ဆရာဝန္ႀကီး ရွိေနေၾကာင္း၊ အေလာင္းကို မႏၱေလးရွပ္အျဖဴ လက္ရွည္ႏွင္႔ ပုဆိုးကို က်ပ္ေနေအာင္ စည္းထားေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
အေလာင္းကို ၾကည္႔ရႈခြင္႔ေတာင္းၿပီး ၾကယ္သီးျဖဳတ္၊ ပုဆိုးလွန္ၾကည္႔ရာ ေမးေအာက္မွ ရင္ဘတ္တေလ်ာက္ ခ်ဳပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ညာဖက္နံပါး၌ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ခ်ဳပ္ရိုးတေၾကာင္းရွိ၊ ေသနတ္ဒဏ္ရာရွိေသာ ရင္ဘတ္ေနရာ၌မူ အသားမ်ားကို လိပ္ယူခ်ဳပ္ထားၿပီး၊ ဆီးစပ္တြင္ ဒဏ္ရာေတြ႔ရၿပီး ညာဖက္ေပါင္ ဒူးဆစ္အထက္ ေသနတ္ဒဏ္ရာကိုလည္း ခ်ဳပ္ရိုးျဖင္႔ လိပ္ခ်ဳပ္ဖံုးကြယ္ထားသည္။
က်ည္ဆံ ႏွစ္ေတာင္႔ကို ဆရာဝန္ႀကီးက ျပေၾကာင္း၊ ခဏသာ ၾကည္႔ခြင္႔ရ၍ အျပင္သို႔ ဆြဲထုတ္သြားေၾကာင္း ေၾကကြဲဖြယ္ သိရွိရပါသည္။ အျပင္ဘက္၌ ဆိုင္ရာ၏ အစီအစဥ္ျဖင္႔ ပင္႔ေဆာင္ထားေသာ ဘုန္းႀကီးငါးပါးႏွင္႔ အကိုႀကီးတို႔ကသာ ကြယ္လြန္သူအတြက္ သရဏဂံုကို အက်ဥ္းရံုး ေဆာင္ရြက္ခဲ႔ရသည္။
ပိုက္ဆံ မထည္႔ရေသး၍ ေတာင္းၿပီး ထည္႔လိုက္ရေၾကာင္း၊ ေရအိုးမခြဲရ၊ စားၿမိန္ထုတ္ မထည္႔လိုက္ရေၾကာင္း၊ ျမန္မာ႔ရိုးရာ ထံုးတမ္းစဥ္လာမ်ား အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ခြင္႔ မရခဲ႔ေၾကာင္း၊ ရင္နင္႔ဖြယ္ ၾကားရပါသည္။
ဆိုင္ရာက ထုတ္ေပးေသာ အမိန္႔တမ္းတြင္ ဆူးခြ်န္ႏွစ္ခ်က္ျဖင္႔ ကြယ္လြန္ေၾကာင္း ေရးသားထားသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင္႔ အတူ ႀကံေတာသခ်ႋဳင္း၌ အရိုးအိုးျဖင္႔ စနစ္တက် သၿဂႋဳလ္လိုေသာ္လည္း ဆိုင္ရာမွ အတင္းအၾကပ္ စီမံမႈျဖင္႔ တာေမြသခ်ႋဳင္း၌ ဖုန္းေမာ္၏ ရုပ္ကလာပ္ကို မီးသၿဂႋဳလ္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လိုက္သည္။ အရိုးေကာက္ခြင္႔ပင္ မရခဲ႔ေပ။
မနက္ ၈း၄၅ နာရီတြင္ မီးသၿဂႋဳလ္ ၿပီးစီးခဲ႔သည္။ သခ်ႋဳင္းတစ္ခုလံုး ရွင္းလင္းေနၿပီး အေတာ္ေဝးေဝးမွ ရပ္ကြက္ရွိ ကေလး၊ လူႀကီးမ်ားက တခါမွ် မႀကံဳစဖူး မနက္ခင္း အသုဘကို အံ႔ဩထိတ္လန္႔စြာျဖင္႔ ၾကည္႔ေနၾကသည္ဟု သိရသည္။
အိမ္သို႔ ျပန္အပို႔တြင္လည္း အိမ္တိုင္ရာေရာက္ မပို႔ပဲ လမ္းထိပ္၌ပင္ ရိုင္းျပစြာ ဆက္ဆံ၍ ခ်ထားခဲ႔သည္။
လွည္းတန္း ႀကံေတာတို႔၌ အသုဘပို႔ရန္ ေက်ာင္းသားေျမာက္မ်ားစြာ ေစာင္႔ဆိုင္းေနခဲ႔ၾကသည္ကို သိ၍ ႀကီးက်ယ္စြာ အသုဘခ်ျခင္းကို လႊဲေရွာင္လိုေသာ ဆႏၵျဖင္႔ အစိုးရက လွည္႔စားေဆာင္ရြက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေျပာသည္။
၁၉ ရက္ေန႔ ရက္လည္ဆြမ္းေကြ်း၌ ေက်ာင္းသား အရပ္သားမ်ား လာေရာက္ႏိုင္ျခင္း မရွိၾကေပ။ ေထာက္လွမ္းေရးက ဓာတ္ပံုရိုက္ ဖမ္းဆီးေနသည္ဟု သတင္းလႊင္႔ၿပီး သြယ္ဝိုက္ေသာနည္းျဖင္႔ ခ်ိမ္းေျခာက္တားဆီးခဲ႔သည္။ အစိုးရကလည္း ဖုန္းေမာ္အား ဆိုးသြမ္းလူငယ္၊ ႏိုင္ငံကို ပုန္ကန္သူ ေတာတြင္း အဆက္အသြယ္ရွိသူ အျဖစ္ သတင္းလႊင္႔ခဲ႔သည္။
ျမန္မာ႔အသံႏွင္႔ သတင္းစာမ်ားကလည္း ရပ္ကြက္ႏွင္႔ ရန္ျဖစ္၍ ေသဆံုးသည္ဟု သတင္းလႊင္႔ခဲ႔သည္။ အျဖစ္မွန္ကို ဖံုးကြယ္သည္႔အျပင္ ေသဆံုးသူ၏ မိသားစုကိုလည္း ရာဇဝတ္မႈ က်ဴးလြန္သူမ်ား သဖြယ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ၿခိမ္းေခ်ာက္ ဖိႏွိပ္၍ လူမဆန္စြာ ဆက္ဆံခဲ႔သည္။
ဆက္လက္၍ မမာမာဝင္းကို ကိုဖုန္းေမာ္၏ ညီမႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ေမးျမန္းရာ ကိုဖုန္းေမာ္၏ ညီမသည္ အကိုအတြက္ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး တရားေဟာ လံႈ႔ေဆာ္သျဖင္႔ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ် အသတ္ခံရသည္ဟု လုပ္ႀကံဇာတ္လမ္း ဖန္တီးၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား ဆႏၵျပမႈမ်ား မျဖစ္ေပၚေစရန္ သတင္းလႊင္႔ခဲ႔ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းျပခဲ႔သည္။
ကိုဖုန္းေမာ္၏ ဘဝခရီးကို ေမးျမန္းၾကည္႔ရာ မမာမာဝင္းႏွင္႔အတူ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔မွ ရဲေဘာ္ရင္းမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ကိုခင္ေမာင္ထြန္းႏွင္႔ မဝင္းဝင္းျမင္႔ႏွင္႔ ကိုမင္းထြဋ္တို႔က ဝိုင္းဝန္းေျဖဆိုခဲ႔သည္မ်ားကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ တင္ျပပါသည္။
ကိုဖုန္းေမာ္သည္ ၅ တန္းမွ ၁၀ တန္းအထိ လသာ (၁) တြင္ ပညာသင္ၾကား၍ ၉ တန္းတြင္ လူငယ္ေလေၾကာင္း သင္တန္း လသာၿမိဳ႕နယ္ လမ္းစဥ္လူငယ္သင္တန္းလည္း တက္ခဲ႔သည္။ ၁၉၈၁ တြင္ ၁၀ တန္းေအာင္၍ RC 2 တြင္တက္ၿပီး ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔တြင္ ဝင္ေရာက္လႈပ္ရွားခဲ႔သည္။ RIT ေရာက္သည္႔တိုင္ RC 2 မွ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔ႏွင္႔ လႈပ္ရွားခဲ႔သျဖင္႔ ဆရာမ်ား၏ အားကိုးမႈ ခ်ီးက်ဴးမႈကို ခံခဲ႔ရသူ ျဖစ္သည္။ အရံပါတီဝင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး၊ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔၊ တကၠသိုလ္အရံတပ္ရင္း၊ ဗုဒၶဘာသာအသင္းမ်ား၏ ေအာင္လက္မွတ္မ်ား၊ မွတ္တမ္းမ်ား၊ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္မ်ား ရရောစွိးထားသည္။ ၈၂ (ေအာက္တိုဘာ) ရန္ကုန္-မႏၱေလး ကားလမ္း လွည္းကူး လုပ္အားေပးစခန္း၊ ၁၉၈၃ (ေအာက္တိုဘာ) စပါး(၁) ေရႊေလာင္းကြ်န္း လုပ္အားေပး (ဝါးခယ္မ) တြင္ ပါဝင္ လုပ္အားေပးခဲ႔သည္။ ေနာက္ဆံုး ျပည္ေထာင္စုေန႔၌ပင္ ၾကက္ေျခနီ တပ္ဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ ပါဝင္တက္ေရာက္ခဲ႔သည္။ ငါးႀကိမ္ေျမာက္ ေသြးလွဴရွင္ ျဖစ္ၿပီး၊ ယခုလက္ရွိ ဓာတုအင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္အသင္း အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ေနသူျဖစ္သည္။
ဆက္လက္၍ မမာမာဝင္းက ကိုဖုန္းေမာ္၏ အနာဂတ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးမားပံုကို ေျပာျပပါသည္။
ႏိုင္ငံခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး ႏိုင္ငံအက်ိဳး ႏိုင္ငံ ႀကီးပြားတိုးတက္ ေစလိုတဲ႔ ဆႏၵရွိတယ္၊ ပါတီ မဝင္ရင္ အခြင္႔အေရး မရဘူး၊ ပါတီဝင္မွ ေက်ာင္းၿပီးရင္ အလုပ္တန္းရမယ္၊ ေက်ာင္းၿပီးၿပီးခ်င္း အလုပ္လုပ္မယ္ ေျပာသူျဖစ္ေၾကာင္း၊ အမမ်ားက စီးပြားေရး လုပ္ေစခ်င္တဲ႔ၾကားက စစ္ဗိုလ္အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဦး ျဖစ္ရန္ ရည္ရြယ္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တိုင္းျပည္အက်ိဳး ႏိုင္ငံအက်ိဳးကို တဖက္တလမ္းက သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ေနသူ ေက်ာင္းသားလူငယ္တစ္ဦးအား ရက္စက္ယုတ္မာ လူမဆန္စြာ ျပဳမႈကို – ဖံုးဖိလိုေသာ ဆႏၵျဖင္႔ ရာဇဝတ္မႈ က်ဴးလြန္သူ အျဖစ္ လိမ္လည္ ဝါဒျဖန္႔ခဲ႔သည္။
မမာမာဝင္း၏ ဆႏၵကို ေမးရာ ကိုဖုန္းေမာ္ ေသဆံုးရျခင္းအတြက္ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ရသည္၊ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲရသည္။
မည္သို႔မွ် ႏိႈင္းယွဥ္မရ၊ အစားထိုး မရေအာင္ ႏွေျမာရသည္၊ အစိုးရ မျပဳတ္မခ်င္း လူလာ မျဖစ္ပါေစနဲ႔၊ လူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္မွာ မဟုတ္ဘူး ဟူ၍၄င္း၊ အသင္းအဖြဲ႔မ်ားဟာလဲ အမိန္႔ျပန္စာ ထုတ္ေပးေစခ်င္တယ္ ဟူ၍၄င္း ေျပာပါသည္။
အစိုးရ မျပဳတ္မခ်င္း လူလာ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ …