ေမာင္ေမာင္စုိး - အခါေဒသ ၈၁၅ စစ္ေဒသႏွင့္ မိုင္းလား - အပိုင္း (၃)

● မိုင္းလားေဒသ ေခါင္းေဆာင္မႈ
လက္ရွိမိုင္းလားေဒသကို အဓိကေခါင္းေဆာင္ေနသူမွာ စိုင္းလင္းေခၚ လီေမရွင့္ျဖစ္သည္။ လက္ရွိတြင္ စုိင္းလင္းသည္ NDAA ၏ နာယကတာဝန္ကိုယူထားၿပီး ဥကၠဌအျဖစ္ ဦးဆမ္ေပ့က တာဝန္ယူသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဦးဆမ္ေပ့သည္ အခါ ေဒသ လက္နက္ကိုင္ပုန္ကန္မႈစတင္ရာ ဖာလုံဖာလယ္ေဒသ ဘတ္ဆာရြာမွ အခါတိုင္းရင္းသားျဖစ္သည္။ ၎ေဒသတြင္ CPB ၈၁၅ စစ္ေဒသက အေစာဆုံးဖြဲ႕စည္းခ့ဲသည့္ တပ္ရင္း ၁၄ တြင ္ရင္းမွဴးတာဝန္ယူခ့ဲသူျဖစ္သည္။

ဦးဆမ္ေပ့က ဥကၠဌ တာဝန္ယူထားေသာ္လည္း စိုင္းလင္း၏သားျဖစ္သူ ကိုထိန္လင္းမွာ NDAA ၏ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းတြင္ အေရးပါေသာေနရာတြင္ရွိသည္ဟု ဆိုၾကပါသည္။ NDAA ၏အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ စိုင္းလင္း၏ ဇနီးျဖစ္သူ ဖုန္စူးခ်င္ႏွင့္ ေဆြ မ်ဳိးေတာ္စပ္သူ ကိုးကန္႔သားအခ်ဳိ႕ ေနရာရလာသည္ဟုဆိုၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခ႐ိုင္ ၿမိဳ႕နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းမ်ားတြင္ ေဒသခံမ်ားတာဝန္ယူခ့ဲၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။

လက္ရွိ မိုင္းလားအဖြဲ႕အတြင္းေရးမွဴးမွာ က်န္းစစ္မင္ ေခၚ ကိုၾကည္ျမင့္ျဖစ္သည္။ ၎မွာ ၾကဴကုတ္ပန္ဆိုင္း တဖက္ကမ္းရွိ တရုတ္ျပည္ ဝမ္တိန္ဇာတိျဖစ္သည္။ ၁၉၆၈ CPB အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသဖြင့္လွစ္ေသာအခါ CPB တပ္တြင္းသုိ႔ဝင္ေရာက္ခ့ဲသူျဖစ္သည္။ CPB ၃၀၃ စစ္ေဒသ ရင္း ၃၀၃၁ တြင္ စိုင္းလင္း တပ္ခြဲနိုင္ငံေရးမွဴးအျဖစ္တာဝန္ယူခ့ဲေသာ တပ္ခြဲတြင္ တပ္ခြဲ မွဴးအျဖစ္ တာဝန္ယူဘူးသည္ဟု ဆိုပါသည္။

က်န္းစစ္မင္သည္ ၈၁၅ ဖြဲ႕စည္းရာတြင္ ပါဝင္ခ့ဲသူမဟုတ္ေပ။ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသ တပ္မဟာ ၂ တပ္မဟာမွဴးအျဖစ္တာဝန္ယူခ့ဲၿပီး CPB ၿပိဳကြဲခ်ိန္တြင္ ေျမာက္ပိုင္းဗ်ဴ႐ို ဒုစစ္ဦးစီးမွဴးအျဖစ္ မုန္းကိုးေဒသတြင္ တာဝန္ယူ ခ့ဲသူျဖစ္သည္။ CPB ၿပိဳကြဲၿပီးေနာက္ က်န္းစစ္မင္ႏွင့္ တပ္မဟာ ၂ အခ်ဳိ႕သည္ မိုင္းလားအဖြဲ႕သုိ႔ သြားေရာက္ပူးေပါင္းခ့ဲၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မိုင္းလားအဖြဲ႕အေစာပိုင္းကာလမ်ားတြင္စ၍ အတြင္းေရးမွဴးတာဝန္ယူခ့ဲသည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ သိပ္မေတြ႕ရ ေတာ့ဘဲ ၂၀၁၀ ေနာက္ပိုင္းတြင္မွ မိုင္းလားအဖြဲ႕အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ ျပန္ေတြ႕ရသည္။

ျငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားသည့္ ၁၉၈၉ မွ ယေန့ထိ မိုင္းလားအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းတြင္ ထူးျခားျဖစ္စဥ္ ႏွစ္ခုရွိခ့ဲသည္။ ပထမတခုမွ မိုင္းလာအဖြဲ႕မွ အစဥ္ အလာ ေခါင္းေဆာင္ ၁ ဦးျဖစ္သူ အခါတိုင္းရင္းသားတဦးျဖစ္သူဦးခ်ဲပီသည္ အဖြဲ႕အာဏာသိမ္းရန္ႀကိဳး စားမႈႏွင့္ ေသဒဏ္ေပးခံရျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးခ်ဲပီသည္ မုန္းေစာေဒသ ျဗယ္ေနးရြာသား ေဒသခံျဖစ္ၿပီး CPB ၈၁၅ စစ္ေဒသ၏ အေစာဆုံးဖြဲ႕စည္းေသာ ရင္း ၁၈ ၏ ရင္းမွဴးတာဝန္ယူခ့ဲသူျဖစ္သည္။ အတြင္းပိုင္းျပင္းထန္ေသာပဋိပကၡမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္ပုံ ရသည္။

၂၀၀၉ ဝန္းက်င္ျဖစ္ပြားသည့္ ဒုတိယတခုမွာ မိုင္းလားအဖြဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးတာဝန္ယူထားသူ ကိုမင္းအိမ္လုပ္ၾကံခံရျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုမင္းအိမ္မွာ ဗန္းေမာ္ဇာတိျဖစ္ၿပီး ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ေသာအခါ မႏၲေလးေဆးတကၠသုိလ္သုိ႔ ဝင္ခြင့္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ FRC နိုင္ငံျခားသားမွတ္ပုံတင္ကိုင္ေဆာင္သူ တ႐ုတ္မိဘမ်ားမွေမြးသူျဖစ္၍ ေဆးတကၠသုိလ္မွ ထုတ္ပယ္ခံရသည္။ ၁၉၇၅ တြင္ ဗန္းေမာ္ မွေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အေရွ႕ေျမာက္ CPB သုိ႔ ေတာခိုခ့ဲသည္။ CPB တြင္ရွိစဥ္တေလ်ာက္လုံး တပ္မ ဟာ ၂ တြင္ တာဝန္ယူခ့ဲသည္။ CPB ၿပိဳကြဲၿပီးေနာက္ က်န္းစစ္မင္ႏွင့္အတူ မိုင္းလားေဒသသုိ႔ေရာက္ရွိသြားၿပီးေနာက္ပိုင္း တြင္ မိုင္းလားအဖြဲ႕ အတြင္းေရးတာဝန္ယူခ့ဲသူျဖစ္သည္။ ကိုမင္းအိမ္သည္ မိုင္းလားအဖြဲ႕အတြင္းေရးမွဴးတာဝန္ယူစဥ္ ထိုစဥ္ ႀတိဂံတိုင္း တိုင္းမွဴး တာဝန္ယူေနသူ လက္ရွိကာခ်ဳပ္ႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ ဆက္ဆံေရးရွိၿပီး ၂၀၀၉ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ဖြဲ႕ေရးအတြက္္ နအဖကေတာင္းဆိုစဥ္က နယ္ျခားေစာင့္တပ္ဖြဲ႕ေရးကို လိုလားသည္ဟုဆိုၾကသည္။ ထိုကာလအတြင္း နံနက္ခင္းလမ္း ေလ်ာက္ေနစဥ္ မိုင္းလားၿမိဳ႕၌ ေသနတ္ျဖင့္ပစ္သတ္ျခင္းခံလိုက္ရသည္။ ယခုတိုင္ လက္သည္မေပၚသည့္အမႈျဖစ္သည္။

ထိုအျဖစ္အပ်က္ ၂ ခုက မိုင္းလားအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းတြင္ထူးျခားသည့္ျဖစ္စဥ္မ်ားျဖစ္္သည္။ အတြင္းပိုင္းရွိ ျပင္းထန္ေသာ ပဋိပကၡမ်ား ေပါက္ကြဲထြက္ေပၚလာသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ထိုျဖစ္စဥ္ ၂ ခုမွအပ မိုင္းလားသည္ တည္ၿငိမ္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။

● မိုင္းလားေဒသမွ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ား
လက္ရွိ မိုင္းလားတြင္ တပ္မဟာ ၃ ခုဖြဲ႕စည္းထားသည္ဟုဆိုသည္။ မိုင္းလားအေျခစုိက္တပ္မဟာ ၁ ခုရွိၿပီး တပ္မဟာ ၃ ခုထဲတြင္ အင္အားအေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္။ အင္အား ၂၀၀၀ ခန္႔ရွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။ က်န္တပ္မဟာ ၂ ခုအနက္ ၁ ခုမွာ ဆစ္ေလြ႕ ေခၚ ဆီလူးေဒသတြင္ အေျခစိုက္ၿပီး က်န္တခုမွာ နန္႔ပန္ (မဲေခါင္ျမစ္ကမ္းနား) တြင္ အေျခစိုက္သည္။ အဆိုပါ တပ္မဟာ ၂ ခုမွာ အင္အား ၁၀၀၀ ခန္႔စီသာရွိသည္ဟုဆိုပါသည္။ တပ္မဟာ ၁ ခုေအာက္တြင္ တပ္ရင္း ၄ ရင္းအထိဖြဲ႕စည္း ထားရွိတတ္ပါသည္။

သုိ႔ျဖစ္ရာ လက္ရွိမိုင္းလားတပ္ဖြဲ႕မွာ အင္အား၄၀၀၀ ခန္႔သာရွိသည္ဟု ဆိုနိုင္သည္။ သုိ႔ေသာ္မိုင္းလားေဒသ၌ အလွည့္က် စစ္မႈထမ္းစနစ္က်င့္သုံးသည္ျဖစ္ရာ စစ္မႈထမ္းအင္အားကို တစ္ေသာင္းထိျဖည့္တင္းနိုင္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထို႔ျပင္ မိုင္း လားေဒသသည္ UWSA အတြက္လည္းအေရးပါသည့္အျပင္ UWSA တပ္္မ်ား ယခင္ CPB ေခတ္ကထဲက ဝင္ထြက္လႈပ္ရွား ဘူးသည္ျဖစ္ရာ UWSA ၏ စစ္ေရးအရအေလးထားျခင္းကို ခံရသည္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ BGF ဖြဲ႕စည္းေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး စစ္ေရးတင္းမာခ်ိန္မွစ၍ UWSA တပ္မဟာ ၁ ခုခန္႔ မိုင္းလားေဒသတြင္း ဝင္ေရာက္တပ္စြဲေနရာယူထားသည္မွာ ယခုခ်ိန္ ထိျဖစ္သည္။

မိုင္းလား NDAA တပ္ဖြဲ႕၏ လက္နက္တပ္ဆင္နိုင္စြမ္းအားမွာ UWSA ႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းျဖစ္သည္။ လက္နက္ႀကီးတြင္ 57mm 75mm 120 mm ေနာက္ပြင့္ႏွင့္ ေမာ္တာမ်ားရွိနိုင္ၿပီး UWSA က့ဲ့သုိ႔ 122 ေဟာ္ဝစ္ဇာမ်ား ရွိ/ မရွိကိုေတာ့ ထုတ္ေဖၚ ျပသျခင္းမရွိပါ။

သုိ႔ေသာ္လည္း လက္ရွိ နိုင္ငံေရး စီးပြားေရး စစ္ေရးဆက္ႏြယ္မႈမ်ားေၾကာင့္ NDAA တဖြဲ႕တည္းအစိုးရႏွင့္ စစ္ပြဲျဖစ္ရန္ အေၾကာင္းမရွိေပ။ ၿငိမ္းခ်မ္းသည္ျဖစ္ေစ စစ္ျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ UWSA ႏွင့္ NDAA တတြဲတည္းျဖစ္မည္ဟု သုံးသပ္ရပါသည္။

● NDAA မိုင္းလားအဖြဲ႕ႏွင့္ NCA
NDAA အေနႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းရယူၿပီး အစိုးရႏွင့္ျပႆနာႀကီးႀကီးမာမားျဖစ္သည္မွာ ၂၀၀၉ BGF ဖြဲ႕စည္းေရးလက္မခံစဥ္ က ျဖစ္သည္။ ျမန္မာစစ္ဖက္ႏွင့္ စစ္ေရးတင္းမာမႈမ်ားျဖစ္ပြားၿပီး ႏွစ္ဖက္စစ္ျပင္ဆင္မႈမ်ားရွိခ့ဲသည္။ မိုင္းလားေဒသတြင္းသုိ႔ UWSA တပ္အခ်ဳိ႕ဝင္ေရာက္တပ္စြဲၿပီး အင္အားျဖည့္တင္းခ့ဲသည္ကိုေတြ႕ရသည္။

ထိုစဥ္က မိုင္းလားေဒသတြင္းမွ ပညာေရးႏွင့္က်န္းမာေရးဆိုင္ရာဝန္ထမ္းမ်ားသည္ စစ္ေရးတင္းမာမႈမ်ားေၾကာင့္ ျပန္လည္ ထြက္ခ့ဲၾကသည္။ ၁ ႏွစ္ခန္႔အၾကာ အေျခအေနျပန္လည္တည္ၿငိမ္သြားခ့ဲေသာ္ အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ားျပန္လည္ဝင္ေရာက္လာ ရာ လိုလိုလားလားလက္ခံသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ျမန္မာစစ္ဖက္ႏွင့္ NDAA တုိ႔ သီးျခားျပႆနာျဖစ္ပြားျခင္းမရွိ ေသာ္လည္း ၂၀၁၅ အတြင္း UWSA ႏွင့္ ျမန္မာစစ္ဖက္ပဋိပကၡတြင္ UWSA တပ္မ်ားႏွင့္အတူ စစ္ျပင္သည္ကိုေတြ႕ရသည္။ စစ္ေရးအရ UWSA ႏွင့္အတူ ရပ္တည္မည္ကို ျပသခ့ဲသည္။

NCA လက္မွတ္ထိုးရာတြင္ပါဝင္ေရးအတြက္၂၀၁၅ အတြင္း UWSA ႏွင့္ NDAA ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕၌ သမတဦးသိန္းစိန္ကေခၚယူေတြ႕ဆုံရာတြင္ UWSA အဓိကေခါင္းေဆာင္ ေပါက္ယိုခ်မ္း မတက္ေရာက္ခ့ဲေသာ္လည္း NDAA အဓိက ေခါင္းေဆာင္ စိုင္းလင္းႏွင့္သူ၏ဇနီးျဖစ္သူတုိ႔ တက္ေရာက္ခ့ဲသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ခ်ဳပ္၍ဆိုရလွ်င္ NDAA ေခါင္းေဆာင္ စိုင္းလင္းသည္ ျမန္မာစစ္ဖက္ႏွင့္ဆက္ဆံေရးတြင္ ေပ်ာ့ေျပာင္းစြာဆက္ဆံၿပီး ျပႆနာမျဖစ္ေအာင္ေရွာင္ကြင္းနိုင္သူျဖစ္ သည္ဟု ဆိုရေပမည္။ သုိ႔ေသာ္ အေရးပါသည့္ နိုင္ငံေရး စစ္ေရးဆိုင္ရာရပ္တည္ခ်က္မ်ားတြင္ UWSA ႏွင့္သာ အတူတကြ ရပ္တည္ခ့ဲသည္သာျဖစ္သည္။

သုိ႔ျဖစ္ရာ NDAA သည္လက္ရွိ NCA လက္မွတ္ထိုးရာတြင္ပါဝင္ျခင္းမရွိေသးသည့္ တပ္အင္အားေရာ နယ္ေျမပိုင္ဆိုင္မႈပါ ရွိ သည့္ အဖြဲ႕ဟု ဆိုရေပမည္။ NDAA  ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ျပႆနာကိုေျဖရွင္းမည္ဆိုပါက UWSA  ႏွင့္အတူတြဲ၍ေျဖရွင္းရမည္ သာ ျဖစ္ေပသည္။

● နိဂံုး
ခ်ဳပ္၍ဆိုရလွ်င္ အဆိုပါအခါေဒသ မိုင္းလားေဒသသည္ လြန္ခ့ဲေသာ ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ကပင္ ျမန္မာျပည္ ျပည္မအစိုးရ၏အာဏာ စက္ေအာက္တြင္ ရွိမေနသည္ကို ေတြ႕နိုင္ပါသည္။ CPB ေအာက္တြင္ တစုတစည္းတည္းျဖစ္လာခ့ဲေသာေဒသႏွင့္ တပ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကာလဆိုသည္မ်ား၌လည္း သီးျခားတပ္ သီးျခားအုပ္ခ်ဳပ္မႈႏွင့္ရပ္တည္ခ့ဲၾကသည့္ေဒသမ်ားျဖစ္သည္။

မုိင္းလားၿမိဳ႕ရဲ ေတာ႐ုိင္းတိရိစာၦန္ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားမႈ ေစ်းကြက္တခုျမင္ကြင္း (Photo credit : scmp.com)

ဝ ေဒသက့ဲသုိ႔ပင္ တရုတ္ႏွင့္ေစာစီးစြာကတည္းက ဆက္ဆံခ့ဲေသာေဒသမ်ား ျဖစ္သက့ဲသုိ႔ CPB လက္ေအာက္တြင္ အစိုးရႏွင့္ ရန္ ငါ ဆက္ဆံခဲ့သည့္ေဒသမ်ားျဖစ္ရာ တရုတ္ႏွင့္ကူးလူးဆက္ဆံမႈမ်ားသည္။ နိုင္ငံေရး စီးပြားေရး ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရး တုိ႔အရ ထိုေဒသ၏ဒုတိယဘာသာစကားသည္ တရုတ္စကားျဖစ္လာသည္။ တရုတ္ေငြေၾကးသုံးၾကသည္။ ဝ ေဒသက့ဲသုိ႔ အေစာပိုင္းက ျမန္မာေငြေၾကးသုံးစြဲေသးေသာ္လည္း ျမန္မာေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈဒဏ္ေၾကာင့္ အလိုအေလ်ာက္ပင္ ခိုင္မာ သည့္တရုတ္ေငြေၾကးကို ေျပာင္းလဲသုံးစြဲၾကသည္။

ယခု ျငိမ္းခ်မ္းေရးကာလအႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္အတြင္း စည္ပင္လာသည္။ မိုင္းလားသည္လည္းေကာင္း၊ မဲေခါင္ျမစ္ကမ္းပါးမွ နမ့္ပန္သည္လည္းေကာင္း၊ စည္ကားေသာၿမိဳ႕ငယ္ေလးမ်ားျဖစ္လာသည္။ ျပည္မမွေရာ ျပည္ပမွပါ လာေရာက္ေရာင္းဝယ္ ေဖာက္ကားစီးပြားရွာရာအရပ္ျဖစ္ေနသည္။ ရန္ကုန္တြင္ အလွည့္က်မီးေပးေနရေသာအခ်ိန္ကထဲက မိုင္းလားတြင္ ၂၄ နာရီ မီးရသည္။ ရန္ကုန္တြင္ မိုင္းဘိုင္းဖုန္းဆင္းကဒ္ေတြ အဆမတန္ေစ်းၿပီး၍ လူလတ္တန္းစားမ်ားပင္ ဖုန္းကိုင္ရန္မျဖစ္နိုင္ ခ်ိန္ထဲက မိုင္းလားတြင္ လူတိုင္းေစ့ ဖုန္းကိုင္နိုင္သည္။

ျပႆနာကေတာ့ ျပည္မအစိုးရ၏အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္မရွိျခင္းျဖစ္သည္။ ဤျပသနာကို မည္သုိ႔ေျဖရွင္းမည္နည္း။ နိုင္ငံေရးအရေျဖရွင္းမည္ေလာ။သု္ိ့တည္းမဟုတ္ စစ္ေရးအရေျဖရွင္းမည္ေလာဆိုသည္ကသာ အေရးႀကီးသည္။

စစ္ေရးနည္းျဖင့္ေျဖရွင္းမည္ဆိုပါက ႏွစ္ဖက္ေသေၾကဒဏ္ရာရၾကမည္။ စစ္စားရိတ္မ်ားစြာ တိုင္းျပည္ကိုဝန္ပိေစမည္။ စစ္ပြဲ သည္က်ယ္ျပန္႔သြားနိုင္ၿပီး အဆုံးသတ္ရလဒ္သည္ မေသခ်ာလွေပ။ ထို႔ျပင္ ၿမိဳ႕ရြာမ်ား ပ်က္စီးမည္။ စစ္ေဘးဒုကၡသည္ ေထာင္ေသာင္းခ်ီမည္။ ေဒသရွိ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ပ်က္စီးမည္။ ႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္ၾကာ ျပည္တြင္းစစ္ကို မရပ္တန္႔နိုင္ပါက တိုင္းျပည္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ရန္ ျဖစ္နိုင္မည္မဟုတ္ေပ။

အေကာင္းဆုံးကေတာ့ နိုင္ငံေရးအရ စားပြဲဝိုင္းေပၚတြင္ ညိႇႏႈိင္းအေျဖရွာနိုင္ဘို႔ျဖစ္သည္။ အားလုံးလက္သင့္ခံနိုင္သည့္ အ ေျဖတခုရေအာင္ ဝိုင္းဝန္းၾကိဳးစားၾကရန္ လိုေပလိမ့္မည္။ နိုင္ငံေရးအရ တိုင္းရင္းသားအေရးေျဖရွင္းျခင္းသည္ သိမ္ေမြ႕ ႏူးည့ံသည္။ အနုပညာတရပ္ျဖစ္သည္။ သစ္ပင္ခုတ္သလို အၾကမ္းပညာႏွင့္မတူ။ ပန္းပုထုသည့္ အနုပညာႏွင့္တူသည္။ ကြၽမ္းက်င္လိမၼာပါးနပ္သည့္ အနုပညာေျမာက္သည့္ နိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားလည္း လိုအပ္ေပလိမ့္မည္။

ၿပီးပါၿပီ

မွတ္ခ်က္။ ။မွတ္မိသေလာက္ ျပန္လည္ေျပာျပကူညီေပးၾကေသာ မိမိ၏ မိတ္ေဆြေဟာင္း ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ကိုခ်စ္သန္း (မႏၲေလး)၊ ကိုတင္ထြန္း (မႏၲေလး)၊ ကိုတင္သိန္းလြင္ (ရန္ကုန္) တုိ႔ကို ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။