တကၠသုိလ္ေရႊရီဝင္း - ကေလးေတြဖတ္ဖုိ႔
(အေတြးအျမင္၊ မိုးမခ) ဇြန္ ၁၆၊ ၂၀၁၆
ကေလးဆုိတာ အင္မတန္မွ စိတ္ထား သန္႔ရွင္းၿပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ပံုရိပ္ေလးေတြေအာက္မွာ ေျပာင္းလဲလာၾကတာ အမွန္ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕စိတ္က အလြန္စပ္စု စူစမ္းၿပီး တက္တက္ႂကြႂကြရွိၾကတယ္။ လူတုိင္းဟာ ကေလးဘဝကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးမွ ဆက္လက ရွင္သန္ေနၾကပါတယ္။
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ကေလးဘဝကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္။ ေမာင္ႏွမရွစ္ေယာက္ရွိတဲ့အိမ္ေထာင္မွာ ႀကီးထြားရတာမုိ႔ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအာက္ ညီမေလးအျဖစ္ ကေလးဘဝေနခဲ့ရသလုိ ညီ ညီမငါးေယာက္ရဲ႕အစ္မအျဖစ္ ကေလးဘဝ ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မိခင္ တေယာက္အျဖစ္ ကေလးေတြကို ျပဳစုရပါတယ္။ ညီ ညီမေတြက ေပါက္ဖြားတဲ့တူတူမေတြနဲ႔ေနခဲ့ရသလို သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ကေလး ေတြနဲ႔ ေရာေႏွာၿပီး ေနဖူးခဲ့တယ္။ ေနာက္တဆင့္တက္ၿပီး ေျမးဆုိတဲ့ ကေလးနဲ႔ ေနရျပန္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔လားမသိပါဘူး၊ ကေလးေတြကို စိတ္ဝင္တစားရွိၿပီး သူတို႔ေလးေတြကိုစိတ္ဝင္တစားရွိၿပီး သူတုိ႔ေလးေတြကို ခ်စ္လည္းခ်စ္ ကူလည္း ကူညီခ်င္တဲ့စိတ္ ရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကေလးဆုိတာ ေလာကႀကီးထဲမွာ အၿမဲတမ္း မရွိမျဖစ္ရွိေနၾကတာကို လက္ခံမိတယ္။
ေမာင္ႏွမမ်ားတဲ့ မိသားစုမွာႀကီးျပင္းရလုိ႔ မိဘအဖုးိအဖြားရဲ႕ ကေလးေတြအေပၚ ထားတဲ့ ေမတၱာတရားနဲ႔ ေစတနာကို နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ ကေလး သဘာဝငယ္စဥ္က ကစားမက္တယ္၊ အပ်င္းထူတယ္၊ ဆုိးတယ္။ အဲဒီအရည္အခ်င္းေတြကေတာ့ အျပည့္ပါပဲ။ ဒါနဲ႔တၿပိဳင္တည္း တာဝန္ေတြ၊ ဝတၱရား ေတြရွိလာတယ္။ အဲဒီအရည္အခ်င္းႏွစ္ခုကို တဖက္ေစာင္းနင္းမျဖစ္ေအာင္ လူႀကီးမိဘက ထိန္းရပါတယ္။
ထိန္းသိမ္းပံု၊ ထိန္းသိမ္းနည္းမ်ဳိးစံုရွိပါတယ္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး စာေပမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔တဲ့ မိသားစုအသုိင္းအဝန္းကိုေရာက္ေတာ့ စာေတြ႔ေရာ လက္ ေတြ႔ပါ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးနဲ႔ ရင္းႏွီးရပါတယ္။ စာေတြ႔မ်ားရွိလုိ႔လားလို႔ေမးရင္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကေလးေတြအေၾကာင္းေရးၾကတဲ့ ပညာရွင္ေတြကေတာ့ ဆင္ ႀကီးေတြလို႔ ေျပာရပါမယ္။ ကေလးပညာေဗဒမွာ ဘြဲ႔ထူးေတြ၊ ရာထူးေတြရရွိထားတဲ့ ပညာရွိေတြျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔စာကိုဖတ္ရရင္ မိဘေတြက သိပ္ သေဘာမေတြ႔ၾကပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူတို႔က ကေလးကိုအလုိလုိက္ဖုိ႔ ကေလးရဲ႕သေဘာအတုိင္း လုိက္ေလ်ာဖုိ႔ ေျပာတာမ်ားပါတယ္။ က်န္း မာေရးနဲ႔ ပညာေရးအတြက္ကေတာ့ သူတုိ႔ေရးတာကိုလက္ခံေပမယ့္ ကေလးကို အတုိင္းအတာမရွိ အလုိလိုက္ဖို႔ေတာ့ သေဘာမတူမိပါ။
ေနာက္ကေလးေတြအတြက္ ဖတ္စရာ၊ တြက္စရာ၊ ေပ်ာ္စရာ၊ စိတ္ဝင္စားစရာ ဘာသာရပ္အစံုကိုေရးတဲ့ ပညာရွင္ေတြကို ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ လည္း တကယ့္ပါရဂူေတြ၊ ဘြဲ႔ထူးေတြ အစံုပါတဲ့လူေတြျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါကုိေတာ့ သေဘာလည္းတူ ေထာက္လည္းေထာက္ခံပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ သူတို႔ရဲ႕အေတြးအေခၚဟာ ေထာင့္ေစ့တာမုိ႔ ကေလးေတြအတြက္ စာေရးရာမွာ လြယ္ကူေခ်ာေမာၿပီး၊ ဇာတ္လမ္း ေတြကလည္း ကေလးေတြလက္ခံႏုိင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးေတြျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။
ကေလးေတြဖတ္ဖုိ႔ ေရးရတာလြယ္ပါတယ္လုိ႔ ေတြးရင္ေတာ့ မွားပါတယ္။ ကေလးေတြဖတ္ဖုိ႔ ပံုျပင္ေတြ၊ ဗဟုသုတစာေပေတြေရးတဲ့ ပညာ ရွင္ေတြဟာ တကယ့္ပညာရွင္ေတြ ဆုိတာကို ျငင္းလုိ႔မရပါဘူး။ ျမန္မာစာေပမွာဆုိ ေဒါက္တာေမာင္ျဖဴး၊ ေဒါက္တာထင္ေအာင္တုိ႔လုိ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ျမန္မာ ပံုျပင္ေတြကို အဂၤလိပ္လုိေရးသားခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ လူထုဦးလွလိုပညာရွင္ႀကီးက တုိင္းရင္းသားပံုျပင္ေတြ စုေဆာင္းေပးခဲ့တာရွိပါတယ္။ ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္၊ ဆရာမင္းယုေဝနဲ႔ ဆရာမေငြတာရီတုိ႔လည္း ကေလးကဗ်ာေတြ၊ ကေလးပံုျပင္ေတြ ေရးခဲ့ပါတယ္။
ကုိယ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားကာတြန္းေတြထဲက ဇာတ္လမ္းေတြ ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိ မိဘေတြ၊ အဖုိးအဖြားေတြ ေျပာခဲ့တာေတြအကုန္မမွတ္မိေပမယ့္ ကုိယ့္ထက္ငယ္တဲ့ေမာင္ေတြ၊ ညီမေတြကို ေျပာတာကို အတူနားေထာင္ရင္း ‘ ငါငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ဒီလုိ ပံုေတြေျပာခဲ့မွာပဲ’ ဆုိၿပီး သိခဲ့ရလုိ႔ ပုိၿပီးမွတ္မိလာပါတယ္။ ေရႊယုန္နဲ႔ေရႊက်ားတုိ႔၊ ကမာၻလိပ္ႀကီးတုိ႔၊ ေမာင္ကဆုန္နဲ႔ ေမာင္နယုန္ပါတဲ့ ၾကတၱိကာပံုျပင္ ေတြ၊ မေထြးေလးပံုျပင္ေတြ၊ ရွင္ေမြးလြန္း မင္းနႏၵာဇာတ္လမ္းအစံုပါပဲ။ လမင္းႀကီးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပံုျပင္ေတြရွိသလုိ ကဗ်ာေတြလည္း ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။ လူ ႀကီးေတြမအားရင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ၾကားဖူးထားတဲ့ဇာတ္လမ္းေတြ၊ ပံုျပင္ေတြကို ညီ ညီမေတြကို ထပ္ဆင့္ေျပာခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ ပီတာပင္တုိ႔ ဟင္ ဆယ္နဲ႔ ဂရီ တယ္ေမာင္ႏွမ၊ စႏိုးဝုိက္နဲ႔ လူပုေလးခုႏွစ္ေယာက္၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲံမင္းသမီးေလးတုိ႔ ၊ ငလက္မပံုျပင္ေတြအစံုပါပဲ။
အဲဒီလုိပံုျပင္ေတြ၊ လုပ္ဇာတ္ေတြေျပာၾကတာဟာ ကေလးနဲ႔လူႀကီးတုိ႔ ရင္ႏွီးမႈရခဲ့ပါတယ္။ ပံုျပင္ေျပာရင္း တူတူပုန္းတန္းကစားၾကတာ၊ ကုလားမ စည္း ကစားၾကတာ၊ ဟင္းခ်က္တန္း ထမင္းခ်က္တန္း ကစားၾကတာလည္း မပ်င္းႏိုင္ၾကပါဘူး။ ကေလးေတြဖတ္ဖို႔ ကာတြန္းေတြကလည္း ညီညီမေတြ ငယ္စဥ္ကဖတ္တဲ့ ဘားမားစတာဂ်ာနယ္ကို သတိရမိတယ္။ ဉာဏ္ၾကယ္ေလးနဲ႔ ဦးလူေပါနဲ႔ ဦးလူေခ်ာ၊ မိေမာ္ေမေမကစၿပီး ဦးဦးပံု ေျပာမယ္ ၊ စံေရႊျမင့္ ဇာတ္လမ္း စသျဖင့္ ကူးေျပာင္လာၿပီး ေရႊေသြးတုိ႔၊ ေတဇတုိ႔ေခတ္၊ လွပဂ်ာနယ္စသျဖင့္ ဖတ္စရာေတြကို ကူးေျပာင္းခဲ့ၾကတယ္။
ကုိယ့္သားသမီးေတြကိုပံုေျပာေကာင္းလို႔ စာေပဗိမၼာန္မွာ ေမေမနဲ႔ဘဘတုိ႔နဲ႔အတူလည္း လုပ္ဖက္၊ မိတ္ေတြရင္းလည္းျဖစ္တဲ့ အန္တီေဒၚအုန္း ၾကည္တုိ႔၊ ေဒၚတင္ေထြးတုိ႔တုိက္တြန္းမႈနဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ ဇာတ္လမ္းေတြ ေရးျဖစ္ပါတယ္။
ေရႊေသြးဂ်ာနယ္မွာ ပထမဆံုးေရးျဖစ္တာ ‘ၾကယ္သီးတုိင္းျပည္’ ဆုိ႔တဲ့ဇာတ္လမ္းပါ။ ဆရာႀကီးဦးဘၾကည္ရဲ႕ ပန္းခ်ီသရုပ္ေဖာ္ပံုနဲ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးေတြက ပံုနားေထာင္တဲ့အရြယ္လြန္ၿပီျဖစ္လို႔ စာဖတ္ရတာ သေဘာက်ပါတယ္။
ေမေမနဲ႔ဘဘကလည္း သားကုိေျပာျပခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ေတြကို ေျမးေတြကို ဆက္ၿပီးေျပာၾကပါတယ္။ ေနာက္ ေမေမနဲ႔ဘဘက ငါးရာ့ငါးဆယ္ပံုျပင္ေတြ၊ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ၊ ၃၈ ျဖာမဂၤလာေတြ ကေလးေတြကိုေျပာျပၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြကစာဖတ္တက္တဲ့အရြယ္ဆုိေတာ့ ေျပာလည္းေျပာျပ စာလည္ဖတ္ခုိင္းပါတယ္။
သားစဥ္ေျမးဆက္ဆုိသလုိပဲ သံေယာဇဥ္ေတြႀကီးခဲ့ၾက၊ ကုိယ့္မိဘအေမြေတြျဖစ္တဲ့ ဘာသာသာသနာနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြကုိဆက္ၿပီး ျဖန္႔ခဲ့ၾက တာ အမွတ္ရပါတယ္။ ဟုိတုန္းက အဘုိးအဘြား၊ အေဖအေမေတြက သူတုိ႔ရင္ထဲမွာ ေျပာစရာစကားေတြ ရွိၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔က အလုပ္ နဲ႔ပဲျပတာျဖစ္လုိ႔ သူတို႔ရဲ႕ေမတၱာနဲ႔ေစတနာကို ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ နားလည္ခဲ့ၾကရပါတယ္။
ကုိယ့္သားသမီးေတြက်ေတာ့ေရာ ဒီလုိပါပဲလို႔ေျပာရမယ္။ သူတို႔ေတြလည္း သူတို႔သားသမီးေတြရေတာ့ နားလည္ၾကမွာပဲလုိ႔ လက္ခံခဲ့ၾကတာ ထံုးစံပါပဲ။ မိဘတုိင္းဟာ သူတုိ႔သားသမီးေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီးေနခဲ့ၾကတာကို အမွတ္ရေနၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔သတိရသည္ျဖစ္ေစ၊ သတိမရသည္ ျဖစ္ေစ ကုိယ္ကေတာ့ သတိရေနပါတယ္။
သူတုိ႔ေတြ သူငယ္တန္းကေနေလးတန္းအထိ ေအာ္ဟစ္က်က္လာၾကတဲ့စာေတြ၊ သီခ်င္းေတြကို စာေရးသူကေတာ့ အမွတ္ရေနဆဲပါပဲ။ သူတုိ႔ လည္း စကားနဲ႔မေျပာေပမယ့္ သတိရေနမွာပါ။
သူတို႔ သူငယ္တန္းတုန္းကရြတ္တဲ့ ကႀကီး ခေခြး ကဗ်ာေလးခုထက္ထိ ရြတ္လုိ႔ေကာင္းေနဆဲပါပဲ။
က - ကညြတ္ပင္ ေရမွာရႊင္
ခ - ခရမ္းသီး ဓားနဲ႔လွီး
ဂ - ဂဏန္းေကာင္ လက္မေထာင္
င - ငရုတ္စိမ္း စပ္ရွိန္းရွိန္း
စ - စပါး တုိ႔အားထား
ဆ - ဆရာ ရုိေသပါ
ဇ - ဇရပ္မွာ တည္းခုိပါ
ည - ညအခါ လသာသာ
ရ - ရထားစီးလုိ႔သြား။
အသက္ ၇၀ ေရာက္ေတာ့မယ့္အဘြားႀကီးက မွတ္မိတာေတြ ခ်ေရးေနတာ။ ကေလးေတြဆီကတဆင့္ အမွတ္ရေနတာပါ။
ဘြဲ႔ရၿပီး ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘဲ အိမ္ရွင္မတေယာက္အျဖစ္ေနခဲ့တာျဖစ္လုိ႔မ်ား ဒီလုိကေလးေတြ ရြတ္ခဲ့တဲ့စာေတြ၊ ကို္ယ္နားေထာင္ခဲ့တဲ့ စကား ေတြ၊ ပံုျပင္ေတြ၊ သီခ်င္းေတြ မွတ္မိေနတာလား မသိပါ။ ဒီလုိေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အခုအသက္အရြယ္မွာ ေမ့လုိက္တာမ်ား အကုန္လံုးပါပဲ။ နာမည္ေတြေမ့တယ္။ လမ္းေတြေမ့တယ္။ စာေတြဖတ္ၿပီး သားေတြေမ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့စာအုပ္ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြကိုေတာ့ မေမ့ ေသးဘူး။ ကေလးေတြရြတ္တဲ့ကဗ်ာေတြ၊ ပံုျပင္ေတြ၊ သီခ်င္းေတြမေမ့ဘူး။ အားရင္ ျပန္ေတာင္ဆုိမိေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း စာေရးတဲ့ဆီမွာ ကေလး ေတြအတြက္ ပံုျပင္ဇာတ္လမ္းကေလးေတြေရးရတာ ပုိေပ်ာ္ရြင္တယ္ထင္ပါတယ္။
အခုလည္း ႏုိဘယ္ျမန္မာကေလးစာေပႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ၂၀၁၆ မွာ ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္ေလးေတြေရးျဖစ္သြားပါတယ္။ ကုိယ္ေရးတဲ့ ကေလး စာအုပ္ကေလးေတြ ကေလးေတြကို ေပးခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ မိဘဘုိးဘြားကလည္း ကေလးအရြယ္ကေန အသက္ႀကီးသြားၾကသလုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ကေလးဘဝကေန အခုလုိ မိဘဘုိးဘြားျဖစ္လာၾကတာမုိ႔ ကေလးဆုိတာ ေလာကႀကီးထဲမွာ အၿမဲရွင္သန္ေနၾကတာကို သတိရမိပါတယ္။ သူတို႔ ကြက္ လပ္က အၿမဲသစ္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။
ကုိယ္ေရးခဲ့တဲ့ ၾကယ္သီးတုိင္းျပည္ ဇာတ္လမ္းေလးကို ျပန္ၿပီးေရးခ်င္မိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ေရာက္လာၾကတဲ့ကေလးေတြ ဖတ္ေစခ်င္ လုိ႔ပါ။ ပံုျပင္အသစ္ေတြလည္း ေရးခ်င္မိပါတယ္။ တခါတေလ ဒီပံုျပင္က သိၿပီးသား၊ ဘယ္စာအုပ္မွာပါၿပီးသား၊ ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္ေလာက္က ထုတ္ၿပီးသား ဆိုတဲ့ စကားေတြၾကားရင္ ရင္ထဲမွာမေကာင္းလြန္းလုိ႔ ဘယ္လုိေျဖရမယ္မသိပါဘူး။ အဲဒီစကားေျပာတဲ့သူလူေတြဟာ ကေလးဆုိတာ ဖတ္စရာအသစ္ ကိုမွ ဖတ္တာမဟုက္ပါဘူူး။ ဖတ္ၿပီးသားလည္း ဖတ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ေျပာတဲ့ ပါၿပီးသားဖတ္ၿပီးသား ဆုိရင္ အဲဒီတုန္းက ကေလးက အခုကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေနာက္ထပ္အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြ ဖတ္ဖုိ႔ေရးတာပါလုိ႔ ေျပာခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ္ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ သေဘာေပါက္ဖို႔ အထိေတာ့ မႀကိဳးစားခ်င္ေတာ့ပါ။
အခု ကေလးစာေပႏွစ္မွာ ၁၀၀၁ ည ပံုျပင္ေလးထြက္လာပါတယ္။ သခင္ဘေသာင္း ဘာသာျပန္ၿပီးသား စာအုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ အခုေရးတဲ့စာအုပ္က ကေလးေတြအတြက္ေရးထားတာကို ဘာသာျပန္တာျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ကေလးေတြအတြက္ ကုိယ္ငယ္ငယ္ကတည္းကသိခဲ့တဲ့ ၁၀၀၁ ည ပံုျပင္ ကုိ ေရးခြင့္ရလုိ႔ ေပ်ာ္မိပါတယ္။ ကေလးေတြလည္း အသစ္အဆန္းတခု ဖတ္ရလို႔ ေပ်ာ္ေစခ်င္ပါတယ္။
ေနာက္ ကုိယ့္သားသမီးေတြငယ္စဥ္က ဖတ္ျပေျပာျပခဲ့တဲ့ ဦးထုပ္နဲ႔ေၾကာင္ကေလး ဇာတ္လမ္းကုိလည္း ေရးျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ကာတြန္းဆြဲၿပီး ကေလးေတြကိုပံုေျပာတဲ့ Dr. Seuss ကာတြန္းဇာတ္လမ္းေလးပါ။ ဦးထုပ္နဲ႔ေၾကာင္ကေလးအျပင္ ေဒါက္တာဆူးရဲ႕ဇာတ္ လမ္းႏွစ္အုပ္ ‘ ငွက္ဥကုိဝပ္ေပးတဲ့ ဆင္ကေလးေဟာတြန္’ နဲ႔ ‘ ဘာေကာင္ေလးေမြးရင္ ေကာင္းမလဲ’ ကိုဘာသာျပန္ၿပီး ထုတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလး စာအုပ္ထုတ္ျဖစ္တာေတာ့ ေနရီရီနဲ႔ ရန္ေအာင္စာေပကို ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။
ကေလးေတြငယ္စဥ္က မူႀကိဳမွာ တီခ်ယ္ဝုိင္းေက်ာင္းတက္ခဲ့တာ။ ေနာက္ သူ႔ေဖေဖတက္ခဲ့တဲ့ တီတီစီေက်ာင္းတက္ခဲ့တာ အမွတ္ရပါတယ္။ ေျမးေတာင္ ေကာလိပ္တက္ေနၿပီဆုိေတာ့ လြမ္းစရာေလးေတြ သတိရမိ တာပါ။
သူတုိ႔ရြတ္တဲ့ ‘ေရာင္စံုေဘာလံုး၊ ေရာင္စံုေဘာလံုး၊ တစ္လံုးငါးျပား၊ တစ္လံုးငါးျပား’ တုိ႔ ‘ သစ္ပင္ေပၚမွာထုိင္ေနတဲ့ ေတာက္တဲ့၊ေတါက္တဲ့၊ မုိးေလဝသေဟာႏုိင္တဲ့ေတာက္တဲ့’ တို႔ကို သတိရမိပါတယ္။ သူတို႔ေအာ္ဟစ္ဆုိခဲ့တဲ့ ‘ တုိ႔ေတဇလူငယ္’ လည္း မေမ့ပါဘူး။
ဒီေဆာင္းပါးေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ အဆံုးသတ္လုိက္ပါမယ္။
(အေတြးအျမင္ အမွတ္ ၂၈၆ ။ ၂၀၁၆ မတ္လ)
(သရုပ္ေဖာ္ - ေအာင္ထက္)