 |
| ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ မဂၤလာဒံုမွာေတြ႕ရတဲ့ ကြၽန္မတို႔မိသားစု (တြတ္တြတ္ မေမြးေသး) |
လွေက်ာ္ေဇာ ● မဂၤလာဒံု
(မုိးမခ) ေမ ၉၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ေမ ၉၊ ၂၀၁၆
၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔ ဗမာျပည္ႀကီး လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစမွာ ဗမာျပည္ကို စစ္တိုင္းႀကီးႏွစ္တိုင္း၊ ေျမာက္ ပိုင္းတိုင္းနဲ႔ ေတာင္ပိုင္းတိုင္းဆိုၿပီး ခြဲျခားထားပါတယ္။ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ကို ေမၿမိဳ႕ (ယခုအေခၚ ျပင္ဦးလြင္)နဲ႔ ေတာင္ပိုင္းတိုင္းကိုေတာ့ မဂၤလာဒံုမွာ အေျခစိုက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ (War Office) ရွိပါတယ္။ ေဖေဖဟာ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမွဴးတလွည့္ ေတာင္ပိုင္းတိုင္းမွဴးတလွည့္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရတာျဖစ္လို႔ ကြၽန္မတို႔ ေမာင္ႏွစ္မတေတြ အဲဒီၿမိဳ႕ႏွစ္ၿမိဳ႕မွာ ငယ္စဥ္ဘဝ ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္အကုန္မွာ ေဖေဖဟာ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမွဴးျဖစ္ၿပီး ေမၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းရေပမယ့္ အဲဒီမွာ ၾကာရွည္မေနလိုက္ရဘဲ ေကအင္ဒီအိုပုန္ကန္မႈ ေပၚလာတဲ့ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ေတာင္ပိုင္းတိုင္းမွဴးအျဖစ္ မဂၤလာဒံုကို ျပန္ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီး နာ မည္ေက်ာ္ အင္းစိန္တိုက္ပြဲကို တိုက္ရပါေတာ့တယ္။
အဲဒီ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ကစလို႔ ေဖေဖ တ႐ုတ္ျဖဴတိုက္ဖို႔ ေမၿမိဳ႕ကို ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမွဴးအျဖစ္ ျပန္ေျပာင္းရတဲ့ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ ေမ လပိုင္းအထိ မဂၤလာဒံုမွာ ၅ ႏွစ္နီးပါး ကြၽန္မတို႔မိသားစု ေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ၆ လေလာက္ မိတၳီလာကို ေဆးခြင့္နဲ႔ သြားၿပီး ေဖေဖ အနားယူရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ အင္းစိန္တိုက္ပြဲအၿပီး (၁၉၅၀ ခုႏွစ္အကုန္ေလာက္မွာ) ေဖေဖ သိပ္ပင္ပန္းႏြမ္း နယ္လာလို႔ တီဘီေရာဂါ ျပန္ထလာမွာစိုးလို႔ ဆရာဝန္ေတြက အတင္းအနားယူခိုင္းလို႔ သြားအနားယူရတာပါ။
မဂၤလာဒံုဟာ အရင္အဂၤလိပ္ေခတ္ကတည္းက အဂၤလိပ္အရာရွိေတြရဲ႕ စစ္ဌာနခ်ဳပ္အျဖစ္ရွိခဲ့တာေၾကာင့္ အေဆာက္ အအံု ေကာင္းေတြ အခိုင္အမာရွိပါတယ္။ ႐ံုးဌာနႀကီးေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေဆာက္ထားပါတယ္။ စစ္တပ္ၿမိဳ႕အျဖစ္ တည္ေဆာက္ ထားတာျဖစ္လို႔ အဲဒီတုန္းက အရပ္သားမရွိသေလာက္ပါပဲ။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ရြာေတြက စစ္တပ္ေတြထဲမွလာ ေန႔စားအလုပ္ လုပ္ၾကတဲ့ ရြာသူရြာသားမ်ား အရပ္သား အနည္းအက်ဥ္းပဲ ရွိပါတယ္။
ေလယာဥ္ကြင္းလည္းရွိၿပီး ဗမာ့တပ္မေတာ္ ေလတပ္ကလည္း မဂၤလာဒံုမွာပဲဖြင့္လွစ္ၿပီး အေျခစိုက္ပါတယ္။ အေစာပိုင္းက အဂၤလိပ္ ေလယာဥ္မွဴးေတြနဲ႔ပဲ ေလယာဥ္ေတြ ပ်ံသန္းေနတာပါ။ ေနာက္ပိုင္း ဗမာပိုင္းေလာ့ေတြေပၚလာမွ အဂၤလိပ္ေတြ ျပည္ေတာ္ျပန္ၾကပါတယ္။
မဂၤလာဒံုမွာ အဂၤလိပ္အရာရွိ ထိပ္ပိုင္းတပ္မွဴးႀကီးမ်ားအတြက္ ေျပာစမတ္ျပဳေလာက္ေအာင္ အလြန္ေကာင္းမြန္ခိုင္ခံ့ၿပီး အပ်ံစားျဖစ္တဲ့ ေဆာက္လုပ္ေပးထားတဲ့ ေနအိမ္မ်ားရွိပါတယ္။ အုတ္အနီနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ ႏွစ္ထပ္တိုက္ႀကီးမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္တြင္းဖြဲ႕စည္းမႈ (အခန္းဖြဲ႕စည္းပံု၊ ေလွကားအထားအသို) အနည္းအက်ဥ္းကြဲျပားေပမယ့္ ေယဘုယ်ေတာ့ အေတာ္ တူ ညီစြာ တည္ေဆာက္ထားပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေလေအးစက္ေပၚတဲ့ေခတ္ မဟုတ္ေပမယ့္ အဲဒီတိုက္ႀကီးမ်ား တည္ ေဆာက္ထားမႈဟာ ေႏြအခါမွာေအးၿပီး ေဆာင္းအခါမွာ ေႏြးေနတဲ့အတြက္ ေလေအးစက္နဲ႔ ေနရသလိုပါပဲ။ အိမ္ေတြရဲ႕ ဆင္ ဝင္ေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာစာအခ်ိဳ႕မွာလည္း ႏြယ္တက္ေနတဲ့ နံရံကပ္ ရြက္လွပင္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အိမ္ေနာက္ဘက္မွာလည္း အိမ္ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ အိမ္ေထာင္ေတြ (ကိုယ္ရံမ်ား၊ အလုပ္သမားမ်ား၊ ကားေမာင္းသမားမ်ား) ေနဖို႔အတြက္ တန္းလ်ား ေဆာင္လည္း ရွိပါတယ္။ အိမ္ေပါက္ဝမွာ ကင္းေတြရွိပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ ေတာင္ပိုင္းတိုင္းမွဴးမ်ား အစဥ္အဆက္ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ မဂၤလာဒံုခေရပင္လမ္းထိပ္က တိုက္ႀကီးဟာ အလြန္က်ယ္ ျပန္႔တဲ့ ဥယ်ာဥ္ႀကီးနဲ႔အတူ အလြန္႔ကို ခံ့ညားႀကီးမားပါတယ္။ ျခံထဲမွာကို တင္းနစ္ကြင္းရွိၿပီး အိမ္ေဘးက ေျမကြက္မွာလည္း ကေလးမ်ား ကစားကြင္း။ (ဒန္း၊ ဆီးေဆာ၊ ေလွ်ာစင္ စသျဖင့္) ရွိပါတယ္။ ျခံထဲမွာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးအခ်ိဳ႕လည္း ရွိပါတယ္။ သႄကၤန္မိုးေလး တၿဖိဳက္ႏွစ္ၿဖိဳက္က်ရင္ တပင္လံုး ေရႊေရာင္သန္းလာေအာင္ ေဝေနေအာင္ပြင့္တဲ့ ပိေတာက္ပန္းမ်ားကို ကြၽန္ မတို႔ ငယ္ဘဝကတည္းက ျမတ္ႏိုးခဲ့ၾကရပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ အဘြားေတြက ေဖေဖ့ကိုယ္ရံရဲေဘာ္ေလးေတြကို အပင္ေပၚ တက္ၿပီး ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဘုရားတင္ဖို႔ ပန္းခူးခိုင္းတတ္တာေတြ သတိရမိပါတယ္။ ခေရပင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။
ကြၽန္မက အဘြားေတြနဲ႔အတူ မနက္ေစာေစာထၿပီး ခေရပန္းေတြေကာက္၊ သီကံုးၿပီး ဘုရားတင္ရပါတယ္။ အဘြားေတြက ဒီလို ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာက ပန္းေတြ ကိုယ္တိုင္ေကာက္ၿပီး၊ ကိုယ္တိုင္သီၿပီး ဘုရားတင္ရင္ ပိုကုသိုလ္ရတယ္လို႔ ေျပာတတ္ပါ တယ္။ အဲဒီကာလက ကြၽန္မတို႔ဇာတိ သာယာဝတီ၊ သံုးဆယ္ကို ပါတီတပ္မ်ားနဲ႔ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္တပ္မ်ားက သိမ္းထားတဲ့ အတြက္ ကြၽန္မအဘိုး အဘြားမ်ားနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးအေတာ္မ်ားမ်ား မဂၤလာဒံုအိမ္မွာ လာၿပီး လအခ်ိဳ႕ စစ္ေျပးေနၾကရပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔နယ္ ေအးခ်မ္းသြားေတာ့မွ အဘိုးတို႔တေတြ ျပန္ကုန္ပါတယ္။ ဒီတေခါက္မွာေတာ့ ကြၽန္မအဘိုးနဲ႔ ျပန္မလိုက္ရ ေတာ့ဘဲ ေဖေဖတို႔နဲ႔ ျပန္ေနခဲ့ရၿပီး ေက်ာင္းစေနရပါေတာ့တယ္။
ဒီအိမ္ႀကီးေရွ႕မွာ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းမွာ ကြၽန္မတို႔မိသားစု (အငယ္ဆံုး တြတ္တြတ္မေမြးေသးပါ) ႐ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံု တပံုရွိပါတယ္။ အဲဒီဓာတ္ပံုအေၾကာင္းလည္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီဓာတ္ပံု႐ိုက္တုန္းက ေဖေဖက အရပ္ဝတ္နဲ႔ ႐ိုက္ထားတာပါ။ အဲဒီကာလက ေဖေဖ့ကို အရပ္ဝတ္နဲ႔ အင္မတန္ ေတြ႕ရခဲပါတယ္။ ယူနီေဖာင္း စစ္ဝတ္ကိုပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ဝတ္ဆင္သူျဖစ္လို‹ သူ႔ဓာတ္ပံုအားလံုးဟာလည္း (အဲဒီကာလအထိ) ယူနီေဖာင္းနဲ႔ခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖ ပင္စင္ေပးခံရၿပီးေနာက္ ကြၽန္မတို႔ အရပ္ထဲ ေျပာင္းလာရတဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္မတို႔ ဆီဆံုလမ္းအိမ္ကေလးထဲက ဧည့္ခန္းမွာထားဖို႔ ဓာတ္ပံုရွာတဲ့အခါ အရပ္ဝတ္နဲ႔ ရွားရွားပါးပါး အဲဒီတပံုသာ ရွိပါတယ္။ ေဖေဖက အရပ္ထဲမွာ ေနၾကႃပီျဖစ္လို႔ အရပ္ဝတ္နဲ႔သာ ထားခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမိသားစုပံုပဲ ကယားတပ္က လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ဖားစည္ႀကီးေပၚမွာ တင္ထားပါတယ္။
အဲဒီဓာတ္ပံုထဲ မပါရတဲ့ ကြၽန္မတို႔ေမာင္အငယ္ဆံုးေလး တြတ္တြတ္က ဒါကို စိတ္ေကာက္ပါတယ္။ သူ႔ေမြးၿပီးမွ ေမၿမိဳ႕မွာ႐ိုက္ ထားတဲ့ပံုက ေဖေဖက စစ္ဝတ္စစ္စား အျပည့္အစံုနဲ႔မို႔ ေဖေဖက အဲဒီပံုကို မထားတာပါ။ ကြၽန္မတို႔ စမ္းေခ်ာင္းေရာက္မွ တြတ္တြတ္က ေက်ာင္းစတက္တာပါ။ သူက ေက်ာင္းဆင္းလာရင္ သူ႔ဘြတ္ဖိနပ္ေလးကို ေျခစြပ္ကိုခြၽတ္ၿပီး က်န္လူေတြလို အိမ္ေရွ႕ကျပင္က ဖိနပ္စင္မွာ မတင္ဘဲ အဲဒီဓာတ္ပံုေရွ႕ ဖားစည္ေပၚမွာ သြားတင္တတ္ပါတယ္။ အစပိုင္းမွာ ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဒီသပိတ္ေမွာက္လုပ္ရပ္ကေလးကို ဘယ္သူမွ သတိမျပဳမိပါဘူး။ မနက္ေက်ာင္းသြားခါနီးရင္ သူ႔ဟာ သူ႔ဖိနပ္ေလး သြားယူၿပီး စီးပါတယ္။ ေနာက္မွ ေမေမက စသတိျပဳမိၿပီး သူ႔ကို သားက သားပံုမပါလို႔ ဒီပံုကို စိတ္ဆိုးေနတာလား။ သားလည္း ဒီပံုထဲပါ ပါတယ္။ သားက အဲဒီတုန္းက ေမေမ့ဗိုက္ထဲမွာေလလို႔ သူ႔ကို ေခ်ာ့ေမာ့ ေဖ်ာင္းဖ်ေတာ့မွ တြတ္တြတ္ သူ႔ဖိနပ္ကို အဲဒီဓာတ္ပံု ေရွ႕ မတင္ေတာ့တာပါ။
တြတ္တြတ္ကို ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလမွာ မဂၤလာဒံုမွာ ေမြးတာပါ။ မဂၤလာဒံုမွာ စစ္ေဆး႐ံုႀကီးရွိပါတယ္။ အေစာပိုင္းက အမ်ိဳးသားမ်ား၊ စစ္သားမ်ားအတြက္သာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း အမ်ိဳးသမီးေဆာင္ကို တိုးခ်ဲ႕ဖြင့္လွစ္ပါတယ္။ အဲဒီစစ္ ေဆး႐ံုႀကီးရဲ႕ ေဆး႐ံုအုပ္ဟာ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးခ်ိဳင္းပါ။ ဗမာျပည္ေပါက္ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသားျဖစ္ၿပီး သူ႔ဇနီး ေဒၚ႐ိုစီခ်ိဳင္း ကေတာ့ တ႐ုတ္ကရင္ကျပားပါ။ သူလည္း ဆရာဝန္ပါပဲ။ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္လံုး ေဒါက္တာဘသန္းရဲ႕ တပည့္မ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ေဒၚကစ္တီဘသန္း (ေဒၚခင္ေမသန္း ေနာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ႕ဇနီး)နဲ႕လည္း ရင္းႏွီးခင္မင္ၾကပါတယ္။ အဲသလို ပုဂၢိဳလ္ေရး ခင္မင္မႈမ်ားအျပင္ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးခ်ိဳင္းတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ လူနာစစ္သည္မ်ားအေပၚ ထားရွိတဲ့ ေစတနာေကာင္းမြန္မႈတို႔ေၾကာင့္ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးခ်ိဳင္းဟာ ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီးအျဖစ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ႃမဲခဲ့ပါတယ္။ သူ အဲဒီကပဲ ပင္စင္ယူပါတယ္။
ေမေမက အဲဒီတုန္းက ေတာင္ပိုင္းတိုင္း တိုင္းမွဴးကေတာ္ဘဝနဲ႔ မိခင္နဲ႔ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရး အသင္းတို႔၊ တပ္မေတာ္ အမ်ိဳးသမီးအသင္းတို႔မွာ ေတာင္ပိုင္းတိုင္းရဲ႕ ဥကၠ႒အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနပါတယ္။ အဲဒီကာလမွ အဲဒီေဆး႐ံုအုပ္ ဆရာဝန္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ ေမေမဟာ ေတာင္ပိုင္းတိုင္း လက္ေအာက္ခံတပ္မ်ားက အရာရွိကေတာ္မ်ားနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး အမ်ိဳးသမီးေဆာင္ (သားဖြားေဆာင္)ကို ထူေထာင္ခဲ့တာပါ။
ေမေမက ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ေလးမ်ားရဲ႕ ဇနီးမယားမ်ားဟာ သိပ္သနားဖို႔ေကာင္းတာ၊ ေယာက်ာ္းေတြ ေရွ႕တန္းထြက္ သြား ရင္ လခက အဲဒီစစ္သားနဲ႔ ပါသြားတာ၊ က်န္အိမ္သူအိမ္သားမ်ားက တပ္ကထုတ္ေပးတဲ့ ရာရွင္(ရိကၡာ)နဲ႔ပဲ စားရတာတဲ့။ (ဒါေတာင္ အဲဒီကာလက ထုတ္ေပးတဲ့ ရိကၡမ်ားဟာ အေတာ္ေကာင္းမြန္ပါတယ္။ ကုလားပဲတို႔၊ အမဲသားတို႔၊ ႏို႔ဆီဘူးတို႔၊ ဘဲဥ စတာေတြပါတာ ကြၽန္မမွတ္မိပါတယ္)။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြ၊ မီးေနသည္ေတြ ေနာက္တန္းက်န္ခဲ့ရင္ ပိုဒုကၡေရာက္ရွာတာ၊ ဒါေၾကာင့္ သားဖြားေဆာင္ကို ေမေမတို႔ စဖြင့္ၾကတာပါလို႔ ကြၽန္မကို ေျပာျပဖူးပါတယ္။ ေမေမတို႔ကို ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီး ဇနီးေမာင္ႏွံက ေဆးသင္တန္းေတြ၊ ေရွးဦးသူနာျပဳနည္းေတြကို သင္ေပးပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေမေမက က်န္ ဗိုလ္ကေတာ္မ်ားနဲ႔ အလွည့္က် အဲဒီသားဖြားေဆာင္မွာ ေကြၽးေမြးေရး တာဝန္ယူပါတယ္။ သိမ္ႀကီးေစ်းအထိသြားၿပီး မီးေန သည္ေတြ အားရွိဖို႔ ႏို႔ေကာင္းေကာင္းထြက္ဖို႔၊ အနာက်က္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့အာဟာရ စတာေတြကိုဝယ္ၿပီး စနစ္တက် ခ်က္ျပဳတ္ ေကြၽးေမြးပါတယ္။ တကိုယ္ေရ သန္႔ရွင္းေရးေတြ နားလည္ေအာင္လည္း သင္ၾကားေပးပါတယ္။
(၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားက ေဆးတကၠသိုလ္ (၂) မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက အလည္ေခၚလို႔ မဂၤလာဒံုစစ္ေဆး႐ံုႀကီးကို ေရာက္သြားတုန္းက ေဆး႐ံုဧည့္ခန္းမမွာ ေမေမအပါ ေတာင္ပိုင္းတိုင္း မိခင္နဲ႔ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းရဲ႕ ဓာတ္ပံုႀကီး ခ်ိတ္ထားၿပီး မဂၤလာဒံု စစ္ေဆး႐ံုႀကီးရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးအေဆာင္ကို စတင္ထူေထာင္သူမ်ားလို႔ ဓာတ္ပံုေအာက္မွာ ေရးထားတာ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။)
အဲဒီသားဖြားေဆာင္မွာတက္ၿပီး ေမေမက တြတ္တြတ္ကို ေမြးတာပါ။ ေမြးခါစ တြတ္တြတ္က အသားေလးေတြ နီရဲေနလို႔ ကြၽန္မတို႔အဘြားက ‘နီတြတ္ကေလး’လို႔ စေခၚရာက တြတ္တြတ္ဆိုတဲ့ နာမည္ တြင္သြားတာပါ။ သူ႔နာမည္အျပည့္အစံုက ‘ထြန္းေအးေက်ာ္ေဇာ’ပါ။ ေမေမက အဲဒီကာလက စစ္ဗိုလ္ကေတာ္တသိုက္နဲ႔ ေနခဲ့ရတဲ့ဘဝေတြကို တမ္းတမ္းတတ လြမ္း လြမ္းေဆြးေဆြး ျပန္ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ အဲဒီစစ္ဗိုလ္ကေတာ္ အုပ္စုထဲမွာ ရန္ကုန္အပါအဝင္ ၿမိဳ႕ႀကီးသူေတြ၊ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းထြက္ ပညာတတ္ေတြလည္း ပါခဲ့ၾကေပမယ့္ အားလံုး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး တန္းတူညီမွ်စြာနဲ႔ ဆက္ဆံၾကတယ္။ ေမေမ့ကို လည္း ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံၾကတယ္။ ဘာအၿပိဳင္အဆိုင္မွ မရွိဘူး။ ဘာစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွ လုပ္တာလည္း မရွိဘူးတဲ့။ ရတဲ့လခေလးေတြနဲ႔ပဲ ေလာက္ေအာင္သံုးၾကတယ္။ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ေတြ အၾကပ္တပ္သားေတြနဲ႔ သူတို႔အိမ္ေထာင္ေတြ အေပၚမွာလည္း ညႇာညႇာတာတာ ဆက္ဆံခဲ့ၾကတယ္တဲ့။
ေၾသာ္ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ႀကီးက စစ္ဗိုလ္ေတြျဖစ္ၾကေတာ့ ေတာ္လွန္ ေရးအေျခခံစိတ္ကေလးေတြ အနည္းအက်ဥ္း က်န္ေနေသးဟန္ တူပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း (ေမေမကေတာ့ နာမည္နဲ႔တကြ အတိအက်ေျပာပါတယ္။) စစ္ဗိုလ္ကေတာ္အခ်ိဳ႕ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ေမေမ တို႔ စစ္ဗိုလ္ကေတာ္အုပ္ေတြထဲ စိတ္ဝမ္းေတြကြဲၿပီး အႃပိဳင္အဆိုင္ေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြလည္း တဖက္တလမ္းက ရွာေဖြလုပ္ကိုင္လာၾကတယ္။ မိန္းမေတြကစခဲ့တဲ့မီးဟာ ေယာက်ာ္းေတြဆီလည္း ကူးစက္သြားပါတယ္။ (ဒါကလည္း လူတင္ပါလို႔ ႏြားက်ားကိုက္ခံရတာပါ။) တခ်ိဳ႕စစ္ဗိုလ္ကေတာ္ေတြဟာ တပ္ကရာရွင္ကိုပဲ မေလာက္မခ်င္း ပိုေတာင္းၿပီး ရတဲ့လခကို စုကာ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္သည္ေတြကို ေငြတိုးေခ်းစားတာေတြ လုပ္ပါတယ္။ အဲလို အေသးအဖြဲလုပ္ငန္းေလးေတြ မရဲတရဲလုပ္ရင္းက ေလာဘေဇာေတြ တျဖည္းျဖည္းတက္လာၿပီးေနာက္ အခိုင္အမာ လုပ္ငန္း ေတြအျဖစ္ ီ၏ွ၏၍၏ B၏ႏ၏ီ၏ဃ တို႔ စတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ေနာက္ဆံုး အခုေခတ္ေပၚ ဦးပိုင္ကုမၸဏီ လီမိတက္ဘဝသို႔ ေရာက္လာေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကေရစီယႏၱရားႀကီး ေပၚေပါက္ခဲ့ရတာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ပဲ အေရအတြက္ေတြ စုစည္းမ်ားျပားလာရင္ အရည္အခ်င္းတရပ္ကို ေျပာင္းလဲသြားတယ္လို႔ ဆိုၾကတာကိုး။ ဒီလို နည္းနဲ႔ ဗမာျပည္ရဲ႕ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး၊ လြတ္လပ္ေရးတြင္းက ေပၚထြက္လာတဲ့ ဗမာ့တပ္ မေတာ္ႀကီး ဟာ ဗိုလ္ေနဝင္းစိတ္ႀကိဳက္ လက္ကိုင္တုတ္ေၾကးစားတပ္ႀကီး ျဖစ္သြားရတာပါပဲ။ အခုထိ ၂၀ဝ၈ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ကိုၾကည့္ ရင္ ဒီစက္ယႏၱရားႀကီးကို အကာအကြယ္ေပးထားတုန္းဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဒီစက္ယႏၱရားႀကီးကို မဖ်က္ႏိုင္မခ်င္း ဗမာ ျပည္အေရးကေတာ့ ရင္ေအးဖြယ္ မျမင္ပါဘူး။
လွေက်ာ္ေဇာ (၁၈-၁၂-၂၀၁၂)
မွတ္ခ်က္၊
ကြၽန္မဆက္၍ေရးျခင္ေသာ ေဖေဖ့အေၾကာင္းမ်ား၊ အတြ ဲ(၁)၊ (ၿဖိဳးေမာက္သာစာေပ) မွ ေဆာင္းပါးအမွတ္ (၂၉) ကို တင္ လိုက္ပါတယ္။