ဖုိးထက္ - အိပ္မက္ထဲက ကားႀကီး
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၀၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၀၊ ၂၀၁၆
ျမန္မာစကား ပီပီသသ၊ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းႀကီးရိွပါလ်က္နဲ႔ ဘာသာျခား စကားလံုးမ်ားကို ျမန္မာမႈျပဳၾကေသာအခါ အခ်ိဳ႕က အလြဲႀကီး လြဲၾကသည္။ သိသိႀကီးနဲ႔ မွားၾကသေလာ၊ ဂရုမျပဳမိသျဖင့္ မွားၾကသေလာ၊ နေမာ္နမဲ့ေၾကာင့္ မွားၾကသေလာ၊ လူေရးလူရာ ၀င္ခ်င္လြန္းသျဖင့္ မွားၾကသေလာ။ လြဲတာေတာ့ အေတာ္လြဲၾကသည္။ Main Sponsor ကို မိန္းစပြန္ဆာဟု ႏိုင္ငံအဆင့္ပြဲထက္က စင္ျမင့္ေပၚမွာ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေျပာၾကသည္။ “အဓိက ကူညီပံ့ပိုးသူ” ဆိုသည့္ အားအင္ျပည့္၀သည့္ ျမန္မာဘာသာဖြင့္ဆိုခ်က္ရိွပါလ်က္နဲ႔ စပြန္ဆာ၊ စပြန္ဆာလုပ္ေနၾကတာ ဘယ္သူမ်ား စပြန္ဆာလိုခ်င္ေနၾကသလဲလို႔ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ ေတြးမိသည္။ ရိွေစေတာ့။
အျခားေသာ နယ္ပယ္ေတြမွာ ဘာသာျခား ဘာသာစကားလံုးမ်ားကို ျမန္မာမႈျပဳၾကသည္မ်ား မည္ကဲ့သို႔ရိွသည္ ကြၽန္ေတာ္ မသိ။ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္၊ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္တို႔ မရိွၾကေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း ပညာရပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြမွာ ျမန္မာ မႈျပဳျခင္းသည္ အားနည္းသည္ထက္ နည္းလာခဲ့သည္ဟု တစ္ထြာတစ္မိုက္ ဉာဏ္ရည္ေလးျဖင့္ မွတ္ခ်က္ခ်ခ်င္သည္။ သို႔ ေသာ္ ျမန္မာျပည္ကားေလာကမွာေတာ့ ျမန္မာျပဳျခင္းသည္ အေတာ္ႀကီး စိတ္ေက်နပ္စရာလည္း ေကာင္းသည္။ ခ်စ္စရာလဲ ေကာင္းသည္။ သူတို့၏ စိတ္ကူး၊ စိတ္သန္း၊ ဉာဏ္အရည္အေသြးက မ်က္ခံုးပင့္ၾကည့္စရာ ေလးစားဖို႔ ေကာင္းသည္။
ကားေတြ၏ နာမည္ေတြကို ျမန္မာမႈျပဳထားၾကတာမ်ား စက္ရုပ္တဲ့၊ ေရႊငါးတဲ့၊ ဆင္ေခါင္းတဲ့၊ ႏြားႀကီးတဲ့၊ ဖားျပဳပ္တဲ့၊ ေခြး ေခါင္းတဲ့၊ ၾကက္တူေရြးတဲ့။
စက္ရုပ္ဆိုတာ ကမာၻေက်ာ္ ဂ်ပန္ ကားထုတ္လုပ္ေရး ကုမၸဏီ Toyota မွထုတ္လုပ္ေသာ Caldina ေမာလ္ဒယ္လ္မ်ားကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ Toyota ၏ အမႈေဆာင္အရာရိွခ်ဳပ္ကို စက္ရုပ္တစ္စီးေလာက္လိုခ်င္လို႔ဟု သြားေမးလွွ်င္ နားလည္မည္ မထင္။ သို႔ေသာ္ စက္ရုပ္ဆိုသည့္ ျမန္မာမႈျပဳျခင္းက အဆိုပါကားပံုစံႏွင့္ အစပ္အဟပ္တည့္သည္။ ကားပံုေလးက စက္ရုပ္ ေလးႏွင့္ ေသခ်ာၾကည့္ေလ တူေလ။
ၾကက္တူေရြးဆိုတာက Toyota ၏ Carina ေမာလ္ဒယ္လ္မ်ားကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ကားပံုစံေလးက သူတို႔ေျပာမွ ၾကက္တူ ေရြးေလးတစ္ေကာင္ ႂကြားႂကြားရြားရြား ရိွေနသလိုလို။ ကားေလာက အေခၚအေ၀ၚ၊ အေျပာအဆိုေတြက ကြင္းကနဲ႔၊ ကြက္ ကနဲ႔ ရွင္းလင္းျပတ္သားသည္။
“Wish က ဒီမွာ လူၾကိဳက္မ်ားတယ္။ 180 နဲ႔ 200 ၾကားမွာ ရိွမယ္ထင္တယ္။ စကတ္ပါရင္ နည္းနည္းပိုျမင့္မွာေပါ့။ ေအာ္ တီဗီြ နဲ႔ ေနာက္ကင္မရာပါရင္ ပိုၿပီးေစ်းေခၚမွာေပါ့။ ဒီအထဲကမွ အလယ္မွာ ေလွ်ာက္လမ္းပါရင္ ၂၀၀ ေတာင္ ေက်ာ္မယ္ ထင္တယ္။ 1.8 ေလ။ 2.0 လဲ လာတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ရွားတယ္။1.8 ဘဲ ေပါတယ္။ ေတာ္ၿပီေပါ့။ ဆီဆားလဲ သက္သာ။ ဗင္ထဲ မွာေတာ့ အေတာ္ေကာင္းတဲ့ စီးရီးေပါ့။ ခရီးေ၀းသြားရင္လဲ 1.8 ဆိုေတာ့ အားမနာရဘူးေပါ့။ 1.3 ဆိုရင္ ခရီးေ၀းမွာ အဆင္ မေျပဘူးေလ။”
Wish ဆိုတာ Toyota က ထုတ္လုပ္သည့္ ကားအမ်ိဳးအစား။ 180 နဲ႔ 200 ဆိုတာ ျမန္မာေငြက်ပ္ သိန္းေပါင္း။ စကတ္ဆိုတာ ကား ေဘာ္ဒီ၏ ေအာက္ဖက္မွာ ပိုၿပီးၾကည့္လွသြားေအာင္ တြဲစပ္ထားသည့္ အပိုေဆာင္းတပ္ရသည့္ပစၥည္း။ စကတ္ဆိုတာ Skirt ကို ေျပာျခင္း ျဖစ္မည္။ “ေအာ္” ဆိုတာက Original ကို ခ်စ္ဖြယ္ေသာ အတိုေကာက္စာလံုးျဖင့္ ျမန္မာမႈျပဳထားျခင္း။ 1.8 ႏွင့္ 2.0 ဆိုတာ အဂ်င္ပါ၀ါအား။ လိုရင္း တိုရွင္း ကားပြဲစား စကားမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ပါသည္။ သူတုိ႔စကားေတြ နား ေထာင္ရတာ လွပျပည့္စံုေသာ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ရသလို။ အပိုအလိုမရိွ။ ကြက္ခနဲ၊ ကြင္းခနဲ။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြက စိတ္အစြဲအလန္းႀကီးသည္။ ဒီစိတ္ဓာတ္က ကားေလာကမွာ အမ်ားႀကီး အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရိွသည္။ Toyota တံဆိပ္ကို အျခားေသာ Mazada၊ Nissian၊ Honda တံဆိပ္မ်ားထက္ ပိုၿပီး ႏွစ္သက္ၾကသည္။ ဒါကလဲ မစၥတာ တိုရိုတာႏွင့္ ခင္လို႔မဟုတ္။ တိုရိုတာဆိုေကာင္းတယ္၊ ပစၥည္းေပါတယ္ဆိုသည့္ စိတ္အစြဲက အေတာ္ႀကီးၾကသည္။
SE ဗင္ကားေလးမ်ားက ျမန္မာျပည္ေစ်းကြက္မွာ ၿပိဳတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၾကိဳက္လို႔သာ ၾကိဳက္ၾကေပမယ့္ ထိုကားေတြက ဇိမ္ခံဖို့ ထုတ္ထားတာ မဟုတ္။ ေလး ေအာက္ခံ (suspension) ေတြဆိုေတာ့ ကားက မာဆတ္ဆတ္။ စိမ္းဆတ္ဆတ္ ႏိုင္သည္။ သူ့ေနာက္က ထြက္လာသည့္ ဖင္ေကာက္ေခၚ ဖင္ေလးေကာက္ေကာက္ ခံုးခံုး ဗင္ (Van) ေတြက ေလး ေအာက္ခံႏွင့္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စပရင္အထိုင္ေတြႏွင့္ ျဖစ္သြားသည္။ ကားက ပိုၿပီး ညက္သည္။ ေမာင္းရတာ အရင္ SE တံုးကလို မၾကမ္း။ ဒါေပမယ့္ SE မွ SE။ ဖင္ေကာက္က ေပ်ာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္က လမ္းေတြနဲ႔က ေလးထိုင္မွ ေကာင္းတာဟု ဆိုၾက၏။ ေခတ္ေတြ၊ နည္းပညာေတြ ေျပာင္းလာေတာ့ ဖင္ေကာက္ဆိုတာ ရာဇ၀င္ထဲမွာ ထားခဲ့သင့္ၿပီ။ သို့ေပသိ အခုေနာက္ပိုင္း အဆင့္ျမင့္ ကြန္ျပဴတာစနစ္ထိန္း ကားေတြ ေရာက္လာေတာ့လည္း ဖင္ေကာက္ေလးေတြက ပိုေကာင္းတယ္ ဟု ဆိုလာၾကျပန္သတဲ့။ ကားေလာကထဲမွာ ဖင္ေကာက္ေတြ တန္းတစ္ခုေတာ့ ရေသးသတဲ့။ သူတို့က အခုေနာက္ထုတ္ ေတြထက္ ပိုမာ၊ ပိုေကာင္းသတဲ့။ ျပံဳးခ်င္စရာ၊ ႏွစ္သက္စရာ စိတ္အစြဲအလန္းမ်ား။
“ညီေလးကလည္း မင္းလိုခ်င္တဲ့ ကား ဘယ္လိုလုပ္ ရိွေတာ႕မွာလဲ။ အရမ္းလိုခ်င္သပ ဆိုရင္ေတာ့ ရွာထားပါ့မယ္။ အခု သူ႔ ေနာက္ထုတ္ကားေတြ ၆၀၀ ေလာက္ဆို ေကာင္းေကာင္းရတယ္။ ခိုင္းစမ္း။ သြားစမ္း။ မင္းႀကိဳက္သလိုသြား။ ေကာင္းမွ ေကာင္း။ လိုခ်င္ရင္ေျပာ”
ျမန္မာေငြ သိန္းေျခာက္ရာတန္ကားကို ကြၽန္ေတာ့္အား ၀ယ္စီးႏိုင္သည္ဟု ထင္ျမင္ေနေသာ သူ႔ကို အားနာသြားသည္။ ကြၽန္ ေတာ္လိုခ်င္တယ္လုိ႔ေျပာေသာကားက “God Must Be Crazy” ဇာတ္လမ္းထဲက လူျဖဴမင္းသားစီးသည့္ လင္ရိုဗာ။ ကား ကိုယ္က သံေဘာ္ဒီ စစ္စစ္ႀကီး။ ေလယာဥ္ေပၚက ျပဳတ္က်လာသည့္ Pepsi ပုလင္းကို ေခတ္ႀကီးနဲ႔ ျပတ္က်န္ခဲ့သည့္ လူမည္း ရြာသားက အေ၀းဆံုးကို လာစြန္႔ပစ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း သစ္ေတာထိန္းသိမ္းေရးအရာရိွ လူျဖဴႏွင့္ ေတြ႕သည့္ဇာတ္လမ္း။ အတြဲ ၁၊၂၊ ၃ ျဖင့္ ကမာၻေက်ာ္ဇာတ္လမ္းျဖစ္သလို 1990 တန္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာအမ်ားစု သိၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း “ဟိုဗ်ာ..ပက္ပစီ ပုလင္းျပန္လိုက္ေပးတဲ့ ဇာတ္လမ္းဗ်ာ။ ၾကာၿပီဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က ဇာတ္လမ္းဗ်ာ။ အဲဒီထဲက ကား။ လင္ရိုဗာကား။ အဲဒီလိုကားလိုခ်င္တာဗ်။” ဟု ကြၽန္ေတာ့္အညႊန္းကို “ေႀသာ္” ဟု တန္းသိျခင္းျဖစ္သည္။
“အာ…ဆရာေလး စိတ္ေကာေကာင္းရဲ႕လား။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔။ အခုေခတ္လို အဲယားကြန္း၊ ေလအိတ္နဲ႔ ကားေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္ေနခ်ိန္မွာ ေရွးထုတ္ လင္ရိုဗာႀကီး လိုခ်င္တာက ထူးခ်င္ထူး၊ ႐ူးခ်င္႐ူး ဒီႏွစ္ခု တစ္ခုဘဲ ျဖစ္မယ္။ ဆရာေလး အေျခ အေနက ကားကို ၀ယ္စုႏိုင္တဲ့ပံုစံလဲ မဟုတ္ပါဘူး။”
အဆံုးသတ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေျခအေနမွန္ကို သိသြားသျဖင့္ ေနသာ ထိုင္သာ ရိွသြားသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သိန္းေျခာက္ရာတန္ ကားမေျပာႏွင့္ သိန္း ၁၆၀ တန္ကားေသာ္မွ ၀ယ္စီးခ်င္ေသာ သူမဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ရိွ ေရႊငါး ေလးႏွင့္ဆို ရၿပီ။ ထသြား ထလာ သေဘာထက္ ဘာမွ ပိုမိုဂိုက္ထုတ္လို႔မရသည့္ ကားေလး။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ေရႊငါးေလး က ေဒၚစုရဲ႕ကားေလးႏွင့္ မိသားစု၀င္ Mark II series။ ေဒၚစုကားေလးက 99 ေမာ္ဒယ္လ္။ 99 ေမာ္လ္ဒယ္လ္ တိုရိုတာ မက္တူး ကားေတြက မာမွ မာ။ အင္ဂ်င္ပါ၀ါ ၂.၅။ အတြင္းခန္းေတြကလည္း က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း။ ကားတည္ေဆာက္ပံုက တည္ျငိမ္သည္။ ရိုးရွင္းသည္။ ဘယ္လို ၾကည့္ၾကည့္ ရိုးမသြား။ ခန္႔ထည္သည္။ ပြဲတိုးသည္။
အရင္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ေရႊငါးေလးကိုဘဲ စီးလို႔ရသမွ် စီးေတာ့မယ္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားေသာ္လည္း ေခတ္ေဟာင္း အန္း တိတ္ လင္ရိုဗာ သံေဘာ္ဒီႀကီး လိုခ်င္လာသည္။ ေရႊငါးေလးက စီးလို႔ေကာင္းေပမယ့္ ေပ်ာ့သည္။ လင္ရိုဗာႀကီးနဲ႔သာဆို လာ ထား။ ေဘာ္ဒီ တစ္ခုလံုး သံခ်ည္း။ ဒီေခတ္ဒီအခါကားစီးရတာ ကိုယ္က မာမွ။ ကိုယ္မမာရင္ ကိုယ့္ကို အမႈန္႔ႀကိတ္သြားမည့္ သူေတြ အမ်ားႀကီး။ ေဒၚစုကေတာ့ သူ႔ကား 99 ေလးကို လဲေတာ့မည္ မထင္။ ကြၽန္ေတာ္ကျဖင့္ လင္ရိုဗာ အေဟာင္းႀကီး တစ္စီးေလာက္ စီးၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။ တိုက္ခ်င္လဲ တိုက္။ လာထားစမ္း။ ကိုယ္ေနရာရဖို႔၊ အဆင္ေျပဖုိ႔တစ္ခုတည္းသာ ၾကည့္ၿပီး အတၱမာန္မာနႀကီးႀကီးျဖင့္ ျဖတ္၀င္သူေတြကို တိုက္ခ်ိဳးမည္။ စည္းကမ္းေဖာက္သူေတြကို ခပ္တင္းတင္း ၿပိဳင္တိုး လို႔ရၿပီ။ မာန္မာနနဲ႔ ကားမေမာင္းသင့္ေပမယ့္ ဘာျဖစ္မယ္မွန္း မသိရေသာ လမ္းေပၚမွာ ေဘာ္ဒီမာေသာ လင္ရိုဗာႀကီးကို သာ ေမာင္းခ်င္ေနမိသည္။ အၾကမ္းပတမ္းခံေသာ၊ ဟိတ္ဟန္ မမ်ားေသာ၊ မာမာ တင္းတင္းရိွေသာ အိပ္မက္ထဲက ကားႀကီး ကို ကားပြဲစားဆရာႀကီး ရွာေပးႏိုင္မည္ဟု ထင္ျမင္မိသည္။
ဖိုးထက္