 |
| သန္းေဌးေမာင္၏ ပန္းခ်ီ |
ဇြန္မိုး - ျမန္မာျပည္သို႔ေပးစာ - ဘဝ တသက္တာ စဥ္ဆက္မျပတ္
(မိုးမခ) ေမ ၁၀၊ ၂၀၁၆
ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ
ဒီရက္အတြင္း အိမ္အေျပာင္းအေရႊ ႔ကိစၥေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတာနဲ႔ မင္းတို႔ဆီ စာမေရးေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေပမယ့္ ခင္မင္ရတဲ့ ညီမငယ္တေယာက္က ျပန္လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဖြဘုတ္မွာ စစ္အစိုးရ ဒလန္ေတြ၊ ေနာက္ၿမီးဆြဲေတြက အၿငိဳးတႀကီးနဲ႔ တိုက္ခိုက္ေျပာဆိုေနတဲ့ ငါ မသိေသးတဲ့ ေျပာဆိုခ်က္တခ်ဳိ ႔ကို ေပးပို႔လာလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမ်ဳိးသားပညာေရးတိုက္ပြဲ ဦးေဆာင္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ထဲက အသက္အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ကိုေအာင္မိႈင္းဆန္း ကို ေ--ာက္သက္ကႀကီးေနၿပီ အခုထိ ေက်ာင္းသားလို႔ ေျပာေနတုန္း။ ေ--ာက္ရုပ္က … စတဲ့ မယံုႏိုင္ေလာက္တဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ခ်ဳိးခ်ဳိးဖဲ့ဖဲ့၊ ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲဆိုထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။
ဒါနဲ႔ တေလာက မိုးမခမွာ ကာတြန္းေရႊလူရဲ ႔ “တိုင္းျပည္ကႏုႏု အဆဲကသန္သန္” ထိထိမိမိ ေဖာ္ျပခ်က္ကို ျပန္သတိရၿပီး၊ ေတြးမိတာက ကာတြန္းေရႊလူ ေျပာလဲေျပာစရာ … ဒို႔ျမန္မာျပည္ေလာက္ ဓမၼသဘင္ပြဲေတြ (ေက်ာင္းသားေတြ စာက်က္ပ်က္တဲ့)၊ ဘုရားပြဲေတြ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သည္းက်င္းပေနၿပီး၊ လူေတြ ဒီေလာက္ အဆဲအဆိုသန္တာကို အံ့ၾသလို႔မဆံုး (ဘုရားေပၚတက္ ဟီရိၾသတၱပၸကင္းမဲ့ မဟုတ္မဟတ္ လုပ္ရပ္ေတြကိုလည္း ေတြ႔ျမင္ၾကားေနရ)။ ေျပာရင္လဲ ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး … ဒီေန႔ ျမန္မာေတြရဲ ႔ လူမႈ႔ကြန္ရက္မွာ ေလလည္တာကို ဗံုးကြဲတာဆိုတဲ့ ဖြခ်က္ကို အလြယ္ယံုၾကတဲ့ .. ဒို႔လူေလးမ်ား ဆိုသေလ “ေဝေလေလးေတြ” က ခပ္မ်ားမ်ား - တခ်က္မေတြး၊ မစမ္းစစ္ဘဲ Like ႏိွပ္၊ ညစ္ညစ္ညမ္းညမ္း မွတ္ခ်က္ေတြ ေရးေနၾကတာ ေျပာင္းလဲသင့္ၿပီ၊ ရပ္တန္႔သင့္ၿပီ။
တကယ္ေတာ့ ငါေျပာခ်င္တာက တားမရဆီးမရ ဖြဘုတ္ေပၚက အဆဲအဆိုကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိက ေျပာခ်င္တာက ကိုေအာင္မိႈင္းဆန္းတုိ႔လို အသက္အရြယ္ႀကီးမွ ေက်ာင္းတက္ေနသူေတြကို ပိုးဆိုးပက္စက္ ေျပာဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဟိုအရင္ကတည္းက ေျပာခ်င္ေနတဲ့ စဥ္ဆက္မျပတ္ ဘဝတသက္သာ သင္ၾကားေလ့လာေရး (3L – Lifelong Learning) အေၾကာင္းကို အခုေတာ့ တိုက္ဆိုင္လာလို႔ ငါ့အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ျပန္ေျပာျပခ်င္တာပါ။
ဒို႔ေက်ာင္းသားေတြ ဦးေဆာင္တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တဲ့ ၈၈ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုကို အာဏာရွင္ေတြက လက္နက္နဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ႏိွမ္ႏွင္းေခ်မႈန္းလိုက္ၿပီးေနာက္ မင္းတို႔ေတြ ေထာင္ထဲေရာက္၊ ဒို႔တေတြ ေတာေတာင္ထဲေရာက္ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းပညာေရးနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ မင္းတို႔ေတြ ပိတ္ေလွာင္ထားတဲ့ နံရံေတြၾကားမွာ ေထာင္တြင္းပညာေရးနဲ႔ ခရီးဆက္ေနခ်ိန္မွာ ေတာေတာင္ထဲေရာက္ခဲ့သူေတြြက စစ္အစိုးရ တိုက္ခိုက္မႈေတြကို ေျပးလႊားေရွာင္တိမ္းရင္ ဘဝတကၠသိုလ္ပညာေရးနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ ပညာအသိဥာဏ္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ တတိယႏိုင္ငံ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြကို ဒုကၡသည္အျဖစ္ ေရာက္သြားခဲ့သူေတြ ရွိတယ္။
ငါ့အေနနဲ႔ (၇) ႏွစ္ေလာက္ ေက်ာင္းနဲ႔ေဝး၊ ေတာေတာင္၊ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲမွာ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘဝစံုကို သက္ရွင္ျဖတ္သန္းၿပီး၊ အသက္ (၂၅) ႏွစ္ေလာက္မွာ အေမရိကန္ႏုိင္ငံကို တေယာက္ထဲ ဘုမသိဘမသိ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ေရာက္ခဲ့တယ္။ တခါမွ အိပ္မက္မမက္ခဲ့တဲ့ ေရျခားေျမျခားကိုေရာက္ၿပီး စိန္ေခၚမႈမ်ားစြာ အခက္အခဲမ်ားစြာကို ရုန္းကန္ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းရင္ စိတ္ထဲျဖစ္ေပၚလာတာက ဆံုးရႈံးသြားတဲ့ ပညာေရး (အာဏာရွင္ေတြရဲ ႔ ဖိႏိွပ္မျပည့္စံုတဲ့ ပညာေရး) ကို အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ ႔ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးနဲ႔ အစားထိုးျဖည့္ဆည္းဖို႔႔ ျဖစ္တယ္။
တကယ္တမ္း ေက်ာင္းတက္မယ္ဆိုေတာ့ အေတာ္လြယ္တဲ့ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ရရွိခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ပညာေရးရဲ ႔ ႏိွမ့္က်မႈကို ပိုသိခဲ့ရသလို၊ ဘာလက္မွတ္ အေထာက္အထားတခုမွ မရွိ၊ ဒီဘက္ပညာေရးကို နကန္းတလံုးမွ မသိ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ ကြန္ျပဴတာ၊ မတူကြဲျပား လြတ္လပ္တဲ့ Liberal – Free Thinking ပညာေရးစနစ္ကို နားလည္ဆက္စပ္ႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္ေပး ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ အဆိုးဆံုးက အေထာက္အပံ့မရွိ၊ ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္မွ ေက်ာင္းျပန္တက္မေနနဲ႔ေတာ့၊ စီးပြားရွာ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳ ဘာညာဆိုတဲ့ ဒို႔လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ ႔ အေတြးေဟာင္းႀကီးက ေခါင္းထဲမွာ တဝဲလည္လည္၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မရ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒီလိုဟန္႔တားမႈ၊ တြန္႔ဆုတ္မႈေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ျပင္းျပတဲ့စိတ္ဆႏၵက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလ့လာသင္ၾကားႏိုင္တဲ့ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရး ရယူလိုမႈက ပိုႀကီးမားလႊမ္းမိုးခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ၿမိဳ ႔မွာရွိတဲ့ ေကာလိပ္ တကၠသိုလ္၊ စာၾကည္တိုက္ေတြကို သြားၾကည့္ေတာ့ လူငယ္လူရြယ္ေတြကို ေတြ႔သလို၊ အိမ္ေထာင္သည္၊ အသက္အရြယ္ႀကီးသူေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေက်ာင္းတက္ေနတာကို ေတြ႔ေတာ့ ငါလည္း သူတုိ႔နဲ႔အတူ သင္ၾကားႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ ႔ အသိျမန္မာေတြ (ေနာက္ပိုင္း အိမ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရေတာ့ အိမ္က လူႀကီးေတြ) က ဒီအရြယ္ေရာက္မွ ေက်ာင္းတက္ရင္ ဘြဲ႔ရရင္ အသက္က (၃၀) ေလာက္ရွိမယ္။ စီးပြားေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရးေတြ ေနာက္က်အခက္အခဲ ရွိမယ္ေပါ့ - စိုးရိမ္ပူပန္၊ အားမေပးခဲ့ဘူး။ ငါကို ကူညီခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ေတြကေတာ့ သိပ္ေကာင္းတဲ့အႀကံ၊ မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဆိုၿပီး အားေပးအားေျမွာက္ ခ်ီးက်ဴးေျပာဆုိၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ မင္းတို႔ သိတဲ့အတိုင္း ဘာသာစကား၊ ေငြေၾကးအေထာက္အပံ့ မ်ားစြာတဲ့ အခက္အခဲေတြကို ရုန္းကန္ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး မိမိလိုခ်င္၊ ရယူသင့္တဲ့ ပညာေရးကို အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားသင္ယူခဲ့တာ မလြယ္ေပမယ့္ အသက္ (၃၀) မွာ ဘြဲ႔ႏွစ္ခု ရရွိခဲ့တယ္။ ေျပာရရင္ ငါ ဘြဲ႔ရတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ပညာသင္ၾကားမႈမွာ အသက္အရြယ္ အကန္႔အသတ္ မရွိသင့္ဘူး။ မရွိေအာင္ ပညာေရးစနစ္၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ပံ့ပိုးလုပ္ကိုင္ေပးရမယ္။ အားေပးအားေျမွာက္ လုပ္ၾကဖို႔ျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူမဆို အသက္အရြယ္၊ အခ်ိန္ကာလမေရြး ေက်ာင္းတက္ပညာသငၾ္ၾကားခြင့္ ရွိၿပီး၊ ေက်ာင္းသားလို႔ ေျပာခြင့္ရွိတယ္။ အသက္ႀကီးမွ ပညာရွာေဖြ ေလ့လာသူေတြကို ေလွာင္ေျပာင္ရႈတ္ခ် ေျပာဆိုတာမ်ဳိးေတြ မလုပ္သင့္ဘူး။
အထူးသျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုးဝါးဆုတ္ယုတ္တဲ့ အာဏာရွင္ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ လူသားအရင္းအျမစ္ ဆံုးရႈံးနည္းပါးခဲ့တဲ့ ဒို႔ႏုိင္ငံ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးစနစ္နဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေက်ာင္းတက္၊ ပညာ သင္ၾကားခြင့္ေတြ ရွိရမယ္။ ျပည္သူေတြလည္း ပညာသင္ၾကား၊ ေလ့လာခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြ ရွိရမယ္။ ဒီဘက္ တုိးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာဆို ကေလးသူငယ္တိုင္း အခမဲ့ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရွိသလို၊ အသက္အရြယ္ အကန္႔အသတ္မရွိ လူတိုင္း မိမိစိတ္ဝင္စားတဲ့ ဘာသာရပ္ေလ့လာမႈေတြကို ေကာလိပ္ တကၠသိုလ္ေတြမွာ သင္ၾကားႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မိသားစု၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကလည္း ဒီလို ပညာရွာေဖြေလ့လာသူေတြကို အားေပးသလို၊ ခ်ီးက်ဴးေျပာဆုိၾကတယ္။
ငါ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ကိုယ္က အသက္အစိတ္ေလာက္ရွိေတာ့ (၁၇) ႏွစ္ (၁၈) ႏွစ္ ပထမႏွစ္ Freshmen ေတြၾကားမွာ ႀကီးေတာင့္ႀကီးမားႀကီး ျဖစ္ေနမယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာ ကုိယ္ထက္အသက္ႀကီးတဲ့ အတန္းေဖာ္ေတြကို ေတြ႔ေတာ့ အံ့အားသင့္၊ အားတက္ခဲ့တယ္။ မင္းတို႔ သိတဲ့အတုိင္း ငါ့မေဟသီလည္း ငါ့နဲ႔အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ ပါရဂူဘြဲ႔ကို ရယူခဲ့တာ။ ငါ့အေနနဲ႔လည္း ပညာေရးကို တန္းဖိုးထားေတာ့ သူ႔ပညာေရးကို အားေပးေထာက္ပ့ံခဲ့တယ္။ မင္းတို႔ ျမင္တဲ့အတိုင္း ဒို႔ႏုိင္ငံမွာ အထူးသျဖင့္ မိန္းခေလးေတြ အိမ္ေထာင္က်၊ အသက္အရြယ္ရ (ေက်းရြာေတြမွာ ဒီေန႔အထိ ေရးတတ္ဖတ္တတ္တာနဲ႔) ပညာသင္ၾကားမႈလည္း ရပ္ဆိုင္း၊ ရပ္နားဖို႔ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္း၊ မိသားစုက ဖိအားေပးၾကတယ္။
ဒီလို စဥ္းစားမႈ၊ ေတြးေခၚမႈ၊ ယံုၾကည္မႈမ်ဳိးနဲ႔ ဒို႔တေတြ ေခတ္မီတိုးတက္တဲ့ တိုင္းႏုိင္ငံ၊ ပြင့္လင္းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ဘယ္လိုမွ မတည္ေထာင္ႏုိင္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ေလအဟုန္နဲ႔အတူ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ နည္းပညာေခတ္ႀကီးမွာ ဒို႔တေတြ တုိင္းျပည္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြအတြက္ အၿမဲတမ္း သင္ၾကားေလ့လာဆည္းပူးေနရမယ္။ ဒီအတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္အစိုးရေတြကလည္း လြတ္လပ္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ကို လံုေလာက္တဲ့ ဘ႑ာေငြေတြ သံုးစြဲၿပီး ျမွင့္တင္လုပ္ကိုင္ေပးသလို၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကလည္း စဥ္ဆက္မျပတ္ ပညာသင္ၾကားမႈကို အားေပးအားေျမွာက္ ပါဝင္လုပ္ကိုင္မႈေတြရွိဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ တုိင္းႏိုင္ငံေတြမွာ ေျမးနဲ႔အတူ ဘြဲ႔ရတဲ့ အဖိုးအို အဖြားအိုေတြ၊ သမီးနဲ႔အတူ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အေဖအေမေတြအေၾကာင္းကို သတင္းေတြထဲမွာ မင္းတို႔ ဖတ္ဖူးၾကားဖူးမွာပါ။
အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ကေလးတိုင္း အခမဲ့ပညာ သင္ၾကားႏိုင္ခြင့္ ရရွိသလို၊ တိုင္းျပည္လူမ်ဳိး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ လူသားအရင္းအျမစ္အတြက္ လူတုိင္းစဥ္ဆက္မျပတ္ ပညာသင္ၾကားႏုိင္ဖို႔၊ သင္ၾကားၾကဖို႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ လုပ္ေဆာင္သြားဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ တခ်ိန္က… အသိဥာဏ္မဲ့တဲ့ အာဏာရွင္ေတြေၾကာင့္ အေမွာင္တိုက္ထဲမွာ ဒို႔ျပည္သူေတြ မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္၊ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံခဲ့ရၿပီး အဲဒီအက်ဳိးဆက္က ဒီေန႔အထိ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ေခတ္ေနာက္ေျပး အေတြးအေခၚ၊ စဥ္းစားမႈေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားဆိုတာ ဘယ္အသက္အရြယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္အထိပဲ ျဖစ္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ အျမင္မ်ဳိး၊ အေတြးမ်ဳိးေတြကို ပယ္ဖ်က္သင့္၊ ရပ္သင့္ပါၿပီ။
ကဲ ေကာင္းပါၿပီ ... ေနာက္မွာ ေျပာခ်င္တာေတြ၊ ေျပာသင့္တာေတြ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့။ မင္းတုိ႔လည္း ေသာက္မကုန္တဲ့ ပင္လယ္သမုဒၵရာေရလို - ေလ့လာမကုန္တဲ့ ဗဟုသုတ အသိပညာေတြကို မင္းတို႔ကိုယ္တိုင္ ဆက္လက္ ေလ့လာေနသလို ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္း၊ မိတ္ေဆြေတြကို သင္ၾကားဆည္းပူးၾကဖို႔ တုိက္တြန္းေျပာဆို အားေပးၾကပါ။ ဒို႔တုိင္းျပည္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အမွန္တကယ္ ေျပာင္းလဲဖို႔ ဒို႔ျပည္သူေတြ အကန္႔အသတ္၊ အေတြးအေခၚေဟာင္းေတြကို ေက်ာ္လႊားၿပီး စဥ္ဆက္မျပတ္ ဘဝတသက္တာ သင္ၾကားေလ့လာမႈေတြကို လုပ္ႏိုင္စြမ္းႏိုင္ၾကပါေစ။
မင္းတုိ႔ရဲ ႔
ဇြန္မုိး