မင္းကုိႏုိင္ ● ေတာင္ထိပ္က ေတးသံ
(မုိးမခ) ေမ ၁၂၊ ၂၀၁၆
ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။
(မုိးမခ) ေမ ၁၂၊ ၂၀၁၆
ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။
သူ႔အေၾကာင္းကုိ ငယ္စဥ္ကပင္ ၾကားဖူးေနက်၊ ခ်င္းျပည္နယ္၏ အလွဘုရင္မ။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ တတိယေျမာက္ အျမင့္ဆုံး ေတာင္ ၀ိတုိရိယဟူ၍။ ဒါက အဂၤလိပ္ေခတ္ အေခၚအေ၀ၚဆုိေတာ့ ျပန္ေျပာင္းခဲ့ၾကသည္။ ခ်င္းလုိေတာ့ “ေခၚႏုသုမ္”၊ ျမန္မာ လုိ နတ္မေတာင္ ဟူ၍။ ေဒသခံေတြက ဒီျမန္မာျပန္နာမည္ကို မတိက် ေသးဟုခံစားေနဆဲပါ။ “ေတာင္ေတြရဲ႕ အေမ” ဟု အဓိပၸာယ္ရေအာင္ မွည့္ေစခ်င္ပါသတဲ့။
ေယာနယ္ ေဆာၿမိဳ႕ကေလးမွ ၁၂ မုိင္ ဆုိလွ်င္ ခ်င္းျပည္နယ္ ကန္ပက္လက္ကို ေရာက္ၿပီ။ ထုိမွသည္ အေရာက္သြားရမည္က ခ်င္းအေခၚ “ေခၚႏုသုမ္” ျမန္မာျပည္မွာ တတိယအျမင့္ဆုံးဆုိေပမယ့္ ေျမသားေတာင္ထဲမွာေတာ့ သူကအျမင့္ဆုံးေတာင္။က ခ်င္ျပည္နယ္က ခါကာဘုိရာဇီ၊ စာရာေမတိတုိ႔လုိ ေက်ာက္သား၊ ေရခဲေတာင္ မဟုတ္။
ခ်င္းေတာင္ ဆုိသည္ႏွင့္ “ဇလပ္နီ”ကိုသာ စိတ္ထဲ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ၾကစၿမဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ခ်င္းေတာင္ကို ၃ ေခါက္ေရာက္ ဖူးေသာ္လည္း ေပ ၄-၅ ေထာင္ အထိသာမို႔ ထုိျမင္ခဲလွသည့္ ဇလပ္နီကို ၾကည့္ခ်င္လ်က္ မျမင္ခဲ့ရ။ သူက ေပ ၆ ေထာင္ ၇ ေထာင္ေက်ာ္မွ ပြင့္သည့္ နတ္ပန္းေပကုိး။
ခရီးသြား ဧည့္သည္ တစ္ဖြဲ႕လုံးမွာ ေတာင္ဇလပ္နီကို ရင္ခုန္ခ်င္လွဘိ။ ေပ ၆ ေထာင္ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ရွာၾကမည္။ အရင္ ေတြ႕ သူ ကံထူးစတမ္း။ ဒီနတ္ပန္း ဘယ္အဆင္းနဲ႔ဂုဏ္သတင္း ဒီေလာက္ေမႊးေနပါ့။ စိတ္ထဲ ႀကံဳး၀ါးၾကပါသည္။
*-*-*
အျမင့္ေပ ၄၅၆၀ ေရာက္ေတာ့ “ကန္ပက္လက္” ၿမိဳ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ရသည္။ ကန္ပက္လက္ကထြက္ေတာ့ “ကန္ပုလဲ” ဆုိသည့္ ကန္ေဟာင္းကို ျမင္ရ၏။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ကန္ပုလဲကေန ကန္ပက္လက္ ျဖစ္သြားတယ္ဟု ဆုိျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ အတိအက် မသိခဲ့ရပါ။ ထူးျခားေနတာက အျခားၿမိဳ႕မ်ားလို (ဟားခါး၊ တီးတိန္၊ တြန္းဇံ၊ မတူပီတုိ႔လို) ခ်င္းနာမည္ဘာေၾကာင့္ မျဖစ္ရသလဲ။
ကန္ပက္လက္တြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ နီးပါး တာ၀န္ထမ္းဖူးသူ သမဦးစီးမွဴးက ထုိကိစၥကုိ ရွင္းျပပါသည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္က ဒီေဒသဟာ မေကြးတုိင္း မင္းႀကီးနယ္ပယ္ထဲမွာပါ။ ေႏြရာသီ အပူေရွာင္ဖို႔ ဒီမွာ ၿမိဳ႕တည္ပါသတဲ့။ ေၾသာ္၊ သူက ရွမ္းျပည္မွာ ကေလာ၊ ယခင္ ေမၿမိဳ႕၊ ယခု ျပင္ဦးလြင္တုိ႔လုိေပါ့ဟု နားလည္လုိက္ပါသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၿမိဳ႕အထြက္မွာ အုတ္တုိက္နီနီ ေခါင္းတုိင္ျမင့္ႏွင့္ ဘုိတဲတစ္လုံးကို ျမင္ခဲ့တာကိုး။ ေဒသအေခၚ မႈိင္းတုိက္သည့္ဒဏ္ခံႏုိင္ရန္ တုိက္နံရံကို ႏွစ္ထပ္ ကာထား သည့္ ဘုိတဲနီမွာ မီးကြၽမ္း သစ္ငုတ္ေတြေနာက္ ေရွ႕၊ အထီးက်န္ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ခ်င္ေနပုံရသည္။
ထုိေဒသ တာ၀န္က်သည့္အမႈထမ္းေတြက ေျပာသည္။ “ဟုိတုန္းကဆုိ ေဆာင္းေႏွာင္းရာသီမွာ ေတာေတာင္သစ္ပင္ေတြ လွခ်က္ဗ်ာ၊ ကုိရီးယားကားေတြထဲ လွသေလာက္ေတာ့ ဒီကလည္း ၿပိဳင္ရဲသေပါ့၊ ေႏြဦးေပါက္ခါနီး အေ၀းျမင္ကြင္းမ်ား ၾကည္ လင္လုိ႔ကေတာ့ ဟုိးပုပၸားအထိလွမ္းျမင္ရတာ” သူက တမ္းတမ္းတတ ေျပာေနရင္းမွ ႐ုတ္တရက္ စကားကို ခ်ဳိးေကြ႕ခ် လိုက္သည္။“ဒါေပမဲ့ ေတာင္လုံးကြၽတ္ အဲသလုိ ၀ါေရႊနီ စုံေအာင္လွၿပီးဆုိရင္ တအား ငိုခ်င္တာဗ်” “ဘာလို႔လဲ” ဟု အားလုံးက မခ်င့္မရဲ ေမးသည္။
“အထီးက်န္ဆန္တာကိုးဗ်၊ ကုိယ္နဲ႔ ဘာသာစကား ရင္ဘတ္ခ်င္းတူသူေတြမွ မရွိတာ၊ သဘာ၀အလွကို ခံစားဖို႔ဆုိတာထက္ျမင္ေစၾကည့္ေစခ်င္သူေတြကို ေျပာႏုိင္ျပႏုိင္မွ၊ ဒီမွာက အိမ္နီးနားခ်င္းလည္း မရွိ”
ခုေခတ္လုိ ဆက္သြယ္ေရး နည္းပညာနဲ႔ဆုိ နည္းနည္းေတာ္ဦးမယ္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ေျဖသိမ့္ ေတြးမိသည္။ Viber ဗီဒီယိုဖုန္းနဲ႔ ႐ုိက္ျပမယ္ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္ အေတြးကို လက္ေတြ႕ဘ၀က ရက္ရက္စက္စက္ နင္းေခ်သြားသည္။ တယ္လီဖုန္းလုိင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မမိ။
သူ ေျပာျပသည့္ ၀ါေရႊနီေမာင္း ပင္ေပါင္းစုံ ေတာလုံးေ၀အလွကို ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ေအာင္ ခံစားရန္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါေသးသည္။ မီးကၽြမ္း ငုတ္တုတ္ ဒဏ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ထုိေတာင္က ဆံပင္က်ဳိးတုိးက်ဲတဲဘ၀ျဖင့္ မ်က္လႊဲခ်ရရွာပါ၏။
*-*-*
“ဒီေနရာေတြမွာ အရင္ကဆုိ ၀ံေတြ၊ က်ားေတြ၊ က်ားသစ္ေတြ ရွိသဗ်၊ ႏြားေနာက္ေတြကလည္း ေပါ” သူက ေျပာသာေျပာရ အားမရွိလွပုံ။ အခုထိ ႏြားေနာက္ေတာင္ တစ္ေကာင္ မျမင္ရ။ ၀ံေတြကလူျမင္လွ်င္ ရန္လုပ္တတ္သေလာက္ က်ားကေတာ့ ေရွာင္ေျပးေလ့ရွိေၾကာင္းေျပာရင္း ဒီက ေႁမြေဟာက္ေတြက အေကာင္ပုိႀကီးတယ္လုိ႔ ေျပာသည္တြင္ ခရီးသြား ဧည့္သည္ေတြ တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
ဒါေပမဲ့ အပူပုိင္းေဒသက ေႁမြေဟာက္ေတြလုိ ကိုက္ရင္ေဆးမမီေလာက္ေအာင္ အဆိပ္မျပင္းဘူးဗ်လုိ႔ ေၾကာက္စိတ္ ေျဖေပး ေဖာ္ရပါသည္။
ထုိခရီးမွာပင္ ပါးရဲထိုးသူ ခ်င္းအဘြားအုိ တခ်ဳိ႕ကုိ ျမင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ငယ္သူေတြထဲမွာ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ ပါးရဲေခၚ ေဆးမင္ မ်က္ႏွာမွာ ထုိးသည္ကလည္း ေဒသ၊ လူမ်ဳိး တစ္စုႏွင့္တစ္စု ထုိးပုံမတူ။ ဒီဇုိင္းကြဲၾကသည္။ Munn ေတြက ေဒါင္လုိက္စင္း ထုိးၿပီး၊ Ngagah ေတြက ကန္႔လန္႔စင္းထုိးသလုိ၊ Uppriu ေတြက်ေတာ့ မ်က္ႏွာျပင္ ျပည့္လုနီးနီး ထုိးခဲ့ၾကသည္တဲ့။
*-*-*
“ဇလပ္နီေတြ ေတြ႕ရေတာ့မယ္ေဟ့ေတြ႕ရေတာ့မယ္၊ ဇလပ္နီေတြ” ေပ ၆ ေထာင္ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ခရီးသြားေတြက သံၿပိဳင္ ေအာ္ရင္း အလုအယက္ ရွာေနၾကသည္။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရန္လည္း ဟန္တျပင္ျပင္။
လုိက္ပုိ႔သူ ေဒသခံကား အားေတာင့္ အားနာ။ ေတာင္ဇလပ္ပန္းေတြက ရွားကုန္ၿပီ။ ဟုိးတုန္းကလို မဟုတ္ဘူး။ လူေတြက အလွၾကည့္ တန္ဖိုးမထားဘဲ အမွတ္တရဆုိၿပီး ခူးယူၾက။ ကုိင္းေတြ ခ်ဳိးဖဲ့ၾကေတာ့ ျမင္ရခဲသြားၿပီ။ သစ္ေတာဌာနကေတာင္ မခူးယူၾကဖုိ႔ တားေနတာဟု မသက္မသာ ေရရြတ္ေနပါသည္။ ျမင္ဖူးလုိသူေတြကမခ်င့္မရဲ၊ ေတြ႕ေတာ့ ေတြ႕ရမွာပဲဟု ဇြဲ တင္းလာၾကပါ၏။
အျမင့္ေပ ၁၀,၀၀၀ နားေရာက္သည္ႏွင့္ ျမင္ကြင္းကသိသာစြာ ေျပာင္းလာပါသည္။ သီးျခားဆန္ေသာ သုိ႔မဟုတ္ကမာၻအသစ္ တစ္ခုကို ေရာက္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ေႏြ ေန႔လယ္ေခါင္ေခါင္ အေႏြးထည္ေတြ ထုတ္၀တ္ရသည္။ ျမင္ကြင္းတစ္ခုလုံး အပင္ေတြက အေအးဒဏ္ခံႏုိင္ေအာင္ က်င့္ႀကံ ေနထုိင္ရသည္ထင့္။ ပုပုလုံးလုံးေကြးေကြးေလး ေတြခ်ည္း ျမင္ေနရသည္။ ေႏြးေထြးေသာအိပ္ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ အိပ္ႏုိင္ေသာ္လည္း ခ်မ္းေအးလြန္းသည့္ ညမ်ားတြင္အစြမ္းကုန္ ပုေကြးေနရသည္ႏွင့္ တူလွပါေတာ့သည္။ ေတာင္နံရံ ေလကြယ္ရာအရပ္က အပင္ေတြ ခါးဆန္႔ရသမွ်၊ ေလဟာျပင္ဘက္ေနရ သည့္ အပင္ေတြက ဂ်ပန္ဘြန္ဇုိင္းပင္ေတြလုိခ်ည္း ျမင္ေနရသည္။
အပင္အခ်ဳိ႕မွာ “ေလသုိက္” ဆုိသည့္ ထူးျခားအရာကိုေဒသခံက ျပသည္။ ဒါဟာ အပင္က ျဖစ္လာတာမဟုတ္ဘူး၊ မုိးတြင္းမွာ မႈိင္းတုိက္ရင္းနဲ႔ အပင္ေတြရဲ႕ကုိင္းေတြမွာ ငွက္သုိက္မွ်င္ေတြလို ျဖစ္လာပါသတဲ့။ မႈိင္းတုိက္ရင္းျဖစ္လာတာဆုိေတာ့ က်ပ္ခုိး စြဲသလုိလားဟု ကြၽန္ေတာ္ ၏ေမးရာ သူက အားပါးတရ ရယ္ေနပါသည္။
.
အာဆီယံ အေမြအႏွစ္ ဥယ်ာဥ္ဆုိင္းဘုတ္ နားေရာက္မွတစ္ေယာက္က ေတြ႕ၿပီဟု အားရပါးရ ေအာ္ကာ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္သည္။
အပင္ ျမင္သမွ် ေမာ့ၾကည့္ ရွာေဖြခဲ့ရေသာ ဒုကၡလြတ္ၿပီေပါ့။ ေတြ႕ရသည့္ ေတာင္ဇလပ္ပန္းနီေလးကား အရြက္ေတြထဲ ပုန္းေနသည့္ ၾကားက ေတြ႕သြားသူေတြကို ရွက္စႏုိးရယ္ေနေရာ့ထင့္။ ကြယ္တစ္၀က္ ေပၚတစ္၀က္ ျမင္တစ္၀က္ လႈပ္ခတ္ေန ပါသည္။
ဒီနတ္မေတာင္တက္လမ္းကို ကားလမ္း ေပါက္သြားသည့္အေပၚ အျမင္ေတြ မတူၾကပါ။ လူအသြားအလာ မ်ားသည္ႏွင့္အမွ် သဘာ၀ ၀န္းက်င္ ထိခုိက္မွာစိုးသူေတြက ဘ၀င္မက် သလို၊ ကုိယ္တုိင္ ေလွ်ာက္မတက္ႏုိင္သူေတြကေတာ့သေဘာေတြ႕ၾကပါသည္။ အဆုိး အေကာင္း တြဲေနသည့္ကိစၥမုိ႔ ကုိယ္ပေယာဂေၾကာင့္ အလွႏွင့္ တန္ဖုိးမ်ားမထိခုိက္ေအာင္ ဆင္ျခင္ၾကဖို႔ သာ ရွိသည္ဟု ယုံၾကည္ပါ၏။
*-*-*
ေတာင္ထိပ္ေရာက္ၿပီ။ ႐ႈခင္းမ်ားကား နတ္ပန္းခ်ီသို႔။ ကမာၻေျမေပၚက အံ့ခ်ီးဖြယ္အလွမ်ား နည္းတူေတာ့နတ္မေတာင္ ထိပ္လည္း သရဖူေဆာင္းႏုိင္သည္ပဲ။ ေႏြေန႔လယ္ေကာင္ အေႏြးထည္ကုိ ရင္ဘတ္ေစ့ရင္းသဘာ၀၏ ရခဲေသာ တန္ဖုိး အ လွ ဆြဲေဆာင္ရာ ေမ်ာပါလိုက္ပါ၏။ ထင္း႐ွဴး၊ မဂ်ယ္၊ သစ္အယ္၊ ခ်ယ္ရီ၊ ေတာင္ဇလပ္နီတုိ႔ကို ပင္ယံေပၚ ေမာ္ၾကည့္။ ပတ္လည္တံတုိင္း၊ ျမဴဆုိင္းေတာင္ေတြ ေငးေနၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္ရပ္ေနရာ ေတာင္ထိပ္ ေျမျပင္ မွတ္မထင္ငုံ႔ၾကည့္မိသည္။ အလုိ...ေျမျပင္မွာ ႀကဲပက္ထားသလို တြယ္ကပ္ေနၾကတာျဖဴ ျပာ ခရမ္း ပန္းကေလးေတြပါလား။“ေျမကပ္ ပန္းကေလးေတြ” ဟု တစ္ေယာက္က ေရရြတ္လုိက္သည္။ ေဒသအေခၚ ကြၽန္ေတာ္ မသိပါ။ သိေအာင္လည္း မႀကိဳးစားေတာ့ပါ။ ဒီနာမည္ကပင္ သူတုိ႔ သဘာ၀ျဖစ္တည္မႈကို ေပၚလြင္လွပါၿပီ။ အျမင့္ေပ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေအာင္အားခဲ လွမ္းလာရ သူေတြအတြက္ အျခားသဘာ၀အလွမ်ားနည္းတူ အေမာေျပ ႏွစ္သိမ့္ႀကိဳသူေတြထဲ ေျမကပ္ပန္းကေလးေတြလည္း အား တက္သေရာ ပါခဲ့ပါသည္။
▬-▬-▬
#ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေခါင္းေတြက အျမင့္ေမွ်ာ္တာ အက်င့္ပါေနၿပီမို႔ မျမင္ခဲ့ၾကပါ။ သူတုိ႔ ဧည့္၀တ္ေက်ပါလ်က္ ႏႈတ္မဆက္ ခဲ့ရပါ။ သိမွတ္ျပဳ မတုံ႔ျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ သူတုိ႔နံေဘး ကြက္လပ္ ေရြးစရာ စိုးစိမွ်မနင္းမိေအာင္ ေရွာင္ကြင္းၿပီး ညင္သာ ထုိင္လိုက္ပါသည္။
▬-▬-▬
အားမရေသး၍ သူတုိ႔ႏွင့္ နံေဘးယွဥ္ လဲေလ်ာင္းလိုက္ပါ၏။သူတုိ႔ မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ ပိုနီးသြားပါၿပီ။ ေျမကပ္ပန္းကေလးမ်ား၏ ဧည့္ႀကိဳ ေတးသံကိုခုမွ ၾကားရပါၿပီ။ တန္ဖိုးပ်က္သြားမွာ စိုး၍ ျပန္မေျပာျပတတ္ပါ။ ကိုယ္တုိင္ နားဆင္ခြင့္ ရေစၾကခ်င္ပါသည္။
#မင္းကုိႏုိင္
[ ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္၊ အတြဲ-၂၊ အမွတ္ ၈၃ မွ )