ႏုိင္ငံတကာသာဂိ - အေမရိကန္အိပ္မက္ေတြရဲ့ စ်ာပန လိုု႔ ေခ်ာင္စကီးက ေျပာလိုုက္ျပီ
(မိုုးမခ) ေမ ၂၆၊ ၂၀၁၆
Noam Chomsky’s new film “Requiem for the American Dream” ဆိုုတဲ့ မွတ္တမ္းရုုပ္ျမင္ ၾကည့္ျပီးၾကျပီလား။ အေမရိကန္အိပ္မက္မ်ားအတြက္ စ်ာပန လိုု႔ ဘာသာျပန္ရမယ္ ထင္တယ္။ စ်ာပနဆိုုတာထက္ အသုုဘရႈတယ္၊ ေအာက္ေမ့ဘြယ္ အခမ္းအနား က်င္းပတယ္လိုု႔ ဆိုုမယ္။ စ်ာပနဆိုုတာက အသုုဘအခမ္းအနားတခုုလုုံးကိုု ဆိုုတာ။ အဲသည္မွာမွ အသုုဘ မခ်ခင္ ေအာက္ေမ့ဘြယ္ အခမ္းအနားလုုပ္တာ၊ အသုုဘရႈတာကိုု requiem လိုု႔ ေျပာ ဆိုုပဲဗ်။ လူစုုလူေ၀းနဲ႔ က်င္းပရတာကိုုး။ အခုု ေခ်ာင္စကီး ေျပာခ်င္တာက အေမရိကန္အိပ္မက္ ဆိုုတာေတြ ေသဆုုံးသြားျပီ၊ သူတိုု႔ေတြကိုု စ်ာပနလိုုက္ပိုု႔လိုုက္ရျပီလိုု႔ ေျပာခ်င္တာ။
ကဲ… ေခ်ာင္စကီးအေၾကာင္းက စေျပာၾကပါစုုိ႔။ ေခ်ာင္စကီးကိုု သာဂိ မသိဘူး။ ေမာင္ရစ္ ေျပာတာပါ။ ေခ်ာင္စကီး စာအုုပ္ေတြ စုုေပးဖိုု႔ ကိုုေန၀င္းေအာင္က သူ႔ကိုု ေျပာတယ္တဲ့။ ကိုုေနာင္ေက်ာ္ ဖတ္ခ်င္တယ္ ဆိုုလိုု႔တဲ့။ လူၾကဳံနဲ႔ ပုုိ႔မယ္တဲ့။ ခင္ဗ်ားေကာ ၾကားဖူးသလားေမးတယ္။ သာဂိတိုု႔က ေဟာလိ၀ုုဒ္တိုု႔ ေ၀ါ့ဒစၥနီတိုု႔ေလာက္ သိတာ၊ ေခ်ာင္စကီးကိုု ဘယ္သိမွာလဲဗ်ာ။ မတ္တိုု႔ လီနင္တိုု႔ အိန္ဂ်ယ္တိုု႔ေလာက္ေတာ့ ၾကားဖူးနား၀ ရွိတယ္။ သူတိုု႔ေနာက္ပိုုင္း ဘယ္သူမွ သိပ္မသိေတာ့ဘူးလိုု႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျပန္ေျဖလိုုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒါနဲ႔ ေမာင္ရစ္က မရပ္ေသးဘူး။ ခင္ဗ်ား ဘာနီဆန္ဒါးဆိုုတာ သိသလားတဲ့။ ဟိုုးတုုန္းက ဂ်ပန္မင္းသား ဆန္နီခ်ီဘားပဲ သိတာဗ်ာ။ ဘယ္က ဘာနီဆန္းဒါး သိမွာလဲေနာ္။ မိုုးမခကလူေတြက ပညာတတ္ လူရည္လယ္ေတြ၊ သာဂိတုုိ႔က တေန႔လုုပ္မွ တေန႔စားရတဲ့ အေျခခံလူတန္းစားေတြဆိုုေတာ့ ဘယ္ဥာဏ္မီမွာလဲေလ။ ဘာနီဆန္ဒါး က ဘာျဖစ္လိုု႔တုုန္း ျပန္ေမးေတာ့ … သူက ေျဖတယ္။“ ေအးဗ် … ကေလးေတြ လူငယ္ေတြ အေတာ္ၾကိဳက္ၾကတဲ့ အဖုုိးၾကီးဗ်တဲ့။ က်ေနာ့္သမီးက ဘာနီမွ ဘာနီ ဆိုုပဲတဲ့ဗ်” ။ ဘာနီက သီခ်င္းဆိုုသလားဆိုုေတာ့ မဟုုတ္ျပန္ဘူး။ ၂၀၁၆ အေမရိကန္သမၼတေလာင္း ၀င္ျပိုုင္ေနတဲ့ လက္၀ဲသန္သူ ႏိုုင္ငံေရးသမားၾကီးတဲ့။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြ၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြက လူၾကီးေတြ ေရွ႔ကၾကိဳျပီးေတာ့ ဘာနီဆန္ဒါးရဲ့ တိုုးတက္ေသာ အျမင္ေတြ အဘိဓမၼာေတြကိုု ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေနၾကတယ္ ဆိုုပဲ။ ဘာနီဆန္ဒါးက ၇၄ ႏွစ္ ေတာင္ ရွိေနျပီ။ ခုုနက သူေျပာတဲ့ ေခ်ာင္စကီးက ၈၇ ႏွစ္ ရွိေနျပီ။ ဒီ အိုုၾကီးအိုုမေတြရဲ့ အဘိဓမၼာေတြကိုု ေနာက္ေပါက္ကေလးေတြ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ၾကိဳက္ေနၾကတယ္၊ ခိုုက္ေနၾကတယ္ဆိုုတာ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနျပီ မဟုုတ္ပါလား။
ဒါနဲ႔ပဲ ေခ်ာင္စကီးကိုု ေလ့လာမိတယ္ ဆိုုၾကပါစိုု႔။ ေခ်ာင္စကီးတိုု႔ ဘာနီဆန္းဒါးတိုု႔ဟာ ၁၉၆၀ ၁၉၇၀ ခုုႏွစ္ေတြတုုန္းက အေမရိကန္၏ civil rights movement ေတြကိုု ျဖတ္သန္းရုုန္းကန္ခဲ့ၾကသူ ခပ္မိုုက္မိုုက္ တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူမ်ဳိးဆက္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာနီဆန္ဒါးကေတာ့ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံေရးသမားျဖစ္လာျပီး ေခ်ာင္စကီးကေတာ့ MIT က တကၠသိုုလ္ဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ စာေဟာဆရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ သူတိုု႔ ေဟာၾက ေျပာၾကတာကေတာ့ အရင္းရွင္ၾကီးေတြဟာ အရင္းေတြ အမ်ားၾကီး လက္ကိုုင္ထားျပီး လူလတ္တန္းစား၊ အေျခခံလူတန္းစားေတြကိုု ဖိႏွိပ္ ခ်ဳပ္ကိုုင္မႈေတြ ကုုတ္ေသြးစုုတ္ အျမတ္ထုုတ္မႈေတြ လုုပ္ေနတယ္။ သူတိုု႔ကိုု လူထုုက ျပန္လည္ တြန္းလွန္ ေျပာင္းလဲ ပစ္ရမယ္။ အရင္းရွင္ၾကီးေတြနဲ႔ သူတိုု႔လက္ကိုုင္တုုတ္ ႏိုုင္ငံေရးသမားေတြရဲ့ ခ်ယ္လွယ္မႈေနာက္ လမ္းမွား မေရာက္ဖိုု႔ အသိဥာဏ္ ပြင့္လင္းမႈ ရွိရမယ္ တဲ့။
အခုု ေခ်ာင္စကီးရဲ့ အင္တာဗ်ဳး ရုုပ္ျမင္မွတ္တမ္းဟာ အဲသည္အခ်က္ကိုု လူငယ္ေတြ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကိုု ပိုုျပီး ထင္ရွားသိျမင္ေစဖိုု႔ တင္ဆက္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုုခ်ိန္မွာ အစြန္းေရာက္ေတြရဲ့ အၾကမ္းဖက္တိုုက္ပြဲေတြ၊ အရင္းရွင္ေတြက အရင္းမဲ့ေတြအေပၚ နင္းေျခမႈေတြ၊ စီးပြားေရးလုုပ္ငန္းၾကီးေတြက ႏိုုင္ငံေတြ ျပည္သူေတြအေပၚကိုု ၾသဇာလႊမ္းမိုုးတာေတြ ျပင္းထန္ေနတာေၾကာင့္ အဲသည္ အဘိုုးၾကီးတိုု႔ေတြရဲ့ အဘိဓမၼာေတြ ေထာက္ျပေ၀ဖန္မႈေတြကိုု လူငယ္ေတြက အထူးသျဖင့္ နားစိုုက္ေထာင္လာျပီးေတာ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ေတာ္လွန္ေရး တိုု႔ကိုု ေတာင္းဆိုုလာၾကပါတယ္။
အေမရိကန္အိပ္မက္ဆိုုတာက အေမရိကန္ႏိုုင္ငံသားေတြဟာ အလုုပ္နဲ႔ အကိုုင္နဲ႔၊ မိသားစုုနဲ႔၊ အိုုးနဲ႔အိမ္နဲ႔၊ ကားနဲ႔ ၊ ပင္စင္နဲ႔၊ စုုေဆာင္း ေငြေၾကးနဲ႔ ေအးေအးသက္သာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနထိုုင္ၾကတဲ့ ဘ၀လိုု႔ ဆိုုခ်င္ၾကတာကိုုး။ လက္ေတြ႔မွာ အေမရိကန္ေတြဟာ အလုုပ္မဲ့ အကိုုင္မဲ့၊ မိသားစုု တကြဲတျပားနဲ႔၊ အိုုးေၾကြး အိမ္ေၾကြး ကားေၾကြးေတြ တပုုံတပင္ ပိျပားလ်က္၊ မစုုမေဆာင္း ပင္စင္မဲ့၊ ေငြေၾကးမဲ့၊ အပူအပင္ေတြ အာမခံခ်က္မရွိတဲ့ ဘ၀ေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကတာက အခုု လက္ေတြ႔ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံေရးသမားေတြက ျပည္သူေတြ လူမႈဘ၀ စီးပြားေရးဘ၀ ႏိုုင္ငံေရးဘ၀ လုုံျခဳံမႈ အာမခံရွိမႈ ကာကြယ္မႈေတြ မလုုပ္ေပးၾကဘဲ အရင္းရွင္ၾကီးေတြ စိတ္တိုုင္းက် ခ်ယ္လွယ္ခြင့္ေပးတဲ့ ဥပေဒေတြ စနစ္ေတြနဲ႔ မ်က္စိမွိတ္ထားၾကတယ္လိ႔ုု ဆိုုပါတယ္။
အေမရိကန္မွာ လူဦးေရရဲ့ ၃% ေသာ လူတစုုကသာ အရင္းေတြကိုု ေငြေၾကးေတြကိုု ခ်ဳပ္ကိုုင္ထားသတဲ့။ တကမာၻလုုံးမွာ ဓနဥစၥာအားလုုံးကိုု ပိုုင္ဆိုုင္သူေတြဆိုုတာ ႏိုုင္ငံေတာ္ေတြ အစုုိးရေတြ ဆိုုတာထက္ ကုုမၼဏီၾကီး ၂၅ ခုုခန္႔သာ ရွိပါေတာ့သတဲ့။ သည္ေတာ့ အေမရိကန္အိပ္မက္ေတြက ေျပာသလိုု လူတကုုိယ္ အိမ္တလုုံး ကားတစီး အလုုပ္ကိုုယ္စီဆိုုတာ စိတ္ကူးယဥ္ သက္သက္ ၀ါဒမႈိင္းသက္သက္သာ ျဖစ္ေနေတာ့ ေနာင္အနာဂတ္မွာ လူလုုပ္ရမယ့္ လူငယ္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြဟာ လက္ရွိ စနစ္ၾကီး လူၾကီးေတြ ပ်က္စီးယိုုယြင္းမႈၾကီးေတြကိုု လုုံးလုုံး လက္မခံေတာ့ဘဲ ေတာ္လွန္ေရးကိုု ေတာင္းဆိုု ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကိုု ေၾကြးေၾကာ္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္အတြက္ ေခ်ာင္စကီး ေထာက္ျပေနတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ သမိုုင္းျဖတ္သန္းမႈေတြကိုု သူတိုု႔ နားေထာင္ၾကတယ္။ အဲသည္အတြက္ ဘာနီးဆန္းဒါးလိုု လူၾကီးတဦးရဲ့ ဆိုုရွယ္လစ္ အိုုင္ဒီယာျဖစ္တဲ့ တာ၀န္ခံတဲ့ တာ၀န္ယူတဲ့ သာတူ ညီမွ်တဲ့ လူ႔ေဘာင္မ်ဳိးကိုု ထူေထာင္ႏိုုင္ဖိုု႔ သူတိုု႔ေတြ တက္ၾကြလာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေခ်ာင္စကီးေျပာတာ တခုုကေတာ့ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုုက စတင္ထူေထာင္ကတည္းက လြဲေခ်ာ္ခဲ့ပါ သတဲ့။ အေမရိကန္အေျခခံဥပေဒဆိုုတာ အရင္းရွင္ၾကီးေတြလက္ထဲမွာ အာဏာကိုု အပ္ႏွင္းထားခဲ့တာပါ။ အေျခခံဥပေဒက ဒီမိုုကေရစီကိုု ထြန္းကားဖိုု႔ ေရးထားတာ မဟုုတ္ပါ။ ကန္႔သတ္ဖိ႔ုု ေရးထားတာ။ အရင္းေတြ စုုတဲ့ဆီမွာသာ အာဏာက စုုျပဳံျပီး ရွိေနပါတယ္။ အေမရိကန္သမိုုင္းဟာ ဒီမုုိကေရစီဘက္ေတာ္သား (လက္၀ဲသန္သူမ်ား) မ်ား၏ အုုံၾကြေတာ္လွန္မႈက တဘက္၊ အရင္းရွင္ေတြနဲ႔ လက္ကိုုင္တုုတ္ ႏိုုင္ငံေရးအုုပ္စုုေတြရဲ့ စိုုးမိုုးရုုန္းကန္မႈေတြက တဘက္ မွတ္တမ္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၃၀ ခုုႏွစ္ေတြမွာ အလုုပ္သမားအေရးေတာ္ပုုံ၊ ၁၉၆၀ ေနာက္ပိုုင္းမွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ႏိုုင္ငံသားရပိုုင္ခြင့္၊ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအေရး လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ တိုုက္ပြဲေတြ ဆက္ခဲ့ရတာပါ။
ေခ်ာင္စကီးက ဆက္ေျပာပါေသးတယ္။ အရင္းနဲ႔ အာဏာဟာ ေခတ္ေပၚေတာ္လွန္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကိုု ကန္႔သတ္ပုုံေျပာင္းဖိုု႔ အစြမ္းကုုန္ လက္တုုန္႔ျပန္ တိုုက္ခိုုက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုုတာေတြ တီထြင္လိုုက္တယ္။ အရင္းရွင္ၾကီးေတြရဲ့ ကုုန္သြယ္စီးပြားလုုပ္ငန္းေတြကိုု လူထုုကေန ဥပေဒနဲ႔ ခ်ဳပ္ကိုုင္ဖုုိ႔ ၾကိဳးပမး္သမွ်ကိုု ျပန္လွန္ ေခ်ဖ်က္ပစ္တယ္။ အေမရိကန္အိပ္မက္ကိုု လက္ေတ႔ြမေဖာ္ႏိုုင္ေအာင္ ဖိႏွိပ္ၾကတယ္။ လူထုုကိုု အာရုုံေျပာင္းသြားေအာင္ အားနည္းသြားေအာင္ လမ္းေပ်ာက္သြားေအာင္ ေၾကာ္ျငာေတြ စားသုုံးသူ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔ ၀ါဒမႈိင္းျဖန္႔တယ္လိုု႔ ေခ်ာင္စကီးက ေ၀ဖန္လိုုက္ပါတယ္။
ေခ်ာင္စကီးရဲ့ အေမရိကန္အိပ္မက္ စ်ာပန အေၾကာင္းဟာ အခုုခ်ိန္မွာ ဖတ္လိုု႔ေကာင္း စဥ္းစားလိုု႔ ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္အခါ အေျခအေန ေတာင္းဆိုုမႈနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းၾကီး တုုိက္ဆိုုင္ေနပါတယ္ ခင္ဗ်။ လူလတ္တန္းစား ပညာတတ္ေတြက သူတိုု႔ကိုုယ္သူတိုု႔ လူတတ္ၾကီးလုုပ္ေနခ်ိန္မွာ ဟုုိလိုုလိုု ဒီလုုိလိုုနဲ႔ ေတြေ၀ သံသယလမ္းေပ်ာက္ေနခ်ိန္မ်ားမွာ လက္ယာစြန္း ရီပတ္ဘလစ္ကန္ပါတီနဲ႔ ေဒၚနယ္ထရန္႔တိုု႔ဟာ အရင္းရွင္ၾကီးမ်ားပီပီ လူထုုကိုု မ်က္စိလည္ လမ္းမွား အကြဲကြဲအျပားျပားျဖစ္ေအာင္ လူမ်ဳိးေရး ဘာသာေရး စီးပြားေရး ႏိုုင္ငံေရး မႈိင္းအမ်ဳိးမ်ဳိး တိုုက္ထားႏွင့္ ျပီးပါျပီ။ အဲသည္ထဲမွာ လူငယ္ေတြ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ဘာကိုု ေရြးသလဲ၊ ဘယ္ အဘိဓမၼာ အေတြးအေခၚ အေတြးအျမင္ကိုု သူတိုု႔ နားစြင့္သလဲဆိုုတာဟာ က်ေနာ္တိုု႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳရမွာပါ။ မ်က္ကြယ္ျပဳရမွာ မဟုုတ္ပါဘူး။ သူတိုု႔က ဘာနီးဆန္းဒါးကိုု မ်က္ႏွာမူတယ္၊ သူတုုိ႔က ေခ်ာင္စကီး ေဟာေျပာခ်က္ေတြကိုု နားစြင့္ၾကတယ္။ ဆင္ျခင္ေနၾကပါတယ္။
ေခ်ာင္စကီးက အေမရိကန္အိပ္မက္ေတြကိုု စ်ာပနပုုိ႔ဖိုု႔ သံေခ်ာင္းေခါက္လိုုက္ပါတယ္။ အေမရိကန္ေတြကိုုယ္တိုုင္က ဂိတ္ဆုုံးေရာက္ေနျပီလိုု႔ေတာ့ ေျပာမသြားတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ အခ်ိန္မီေသးတယ္ ထင္ပါရဲ့။