ေမာင္လူေရး ● ေဆာင္းႏွင္းေဝ
(မုိးမခ) ေမ ၁၄၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ေမ ၁၄၊ ၂၀၁၆
ရပ္ကြက္နဲ႔ သမီးတို႔က သိပ္ၿပီးမတည့္ဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမဆိုရင္ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြနဲ႔ ခဏခဏ ရန္ျဖစ္တယ္။ အေဖက အရက္လည္း ေသာက္တယ္။ အရက္ေသာက္လာရင္ ႐ိုက္တယ္။ အေမ့ကိုလည္း ႏွိပ္စက္တယ္။ အေမ့ဘက္ကေန သမီးကပါရင္ သမီးကို ႐ိုက္တယ္။ သမီးက ေျပးတယ္။ ေျပးရင္ အေဖက ဘတ္ခြနဲ႔ ထုတယ္။ အေဖ အ႐ိုက္ခံရတဲ့ေန႔ဆိုရင္ အေဖ႐ိုက္မွာ ေၾကာက္လို႔ဆိုၿပီး သူမ်ားအိမ္ကို သြားသြား အိပ္တယ္။ သူမ်ားအိမ္မွာက ခုတင္ေပၚမွာ အိပ္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားအိမ္ရဲ႕ ခုတင္ေအာက္ေတြမွာ သြားအိပ္ရတယ္။ ျခင္ေတြကလည္း အဲဒီေန႔ကဆို တအားကိုက္တယ္။ မနက္မိုးလင္း လာေပမဲ့ အေဖက အမူးမေျပေသးဘူး။ မနက္လည္း အိမ္ျပန္သြားရင္ အ႐ိုက္ခံရတယ္။ ငါ့သမီးကို ဘာလို႔ ႐ိုက္တာတုံးဆိုၿပီး အေမက အေဖ့ကို ဆူတယ္။ အေဖက သမီးကို အရက္ဆိုင္ ေခၚသြားခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမက မထည့္ဘူး။ မိန္းကေလးမို႔လို႔ မလိုက္ရဘူးလို႔ အေမက ေျပာတယ္။ အဲဒီလို အေမက သမီးဘက္က ပါလာရင္ အေဖက အေမနဲ႔ သမီးကို ႐ိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေလးကို အရက္ဆိုင္ ေခၚသြားတယ္။ သမီးကို ေခၚမရလို႔။
အစကေတာ့ အေဖက အရက္မေသာက္တတ္ေသးပါဘူး။ မိသားစုကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းနဲ႔ ေနတယ္။ သူမ်ားေတြက အေဖ့ကို 'ေဟ့ေကာင္၊ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေသာက္ၾကည့္ကြာ'ဆိုေတာ့ အေဖက စမ္းေသာက္ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေသာက္တတ္သြားတယ္။ ရက္ေတြ ၾကာလာေတာ့ အေဖက တလေလာက္ အရက္ျဖတ္မယ္ဆိုၿပီး ျဖတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေမကလည္း ေနမေကာင္း ျဖစ္တယ္။ အေမက ခဏခဏ ေနမေကာင္းျဖစ္တယ္။ ခဏခဏလည္း ဖ်ားတယ္။ အေမ ေဆး႐ုံတက္ရတယ္။ ေသြးစစ္ၾကည့္ေတာ့ အေမက ေရာဂါရွိတယ္တဲ့။
ကြၽန္မ အဲဒီတုန္းက ဘာမွ မသိခဲ့ဘူး။ အေမ့ကို ျပန္ေျပာဖို႔ေလာက္ပဲ သိခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပန္ေျပာေနေန အေမက မ႐ိုက္ဘူး။ သူ စိတ္တိုတဲ့ေန႔က်မွသာ ႐ိုက္တယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ ကြၽန္မက ေျပးတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲကို ပတ္ေျပးတယ္။ သူမ်ားေတြက ထင္မယ္၊ ဒီလို မိဘမ်ဳိး ဆိုးလွခ်ည္လား၊ ကိုယ့္သမီးကို လိုက္႐ိုက္တယ္ဆိုၿပီး။ ၿပီးေတာ့ အေမ့ကို စိတ္ထဲကေတာင္ ျပန္ေျပာခ်င္လာတယ္။ အေမက ေရာဂါရွိမွန္း သိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မရဘူး။ ျပန္မေျပာေတာ့ဘူးဆိုေပမဲ့ ျပန္ေျပာမိေနတယ္။ အေမ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတဲ့ တရက္က်ေတာ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ အေမက မႏိုင္ဘူး၊ အိပ္ရာထဲ လဲေနတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေဖကလည္း ဘာမွ မလုပ္ဘူး။ သူ႕အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ပဲ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္။ ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အေမက ေအာ္တယ္။ ေအာ္လို႔လည္း မရဘူး။ သူ ခိုင္းတာလည္း လုပ္မေပးဘူး။
အေမက လိုခ်င္တာ အကုန္ဝယ္ေပးတယ္။ အႀကီးဆိုၿပီး သမီးကို အရမ္းခ်စ္တယ္။ ပိုလည္း ခ်စ္တယ္၊ အငယ္ေတြထက္။ အရာရာကို အလိုလိုက္တယ္။ အေဖ့ကိုလည္း အေမက ေရႊျခေသၤ့နဲ႔ ဆက္သြယ္ေပးတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အေဖ့ကို အဲဒီလိုျဖစ္လာေတာ့ ေသြးစစ္ဖို႔ ေျပာခိုင္းတယ္။ အေဖက မစစ္ခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ ဒီေက်ာင္းအဖြဲ႕ကေနၿပီးေတာ့ အိမ္အထိ လိုက္လာၿပီးေတာ့ အေဖ့ကို စကားလာ ေျပာတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ အေဖက ေသြးစစ္ျဖစ္တယ္၊ ေဆး႐ုံႀကီးမွာ။ အေဖ့ကိုလည္း စစ္ၾကည့္ေရာ အေဖက ေရာဂါရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ငိုခဲ့ရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား၊ ဟိုဘဝက ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့လို႔မ်ား ဒီဘဝမွာ ေရာဂါေဝဒနာေတြ ခံစားေနရတာလဲ။ ေနာက္ေရာက္ေတာ့မွ သိတယ္။ အဲဒီလိုမ်ဳိး အေဖက ေရာဂါ ခံစားေနရေတာ့ အေမကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိန္လာၿပီး ေဆး႐ုံတက္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘယ္သူမွ ပိုက္ဆံမရွိဘူး။ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ အေမ့ရဲ႕ညီမက ေဆး႐ုံတင္ေပးတယ္။ ပိုက္ဆံတသိန္းေလာက္ ကုန္သြား တယ္။ သူတို႔က ဘာမွမေျပာဘူး၊ အေမ ေနေကာင္းေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့။
အဲဒီလိုနဲ႔ အေဖကလည္း အရက္ေသာက္တာ မျပတ္ဘူး။ အေဖက ေဆးေသာက္တဲ့အခါက်ရင္ ရတယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ မေသာက္ဘူး။ ေရာဂါကလည္း ဆိုးလာတယ္။ အနာေပါက္ၿပီး လွ်ာက မွက္ခ႐ုေတြ ေပါက္လာတယ္။ အဲဒီမွာ ဒိန္းမတ္ၾကက္ေျခနီ၊ အဲဒီေရာဂါနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အဖြဲ႔က ဆန္ေပးမယ္တဲ့၊ အဲဒီလိုမ်ဳိး ျဖစ္တဲ့သူေတြဆိုရင္ ေထာက္ပံ့တယ္။ ဒါနဲ႔ အေဖက လိုက္ၾကည့္တယ္။ အေဖက အဲဒီတုန္းက မမူးဘူး၊ အေမ ေနမေကာင္းလို႔ ဆုိၿပီးေတာ့။ အေဖက 'သမီး၊ သမီး အေမက သိပ္ၿပီး အေျခအေနမေကာင္းဘူး၊ တညလံုး မအိပ္ဘူး၊ လာ ...အေဖနဲ႔ ခဏ အျပင္လိုက္ခဲ့'တဲ့။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၾကတယ္။ အေဖက အေဖ့စိတ္ေတြ ေလးေနတာတဲ့။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမက ေသေနၿပီ။ ပုရြက္ဆိတ္ေတြေတာင္ တက္လို႔။ ေဘးမွာ ေမာင္ေလးလည္း ရွိတယ္။ ညီမေလးလည္း ရွိတယ္။ ေမာင္ေလးတို႔က အေမ ဆုံးသြားတာ မသိၾကဘူး။ 'အေဖ ...အေဖ၊ အေမက မ်က္လုံးႀကီးျပဴးၿပီး ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိဘူး၊ ေၾကာက္လို႔'ဆိုၿပီး ဆင္းလာတာ။ အေမက ဆုံးသြားၿပီလို႔ အေဖ့ကိုေျပာေတာ့ အေဖက ထြက္သြားၿပီး အရက္ေတြ တအားေသာက္တယ္။ ေဆးေသာက္လို႔ ေျပာေတာ့လည္း အေဖက မေသာက္ဘူး။ က်န္းမာေရး ထိခိုက္ လာေတာ့ အေဖက အရက္ကို ခဏျဖတ္ထားတယ္။ ဘာလုပ္ငန္းမွလည္း မလုပ္ရေတာ့ ဒီေက်ာင္းက ဦးေတြက ေဆးေသာက္တဲ့၊ ေဆးေသာက္ရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူးတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အေဖက မေသာက္ဘူး။ ဦးေတြက ဒီေက်ာင္းက ကေလးေတြကို စက္ဘီးပညာသင္ေပး၊ ကိုယ္လည္းပဲ ဆုိင္ဖြင့္တဲ့၊ ပစၥည္းေတြကို ဝယ္ေပးထားတယ္။ ေက်ာင္းမွာေတာ့ ဆယ္ရက္ေလာက္ သြားသင္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ စက္ဘီးဆိုင္ ဖြင့္တယ္။ စက္ဘီးဆိုင္ဖြင့္ၿပီး သမီးတို႔ကို ေအးေအး ေဆးေဆး ေနႏိုင္ေအာင္ ထားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အေဖက မရေတာ့ဘူး၊ ညေနဆိုရင္ စက္ဘီးဆိုင္သြားၿပီးေတာ့ အေဖ့ကို ကူရတယ္။ ဆန္တို႔၊ ဆီတို႔ ရွာေပးထားၿပီး သမီးက ခ်က္ေပးရတယ္။
အေမ ရွိတုန္းကတည္းက ဒီေက်ာင္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိတယ္။ ဆရာမက ဒီေက်ာင္းမွာ လာေန ပါလားတဲ့၊ ဒီမွာက တီဗီလည္း ၾကည့္ရတယ္၊ တကိုယ္ေရ သန္႔ရွင္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း လုပ္ရတယ္တဲ့၊ ၿပီးရင္လည္း ေန႔လယ္စာ မုန္႔လည္း စားရတယ္တဲ့။ အေမကေနၿပီးေတာ့ ေနမွာလားလို႔ ေမးေတာ့ ေနမွာလို႔ဆိုေတာ့ ေမာင္ေလး တို႔ကိုေတာ့ မထားဘူး၊ သမီးကိုေတာ့ ထားတယ္။ အေမမရွိတဲ့ အခါေရာက္ေတာ့ အေဖက ေနာက္မိန္းမ ယူမွာလို႔ ေျပာေတာ့၊ သမီးက အေဖရယ္၊ ဘာလို႔ ေနာက္မိန္းမ ယူမွာလဲ၊ သမီးတို႔ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ကို မသနားဘူးလားလို႔ ေမးေတာ့ အေဖက ျပန္စဥ္းစားၿပီး အဲဒါဆို မယူေတာ့ဘူးတဲ့။ ေနာက္က်ေတာ့ ေမာင္ေလးကို အေဖက အမႈိက္ ေကာက္ခိုင္းတယ္။ ပလတ္စတတို႔၊ ဘူးခြံတို႔ကို ေကာက္ခိုင္းတယ္၊ ရတဲ့ပိုက္ဆံကို သူ႕ဆီကို အပ္ခိုင္းတယ္။ ေမာင္ေလးက အေဖ့ကိုေၾကာက္ေတာ့ လုပ္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ေလးက ေအာင္ေျမေက်ာင္းထဲသြားၿပီး လမ္းေဘးသားေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး ေကာ္႐ွဴ ေနတယ္လို႔ သိရေတာ့ အေဖက သူ႕ကို ႐ိုက္တာေပါ့။ သူကေတာ့ မ႐ွဴဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ေအာင္ေျမေက်ာင္းကို ဆယ္ခြဲ၊ ဆယ့္တေလာက္ဆိုရင္ အမႈိက္ေကာက္တဲ့ ကေလးေတြ သြားတယ္တဲ့။ အဲဒီမွာ ထမင္းတို႔ ဘာတို႔ ေဝတယ္။ ေမာင္ေလးကလည္း လိုက္သြားတယ္။ အေဖက အဲဒီကို ေန႔တိုင္းလႊတ္တယ္။ ေပးတာေတာ့ ေခြးစာေကြၽးမယ့္ဟာကို ေပးလိုက္တာတဲ့။ အေဖက အဲဒီလို ဘာလို႔လုပ္လဲဆိုတာ နားကိုမလည္ဘူး။ ငိုခ်င္တာပဲ သိတယ္။
အေဖက ေမာင္ႏွမေတြကို အခ်ိန္မရွိ၊ အခ်ိန္ရွိ အရက္ဝယ္ခိုင္းတယ္။ အေဖ့ကို ေၾကာက္လို႔ ဝယ္ေပးရတယ္။ အေမ ေသတုန္းကလည္း အေဖက ေကာင္းကို မေကာင္းဘူး။ အဲဒါ ဘုန္းဘုန္းကို ေျပာေတာ့ ဘုန္းဘုန္းကို တိုင္လို႔ဆိုၿပီး ကေလးေတြကို ႐ိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အေဖ့အေျခအေနက သိပ္ၿပီးမေကာင္းဘူး။ အဲဒီေန႔တုန္းက သမီးက အေဖ စားဖို႔ ဟင္းခ်က္စရာေတြ သြားယူေနတာ။ ေမာင္ေလးကေတာ့ ေဆာ့ေနတာ ထင္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ေမာင္ေလးက လာေျပာတယ္။ အစ္မ ...အစ္မ၊ အေဖက ဘာျဖစ္သြားမွန္း မသိဘူးတဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ သြားၾကည့္ေတာ့ အေဖက ဆုံးေနတယ္။
အစကေတာ့ အိမ္မွာပဲ သမီးတို႔က ေနတယ္။ အိမ္မွာေနရတာက မလုံျခံဳဘူး။ ေမာင္ေလးကိုလည္း ျမစ္ႀကီးနားက ဘြားဘြားက ေခၚသြားတယ္။ ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ စလုံးကိုေတာ့ မေခၚႏိုင္ဘူးတဲ့။ သမီးကိုက်ေတာ့ ေခၚသြားမယ္ ဆိုေတာ့၊ အဲဒီလိုဆိုရင္ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးေတြက ဘယ္လိုလုပ္ ႀကီးျပင္းမွာလဲ။ သမီး မလိုက္ေတာ့ဘူး၊ ေမာင္ေလး ကိုသာ ေခၚသြားၿပီး ပညာသင္ေပးလိုက္ေတာ့လို႔။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ေလးကို မေခၚခ်င္ဘူး၊ သမီးကိုသာ ေခၚခ်င္တာ။ သမီး ညီမေလးကိုေတာ့ မထည့္လိုက္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္ေလးကိုသာ ထည့္လိုက္တယ္။ ေမာင္ေလးက အဲဒီမွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီတဲ့၊ ၾကားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခဲတံေတြ၊ စာအုပ္ေတြ ေပ်ာက္လို႔ဆိုၿပီး ေက်ာင္းမထည့္ေတာ့ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ ဒီေက်ာင္းကို ပုံမွန္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သိပ္မလာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အေဖတို႔ မရွိေတာ့ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ ပူေနရတယ္။ ေလးေလးတို႔ကလည္း ေပးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အျမဲတမ္းပဲ ငိုေနရတယ္။ အေဖတို႔၊ အေမတို႔က မရွိေတာ့ အားငယ္တယ္၊ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္တယ္။ အခုေတာ့ ဒီေက်ာင္းမွာ ေနလာတာ သုံးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီ။ အဲဒီတုန္းက မေပ်ာ္ဘူး။ သူမ်ားေတြက ဟင္းရြက္ခူးသြားရင္ လိုက္သြားတယ္။ ဟင္းရြက္ခူးလိုက္ရင္ ေရာင္းရေတာ့ ပိုက္ဆံ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုပဲလုပ္လုပ္ ပိုက္ဆံက မ်ားမ်ားမရဘူး။ တေထာင္၊ ငါးရာပဲ ရတယ္။ အေမ့ညီမဆီလည္း သြားမေတာင္းခ်င္ဘူး။ သူတို႔ေပးခ်င္ရင္ လာေပးလိမ့္မယ္ ဆိုၿပီးေတာ့။ သုံးရက္၊ ေလးရက္ေလာက္ ထမင္းငတ္ခဲ့ရတယ္။ သမီးက မစားရရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး မစားဘူး။ ညီမေလးကိုပဲ ဂ႐ုစိုက္ ေကြၽးတယ္။ အိမ္က မလုံေတာ့ အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ဘူး။ အဲဒီက်ေတာ့ ေလးေလးက တံခါးေတြ လုပ္ေပးတယ္။ ဒါမွပဲ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ ရွိတုန္းက ဘယ္သူမွ မကပ္ရဲၾကဘူး။ ဒီေက်ာင္းမွာ မိန္းကေလးအေဆာင္ ေဆာက္မၿပီးေသးေတာ့ အိမ္ ျပန္အိပ္ရတယ္။ အိမ္က မိုးမလုံဘူး။ မိန္းကေလးအေဆာင္ ေဆာက္ၿပီးသြားေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက ေက်ာင္းမွာ လာအိပ္ေနာ္တဲ့။ အဲဒီတုန္းက အရမ္း ေပ်ာ္တယ္၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြက မေကာင္းဘူး။ အျမဲတမ္းပဲ ကဲ့ရဲ႕တယ္။ သူ႕အေမ သူ႕အေဖက ဒီေရာဂါနဲ႔ ေသသြားတာပါေတာ္တဲ့။ ေမာင္ေလးေတြ၊ ညီမေလးေတြ ေက်ာင္းထားဖို႔ ပိုက္ဆံက မရွိဘူး။ ပိုက္ဆံက ဘယ္က ရမွာလဲ။ ေက်ာင္းမွာ ေနေနရတာ။ ဘုန္းဘုန္းကိုလည္း ေျပာခ်င္တယ္။ ေမာင္ေလးေတြ၊ ညီမေလးေတြကို ေက်ာင္းထား ေပးပါလို႔။ ဒါေပမဲ့ မေျပာရဲဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဘုန္းဘုန္းက တေယာက္ဆီကို ေမးတယ္။ နင္တို႔ေတြက ဘာလုပ္ခ်င္ တာလဲတဲ့။ သမီးက စက္ခ်ဳပ္လို႔ ေျပာေတာ့ ေနာက္ေန႔ေတြ ေရာက္တဲ့အခါ ဆရာမငွားၿပီး၊ စက္ေတြဝယ္ၿပီးေတာ့ စက္ခ်ဳပ္သင္ေပးတယ္။ စက္ခ်ဳပ္တာကိုလည္း သူမ်ားေတြထက္ သာခ်င္တယ္။ စက္ခ်ဳပ္ကို ျမန္ျမန္လည္း တတ္ခ်င္တယ္။ ေၾကာက္ လည္း ေၾကာက္တယ္။ သူမ်ားေတြက သာသြားမွာကိုလည္း စိုးတယ္။ အက်ႌခ်ဳပ္သင္တုန္းကလည္း ဆရာမက ေျပာတယ္။ သူက သိပ္ၿပီးမရဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ရွက္လည္း ရွက္မိတယ္။ အတန္းေက်ာင္းေတာ့ ေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ညီမေလးေတြ ရလာေတာ့ ေက်ာင္းကေန ထြက္ခဲ့ရတယ္။
အေဖနဲ႔ အေမကို သတိရပါတယ္။ ညီမေလးေတြကို ေတြးမိရင္ စိတ္ညစ္တယ္။ သူတို႔ကို တခါမွ မ႐ိုက္ခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါကိုသိေတာ့ သူတို႔ေတြက ကဲတယ္။ သူမ်ားေတြက သူတို႔ေတြကို စၾကရင္ သူတို႔ေတြကို မစေစခ်င္ဘူး။ သူတို႔ငိုသံကို မၾကားခ်င္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြကို ေသြးစစ္ၾကည့္တယ္။ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ ရွိတဲ့အထဲမွာ ဘာလို႔ သူတေယာက္ကိုမွ ရွိေနရတာလဲ မသိဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ၉ တန္း၊ ၁ဝ တန္း ေက်ာင္းသူေတြ ေရာက္လာ ေတာ့ မိန္းကေလးအေဖာ္ရလာေတာ့ ေပ်ာ္တယ္။ သူတို႔နဲ႔လည္း ရန္ျဖစ္တယ္။ သူတို႔နဲ႔ ေနလာတာၾကာေတာ့ သူတို႔ ျပန္သြားရင္ တေယာက္တည္း ေနရမွာကို ေတြးၿပီး ေၾကာက္တယ္။ သူတို႔လာေတာ့ လိမ္ထားတယ္။ အေဖ၊ အေဖ မရွိဘူးလို႔ ေျပာရမွာကို ရွက္လည္း ရွက္တယ္၊ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္တယ္။ အခုခ်ိန္မွာ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ သိခ်င္သိမယ္၊ မသိခ်င္လည္း မသိေလာက္ဘူး။ သူတို႔ေတြဆီမွာေတာ့ အေဖေတြ၊ အေမေတြ၊ အစ္မေတြ၊ အစ္ကိုေတြ လာတယ္။ သမီး ဆီကိုက်ေတာ့ လာစရာမရွိဘူး။ ဘယ္သူမွ မလာဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း မအားၾကဘူး။ ဘြားဘြားႀကီးကေတာ့ သမီးနဲ႔အတူေနမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အရမ္းေပ်ာ္တယ္၊ အရမ္း လည္း ဝမ္းသာတယ္။ ဘြားဘြားႀကီးက ျမစ္ႀကီးနားကေန ပိုက္ဆံတို႔၊ အက်ႌတို႔ ဝယ္ ဝယ္ေပးတယ္။ ဘြားဘြားႀကီးက အသက္ႀကီးၿပီ။ ေနာက္ဆိုရင္ ပိုက္ဆံတို႔လိုရင္ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းမွာ ဘာလုပ္ငန္းမွ မရွိဘူး။ ပိုက္ဆံက ဘယ္က ရမွာလဲ။
ဟိုတခါတုန္းက အေဖက အရက္ေသာက္လို႔ ေသသြားတာလို႔ ေျပာခံရတယ္။ အေဖက ေရာဂါရွင္ ဆိုေတာ့ အရက္ေသာက္လို႔ ေသသြားတာ သမီးကို ေျပာင္ၾကတယ္။ သမီးက အရမ္းဝမ္းနည္းတယ္။ သမီးကို မေျပာင္ေစခ်င္ဘူး။ လူ႕ဘဝႀကီးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနလို႔ မရဘူး။ ေနာင္ဘဝေရာက္ရင္ ဆုေတာင္းတယ္။ ဒီလို ဘဝမ်ဳိး မေရာက္ပါေစနဲ႔လို႔။ သမီးကို သူမ်ားေတြက အထင္ေသးတယ္။ ဒီေက်ာင္းက လူေတြကလည္း အခ်င္းခ်င္းေတြကို အထင္ေသးတယ္။ အဲဒီလိုေျပာရင္ သူတို႔က စၾကတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီေက်ာင္းက လူေတြနဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔မွ ရန္မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က လိုက္စၾကတယ္။
အေမ ေသတုန္းကလဲ အေမ့အေခါင္းကို က်င္းထဲပစ္ထည့္ၿပီး ခဲေတြနဲ႔ ပစ္ၾကတယ္။ အဲဒါကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မၾကည့္လို႔ဆိုၿပီး ေျပာၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္ က်င္းထဲကို ခဲနဲ႔ပစ္ထည့္မွ နင့္အေမ စိတ္ခ်မ္းသာ မွာတဲ့။ အဲဒီကို လိုက္သြား ေတာ့ အေမ့ အေခါင္းကို ဖြင့္ၿပီး ခဲေတြနဲ႔ ပစ္ၾကတယ္။ အဲဒါေတြ မခံႏုိင္ေတာ့ ဒီဘက္ကို ထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗုန္းခနဲ လဲသြားတယ္။ မူးလဲသြားၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္သြားမွန္း မသိဘူး။ အသုဘမွာ ေလးေလးတို႔က ဆပ္ျပာမႈန္႔ေတြ လာေဝေပးၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အရီးတို႔က ေျခမေတြ၊ လက္မေတြ ႏွိပ္ေပးၾကတယ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့မွ သတိရလာတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီလုိျဖစ္တာကို ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြက မသိၾကဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြက ေဝတဲ့ဟာ ယူမွာပဲ၊ ဒီေလာက္ပဲ သိၾကတယ္။ ေကာင္းတဲ့လူေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ အေဖနဲ႔ အေမ ေကာင္းရာမြန္ရာ ေရာက္ပါေစလို႔ သမီး ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။ ဒီေရာဂါမ်ဳိးေတြလည္း ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။
အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ အခုဘဝႀကီး ေရာက္ေနတာ ရွက္လည္း ရွက္၊ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္တယ္၊ သူမ်ားေတြ ကဲ့ရဲ႕မွာကို။ ဒီေက်ာင္းနဲ႔ မခြဲႏိုင္ဘူး။ ဘုန္းဘုန္းကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဒီေက်ာင္းကို ေခၚထားေပးလို႔။ ဘုန္းဘုန္း အဆူမခံရေအာင္ ေနတယ္။ ဘုန္းဘုန္းဆီ ေရာက္သြားတဲ့အခါ စိတ္လည္း ညစ္တယ္၊ ငိုလည္း ငိုခ်င္တယ္။ ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ဆုံးမတာ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။ သမီးတို႔ကို က႐ုဏာ၊ ေမတၱာထားၿပီး စာသင္ေပးတဲ့အတြက္၊ ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္။
ဘြားဘြားႀကီးလာတုန္းက အေႏြးထည္ေတြ လိုက္ေရာင္းေပးရတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူမ်ားေတြက မတရား ေစ်းႏွိမ္တယ္။ အဘြားေပးတဲ့ပိုက္ဆံကို မသုံးရက္ဘူး။ ေရာ့ေရာ့ ...တဲ့၊ လိုသေလာက္ ယူသြားတဲ့။ အဘြားနဲ႔လည္း အတူတူေနခ်င္တယ္။ စိတ္ကူးေတြလည္း ယဥ္ခဲ့မိတယ္။ အစ္ကိုဆိုလည္း မရွိဘူး၊ အစ္မ ဆိုလည္း မရွိဘူး။ ဒီက ေက်ာင္းသားေတြဆီဆိုရင္ သူတုိ႔ အစ္ကို၊ အစ္မ၊ အေဒၚေတြ အကုန္လာၾကတယ္။ သမီးဆီက်ေတာ့ မလာဘူး။ အဘြားတို႔ကေတာ့ မအားဘူးလို႔ ေျပာတာပဲ။ အားငယ္တယ္၊ အျမဲတမ္း အားငယ္တယ္။ မဂၤလာေဆာင္ေတြရွိရင္လည္း ကိုယ့္သားသမီးကို ျပင္ေပးၾကတာပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲ သြားရင္၊ မဂၤလာေဆာင္ရွိရင္ သမီးကို ဖိတ္တယ္။ လာလာၿပီး ဖိတ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ အေမ့ကို သတိရတယ္။ ဖ်ားရင္၊ ေနမေကာင္းရင္ အေမ့ကို သတိရတယ္။ အေဖ၊ အေမတို႔ကို ေခၚၿပီး ေအာ္ငိုပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။
အရြယ္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဘာေတြျဖစ္မယ္ မသိဘူး။ ေတြးရင္း ေတြးရင္းနဲ႔ စိတ္ေတြ ညစ္တယ္။ တခါတေလက်ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဓားနဲ႔ထိုးသတ္ၿပီး ေသပစ္ခ်င္တယ္။ ကိုယ္ အားငယ္ေန တဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ ႏွစ္သိမ့္ မယ့္သူ တေယာက္မွ မရွိဘူး။ ဆရာမေတြ ေျပာရင္ ဆရာမေတြက ႏွစ္သိမ့္တယ္။ စက္ခ်ဳပ္ဆရာမ လာေတာ့ စက္ခ်ဳပ္ ဆရာမကို ခင္တယ္၊ ခ်စ္လည္း ခ်စ္တယ္။ အဘြားက ဒီေက်ာင္းကို လာေနမယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ဒီကိုေတာ့ လာမေနပါနဲ႔လို႔ သမီးက ေျပာတယ္။ ဒီကိုေတာ့ လာမေနပါဘူးတဲ့၊ သမီးတို႔ကို ေခၚထားတာနဲ႔တင္ ေက်းဇူးတင္လွပါၿပီတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ စကားကို နားေထာင္၊ ရန္မျဖစ္နဲ႔တဲ့။
အေဖနဲ႔ အေမ ဆုံးတာက တလပဲ ကြာတယ္။ ေၾကကြဲလို႔မွ မဆုံးေသးဘူး၊ ဒီေရာဂါေၾကာင့္ ငါ့အေဖ ေသသြား ရတယ္။ ကံၾကမၼာႀကီးက ငါ့တို႔အေပၚကို ဘာလို႔မ်ား ဒီေလာက္ ရက္စက္ရတာလဲ။ သူမ်ားေတြ ေလွာင္ေျပာင္တာ မခံႏိုင္ ဘူး။ သူမ်ားေတြ ေလွာင္တဲ့ေန႔ေတြဆိုရင္ ငိုရၿပီ။ ဟိုအရင္ တခါတုန္းက ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ေျပာတုန္းက အေဖက အရက္ေသာက္လို႔ ေသတာဆိုေပမဲ့ ေရာဂါနဲ႔ေသရတာလို႔ေျပာေတာ့ သမီး ကို ေျပာင္ၾကတယ္။ မခံႏိုင္ဘူး၊ သူတို႔နဲ႔ ရန္ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ေဆး႐ုံတက္တုန္းကလည္း အေဖနဲ႔ အေမကို သတိရတယ္။
ဒီေက်ာင္းမွာ ေနရတာ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ခဲြရဦးမယ္။ သမီး သူငယ္ခ်င္းက သူ႕အေမအေၾကာင္းေတြ လာေျပာတယ္။ သူ႕အေမကို လုပ္ေကြၽးဦးမယ္တဲ့။ ငါလည္း ငါ့အေမကို လုပ္ေကြၽးခ်င္လိုက္တာ။ ဒါေပမဲ့ မရေတာ့ဘူး။ အဲဒီလိုမ်ား အခြင့္အေရးရွိရင္ ရပ္ကြက္ထဲက အထင္ေသးတဲ့ လူေတြကို သြားၿပီး ၾကြားပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ညီမေလးေတြကို ပညာတတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေစ ခ်င္တယ္။ အခုဆိုရင္ သူတို႔ေလးေတြကို ေက်ာင္းထားေပးခ်င္တယ္။ ပိုက္ဆံက မရွိဘူး။ ေလးေလးကိုလည္း မေျပာခ်င္ဘူး။ သူတို႔ေတြ စာမတတ္မွာကို ေၾကာက္တယ္။ သူတို႔ ဦးေလးေတြဆီကိုလည္း သြားပို႔ထားလို႔ မရဘူး။ သူတို႔ အလုပ္ေတြက ရွိေသးတယ္။ အခုဆို အိမ္ ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး။ အိမ္ေနရာေလးက သူမ်ားေတြ ေနသြားၿပီ။ ဒီေက်ာင္းကို ေျပာင္း လာတုန္းက အိမ္ေလးကို ၾကည့္ထားလိုက္ၾကပါဦးဆိုၿပီး ထားခဲ့တာ။ ဆယ္ရက္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ အိမ္က မီးေလာင္သြားၿပီဆိုေတာ့ ငိုလိုက္ရေသးတယ္။ အိမ္ေလးကို ဘယ္သူေတြက ႐ႈိ႕မွန္း မသိဘူး။ အိမ္မီးေလာင္ေတာ့ ဘာမွေတာ့ မပါပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အိမ္သုံးပစၥည္း ေလးေတြေတာ့ ပါသြားတယ္။ အိမ္မီးေလာင္လို႔ ငိုေနတုန္းက ဘဘႀကီးဦးေက်ာက္ကေန ဆရာမအိစံကို ေခၚၿပီးေတာ့ ရပ္ကြက္က လူႀကီးကို သြားေျပာလိုက္ဆိုေတာ့ မေျပာခ်င္ဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြကို အားလည္းနာတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ငိုမွာပဲ။
အခုလည္း သူတို႔ကို လိမ္ထားတဲ့ဟာေတြကို ရင္ဖြင့္ခ်င္တယ္။ ရင္ဖြင့္ခ်င္လို႔မို႔ ေျပာလိုက္တာ။ တခါ တေလက်ရင္ ကိုယ့္အေမ့ကို ျပန္ေျပာခဲ့တာေတြကို ေနာင္တရတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘဝေတြကို ျပန္ျမင္ၿပီး အေဖနဲ႔ အေမကို သတိရတယ္။ အေဖက ဘယ္လိုလုပ္တယ္၊ အေမက ဘယ္လိုျပဳစုတယ္ဆိုတာေတြကို။ အေမေခၚစရာ မရွိေတာ့ အေမတင္ျမတို႔ကို အေမလို႔ ေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမခ်ဳိကို ေမေမလို႔ ေခၚတယ္။ ေမြးစားအေမေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က သမီးဆီကပဲ လိုခ်င္တဲ့ပစၥည္းဆို ေတာင္းတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာတုန္းကလည္း သမီး၊ သမီးလို႔ေခၚတဲ့တေယာက္ ရွိတယ္။ ခဏခဏ ထမင္းေခၚေခၚေကြၽးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူက ခဏခဏ ေခၚေကြၽးတိုင္း စားခ်င္မွာလဲ။ ဒါေပမဲ့ ဆာေတာ့က်ေတာ့ မေနႏိုင္ဘူး၊ သြားသြားစားမိတယ္။ တခါတေလလည္း ဗိုက္စာလည္း သြားမစားဘူး။ ခဏခဏဆိုေတာ့ အားနာလို႔။ သူတို႔ကလည္း သေဘာေပါက္တယ္။ သူတို႔ကလည္း ဒီေက်ာင္းမွာေနတုန္း ဒီေက်ာင္းက သင္ေပးတဲ့ ပညာေတြကို ရေအာင္ယူလို႔ ေျပာတယ္။ ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔တဲ့။ ကိုယ္ ငိုေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏွစ္သိမ့္ေပးတဲ့လူ မရွိရင္ အရမ္းဝမ္းနည္းတယ္။ သူမ်ားေတြက အထင္ေသးခ်င္ ေသးလိမ့္မယ္။ ေရွးဘဝက ကုသိုလ္ကံ မလုပ္လို႔ဘဲလုိ႔ ေျဖရတယ္။ စက္ခ်ဳပ္ဆရာမက ဘာမွေလွ်ာက္ေတြးမေနနဲ႔၊ စက္ခ်ဳပ္ကိုသာ တတ္ေအာင္ သင္တဲ့။ ေတြးမေနနဲ႔၊ အခ်ိန္ တန္ရင္ သူ႕ဟာနဲ႔သူ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္တဲ့။
အရင္တုန္းက ေက်ာင္းက တလတခါ ဆန္နဲ႔ ဆီ ေပးတယ္။ ဆန္နဲ႔ ဆီခ်ည္း ဘယ္သူက စားႏိုင္မွာလဲ။ အဲဒါနဲ႔ ဆန္ကို တဝက္ ခြဲေရာင္းတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ ရွိတုန္းက သမီးကို ေမးတယ္။ ငါ့သမီး ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္စားမွာတုံး ဆိုေတာ့ စပါးရိတ္ စားမွာလို႔ ေျဖခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက သမီးတို႔နားမွာ လယ္ကြင္းေတြ ေပါတယ္။ အဲဒီ စပါးရိတ္စားမယ့္ အစား တခုခုသင္ပါ့လား သမီးရယ္တဲ့။ သမီးက အဲဒီလိုလုပ္ခ်င္ေပမဲ့ သူတို႔က မေခၚဘူး။ သူတို႔က လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကို မၾကည့္ဘူး၊ အရပ္ကို ၾကည့္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သမီးက အရပ္ပုလို႔ဆိုၿပီး စိတ္နာတယ္။ အရပ္ပုလို႔ဆို အလုပ္မေခၚဘူး။ သူတို႔က အရပ္အေမာင္းကိုၾကည့္ၿပီး အလုပ္ေခၚတယ္။ အဲဒီေတာ့ ငါ့အေဖ ေျပာတာ မွန္ပါလားဆိုၿပီး သတိရမိတယ္။
အေဖနဲ႔ အေမကို အျမဲတမ္း သတိရတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ ေသေနတဲ့ပံုကို မ်က္လုံးထဲမွာ ျပန္ျမင္ ေနတယ္။ တခါတေလက်ရင္ ေလွ်ာက္လုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ လမ္းထြက္ၿပီးေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ညီမေလးေတြ ရွိေသးတယ္ဆိုၿပီး ေတာ့သာ။ ညီမေလးေတြသာ မရွိဘူးဆိုရင္ တကယ္ လမ္းေပၚေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။ ကြၽန္မ အဲဒီစိတ္ညစ္စရာေတြ ေမ့ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားမိဘေတြ လာရင္ အဲဒီစိတ္ညစ္စရာေတြ ျပန္ေပၚလာတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမအေၾကာင္း ေတြးၿပီး ငိုရတယ္။
စက္ခ်ဳပ္ဆရာမက သမီးတဲ့၊ ဆရာမက ႏွစ္ရက္ေလာက္ မလာဘူးတဲ့။ အက်ႌ ႏွစ္ထည္ကို စမ္းၿပီး ခ်ဳပ္ထားၾကည့္ တဲ့။ သမီးတို႔ စက္ခ်ဳပ္တဲ့ သုံးေယာက္ကို ခ်ဳပ္ခိုင္းတာ။ သမီးက မခ်ဳပ္တတ္ဘူး၊ သြားသြားၿပီး ေမးရတယ္။ ဆရာမက မလွလည္း အဲဒီအတိုင္း စမ္းခ်ဳပ္ၾကည့္တဲ့။ အက်ႌျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဆိုးျဖစ္ျဖစ္ စမ္းၿပီး ခ်ဳပ္ၾကည့္တဲ့။ ပ်က္သြားလည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူးတဲ့။ သမီးက မသိတဲ့ဟာက်ေတာ့ မသိဘူး၊ သိတဲ့ဟာေတာ့ သိတယ္။ မဲလုံးကက်ေတာ့ ေတာ္လို႔ဆိုၿပီး ခ်ီးက်ဴးတယ္။ သမီးက မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး အဲဒီေလာက္ ဖ်င္းလားဆိုၿပီး အေသအလဲ ငိုခဲ့ရတယ္။ သမီးက အခုေတာ့ သိသြားၿပီ စက္ခ်ဳပ္ဆိုတာ ကိုယ္ ႀကိဳးစားမွ ျဖစ္တာ။
သမီး ေျပာခ်င္တာေတာ့ ဒါပါပဲ။