ခိုင္ၾကည္သစ္ - ေသာနုတၱရစစ္တမ္း
(မုိးမခ) ေမ ၁၂၊ ၂၀၁၈
(၁)
အဂၤလန္ျပည္က ကမာၻေက်ာ္ျပဇာတ္ေရးဆရာႀကီး ဝီလ်ံရွိတ္စပီးယား (William Shakespeare) ဟာ ၁၆၁၆ ခုႏွစ္ ေမလ (၃) ရက္ေန႔မွာ ေသဆံုးခဲ႔တာေၾကာင္႔ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္မွာ ႏွစ္ေပါင္း (၄၀၀) ျပည္႔ေျမာက္ၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ရွိတ္စပီးယားေသဆံုးျခင္း ႏွစ္ေပါင္း ၄၀၀ ျပည့္အထိမ္းအမွတ္ပြဲေတြကို အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွာ ခမ္းခမ္းနားနားက်င္းပ ေနၾကပါတယ္။ ရွိတ္စပီးယားရဲ႕ Hamlet ျပဇာတ္ကို ျပန္လည္ကျပခဲ႔တဲ႔ လန္ဒန္ၿမိဳ႕က Globe ဇာတ္ရံုႀကီးကို အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသမၼတ မစၥတာအိုဘားမား ကိုယ္တိုင္သြားေရာက္ၾကည့္ရႈခဲ့ပါတယ္။
ကုန္ေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းက စာဆိုေတာ္ စေလဦးပုညကို ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ရွိတ္စပီးယားလို႔ တင္စားၾကပါတယ္။ ဦးပုညလို႔ေျပာလိုက္ရင္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြအေနနဲ႔ “ဂဂၤါမာလ” ေရသည္ျပဇာတ္နဲ႔ “ဆဒၵန္ဆင္မင္း” ဇာတ္ ေတြကိုေျပးၿပီး ျမင္ေယာင္ၾကားေယာင္ မိၾကပါတယ္။ အဲဒီဇာတ္ႏွစ္ခုထဲကမွ ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္ဟာ ဇာတ္ ေကာင္စရိုက္ေတြကို အလကၤာေတြ၊ ကာရံေတြနဲ႔ ပိုၿပီး ထိထိမိမိဖြဲ႔ဆိုျပႏိုင္တယ္လို႔ ခံစားမိပါတယ္။
(၂)
ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္မွာ အထူးျခားဆံုးဇာတ္ေကာင္ကေတာ႔ ေသာနုတၱရမုဆိုးလို႔ ထင္ပါတယ္။ "အစြယ္လိုသူ မိဘုရား၊ အသြားေစသူမင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူဘုရား ကၽြန္ေတာ္"ဆိုတဲ႔ ေသာႏုတၱရမုဆိုးရဲ႕စကားဟာ အထူး ထင္ရွားလွပါတယ္။
ေသာႏုတၱရမုဆိုးအေၾကာင္းေျပာတဲ့အခါ မ်က္စိထဲမွာကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ေပၚလာတဲ႔ ဇာတ္ဝင္ခန္းကေတာ႔ ဆဒၵန္ဆင္မင္းနားကိုခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ အၾကံဆိုးထုတ္ရင္း သကၤန္း၊ ေဒါက္ျခာေတြနဲ႔ သူေတာ္စင္ ရေသ႔ရဟန္းေယာင္ ေဆာင္ၿပီး ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ႀကိဳးစားတဲ႔ဇာတ္ဝင္ခန္း ျဖစ္ပါတယ္။ “ေဒါက္ျခာဆံက်စ္၊ ဖန္ႏွစ္နီျမန္း၊ သကၤန္းရဲရဲ၊ ဆင္ ၀တ္ကဲ၍၊ လည္ဆြဲပုတီး၊ တရပတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္၊ မေထရ္သီလ၀င္၊ တကယ့္ရွင္ကဲ့သို႔၊ ဥမင္ေထာင့္က၊ သေကာင့္ သားႀကီး၊ အႏုၾကမ္းစီးမည္ဟု၊ အၿပီးေစာင့္လ်က္၊ ေနလင့္၏။” ဦးပုညက ဖြဲ႔ပါတယ္။
ဆဒၵန္ဆင္မင္းကို ေျမေအာက္ဥမင္ကေန ျမားနဲ႔ခြင္းၿပီးေနာက္ ဆင္မင္းက မုဆိုးလက္ခ်က္ဆိုတာသိၿပီး သတ္ လိုက္မဟဲ႔ ဆိုတဲ႔အညိႇဳးနဲ႔ ဦးေခါင္းကိုႏွာေမာင္းနဲ႔ဆြဲတဲ့အခါ မုဆိုးဟာ ကိုယ္ေပၚကသကၤန္းကိုခြာၿပီး ႏွာေမာင္း ေပၚ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ဘုရားအျဖစ္ေရာက္လုေရာက္ခင္ျဖစ္ေအာင္ ပါရမီဆယ္ပါး၊ အျပားသံုး ဆယ္ကို ဆည္းပူးက်င္႔ၾကံထားတဲ့ ဆင္မင္းဟာ ေဒါသေတြဖယ္ခြာၿပီး အသက္ကိုေပးလို႔ ဆင္စြယ္ကို လွဴဒါန္းခဲ့ ပါတယ္။
ေသာႏုတၱရရဲ႕ယုတ္မာပတ္စက္မႈဟာ လက္ရာေျမာက္ လြန္းလွပါတယ္။ မာယာ ႂကြယ္လြန္းလွပါတယ္။ ထိ ေရာက္လြန္းလွပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ျဖစ္တာနဲ႔အညီ စိတ္ႏွလံုးသိမ္ေမြ႔လြန္းျခင္းဆိုတဲ႔ ဆဒၵန္ဆင္မင္း ရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ရဲ႕ သူေတာ္စင္ေတြအေပၚမွာျမတ္ႏိုးတဲ႔ သဒၶါ တရားကို အသံုးခ်ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။
ေသာႏုတၱရမုဆိုးဟာ ဆင္မင္းက အသက္ကို ရန္ရွာမွာေၾကာက္တဲ႔အတြက္ ဆင္ေျခေပးပံုေလးကလည္း သတိ ထားစရာပါ။ "အစြယ္လိုသူ မိဘုရား၊ အသြားေစသူမင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူဘုရာ့းကၽြန္ေတာ္ ၾကံေဘာ္ ၾကံဘက္၊ သံုးေယာက္သားအနက္တြင္၊ ကံကြက္ၾကား၍၊ ငမိုက္သားမုဆိုးေလ၊ နင္ခ်ည္းပင္ေသေပေတာ့ဟု"လို႔ ဦးပုညက ဖြဲ႔ဆိုျပပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီစကားဟာ “ေနာက္ကြယ္မွာ ႀကိဳးကိုင္သူရွိတယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တာ ပါပဲ။ ဒီေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ႔ ေနာက္ကြယ္က လက္မည္းႀကီးမ်ားပါ။
(၃)
ကမာၻ႔သမိုင္း၊ ျမန္မာ႔သမိုင္းနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ရွိႏိုင္ငံေရးေရစီးေၾကာင္းထဲမွာလည္း ေသာႏုတၱရမုဆိုးလို သူ တပါးရဲ႕ကိုးကြယ္ရာဘာသာတရားအေပၚထားရွိတဲ့ ျမတ္ႏို္းတန္ဖိုးထားတဲ႔စိတ္၊ သဒၶါတရားကို အကာအကြယ္ယူ ၿပီး၊ အသံုးခ်ၿပီး သူတပါးပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္း ၾကံစည္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတဲ႔ ၂၁ ရာစု ေသာနုတၱရေတြကို မၾကာခဏဆိုသလို ေတြ႔ရေလ့ရွိပါတယ္။
ဘာသာတရားအားလံုးနီးပါးမွာ တူညီတဲ႔အခ်က္တခ်က္ကေတာ့ သဒၶါတရားျဖစ္ပါတယ္။ မိမိကိုးကြယ္ရာ ဘာ သာတရားအေပၚထားရွိတဲ့သဒၶါတရားဟာ မြန္ျမတ္သန္႔စင္လွေပမယ့္ ဘာသာေရးအေရျခံဳၿပီး ေလာကကိုဖ်က္ ဆီးလိုသူေတြအတြက္ေတာ႔ အဲဒီအခ်က္ဟာ အသံုးခ်လို႔ေကာင္းတဲ႔ အားနည္းခ်က္ျဖစ္လာပါတယ္။
ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္ထဲက ေသာနုတၱရမုဆိုးဟာ ဆင္မင္းရဲ႕သဒၶါတရားကို အသံုးခ်ၿပီး ဆင္စြယ္ကိုရယူရုံ ရယူခဲ့ တာပါ။ ေခတ္သစ္ေသာႏုတၱရမ်ားကေတာ့ လိုခ်င္တာရယူဖို႔အတြက္ ဘာသာတရားအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာပါ ေသြး ခြဲသပ္သွ်ဴိၿပီး အဲဒီဘာသာတရားအသီးသီးက ဘာသာဝင္ေတြရဲ႕ သူတို႔ဘာသာအေပၚမွာ ျမတ္ႏိုးတဲ႔စိတ္၊ သဒၶါ တရားကို အသံုးခ်ေနၾကတာကို ေတြ႔ရွိရမွာပါ။
အဲဒီလူေတြအားလံုးရဲ႕ေနာက္မွာ လက္မည္းႀကီးေတြရွိေနတာကိုလည္း သတိျပဳအပ္ပါတယ္။ ေလးပစ္သူက ေသာႏုတၱရဆိုေပမယ္႔ ေနာက္ကြယ္မွာ အစြယ္လိုခ်င္သူနဲ႔ အသြားေစခိုင္းသူေတြ ရွိေနပါေသးတယ္။
(၄)
ဆဒၵန္ဆင္မင္းကေတာ့ ေသာႏုတၱရမုဆိုးကို ရန္သူမွန္းသိေပမယ့္ အသက္ခ်မ္းသာေပးခဲ႔တဲ႔အျပင္ မိမိအသက္ ကိုပါေပးၿပီး ဆင္စြယ္ကိုလွဴခဲ႔ပါတယ္။ ဦးပုညကေတာ႔ “ရန္သူမွန္လ်က္၊ မုဆိုးပ်က္အား၊ အသက္ကို ခ်မ္းသာ ေပးေတာ္မူေလသည္” လို႔ ဖြဲ႔ပါတယ္။
ဇာတ္ေတာ္ထဲက ေသာႏုတၱရက ဆဒၵန္ဆင္မင္းကိုသာ ထိခိုက္နာက်င္ေစခဲ့ေပမယ့္ ယေန႔ ျပည္သူအမ်ား ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ေသာႏုတၱရမ်ားကေတာ႔ တဦးတေယာက္တည္းကိုသာ ထိခိုက္နာက်င္ေစတာမဟုတ္ဘဲ လူ႔ အဖြဲ႔အစည္းတခုလံုးကို ထိခိုက္နာက်င္ေစေလာက္ေအာင္ အဖ်က္အားႀကီးမားၾကပါတယ္။ ခြင္႔လႊတ္မႈနဲ႔ မထိုက္ တန္ေလာက္တဲ့ျပစ္မႈေတြကို က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတာပါ။ က်ဴးလြန္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာပါ။
ဒီလိုလူေတြကို ဆဒၵန္ဆင္မင္းလိုခြင့္လႊတ္မလား။ ထုိက္သင့္တဲ့အျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္းျဖင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ကာ ကြယ္ ဖမလားဆိုတာကလည္း စဥ္းစားစရာပါ။
(၅)
တိုင္းျပည္ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကာလမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကိုမလိုလားသူေတြ၊ တိုင္းျပည္သယံဇာတကို အေမြရထားတဲ့ပစၥည္းလို တဦးတေယာက္၊ တသင္းတဖြဲ႔အတြက္ မတရားရယူလိုသူေတြ၊ ျပည္သူအားလံုး ပိုင္ ဆိုင္တဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ေစတလံုးပိုင္ရွင္လို ရယူအသံုးခ်လိုသူေတြဟာ ဘာသာအသီးသီး ကို ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာစြာကိုးကြယ္ယံုၾကည္ၾကတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕သဒၶါတရားကို အားနည္းခ်က္တခုလို အသံုးခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားႏုိင္ပါတယ္။ အာဏာဆင္စြယ္ကို ငမ္းငမ္းတက္လိုခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ဘာသာေရးအေရျခံဳ ေသာႏုတၱရေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ဆင္စြယ္ကိုျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားႏိုင္ပါတယ္။
ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ မိမိတို႔ရဲ႕သဒၶါတရားကိုအသံုးခ်ခံမျဖစ္ေစဖို႔ သတိခ်ပ္သင့္ပါတယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာဝေျပာမႈကို အေႏွာက္အယွက္ျပဳမယ့္ေသာႏုတၱရမုဆိုးလက္သစ္ေတြကို ဆဒၵန္ဆင္မင္းလို “ရန္ သူမွန္လ်က္၊ ခ်မ္းသာေပး” မလား။ ထုိက္သင္႔တဲ့ အေရးယူမႈေတြျပဳမလားဆိုတာကေတာ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ အဆံုး အျဖတ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ တခုေတာ႔ရွိပါတယ္။ "အစြယ္လိုသူမိဘုရား၊ အသြားေစသူ မင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူ ဘုရာ့းကၽြန္ေတာ္"ဆိုသလို ၾကံေဖာ္ၾကံဖက္ေတြရွိတယ္ဆိုတာလည္း မေမ႔အပ္ပါဘူး။
(illustration credit - https://www.pinterest.com/pin/73605775134451293/ )