ညဳိထက္ညဳိ ● ခ်စ္ဗ်ဴဟာ ခင္းၾက တူေမာင္မယ္
(မုိးမခ) ေမ ၂၁၊ ၂၀၁၆
ေ႐ွ႕ဆက္သြားရင္ ကားရပ္ဖို႔ေနရာမရမွာစိုးတာနဲ႔ လႈိင္ဦး ကားကို ေရေက်ာ္လမ္းမႀကီးေပၚက ၀ိုင္အမ္ဘီေအအေက်ာ္မွာပဲ လမ္းေဘးခ်ရပ္လိုက္တယ္။ ပူလိုက္တဲ့ေနဆိုတာေတာ့ မီးေလာင္ေန သလားေတာင္ မွတ္ရတယ္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေန႔လယ္တစ္နာရီခြဲေတာ့မယ္။ ေရသန္႔ဘူးထဲက ေရပူပူကိုတငံုေမာ့ေသာက္ၿပီး လႈိင္ဦး ကားေပၚကဆင္းလိုက္တယ္။ ကားထိုင္ခံုေနာက္မွီနဲ႔ တခ်ိန္လံုးဖိကပ္ထားခဲ့လို႔ သူ႔ေက်ာတျပင္လံုး ေခြၽးေတြနဲ႔ အက်ႌကေက်ာမွာ အျပားလိုက္ကပ္ေနတယ္။ အက်ႌအေပၚ ၾကယ္သီးႏွစ္လံုးကိုဆြဲျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ေနရိပ္တဲ့ဘက္ဆီ လႈိင္ဦး ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားမိတယ္။ ေလွ်ာက္ လာရင္း ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာ ျပန္တာနဲ႔ ေရွ႕မွာေတြ႔တဲ့ လမ္းေဘးကြမ္းယာဆိုင္ကေလးက လန္ဒန္ ႏွစ္လိပ္ ၀င္၀ယ္လိုက္တယ္။ တစ္လိပ္ကိုမီးညွိရင္း ပိုက္ဆံအိတ္ကို ခါးၾကားျပန္ထိုးထည့္ၿပီး လႈိင္ဦး ေ႐ွ႕ဆက္မသြားေသးဘဲ ကြမ္းယာဆိုင္ေလး ေဘးမွာပဲရပ္ေနမိတယ္။ ဒီေလာက္ ပူပူေလာင္ေလာင္ႀကီးနဲ႔ ဆက္သြားလို႔မွ ျဖစ္ပါ႔မလား မသိဘူး။ သူ ငယ္ခ်င္းက ညႊန္လိုက္လို႔သာ လာရတယ္။ တကယ္က သူ အရင္က ေရာက္ဖူးတာမဟုတ္ဘူး။
“ဗုဒၶဟူးသားေတြ စုတ္ေကာ လာဘ္ေကာ၀င္ေတာ့မယ္ေနာ္၊ သၾကၤန္စာရၿပီ၊ ၁၃၆၂ မွာ ဘာျဖစ္မလဲ၊ အေၾကာင္း အက်ဳိးအေကာင္းအဆိုးေတြ” တဲ့။
သၾကၤန္စာေရာင္းတဲ့ ဦးေလးႀကီးရဲ႕အသံေၾကာင့္ လႈိင္ဦး အေတြးေတြ ျပတ္ေတာက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ လာၿပီးမွေတာ့ သြားလိုက္ပါေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ လႈိင္ဦးရပ္ေနရာက ေ႐ွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ လာလိုက္ေတာ့ တယ္။ အေရးထဲ မနက္ကမွ၀ယ္လာတဲ့ဖိနပ္ကေပါက္လာလို႔ ေျခေထာက္က နာလာရ ေသးတယ္။ လိႈင္ဦး ေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႔ ပ်ံက်ေစ်းကေလးထိပ္ ေရာက္လာတယ္။ ေစ်းထဲကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညာဘက္မွာ ကုန္စိမ္းသည္သံုးေလးေယာက္ ဟင္းရြက္ဗန္းေတြေရွ႕ခ်ၿပီး ထိုင္ေနၾကတာေတြ႔တယ္။ လိႈင္ဦးေစ်းလမ္းကေလး အတိုင္း ဟိုဘက္ကလမ္းမႀကီးကို ျဖတ္ထြက္သြား မယ္လုပ္ၿပီးမွညစ္ပတ္ေနတဲ့ေစ်းလမ္းကေလးေၾကာင့္ လမ္းမအတိုင္းပဲ ဆက္ေလွ်ာက္လာမိတယ္။ ေရေက်ာ္လမ္းမႀကီးဆံုးေတာ့ လႈိင္ဦးညာ ဘက္က ေအာက္ပုဇြန္ေတာင္ လမ္းဘက္ကိုခ်ဳိးလိုက္တယ္။ ေနရိပ္က်တဲ့ဘက္ျခမ္းမို႔ ဒီဘက္မွာေတာ့ သိပ္မပူေတာ့ဘူး။ ေလေအးကေလး တခ်က္ ေ၀့ခနဲတိုက္လိုက္လို႔ လႈိင္ဦး အေမာနည္းနည္းေျပသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေစ်းကေလးထိပ္ကို ေက်ာ္လာတယ္။ လိႈင္ဦးဆက္ေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႔ လက္ထဲကစီးကရက္ကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္႐ိႈက္ဖြာရင္း ပလက္ေဖာင္းေပၚ လႊင့္ပစ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ သူငယ္ခ်င္းညႊန္လိုက္တဲ့ေနရာနားေရာက္လာၿပီဆိုတာ လႈိင္ဦး သိလိုက္တယ္။ ေ႐ွ႕မွာ ပုဇြန္ေတာင္ ေစ်းရဲ႕နာမည္ႀကီး ကာစင္ဘိုင္ ၾကက္သားသုပ္ တြန္းလွည္းေလးကို ေတြ႔ေနရၿပီကိုး။ ဒါနဲ႔ပဲ လႈိင္ဦး တြန္းလွည္း ရဲ႕ေနာက္တည့္တည့္က တိုက္နံပါတ္ကို တခ်က္ ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တိုက္ေလွကားအတိုင္း လိႈင္ဦးတက္လာ လိုက္တယ္။
တိုက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေဟာင္းေနပါၿပီ။ အေျဖာင့္သစ္သားေလွကားအတိုင္းတက္လာရင္း ေအာက္သိုးသိုး အနံ႔တမ်ဳိးကို လႈိင္ဦးရတယ္။ ေၾသာ္ တခ်ိန္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္နာမည္ႀကီးခဲ့တာပဲ။ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါလို႔ ဆိုခ်င္ဆိုေပါ႔ေလ။ ဗိုလ္တေထာင္ ကားပြဲစားတန္း႐ွိတုန္းက ဗိုလ္တေထာင္ ပုဇြန္ေတာင္တ၀ိုက္ “ႀကီးေမ” ဆို ရင္ မသိသူမ႐ွိသေလာက္ပဲဟာ။ ပြဲစားအခ်င္းခ်င္း၊ ကာလသား အခ်င္းခ်င္း စရင္ေနာက္ရင္လည္း “ႀကီးေမ” ဆိုတာ မပါမျဖစ္။ လိႈင္ဦးသာမေရာက္ဖူးတာ၊ အဲဒီေလာက္နာ မည္ႀကီးခဲ့တာပဲဟာ။ ေနာက္ပိုင္း ပြဲစားတန္းလဲ ေပ်ာက္၊ ေခတ္ေတြလဲေျပာင္းလာ၊ နတ္သမီးကေလးေတြ ဆိုတာလဲ “ဘိ” မွာမွ ႐ွိတတ္တဲ့ အမ်ဳိးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ လမ္းေပၚအထိပါ ေစ်းကြက္ေရာက္လာတဲ့ ဒီဘက္ပိုင္းမွ ႀကီးေမနည္းနည္းမွိန္သြားခဲ့တာကိုး။ ေလွကားကတက္လာရင္း စဥ္းစားလာတဲ့ လႈိင္ဦး ဒုတိယထပ္ဘယ္ဘက္က အခန္းတံခါးေ႐ွ႕ေရာက္မွပဲစဥ္းစား ခန္းကို ျဖတ္လိုက္ရတယ္။ အထဲက အသံဗလံကို အျပင္ကနားစြင့္ၾကည့္ရင္း သစ္သားတံခါး ညိဳညစ္ညစ္ႀကီးကို ေခါက္ လိုက္တယ္။ ေခါက္ၿပီး ခဏေစာင့္ေနတုန္းပဲ အထဲကဘယ္သူလဲဆိုတဲ့ မိန္းမသံႀကီးႀကီး ထြက္လာတယ္။
“ကြၽန္ေတာ္ ဧည့္သည္ပါ”
လို႔ လႈိင္ဦး ခပ္အုပ္အုပ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ေခ်ာက္ခနဲအသံနဲ႔အတူ တံခါးပြင့္သြားတယ္။ လိႈင္ဦး သူ႔ကိုတံခါး ဖြင့္ေပးလိုက္တဲ့ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ပိန္ပိန္ပါးပါး မိန္းမႀကီးေဘးကျဖတ္ရင္း အ၀မွာ ဖိနပ္ခြၽတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာ္ေဇာ အ၀ါေရာင္ခင္းထားတဲ့ စိုထပ္ထပ္ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာၿပီး တံခါးနဲ႔ အနီးဆံုးက ထိုင္ခံုတစ္လံုးမွာ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ သူ႔ ဘယ္ဘက္လွမ္း လွမ္းမွာ အျဖဴေရာင္တီရွပ္ လက္ျပတ္၀တ္ထားတဲ့ အသက္သံုးဆယ္ေလာက္ လူတေယာက္နဲ႔ ကိုးႏွစ္ဆယ္ႏွစ္သားေလာက္ရွိမယ့္ ခ်ာတိတ္တေယာက္ အိမ္ေရွ႕ၾကမ္းျပင္ေပၚ ထိုင္ေနတယ္။ ခ်ာတိတ္ ေဘးမွာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားမ်ဳိးစပ္ဟန္တူတဲ့ လွ်ာတန္းလန္းထြက္ေနတဲ့ ေရႊေရာင္နဲ႔အနက္ စပ္ထားတဲ့ ေခြးႀကီးတ ေကာင္၀ပ္ေနတယ္။ တျခားဧည့္သည္ေတာ့ ႐ွိပံုမရဘူး။ ဖိနပ္ခြၽတ္မွာလည္း သူ႔ဖိနပ္တရံတည္း။ မိန္းမၾကီးက လိႈင္ဦးကို ခဏေနာ္လို႔ေျပာၿပီး ခန္းဆီးကိုဖယ္ၿပီး အိမ္ထဲ၀င္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ ခန္းဆီးစကေလးျပန္လႈပ္သြားၿပီး အထဲက အနီေရာင္ တီရွပ္ပြပြ ၀တ္ထားတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔အမ်ဳိးသမီးခပ္႐ြယ္႐ြယ္တေယာက္ ဖန္ခြက္ကေလးကိုင္ၿပီး ေရွ႕ကို ထြက္လာတယ္။ လႈိင္ဦးထက္ေတာ့ နည္းနည္းႀကီးမလားပဲ။ လိႈင္ဦးၾကည့္ေနတုန္း ေရေသာက္ပါဦး ဆိုၿပီး ဖန္ခြက္ကေလးကို လႈိင္ဦးေ႐ွ႕ကစားပြဲကေလးေပၚလာခ်တယ္။ ေရဆာေနတာနဲ႔ လႈိင္ဦးလဲ ဖန္ခြက္ကေလးကိုယူၿပီး ေသာက္လိုက္မိတယ္။ အမ်ဳိးသမီး ကေတာ့ ခန္းဆီးစကေလးကို ျပန္ဖယ္ၿပီး အိမ္ထဲ ျပန္၀င္သြားတယ္။ ေရွ႕က ခ်ာတိတ္ကေလးကေတာ့ ေခြးႀကီးကိုပဲ ပြတ္ကာသပ္ကာ ေဆာ့ေနတယ္။ လူခပ္႐ြယ္႐ြယ္ကေတာ့ ေဘာလံုးဂ်ာနယ္တေစာင္ကိုပဲ သဲႀကီးမဲႀကီး ဖတ္ေနတယ္။ ေဘးနားမွာခ်ထားတဲ့ စာ႐ြက္ကေလးမွာလဲ ဘာေတြလဲမသိမွတ္ေနေသးတယ္။ နံရံေပၚမွာေတာ့ နႏၵာလိႈင့္ပံုနဲ႔ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ျပကၡဒိန္တေစာင္က တိုးလို႔တြဲေလာင္း က်ေနတယ္။ ေဘးကနံရံေပၚမွာ သစ္သားနဲ႔ကပ္႐ိုက္ထားတဲ့ ညစ္ေထးေထးဘုရား စင္ေပၚမွာေတာ့ ေၾကးဆင္းတုေတာ္တဆူက ပလႅင္ခပ္ရြယ္ရြယ္ကေလးေပၚမွာ မ်က္လႊာခ်ၿပီး စံပယ္ေနတယ္။ ပလတ္စတစ္ ပန္းေတြကလဲ မူရင္းအေရာင္ေတာင္ မေပၚေတာ့ဘူး။ ညိဳညစ္ညစ္နဲ႔။ ဘုရားစင္ ေအာက္မွာကေတာ့ နံက႐ိုင္း မယ္ေတာ္ရယ္၊ တျခား လႈိင္ဦးမသိတဲ့နတ္႐ုပ္ေတြရယ္၊ အဲအဲ က်ားတေကာင္ေတာင္ ပါလိုက္ေသးတယ္။ လိႈင္ဦး ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ ေနတုန္း ေစာေစာကအထဲ၀င္သြားတဲ့ မိန္းမႀကီး အတြင္းခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာတယ္။ အရင္လာဖူးလားလို႔ မိန္းမႀကီးက လိႈင္ဦးကိုေမးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးပါတယ္လို႔ပဲ လႈိင္ဦး ေျဖလိုက္မိတယ္။ ရွန္သားအက်ႌေလး၀တ္ထားတဲ့ မိန္းမႀကီးက ႐ွိရင္းစြဲ အသက္ထက္ပိုအိုစာေနသလိုပဲ။
“ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေျခအေနမေကာင္းလို႔ ခုနက တေယာက္ပဲ႐ွိတယ္၊ သူနဲ႔ပဲ သြားလိုက္ေပါ႔ ” လို႔ မိန္းမႀကီးဆီက အသံထြက္လာမွ လႈိင္ဦးလဲ သတိျပန္၀င္လာတယ္။ ႀကီးေမဆိုတာ သူပဲျဖစ္မယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ
“ရတယ္ ႀကီးေမ ျဖစ္ပါတယ္”
လို႔ပဲ လႈိင္ဦးေျပာၿပီး ခါးၾကားက ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္လိုက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေထာင့္ငါးရာလို႔ ေျပာလိုက္တာပဲ။ လႈိင္ဦးလဲ ေစ်းေမး မေနေတာ့ဘဲ ေငြေထာင့္ငါးရာကို မိန္းမႀကီး လက္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။
“ဒါဆိုလဲ လာေလ”
ဆိုၿပီး မိန္းမႀကီးကပဲဦးေဆာင္ၿပီး လႈိင္ဦးကို အတြင္းခန္းဘက္ ေခၚသြားတယ္။ ခန္းဆီးစကေလးကို လွန္ၿပီး ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ စၾကၤန္လမ္းေလးအတိုင္း ေျခႏွစ္လွမ္းေလာက္လွမ္းမိတာနဲ႔ အခန္းတခန္း ေ႐ွ႕ေရာက္လာတယ္။ မိန္းမႀကီးက အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္ရင္း
“ခဏေန ႏြယ္ႏြယ္လာလိမ့္မယ္ အခန္းထဲကပဲ ေစာင့္ေန”
ဆိုၿပီး ျပန္ထြက္သြားတယ္။ လႈိင္ဦးလဲ အခန္းထဲ၀င္ၿပီး တံခါးျပန္ပိတ္ လိုက္ေတာ့တယ္။
အခန္းကေလးက ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ပဲ။ မ်က္ႏွာၾကက္မွာေတာ့ မီးလံုးတလံုးက တြဲေလာင္းက်ေနတယ္။ မီးေတာ့ ဖြင့္မထားဘူး။ အခန္းကိုၾကည့္ၿပီး လႈိင္ဦး ေတာ္ေတာ္စိတ္ဓာတ္က်သြားတယ္။ ေမြ႔ရာေလး ဘာေလးေတာင္ ခင္းမထားပဲကိုး။ ေခါင္းအံုး ႏွစ္လံုးနဲ႔ ဖ်ာတခ်ပ္ ဒါပဲ႐ွိတယ္။ ဖ်ာေဘးမွာက စားပြဲတစ္လံုး။ စားပြဲေပၚကကလပ္ေသးေသးေလးမွာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးတတိုင္ ထြန္းထားတယ္။ ကလပ္ေ႐ွ႕မွာေတာ့ လက္တမိုက္ေလာက္ ႐ုပ္တုေသးေသးေလး တခု။ ႐ုပ္တုကေလးကို ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ လႈိင္ဦး လန္႔သြားတယ္။ နတ္႐ုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူ ျမင္ဖူးေပမယ့္ ဒီလို ႐ုပ္တုမ်ိဳးေတာ့ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ ႐ုပ္တုကေလးက ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနတဲ့ ကိုယ္လံုးတီးနဲ႔ အျဖဴေရာင္ မိန္းမ ႐ုပ္တုကေလး။ ဆံပင္အရွည္ကို ေက်ာဘက္မွာ ဖားလ်ားခ်ထားတဲ့ ပံုစံထုထားတယ္။ ပိုၿပီး ထူးျခား တာက မိန္းမရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္က သူ႔မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ ကို ပိတ္ထားတယ္။ ရင္သားႏွစ္ႁမြာနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းကလည္း ထင္ထင္႐ွား႐ွား။ ဘယ္လိုလူက ဘာကိုကိုယ္စားျပဳၿပီး ဒီ႐ုပ္တုကို ထုထား တာလဲ မသိဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ အသက္၀င္တယ္။ လိႈင္ဦး အခန္းေမွာင္ေမွာင္ကေလးထဲက စားပြဲေပၚက ႐ုပ္တုကေလးကို အႏုလံုပဋိလံု ၾကည့္ေနတုန္းပဲ ကြၽီခနဲ တံခါးဖြင့္သံၾကားလို႔ လႈိင္ဦး လန္႔ေတာင္သြားတယ္။ လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက ေရခြက္လာခ်ေပးတဲ့အမ်ဳိးသမီး။
ဘာတဲ့.. ႏြယ္ႏြယ္ဆိုလား။ တံခါးကိုခ်က္ခ်ၿပီး လႈိင္ဦးဆီေလွ်ာက္လာတယ္။ လက္ထဲမွာလဲ မေဖာက္ရေသးတဲ့ကြန္ဒြန္တခုကို ကိုင္လို႔။ လႈိင္ဦးလဲ ႐ုပ္တုေ႐ွ႕က ထၿပီး ဖ်ာေပၚထိုင္လိုက္ရတယ္။ ႏြယ္ႏြယ္က လိႈင္ဦးေဘး ၀င္ထိုင္တယ္။ ဒီေတာ့မွ အခန္းကေလးရဲ႕အေပၚ ဘယ္ဘက္မွာ ထပ္ခိုး ေသးေသးေလး႐ွိေနတာ လႈိင္ဦးေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲဒီမွာပဲ
“ႏြယ္ႏြယ္လား ညီမ နာမည္က” လို႔ လႈိင္ဦး ေမးလိုက္ေတာ့
“ဟုတ္တယ္ ဘယ္လိုသိလဲ”
ဆိုၿပီး ႏြယ့္ႏြယ့္ဆီက အသံထြက္လာတယ္။
“ေစာေစာက ႀကီးေမ ေျပာလို႔ပါ” လို႔ ေျဖၿပီး “ထပ္ခိုးေပၚက တစ္ေယာက္ေယာက္ ၾကည့္ေနရင္ေတာ့ ျပႆနာပဲဗ်ာ” လို႔ တဆက္တည္းေျပာလိုက္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ့္ဆီကရယ္သံ ခစ္ခနဲ ထြက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့
“မၾကည့္ပါဘူး အစ္ကိုရဲ႕ ဘယ္သူမွလဲ မ႐ွိပါဘူး အားလံုး အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းမွာပဲဟာ”
လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ ၿပီးေတာ့
“ကဲပါ လာပါ အက်ႌခြၽတ္ေလ”
ဆိုၿပီး ႏြယ္ႏြယ္က ေျပာေျပာဆိုဆို လႈိင္ဦး႐ွပ္အက်ႌၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ေပးတယ္။ လႈိင္ဦး အက်ႌခြၽတ္ၿပီးေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္က လဲ ၀တ္ထားတဲ့တီ႐ွပ္ကိုခြၽတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ႏြယ္ႏြယ့္ကို ေဆးလိပ္ေသာက္လိုက္ဦးမယ္လို႔ လႈိင္ဦးေျပာၿပီး အိတ္ထဲ ခုနကက်န္ေနေသးတဲ့ လန္ဒန္တလိပ္ကို မီးညိႇလိုက္တယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနရင္း ေစာေစာက ႐ုပ္တုကေလးအေၾကာင္း ျပန္သတိရ လာတာနဲ႔
“စားပြဲေပၚက ရုပ္တုကေလးက ဘာနတ္လဲ ညီမ” လို႔ ႏြယ္ႏြယ့္ကို ေမးလိုက္ေတာ့
“ညီမလဲ ေသခ်ာမသိဘူးအစ္ကိုရဲ႕ ဧည့္သည္မ်ားမ်ားလာေအာင္ ပူေဇာ္ထားတာ ထင္တာပဲ”
လို႔ ႏြယ္ႏြယ္က ျပန္ေျဖတယ္။ ဒါနဲ႔ လႈိင္ဦး အိပ္ေနရာကထၿပီး ႐ုပ္တုကေလးကို ေသခ်ာ ၾကည့္မိျပန္ တယ္။ ႐ုပ္တုကေလးက ေတာ္ေတာ္အသက္၀င္တာကိုး။ လိႈင္ဦး ၾကည့္ေနတုန္း
“လာပါအစ္ကိုရဲ႕ ေတာ္ၾကာ ႀကီးေမ တံခါးလာေခါက္ ေနဦးမယ္၊ ၾကည့္ပါဦး၊ ေခြၽးေတြလဲ ထြက္လို႔”
ဆိုၿပီး ႏြယ္ႏြယ္ကထလာၿပီး အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းေနတဲ့လႈိင္ဦးကို ယပ္ေတာင္ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ လႈိင္ဦးလဲ လက္ထဲကေဆးလိပ္ကို ဖ်ာေဘးနားမွာ ေတြ႔တဲ့ ျပာခြက္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ၿပီး ဖ်ာေပၚျပန္လွဲလိုက္တယ္။ ႏြယ္ႏြယ့္ရဲ႕လက္တဖက္က လႈိင္ဦးရင္ဘတ္ေပၚ ေရာက္ လာတယ္ ။ ဒီမွာတင္..
ဟိုးအျပင္ဘက္က တံခါးကိုခပ္ဆတ္ဆတ္ ေခါက္လိုက္တဲ့အသံကိုၾကားလိုက္ရလို႔ လႈိင္ဦး ေငါက္ခနဲ ထထိုင္လို္က္တယ္။ ဘာပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ အျပင္ကိုနားစြင့္မိတယ္။ အသံကေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႕ဧည့္ခန္းဘက္က လာတဲ့အသံ။ နားစိုက္ေထာင္ ေနတုန္းမွာပဲ တံခါးေခါက္သံက ထပ္ေပၚလာတယ္။ အဲဒီမွာ လႈိင္ဦး အခန္းအျပင္ဘက္က တဖ်တ္ဖ်တ္ေျခသံကိုလဲ ၾကားလိုက္ရၿပီး ...
“ဟဲ့ ဘယ္သူလဲ ေနဦးေနဦး ငါဖြင့္မယ္”
ဆိုတဲ့ ေစာေစာကမိန္းမႀကီးအသံကို လႈိင္ဦး ၾကားရတယ္။ ႏြယ္ႏြယ့္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူလဲ လန္႔ေနပံုပဲ။ တီ႐ွပ္ေတာင္ ျပန္၀တ္္ၿပီးေနၿပီ။ ဒီေတာ့မွ လႈိင္ဦးလဲသတိရၿပီး ဖ်ာေဘးက႐ွပ္အကၤ်ီကို ကမန္းကတမ္း ျပန္၀တ္လိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖ်ာေပၚကထၿပီး သံုးထပ္သားျပားနဲ႔ အျဖစ္ကာထားတဲ့ တံခါးနဲ႔ကပ္လ်က္မွာ ရပ္ၿပီး အသံဗလံကို ဆက္နားစြင့္ ေနတုန္းပဲ
“ဘယ္သူလဲ”
ဆိုတဲ့ မိန္းမႀကီးရဲ႕ခပ္အုပ္အုပ္အသံကို လႈိင္ဦးၾကားရျပန္တယ္။ တဆက္တည္း ကၽြီခနဲ တံခါးဖြင့္သံ နဲ႔ အခန္းထဲကို ၀င္လာတဲ့ ေျခသံျပင္းျပင္းကို လိႈင္ဦး ၾကားတယ္။ ဘုရား ဘုရား..ရဲေတြမ်ားလား ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ လႈိင္ဦး ေခၽြးေတြပ်ံလာတယ္။ အာေခါင္ေတြေျခာက္လာတယ္။ ထပ္ၿပီး နားစြင့္ေနတုန္းပဲ
“ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ စီမံခ်က္ ႐ွိပါတယ္လို႔ ဒီေလာက္ ေျပာထားလ်က္နဲ႔ ဆက္ၿပီးလုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနေသးတယ္”
ဆိုတဲ့ ေယာက်္ားသံ ခပ္မာမာကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ တဆက္တည္း
“နားထားပါတယ္ကြယ္၊ ဟိုးတေန႔ကပဲ ေကာင္မေလးေတြလဲ အကုန္ျပန္လႊတ္ထားပါတယ္”
လို႔ မိန္းမႀကီးရဲ႕ ခယ၀ယႏိုင္လွတဲ့အသံက ခပ္သဲ့သဲ့ ျပန္ထြက္လာတယ္။ လႈိင္ဦးလဲ တံခါးနား မွာရပ္ၿပီး ဆက္နားစြင့္ေနရတယ္။ အဲဒီမွာပဲ
“ဘာနားထားပါတယ္လဲ၊ က်ဳပ္ အခု ၀င္႐ွာရမလား” ဆိုတဲ့ အသံကိုထပ္ၾကားရေတာ့ လႈိင္ဦး ရင္ေတြပမ္းေတြ တုန္သြားတယ္။ အခန္းထဲ ေ၀့၀ိုက္ၾကည့္မိေတာ့လဲ ပုန္းစရာဆိုလို႔ တေနရာမွ မေတြ႔ဘူး။ ႏြယ္ႏြယ္ကလဲ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ သူ႔ နားမွာကပ္ရပ္လို႔။ ေနာက္ေတာ့ အခ်ီအခ်ဗလံုးဗေထြး ထပ္ေျပာတဲ့ စကားသံေတြၾကားရျပန္တယ္။ ခဏေနေတာ့မွ မိန္းမႀကီး ဘယ္လိုေျဖ႐ွင္းလိုက္တယ္ မသိဘူး။
“တပတ္ေလာက္ေတာ့ နားထားဦးဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔လဲ ဟိုဘက္ဒီဘက္ အဆင္ေျပေအာင္ ၾကည့္လုပ္ေနရတာ"
ဆိုတဲ့ ဟိုပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အသံထပ္ထြက္လာတယ္။ ေတာ္ေသးရဲ႕ ဒီတခါေတာ့ ေလသံ ေပ်ာ့သြားလို႔။ မၾကာပါဘူး။ ကၽီြခနဲ တံခါးျပန္ဖြင့္တဲ့အသံနဲ႔ တံခါးျပန္ပိတ္တဲ့အသံပါ တဆက္တည္း ၾကားလိုက္ရ တယ္။ လႈိင္ဦး ခဏၿငိမ္ေနမိၿပီးမွ ႏြယ္ႏြယ္က
“အျပင္ကို ခဏသြားၾကည့္ လိုက္ဦးမယ္ေနာ္”
ဆိုၿပီး ေျပာေျပာဆိုဆိုထြက္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ လႈိင္ဦးလဲ ဖ်ာေပၚျပန္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ခဏပဲၾကာတယ္၊ ႏြယ္ႏြယ္ ျပန္ေရာက္ လာတယ္။
“လန္႔သြားလား ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး”
ဆိုၿပီး ႏြယ္ႏြယ္ေျပာေပမယ့္ လႈိင္ဦး ဒီမွာတစ္မိနစ္ေတာင္ ဆက္မေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေစာေစာက စိတ္ေတြလဲ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ အမွန္က တံခါးဖြင့္ၿပီး ဒီအိမ္ေပၚက ဆင္းေျပး သြားခ်င္လွၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ ႏြယ္ႏြယ့္ကို ျပန္ေတာ့မယ္လို႔ေျပာၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ႏွစ္ရာတန္တ႐ြက္ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။
“ေနာက္လာခဲ့ပါဦး၊ ညီမ ႐ွိဦးမွာပဲ”
လို႔ေျပာတဲ့ ႏြယ္ႏြယ့္ကို ေခါင္းတခ်က္ပုတ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တံခါးကိုဖြင့္ၿပီး ဧည့္ခန္းဘက္ကို လႈိင္ဦးထြက္လာလိုက္ေတာ့တယ္။
ဧည့္ခန္းမွာေတာ့ မိန္းမႀကီးက ၾကမ္းေပၚမွာ ဒူးတဖက္ေထာင္ တဖက္ခ်ၿပီး ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ထိုင္ေနေလရဲ႕။ ပါးစပ္ကလဲ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔။
“တို႔မလဲ ႐ွင္ႀကီးေၾကာက္ရ ႐ွင္ငယ္ေၾကာက္ရနဲ႔ သားေရ၊ အဆင္မေျပတာ႐ွိရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြယ္၊ ေနာက္လဲ လာခဲ့ပါဦး”
ဆိုၿပီး လိႈင္ဦးကို လွမ္းေျပာတယ္။ လိႈင္ဦး
“ရပါတယ္ ႀကီးေမ၊ ကိစၥမ႐ွိပါဘူး” လို႔ ေျပာရင္း
“သြားလိုက္ဦးမယ္ ႀကီးေမ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဖိနပ္ျပန္စီးၿပီး တံခါးဖြင့္ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။
ေလွကားက ခပ္သုတ္သုတ္ဆင္းလာၿပီး တိုက္ေအာက္ေရာက္ေတာ့မွပဲ လႈိင္ဦးဟင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။ အက်ဥ္း စခန္းကလြတ္ လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုပဲ သူ႔ကိုယ္သူ ခံစားလိုက္ရတယ္။ အျပင္မွာက ေနကပူေကာင္းတုန္း။ နဖူးေပၚက ေခၽြးေတြကို လက္ခံုနဲ႔သုတ္လိုက္ရင္း ျဖစ္ခဲ့သမွ်ေတြကို ျပန္ေတြးရင္းနဲ႔ လႈိင္ဦး ေဒါသတလိပ္လိပ္ ထြက္လာတယ္။ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ တိုက္မ်က္ေစာင္းထိုး လမ္းေဘးကြမ္းယာဆိုင္က ေဆးလိပ္၀င္၀ယ္မိတယ္။ ေမာေမာနဲ႔ အဲဒီကြမ္းယာဆိုင္ေရွ႕မွာ ေဆး လိပ္ေသာက္ေနတုန္းပဲ ထီေရာင္းတဲ့ စက္ဘီးတစီးက လႈိင္ဦးေ႐ွ႕က ပလက္ေဖာင္း တေလွ်ာက္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ျဖတ္လာတယ္။ ကက္ဆက္က သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုဖြင့္လို႔။ ထီနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ ေ႐ွးသီခ်င္းတပုဒ္ပါပဲ။ ဘာတဲ့..
“အိစက္ညက္ေညာတဲ့ဖဲေမြ႔ရာေပၚ၀ယ္ ခ်စ္တလင္း ေခၚတယ္ ခ်စ္ဗ်ဴဟာက်င္းတဲ့ တူေမာင္မယ္” တဲ့..။ ဒီတုန္း ေလပူႀကီးက တခ်က္ ျဖတ္တိုက္လိုက္ေလရဲ႕။ အပူခိုး အပူေငြ႔ေတြနဲ႔ ။ လႈိင္ဦးတကိုယ္လံုးေခၽြးေတြ႐ႊဲလို႔။ ျမင္မေကာင္းရႈမေကာင္း ။ ။
ညဳိထက္ညဳိ