ဖုိးထက္ ● သတိ၊ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းရမွာေတြက မ်ား

ယေန႔ တိုးတက္ၿပီးေသာ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ maintenance ဆိုသည့္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးကိစၥအား ေငြေၾကးမ်ားစြာ၊ လူအင္ အားမ်ားစြာ၊ စက္မႈအင္အားမ်ားစြာျဖင့္ ဂရုတစိုက္ အေရးေပးၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရႊႏိုင္ငံႀကီးမွာကား ….

ကြၽန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးသည္ ပစၥည္းေကာင္း အလြန္ႀကိဳက္သည္။ ကုန္ခ်င္သေလာက္ကုန္။ ေကာင္းရင္ၿပီးေရာ စိတ္ထားမ်ိဳးက မ်ားသည္။ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးမ်ား၊ လၻက္ရည္ဆိုင္ႀကီးမ်ား၊ စတိုးဆိုင္ႀကီးမ်ား အစရိွသျဖင့္ ဆိုင္ႀကီး၊ ခန္းႀကီးမ်ားကို ေငြ ကုန္ေၾကးက်ခံ တည္ေဆာက္ၾကသည္။ သံုးစြဲထားသမွ် ပစၥည္းေတြက အေကာင္းစားေတြခ်ည္း။ အေပါစား တခုမွ မပါ။ ျမန္မာျပည္က သူေဌးမ်ားေလာက္ အေကာင္းႀကိဳက္တတ္တာ ျမန္မာျပည္က သူေဌးမ်ားဘဲ ရိွေပလိမ္႔မည္ဟု မွတ္ခ်က္ ရဲရဲ ႀကီး ေပးခ်င္သည္။ မိမိစီးပြားေရးအတြက္ ဘတ္ဂ်က္ မသတ္မွတ္ထား။ ဒါေလးက ပိုေကာင္းတယ္ဆိုရင္ ဒါေလးဘဲ လုပ္ လိုက္ေပ႔ါဆိုသည့္ သူေဌးေတြခ်ည္း ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႔ရသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔လည္း သိန္းတရာမွန္းထားသည့္အလုပ္က သိန္း ႏွစ္ရာေတြ ျဖစ္ကုန္တတ္ၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ ေငြကုန္ရေတာ႔မည္ဆိုလွ်င္ ျမန္မာျပည္က သူေဌးေလာက္ လက္ေပါက္ကပ္တာ ကမာၻမွာ ဘယ္သူမွမရိွ။ ႏိုးတူး။ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ျခင္းသည္ ကုသျခင္းထက္ ပိုမိုထိေရာက္သည္ဆိုသည့္ ပညာေပးအစီအစဥ္ ျပသေနေသာ တန္ဖိုးႀကီး LCD တီဗီႀကီးမွာ ကင္းမွ်င္မ်ား၊ ဖုန္မ်ားက ျမင္မေကာင္း။ တိုးလို႔ တြဲလြဲ ၀ါယာႀကိဳးမ်ားက  ဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာထက္မွာ မေလးရွားစုန္းကားထဲက စုန္းမႀကီး၏ ဆံပင္ေတြလိုု ျမင္လို႔ပင္မေကာင္း။ “ဒါေလးေတြ ျပင္ပါလား ခင္ည။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေစ်းအသက္သာဆံုးျဖစ္ေအာင္ ညိႇေပးပါ့မယ္” ဟု ေျပာမိေတာ့ ေဘာ္လာမခ်က္နဲ႔ ေမာင္ရင္ ဆိုသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ အၾကည့္ခံရသည္။

ၿပီးခဲ့ေသာ သႀကၤန္တြင္းက ရန္ကုန္ျမိဳ႕ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရိွ ႏိုင္ငံေက်ာ္ၿမိဳ႕ေလးတခုသို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္သြားသည္။ ဒုလၻ ၀တ္ရင္း၊ တရားစခန္း၀င္ရင္း၊ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ခဲ့ေသာစိတ္ေတြကို ျပန္လည္ထိန္းညိႇဖို႔ႀကိဳးစားရင္း။ သို႔ေသာ္ သကၤန္း ႀကီးတဖားဖားျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၏ လွ်ပ္စစ္ဆိုင္ရာလုပ္ငန္းေတြကို ၀င္ၿပီး ကူညီေပးခဲ့ၾကသည္။ မီးေတြဆင္၊ ေရ ေတြျပင္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လုပ္အားေတြကို ဆရာေတာ္ဘုရားက အသိအမွတ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဦးစားေပးရွာ သည္။ အေရးေပးရွာသည္။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္၀င္စားမွန္းသိသျဖင့္ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရိွ ရြာကေလးအတြက္ ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွ လွဴထားသည့္ ေနအားလွ်ပ္စစ္ စက္ရံုေလးကို ေခၚသြားခဲ့သည္။

ေနအား လွ်ပ္စစ္ထုတ္လုပ္သည့္အရည္အေသြးရိွေသာ ဆိုလာျပားမ်ားက ေပတရာပတ္လည္ ေျမကြက္အျပည့္။ ဘက္ထရီ အိုးမ်ား၊ အားသြင္းစက္မ်ားကို ဆက္သြယ္ထားသည္။ ခက္တာက ဖုန္အလိမ္းလိမ္းတက္။ ပင္႔ကူမွ်င္ေတြက ျမင္လို႔ပင္မ ေကာင္း။ ပ်က္တာေတြက ပ်က္။ သံုးမရတာေတြကမ်ား။ ရာခိုင္ႏႈန္း ငါးဆယ္ခန္႔သာ ေကာင္းေတာ့သည္။ ၆၀ ကီလို၀ပ္ ထုတ္လုပ္ႏိုင္သည့္ ဆိုလာေနအားလွ်ပ္စစ္စက္ရံုေလးက လူသူေလးပါးစြန္႔ပစ္ထားသည့္ ဇရပ္တေဆာင္ေလးလို ရိွေနသည္။ အလွဴရွင္ေတြျဖစ္ၾကသည့္ ကိုရီးယားေတြကေတာ႔ ဆိုလာျပားေတြလွဴသည္။ ဘက္ထရီေတြ လွဴသည္။ မီးေပးသြယ္တန္းမႈ မ်ား အဆင္သင္႔လာခ်ိတ္ဆက္ႏိုင္ဖုိ႔ လွ်ပ္စီးျဖတ္လမ္းကိရိယာ (circuit breaker) မ်ား တပ္ေပးခဲ့သည္။ သူတို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့ပံုက ရြာကေလးအတြက္ ၀ါယာၾကိဳးသြယ္တန္းျခင္းအား မိမိအစီအစဥ္ျဖင့္ မိမိလုပ္ခဲ့ေစခ်င္ပံုရသည္။ ရြာကေလးက အလွဴရွင္ေတြ ၏ရည္ရြယ္ရင္းကို မသိတာဘဲလား၊ မလုပ္တာဘဲလား။ သူတို႔၏ဘက္ထရီအိုးႀကီးေတြကို မလာၿပီး အားသြင္းျခင္းသာ ျပဳၾက သည္တဲ့။ သဲတရွပ္ရွပ္၊ ဖုန္တေလာေလာအေဆာက္အဦေလးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာခိုင္းထြက္ခဲ့စဥ္မွာ အားသြင္းဖို႔ ဘက္ ထရီအိုးႀကီးမ်ားကိုမလာေသာ ရြာသား တေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည္။

ဆယ္စုႏွစ္တခုစာေလာက္ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ အလုပ္မ်ိဳးစံုလုပ္ ကြၽန္သက္ရွည္ခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံကို ျပန္ေရာက္ကတည္းက စကားႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ မေျပာျဖစ္ဖို႔ အလြန္သတိထားသည္။  အရာရာမွာ စနစ္က်ၿပီး သား ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ခ်ိန္ထိုးၿပီး စိတ္တိုင္းမက်တာေတြ၊ ဘ၀င္မက်တာေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ေသာ္လည္း ဒါေတာ႔ ဒါေပါ႔။ ျဖည္း ျဖည္းျပင္ၾကမွာပါလို႔ ဆရာႀကီးပံုစံမဖမ္းဘဲ တေယာက္တည္း တုိးတိုးတိတ္တိတ္ ေတြးပါသည္။ ေနရာတကာမွာ ၀င္ငန္ရမွ စိတ္ေက်နပ္ၾကေသာ ပဲခူးဆားေတြမ်ားသည့္ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ဘယ္ကိစၥမဆို ငါဘာမွမေျပာဘဲေနရင္ ေခတ္ေနာက္က် ေတာ႔မွာဘဲဆိုသည့္ စိုးရိမ္သည့္ စိတ္ထားမ်ိဳး နည္းႏိုင္သမွ် နည္းခ်င္တာလဲ ပါသည္။

သို႔ေပသိ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးကိစၥအား ခပ္ေပါ့ေပါ့ေတြးၾကသည္ကို ေတြ႔ရတာမ်ားလာေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း ပဲခူး ဆား ျဖစ္ေစေတာ႔။ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းသည့္ေနရာမွာ ရုပ္၀တၳဳေတြတင္ဘဲလား။ စိတ္ဓာတ္ေတြေရာ၊ စနစ္ေတြေရာ၊ အေတြးအ ေခၚ အေဟာင္းေတြေရာ။ အားလံုး၊ အားလံုး အသစ္ အသစ္ ျဖစ္ခ်င္ေသာ္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သာဓကအားျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားမ်ား။ သမၼတ ေျပာင္းႏိုင္သည္။ ၀န္ႀကီးေတြ ေျပာင္းႏိုင္သည္။ ငါးႏွစ္ျပည့္တုိင္း ဒီလိုဘဲ လြယ္လြယ္ေျပာင္းလို႔ ရၿပီ ဆိုၾကပါစို႔။ သို႔ေသာ္ သက္ဆိုင္ရာ ဦးစီးမႈးေတြ၊ ညႊန္မႈးေတြကို လြယ္လြယ္ေျပာင္းလို႔မရ။ သူတို႔၏ လုပ္သက္၊ အေတြ႔အႀကံဳမ်ား အရ အစိုးရ ဘယ္လိုဘဲေျပာင္းေျပာင္း သူတို႔က အမာခံေက်ာရိုးေတြအျဖစ္ က်န္ေနခဲ့ရမွာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ လုပ္ရည္ကိုင္ ရည္ေတြက ေအာက္ေျခ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး အစရိွသည့္ ကိစၥေတြကို ႀကီးစြာ သက္ေရာက္မႈျဖစ္ေစသည္။ လုပ္နည္း ကိုင္နည္း အမွားေတြ၊ စနစ္အမွားေတြကို အသစ္မေျပာင္းခ်င္လွ်င္ေသာ္မွ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္၊ အဆင္ေျပေအာင္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေစခ်င္ၾကသည္။

ၿပီးခဲ့ေသာ ရက္ပိုင္းအတြင္းက တိုင္းေဒသႀကီး အစိုးရအဖြဲ႔၀င္မ်ား၏ အစည္းအေ၀းခန္းမတခုထဲသို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္သြား သည္။ လာသည့္ ဦးစီးမႈး၊ ညႊန္မွဴးေတြက ဌာနေပါင္းစံု။ စည္းေ၀းပြဲက အနည္းငယ္ အေရးႀကီးသည္ဟုဆိုေသာ္ ရေကာင္း၏။ စည္းေ၀းပြဲသို႔ အခ်ိန္မီွေအာင္ ေလးေလးစားစားလာၾကသည္။ စကားအသံုးအႏႈန္း၊ အေျပာအဆို၊ ေျပာေပါက္ ဆုိေပါက္ေတြ က အရင္ေခတ္နဲ႔ လံုး၀မတူ။ မတူေရးခ် မတူ။ အျပဳသေဘာေဆာင္လာသည္။ အလုပ္ကို အလုပ္နဲ႔တူေအာင္ လုပ္ရေတာ့ မယ္ဟု သိၾကဟန္တူသည္။ သို႔ေသာ္ ခက္တာက စည္းေ၀းပြဲအစီအစဥ္ အာဂ်င္ဒါမရိွ။ ထို႔ေၾကာင္႔ ရိွရိွသမွ်လူေတြက မိမိ ထင္ရာ ျမင္ရာကို ထထၿပီး ေျပာခ်င္သည့္အခ်ိန္ ေျပာႏိုင္သည္။ အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္မရိွ။

ကြၽန္ေတာ့္ဗဟုသုတအရ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ၏ အေရးႀကီးအစည္းအေ၀းလုပ္တာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အစည္းအေ၀းကို ဘယ္လို လုပ္ရမယ္လို႔ ေကာင္းစြာသိေသာ အဖြဲ႔အစည္းမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းစဥ္ေတြ၊ အာဂ်င္ဒါေတြ ခြဲလာသည္။ ဘယ္အပိုင္းကို ေျပာ မွာလဲ။ ဘယ္အပိုင္းကို အဓိက ထားၿပီး ဘယ္အေၾကာင္းအရာကို ဒီစည္းေ၀းပြဲမွာ နည္းနည္း စထားခဲ့မလဲ။ ဘယ္အရာကိုေတာ႔ ေနာက္အစည္းအေ၀းမွာ အဓိကေဆြးေႏြးဖို႔ ဘယ္သူေတြကို ဘယ္လိုတာ၀န္ေပးလိုက္မလဲ။ ဒီလိုမ်ိဳးနည္းလမ္းေတြျဖင့္ ျပႆနာေတြ၊ အလုပ္ေတြကို ျပီးျပတ္ေစရသည္။ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုရသည္။ အခုက်ေတာ့ ေစ်းထဲက လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ ေလ ထိုင္ကန္သလိုမ်ိဳး တေယာက္တေပါက္။ အခ်င္းခ်င္းလဲ ေျပာသည္။ တဖက္ကိုလဲ ေျပာသည္။ ေျပာသမွ်ကိုလည္း မွတ္တမ္း မွတ္ရာ ထားတာ ကြၽန္ေတာ္ မျမင္။ လူ႔ ဦးေႏွာက္က ဘယ္ေလာက္မ်ား မွတ္သားႏိုင္မွာမို႔လို႔လည္း။ အေရးႀကီး ကိစၥမွန္သမွ် အျဖဴ၊ အမည္း သဲသဲကြဲကြဲျဖစ္ေအာင္ စာရြက္စာတမ္းျဖင့္ လုပ္ၾကရသည္ မဟုတ္လား။ စည္းေ၀းပြဲမွတ္တမ္း ၿပီးရင္ ရိွလာ မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ မထင္။ ရိွခဲ့ရင္ေသာ္မွဘဲ ၀က္လခ်ီးလည္ေနသည့္ စည္းေ၀းပြဲမွတ္တမ္းႀကီးသာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေျပာင္းဖို႔ၾကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ ေခါင္းေဆာင္ေနာက္ကို ဖ၀ါးထပ္မွ် လိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ေခါင္းေဆာင္၏ စိတ္ေစ တနာႏွင့္အလုပ္ကို ေကာင္းမြန္စြာ သိၾကသည္။ အလုပ္တိုင္းမွာ စိတ္ေကာင္း ေစတနာရိွရံုျဖင့္ ၿပီးတာမဟုတ္။ I will try my best ဆိုတိုင္း မင္းရဲ႕အေကာင္းဆံုးက ဘယ္ေလာက္လဲဆိုတာလည္း ျပန္ေမးသင္႔သည့္ ေမးခြန္းသာ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔မွာ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြက တပံုတပင္။ ရွင္းစရာ အမိႈက္သရိုက္ေတြက ျမင္လို႔ပင္မေကာင္း။ စနစ္အေဟာင္း၊ အေတြးအ ေခၚအေဟာင္းေတြ လံုး၀ အသံုးမ၀င္ဘူးလုိ႔ မဆိုခ်င္ပါ။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ရိွရအံုးမွာပါဘဲ။ ဒါေပသိ ပိုေကာင္းသြားေအာင္၊ ပိုတင္႔တယ္သြားေအာင္၊ ပိုၿပီး အလုပ္ျဖစ္သြားေအာင္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းသင္႔ၾကပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားရွင္က လူသည္ မေကာင္းမႈတြင္ ေမြ႕ေလ်ာ္သည္ဟု ခပ္ရဲရဲႀကီး မိန္႔ခဲ့သည္။ မွန္၊ မမွန္ ကိုယ့္ စိတ္ကိုယ္သာ ျပန္ၾကည့္ၾကေစခ်င္သည္။ အပ်က္ဘက္ကို ဦးတည္ေနသည့္ စိတ္အခံမ်ား။ ဒါေတြက ျဖစ္တတ္သည့္ လူ႔သ ေဘာ လူ႔မေနာ။ ထူးဆန္း အံ့ၾသစရာ မရိွ။ ဘုရားရွင္က အနာကိုျပၿပီး ေဆးကုနည္းက် မေပးဘဲ ထားခဲ့တာ မဟုတ္။ ကုသဖို႔ ေဆးက “သတိ” ဆိုသည့္ ေဆး။ ဘယ္ေတာ႔မွ ပိုသည္မရိွသည့္ ေဆး။

စိတ္ဆိုး စိတ္ယုတ္ေတြကို တိုက္ထုတ္ပစ္ဖုိ႔ “သတိ” လိုသလို၊ ေခတ္ေဟာင္း စနစ္ေဟာင္းႀကီးကို ခ်န္ထားခဲ့ဖို႔ “ျပဳျပင္ ထိန္း သိမ္းေရး” အေရးႀကီးပါသည္။ သတိထားပါ။ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းၾကပါလု႔ိ ကြၽန္ေတာ္ ဖိုးထက္က တိုက္တြန္းလွ်င္ ဒီပဲခူးဆား တယ္ငန္သကိုးလို႔ မထင္ၾကေစလိုပါ။

ဖိုးထက္

သ႐ုပ္ေဖာ္ - သန္းေဌးေမာင္