 |
| cartoon win aung |
ေမာင္စြမ္းရည္ - ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ကဗ်ာဆရာမ်ား
(မိုုးမခ) ဇူလိုုင္ ၁၇၊ ၂၀၁၅
ႏုိင္ငံေရးသမားလုိ အမ်ားအက်ဳိးကုိ ထမ္းေဆာင္ရသူတဦးဟာ စာေပ အႏုပညာမ်ားကုိ ျမတ္ႏုိးသူမဟုတ္ရင္ နည္းနည္း စုိရိမ္ရပါတယ္။ စာေပအႏုပညာမ်ားကုိ မျမတ္ႏုိးသူဟာ “ရုပ္ၾကမ္း သမား”ေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ရုပ္ၾကမ္းသမားဆုိတာ စိတ္ႏွလုံးမႏူးညံ့တဲ့၊ စာနာေထာက္ထားမႈ မရွိတဲ့။ ခံစားမႈမဲ့တဲ့ လူမ်ဳိးကုိ ဆုိလုိပါတယ္။ ႏုိင္ငံကုိ ခ်စ္ေကာင္း ခ်စ္ေပမဲ့ ျပည္သူလူထုအေပၚ ကရုဏာ နည္းတတ္တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ စာေပအႏုပညာမ်ားကုိ ျမတ္ႏုိးတဲ့ ႏုိင္ငံေရး သမားတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ျမတ္ႏုိးသူ၊ အၾကမ္းနည္းနဲ႔ ျပႆနာ ေျဖရွင္းတာကုိ မႏွစ္သက္သူ ျဖစ္ေနတာလုိ႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ သာမန္အားျဖင့္လဲ ပညာတတ္ လူယဥ္ ေက်းဆုိတာမ်ဳိးဟာ စာေပ အႏုပညာမ်ားကုိ ေလးစားရ၊ ျမတ္ႏုိးရ၊ တန္ဖုိးထားရၿမဲ မဟုတ္ပါလား။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဖခင္ျဖစ္သူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆုိရင္ ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ပဲ အခ်ိန္အားရင္ပဲ သူ႔အနီးအပါးမွာ ဆရာဒဂုန္တာရာ ရွိလုိ႔ကေတာ့ စႏၵယား တီးခုိင္းေတာ့တာပါပဲ။ တခါတရံ မဆုိတတ္ဆုိတတ္နဲ႔ သီခ်င္းဝင္ဆုိတတ္ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ ကုိယ္ တုိင္ စႏၵယားတီးၿပီး ဂီတနဲ႔ ေမြ႔ေလ်ာ္ေလ့ရွိသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေအာင္ဆန္းဟာ လႊတ္ေတာ္နားခ်ိန္မွာ ဒီးဒုတ္ ဦဘခ်ဳိ၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္၊ ဆရာေမာင္ထင္တုိ႔နဲ႔ စကားလက္ဆုံက်ေလ့ရွိၿပီး သူလဲ စာေရးဆရာ လုပ္မယ္လုိ႔ ေျပာေလ့ရွိသတဲ့။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ က်ေနာ္ စတင္ ေတြ႔ဆုံဖူးတာက ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ စာၾကည့္ တုိက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာင္လဲ စာၾကည့္တုိက္မွာပဲ ဆုံရတာ မ်ားပါတယ္။ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ စာေပမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္သူတဦး ျဖစ္ေၾကာင္း ခန္႔မွန္းႏုိင္ပါတယ္။ က်ေနာ္က ကဗ်ာဆရာတဦးျဖစ္လုိ႔ ကဗ်ာဆရာ တဦးအေနနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ဘယ္လုိျမင္သလဲဆုိတာ နည္းနည္း တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ ေဒၚစု ဘက္ကလဲ ကဗ်ာဆရာမ်ားအေပၚမွာ ဘယ္လုိ ျမင္တယ္ဆုိတာကုိပဲ က်ေနာ္တုိ႔ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေတြ႔ဆုံရင္းနဲ႔ အကဲခတ္ သိရွိရသမွ်ကုိ ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။
ထူးျခားခ်က္တခုကေတာ့ ေဒၚစု အေနနဲ႔ ဗမာျပည္မွာ လူထုလႈပ္ရွားမႈထဲကုိ ပါဝင္လာၿပီးတာနဲ႔ သိပ္မၾကာဘူး။ ျမန္မာစာေပေလာကထဲက ကဗ်ာဆရာေတြ အားလုံးေလာက္နဲ႔ သိကၽြမ္းရင္းႏွီးၿပီး ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီဆုိတာပါပဲ။ ဗမာျပည္မွာ ဒီမုိကေရစီ အေရးအခင္းႀကီး ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တဲ့အခါ ျပည္သူ အားလုံးနဲ႔အတူ ကဗ်ာဆရာ အားလုံးလဲ ေထာက္ခံပါဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆႏၵျပ လက္မွတ္ေကာက္ခံတဲ့ အခါမွာ အသက္အႀကီးဆုံး စာဆုိႀကီး ႏွစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ေခတ္စမ္းစာဆုိႀကီး ႏွစ္ဦးက အဦးဆုံးလက္မွတ္ ထုိးေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီ အေရးေတာ္ပုံ ျဖစ္စမွာပဲ ကဗ်ာဆရာႀကီး ေဇာ္ဂ်ီက က်န္းမာေရး ခ်ဳိ႕တဲ့လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ထဲမွာပဲ တြန္းလွည္းေပၚမွာ ေနထုိင္ေရြ႕လ်ားခဲ့ရပါတယ္။ မၾကာခင္ အိမ္ရာေပၚမွာပဲ ေနရတဲ့ အေျခအေနကုိ ေရာက္ၿပီး ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရွာပါတယ္။
ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္က ကမာရြတ္ အဝိုင္းမွာ ေန႔ေရာ ညပါ ေလထဲမုိးထဲ အစာငတ္ခံ ဆႏၶ ျပၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ထြက္ၿပီး အားေပးႏုိင္ခဲ့ပါေသးတယ္။ “ငါ မ်က္ရည္ မထိန္းႏုိင္လုိ႔” ဆုိၿပီး အိမ္ျပန္သြားပါတယ္။ အိမ္မွာ ကဗ်ာတပုဒ္ေရးဖြဲ႔ၿပီး က်ေနာ့္ လက္ထဲ ကုိ ထဲ့လုိက္ပါတယ္။ လူငယ္သူရဲေကာင္းေတြကုိ ဂုဏ္ျပဳတဲ့ ကဗ်ာပါ။ က်ေနာ့္ကုိပဲ ဖတ္ျပေပးပါလုိ႔ တာဝန္ေပးလုိ႔ ပရိသတ္ေရွ႕ကုိ သြားေရာက္ ဖတ္ျပရတဲ့အခါ ပရိသတ္က အႀကိမ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး ဖတ္ခုိင္း ပါတယ္။ အလြန္အားတက္ ဂုဏ္ယူၾကပါတယ္။ (ပရိသတ္ထဲမွာ ကဗ်ာဆရာ ပုတီကုန္း ေမာင္စိန္ဝင္းနဲ႔ ပ်ဥ္းမနား ေမာင္နီသင္းလဲ ပါပါတယ္။)
 |
| မင္းသုု၀ဏ္ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ မိတၱဴ (မိုုးမခ၏ ၈၈ - ၂၃ ႏွစ္ အစီအစဥ္မွ) |
အေမ လူထု ေဒၚအမာက လွမ္းၿပီး မႏၱေလးမွာ ထုတ္ေနတဲ့ ရွစ္ေလးလုံး ဂ်ာနယ္အတြက္ မင္းတုိ႔တေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာေပးပါ- ေတာင္းလုိ႔ ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာရ ေတာ့ အလြန္ဝမ္းသာၿပီး တယ္လီဖုန္းေပၚမွာ ႏႈတ္နဲ႔ပဲ ရြတ္ဆုိၿပီး ပုိ႔ေပးလုိက္ရပါတယ္။ မႏၱေလးက ထုတ္တဲ့ ရွစ္ေလးလုံး ဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။
“ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ဟာ တရားရိပ္သာတခုကုိ ဝင္ဖုိ႔ ျပင္ေနဆဲပါ။ ဒါေပမဲ့ “ငါ့သူငယ္ခ်င္း”ရဲ႕ သမီးကုိ ငါမ်က္ႏွာလႊဲေနလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ”လုိ႔ ဆုိၿပီး ေဒၚစုကုိ ေထာက္ခံအားေပးခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၃၆ က ကုိေအာင္ဆန္းတုိ႔ သပိတ္ေမွာက္ေတာ့ ဆရာ မင္းသုဝဏ္က တကၠသုိလ္မွာ ဆရာျဖစ္ေနပါတယ္။ ကုိေအာင္ဆန္းတုိ႔ရဲ႕ ဆရာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာက သူငယ္ခ်င္းလုိ႔ပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ေခတ္စမ္းစာဆုိႀကီး ႏွစ္ဦးဟာ ဖခင္လက္ထက္မွာေရာ သမီးလက္ထက္မွာပါ အုပ္စုိးသူမ်ားကုိ ရဲရဲဝ့ံဝ့ံ ဆန္႔က်င္အံတုၿပီး အမွန္တရားဘက္က ေထာက္ခံရပ္တည္ခဲ့ၾကပါတယ္။
နဝ ေခတ္စမ္းစာဆုိတဦးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ကုိေအာင္ဆန္းနဲ႔လဲ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့သူ ကဗ်ာဆရာ ဒဂုန္တာရာဟာ စစ္ၿပီး ေခတ္မွာ ျပည္သူ႔ စေပေခတ္ကုိ ဦးေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ စာဆုိ တာရာကလဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သမီးကုိ အားေပးေထာက္ခံပါတယ္။ “ႏုိင္ငံေရး လုပ္တယ္ဆုိတာ ရန္သူကုိ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ျခင္း ျဖစ္တယ္”ဆုိတဲ့ ဂႏၵီ၊ မင္ဒဲလား လမ္းစဥ္ကုိ စြဲကုိင္ ေၾကညာရင္ ေဒၚစု ဘက္က ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။
ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံကာလမွာ မႏၲေလးက ဆင္းလာခဲ့ၾကတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ စာေပသမား တင္မုိး၊ ေမာင္မုိးသူ၊ ေမာင္သာႏုိး၊ ေမာင္စြမ္းရည္တုိ႔တေတြ “တတ္သိအဖြဲ႔”ဖြဲ႔ေတာ့ စုေဝးပါဝင္ၾကပါ တယ္။ အဲဒီတုန္းက အခမ္းအနား သဘာပတိ လုပ္သူဟာ ကဗ်ာဆရာ တင္မုိးပါ။ ကဗ်ာဆရာ တဦးက ဦးေဆာင္ဖြဲ႔စည္း လႈပ္ရွားခဲ့တာကုိ သမုိင္းတင္ထားရပါလိမ္မယ္။
ကဗ်ာဆရာ တင္မုိးကုိေတာ့ “ဒီမုိကေရစီ အေရးေတာ္ပုံ စာဆုိ”လုိ႔ ဆုိခ်င္ပါတယ္။ အေရး ေတာ္ပုံကာလ တေလွ်ာက္လုံး ကဗ်ာေတြ ေရးဖြဲ႔၊ ရြတ္ဆုိေဟာေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ထုတ္သမွ် လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြမွာလဲ ကဗ်ာနဲ႔ ပါဝင္ေရးဖြဲ႔ အားေပးခဲ့ပါတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ေဒၚခင္ ၾကည္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ အေၾကာင္းကုိ ဖြဲ႔ဆုိဂုဏ္ျပဳ ကဗ်ာေတြ အမ်ားဆုံး ေရးဖြဲ႔ခဲ့သူဟာလဲ တင္မုိးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာ တင္မုိးဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ပုဂၢိဳလ္အရ အရင္းႏွီးဆုံး ကဗ်ာဆရာလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေရးေတာ္ပုံကာလ အေရးအႀကီးဆုံး အခ်ိန္ေတြမွာ မုံရြာ တင္ေရႊ၊ ဦးဝင္းတင္၊ ဗုိလ္ေသာ္က၊ ေမာင္မုိးသူ စတဲ့ စာေပသမားမ်ားနဲ႔အတူ ေဒၚစုရဲ႕ တုိင္ပင္ေဖာ္တုိင္ပင္ဖက္ အျဖစ္နဲ႔ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ “အာဇာနည္မ်ဳိး ေသရုိးမရွိ၊” “ခေမာက္ေဆာင္းေတာ့ တေသာင္းဗုိလ္ေခ် ညက္ညက္ ေက်”ဆုိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေတြကုိ တင္မုိးက အဲဒီ ရဲေဘာ္ႀကီးေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ တာပါ။
ကဗ်ာဆရာ တင္မုိးနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ဟာ အေရးေတာ္ပုံ မတုိင္မီကာလ ကတည္း က သိကၽြမ္းရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။ တင္မုိးက ေဒၚစုကုိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက လမ္းေဘး စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္ ေတြကုိ တေနကုန္ ဘာမွ မေကၽြးဘဲ ေခၚသြားခဲ့ဖူးတာဟာ အမွတ္တရ ေျပာစရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚစုက “ဆရာမုိးေရ က်မေတာ့ ဆာလာၿပီ”ဆုိမွ သတိရၿပီး လမ္းေဘး ေခါက္ဆြဲသုတ္ဆုိင္တဆုိင္ကုိ ေခၚသြားသတဲ့။ ေဒၚစုကလဲ လမ္းေဘး အသုပ္ဆုိင္မွာပဲ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားရွာပါသတဲ့။ ဒီလုိနဲ႔ စာအုပ္ရွာတာ တေနကုန္သြားခဲ့ပါတယ္။
ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေအာင္နဲ႔ ကုိေလး(အင္းဝဂုဏ္ရည္)တုိ႔ ႏွစ္ဦးကေတာ့ အညာမွာပဲ ေနၾက တာ ျဖစ္လုိ႔ အေရးေတာ္ပုံကာလမွာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ မဆုံႏုိင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ ေဒၚစုကုိ အနီးကပ္ မဝန္းရံႏုိင္ဘဲ အေဝးကပဲ ဝန္းရံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ်ဳိးသားေန႔လုိ အခါႀကီး ရက္ႀကီးေတြမွာ ၾကည္ေအာင္နဲ႔ ကုိေလးတုိ႔ ႏွစ္ဦးကုိ ရန္ကုန္ရုံးခ်ဳပ္မွ ဖိတ္ေခၚၿပီး ေဟာၾကားေစပါတယ္။ ဒီကဗ်ာဆရာ ႏွစ္ဦး သူမ်ားနဲ႔ မတူတာက မႏၱေလးတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းထြက္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့အတြက္ ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ ေလးခ်ဳိးႀကီးလုိဟာမ်ဳိးကအစ၊ ရတု၊ ရကန္၊ အဲ၊ အန္ေတြကုိ စနစ္တက် ရြတ္ဆုိတတ္သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ ရြတ္ဆုိေဟာေျပာတာေတြကုိ ေဒၚစုကအစ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ေတြက အထူးသေဘာက်ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးကုိပဲ ႏွစ္စဥ္ ဖိတ္ၾကား ေလ့ရွိပါတယ္။ ေဒၚစုက သူတုိ႔ကုိ ႏုိင္ငံျခားက စာအုပ္ေတြ မွာၿပီး လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။
ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေဝးကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကုိယ္တုိင္ တာဝန္ေပးခ်က္အရ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသ စည္းရုံးေရး ကိစၥေတြကုိ ေဆာင္ရြက္ရသူ ျဖစ္ပါတယ္။ “ကုိေအာင္ေဝးေရ ေဒၚုစုနဲ႔ ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္းေလးမ်ား ေဆြးေႏြးျဖစ္တာရွိရင္ ဒို႔မ်ားလဲ မွတ္သားရေအာင္ ေဖာက္ သယ္ခ်ပါအုံး”လုိ႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ “ဆရာေရ - ဆုံျဖစ္ၾကတာေတြက အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကိစၥေတြနဲ႔ခ်ည္းဆုိေတာ့ ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္း မျေပာျဖစ္ပါဘူး”လုိ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။
အေရးေတာ္ပုံကာလမွာ တင္မုိးက အစုိးရအလုပ္က အၿငိမ္းစားယူၿပီးပါၿပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အေရးအခင္းအၿပီးမွာ ရုံးကုိ ျပန္တက္ေနပါတယ္။ ၿပီးမွ ေစာၿပီး အၿငိမ္းစား ယူလုိက္ပါတယ္။ ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သူ႕ရုံး၊ သူ႕ၿခံထဲ အလုပ္ရႈပ္ေနလုိ႔ ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ အာလာပ သလႅာပ ေျပာဖုိ႔ အခ်ိန္မရရွာပါဘူး။ လမ္းေဘး ဂိတ္ေပါက္ ေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္တာကုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ မျပတ္ သြား နားေထာင္ပါတယ္။ ေဒၚစု သာေရး နာေရးေတြကုိ ထြက္လာတဲ့အခါမွာလဲ ဆုံျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္တုိ႔၊ ဦးခင္ေမာင္လတ္၊ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္တုိ႔ရဲ႕ ထမႏွဲပြဲေတြမွာ အၿမဲလာပါတယ္။ အဲလုိ အခါေတြမွာ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာနဲ႔ေရာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ေရာ ဆုံခြင္ႀကဳံရပါတယ္။
ဆရာႀကီး သခင္ကုိ္ယ္ေတာ္မႈိင္း၊ ေလထီး ဦးအုန္းေမာင္၊ ဗိသုကာ ဦးေက်ာ္မင္း၊ တုိင္းစည္းရုံး ေရးမွဴး ဦးသိန္းတင္၊ မုံရြာ ဦးတင္ေရႊ၊ ဟာဂ်ီ ဦးျမသန္း၊ စာေရးဆရာ ျမသန္းတင့္ စတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးမ်ား ရဲ႕ ကြယ္လြန္ ႏွစ္လည္ပြဲေတြမွာလဲ မပ်က္မကြက္ လာေလ့ရွိပါတယ္။ အဲလုိလာတဲ့အခါ ေဒၚစုနဲ႔ အတူ ဦးတင္ဦး၊ ဦးၾကည္ေမာင္၊ သခင္ အုန္းျမင့္တုိ႔ သုံးဦးကေတာ့ အၿမဲပါေလ့ရွိပါတယ္။
မုံရြာ တင္ေရႊက က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ သူငယ္ခ်င္းပါ။ မႏၱေလး တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ တင္မုိး၊ ေမာင္သာႏုိး၊ ေမာင္မုိးသူ၊ ေမာင္ေပါက္စည္ (မန္းတကၠသုိလ္) ေခၚ ခရစ္ယာန္ သာသနာပုင္ခ်ဳပ္ အင္ဒရူး ျမဟန္ စတဲ့ ငယ္ေပါင္းရဲေဘာ္မ်ားက မပ်က္မကြက္ စုံစုံညီညီ သြားေလ့ရွိပါတယ္။ တခါေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔အဖြဲ႕က မုံရြာ ဦးတင္ေရႊရဲ႕ အိမ္(အင္းစိန္၊ နံ႔သာကုန္း)ရဲ႕ အေပၚထပ္မွာ အေစာႀကီး ေရာက္ေနႏွင့္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႔က ေနာက္က် ေရာက္ၿပီး ေအာက္ထပ္မွာပဲ စကားဝုိင္းဖြဲ႔ေနၾကပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ ေရာက္လာ ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကုိ “အေပၚႂကြပါ”လုိ႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ အေပၚတက္သြားေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တုိ႔ရဲ႕ စားပြဲဝုိင္းက သခင္ အုန္းျမင့္က လွမ္းၿပီး လက္ရပ္ေခၚပါတယ္။ သူနဲ႔ အဖြဲ႔ဝင္တခ်ဳိ႕က ထေပးၿပီး က်ေနာ္တုိ႔တဖြဲ႔လုံးကုိ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ စကားေျပာၾကဖုိ႔ ဆုံေပးပါတယ္။ ဒီလုိ စကားဝုိင္းဖြဲ႔ခြင့္ မ်ဳိးကုိ သခင္အုန္းျမင့္က မၾကာခဏ လုပ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ေဒၚစုနဲ႔ ဆုံမိၾကတဲ့အခါ တခါမွ ႏုိင္ငံေရးစကား မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ ႏုိင္ငံ ေရး အေၾကာင္းအရာ အေနနဲ႔ ထူးၿပီး ေျပာစရာလဲ မရွိပါဘူး။ ႏုိင္ငံေရး အသိအျမင္ကလဲ ျခားနားတာ ရွိၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲကုိး။ ဒါေၾကာင့္ စာေၾကာင္း ေပေၾကာင္း ေလာက္ပဲ ေျပာျဖစ္ပါတယ္။
မုံရြာ ဦးတင္ေရႊရဲ႕ အဲဒီႏွစ္လည္ပြဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ေျပာမိၾကတာကုိ ေခါင္းစဥ္တပ္ရရင္ “ကဗ်ာဆရာမ်ားနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး”လုိ႔ တပ္ရပါလိမ့္မယ္။ ေဒၚစုက က်ေနာ္တုိ႔ ကဗ်ာဆရာေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး “ႏုိင္ငံမွာ အေရးရယ္လုိ႔ ႀကဳံလာရင္ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မဆုိ ေရွ႕က ေရာက္လာၿပီး ပါဝင္ ဆင္ႏႊဲၾက ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒါဟာ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ထူးျခားခ်က္လုိ႔ က်မေတာ့ ထင္မိတယ္။ ဆရာတုိ႔ ဘယ္လုိ သေဘာရသလဲ”တဲ့။ ဒီပြဲမွာ က်ေနာ့္ထက္ အသက္လဲႀကီး ဝါလဲႀကီးတဲ့ ကဗ်ာဆရာ သုံးဦးပါဝင္ေန ပါတယ္။ တင္မုိး၊ ေမာင္ေပါက္စည္(မန္းတကၠသုိလ္)နဲ႔ ေမာင္သာႏုိးတုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ အေျဖကုိ ေစာင့္ေနရပါတယ္။ အတန္ၾကာ ၿငိမ္ေနေတာ့ တင္မုိးက “ခင္ဗ်ား ေျပာလုိက္ပါ”လုိ႔ က်ေနာ့္ ကုိ လွည့္ၿပီး ေမးထုိး ေျပာလုိက္ပါတယ္။ (ဒီပြဲမွာ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္မုိးသူ ေထာင္က မလြတ္ ေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္။)
က်ေနာ္အေနနဲ႔ကလဲ အေျဖကုိ သိပ္စဥ္းစားခ်ိန္ မရပါဘူး။ ကုိယ္က ေျဖရဖုိ႔လဲ အသင့္ျပင္ မထားပါဘူး။ ခုလုိ တင္မုိးက ေမးထုိးၿပီး ခုိင္းလုိက္ေတာ့ ေျပာလုိက္ရပါတယ္။ “က်ေနာ္တုိ႔ ေခတ္သစ္ ဗမာစာေပေလာကမွာ ေရွ႕ဆုံးက ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း ရွိပါတယ္။ ဆရာႀကီးက ႏုိင္ငံေရးမွာ အေရးႀကဳံတုိင္း ေရွ႕ဆုံးက ပါခဲ့ပါတယ္။ “အေရးႀကီးရင္ ေသြးနီးရာ ပါစၿမဲ”လုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ ဝင္ေရာက္ လာေလ့ရွိၿပီး ေလးခ်ဳိး၊ ကဗ်ာႀကီေတြနဲ႔ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီအစဥ္အလာအရ ကဗ်ာဆရာဆုိ တာ ႏုိင္ငံေရးမွာ ပါရမယ္လုိ႔ စြဲၿမဲယုံၾကည္ထားၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ဆရာႀကီး ခ်မွတ္ စုိက္ထူးခဲ့တဲ့ ျမန္မာ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ အစဥ္အလာ ျဖစ္ေနပါၿပီ”လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။
က်မက ဗမာျပည္မွာသာ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ တကမၻာလုံးကုိ ေျပာတာပါတဲ့။
ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လုိ စာေပသမားမဟုတ္တဲ့ ဘဘဗုိလ္ခ်ဳပ္က ဝင္ကယ္လုိက္ပါတယ္။ “ဒီလုိ က်ေနာ္ ထင္တာကုိ ေျပာၾကည့္မယ္ေလ။ ကဗ်ာဆရာ စတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြ အားလုံးဟာ အမွန္တရား၊ သစၥာတရားကုိ ခံစားၿပီး အႏုပညာကုိ ဖန္တီးၾကရ တာ မဟုတ္လား။ ႏုိင္ငံေရးမွာ ျပည္သူလူထုဘက္က ရပ္တည္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းဟာ အမွန္တရား ဘက္က ရပ္တည္တာပဲေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ အေရးေတာ္ပုံႀကီးေတြ ျဖစ္လာရင္ ျပည္သူနဲ႔အတူ ေရွ႕က ဝင္ၿပီး ရပ္ၾကတယ္။ ျပည္သူေတြ ေရွ႕က ရပ္တဲ့ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ဝင္ရပ္ၾကတယ္။ ဒီလုိ မဟုတ္လား”တဲ့။ ဘဘဗုိလ္ခ်ဳပ္ တင္ဦး ဝင္ကယ္မွပဲ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံး သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ပါေတာ့တယ္။ ေဒၚစုကလဲ ဒါကုိ သေဘာတူပုံရပါတယ္။
ဒီပြဲမွာ ေမာင္မုိးသက ေထာင္ထဲက မထြက္ရေသးလုိ႔ မပါလာတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါ စစ္အစုိးရ ၾကမ္းခင္းေပါက္ေစ်း”က ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကုိ ပုဒ္မ ၅ (ည)နဲ႔ ဖမ္းရင္ “ငါးည”နဲ႔ မၿပီး အနည္းဆုံး သုံးႏွစ္၊ ေနာက္က်ေတာ့ ၅ ႏွစ္၊ ေနာက္က် ၁၀ ႏွစ္၊ ၁၅ ႏွစ္၊ ေနာက္က်ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ စသျဖင့္ “ေစ်းတက္”သြားခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရွ႕တန္း ထြက္လာေတာ့ နယ္တကာကုိ စည္းရုံး ေရး ဆင္းတဲ့အခါ ပထမဆုံး ပါသြားေလ့ရွိတာက က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္မုိးသူပါ။ သူက အေၾကအညာ ေဒသေပါင္းစုံမွာ မိတ္ေဆြေတြ ေပါပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ လုပ္ခဲ့တာ။ ရုပ္ရွင္ေလာက၊ စာအုပ္ထုတ္ေဝေရးေလာက ဝင္ခဲ့တာ။ ေထာင္ခဏခဏက်ခဲ့တာေတြက အေပါင္းအသင္း မ်ားေစခဲ့ တယ္ ထင္ပါတယ္။ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ရဲေဘာ္ေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြေပါတယ္။ စီမံခန္႔ခြဲတတ္တာ ေရွ႕ ေဆာင္ ေရွ႕ရြက္လုပ္တတ္တာေတြကလဲ သူရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚစုနဲ႔ အၿမဲ ပါခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာ အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္သုံးႏွစ္၊ ၅ ႏွစ္၊ ၇ ႏွစ္ စသျဖင့္ အေစာဆုံး အခ်ခံရ သူထဲမွာ ပါဝင္ပါတယ္။
တခါေတာ့ ေမာင္မုိးသူ စည္းရုံးေရးခရီးက ျပန္လာခ်ိန္မွာ သူအိမ္ကုိ သြားလည္တယ္။ ကုိေလး (အင္းဝဂုဏ္ရည္)လဲ ပါတယ္။ ေဒၚစုနဲ႔ စည္းရုံးေရးခရီးစဥ္ေတြကုိ ကုိမုိးသူရဲ႕သား ေမာင္ပန္းသီးေခၚ ထြန္းျမတ္ဦးက ဗီဒီယုိ ရုိက္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ထားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က အဲဒါေတြကုိ ဖြင့္ၾကည့္ၾက တယ္။ အေတြ႔ႀကဳံေတြကုိလဲ ေမးၾကတယ္။ က်ေနာ္က အစုိးရဝန္ထမ္းလုပ္ေနဆဲ ျဖစ္ေပမဲ့ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ အဆက္မျပတ္ပါဘူး။ တင္မုိး၊ ေမာင္မုိးသူ၊ ကုိတင္ေရႊ၊ ကုိဝင္းတင္၊ ကုိသိန္းတင္ စတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးမ်ားနဲ႔လဲ အဆက္မျပတ္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ သူတုိ႔ လုိခ်င္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ရွာေပးရတာပါပဲ။ (စာၾကည့္တုိက္ေတြကပါ ငွါးေပးရတယ္။ တအုပ္မွ ျပန္မရပါ။)
တခါ က်ေနာ္ ေရာက္သြားေတာ့ ေမာင္မုိးသူက ေဒၚစုနဲ႔ အတူလုိက္သြားၿပီး ခရမ္းသုံးခြတုိ႔၊ သန္ လ်င္တုိ႔ ဘက္က ျပန္လာတာနဲ႔ ႀကဳံတယ္။ က်ေနာ္က ေဒၚစုနဲ႔ တင္မုိးတုိ႔ တခါက လမ္းေဘးေခါက္ဆြဲ သုပ္ဆုိင္မွာ ေခါက္ဆြဲစားခဲ့ၾကပုံကုိ ေျပာျပတယ္။ “ကုိဘဂ်မ္း(တင္မုိး)ဆုိတဲံ လူကလဲ ဘာမွ အလုိက္ ကမ္းဆုိး မသိဘူး။ လမ္းေဘးမွာ စာအုပ္ရွာတဲ့အခါ ထုိင္ရာက မထေတာ့ဘူး။ ေဒၚစုက ဆာလုိ႔ ေျပာ ေတာ့လဲ လမ္းေဘးေခါက္ဆြဲဆုိင္မွာ ေကၽြးသတဲ့ေလ”လုိ႔ က်ေနာ္ အျပစ္တင္သံနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။
ေမာင္မုိးသူက “အဲဒါ ဘာဟုတ္ေသးတုန္းကြ။ ငါတုိ႔ သန္လ်င္ဘက္ ျပန္ေတာ့ သီတာသေဘာၤေပၚမွာ ဇင္ေယာ္ေတြကုိ ပဲကပ္ေၾကာ္ေလးေတြ ဖဲ့ၿပီးေကၽြးၾကတယ္ေလ။ ေဒၚစုခမ်ာ သနားစရာပါကြာ” “ဘႀကီး မုိး-ဇင္ေယာ္ေကၽြးတဲ့အေၾကာ္ေလးေတြကုိ စားလုိ႔ ရတယ္ မဟုတ္လား ေမးၿပီး အားရပါးရ ဝါးရွာတယ္။ ငါတုိ႔မွာ ဘာစားစရာမွလဲ မပါ။ ေရဘူးတုိ႔၊ ေကာ္ဖီဘူးတုိ႔ေရာ မပါဘူးေလ။ ငါမွာကြာ အားနာလုိက္ တာ”တဲ့။
က်ေနာ္က “ဘႀကီးမုိး ညံ့တာေပါ့”လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူကလဲ “ေအးပါ။ ငါႀကီးကုိက ညံ့ သြားတာပါ”လုိ႔ ဝန္ခံပါတယ္။
ေျပာခဲ့သလုိပဲ။ က်ေနာ္က ေဒၚစုနဲ႔ သိကၽြမ္းခဲ့ၾကတာဟာ ရွစ္ေလးလုံး မတုိင္ခင္ကတည္းကပါ။ အေမ ေဒၚခင္ၾကည္ ရွိစဥ္ကတည္းပါ။ တေန႔ေတာ့ နတ္ေမာက္ ဘုန္းေရာင္ စတဲ့ နတ္ေမာက္သား ေက်ာင္းဆရာ စာေရးဆရာ သုံးေလးေယာက္က လုိက္ပုိ႔ပါဆုိလို႔ ေဒၚစုဆီ လုိက္ပုိ႔ခဲ့ရဖူးပါေသးတယ္။ သူတုိ႔က ကင္မရာလဲ ယူခဲ့ပါဆုိလုိ႔ ျမင္းၿခံသား ေက်ာင္းဆရာ ကုိတင္ဝင္း(က်ေနာ္ ညီရဲ႕ သူငယ္ ခ်င္း)ကုိ လူေရာ ကင္မရာပါ ေခၚေဆာင္သြားၿပီး ဓာတ္ပုံေတြ ရုိက္ၾကရပါတယ္။ ေဒၚစုကုိယ္တုိင္ အေၾကာ္စုံ ေၾကာ္ၿပီး လင္ပန္းေလးတခ်ပ္နဲ႔ ခ်ေပးပါတယ္။ ဘုိစာေတြ ဘာေတြ လြယ္လြယ္ကူကူ ဝယ္ ယူၿပီး ေကၽြးတာ မဟုတ္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ သေဘာက်ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ နတ္ေမာက္သားေတြက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးမကင္းသူေတြပါ။ ေဆြမ်ဳိးေတြကုိ လူူစိမ္းၾကားလူက မိတ္ဆက္ေပးရလုိ႔ အမွတ္ တရ ျဖစ္ေနရပါတယ္။
က်ေနာ္ အေမ ေဒၚခင္ၾကည္ဆီကုိ လမ္းေပါက္ေနရတာက “အေတြးအျမင္” မဂၢဇင္း ထုတ္ေဝ သူ အယ္ဒီတာ ေမာင္ဝံသရဲ့ ေက်းဇူးပါ။ သူက က်ေနာ္ကုိ အေမ ေဒၚခင္ၾကည္ကုိ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္ဖုိ႔ အကူအညီ ေတာင္းတယ္။ ကားလဲ ေပးလုိက္တယ။္ အေမနဲ႔ စကားလက္ဆုံ က်ေနလုိ႔ တေနကုန္ ျပန္ မလာတာနဲ႔ ေမာင္ဝံသ စိတ္ေသာက ေရာက္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ သြားေရာက္ေတြ႔ဆုံရတာက ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ေရးတဲ့ ဖခင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း စာအုပ္ကေလးတအုပ္ က်ေနာ္တုိ႔ လက္ ထဲ ေရာက္လာလုိ႔ပါပဲ။ အဲဒီ စာအုပ္ကေလး က်ေနာ္တုိ႔ လက္ထဲကုိ အေစာဆုံးေရာက္တယ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ေမာင္သာႏုိင္းတုိ႔ မိတၱဴကူး ဖတ္ၾကပါတယ္။ ေမာင္သာႏုိးက “သမီးေရးတဲ့ အေဖ့အေၾကာင္း” ဆုိၿပီး အေတြးအျမင့္မွာ ေဆာင္ပါး ေရးပါတယ္။ အေရးအခင္း မျဖစ္ခင္ေလးကပါ။ အေရးအခင္း ျဖစ္လာေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ေရာ ဓာတ္ပုံေတြေရာ တျခားေနရာပုိ႔ၿပီး လွ်ဳိ႕ဝွက္ သိမ္းဆည္းခဲ့ရပါတယ္။
ဂ်ပန္ျပည္ကုိ က်ေနာ္ ေရာက္သြားေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ကေလးက လူတို္င္းလက္မွာလုိလုိ ရွိေနပါ တယ္။ ေဒၚစုက ဂ်ပန္ျပည္၊ က်ဳိတုိ တကၠသုိလ္မွာ ၁၉၈၅ - ၈၆ က ဧည့္ပညာရွင္အျဖစ္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွဆုိင္ရာ သုေတသနေတြ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဗမာျပည္မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေနခဲ့တဲ့ တကၠသုိလ္ ေဘာ္ဒါေဆာင္အခန္းတခုကုိ ေစာင့္ေရွာက္ထားတယ္ဆုိေပမဲ့ ဂရုတစုိက္ တေလးတစား မဟုတ္ပါ။ က်ဳိတုိ တကၠသုိလ္မွာေတာ့ ေဒၚစု ရုံးထုိင္သြားတဲ့ အခန္းကုိ ဂရုတစုိက္ ေစာင့္ေရွာက္ထားပါတယ္။ သူေနခဲ့စဥ္ကအတုိင္း လက္ရာ မပ်က္ထားရွိပါတယ္။ သူေရးထားတဲ့ စာတမ္းတေစာင္ရွိတယ္။ ကူးယူပုံႏွိပ္ထားသင့္ပါတယ္။ ခုထက္ထိ ပုံႏွိပ္ျဖန္႔ခ်ိတာ မလုပ္ရေသးပါ။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အေၾကာင္း ထင္တယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ နိေပါမွာလဲ သူ႔ခင္ပြန္းနဲ႔ လုိက္ေနဖူးတယ္။ အိႏၵိယ၊ ဘူတန္တုိ႔မွာ လဲ ေနဖူးတယ္။ ကမၻာအႏွံ႔ပါပဲ။ စာအုပ္ေတြေရးတာကုိ (အမ်ားေတြ႔ဖူးသေလာက္ပဲ) က်ေနာ္လဲ ေတြ႔ဖူး ပါတယ္။ ကဗ်ာေတြလဲ ႀကိဳးၾကား ရံခါ ေတြ႔ဖူးေပမဲ့ တထုပ္ တအုပ္ မထုတ္ဖူးေသးပါဘူး။ “အကယ္၍” ကဗ်ာ ဘာသာျပန္တပုဒ္နဲ႔ “အေမ”ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ သတိထားခဲ့မိတယ္။ ကဗ်ာဓာတ္ခံေကာင္းသူလုိ႔ ဆုိဝံ့ပါတယ္။ အခ်ိန္အားလုိ႔ ကဗ်ာေတြေရးခြင့္ႀကဳံရင္ ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာႏုိင္တာပဲ။ ဒီလုိဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဗမာျပည္မွာ ကဗ်ာဆရာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ကဗ်ာဆရာ သမၼတ ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဘယ္သူ ေျပာရဲမလဲ။
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တုိ႔၊ သမၼတတုိ႔ ဆုိတာ ေသနတ္ရွိရင္လဲ ျဖစ္ႏုိင္တာမ်ဳိးပါ။ (အရွက္မရွိရင္လဲ ျဖစ္ႏုိင္ တာပဲလုိ႔ ဆုိရင္ ဘယ္သူမွ ေစာင္းခ်ိတ္ေျပာတာ မဟုတ္ပါ။ သေဘာတရား တခုအျဖစ္ ေျပာတာပါ။) ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာဆရာဆုိတာကေတာ့ ေသနတ္ရွိတုိင္း ျဖစ္ႏုိင္တာ မဟုတ္ပါ။ ပါရမီ ရွိမွ ျဖစ္ႏုိင္တာပါ။
အာရွတုိက္က ကဗ်ာရတနာသုိက္ႀကီးပါ။ ဝါသနာ၊ ေစတနာ၊ ပါရမီရွိရင္ ေျပးရင္းလႊားရင္း ကဗ်ာေရးခဲ့ၾကသူေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ဥပမာ ေမာ္စည္တုန္း၊ ဟုိခ်ီမင္း-။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ဟာ ကဗ်ာ တအုပ္စီေတာ့ ထုတ္ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ဗမာျပည္က ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ တအုပ္၊ တပုဒ္ မထုတ္ဖူး ေသးဘူး။ ေက်ာင္းမွာ သင္ရလုိ႔ ကဗ်ာေတြကုိ ဖတ္ေတာ့ ဖတ္ဖူးၾကမွာပါ။ သမၼတလဲ သမၼတဂုဏ္နဲ႔ ပါပဲေလ။ ျပည္သူ လူထုက ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ခံရတဲ့ သမၼတဆုိရင္ ဂုဏ္ႀကီးတာပါပဲ။
တခါက တင္မုိးနဲ႔ ေမာင္စြမ္းရည္တုိ႔ ကဗ်ာဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ရဲ႕ အိမ္ကုိ ေရာက္သြားၾက တယ္။ တျခားကဗ်ာဆရာေတြလဲ ပါတယ္။ ဆရာက အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ကုိယ္စားလွယ္ အျဖစ္ ကမာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္က အေရြးခံမယ္။ တင္မုိးက “တုိဆရာက အမတ္ျဖစ္ေတာ့မယ္။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က အစုိးရအဖြဲ႔ဖဲြ႕ရရင္ ငါတုိ႔ ဆရာက သမၼတႀကီး ျဖစ္လာမယ္”လုိ႔ ဝင္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဆရာက “ေဟ့ - ေဟ့ - ေမာင္ဘဂ်မ္း၊ ေတာ္ - ေတာ္- မဦးမခၽြတ္ ဟုိေျပာ ဒီေဟာေတြ ေလွ်ာက္ မေျပာနဲ႔”လုိ႔ မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲၿပီး တားျမစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က ရယ္ႏို္င္ေပမဲ့ ဆရာက မရယ္ႏုိင္ရွာပါ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သမၼတျဖစ္ရင္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာ သက္ေတာ္ေစာင့္၊ ကဗ်ာဆရာ ဥယ်ာဥ္မွဴး၊ ကဗ်ာဆရာ ဒရုိင္ဘာ၊ ကဗ်ာဆရာ စားေတာ္ခ်က္၊ ကဗ်ာဆရာ ေဆးမွဴး စသျဖင့္ ခန္႔ထား ဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ အေပ်ာ္ စဥ္းစားရုံပါ။ ကဗ်ာဆရာ မဟုတ္သူမ်ားက မနာလုိ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ကဗ်ာ ဆရာေတြခ်ည္း ဝန္းရံေနရုံနဲ႔လဲ ဘာမွ အလုပ္ျဖစ္မယ္ မထင္ပါ။
က်ေနာ္ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္ပါ။
ေမာင္စြမ္းရည္
စာၿပီး ရက္စြဲ - ၂၀၁၅၊ ဇြန္ ၁၉