(မုိးမခ) မတ္ ၂၈၊ ၂၀၁၆
ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ဟာ
နံနက္ခင္း လမ္းေတြရဲ႕ မညီမွ်မႈေတြကို တင္ၿပီး ခရီးသြားေနမွေတာ့
အေလးခ်ိန္ဟာ အတိမ္းအေစာင္းေတြရဲ႕ဒဏ္
ဂဏာမျငိမ္နိုင္လြန္းလို႔
နိမ့္ရာေဒသေတြ ျပဳတ္က်ကုန္တယ္။
ရွင့္လက္ထဲက တင္းနစ္ေဘာလုံးတစ္လုံးဟာ
ကမာၻေျမေပၚ ပစ္ေပါက္လိုက္ေတာ့
လူေတြနဲ႔ က်မတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုလွမ္းကိုက္ၿပီး
ပါးစပ္ေတြထဲကတဆင့္ ဝမ္းေခါင္းထဲကို
ေႏြအျဖစ္ ပူၿပီးဆင္းတယ္။
လမ္းေတြရဲ႕အေရျပားေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပါးလႊာတယ္ဆိုတာ
လူေတြရဲ႕သည္းခံနိုင္မႈေတြ အဆုံးထိသြားေနတယ္ဆိုတာ
လမ္းေတြကို အစာသြတ္ထားတဲ့ ယမ္းေတြက
အခ်ိန္မေရြး ေပါက္ကြဲ/ေလာင္ကြၽမ္းပစ္ဖို႔
က်မတို႔ကို ရိုက္ခ်ထားတဲ့ဆို႔ေတြနဲ႔အတူ လည္စင္းလို႔။
က်မတို႔ရဲ႕ ဆံခ်ည္မွ်င္ အ႐ႈပ္အေထြးေတြက
ေမြးရာပါေစာင့္ေရွာက္မႈမဲ့ေနတဲ့ ပုလင္းတစ္လုံးလို႔
ညေပါက္ဝတန္းလန္းက အလင္းကတိုးတိုးေလးေျပာတယ္။
က်မကေတာ့ေလ
ဘဝတစ္ခုလုံး စက္ထဲထည့္ႀကိတ္ၿပီး
ထြက္က်လာတဲ့ အာရုံေတြဟာ
လိုင္းေတြ/ေကာက္ေၾကာင္းေတြေပၚကေန
တဝက္တပ်က္နဲ႔ျပန္ဆင္းလိုက္
တဖန္ေရာက္တဲ့ေနရာက ျပန္စလိုက္နဲ႔
ကမာၻကိုပတ္ဖို႔ ေသြးကိုႏႈိးေနတယ္ ။
က်မရဲ႕နာက်င္မႈဟာ
ေဝဒနာကို ေကာင္းေကာင္းမသိနိုင္တဲ့
ဓါးသြားေတြကို
ျဖတ္ထုတ္ပစ္လိုက္ဖို႔။
က်မအတြက္ေနေရာင္ဟာ
တိမ္တစ္အုပ္နဲ႔အတူ
ကမၻာေျမကို အႏုပညာျဖစ္ေစေတာ့မွာပဲ။
ဝါက်ျဖဴ
မတ္ ၂၅၊ ၂၀၁၆