တကၠသုိလ္ေရႊရီဝင္း - ဘီဘီအက္(စ္) သို႔မဟုတ္ ျမန္မာ့အသံဌာန
(မိုးမခ) ေမ ၁၂၊ ၂၀၁၆
ဒီႏွစ္ ၂၀၁၆ မွာ ျမန္မာ့အသံဌာနရဲ႕ ႏွစ္(၇၀) ေျမာက္အခမ္းအနားေတြ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ့္အသက္ အရြယ္ႀကီးလာတဲ့အေလ်ာက္ ႏွစ္ ၁၀၀ ပြဲေတြ၊ ႏွစ္ ၇၀၊ ႏွစ္ ၅၀၊ ႏွစ္ ၂၅ ပြဲေတြကို ကုိယ္တုိင္ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။
ဒီလုိႏွစ္ေတြကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့တဲ့ဆီမွာ ပါဝင္ခဲ့တာ၊ အမွတ္တရရွိတာေတြကို သိခဲ့ရတာေၾကာင့္ ကုိယ့္အ သက္ကိုလည္း မငယ္ေတာ့ဘူးဆို ၿပီး သတိရပါတယ္။
ကုိယ့္ေယာကၡမမိဘရဲ႕ႏွစ္ ၁၀၀ ပြဲက မႏွစ္ကက်င္းပခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ ဖခင္ႀကီးရဲ႕နွစ္ ၁၀၀ ျပည့္ ပြဲက ၂၀၁၇ မွာ ျပည့္မွာပါ။ ေနာက္ ေစာေစာကေခါင္းစဥ္ရဲ႕ နွစ္ ၇၀ ျပည့္ဟာ စာေရးသူရဲ႕အသက္နဲ႔တူညီ ေနပါ တယ္။ ဒီေတာ့ ျမန္မာ့အသံစတင္ၿပီး တည္ေထာင္တဲ့ႏွစ္မွာ စာေရးသူေမြးပါတယ္။
ခုေခတ္မွာ အဂၤလိပ္အကၡရာအတုိေတြ အသံုးမ်ားပါတယ္။ ဘယ္မွာအလုပ္လုပ္သလဲ၊ ဘယ္မွာေက်ာင္း တက္သလဲ၊ ဘယ္သင္တန္းတက္သလဲလုိ႔ေမးၾကည့္လုိက္ရင္ သူတုိ႔ျပန္ေျဖတဲ့ (ေအဘီစီ) စာလံုးေတြဟာ စာ ေရးသူတုိ႔လုိ အဘြားႀကီးေတြအတြက္ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေက်ာင္း၊ ဘယ္ဌာနဆုိတာ မသိတာမ်ားပါတယ္။ ဘာ ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ခုေခတ္က ၂၁ ရာစုဆုိေတာ့ အင္မတန္ေခတ္မီတုိးတက္ၿပီး လုပ္ငန္းေတြ၊ ေက်ာင္းေတြဆုိ တာ မိႈလုိေပါက္ေနတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ေမးမိတဲ့လူကပဲ ထပ္ၿပီးရွင္းျပပါလုိ႔ ေျပာရပါတယ္။
ကိုယ္တုိ႔ေခတ္ကလည္း အမ္စီ၊ ရာဇူး၊ အီကုိ၊ အတ္က်ဴေကးရွင္း၊ အာအုိင္တီဆုိတဲ့စကား၊ ဘီဘီအက္ (စ္)၊ ဗြီအုိေအ၊ ဘီဘီစီ+ေအာအင္ဒီးယားဆုိတဲ့ စကားေတြေျပာခဲ့ၾကတာပဲေလ။
အခုေတာ့ ဘီဘီအက္(စ္) ကိုပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သခ်ၤာဆရာႀကီးရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးကေတာ့ ဘီဘီအက္(စ္) နဲ႔ လက္ပြန္းတစ္တီးရွိၾကတာ သိခဲ့ရပါတယ္။ ဘဘနဲ႔ ေမေမ၊ သခ်ၤာဆရာႀကီးတုိ႔ ဘီဘီအက္(စ္) က အဂၤလိပ္ ပုိင္းအစီအစဥ္မွာ ပေလးရီဒင္း(play reading )လုိ႔ေခၚတဲ့ ျပဇာတ္ေတြဖတ္တဲ့ အစီအစဥ္မွာ ပါဝင္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဘဘတုိ႔နဲ႔အတူ ဘဘရဲ႕တပည့္၊ မိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ဳိးအကုန္ကူညီပါဝင္ခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာဌာနက ဘဘႀကီးရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကို္င္ဖက္ေတြလည္း ပါမယ္ထင္ပါတယ္။
အဲဒီျပဇာတ္ေတြထဲက`ဥဂၢၢေသန’ ဇာတ္အေၾကာင္းဆုိ ေမေမနဲ႔ ဘဘခဏခဏ ေျပာလြန္းလုိ႔ မွတ္မိေန ပါတယ္။ ဘဘႀကီးက မင္းသမီးရဲ႕အေဖ၊ ကိုကိုရစ္ခ်တ္ (ဦးဝင္းေဖ-ျမဇင္) က ကိုးရပ္၊ ဆရာမ ေဒၚခင္ေမ (မမကရယ္လာ-ရာဇူးက ေမာ္ကြန္းထိန္း ေဒၚခင္စိန္၏အစ္မ) က မင္းသမီး၊ သခ်ၤာဆရာႀကိး ေဒါက္တာခင္ ေမာင္ဝင္းက ဥဂၢေသနအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ရပါတယ္။ ဇာတ္ညႊန္းက ကုိကုိရစ္ခ်တ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။
အဲဒီျပဇာတ္ကိုဖတ္ၾကေတာ့ ဥဂၢၢေသနက သူ႔ဇနီး မင္းသမီးနဲ႔ အျပန္အလွန္ စကားေျပာတဲ့ဆီမွာ သား ေျပာ မယားေျပာ၊ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းစကားေတြ ေျပာရတယ္။ အဲဒီအခါမွာ သခ်ၤာဆရာႀကီးက မင္းသမီးအ ျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္တဲ့ဆရာမကို ရြံ႕ေနေတာ့ လမုိင္းမကပ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာမကလယ္ရာက စိတ္ပါ လက္ပါဖတ္ၿပီး ( ဆဲတဲ့အခန္းေတြ၊ ရန္ျဖစ္တဲ့အခန္းေတြ ပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္) ေျပာေတာ့ ဥဂၢၢေသနအျဖစ္ သ ရုပ္ေဆာင္တဲ့ သခ်ၤာဆရာႀကီးလည္း လမုိင္းကပ္ၿပီး အျပန္အလွန္ ေျပာၾကဆုိၾကတာ ပရိတ္သတ္က ႀကိဳက္ၾက တယ္ဆုိပဲ။ အဲဒီျပဇာတ္အေၾကာင္း ဟုတ္မဟုတ္ေမးဖုိ႔ေတာ့ လူေတာ္ေတာ္နည္းေနၿပီလုိ႔ ဆုိရပါမယ္။
သခ်ၤာဆရာႀကီးက အဂၤလိပ္လုိ လႊင့္တာျဖစ္လုိ႔ ျမန္မာျပဇာတ္ေတြ၊ ျမန္မာဇာတ္လမ္းေတြေလာက္ လူ နားမေထာင္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဝါသနာပါတဲ့ ဘဘတုိ႔လူတစ္စုကေတာ့ ျမန္မာ့အသံမွာ အဲဒီ ပေလး ရီဒင္းကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး တင္ဆက္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ေျပာတယ္။
စာေရးသူတုိ႔ေခတ္မွာေတာ့ ဦးဝင္းဦး၊ ညႊန္႔ဝင္း၊ ႏြဲ႔ယဥ္ဝင္း၊ တင္မုိးခုိင္တို႔ သရုပ္ေဆာင္တဲ့ ဇာတ္လမ္း ေတြ အဂၤလိပ္ပုိင္းအစီအစဥ္မွာ နားေထာင္ခဲ့ဖူးခဲဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာလုိဇာတ္လမ္းေတြလည္း မရုိးရေအာင္ နား ေထာင္ခဲ့ရတယ္။
က႑ေတြလည္း စံုပါတယ္။ ကေလးေတြအတြက္ ပံုျပင္က႑ေတြရွိတယ္။ ေက်းလက္ဇာတ္လမ္းမွာ ကုိေဆးရုိး၊ ကုိသာဆန္း စတဲ့သရုပ္ေဆာင္ေတြဆုိ နားေသာတဆင္ၾကတဲ့ ပရိတ္သက္က တကယ့္လယ္သမား ေတြဝင္ၿပီး သရုပ္ေဆာင္တယ္ ထင္ရပါတယ္။ ေနာက္ ေဒၚရီႀကိန္ရဲ႕ေျပာပါရေစရွင္ဆုိတာလည္း နာမည္ႀကီးတဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခုပါ။ ေနာက္ သီရိေဂဟာ၊ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္သီခ်င္း၊ ဇာတ္သဘင္၊ ကြက္စိပ္ေဟာေျပာတဲ့ အစီ အစဥ္ေတြ အစံုပါပဲ။ အခုေျပာတာေတြက ေမေမတုိ႔၊ ဘဘတုိ႔ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ စာေရးသူတုိ႔ေခတ္က အစီ့့့့အစဥ္ေတြပါ။ ေမေမတို႔၊ ဘဘတုိ႔ေခတ္ကေတာ့ သူတုိ႔ေျပာတာေတြပဲ သိရတာပါ။
ေမေမတို႔၊ ဘဘတို႔က ဆရာႀကီးဦးခင္ေဇာ္နဲ႔ခင္မင္ၾကေတာ့ သူတို႔အတြက္ အမွတ္တရေတြမ်ားပါ တယ္။ ဦးခင္ေဇာ္နဲ႔ ဦးေဖေသာ္တို႔အေၾကာင္း ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ ေဒၚသန္းႏွစ္၊ ေဒၚရီႀကိန္၊ ဗုိလ္ဗကို စသည္တုိ႔လည္း ပါပါတယ္။
ဘဘတို႔ေခတ္က ျမန္မာ့အသံရဲ႕အစီအစဥ္ေတြထဲမွာ ေဟာေျပာပြဲေတြ၊ တရားပြဲေတြပါပါတယ္။ ေဟာ ေျပာပြဲမွာ ဆရာႀကီးဦးဂုဏ္ဘဏ္ ေဟာေျပာပံုအစီအစဥ္၊ တရားပြဲမွာ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ ဦးဝိနယရဲ႕ တရား အားထုတ္နည္း အစီအစဥ္ေတြ ရွိပါတယ္။
ဘဘတုိ႔က ျမန္မာ့အသံကို စတင္ဖြင့္ခဲ့တဲ့ ဝင္ဒါမီယာခရင္းဆင့္ထဲကေနရာကို သတိတရေျပာတတ္ပါ တယ္။ ေနာက္မွာ ျပည္လမ္းက ျမန္မာ့အသံကိုေျပာင္းတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ ဦးခင္ေဇာ္ေနတာကို ေတာ့ စာေရးသူတုိ႔ ေနာက္မ်ဳိးဆက္က သိခဲ့ရပါတယ္။ သိရတာလည္း ေမေမတို႔၊ ဘဘတို႔သြားလည္ရင္း ေရာက္ဖူးတာရယ္၊ သားတို႔ ရွစ္တန္းစာေမးပြဲကုိ မရန္းၿခံေက်ာင္းမွာေျဖရလို႔ ေန႔လယ္ အဲဒီအိမ္မွာ သြားၿပီးနား ၾကလုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။
ကေလးႏွစ္ေယာက္စာေမးပဲြေျဖေနတုန္း ေမေမနဲ႔စာေရးသူတုိ႔ ဝင္ဒါမီယာထဲက ဦးခင္ေဇာ္နဲ႔ ေဒၚသန္း ႏွစ္တုိ႔အိမ္ (ယခင္က ျမန္မာ့အသံေနရာ)ကုိသြားၾကတယ္။ တခါတေလ ဦးဝိစာရလမ္းေပၚက အန္တီေစာမုံညင္း အိမ္မွာ နားၾကပါတယ္။ ဝင္ဒါမီယာက ျမန္မာ့အသံရုံးေဟာင္းကုိ အခုဘယ္လုိထားတယ္ဆုိတာေတာ့ မေရာက္ ျဖစ္လုိ႔မသိေတာ့ပါ။ ေနာက္ဆုံးေရာက္တာ အန္ကယ္ဦးခင္ေဇာ္ဆုံးတုန္းက ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူ လက္ထက္ မွာမွတ္မိတာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း(မာတလိ)၊ ဦးေက်ာ္ဆန္း၊ ဦးတင္ဦး၊ ဦးေက်ာ္ဦးတုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ ဦးသန္းျမင့္္ ပါ။ စာေရးသူရဲ႕ဖခင္ႀကီး ဦးသိန္းညြန္႔က ဦးခင္ေဇာ္နဲ႔ခင္ပါတယ္။ ဦးခင္ေဇာ္လက္ထက္မွာ စာေရးသူရဲ႕ေမြးေန႔ အတြက္ သီခ်င္းေတာင္းေပးတာ မွတ္မိပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းသမီး သန္းသန္းၿငိမ္းက ျမန္မာ့အသံမွာ ပုံျပင္ေတြ ေျပာတာ မွတ္မိပါတယ္။ ေနာက္ ေမေမတုိ႔ ဘဘတုိ႔နဲ႔ေရာ၊ စာေရးသူတုိ႔မိသားစုနဲ႔ပါ ခင္တဲ့မမေမႏွင္းလည္း ျမန္မာ့အသံမွာ လုပ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ပုိင္းအစီအစဥ္က မမအယ္လီဆင္ထြန္းေဝ၊ ဂၽြိဳက္(စ္)ဝင္း (ႏြဲ႔ရီဝင္း)တုိ႔ ရွိပါ တယ္။
စာေရးသူတုိ႔ရဲ႕ ေမာင္အငယ္ဆုံး ေမာင္စုိးညြန္႔(စုိးစုိး) တုိ႔ေခတ္မွာေတာ့ ဘုိဘုိဟန္၊ သိန္းတန္၊ အယ္လ္ ခြန္းရီ၊ စိုးပိုင္၊ ေကဂ်ာႏူး၊ သန္းသန္းႏြယ္၊ စုိင္းထီးဆုိင္ စတဲ့ စတီရီယုိသီခ်င္းေတြ ေပၚလာၿပီျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ သီခ်င္းႀကီးက႑၊ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းေတြကေန စတီရီယုိသီခ်င္းေတြလည္း လႊင့္ပါတယ္။ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ ဟုိတုန္းကလုိျမန္မာ့အသံကုိ ဖြင့္ၿပီးနားေထာင္တဲ့အခ်ိန္နည္းလာပါတယ္။ သူတုိ႔ေခတ္သီခ်င္းကုိ သေဘာမေတြ႔ တာကုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တဲ့ေမာင္ေလးက သူ႔သီခ်င္းကုိ တခါတည္းနဲ႔အဆုံးအျဖတ္မေပးဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဟုတ္ ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔သီခ်င္းေတြက နားေထာင္ဖန္မ်ားေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ လုိက္ဆုိမိၿပီး သေဘာက်ခဲ့ရ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးသူတုိ႔အိမ္မွာ ေျပာစမွတ္စကားအသစ္ ေပၚလာပါတယ္။ ဒါကေတာ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကုိ ဘယ္ႏွႀကိမ္နားေထာင္ၿပီး ႀကိဳက္သြားသလဲဆုိတဲ့ စကားပါပဲ။
အဲဒီိအခ်ိန္မွာကက္ဆက္ေတြလည္းေပၚလာၿပီဆုိေတာ့ ေရဒီယုိအျပင္ နားဆင္စရာတခု တုိးခဲ့ၾကပါတယ္။ ကက္ ဆက္ေခြေတြလည္းေပၚလာတယ္။ တရားေခြေတြေပၚလာတယ္၊ ဇာတ္လမ္းေတြေပၚလာတယ္။ စာေရးသူတုိ႔ မိသားစုအႀကိဳက္ဆုံးက ဘိုိဘုိဟန္ပါတ့ဲ ‘ မုဆုိးလဲသားေကာင္၊ သားေကာင္လည္း မုဆုိး’ ဇာတ္လမ္းပါပဲ။ ၁၉၇၄ ေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
၁၉၇၀ ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ေရဒီယုိကုိ စာေရးသူတုိ႔ မပစ္ပယ္ေသးဘူး။ ေယာကၡမအိမ္ကုိပါသြားတဲ့ စာေရးသူဟာ တပတ္တခါ မိဘအိမ္ကုိ အလည္ေရာက္ပါတယ္။ တေန႔လုံးေနၿပီး ညေနထမင္းစားၿပီးမွ ျပန္ပါ တယ္။ အဲဒီလုိ ညစာစားဖုိ႔ ေမေမေဒၚခ်စ္တင္က ျပင္ဆင္ခ်က္ျပဳတ္ေနစဥ္မွာ ေရဒီယုိကေန ေခတ္ေဟာင္း သီခ်င္းဓာတ္ျပားေတြလာပါတယ္။ စာေရးသူအတြက္ နာရီၾကည့္စရာမလုိဘဲ အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္ဆုိၿပီး စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ျပည္လွေဖ၊ ေမရွင္၊ ေဒၚၾကည္ေအာင္၊ ခင္ေမာင္ရင္တုိ႔ သီခ်င္းေတြျဖစ္တယ္။ ဒါက အပတ္တုိင္း ျဖစ္ေနက်ပါ။
ေနာက္ ေရဒီယုိကေန မာမာေအးသီခ်င္းေတြ၊ ကုိျမႀကီး၊ ကိုသန္းလိႈင္၊ တင္တင္ျမ၊ ထား၊ ရီရီသန္႔၊ ခ်ိဳၿပံဳး တုိ႔သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ခဲ့ရတာ အမွတ္တရပါပဲ။ ငယ္စဥ္က မာမာေအးရဲ႕ (သက္တံ့ေပၚမွာ ကစားမယ္) ကုိ အႀကိဳက္ဆုံးျဖစ္လုိ႔ တိတ္ရီေကာ္ဒါေပၚကာစမွာ သီခ်င္းသြင္းခဲ့တာ မွတ္မိပါတယ္။ ၁၉၆၀ ပတ္ဝန္းက်င္ပါ။ ဝတၳဳ ေၾကာ္ျငာေတြမွာလည္း ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္ရဲ႕ ‘မုိးညအိပ္မက္ျမဴ’ ကုိ သေဘာက်ခဲ့ပါတယ္။ ဝတၳဳထဲက စာလုံးေလးေတြနားေထာင္ရတာကုိက စိတ္လႈပ္ရွားေစပါတယ္။ ဇာတ္ေကာင္က ‘မမရီမသိေပမယ့္ မမရီကုိ သိ ေနတဲ့ ေမာင္ညိဳမႈိင္း’ ပါဆုိတဲ့စကားလည္းပါတယ္။ ေနာက္ ‘မိခ်စ္တဲ့ေမာင္’ ေရဒီယုိဇာတ္လမ္းထဲက ‘မျဖစ္ႏုိင္ ဘူး။ မိခ်စ္တဲ့ေမာင္ကုိ မိကုိယ္တုိင္ သတ္ခဲ့တာပဲ’ ဆုိတဲ့ စကားေတြပါ။ အခုထိ မွတ္မိေနတာပါ။
ဒီေခတ္လူငယ္ေတြကေတာ့ နားလည္ပါ့မလားမသိပါဘူး။ ဘဘႀကီးတုိ႔ သင္ခဲ့တဲ့စာေတြ အာဂုံေဆာင္ ႏုိင္သလုိ စာေရးသူတုိ႔မွာလည္း မွတ္မိတဲ့စာသားေလးေတြ ျပန္ရြတ္ျပတယ္ဆုိၿပီး ေျပာရမွာေတာ့ ရွက္စရာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္သိတာ၊ မွတ္မိတာေလးေတြေတာ့ ေျပာျပခ်င္ခဲ့ပါတယ္။
ကေလးေတြေခတ္မွာလည္း သူတုိ႔နဲ႔ဆုိင္တဲ့သီခ်င္းေတြလႊင့္ထုတ္ခဲ့သလုိ ပုံျပင္ေတြကုိလည္း လူမႈဝန္ ထမ္းဌာနက ကေလးေတြနဲ႔သရုပ္ေဖာ္ၿပီး ထုတ္လႊင့္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအစီကအစဥ္ကို သူတုိ႔သိပ္သေဘာက်ပါ တယ္။ ျမန္မာ့အသံကသတင္းနဲ႔ မုိးေလဝသေတြ နားေထာင္တာေတာ့ မျပတ္ခဲ့ပါ။ အဲဒါက ၁၉၇၄-၇၆ ေလာက္ မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာ့အသံက ထုတ္လႊင့္ခဲ့တဲ့သီခ်င္းေတြ နာမည္ႀကီးလာရင္ ဓာတ္ျပားထုတ္ပါတယ္။ အဲဒီဓာတ္ျပား သီခ်င္းေတြကုိ ေသာတရွင္ေတြ လုိလုိလားလား၊ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္နားဆင္ၾကပါတယ္။ ေနာက္တုိင္းရင္းသားအစီ အစဥ္၊ ေနာက္ ေရွ႕တန္းေရာက္ စစ္သည္ေတြအတြက္ ျပန္ၾကာခ်က္အစီအစဥ္ေတြရွိပါတယ္။ အဲဒီအစီအစဥ္ လည္း အလြန္နားေထာင္လုိ႔ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္၊ ေသာတရွင္လုိရာဆုိတဲ့ အစီအစဥ္လည္း ရွိပါတယ္။ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္လည္း လႊင့္ဆဲပါပဲ။
ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အေၾကာင္းေျပာရင္း ေဖေဖက အန္ကယ္ဦးခင္ေဇာ္ (K) ဆီ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ အတြက္ သီခ်င္းေတာင္းတာမွတ္မိသလုိ စာေရးသူရဲ႕ေမြးေန႔မွာ အန္ကယ္ဦးခင္ေဇာ္က ေဖေဖ့ဆီစာေရးၿပီး သမီး အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေမြးေန႔အျဖစ္ ဆုေတာင္းေပးတဲ့ စာေလးပုိ႔ခဲ့တာ မွတ္မိပါတယ္။ အဲဒီစာေလးကုိ သိမ္းထားခဲ့ရင္ ဂ်ဴနီယာဝင္းရဲ႕ ေမေမနဲ႔ ဘဘအမွတ္တရစာအုပ္မွာ ထည့္ႏုိင္မွာပဲလုိ႔ စဥ္းစားရင္း ႏွေျမာတသ ျဖစ္မိပါတယ္။ ေဖေဖတုိ႔ေခတ္ကေတာ့ အဂၤလိပ္လုိပဲေရးၾကတာမ်ားတာ မွတ္မိေနပါတယ္။
စာေရးသူတုိ႔ေနတဲ့ နယူးလင္းလမ္း( စကာဝါလမ္း) နားမွာ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးရွိပါတယ္။ လမ္းထိပ္မွာ ႏုိင္ငံျခားေရးရုံးပါ။ သူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က ပဲခူးကလပ္ရွိပါတယ္။ အိမ္ကထြက္ၿပီး ျပည္လမ္းအတုိင္းကားေမာင္း လာရင္ အရင္က ဗုိလ္ရႈသဘင္က်င္းပတဲ့ေနရာ၊ ေရႊတိဂုံဘုရား၊ ေျမနီကုန္း၊ ဟံသာဝတီအဝုိင္း၊ စာေပဗိမာန္ အေဆာက္အအုံ၊ အသံလႊင့္ရုံ (ျမန္မာ့အသံရုံးအေဆာက္အအုံ)၊ လိပ္ခုံး၊ ေဆးတကၠသုိလ္ ေနာက္တကၠသုိလ္က အလုပ္သမားေတြေနတဲ့ လုိင္းေပါက္၊ လွည္းတန္းအဝုိင္းၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ကုိ အစီအစဥ္အလုိက္ ျဖတ္ ေက်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒါေတြအားလုံးဟာ သမုိင္းပါပဲ။ ျမန္မာ့အသံရဲ႕ႏွစ္ (၇၀) အမွတ္တရေလးေရးတာ ဒီမွာပဲ အဆုံးသတ္ပါ ေတာ့မယ္။
တကၠသုိလ္ေရႊရီဝင္း
အေတြးအျမင္၊ အမွတ္ - ၂၈၇ (၂၀၁၆ ေမ လ)