(မုိးမခ) မတ္ ၂၆၊ ၂၀၁၆
(၁)
နဖူးမွာသီးေနသည့္ ေခြၽးစမ်ားကို လက္ဖမိုးျဖင့္သုတ္ရင္း ႏွင္းျဖဴဆက္ေလၽွာက္ေနသည္။ မြန္းတည့္ေနက ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေန၏။ လက္ထဲမွာ ေခါက္ထီးေလးပါေပမယ့္ ဖြင့္မေဆာင္းျဖစ္ေပ။ ႏွင္းျဖဴစိတ္ထဲ၌ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ပလပ္ေဖာင္းမ်ားက ဒီေန႔မွ ပိုက်ဥ္းေနသလိုပင္။ ေျခာက္ကပ္ေနတ့ဲ လည္ေခ်ာင္းဝက တံေတြးၿမိဳခ်ရင္း ေလပူတခ်က္ မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ေနကပူသည္။ ေလကပူသည္။ ပလပ္ေဖာင္းကြန္ကရစ္လမ္းေတြက ပူသည္။ ရင္တြင္းေသာကေတြႏွင့္ စိတ္ကပူသည္။
ဒီေန႔ေတြ႕ခ့ဲသမၽွ အလုပ္ေခၚေၾကာ္ညာေတြ၏ အရည္းအခ်င္းတိုင္းတာမႈစာလံုးေတြကို ႏွင္းျဖဳမေက်ာ္ျဖတ္နိုင္။ တကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႕တစ္ခုခုရရွိထားသူျဖစ္ရမည္။ ကြန္ပ်ဴတာကြၽမ္းက်င္၊ LCCI - level-1,2,3 ဆိုတ့ဲအရည္အခ်င္းကန္႔သတ္ခ်က္အလုပ္ေတြဆီ ပညာေရးဆံုးခန္းမတိုင္ခ့ဲတ့ဲ ႏွင္းျဖဴ အတြက္ေတာ့ အနားပင္ မကပ္ႏိုင္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ႏွင္းျဖဴအတြက္ အလုပ္တစ္ခုခု ရမွကိုျဖစ္မည္။ အလုပ္မရ ဝင္ေငြမရွိလၽွင္ေတာ့ ႏွင္းျဖဴတို႔မိသားစုဘဝ ေရွ႕ဆက္ရပ္တည္ဖို႔ ေတြးလို႔ပင္ မရဲေပ။ ဒီမနက္တည္ခ့ဲတ့ဲထမင္းအိုးက ဆန္အိုးထဲက ေနာက္ဆံုးလက္က်န္အကုန္ပင္။ ျဖဴေဖ်ာ့ေနေသာ အေမ့မ်က္ဝန္းေတြ၊ အၿမဲတမ္း ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနေသာ အေမ့လက္ဖဝါးေတြ၊ မလႈပ္ရွားႏိုင္ေအာင္ ေမာဟိုက္ေနၿပီး နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ျဖစ္ေန ေသာ အေမ့ရင္ဘတ္ေတြ၊ အသက္ရူရတာမေကာင္းဘူး ေမာလိုက္တာလို႔ေျပာေနတ့ဲ အေမ့အသံေတြ။ ႏွင္းျဖဴစိတ္ထဲ တစ္ကြက္ခ်င္း ေပၚေနသည္။ အေမ့ကို ဒီေဝဒနာေတြ မခံစားေစခ်င္။ ႏွင္းျဖဴ အေမ့ကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေဆးကုေပးႏိုင္ရမည္။ ႏွင္းျဖဴတို႔ဘဝတြင္အေမမရွိလို႔မျဖစ္။ ေလာကထဲမယ္ သံေယာဇဥ္တြယ္စရာဟူ၍ အေမရယ္ ႏွင္းျဖဴရယ္ ညီမေလးရယ္ ဒီသံုးေယာက္သာရွိသည္။ မိသားစုေလး ဥမကြဲ သိုက္မပ်က္ဖို႔ ႏွင္းျဖဴ ၾကိဳးစားတည္ေဆာက္ရမည္။ အေမ့ကို ေဆးကုေပးမည္။ ညီမေလးကို ႏွင္းျဖဴလို ပညာတစ္ပိုင္းတစ္စ မျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းဆက္ထားရမည္။ ဒီအတြက္ ႏွင္းျဖဴေငြရွာမွျဖစ္မည္။ အလုပ္ရမွကို ျဖစ္မည္။
ဒီေန႔မွ နာရီေတြဟာ ပိုၿပီးျမန္ျမန္လည္ပတ္ေနသလိုပင္။ အခ်ိန္ေတြက ကုန္လြယ္လြန္းသည္။ တျဖည္းျဖည္း အေနာက္ ဘက္သို႔ ေစာင္းက်လာေသာ ေနလံုးႀကီးႏွင့္အတူ ႏွင္းျဖဴ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္မ်ားကလည္း ေမွးမွိန္လာခ့ဲေလၿပီ။ ဆိုင္မန္ေန ဂ်ာ မ်ား၏ "အလုပ္သမားသစ္ မလိုေသးလို႔ပါ ညီမရယ္"ဟု ဂ႐ုဏာသက္စြာၾကည့္ၿပီး ေျပာတ့ဲသူေတြရွိသလို မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းႏွင့္ "အလုပ္သမားမလိုေသးဘူး"ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာလႊတ္ေသာသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ တစ္ေနသာ ကုန္သြားခ့ဲ ေလၿပီ။ ဒီေန႔ ႏွင္းျဖဴမလုပ္မရခ့ဲ။
(၂)
အသာဟထားေသာ ၿခံတံခါးကို အနည္းငယ္တြန္း၍ ျခံထဲသို႔ ႏွင္းျဖဴဝင္လာခ့ဲသည္။ အခ်ိန္က ေနဝင္ရီတေရာ ေမွာင္စပ်ဳိး ခ်ိန္ျဖစ္ေန၍ ႏွင္းျဖဴျပန္လာသည္ကို အေမေရာ၊ ညီမေလးေရာ မျမင္ၾက။ သံုးထစ္မၽွရွိေသာ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ သစ္သားေလွကားေလးမွ အိမ္ေပၚသို႔တက္မည္အျပဳတြင္ အိမ္ထဲမွ စကားသံေၾကာင့္ ေနရာမွာပင္ အသာရပ္ေနမိ၏။
"အားေတာ့နာပါရဲ႕မႏွင္းခင္ရယ္၊ ကြၽန္မမွာလည္း ဒီအိမ္ေလးက အိမ္လခနဲ႔ ကြၽန္မသားႀကီး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းစရိတ္ ေထာက္ေနရတာ။ သူတို႔အေဖရွာတာက အိမ္အေပၚယံစရိတ္ေလာက္ရတာေလ။ အခုလို အိမ္လကအဆင္မေျပတာ သံုးေလးလဆိုေတာ့ ကြၽန္မတို႔လည္း အခက္အခဲေတြရွိလာတယ္ မႏွင္းခင္ရယ္။ မႏွင္းခင္တို႔သားအမိကို သနားလို႔ ဒီအိမ္ကို ငွားေတာ့ ကြၽန္မ စေဘာ္ေတာင္ မယူခ့ဲပါဘူး။ အခုလည္း က်န္တ့ဲေလးလခကို ကြၽန္မမယူေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္မကို ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔ မႏွင္းခင္ရယ္။ မတက္သာတ့ဲအေျခအေနမို႔ ကြၽန္မ အိမ္ငွားအသစ္တင္ရမွာပါ"
"ကြၽန္မ နားလည္ပါတယ္ မစိန္၊ မစိန္တို႔ ကြၽန္မတို႔အေပၚ ေစတနာထားခ့ဲတာ၊ ေကာင္းခ့ဲတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ မစိန္တို႔ ေက်းဇူးကို ကြၽန္မမေမ့ပါဘူး။ အခုဟာက ကိုယ့္အပူနဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ သူ႔မကယ္နိုင္ ကိုယ့္မကယ္နိုင္ေပါ့။ မစိန္ ဘာမွစိတ္မ ေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔။ မစိန္တို႔အဆင္ေျပေအာင္ ကြၽန္မလုပ္ေပးပါ့မယ္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မႏွင္းခင္ရယ္၊ ကြၽန္မလည္း ဘယ္လိုမွ မတက္သာေတာ့လို႔ပါ"
"ဒါနဲ႔ မစိန္၊ ကြၽန္မတို႔ကို အခ်ိန္တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ေပးပါေနာ္။ အိမ္သစ္ရွာရမွာမို႔ပါ"
"ဟုတ္က့ဲ မႏွင္းခင္၊ ရပါတယ္၊ ကြၽန္မအခ်ိန္တစ္ပတ္ေပးပါတယ္"
ႏွစ္ေယာက္သား စကားသံေတြ ခဏတိတ္သြားေလသည္။ တိတ္ဆိတ္မႈက ေျခာက္ျခားစရာပင္ေကာင္းေန၏။
"ဒါနဲ႔ မႏွင္းခင္၊ ကြၽန္မကိုျပန္ခြင့္ျပဳပါဦး။ ေမွာင္လည္းေမွာင္ေနၿပီေလ"
ေဒၚစိန္ အိမ္အျပင္ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ႏွင္းျဖဴ အကြယ္တစ္ခုမွာ ပုန္းေနမိ၏။ ေဒၚစိန္ ၿခံျပင္ေရာက္မွ ႏွင္းျဖဴအိမ္ေပၚ တက္လာခ့ဲသည္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ လမ္းထိပ္ကဝယ္ခ့ဲေသာ ထမင္းျဖဴသံုးထုပ္ႏွင့္ဘဲဥဟင္းကို ႏွင္းျဖဴလက္ထဲမွ ညီမ ေလးကလာယူသြားၿပီး ထမင္းပြဲကိုအလ်င္စလိုျပင္ေနသည္။ ညီမေလးကိုၾကည့္ရသည္မွာ အေတာ္ဗိုက္ဆာေနပံုရသည္။ ထိုစဥ္ အေမက
"သမီး ႏွင္းျဖဴ ၊ ခုနက ေဒၚစိန္ ...."
"သမီးအကုန္ၾကားၿပီပါၿပီအေမ၊ အေမဘာမွမပူနဲ႔ေတာ့၊ သမီး ဒီေန႔အလုပ္ရခ့ဲတယ္။ လာ ...အေမ၊ ညီမေလး ထမင္းျပင္ၿပီးၿပီ။ ထမင္းစားၾကမယ္"
အေမ ထမင္းကို ေလးငါးလုပ္သာစားၿပီး ထမင္းဝိုင္းမွထသည္။
"အေမ…ထမင္းက ေတာ္ၿပီလား"
"အင္း… အေမ ဝပါၿပီ သမီးရယ္။ အေမ ခဏလွဲေနလိုက္ဦးမယ္။ သမီးငယ္ ထမင္းစားၿပီး စာၾကည့္။ သမီးႀကီးလည္း ပင္ပန္း ေနၿပီ နားေတာ့ေလ"
ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ အေမ အိပ္ခန္းဘက္သို႔ လွမ္းဝင္လိုက္ေလသည္။
"အေမ အိပ္ေတာ့မယ္ဆို ေဆးေသာက္လိုက္ဦးေလ"
အေမ့ေျခလွမ္းတုံ႔ခနဲျဖစ္သြားသည္။ တစ္ခုခုေျပာမလို ေခါင္းင့ဲၿပီးမွ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ အခန္းထဲသို႔ ဆက္ဝင္သြားသည္။
အေမ ဘာေျပာခ်င္ေနပါလိမ့္လို႔ ႏွင္းျဖဴစဥ္းစားေနစဥ္ပင္ ညီမေလးဆီက စကားတစ္ခု ၾကားလိုက္ရေလသည္။
"အေမ့ေဆးကုန္ေနတာ သံုးရက္ေလာက္ရွိၿပီ မမ"
(၃)
ႏွင္းျဖဴ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္။ အေတြးေတြၾကားမွာ လူးလိမ့္ေနသည္။ အိမ္ငွားဖို႔ စေဘာ္ရယ္ အိမ္လခေတြရယ္ အေမ့ ေဆးဖိုး၊ မီးဖိုေခ်ာင္စရိတ္၊ ညီမေလး ေက်ာင္းစရိတ္။ ကုန္ရမည့္ ေငြစာရင္းတြက္ကိန္းေတြၾကား သက္ျပင္းေမာ ေတြနဲ႔အတူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုပါ ႏွင္းျဖဴ ခ်လိုက္ရေလေတာ့သည္။
အေမ့ကိုအလုပ္သြားေတာ့မည္ဟု ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လမ္းအေနာက္ဘက္က ေဒၚေသာင္းတို႔အိမ္ကို ႏွင္းျဖဴ ေျခဦးလွည့္လိုက္ သည္။ ေဒၚေသာင္းတို႔ အိမ္နားေရာက္ဖို႔ နီးလာေလေလ ႏွင္းျဖဴေျခေထာက္မ်ားမွာ တဆက္ဆက္တုန္လာေလ ျဖစ္ေန၏။ ေဒၚေသာင္းတို႔ၿခံဝေရာက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ႏွင္းျဖဴခႏၶာကိုယ္ကရွိသမၽွအားေတြ လြင့္စင္ကုန္သလိုပင္ မတ္မတ္ရပ္ဖို႔ပင္ အေတာ္အားတင္းထားရသည္။ စိတ္ကိုတင္းၿပီး ေဒၚေသာင္းကို ေအာ္ေခၚလိုက္၏။
"ေဒၚေသာင္းေရ ……… ေဒၚေသာင္း"
ေဒၚေသာင္း အိမ္ထဲကထြက္လာၿပီး ႏွင္းျဖဴကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္၍ၾကည့္သည္။
"ႏွင္းခင္ သမီးေလးပဲ။ လာေလ… အိမ္ထဲဝင္။ ဘာကိစၥဆိုတာလည္း ေျပာဦး"
"ဟို … ဟိုေလ …… ဟိုဟာ "
"ဘယ္ဟာတုန္းကေလးမ ပြင့္ပြင္းလင္းလင္း ေျပာစမ္းေအ"
ႏွင္းျဖဴ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ေနသည္။ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္ တုန္ေန၏။ နားသယ္စမွ ေခြ်းစက္ေလးေတြ လိမ့္ဆင္းလာသည္။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္တဖက္ ဆုပ္ထားရင္း
"ဟိုဟာ…… ဟို……ကြၽန္မ ေငြလိုေနလို႔ပါ ေဒၚေသာင္း"
"က်ဳပ္ ေငြတိုးေခ်းတ့ဲသူမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ ညည္းသိပါတယ္ေနာ္"
စကားဆက္ေျပာဖို႔ ဟန္ျပင္လိုက္တိုင္း ႏွင္းျဖဴအသည္းေတြ ျဗန္းျဗန္းကြဲသလို ခံစားေနရသည္။ ခ်ာခ်ာလည္ေနတ့ဲအဝန္းအဝိုင္းတစ္ခု၏ အစြန္အဖ်ားက ေရစက္ကေလးလို။ ေနရာတြင္ပင္ အေငြ႕ပ်ံေပ်ာက္ကြယ္ သြားခ်င္မိသည္။ ေစးကပ္ေနတ့ဲ ေခြ်းေတြက တဟုတ္မခ်င္း စိမ့္ထြက္လာသည္။ နားထင္ကိုတိုးေနေသာ ေသြးမ်ားက ခ်က္ခ်င္းကိုပင္ အျပင္သို႔ပန္းထြက္လာေတာ့မည့္ႏွယ္။ ေခြက်သြားေတာ့မတက္ ေျခအစံုကို ျပန္းထိန္းရင္း လွည့္ျပန္ဖို႔စဥ္းစားလိုက္ေသးသည္။ သို႔ေပမယ့္ သူလွည့္ျပန္၍မျဖစ္။ သူတို႔မိသားစုေလး အသက္ဆက္ရပ္တည္ဖို႔ မရ ရတ့ဲအလုပ္ကို လုပ္မွျဖစ္မည္။ ႏွင္းျဖဴအသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ရူသြင္းလိုက္သည္။ ေခြ်းေတြႏွင့္ခ်ြဲေနေသာ လက္ကို ခပ္တင္းတင္း လက္သီးဆုပ္လိုက္ရင္း
''ဟုတ္…… ဟုတ္က့ဲပါ ေဒၚေသာင္း၊ ကြၽန္မ ဟို…… ဟို……ဟိုဒင္းအလုပ္ လုပ္မလို႔ပါ''
စကားအဆံုးတြင္ေတာ့ ငံု႔ထားတ့ဲေခါင္း၏မ်က္ဝန္းအိမ္က မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ ေျခမေပၚသို႔ ေပါက္ခနဲ က်သြားသည္။
"ရၿပီ ၊ က်ဳပ္သိၿပီ။ ညည္း ဒီအလုပ္ လုပ္ဖို႔ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးၿပီလား"
"ကြၽန္မမွာ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ့ပါဘူး ေဒၚေသာင္းရယ္"
"ေအးေလ… အ့ဲဒါဆိုလဲ ၿပီးေရာေပါ့။ ညည္းအတြက္ေတာ့ အခန္႔သင့္တာပဲ၊ တေန႔ကမွ ဟိုက္ေဘာ့ တစ္ေယာက္က ငါ့ကို အသစ္ရွာခိုင္ထားတယ္။ ညည္း ညေန ငါ့အိမ္ပဲျပန္လာခ့ဲေပါ့၊ ငါ ခ်ိတ္ေပးထားမယ္"
"ဟုတ္က့ဲ ေဒၚေသာင္း၊ အ့ဲဒါဆို ကြၽန္မျပန္မယ္"
"ေအး… ညေန လွလွပပလည္း ဝတ္ခ့ဲဦးေနာ္"
(၄)
ဒီေန႔ ရန္ကုန္က ေနဝင္ေစာသည္။ မၾကာမီ မိုးခ်ဳပ္ၿပီး ေနလံုးႀကီး စုန္းစုန္းျမဳပ္ေတာ့မည္။ နီယြန္မီးေတြနဲ႔ညဟာ အလင္း တုေတြၾကားမွာ ဘဝေမ့ေနသည္။ ဇိမ္ခံကားႀကီးေပၚကေမႊးရနံ႔ေတြ၊ ဟိုတယ္ၾကမ္းခင္းလွလွေလးေတြဟာ ႏွင္းျဖဴကို ေသြး ဆုတ္ျဖဴေရာ္ေစခ့ဲၿပီ။ ခမ္းနားလွပလြန္းတ့ဲ ဟိုတယ္အိပ္ခန္းႀကီးဟာ ႏွင္းျဖဴအတြက္ေတာ့ အျမင့္ဆံုးငရဲခန္းပင္။ ျဖဴလႊလႊ ေမြ႕ယာထက္မွာ ခႏၶာကိုယ္ အိစက္နစ္ဝင္သြားတ့ဲအခိုက္ဟာ ဘဝတစ္ခုလံုးနစ္သြားၿပီဆိုတာ ႏွင္းျဖဴသိလိုက္ရသည္။ ခ်ဥ္စူး စူး ဝစကီနံ႔ေတြဟာ ႏွင္းျဖဴႏွလံုးသားကို တတိတိလိႈက္စားေနေသာ အက္ဆစ္ျပင္းေတြလိုပင္။ စတိုင္က်က် ခန္႔ခန္႔ညားညား ဝတ္ဆင္ထားေသာ လူႀကီးမင္းႀကီး၏ စကားသံေတြက ႏွင္းျဖဴနားထဲ မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္ႏွင့္ပင္။
ျပတ္ထြတ္လုမက ကိုက္ထားေသာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္အတူ ႏွင္းျဖဴ ခႏၶာကိုယ္က နာသည္။ ႏွင္းျဖဴ ႏွလံုးသားက နာသည္။ ႏွင္းျဖဴ ဘဝက နာသည္။ ညာမ်က္ဝန္းေထာင့္က မ်က္ရည္တစ္စက္ ေခါင္းဦးျဖဴျဖဴေလးေပၚ လိမ့္စီးက်သြားသည္။ ေအးစက္ ေနတ့ဲ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အိပ္ယာခင္း ျဖဴျဖဴလွလွေလးကို ေၾကမြသည္ထိေအာင္ အတင္းဆုပ္ထားမိ၏။ အဲကြန္းခန္းႀကီးက ေအးစိမ့္ေနေပမယ့္ ႏွင္းျဖဴရင္ထဲမွာ မေအးလွ။ ေႏြတစ္ရာမွာ ေနတစ္ရာပူေနသို႔ႏွယ္ ႏွင္းျဖဴအသည္းက ေလာင္ကြၽမ္းရေလၿပီ။
ဒီအလုပ္ လုပ္ခဲ့မိတာ မွားခ့ဲေလၿပီလား။ ေရွ႕ဆက္ေလၽွာက္ရမည့္ဒီလမ္း ဒီစခန္း ဒီလူ႔အဖြဲ႕အစည္း ဒီလူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ သူ ဘယ္လို ေခါင္းေဖာ္ရမည္နည္း။ အရွက္ကို အသက္နဲ႔လဲမယ္ဆိုတ့ဲစကားကိုၾကားဖူးခ့ဲတုန္းက ႏွင္းျဖဴဆိုတ့ဲ မဟာမိန္းမ သားဟာ ကိုယ့္အေသြးအသားကိုေစာင့္ထိန္းမယ္၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္တန္းဖိုးရွိေအာင္ေနမယ္လို႔ ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ၿပီးေတြးခ့ဲဖူးသည္။ တကယ္ဝမ္းေရးခက္လာေတာ့လည္း အရွက္ကအသက္မပါေတာ့ေပ။ ေမးေငါ့ေနတ့ဲပတ္ဝန္းက်င္ကို ခပ္မ့ဲမ့ဲအၿပံဳးနဲ႔ အရွက္နည္းစြာ ရင္ဆိုင္ဖို႔ အားတင္းထားရေပမည္။ အေမအသက္ဆက္ႏိုင္ဖို႔ ေငြကိုဒီက ရမည္။ ညီမေလးပညာေရး ဆံုးခန္းတိုင္ဖို႔ ေငြကို ဒီကရွာရမည္။ မွားသြားေလၿပီလားလို႔ေတြးမိတိုင္း ျပဳတ္ထြက္ေတာ့မယ့္ မိသားစုအရိုးအဆစ္က ေလး ေတြကို ျပန္ဆက္ႏိုင္ဖို႔ဟု ႏွလံုးသြင္းမိသည္။
ႏွင္းျဖဴ ငယ္စဥ္ကတည္းက ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕တ့ဲတ့ဲ ႀကီးျပင္းခ့ဲရသည္။ ဆင္းရဲသားဆိုသည္ အဖိႏွိပ္ခံရဖို႔ အႏွိမ္ခံရဖို႔ တံဆိပ္ကပ္ေပး ထားသလိုပင္။ ကေလးခ်င္းလည္းေအာက္က်ဳိ႕ရ။ လူႀကီးခ်င္းလည္း အထက္ဆီးကေျပာတာကို ေခါင္းငံု႔ခံရ။ ယခုလည္း ေခြ်းစို႔ေနတ့ဲ ရင္ဘတ္ႀကီးနဲ႔ အဖိခံထားရေပသည္။ အဖိခံရေပါင္းမ်ားလွ်င္ ေလးရမွန္းမသိေတာ့။ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြ မ်ားလာလၽွင္ နာရမွန္းမသိေတာ့။ ႏွင္းျဖဴ ဒီဘဝ ဒီခႏၶာအတြက္ေတာ့ ဘဝေသာကႏြံမွာ ေမာဟေတြႏွင့္ နစ္ရေပေတာ့မည္။ ႏြံဆိုသည္မွာ လႈပ္ေလ ျမဳပ္ေလ ဆိုေပမယ့္ သူလႈပ္မွ အသက္ရူေခ်ာင္ရမယ့္ မိသားစုအတြက္ သူ လႈပ္မွကိုျဖစ္မည္။ အနစ္ခံ အျမဳပ္ခံၿပီး လႈပ္မွကို ျဖစ္မည္။
ရင္ဘတ္ေပၚ ေရာက္လာေသာ ေငြစကၠဴတစ္ထပ္ေၾကာင့္ ႏွင္းျဖဴအေတြးစေတြ ျပတ္သြားသည္။ ေငြေတြ ။သူ႔လုပ္အားခ ေငြေတြ။ သူတို႔ မိသားစု အိမ္အသစ္ငွားႏိုင္ဖို႔ ေငြေတြ။ အေမ့ကို ေဆးရံုတင္ေဆးကုသဖို႔ ေငြေတြ။ ေငြစကၠဴထပ္ကို ကိုင္ရင္း ထလိုက္စဥ္မွာေတာ့ ႏွင္းျဖဴခႏၶာကိုယ္ တစ္ေနရာက စစ္ခနဲ စပ္ဖ်င္းဖ်င္း နာသြားသည္။ အခက္အခဲေတြသာ ေျပလည္သြား လွ်င္ အေမသိပ္ေပ်ာ္မွာပဲဟု ေတြးရင္း နာတာေတြကိုေမ့သြားသည္။ အိမ္ျပန္မည္။ အိမ္အသစ္ငွားဖို႔ အဆင္ေျပေတာ့ မည့္အေၾကာင္း အေမ့ကိုေျပာမည္။ အေမ့ကို ေဆးရံုတင္ၿပီး ေဆးကုဖို႔အေၾကာင္းေျပာမည္။ လမ္းမွာ ညီမေလးအတြက္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ဝယ္သြားဦးမည္။
အလုပ္ၿပီးလွ်င္ ႏွင္းျဖဴ အိမ္ျပန္မည္။
ညိဳမိႈင္းေဝ (သနပ္ပင္)