သင့္ျမတ္ (ခ်င္းတြင္း) ● အညာလမ္းက ထန္းပင္တန္းေတြ
ေမ ၁၆၊ ၂၀၁၆
(မိုးမခ မဂၢဇင္း ေမ ၂၀၁၆ ပါ ေဆာင္းပါး)
(မိုးမခ မဂၢဇင္း ေမ ၂၀၁၆ ပါ ေဆာင္းပါး)
(၁)
ေႏြဦးေပါက္ေရာက္လာေတာ့ အရင္ဆံုးသတိရမိသည္က ထန္းရည္…..။ တကယ္ေတာ့ တရြာလံုးနီးပါး ကိုယ့္အမ်ိဳးေတြခ်ည္းျဖစ္သည့္အျပင္ က်ေနာ္တို႔အိမ္က က်ေနာ္တို႔ ဆရာမ်ား ငွားေနေသာ အိမ္ႏွင့္ကပ္လ်က္ဆိုေတာ့ လိမၼာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့ရတာ သိပ္ေတာ့ မလြယ္လွ။ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕တင္ အျမွဳပ္တစီစီနဲ႔ေမႊးပ်ံ႕လွေသာ ပင္က်ေရစစ္စစ္ကို စၿပီးေသာက္ဖူးတာက ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးမွ ျဖစ္သည္။
ဒါေတာင္မ်ားမ်ားမဟုတ္၊ ကုလားပဲရိတ္ရင္း ေန႔လည္စာ ထမင္းမစားခင္ ေသာက္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ကန္သင္းရိုးေပၚမွာရွိတဲ႕ ထန္းပင္ေပၚက ထန္းရည္အိုးကို သူငယ္ခ်င္းကခ်ေပးလို႔ အပင္ေအာက္တင္ အားရပါးရ ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။ အိုးထဲတြင္ေတာ့ ကိုယ့္အရင္ဦးေအာင္ (ထန္းႏို႔ကေန) အခ်ိဳဓာတ္လာယူေနတဲ့ ပ်ားေကာင္ေလးေတြက အိုးထဲက်ၿပီး ပိုးလိုးပက္လက္။ သုိ႔ေသာ္ ကိစၥမရိွ၊ ေဘးနား ထန္းဖံုးဖတ္ ကေလးယူၿပီး အျမွဳပ္ေတြေရာ ကိုေရႊပ်ားေတြေရာ ဖယ္လိုက္ေတာ့ ငွက္ခါးေတာင္ စိမ္းလဲ့လဲ့ထန္းေရက ပလံုစီေလးေတြ ေ၀႕ကာေ၀႕ကာ တက္လာေလေတာ့သည္။ တံေတြးကို အရင္ၿမိဳခ်၊ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ျမဴအိုးဖင္ကို အသာအယာ မ လို႔…. အိုးႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ေတ့ကာ တဂြတ္ဂြတ္နဲ႔ ေသာက္ခ်လိုက္ေတာ့ .. သုေမာင္ သီခ်င္းေတာင္ ဆိုခ်င္မိရက္ျဖစ္သြားသည္။
တကယ္ေတာ့ ထန္းပင္မွ စထြက္ကာစ ထန္းရည္သည္ အခ်ိဳျဖစ္သည္။ အခ်ိဳကို အခ်ဥ္ေဖာက္၊ ရလာတဲ့ အခ်ဥ္ (အလင္) ကို အိုးထဲမွာ ဖင္ကပ္ရံုေလာက္ထည့္ၿပီး ထန္းေရခံလိုက္ေသာအခါ အမ်ားသူငါ ၾကိဳက္တတ္ေသာ ထန္းပင္က်ရည္ကို ရပါေလေတာ့သည္။
တကယ္ေတာ့ ထန္းရည္အေၾကာင္း ေရးမလို႔မဟုတ္ပါဘူး….။ ထန္းပင္ကို က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လို သံုးၾကတယ္ဆိုတာေရးမလို႔ပါ။
(၂)
က်ေနာ္တို႔အညာေဒသအတြက္ေတာ့ အေအးဆံုး အေမႊးဆံုး အရိပ္စင္ကိုေျပာပါဆိုလွ်င္ ထန္းရြက္ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ကို မိုးထားေသာ အရိပ္စင္ကိုေျပာရမည္။ ေဆာင္းကုန္ကာနီးၿပီဆိုလွ်င္ ထန္းပင္ရွိ ထန္းရြက္တို႔ကို ဖူးတံအညြန္႔နည္းနည္းသာခ်န္ၿပီး အကုန္ခ်ိဳင္ခ်ၾကသည္။ က်လာေသာ ရိုးတံပါ ထန္းရြက္တို႔ကို ယာေျမခပ္ညီညီေနရာတြင္ တရြက္အေပၚတရြက္ ထန္းလက္ခ်င္းယွက္ကာ ျဖန္႔ခင္းၿပီး ေနာက္ ေမ်ာႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္ ဖိတင္ကာ ႏွစ္ပတ္၊ သံုးပတ္ခန္႔ထားလိုက္သည္။ ေနအပူေၾကာင့္ေရာ၊ အေပၚက ဖိထားတာေၾကာင့္ေရာ ျပန္႔ကားၿပီး ေျခာက္သြားေသာ ထန္းရြက္တို႕ကို နဖား ေနရာေလာက္သာခ်န္ၿပီး ထန္းလက္ ျဖတ္ကာ အိမ္မိုးဖို႔ျဖစ္ေစ၊ အရိပ္စင္ထိုးဖို႔ျဖစ္ေစ ျပင္ဆင္ၾကေတာ့သည္။ ထန္းရြက္ခ်ိဳင္ရင္း ထန္းဖူး တခုေလာက္ပါ ပါလာလွ်င္ေတာ့ ထန္းႏွီးအၿဖစ္ အိမ္မိုးရင္ သံုးရေပဦးမည္။
 |
| Photo by Wunna Zaw (UCSM) |
အညာေႏြအေၾကာင္းေတာ့ အထူးေျပာစရာမလိုေအာင္ ပူမွန္း သိၾကမည္ထင္သည္။ ေန႔မေျပာႏွင့္ ညခင္းဘက္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ညဦးပိုင္းက လွန္းထားေသာ အ၀တ္တို႔ မိုးမလင္းခင္ ေျခာက္ပါသည္။ သစ္ပင္ရိပ္ကို အပထား၊ ထိုအပူကိုကာဖို႔ အေကာင္းဆံုးေပးႏိုင္ေသာ အရိပ္မွာ ထန္းရြက္ျဖင့္မိုးထားေသာ အရိပ္စင္ၿဖစ္သည္။ အမ်ားအားၿဖင့္ ေႏြ၀င္ၿပီဆိုလွ်င္ အိမ္ေရွ႕ကြက္ပစ္ရွိေသာသူတို႔က ဟင္းလင္းျပင္မထားတတ္၊ ေမ်ာတိုင္ ၄ ေခ်ာင္းေလာက္စိုက္၊ မ်ဥ္၀ါး အနည္းငယ္ ရနယ္က်ဲၿပီး ထန္းရြက္မိုးအရိပ္စင္လုပ္ဖို႔ ျပင္ၾကပါေလေတာ့သည္။ ေျခာက္ကာစ ထန္းရြက္သည္ အပူဒဏ္ကို အေတာ္အတန္ အကာအကြယ္ျဖစ္ေစသည့္အၿပင္ ထန္းရြက္နံ႔သင္းသင္းနဲ႔ ေမႊးတျမျမ ရွိလွသည္။ (စပါးခင္းနားျဖတ္သြားလွ်င္ စပါးပင္နံ႔ေမႊးသလို ထန္းရြက္နံ႔လည္း အေမႊးနံ႔ရွိပါသည္)။
ထိုအရိပ္စင္သည္ ေန႔ခင္းေန႔လည္ စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ရာေနရာ၊ တေရးတေမာ အိပ္စက္ရာေနရာ၊ ရုပ္ျပတအုပ္နဲ႔ လူ႔ဘ၀ ခရီးဆန္႔ရာေနရာပင္ၿဖစ္သည္။ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး ေျမပဲခြာလိုခြာ ဟုိအေၾကာင္း၊ သည္အေၾကာင္း ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ စကားစျမည္ ဆိုၾကရာေနရာလည္း ျဖစ္သည္။ ထန္းရြက္မိုး အရိပ္စင္ေအာက္ တခါအိပ္ဖူးလွ်င္ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေနရာဦးဖို႔ ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ ေခါင္းအံုးတလံုး ကိုင္ကာ ထြက္လာတတ္ၾကစျမဲၿဖစ္သည္။ သည္ႏွစ္က အဆိုး၀ါးဆံုး အယ္လ္နီညိဳ ဆိုေတာ့ ေတာင္သူ႔အရိပ္ထန္းပင္ေတြေရာ ရွိပါေသးရဲ႕လား ေတြးမိေသးသည္။
က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္ကေတာ့ ထန္းရြက္ (ထန္းဖူးရြက္) အေျခာက္ေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ ၾကက္တူေရြး ရုပ္ထုိုးဖူးသည္၊ လက္ပတ္နာရီလုပ္ဖူးသည္၊ ေမာင္ရင္ေလာင္းလို နဖူးစီးေတြ စလြယ္ေတြလည္း လုပ္ဖူသည္၊ အနည္းဆံုး ေလတိုက္ရင္ လည္ကာ တကၽြိကၽြိျမည္ေသာ ပန္ကာ(ဒလက္) ေလာက္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္လုပ္ၿပီးေဆာ့ဖူးပါသည္။ ဒုဌ၀တီျမစ္ကမ္းနဖူးက ေရႊစာရံဘုရားပြဲေစ်းမွာေတာ့ ထန္းရြက္အဖူးျဖင့္လုပ္ေသာ ကေလးကစားစရာ အရုပ္စံုအျပင္ ေနပူမိုးရြာေဆာင္းဖို႔ ထန္းရြက္ခေမာက္မ်ားပါ ေတြ႕ရေပလိမ့္မည္။ ဆရာၾကီး ရြာစားစိန္တင္ဟန္၏ ထန္းရြက္ပုတီး သီးခ်င္းေတာင္ အမွတ္ရေသးေတာ့…..။
(၃)
ထန္းလက္ေတြကေရာ…..။ ယေန႔ေခတ္တြင္ေတာ့ ထန္းေခါက္ဖာကို လူေတြ သိပ္မသံုးၾကေပမယ့္ ထန္းေခါက္ေတာင္းတို႔၊ ထန္းေလွ်ာ္တို႔၊ မီးဖိုေခ်ာင္သံုး အျခား ထည့္စရာျပဳစရာေတာ့ အသံုးျပဳေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ ေတာင္သူသံုး ေတာင္းပလံုးတို႔အတြက္ ထန္းလက္သည္ အေရးပါေနဆဲဆိုသည္ေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ထန္းရြက္ကို နဖားမွျဖတ္ၿပီး က်န္ခဲ့ေသာ ထန္းလက္ကို အေၾကာ (ထန္းလက္ေၾကာ) ရွိသည့္ဘက္ျခမ္းမွ ခပ္ပါးပါး လွီးၿပီး ထန္းလက္ တေခ်ာင္းလံုးရေအာင္ ႏႊာလိုက္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႕ကို သံုးေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ အုတ္ေရကန္ထဲတြင္တရက္စာေလာက္ ေရစိမ္ထားၿပီး လိုအပ္သလို လွီးကာ၊ သင္ကာ ထန္းေခါက္ဖာ ထန္းေခါက္ေတာင္း စ၍ ယက္လုပ္ပါေတာ့သည္။ အိမ္ေဆာက္၊ အရိပ္စင္ေဆာက္၊ အလွဴမဂၤလာေဆာက္အတြက္ သံုးရန္ ေလွ်ာ္ (ႀကိဳး) အျဖစ္လည္း ျပင္ဆင္ထားလို႔ရပါေသးသည္။ ထန္းလက္ကို အေၾကာ မခြာလွ်င္ ထန္းပိုးၿဖစ္ေစ၊ ကေလးမ်ားေဆာ့ဖို႔ ထန္းလက္ျမင္း ျဖစ္ေစ၊ ၾကိမ္မရွိေသာ အရပ္မွာ ဆရာေတာ့္ လက္သံုးေတာ္ ထန္းပလပ္ျပား (တုတ္) ျဖစ္ေစ သံုးလို႕ရပါေသးသည္။
ရိုးရာမုန္႔ပဲသြားေရစာျဖစ္ေစ၊ ထမင္းစားၿပီး အခ်ိဳပြဲတည္ဖို႔ျဖစ္ေစ ထညက္ (ထန္းလ်က္) က မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေသာ ေဒသထြက္ပစၥည္းျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ထန္းရည္တအိုးရဖို႕ သိပ္မလြယ္၊ ထို ထန္းရည္ကို ထညက္ (ထန္းလ်က္) ျဖစ္ဖို႔ဆိုသည္မွာ ပို၍ခက္ေသးသည္။ က်ေနာ္သိသေလာက္ အသြားအထက္ဆံုးဓားမွာ ထန္းလွီးဓားျဖစ္သည္။ ထန္းႏို႔ရဖို႕ ထန္းဖူးအေပၚဓားတင္ လက္နဲ႔အသာေလးဖိခ်ရံုနဲ႔ တိတိရိရိျပတ္သြားဖို႔ဆိုသည္မွာ ေတာ္ရံုအသြားထက္မႈမ်ိဳးႏွင့္မရႏိုင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လဲ ထန္းသမားတို႔က ဓားကို တသသ ေသြးေနရသည့္အၿပင္ ေသြးၿပီးလွ်င္ ဓားအိမ္တြင္ထည့္ကာ ကေလးသူငယ္မ်ား မမီႏိုင္သည့္ ေနရာတြင္ထားရသည္။ ထန္းလွီးဓားကုိ အျခား မည္သည့္ေနရာတြင္မွမသံုး၊ ထန္းဖူးလွီးဖို႔ သက္သက္သာ ထားသည္။ မနက္လင္းလွ်င္ ထန္းပင္ေပၚတက္၊ ထန္းဖူးအသစ္လွီး၊ ညက ခ်ိတ္ထားေသာအိုးကို အသစ္လဲ ျပန္ခ်ိန္ၿပီး တေန႔စာအတြက္ ထန္းေရ ထပ္ခံရသည္။ ထန္းတပင္လွ်င္ ထန္းဖူး သံုးေလးဖူး၊ ထန္းတဖူးလွ်င္ တအိုးက်စီခ်ိတ္။ တည တအိုးျပည့္သည္လည္းရွိ၊ မျပည့္သည္လည္းရွိ၊ ထန္းပင္အထြက္ႏႈန္းကလည္း အျခား သီးႏွံမ်ားလို ပံုေသတြက္၍မရ။ ညအိုး မနက္လဲ၊ မနက္အိုး ညလဲႏွင့္ ထန္းတက္သမားအတြက္ တရက္ ႏွစ္ႀကိမ္ႏႈန္းခန္႔ထမ္းတက္ရသည္။
(၄)
ထန္းလ်က္(ထညက္) ခ်က္ရပံုကိုၾကည့္ပါဦး။ မနက္ကရလာေသာ ထန္းရည္ခ်ိဳကို မြန္မတည့္ခင္ က်ိဳပါမွ အခ်ဥ္မေပါက္ဘဲ ထန္းလ်က္(ထညက္) ခ်က္၍ရႏိုင္သည္။ ေျမက်င္းဖိုေပၚတြင္ မိုးျဗဲဒယ္ကိုတည္၊ ရလာသမ်ွ ထန္းရည္ခ်ိဳကို အမႈန္အမႊား အဖတ္တို႔ ေဘးဖယ္ေစၿပီးသန္႔စင္ေအာင္လုပ္၊ ၿပီးလွ်င္ မီးျပင္းျပင္းထိုးထားေသာ မိုးျဗဲဒယ္သို႔ ထည့္ကာ ထန္းပလပ္ေယာက္မျဖင့္ လက္ပန္းက်ရံုတမယ္ ေမႊေပဦးေရာ့….။ ပြက္ကာစ ထန္းေရကို လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ အိမ္မွာ ေသာက္ဖို႔ျဖစ္ျဖစ္ တျမဴစာေလာက္ေတာ့ ခ်န္ထားေလ့ရွိသည္။ ဧည့္သည္ေဆာင္သည္ လာသည့္အခါ ဧည့္ခံစရာလည္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔တေတြ ဟိုရြာသည္ရြာကူး သြားလာၾကသည့္အခါ ထန္းတဲေတြ႕လွ်င္ ဗိုက္တခါ၀ရံုေတာ့ ဘယ္ထန္းသမားကမွ ႏွေျမာတြန္႔တိုျခင္းမရွိ ႀကိဳက္သေလာက္ေတာင္းေသာက္ႏိုင္သည္။ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သည္မ်ားဆိုလွ်င္ တပုလင္း ႏွစ္ပုလင္းေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ဦးမည္။
ထန္းရည္ခ်ိဳသည္ တျဖည္းျဖည္း အေငြ႕ပ်ံအနည္က်လာကာ ပ်ဥ္းတြဲတြဲ ျဖစ္လာသည့္ အေျခအေနကို ေညာင္ပ်ဥ္း/သႏွဲရည္ စသျဖင့္ေခၚၾကသည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ့ ထညက္ (ထန္းလ်က္) လံုးၿပီး အေအးခံရန္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ မီးဖိုေပၚက ခ်ကာစ မိုးၿဗဲဒယ္အတြင္းက ပူပူေလာေလာ ပ်စ္ခဲခဲ ေညာင္ပ်ဥ္းကို ထညက္ (ထန္းလ်က္) ျဖစ္ေအာင္ လံုးဖို႔ရာမွာ ေတြးၾကည့္ရံုျဖင့္ပင္ ပူလွသည္။ ေဘးတြင္ ေရးဖလားေလးခ်၊ လက္ကိုေရထဲႏွစ္လိုက္၊ ေညာင္ပ်ဥ္းကို လက္နဲ႔လွမ္းယူၿပီး ျမန္ျမန္လံုးလိုက္နဲ႔ အေတာ္အခံရခက္လွသည္။ လံုးေနၾကသူမ်ားလက္ကိုၾကည္႕လိုက္ေတာ့ လက္ဖ၀ါးျပင္တခုလံုး အသားမာတက္သကဲ့သို႔ မာဂ်စ္ဂ်စ္ႀကီးျဖစ္ေနသည္။ တခါသား က်ေနာ္၀င္လံုးၾကည့္ေတာ့ ေလးငါးလံုး လံုးလိုက္ နားလိုက္နဲ႔ အစိတ္ သံုးဆယ္ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဆက္မလံုးႏိုင္၊ လက္က ပူလွၿပီ။ လံုးၿပီးသား ထညက္လံုးေႏြးေႏြးကို အရိပ္ေကာင္းေကာင္းေအာက္တြင္ နာရီ၀က္ တနာရီေလာက္ၾကာ အေအးခံထားလိုက္လွ်င္ေတာ့ စားလို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေသာ ထညက္ကို ရပါလိမ္႕မည္။ (ထန္းရည္ခ်ိဳ တအိုးလွ်င္ ထညက္ (ထန္းလ်က္) အစိတ္သားခန္႔ရ၊ ထညက္ျဖဴ၊ အုန္းထညက္၊ ထန္းဖိုထညက္၊ ထန္းမထညက္… စသည္)
(၅)
ထန္းသီးအေၾကာင္းေျပာဦးမည္လား……။ ထန္းသီးႏုႏုကို ခြဲၿပီး မုန္႔ပဲသြားေရစာအျဖစ္ လူတိုင္းစားဖူးၾကမည္ထင္သည္။ ခြဲၿပီးသားထန္းသီးကို လႊင့္ပစ္ရလိမ့္မည္လို႔ေတာ့ မထင္ေလႏွင့္၊ ထိုထန္းသီးအခြံသည္ ႏြားအလြန္ႀကိဳက္ေသာ အစားအစာၿဖစ္သည္။ ထန္းသီးခံြကို အေနေတာ္သင့္ရံု စဥ္းၿပီး ေျပာင္းရိုးေျခာက္ႏွင္႔ေရာေကၽြးလွ်င္ ေျပာင္းရိုးမစားခ်င္ေသာ ႏြားေတာင္ အကုန္ေျပာင္ေအာင္ စားပါလိမ္႕မည္။ ထန္းပင္ၿမစ္ကိုလည္း စားဖူးၾကမည္ထင္သည္။ ႏုစဥ္က လူစာမမိ၍ မွည့္မွေၾကြက်လာေသာ ထန္းသီးမ်ားကို အစီအရီႏွင့္ ေျမပို႔ပို႔မို႕ေအာင္ ဖို႕ထားလိုက္လွ်င္ သံုးလခန္႕ၾကာေသာအခါ ေစးေစပိုင္ပိုင္ရွိလွေသာ ထန္းပင္ျမစ္မ်ားကို စားရပါလိမ္႕မည္။ ပိုလွ်ံလွ်င္ ေရာင္းရပါလိမ္႕မည္။
ကဲ…. ထန္းတပင္လံုး ပစ္ရက္စရာ ဘယ္မွာရွိမည္နည္း။ အရြက္၊ အဖူး၊ ထန္းႏို႕၊ ထန္းဖံုးဖတ္၊ ထန္းသီး၊ ထန္းလက္………. ။ ေရွးကာလက သားေရး သမီးေရး ကမ္းလွမ္းၾကသည့္အခါ ထန္း ဘယ္ႏွပင္ပိုင္သလဲ၊ ဘယ္ႏွေတာ ပိုင္သလဲ စသည္ေၿပာဆို ေတာင္းရမ္းၾကသည္ဟု ဖတ္ဖူးသည္။
 |
| Photo by Wunna Zaw (UCSM) |
(၆)
သို႔ေသာ္ … … …
အုတ္ဖုတ္သမားတို႔ အႀကိဳက္ဆံုးထဲတြင္ ထန္းပင္ ပင္စည္သည္လည္း တခုအပါအ၀င္ၿဖစ္သည္။ အုတ္ဖို ဆိုသည္က မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ရန္မလို၊ ၾကာၾကာေလာင္ေနဖို႔ ၊ မီးအားေကာင္းေနေစဖို႔ႏွင့္ ေလာင္ၿပီးေနာက္ က်န္ေနသာ မီးခဲမ်ား တာရွည္ခံေနဖို႔ လိုရင္းျဖစ္သည္။ ထန္းပင္က ဘယ္ေလာက္ပင္ အသံုးတည့္ေနပါေစ၊ ထန္းပင္ကရေသာ ၀င္ေငြသည္ ထန္းတက္သမားတို႔အတြက္ မဖူလံု မျပည့္စံုသည့္ ေနာက္ေတာ့ ထန္းတက္သမားလည္း ရွား၊ ထန္းပင္ပိုင္ရွင္လည္း အရြက္ကို တက္ၿခိဳင္ေပးမည့္သူပင္ ရွာရခက္ေလေတာ့ ယာကန္သင္းကို ခ်ဲ႕ျခင္းငွာ ထန္းပင္ကို ေရာင္းဖို႔ ၾကံဆရပါေတာ့သည္။ သမုဒၵရာ ၀မ္းတထြာအတြက္ ထန္းသမားတို႔လည္း အဆင္ေျပေစခ်င္ပါသည္။ ထန္းပိုင္ရွင္တို႔လည္း ေရရွည္ၾကည့္၍ ထန္းပင္ေတြ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ၾကေစခ်င္ပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ အညာအတလႊားတြင္ ထန္းေတာ ေပါေပါမ်ားမ်ား ရွိေနေစခ်င္ပါေသးသည္။
သင့္ျမတ္ (ခ်င္းတြင္း)
(မိုးမခ မဂၢဇင္း အတြဲ (၃)၊ အမွတ္ (၅)၊ ေမလ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္ထုတ္တြင္ ပံုႏွိပ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။)